เฮอร์ไมโอนี่ S สเนป..+ ความชุลมุน

เนื้อเรื่อง

สายลมอ่อนๆพัดโชยเข้ามาในห้องทำงานของผม…..ห้องทำงานที่ไม่ค่อยอยากจะมีนักเรียนอยากมาเรียนเท่าไรนัก…. คนอื่นผมไม่กังวลหรอก มีคนเดียวเท่านั้น ที่ผมอยากให้เขาเข้ามาเรียน…แค่คนเดียวก็พอ………..

“ เฮ้ ! พวกเราคาบต่อไป วิชาการปรุงยานี่นา ” เด็กหนุ่มผมแดงเพลิง พูดขึ้นมาในขณะที่พึ่งออกมาจากชั่วโมงการแปลงร่าง

“ นั่นสิ..ฉันว่าเรารีบไปดีกว่านะ ” เด็กสาวผมฟูแทรกขึ้นมา

“ อ้าว..แล้วแฮร์รี่ล่ะ ” รอนถามขึ้นมา เมื่อมองซ้าย มองขวาก็ไม่เห็นแฮร์รี่

“ เห็นว่า เขาโดน ศ.มักกอลนากัล ใช้ให้ช่วยยกหนังสือล่ะ ” เนวิลล์บอก

“ แย่จัง…ถ้าเราไปช้า โดนหักคะแนนแน่ ” รอนบ่น เมื่อนึกถึง ศ.สเนป

“ ช่วยไม่ได้นะ รอน…ไปช่วยแฮร์รี่ เถอะ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด เมื่อเห็นท่าทีของรอนที่ไม่ค่อยอยากไปเท่าไรนัก เธอจึงต้องลากตัวของเขาไปอย่างเหน็ดเหนื่อย

“ อ้าว..เฮอร์ไมโอนี่  รอน..ไม่รีบไปล่ะ เดี๋ยวไม่ทันหรอก ” แฮร์รี่ที่กำลังยกหนังสือกองมหึมาวางบนโต๊ะถามขึ้น

“ เรามาช่วยนายนะ ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับ แล้วไปช่วยแฮร์รี่ยกหนังสือ

“ เฮ้อ…แย่จัง.ทำไม ศ.มักกอลนากัล ถึงไม่ใช้คนอื่นนะ ” รอนสบถอย่างอารมณ์เสีย

“ รอน มาช่วยกันหน่อยสิ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก เด็กหนุ่มผมแดงจึงต้องจอมจำนนช่วยแต่โดยดี

++++++++++…..วิชาการปรุงยา…..++++++++++

“ เร็วๆสิ…. ” รอนโพล่งขึ้นมา

“ รู้แล้วน่า..นี่..ถึงแล้วไง ” แฮร์รี่พูด เหงื่อชุ่มอยู่บนหน้า

“ มิสเตอร์ พ็อตเตอร์ มิสเตอร์ วีสลีย์….มิสเกรนเจอร์ ” เสียงเข้มงวด ดังขึ้น..เมื่อทั้ง 3 คนเข้ามา……….

“ พวกเธอไปไหนมาถึงได้..มาช้ากันขนาดนี้ ” ศ.สเนปถามขึ้นและเดินตรงมายังทั้ง 3 โดยเร็ว

“ พ…พวกผม…ป..ไป…ไปช่วย………………. ” แฮร์รี่ตอบตะกุกตะกัก จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องตอบแทน

“ คือ พวกหนูไปช่วย ศ.มักกอลนากัล ยกหนังสือน่ะค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงฉะฉาน

“ อืม…ไปนั่งได้ ” สเนปบอก จนทั้งแฮร์รี่ และรอนอึ้งไปตามๆกัน

“ แฮร์รี่..ว่าไหมทำไมวันนี้ ศ.สเนปถึงไม่หักคะแนนบ้านเรา…. ” รอนถาม เมื่อพึ่งมานั่งลงบนเก้าอี้

“ นายไม่รู้แล้วฉันจะรู้หรอ ” แฮร์รี่ตอบกลับ

“ อย่าบ่นกันนักเลยน่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ต่อว่า…

เวลาผ่านไป……….อย่างรวดและเร็ว…….

