Harry Potter and Hermiony granger in your Heard

ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนใหม่...

” ประลองเรอะ ” เวอร์นอนเอ่ยถาม



“ ใช่.. ” แฮกริดตอบ แล้วหยิบร่มคู่ใจของเขาที่พกติดตัวมาด้วยขึ้นมา



“ ฉันจะประลองในสิ่งที่นายถนัดก็แล้วกัน ” แฮกริดบอก พลางหันไปยิ้มให้กับแฮร์รี่ทีนึง



“ หึ คิดจะออมมือรึ งั้นก็ดีแล้ว ” เวอร์นอนยิ้มกริ่ม



“ เราจะมาประลอง… “ แฮกริดเว้นช่วงแล้วใช้ปลายร่มชี้ไปบนพื้น พร้อมกับร่ายคาถาอะไรบางอย่าง ฉับพลันบนพื้นนั้นปรากฏโต๊ะตัวหนึ่งซึ่งมีอาหารที่น่าลิ้มรส….



“ การกิน ” แฮกริดบอก ซึ่งเวอร์นอนก็แสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง



“ ถอนตัวตอนนี้ยังทันนะ ” เวอร์นอนเย้ย



“ โอ้วว ไม่หรอก.. ” แฮกริดย้ำกลับไป



“ 1…2…3…. เริ่ม ” แฮร์รี่ตะโกน อันเป็นการเริ่มเกมส์



“ พ่อ สู้ๆๆๆๆ ” เสียงของเดอร์สลีย์ ตะโกนเชียร์



“ คุณ สู้ๆนะค่ะ ” เพ็ตทูเนียเสริม ซึ่งแฮร์รี่ก็ยอมไม่ได้



“ แฮกริด สู้เขานะ “ แฮร์รี่ตะโกนเชียร์บ้าง



เวลาผ่านไป แฮกริดชนะขาดรอย อาหารบนโต๊ะส่วนของแฮกริดไม่เหลือแม้แต่เศษอาหารเลยแม้แต่ชิ้นเดียว กลับกันเวอร์นอนนั่งอยู่บนพื้นด้วยหุ่นอัน very fat ๆๆๆๆๆๆ   เดอร์สลีย์ และเพ็ตทูเนียจึงเข้าไปดูอาการ



“ แฮกริด.. ”  แฮร์รี่เรียกอย่างดีใจ



“ เตรียมตัวได้แล้ว เด็กน้อย ” แฮกริดบอก



“ ฮะ ” แฮร์รี่ตอบรับ แล้วก็เริ่มสงสัย



“ คือ เอ่อ คุณบอกว่าอีก 3 วันจะมาไม่ใช่หรอ แล้วทำไม…. ” แฮร์รี่ถาม



“ อ่อ ธุระจำเป็นน่ะ แฮร์รี่ ศ.ดัมเบิลดอร์เลื่อนมา “ แฮกริดตอบ อย่างยุ่งๆ



“ ศ.ดัมเบิลดอร์ ”  แฮร์รี่นึก



“ เอ่อ แล้วคุณรู้ได้ไงว่าผมจะไปกับคุณ ” แฮร์รี่ถามอีกครั้ง



“ ฉันคิดว่า ตั้งแต่ที่ฉันเจอกับพวกมักเกิ้ลมานี่ คงไม่มีมักเกิ้ลที่ไหน จะเอ่อ.. แย่ เท่านี้แล้วล่ะ ” แฮกริดบอก แฮร์รี่ขำนิดๆ ก่อนที่จะหันไปมองทางเวอร์นอน



“ ก..แก..อย่าคิดว่าฉันจะยอมนะฝากไว้ ก..ก่อนเถอะ ” เวอร์นอนคำรามเสียง ก่อนที่แฮร์รี่กับแฮกริดกำลังจะเดินไป



