ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนที่โอ๋ชอบก็คือ..............
“ อาร์ต !!!! ฉันชอบอาร์ต……….. ” โอ๋ พูดออกมาอย่างเด็ดขาด
“ หาา……. ” ฉันเองก็ตกใจเหมือนกันเมื่อได้ยินชื่อคนที่โอ๋แอบชอบอยู่ O . O
“ เราอยากให้เธอช่วยเราน่ะ…. ” โอ๋ พูดอ้อนวอนกับฉัน
“ เอ่อ…………….. ” ฉัน ก็ยัง งง งง กับสิ่งที่โอ๋พูดออกมา
“ นะ….นะ…น้ำค้าง….ช่วยเราหน่อยนะ ” โอ๋ ก็ยิ่งพูดอ้อนวอนมากขึ้น 5 . 5
“ ก็ได้จ๊ะ….ได้อยู่แล้ว….. ” ฉัน พูดแล้วยิ้มให้กับโอ๋ ^ - ^
“ แล้วเธอจะให้เราช่วยอะไรล่ะ ” ฉัน พูดแล้วทำท่าทางครุ่นคิด
“ คือ…เราอยากให้เธอ…ช่วยให้เรามีโอกาสได้คุยกับอาร์ตบ้างน่ะจ๊ะ ” โอ๋ พูดหน้าของเธอแดงกร่ำ
“ อืมๆ…..ได้สิ….. ” ฉัน พูดแล้วคิดไปคิดมา…………..
“ เฮ้อ….นะ…นี่…ยัย…น้ำค้าง…เฮ้อ.. ” อาร์ต พูดด้วยความเหนื่อยหลังจากที่เสร็จจากการยกของให้คุณครู
“ ทำไม…นายจะมาหาเรื่องอะไรอีกล่ะ ” ฉัน พูดอย่างหงุดหงิดแล้วดึงคอเสื้อของนายอาร์ตขึ้นมา
“ ฉันยังไม่ได้บอกเธอเลยนะว่า ฉันจะมาหาเรื่องกับเธอน่ะ ” นายอาร์ตพูด ( แก้ตัวชัดๆ นายอ้าปาก ฉันก็เห็นลิ้นไก่แล้วล่ะย่ะ) O u O
“ ฉันมองตานายก็รู้แล้ว..เชอะ ” ฉัน พูดแล้วเอามือออกจากคอเสื้อของนายอาร์ต
“ รู้ขนาดนั้นเชียวหรอ สงสัยชาติที่แล้วเธอคงเกิดเป็นหมอดูล่ะมั้ง ” นายอาร์ตพูดอย่างกวนๆ
“ นี่ ! นาย…… ” หมัดของฉันคงจะไปโดนเข้ากับหน้าของอาร์ต ถ้าไม่มีคนคนนึงมาเรียกฉันซะก่อน
“ น้ำค้างครับ…. ” เสียงชายคนนี้ทำให้ฉันอารมย์ดีมาก ฉันค่อยๆคลายมือที่กำหมัดอยู่
“ พี่โอม…. ” ฉันพูดแล้วเดินไปหาพี่โอมซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่อายุมากกว่าฉัน 1 ปีและตอนนี้กำลังคบกันอยู่ด้วย ( ^ - ^ )
“ จะมาชวนยัยนี่ไปทานข้าวหรอครับ พีโอม ” อยู่ดีๆ นายอาร์ต ก็พูดแทรกขึ้นมา ( น่าโมโหชะมัด )
“ นี่แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉันนักหนา ” ฉัน พูดอย่างโมโห
“ ปล่าวซะหน่อย…คือถ้าพี่จะมาชวนยัยนี่ ผมจะบอกว่ามันยังไม่พักท……” ยังไม่ทันสิ้นเสียงของนายอาร์ต ก็มีเสียงอ็อดพักเที่ยงดังขึ้นมาแทน
“ กริ้งงงงง กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ” เสียงอ็อดดังไปทั่วบริเวณนั้น ( อ็อดเร็วจังแหะ )
“ ฮิฮิ…ยังไม่พักเที่ยง ” ฉัน พูดล้อนายอาร์ต ด้วยความสะใจแกมขำนิดๆ ^ - ^
“ งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะนะครับ ” พี่โอมพูดแล้วยืนรอฉันที่หน้าห้อง
“ ค่ะ…งั้นเดี๋ยวน้ำค้างขอตัวไปจัดของก่อนนะค่ะ แป๊บนึงค่ะ ” ฉันตอบกลับอย่างอารมย์ดี
“ เสร็จแล้ว….. ” ฉัน พูดแล้วกำลังจะเดินไปหาพี่โอม เสียงที่น่าเบื่อก็ดังขึ้น
“ แม้….หวานกันจังเลยนะ เดี๋ยวหมีพูก็ไม่มีน้ำผึ้งกินหรอก ” นายอาร์ตพูดอย่างกวนอารมย์
“ นั่นสินะ…สำหรับฉัน หวานอยู่แล้ว ” ฉันก็เลยตอบกลับไปแล้วรีบมาหาพี่โอมที่รอฉันอยู่
“ หาา……. ” ฉันเองก็ตกใจเหมือนกันเมื่อได้ยินชื่อคนที่โอ๋แอบชอบอยู่ O . O
“ เราอยากให้เธอช่วยเราน่ะ…. ” โอ๋ พูดอ้อนวอนกับฉัน
“ เอ่อ…………….. ” ฉัน ก็ยัง งง งง กับสิ่งที่โอ๋พูดออกมา
“ นะ….นะ…น้ำค้าง….ช่วยเราหน่อยนะ ” โอ๋ ก็ยิ่งพูดอ้อนวอนมากขึ้น 5 . 5
“ ก็ได้จ๊ะ….ได้อยู่แล้ว….. ” ฉัน พูดแล้วยิ้มให้กับโอ๋ ^ - ^
“ แล้วเธอจะให้เราช่วยอะไรล่ะ ” ฉัน พูดแล้วทำท่าทางครุ่นคิด
“ คือ…เราอยากให้เธอ…ช่วยให้เรามีโอกาสได้คุยกับอาร์ตบ้างน่ะจ๊ะ ” โอ๋ พูดหน้าของเธอแดงกร่ำ
“ อืมๆ…..ได้สิ….. ” ฉัน พูดแล้วคิดไปคิดมา…………..