“ เลิกเรียนได้…แล้วอย่าลืมการบ้านที่ฉันสั่งไปล่ะ... ” สเนปพูดด้วยเสียงอันดังก้อง

“ เย้ๆ เปลี่ยนวิชาซักที ” รอนบอก อย่างดีใจ

“ นั่นสินะ ” แฮร์รี่พูดเสริม แล้วหันไปเรียกเฮอร์ไมโอนี่

“ เฮอร์ไมโอนี่ ไปเร็ว ” แฮร์รี่เรียก

“ อ..อืม.. ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ในขณะที่เธอกำลังเก็บหนังสืออยู่

“ มิสเกรนเจอร์ อย่าพึ่งไปตามฉันมา ” เสนปเรียกเฮอร์ไมโอนี่  เฮอร์ไมโอนี่หันมามองแฮร์รี่กับรอนทีนึง แล้วยักไหล่อย่างผิดหวังนิดหน่อย

“ ไปเร็วๆสิ  ” สเนปเร่ง

“ ค่ะ…. ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างโมโหเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามสเนปเข้าไป

“ นายว่า..เราไปรอที่ ห้องอาหาร รอเฮอร์ไมโอนี่ดีกว่าไหม ” รอนเสนอความคิด

“ ฉันว่าก็ดีนะ ” แฮร์รี่ตกลง แล้วทั้งสองจึงเดินไปด้วยกัน…..

++++++…ทางด้านเฮอร์ไมโอนี่….+++++++++

“ ศ.มีอะไรหรอค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ ช่วยฉันจัดหนังสือในห้องหน่อย ” สเนปบอก

“ เอ่อ………………………. ” เฮอร์ไมโอนี่พยายามแย้ง เพราะเหตุผลแค่นี้ที่ให้เธอมาช่วยจัดหนังสือ เด็กผู้ชายที่มีแรงเยอะกว่าเธอมีถมไป ทำไมไม่เรียก……

“ ทำสิ ” สเนปดุ แล้วทำสายตาโมโหใส่

“ ค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่จึงต้องยอมรับแต่โดยดี

“ อะไรกันนะ แค่จัดหนังสือทำเองไม่เป็นรึไง..ให้ผู้หญิงอย่างเราทำ ” เฮอร์ไมโอนี่บ่น เมื่อเธอจัดหนังสือกองที่วางอยู่ข้างๆ ประตู

“ พรุ่งนี้ก็มาช่วยฉันด้วยนะ ” สเนปพูด

“ ค่ะ ศ…. ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแบบไม่เต็มใจ

“ เอ่อ ศ. ค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่เรียก สเนปที่กำลังนั่งทำงาน

“ มีอะไร ” เสนปถาม แต่ก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมามอง

“ เอ่อ..หนังสือบนตู้นั้น ต้องจัดไหมค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม แล้วชี้ไปยังหนังสือที่กองอยู่บนตู้ใบใหญ่

“ จัด ” สเนปตอบสั้นๆ แต่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เหมือนมีงานเยอะมากทีเดียว

“ โอ๊ย..หยิบไม่ถึง ทำไงดี ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ในขณะที่กำลังเอื้อมหยิบหนังสือลงมาจัดใส่ตู้..

“ เขย่งไม่ถึง..ทำไงดีเรา ” เฮอร์ไมโอนี่บ่นกับตัวเอง

“ ถึงแล้ว…หวาาา ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตกใจ เมื่อหนังสือกองใหญ่ยักษ์หล่นลงมาจะทับตัวเธอ…

“ ระวัง…. ” สเนปบอก แล้วถลาเข้าไปกันหนังสือนั่นไว้ เฮอร์ไมโอนี่ซึ่งตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของ…
สเนปใจเต้นไม่เป็นจังหวะ…….