“ หึหึ แล้วมาเอาคืนด้วยล่ะ ” แฮกริดย้อน



“ ผมไปก่อนนะฮะ ” แฮร์รี่กล่าวลา



“ ไปเร็ว ” แฮกริดพูด แล้วทั้งสองคนก็วิ่งออกไปจากที่นั่นด้วยหน้าตาร่าเริง โดยเฉพาะ แฮร์รี่



@…………ภายในสถานที่แห่งหนึ่ง………@



“ ที่นี่ที่ไหนฮะ แฮกริด ” แฮร์รี่ถาม เขาหันไปมองบริเวณต่างๆอย่างสงสัย



“ ตามมาเถอะน่า ” แฮกริดพูด แล้วพาแฮร์รี่เดินเข้าไปในร้านแห่งหนึ่ง



“ อ้าวคุณแฮกริด ” เสียงของพ่อมดคนหนึ่งพูดขึ้น แฮกริดหยักหน้าเล็กน้อย



“ พาใครมาด้วยล่ะ” พ่อมดอีกคนเดินเข้ามาถาม



“ อ่อ เด็กคนนี้ชื่อ แฮร์รี่ ” แฮกริดบอก ผู้คนในร้านนั้นหันมามองที่แฮร์รี่เป็นสายตาเดียวกัน



“ ผ..ผมชื่อ แฮร์รี่ แฮร์รี่  พ็อตเตอร์ ” แฮร์รี่พูด อย่างขัดๆ



“ แฮร์รี่  พ็อตเตอร์ ” เสียงคนในร้านซุบซิบกัน



“ เออ ขอตัวก่อนนะ “ แฮกริดบอก แล้วจูงมือแฮร์รี่เข้ามาหลังร้าน



“ เมื่อกี้ พวกเขา..ทำไมถึงพูดเรื่องผม ” แฮร์รี่ถาม สายตายังมองไปยังหน้าร้าน



“ ก็เธอเป็นคนดังนี่นา ” แฮกริดตอบ แล้วใช้ร่มแตะไปยังกำแพงอิฐ 3 ครั้ง อิฐหลายๆก้อนเลื่อนออกจากกันกลายเป็นประตูทะลุไปยังอีกที่ๆหนึ่ง



“ เชิญพบกับ ตรอกไดแอกอน ” แฮกริดพูดเสียงค่อนข้างดัง



“ เยี่ยมไปเลย ” แฮร์รี่อุทาน



“ แฮร์รี่ ตามมาเร็ว ” แฮกริดเรียก



“ ฮะ ” แฮร์รี่ขานรับ แล้ววิ่งตามแฮกริดไปทันที



“ ที่นี่คือ…….. ” แฮร์รี่ถาม สายตามองไปตามร้านต่างๆ



“ ตรอกไดแอกอน ” แฮกริดย้ำอีกครั้ง



“ คือความจริงนะ ของที่จำเป็นสำหรับการเป็นพ่อมดทั้งหมด ฉันซื้อมาให้เธอแล้วล่ะ แต่ขาดอยู่อย่างเดียว ” แฮกริดบอก แฮร์รี่หันมาสนใจทันที



“ ขาดอะไรฮะ ” แฮร์รี่ถาม คิ้วขมวดเป็นปม ~ . ~  



“ สัตว์เลี้ยงน่ะ เธอรอฉันอยู่ตรงนี้ซักแป๊บนะ ” แฮกริดตอบ แล้วพาแฮร์รี่เข้าไปในร้านขายสัตว์เลี้ยง



“ ได้รึยัง ” แฮกริดถามเจ้าของร้านทันทีเมื่อเข้าไป



“ อ้าวคุณแฮกริดซินะ ได้แล้วครับ ” เจ้าของร้านบอก แล้วเข้าไปหยิบสัตว์เลี้ยง  ( ใส่กรงมานะ ^^ ) ยื่นให้กับแฮกริด



“ Thank “ แฮกริดขอบคุณ แล้วกับหยิบกรงนั้นมา



“ แฮร์รี่ ” แฮกริดเรียก แฮร์รี่หันมา เขาดีใจปนความตะลึงมาก



“ สัตว์เลี้ยงของผม ” แฮร์รี่อุทาน



“ ใช่ สัตว์เลี้ยงของเธอ ” แฮกริดบอก แล้วยื่นกรงพร้อมกับสัตว์ให้



“ นกฮูก ” แฮร์รี่พูด แล้วหยิบกรงสัตว์มา



“ ผมจะตั้งชื่อว่าอะไรดีฮะ ” แฮร์รี่ถามแฮกริด



“ แล้วแต่เธอสิ ” แฮกริดตอบแบบไม่เป็นคำตอบ



“ อืมม ” แฮร์รี่ทำท่าทางคิด



“ รู้แล้วฮะ ” แฮร์รี่ตะโกนออกมา อย่างดีใจ



“ หืมม ชื่ออะไรล่ะ ” แฮกริดถาม



“ เฮ็ดวิก เฮ็ดวิกคือชื่อของมันฮะ ” แฮร์รี่ตอบ เฮ็ดวิกก็ดูท่าทางจะดีใจไม่น้อย



“ โอ้ ป่านนี้แล้วรึเนี่ย ” แฮกริดพูดกับตัวเอง เมื่อถึงเวลาที่เขาจะต้องไปทำภารกิจบางอย่าง



“ ทำไมหรอฮะ ” แฮร์รี่ถาม



“ อ่อ ศ.ดัมเบิลดอร์ให้ฉันไปทำธุระอะไรบางอย่างน่ะ ” แฮกริดบอก แล้วยื่นของทั้งหมดสำหรับการเป็นพ่อมดให้กับแฮร์รี่ พร้อมกับตั๋วรถไฟ



“ ตั๋วรถไฟ ” แฮร์รี่พูด



“ ฉันต้องรีบไป เธอเดินตรงไปนะ แล้วเลี้ยวขวา เลี้ยวซ้าย เดินตรงไป 2 เมตร ขึ้นเนิน 2 เนิน ตรงไปเรื่อยๆ ประมาณ 1 กิโลเมตร เลี้ยวซ้าย แล้วขึ้นเนิน แล้วเลี้ยวขวา ก็จะถึงนะ ” แฮกริดบอกอย่างรวดเร็ว



“ เอ่อ ค่อยๆพูดก็ได้ฮะ ” แฮร์รี่บอก ท่าทางของเขาดูฟังไม่ทันที่แฮกริดบอก



“ เหอะน่า แล้วเจอกันนะ ” แฮกริดบอก แล้วรีบเดินจากไป



“ ด..เดี๋ยว ” แฮร์รี่เรียก แต่ก็ไม่ทัน



“ แย่ล่ะซิ ” แฮร์รี่บ่น แล้วดูที่ตั๋วรถไฟอีกครั้ง



“ ชานชาลาที่ 9 เศษ 3 ส่วน 4 ” แฮร์รี่อ่านตามชานชาลา



“ อะไรกัน ไม่เคยพบเคยเจอ ” แฮร์รี่บ่นออกมาอีกครั้ง



“ เร็วๆสิลูกเดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดกับลูกๆของเธอ



“ รู้แล้วแม่ ก็รีบอยู่นี่ไง ” ลูกชายคนหนึ่งพูดขึ้น ในขณะที่รีบเร่งไปยังชานชาลา



“ ไปเร็วๆเถอะน่า อ้าวรอนลูกเดินดีๆสิ เดี๋ยวจะถึงชานชาลาที่ 9 เศษ 3 ส่วน 4 แล้วนะ ” เสียงของผู้หญิงคนเดิมพูด ซึ่งแฮร์รี่ได้ยินพอดีจึงรีบวิ่งตามไป



“ คงจะรอดแล้วล่ะ ” แฮร์รี่ยิ้มอย่างมีหวัง



“ ไปเลยเฟร็ด ” เสียงของผู้หญิงผู้เป็นแม่กล่าว ฉับพลันเด็กชายคนนั้นก็วิ่งทะลุกำแพงไป



“ เหลือเชื่อ ” แฮร์รี่ตะลึง แล้วลองขยี้ตาดู



“ ต่อไปลูกนะ จอร์จ ” เธอพูดอีกครั้ง เด็กชายอีกคนก็วิ่งทะลุกำแพงไป



“ เราไม่ได้ฝัน ” แฮร์รี่เอ่ย



“ เอ่อ ขอโทษฮะ ” แฮร์รี่เข้าไปแทรก



“ คือ……………….. ” แฮร์รี่กำลังจะถามกับเรื่องเมื่อกี้



“ โอ้ เด็กน้อยเธอก็วิ่งเข้าไปทะลุที่กำแพงนั่นนะ ก็จะไปถึงชานชาลาที่ 9 เศษ 3 ส่วน 4 อืมรู้สึกว่าเธอจะเพิ่งเข้าปี 1 เหมือนกับรอน ” เธอตอบทันที เหมือนรู้คำถามแล้ว



“ หวัดดี  ” รอนทัก



“ อืม ” แฮร์รี่ตอบกลับ



“ นี่แม่ฉันชื่อ มอลลี่ “ รอนบอก แฮร์รี่พยักหน้าเล็กน้อย



“ ไปกันเถอะ รถไฟจะออกแล้วล่ะ ” รอนเตือน



“ อ.อืม.. ” แฮร์รี่พูด แล้วทั้ง 2 ก็วิ่งทะลุกำแพงไป



“ เร็วๆรถไฟจะออกแล้ว ” รอนย้ำเตือน



“ รู้แล้วน่า ” แฮร์รี่ตอบกลับไปอีกครั้ง



“ ทันพอดี ” แฮร์รี่พูดเบาๆ



“ ไม่นึกว่าจะมีชานชาลาแบบนี้อยู่เลยนะเนี่ย ” แฮร์รี่คิด แล้วเข้าไปนั่งที่ตู้รถไฟตู้หนึ่งที่ว่างอยู่



“ เฮ้อ ” แฮร์รี่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ



“ ขอนั่งด้วยคนได้ไหม คือที่อื่นมันเต็มแล้ว ” รอนถาม



“ ได้สิ ” แฮร์รี่พยักหน้า



“ ฉัน รอน วีสลีย์ ” รอนแนะนำตัวของเขา



“ อ่อ ฉัน แฮร์รี่   พ็อตเตอร์ ” แฮร์รี่แนะนำตัวเขาบ้าง



“ อ..เอ่อ..งั้น.นายก็มี…….. ” รอนถามตะกุกตะกักแล้วชี้ไปที่หน้าผาก



“ มีสิ ” แฮร์รี่ตอบ แล้วเสยผมที่บังหน้าผากของเขาอยู่ให้รอนดู



“ ร้ายกาจ ” รอนพูด แฮร์รี่ยิ้มเล็กน้อย ^^



“ นายมาจากไหนล่ะ ” รอนถาม



“ มาจาก เอ่อ แฮกริดเรียกพวกเขาว่า มักเกิ้ล เป็นมักเกิ้ลที่แย่ที่สุดเท่าที่ฉันเจอ ” แฮร์รี่ตอบ



“ หรอ หึหึ ” รอนขำ แล้วหยิบสัตว์เลี้ยงของเขาขึ้นมา



“ นายเลี้ยงหนูหรอ ” แฮร์รี่ถาม



“ ก็อย่างที่นายเห็นแหละ ” รอนตอบกลับไปอย่างกวนๆ



“ มันชื่อ สแคปเปอร์ ” รอนบอก แล้วลูบศีรษะของสัตว์เลี้ยงของเขา



“ แล้วนายล่ะ ” รอนถามกลับไปบ้าง



“ ฉันเลี้ยงนกฮูก ชื่อ เฮ็ดวิก ” แฮร์รี่ตอบ แล้วทั้ง 2 ก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ…จน……….



“ เฮ้! คนที่ชื่อแฮร์รี่  พ็อตเเตอร์น่ะ ” เสียงยานคางตะโกน แล้วเดินเข้ามาในตู้ที่แฮร์รี่นั่งอยู่



“ อะไรของนาย ” แฮร์รี่ถาม



“ อ้า ผมแดงอยู่ด้วยสินะ เสื้อที่ใส่อยู่นี่ หัดไปซื้อมาใหม่ก็ได้นะ หรือจะใช้ผ้าขี้ริ้วที่บ้านฉันก็ได้นะ ” เสียงยานคางชวนทะเลาะ



“ หึ..ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนาย ” เสียงยานคางบอก



“ ฉัน เดรโก  มัลฟอย ” มัลฟอยบอก แล้วยื่นมือ



“ …………………. ” แฮร์รี่ยังไม่ตอบกลับ



“ ฉันว่านายน่าจะแยกถูกนะ ว่าเพื่อนที่เหมาะสมเป็นยังไง ” มัลฟอยพูด ด้วยเสียงเย้ยๆรอน



“ ฉันแยกถูกมัลฟอย โดยไม่ต้องให้นายมาบอก ” แฮร์รี่ตอบกลับไป จนมัลฟอยเริ่มโกรธ



“ หึ ฝากไว้ก่อนแล้วกัน พ็อตเตอร์ ” มัลฟอยกัดฟัน แล้วเดินออกไป



“ เยี่ยม “ รอนพูด แล้วยกนิ้วให้



“ นี่โทษทีนะ ” เสียงอีกเสียงดังขึ้น พร้อมกับเดินเข้ามาในตู้ของแฮร์รี่



“ นี่ มัลฟอยเลิกมายุ่งได้แล้ว ” รอนตวาดทั้งๆที่ยังไม่ได้ดูว่าเป็นใครที่เข้ามา



“ ฉันไม่ใช่มัลฟอยนะ ” เสียงของเด็กสาวผมฟูว่า



“ หรอ “ รอนพูดสั้นๆ



“ หึ.. เอ่อพวกนายรีบไปเปลี่ยนเสื้อคลุมได้แล้วนะ ” เด็กสาวบอก



“ ไม่ต้องให้เธอมาเตือนหรอกน่า ” รอนพูด



“ นี่ นายผมแดง เลิกกวนซะทีจะได้ไหม ” เด็กสาวเริ่มว่าอีกครั้ง แล้วเดินไปทางแฮร์รี่



“ หวัดดี ฉันเฮอร์ไมโอนี่  เกรนเจอร์ เอ๊ะนั่น……… ” เฮอร์ไมโอนี่ตกใจเล็กน้อย



“ ฉ..ฉันแฮร์รี่   พ็อตเตอร์ ” แฮร์รี่บอก



“ เป็นเธอจริงๆหรอเนี่ย ” เฮอร์ไมโอนี่อุทานเบาๆ



“ ไว้เจอกันนะ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก แล้วเดินมาคุยกับรอน



“ ฉันก็ไม่อยากจะยุ่ง…แต่ ฉันว่านายควรจะไปเปลี่ยนเสื้อคลุมนะ ถึงจะไม่ให้ฉันยุ่งก็ต้องทำ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด



“ รู้แล้วน่า ยัยปากมาก ” รอนบ่นเบาๆ



“ ตะกี้นายว่าอะไรนะ ” เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วถาม



“ .ป..ปล่าวนี่ ” รอนปฏิเสธ



“ งั้นก็แล้วไป ” เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้ว แล้วเดินออกไป



“ นายดูยัยนี่ซิ ทำเป็นสั่งสอน ” รอนบ่นกับแฮร์รี่



“ งั้นหรอ ” แฮร์รี่พูดลอยๆ



“ หืมมม ” รอนงง



“ อ..เอ่อ ไปเปลี่ยนเสื้อคลุมเหอะ ” แฮร์รี่เตือนแล้วเดินนำหน้ารอนไป



“ เฮ้ออ ไปก็ไป ” รอนพูด



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ติดตามชมตอนต่อไปนะค่ะ แสดงความคิดเห็นกันหน่อยนะ ^ ^ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