“ เฮ้อ….นะ…นี่…ยัย…น้ำค้าง…เฮ้อ.. ” อาร์ต พูดด้วยความเหนื่อยหลังจากที่เสร็จจากการยกของให้คุณครู
“ ทำไม…นายจะมาหาเรื่องอะไรอีกล่ะ ” ฉัน พูดอย่างหงุดหงิดแล้วดึงคอเสื้อของนายอาร์ตขึ้นมา
“ ฉันยังไม่ได้บอกเธอเลยนะว่า ฉันจะมาหาเรื่องกับเธอน่ะ ” นายอาร์ตพูด ( แก้ตัวชัดๆ นายอ้าปาก ฉันก็เห็นลิ้นไก่แล้วล่ะย่ะ) O u O
“ ฉันมองตานายก็รู้แล้ว..เชอะ ” ฉัน พูดแล้วเอามือออกจากคอเสื้อของนายอาร์ต
“ รู้ขนาดนั้นเชียวหรอ สงสัยชาติที่แล้วเธอคงเกิดเป็นหมอดูล่ะมั้ง ” นายอาร์ตพูดอย่างกวนๆ
“ นี่ ! นาย…… ” หมัดของฉันคงจะไปโดนเข้ากับหน้าของอาร์ต ถ้าไม่มีคนคนนึงมาเรียกฉันซะก่อน
“ น้ำค้างครับ…. ” เสียงชายคนนี้ทำให้ฉันอารมย์ดีมาก ฉันค่อยๆคลายมือที่กำหมัดอยู่
“ พี่โอม…. ” ฉันพูดแล้วเดินไปหาพี่โอมซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่อายุมากกว่าฉัน 1 ปีและตอนนี้กำลังคบกันอยู่ด้วย ( ^ - ^ )
“ จะมาชวนยัยนี่ไปทานข้าวหรอครับ พีโอม ” อยู่ดีๆ นายอาร์ต ก็พูดแทรกขึ้นมา ( น่าโมโหชะมัด )
“ นี่แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉันนักหนา ” ฉัน พูดอย่างโมโห
“ ปล่าวซะหน่อย…คือถ้าพี่จะมาชวนยัยนี่ ผมจะบอกว่ามันยังไม่พักท……” ยังไม่ทันสิ้นเสียงของนายอาร์ต ก็มีเสียงอ็อดพักเที่ยงดังขึ้นมาแทน
“ กริ้งงงงง กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ” เสียงอ็อดดังไปทั่วบริเวณนั้น ( อ็อดเร็วจังแหะ )
“ ฮิฮิ…ยังไม่พักเที่ยง ” ฉัน พูดล้อนายอาร์ต ด้วยความสะใจแกมขำนิดๆ ^ - ^
“ งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะนะครับ ” พี่โอมพูดแล้วยืนรอฉันที่หน้าห้อง
“ ค่ะ…งั้นเดี๋ยวน้ำค้างขอตัวไปจัดของก่อนนะค่ะ แป๊บนึงค่ะ ” ฉันตอบกลับอย่างอารมย์ดี
“ เสร็จแล้ว….. ” ฉัน พูดแล้วกำลังจะเดินไปหาพี่โอม เสียงที่น่าเบื่อก็ดังขึ้น
“ แม้….หวานกันจังเลยนะ เดี๋ยวหมีพูก็ไม่มีน้ำผึ้งกินหรอก ” นายอาร์ตพูดอย่างกวนอารมย์
“ นั่นสินะ…สำหรับฉัน หวานอยู่แล้ว ” ฉันก็เลยตอบกลับไปแล้วรีบมาหาพี่โอมที่รอฉันอยู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น