“ หยิบไม่ถึงก็บอกสิ ” สเนปเอ่ยขึ้นมา เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งโหยง แล้วผละออกจากตัวของสเนป

“ ศ. เจ็บตรงไหนรึปล่าวค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างเป็นห่วง

“ เบาะๆ น่า ” สเนปตอบกลับ ทั้งๆที่เขาดูเจ็บจนสังเกตได้

“ ศ. ค่ะ นี่ค่ะ…. ” เฮอร์ไมโอนี่ เรียกแล้วยื่นกล่องยาที่เธอพกอยู่เป็นประจำยัดใส่มือของสเนป สเนปอึ้งเล็กน้อย…….

“ เอ่อ…………. ” สเนปกำลังจะปฏิเสธแต่เฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งออกไปแล้ว

“ อะไรของเขานะ…. ” สเนปคิด

“ ข…ขอบคุณค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่โผล่หน้ามาพูด แล้วยิ้ม^^  เธอเริ่มรู้สึกว่า คนอย่างสเนป ก็เป็นคนดีเหมือนกัน

+++++++++….ทางห้องอาหาร…+++++++++++

“ เฮอร์ไมโอนี่ มาแล้ว ” รอนบอก แล้วโบกมือเรียกเฮอร์ไมโอนี่

“ ศ.เสนปเรียกเธอไปทำไมหรอ “ แฮร์รี่ถาม เมื่อเฮอร์ไมโอนี่มาถึง

“ ไปช่วยอะไรนิดหน่อยน่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ แล้วยิ้มนิดๆ

“ อะไรของเขา ” รอนพูดแล้วทำหน้า งง

“ ช่างเหอะ..ทานอาหารกัน ” เนวิลล์แทรกขึ้นมา

“ อืม…..” รอนบอก ( ไม่ได้ถามซะหน่อย…รอนบ่น.. เอ้าก็คนเขียนให้แต่งแบบนี้อ่ะ..เนวิลล์แทรก..เหอะน่าๆ ตามคนเขียนเหอะ… อย่าบ่น..คนเขียนตวาด… โทษทีค่ะ เริ่มเรื่องต่อเลยนะค่ะ ^^” )

++++เมื่อทานอาหารเสร็จ++++

“ แฮร์รี่…รอน..ราตรีสวัสดิ์นะ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก ขณะที่เธอเดินมาถึงหอหญิง

“ อืม..พรุ่งนี้เจอกันนะ ” รอนตอบรับ

“ เฮอร์ไมโอนี่..อย่าลืมฝันถึงพวกเราบ้างล่ะ ” แฮร์รี่พูด แล้วยิ้มแป้น ^ - ^

“ จ้าา..แต่ฉันคงไม่ว่างนะ..หนังสือรออยู่ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วเดินเข้าไปในหอหญิงอย่างอารมณ์ดี

“ แย่จังเรา ” แฮร์รี่คิด

…….คืนนั้น…….

“ อ่านแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับตัวเอง พร้อมกับวางหนังสือลงบนโต๊ะข้างๆ

“ ฝัน…ฝันหรอ..ถ้าฝันก็คงดีนะ ” เฮอร์ไมโอนี่คิด

“ เกรนเจอร์…. ” เสียงของใครคนหนึ่งเรียกเธอ

“ ค่ะ ศ.เสนป ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับ

“ ไปเดินเล่นกันเถอะ ” สเนปชวนเธอ

“ ค่ะ.. ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับ แล้วทั้งสองก็ไปเดินเล่นที่ริมทะเลสาป

“ ฉันซื้อของมาฝากเธอด้วยนะ ” เสนปพูด แววตาอ่อนโยน

“ อะไรหรอค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความอยากรู้

“ ก็……………………. ” เสนปกำลังจะพูด

“ เฮอร์ไมโอนี่…. ” เสียงใครคนหนึ่งปลุกเธอ

“ ปาราวตี.. ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วจับหน้าผากของตัวเอง

