ขำ..ขำ

ลำดับตอนที่ #4 : ไอ้บ้า...(ภาค 4)

ไอ้บ้า...(ภาค 4)



อยู่มาวันนึงทางโรงพยาบาลบ้าได้ให้คนไข้ที่อาการดีขึ้นมากๆ

แบบเริ่มจะหายบ้า สามารถลากลับไปเยี่ยมญาติได้หนึ่งวัน

ทำให้คนบ้าที่มีอาการดีขึ้นทั้งหลาย รวมทั้งนายหิด

ต่างก็ดีใจที่จะได้กลับบ้าน

แต่ว่าถ้าเราจะตามไปดูพฤติกรรมฮาๆของคนไข้ทุกรายก็คงไม่ไหว

ฮาฮาฮาาาา....

ดังนั้นขอตามไปดูนายหิด คนเดียว



ขณะที่นายหิดกำลังจะถึงบ้าน เขากำลังข้ามถนน

แต่นายหิดไม่ทันได้มองดูรถเลย

เพราะความรีบร้อนที่อยากจะกลับบ้านไวไว

ได้มีรถเบนซ์ E-กลม ขับมาด้วยความเร็วสูง

ชนเข้าที่นายหิดอย่างจัง

และรถก็ได้เสียหลักไปชนกะเสาไฟฟ้า



รถคันนั้นมีคนนั่งมา 2 คน

คนหนึ่งเป็นนักวิทยาศาสตร์

อีกคนเป็นนักปรัชญา

แต่ทว่าทั้ง 3 คน รวมนายหิดด้วยอาการสาหัส

ยมฑูตจึงมารับตัวไป

แต่เมื่อไปถึงยังนรก

ท่านยมบาลบอกว่าเจ้า 3 คนมีสิทธิ์ ที่จะรอดหรือตาย

เพียงแต่ว่าเจ้าต้องทายคำถามข้า

แล้วคำถามนั้นถ้าข้าตอบไม่ได้ เจ้าก็จะรอด

แต่ถ้าข้าตอบได้ เจ้าก็ต้องตายอยู่ในนรกนี่แหละ

55555.....



นักวิทยาศาสตร์เป็นคนถามคนแรก

ก็ถามเกี่ยวกะ สมการสารเคมีที่สลับซับซ้อน

แต่ท่านยมก็ตอบได้ ไอ้นี่ตาย.......

คนที่สองนักปรัชญา

ได้ถามเกี่ยวกะปรัชญาของขงจื๊อที่เข้าใจย๊ากยาก

แต่ท่านยมก็ตอบได้ ไอ้นี่ตาย...... 555555

ในที่สุดก็มาถึงคนสุดท้าย นายหิด ไอ้บ้าแห่งศรีธัญญา



ยมบาล : คนที่มากะเจ้าตายหมดแล้ว และข้าดูประวัติเจ้าแล้ว

ข้าว่าเจ้าไม่รอดแน่ๆๆ ตายเลยดีกว่ามั้ง ฮาฮาาาาา....

นายหิด : เดี๋ยวก่อน! ไหนๆ ข้าก็ต้องตายอยู่แล้ว ขอถามหน่อยละกัน

แต่ก่อนอื่นข้าขอเก้าอี้ที่มีรูเก้ารูมาให้ข้านั่งได้มั้ย

ยมบาล : ได้



หลังจากที่นายหิดนั่งเก้าอี้ที่มีรูถึงเก้ารู

นายหิดก็ตดออกมาอย่างจังงงงง......

ปู้ด ป้าด ปี๊ด ...... ส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วนรก

ทำให้ยมฑูตหลายท่าน อ๊วกแตก อ๊วกแตน กันเป็นแถว



ยมบาล : เจ้าคนบ้า เจ้าทำแสบมาก รีบทายมาเลย อย่างเจ้านี้ต้องเอาให้หนัก

นายหิด : ท่านยม ท่านรู้มั้ย ข้านั่งอยู่บนเก้าอี้เก้ารูเนี๊ยะ แล้วตดของข้าออกมาจากรูไหน

ยมบาล : รูที่ 1

นายหิด : ผิด

ยมบาล : ฮาฮาาา ข้ารู้แล้วรูที่ 5 แน่เลย

นายหิด : ผิด

ยมบาล : ถ้างั้นข้ายอมแล้ว ไหนบอกมาสิ ตดของเจ้าออกมาจากรูไหน

นายหิด : รูตูด...........

ยมบาล : ?!!?!



ผลสุดท้ายยมบาลก็เลยต้องส่งวิญญาณของนายหิด

กลับไปมีชีวิต เพื่อสร้างความฮาต่อ 555555.....



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *