คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [Special Ending]Love&Hope
[คลิกที่เพลงข้างบนแล้วอ่านได้เลยนะคะ]
(Pchy)
วันนี้ผมมาเที่ยวที่ทะเล แต่ด้วยความโชคร้าย ผมดันจองโรงแรมผิดวัน ส่งผลให้ผมไม่มีห้องในวันนี้ ผมจึงไล่หาโรงแรมที่จะพัก และด้วยความโชคดี ผมก็ได้ห้องที่เหลือเป็นห้องสุดท้ายพอดี
ผมเข้าห้องมานอนพัก พลางกดเปิดเพลงเบาๆ แล้วกางโน๊ตบุ๊คออกมาเพื่อเล่นไปพลางๆ
ก๊อก ก๊อก
ผมลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องอย่างทันที
"สวัสดีค่ะ คุณวิชญ์วิสิฐใช่มั้ยคะ"
"ครับๆ มีอะไรมั้ยครับ"
"ทางเราต้องขอโทษคุณวิชญ์วิสิฐด้วยนะคะ พอดีพนักงานทำงานพลาด ห้องนี้มีคนจองไปแล้วค่ะ"
"แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ที่อื่นก็ไม่มีแล้ว"
"ทางเราต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ"
"ครับๆ"ผมพูดตัดบทแบบเซ็งจิต แล้วจะเอาไงต่อดีวะ หรือว่าต้องกลับแล้วมาใหม่ แต่ไปๆกลับๆก็ใช่เหตุ ถ้ากลับแล้วก็คงจะอีกนานกว่าจะได้มาใหม่"ผมขอเวลาสักพักได้มั้ยครับ"
"งั้นให้ลูกค้าอีกท่านเข้ามาก่อนนะคะ"
ผมพนักหน้ารับแบบปลงๆ แล้วรีบเก็บของออก
"ขอทางด้วยนะครับ"ใครสักคนเดินชนผมออกไป ผมหันหน้าไปหาเขา แต่นั้นก็ทำให้ผมตกใจไม่น้อย
"บี้ บี้หรอ"
"พี่พิชใช่มั้ย"
"ใช่"
"แล้วพี่ล่ะ จะไปอยู่ไหน"
"กูหรอ ยังไม่รู้เลย"
"อยู่ห้องนี้ก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไร ขอบคุณ"
"แล้วพี่จะไปอยู่ไหน"ผมหลบหน้ามัน"อยู่ด้วยกันที่นี่แหละ"
มันเดินไปคุยกับพนักงานว่าเราจะนอนห้องเดียวกัน
"เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีคนออก คุณวิชญ์วิสิฐไปใช้ห้องนั้นก็ได้นะคะ แต่คืนนี้นอนกับคุณธรรศภาคย์ไปก่อน ได้มั้ยคะ"
"ครับๆ ได้ครับ"
เราทั้งสองคนก็ต่างทำอะไรๆของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้คุยกันซักนิด
"พี่เป็นไงบ้าง"
"ก็ดี"
"แล้ว สถานะล่ะ"
"วันๆเอาแต่ทำเพลง คงได้คุยอะไรกับใครเนาะ"
"แล้วพี่ยังเหมือนเดิมมั้ย"
ผมเหล่มองมันเล็กน้อย"กูไปอาบน้ำก่อนนะ"
หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ เราก็ต่างคนต่างไม่คุยกัน จนกระทั่งใกล้ถึงเวลานอน
"พี่จะนอนยัง ผมนอนก่อนนะ"
"เออๆ นอนเลยก็ได้"
ผมจัดการของทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วปิดไฟนอน
"แล้วตกลงพี่ว่าไง"
"เรื่อง"
"พี่ยังเหมือนเดิมไหม"
"ถามทำไม"
"ผมยังคิดถึงพี่อยู่นะ"
"มันสายไปแล้วแหละ"
"ทำไมล่ะ พี่ยังไม่มีใครไม่ใช่หรอ"
"กุขอโทษจริงๆนะ มันสายเกินไปจริงๆ"
"ไม่สายไปหรอกพี่ ถ้าเรายังรู้สึกเหมือนกัน อะไรๆก็เกิดขึ้นได้"
"กู"ผมถอนหายใจเบาๆ"ไม่รู้สิ กูรู้แค่ว่ามันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว"
"ทำไมล่ะ"
"กู ไม่รู้สิ"ผมมองหน้ามัน"ปีนึงน่ะ ดูเหมือนสั้น แต่มันก็ทำให้กูได้เห็นอะไรเยอะแยะนะ"
"อะไร"
"แล้วมึงล่ะ เป็นไงบ้าง"
"หลังจากวันนั้น ผมก็ลองกลับไปคบฟ้าอีกครั้ง แต่ได้ไม่นานเราก็เลิกกัน เพราะอะไรรู้มั้ย"มันมองหน้าผม"เพราะผมยังรักพี่อยู่ไง รักเหมือนเดิม รักเสมอ รักตลอดไป"
"มึงอย่าพูดว่าตลอดไปเลย เดี๋ยวไว้มึงเจอคนใหม่ที่ดีกว่ากู น่ารักกว่ากู เพรียบพร้อมกว่ากู และโดนใจมึงมากกว่ากู เดี๋ยวมึงก็ไป"
"ไม่หรอกพี่ ผมรักพี่มากนะ"
"แล้วคืนนั้นมึงไปหาฟ้าทำไม"
"ก็ ผมเห็นพี่ไปนอนกับคนอื่น"
"นั่นเพื่อนกู กูเครียดเรื่องมึงกับฟ้าไง กูเลยไปปรึกษา พอดีกูง่วงก็เลยหลับไปก่อน"
"มันบอกว่ามันเป็นแฟนพี่"
"มันก็แค่แกล้งมึงเล่น"ผมถอนหายใจ แต่สิ่งที่มึงทำล่ะ"
"ผมขอโทษ"
"นอนกันดีกว่า ไหนมึงบอกว่าง่วงไง"
"ผมขอโอกาสอีกสักครั้งนึงได้มั้ย"
"ถ้ากูบอกว่าไม่ล่ะ"
"ผมจะถือว่าพี่ไม่เหลือเยื่อใยให้ผมแล้ว"
"นอนเถอะ"
"แล้ว"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เอง"
06.00น. วันรุ่งขึ้น
ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า แล้วเก็บของทุกอย่างให้เสร็จ ก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมาเขียนข้อความว่า
'ตราบใดที่มีรัก ก็ย่อมมีหวัง ถ้ามึงยังรักกูอยู่ ยังไงก็น่าจะมีหวังเนาะ ว่ามั้ย?'
ผมวางกระดาษแผ่นนั้นไว้ตรงหัวเตียงแล้วเดินจากไปอย่างช้าๆ
"หวังว่ามึงจะยังหวังอยู่นะ บี้"
Talk//คราวนี้คือจบจริงๆแล้วนะคะ ขอขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านมามากจริงๆนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
ปล.ช่วยเมนท์ติชมกันด้วยนะคะ(ไรต์ตามอ่านฟีดแบคอยู่น้า) ขอบคุณมากๆค่ะ
ความคิดเห็น