“ เร็วๆสิ…เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก ” ปาราวตีเตือน

“ อืมๆ ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับเบาๆ  

“ เดี๋ยวนะ…มันยังเช้าอยู่เลยนี่นา ” เฮอร์ไมโอพูดขึ้น เมื่อเธอนึกขึ้นได้

“ ปาราวตี ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างโกรธ จนปาราวตีต้องไปหลบอยู่หลังตู้

“ เฮ้อ....เกือบจะรู้อยู่แล้วเชียว..ศ.สเนปจะให้อะไรเรานะ ” เฮอร์ไมโอนี่คิด แล้วนึกถึงฝันเมื่อคืน

“ คิดอะไรเนี่ยเรา…ไปห้องสมุดดีกว่า ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วสั่นหัวเพื่อสลัดความฝันนั้นออก

++++++++ที่ห้องสมุด++++++++

“ ไง..ยัยเลือดสีโคลน โสโครก ” เสียงยานคางดังขึ้น

“ มัลฟอย ฉันไม่มีเวลามาทะเลาะกับนายหรอกนะ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ( แบบนี้ชวนทะเลาะไม่ใช่หรอเนี่ย )

“ เชอะ..เป็นแค่เลือดสีโคลน ทำตัวดีๆหน่อยนะ ” มัลฟอยพูดไล่หลังเฮอร์ไมโอนี่

“ อย่ามายุ่งกับฉัน ” เฮอร์ไมโอนี่บอก อย่างอารมณ์เสีย

“ นี่เธอ……………. ” ยังไม่ทันที่มัลฟอยจะพูดจบก็…..

“ มิสเตอร์ มัลฟอย…จะไปทำอะไรก็ไป ” เสียงเข้มงวดดังขึ้น

“ เอ่อ…ค..ครับ “ มัลฟอยตอบอย่างหวั่นๆ แล้วรีบเดินออกไปทันที

“ ขอบคุณนะค่ะ….. ” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“ ไม่…. ” เสนปกำลังจะพูดแต่ก็ต้องชะงัก

“ ฉันไม่ได้ช่วยเธอ ” เสนปพูดเข้มงวดทันที แล้วเดินหันหลังจากไป

“ เอ่อ..ค่ะ…ยังไงก็ขอบคุณนะค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน เสนปแอบยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากอย่างอารมณ์ดี

และหลังจากวันนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็มาช่วยเนปจัดหนังสือทุกๆ วันและเธอก็เริ่มสงสัยอะไรบางในตัว
เสนป….

+++หลังเลิกเรียนวิชาการปรุงยา+++

“ เอ่อ…ศ. ค่ะหนูมาช่วยจัดหนังสือค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก เธอดูอารมณ์ดีกว่าที่เคยเป็น

“ อ.อืม..เข้ามาสิ ” สเนปพูด แล้วไปนั่งที่โต๊ะทำงาน

“ มิสเกรนเจอร์ ” เสนปเรียก

“ ค่ะ…” เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับ แล้วหันมา

“ คือ…เอ่อ เมื่อเช้านี้ไม่ต้องขอบคุณฉันก็ได้นะ ” เสนปบอก เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเล็กน้อย แล้วจัดหนังสือต่อ

เมื่อจัดเสร็จ….

“ หนูไปแล้วนะค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก

“ เชิญ…. ” เสนปตอบ ในขณะที่เขากำลังหาข้อมูลอะไรบางอย่างอยู่

“ เอ่อ..ศ. หาอะไรอยู่หรอค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ถามแล้วชะโงกหน้าไปดูหนังสือที่เสนปค้นหาข้อมูล เธอก็เห็นว่ามันเกี่ยวกับแมงมุม….

“ ประตูอยู่ทางโน้น ” เสนปบอก แล้วเอียงคอไปทางประตู

“ ค่ะ…. ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วเดินออกไป

“ เฮอร์ไมโอนี่ ” เสียงของใครคนหนึ่งเรียกเธอ

“ อะไร รอน…. ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม เมื่อเห็นรอนดูท่าทางไม่สบายใจ

“ แย่แล้ว..แย่แล้ว ” รอนพูด

“ แย่..อะไรแย่ ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ เด็กนักเรียนบ้านเรเวนคลอโดนแมงมุมยักษ์กัดอีกแล้ว “ รอนพูดอย่างร้อนรน

“ อีกแล้วหรอ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วทำคิ้วขมวด

“ อ้าว เธอไม่รู้หรอ เมื่อวานนี้ เด็กบ้านสลิธีริน แล้วก็ฮัฟเฟิลพับ ก็โดนเหมือนกัน ” รอนบอก

“ ฉ..ฉันไม่รู้.. ” เฮอร์ไมโอนี่บอก แล้วนึกถึงเสนปที่กำลังค้นหาข้อมูลอะไรบางอย่าง เกี่ยวกับแมงมุม

“ รอน..แล้วแฮร์รี่ล่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ ไม่รู้เหมือนกัน ป่ะกี้ยังวิ่งตามฉันมาอยู่เลย ” รอนตอบกลับ แต่สักครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงคนในโรงเรียนลือกัน

“ นี่ จริงๆด้วยนะ..เมื่อกี้เด็กบ้านกริฟฟินดอร์ ก็โดนแมงมุมยักษ์กัดล่ะ ฉันเสียวจริงๆเลย ” เด็กผู้หญิงที่เดินผ่านไปมาพูดขึ้น

“ รึว่า…จะเป็น……. ” รอนพูดตะกุกตะกัก

“ แฮร์รี่ หรอ ” เฮอร์ไมโอนี่โพล่งขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปดูที่เกิดเหตุทันที..ภาพที่เห็นคือเด็กผู้ชายที่ใส่แว่นคนหนึ่ง นอนชะงักอยู่….แต่ไม่มีแผลเป็น

“ ค่อยยังชั่วไม่ใช่แฮร์รี่ ” เฮอร์ไมโอนี่บอกกับรอน

“ อืม.. ” รอนพูด แล้วยิ้ม

“ เอ่อ แล้วเขาตายรึยัง ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม แล้วเดินมาหลบข้างหลังรอน

“ ยังหรอก เขาว่ากันว่าถ้าใครโดนแมงมุมยักษ์กัด ก็จะแค่ชะงักเท่านั้นแหละ แต่เรื่องนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าจะหาอะไรมารักษา ” รอนบอก เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเล็กน้อย

“ อ้าวแล้วแฮร์รี่ล่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนเรื่อง

“ เก่งจริงเลยเนอะ แฮร์รี่เนี่ย ” เสียงซุบซิบดังขึ้นอีกครั้ง

“ ใช่ๆ กำจัดเจ้าแมงมุมยักษ์ได้นี่นา ” เสียงอีกเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

“ แฮร์รี่…หรอ…. ” รอนพูด แล้วทำท่างง งง

“ ไง รอน..เฮอร์ไมโอนี่ ” แฮร์รี่ทักขึ้นมา

“ แฮร์รี่ ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน แล้ววิ่งเข้าไปหาแฮร์รี่ แต่ดูเหมือนแฮร์รี่จะไม่มีรอยช้ำ หรือเลือดออกเลย

“ แฮร์รี่ เราเป็นห่วงนายมากเลย ” เฮอร์ไมโอนี่บอก แล้วน้ำตาก็เริ่มไหล แฮร์รี่รวบตัวสาวน้อยมากอดไว้ ซึ่งสเนปมาเห็นพอดี สายตาอาฆาตจ้องมาทางแฮร์รี่ทันที

“ ศ.สเนป ” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น แล้วดึงมือของรอน กับแฮร์รี่ตามเธอมา

ที่ห้องน้ำหญิง…….

“ อะไรเฮอร์ไมโอนี่ ” แฮร์รี่ถามอย่าง งง งง

“ ฉันสงสัยอะไรบางอย่าง ” เฮอร์ไมโอนี่บอก

“ อะไรล่ะ ” รอนถามแทรกขึ้นมา

“ นายก็ฟังสิ อย่าแทรก ” เฮอร์ไมโอนี่ดุ

“ ก็ฉันสงสัยว่าจะต้องมีคนบังคับแมงมุมยักษ์นั่นอยู่ และคนคนนั้นก็คือ ศ.สเนป ” เฮอร์ไมโอนี่บอก ท่าทางของเธอดูขัดๆ

“ เธอรู้ได้ไง ” รอนถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ ก็ฉันเห็น ศ. สเนป ค้นคว้าข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่น่ะสิ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก

“ ไม่หรอก… ” แฮร์รี่ปฏิเสธแล้วยิ้ม ในความคิดของเฮอร์ไมโอนี่

“ แฮร์รี่ นายจะปกป้องเขาทำไม ” เฮอร์ไมโอนี่ต่อว่า

“ ไม่ใช่นะ..ก็…………. ” แฮร์รี่กำลังอธิบายแต่ความคิดนึงก็เข้ามาในหัว

“ อะไรล่ะ…. ” รอนถามอีกครั้ง ( หลายครั้งแล้วล่ะ )

“ ปล่าวหรอก ไม่มีอะไร ” แฮร์รี่พูด

“ งั้น ก็แล้วไป ” เฮอร์ไมโอนี่พูด

++++…ทางห้องอาหาร…+++++

“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ” สเปราต์พูดขึ้น ในขณะที่วิ่งตามเสนปอยู่กลางห้องอาหาร

“ ฉันบอกให้หยุด ” สเปราต์พูดขึ้นอีกครั้ง

“ อะไรกัน อะไร ” ดัมเบิลดอร์ถามเสียงดังลั่นห้องอาหาร

“ คือ…เอ่อ…………. ” สเปราต์พูด แล้วมองไปทางสเนปที่ยืนเหงื่อตก

“ ศ.สเนป มาขโมยเอารากของพืชที่ฉันปลูกไว้ไปค่ะ ” สเปราต์บอกอย่างฉะฉาน

“ ศ.สเนป ” ดัมเบิลดอร์เรียก

“ ทำไมเธอถึงขโมยของ ของ ศ.สเปราต์ ไป ” ดัมเบิลดอร์ถาม

“ ผมไม่ได้ขโมย ” สเนปปฏิเสธเสียงแข็ง

“ อย่ามาแก้ตัวนะ ฉันเห็นอยู่เต็มตา คุณใช้ผ้าคลุมล่องหนนี่นา ” สเปราต์บอก

“ คุณมีหลักฐานรึไง ” สเนปพูดกวนๆ

“ โอเค.. ศ.สเปราต์ คุณอาจจำผิดคน กลับไปนั่งที่ ” ดัมเบิลดอร์เอ่ย จนสเปราต์ต้องกลับไปนั่งที่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ ฉันว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก ทั้งรอนและแฮร์รี่ก็ต่างสงสัยเช่นเดียวกัน

+++…เช้าวันรุ่งขึ้น….+++

หลังเลิกเรียนวิชาปรุงยา…..

“ ศ.ค่ะ หนูมาช่ว……. ” เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะพูด ในขณะที่เปิดประตูเข้าไป ก็ไม่พบสเนปเธอจึงเข้าไปจัดหนังสือ

“ จัดไปก่อนแล้วกัน ” เฮอร์ไมโอนี่บอกกับตัวเอง แล้วเธอก็พอกับ หนังสือที่สเนปค้นหา และมีการควบคุมแมงมุมจริงๆ และอีกอย่างก็คือ..ต้นไม้ของ ศ. สเปราต์ ที่ถูกปรุงยาไว้

“ รึว่า ศ.สเนปจะเป็นคนทำจริงๆ ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างผิดหวัง เพราะคนที่เธอ……เป็นคนแบบนี้

“ เกรนเจอร์ เธอเข้ามาได้ยังไง ” สเนปถามด้วยเสียงโกรธ

“ เอ่อ..หนูมาจัดหนังสือค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงสั่น

“ จัดเสร็จแล้วก็ออกไป ” สเนปดุ

“ ศ.ทำไมต้องดุด้วยล่ะค่ะ ในเมื่อ ศ..ไม่ได้ซ่อนอะไรไว้ ” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน

“ นี่เธอรู้อะไรน่ะ ” สเนปถามแล้วเดินเข้ามาใกล้เฮอร์ไมโอนี่

“ น..หนู เอ่อ…ไม่รู้ค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด อย่างหวาดหวั่น

“ ออกไปซะ แล้วต่อไปนี้ไม่ต้องมาช่วยฉันอีก ” สเนปพูดอย่างดุร้าย เฮอร์ไมโอนี่รีบวิ่งออกมาพร้อมทั้งน้ำตา…. Y – Y

“ แล้วสักวันนึงเธอจะรู้ ” สเนปพูด อย่างเศร้าๆ

“ ศ. หนูต้องขอโทษด้วย แต่หนูปล่อยให้ ศ.ทำแบบนี้ไม่ได้ ” เฮอร์ไมโอนี่คิด แล้วเดินตรงไปยังห้องอาหาร พร้อมกับปาดน้ำตาไปตลอดทาง

“ ฉันรู้แล้ว รอน  แฮร์รี่… ” เฮอร์ไมโอนี่บอก เมื่อเธอเดินมาถึงโต๊ะทานอาหาร

“ รู้..อะไร ” แฮร์รี่ถาม

“ คอยดูแล้วกัน ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วเดินขึ้นไปกลางห้องอาหาร เป็นเวลาเดียวกับที่เสนปเดินเข้ามาพอดี แววตาของเขาดูนิ่งเฉย เหมือนกับรู้แล้วว่าเฮอร์ไมโอนี่จะพูดอะไร

“ มีอะไรรึ มิส เกรนเจอร์ ” ดัมเบิลดอร์ถาม

“ หนูรู้ค่ะ…. ” เฮอร์ไมโอนี่บอก แล้วหันไปพูดกับทุกๆคนในห้องอาหาร

“ คนที่ควบคุมแมงมุมยักษ์ และคนที่ขโมยต้นไม้ของ ศ. สเปราต์ ไปคนคนนั้นก็คือ………. ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วมองไปทาง สเนป ( เหมือนในโคนันเลยเนอะ… )

“ คนคนนั้นก็คือ.. ศ.เสนป ค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมา  มีเสียงกระซิบกันทั่วห้องอาหาร

“ ไม่ใช่นะ.. ” แฮร์รี่พูดอย่างตกใจเบาๆ

“ หืม..เธอมีหลักฐานอะไร ” ดัมเบิลดอร์ถามอีกครั้ง

“ หนูเข้าไปสำรวจในห้องของ ศ.สเนปมาค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก แต่ก็ได้เสียงขำของคนทั่วห้องอาหาร พร้อมทั้งเสียงขำของดัมเบิลดอร์ด้วย ^ 0 ^

“ เรื่องนั้น เขารู้กันหมดแล้ว พวกเราไปสำรวจกันมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ ศ.สเนปไม่ได้เป็นคนทำ เขาไม่ได้ควบคุมแมงมุมยักษ์ เจ้าแมงมุมน่ะมันเกิดโมโหขึ้นมา เพราะพวกเราลืมให้อาหารมัน ไป 1 วัน ส่วนต้นไม้ของ ศ. สเปราต์  เขาเอาไปจริงนะ แต่ว่า….เขาเอาไปปรุงยาเพื่อมารักษา เด็กที่โดนแมงมุมกัด..และหนังสือนั่นก็คงเป็นคู่มือการรักษานั่นแหละ ” ดัมเบิลดอร์พูด จนเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกหน้าแตก ( หมอไม่รับเย็บ ) แต่เธอรู้สึกมีอะไรที่ไม่สบายใจมากกว่าการหน้าแตก…..

“ แฮร์รี่ ทำไมนายไม่บอกฉันก่อน ” เฮอร์ไมโอนี่ดุ

“ ก็ ศ.เสนปสั่งไว้นี่นา ว่า ห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร โดยเฉพาะเธอ ” แฮรี่บอก เฮอร์ไมโอนี่มองไปทาง ศ..เสนปแต่เขาก็ไม่อยู่เสียแล้ว

“ ฉันไปก่อนนะ..ฉันไม่หิวน่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วรีบวิ่งตามหาสเนป

“ ช่วยไม่ได้นะ ” รอนพูด

+++ ทางสเนป +++

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่หาสเนปเจอ เธอจึงรีบวิ่งไปหาสเนปทันที…..

“ ศ. ค่ะคือ……….. ” เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะพูด แต่…

“ เธออย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ ” สเนปบอก ด้วยเสียงเย็นชา

ตั้งแต่วันนั้นเฮอร์ไมโอนี่จึงไม่ได้คุยกับสเนปอีกเลย เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้กินข้าวจึงทำให้เธอไม่สบายอยู่บ่อยๆ และวันนี้เธอก็ต้องมานอนห้องพยาบาล………

“ มิส เกรนเจอร์..ไม่ทานอะไรหน่อยรึ ” มาดามพรอมพรีย์ถามเธออย่างเป็นห่วง

“ ม..ไม่..ไม่ค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ ตอบ..แล้วนอนหลับไป

“ เฮ้อ…. ” มาดามถอนหายใจ แล้วเดินออกไป

“ กึก..กึก…แอ๊ดดด……. ” เสียงเปิดประตูดังขึ้น เงาดำๆเดินมาทางเฮอร์ไมโอนี่

“ ศ.สเนป.. ” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น

“ ใช่ ฉันเองนะ ” สเนปบอก

“ ศ. ” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วร้องไห้ T – T พร้อมกับโผเข้ากอดสเนป

“ ฉันจะมาลาเธอ…. ” สเนปบอกอย่างเศร้าๆ

“ ไม่นะ..ไม่นะค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก แล้วรั้งตัวเธอสเนปไว้ พร้อมกับกอดสเนปแน่นขึ้นไปกว่าเดิม

“ ลาก่อนนะ เกรนเจอร์ ” สเนปบอกลา

“ ไม่ ไม่ ไม่ ” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น พร้อมกับตื่นขึ้นมา

“ เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอะไร ” รอนถาม เฮอร์ไมโอนี่มองไปรอบๆ ก็เห็นแต่เพียง รอน แฮร์รี่ และมาดามพรอมพรีย์เท่านั้น

“ ศ.สเนป ล่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ คือ เอ่อ……. ” รอนพูดไม่ออก

“ นายพูดซิแฮร์รี่ ” รอนบอกแฮร์รี่

“ นายแหละ รอน ” แฮร์รี่เริ่มเกี่ยง

“ บอกฉันมา ” เฮอร์ไมโอนี่ตวาดเสียงดัง

“ อ..เอ่อ…คือ ศ.สเนปเขาลาออกไปแล้ว และตอนนี้ก็คงกำลังจะไปขึ้นรถไฟ………. ” รอนบอกอย่างไม่ค่อยสบายใจ

“ อะไรนะ ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างไม่เชื่อหูของตัวเอง

“ เธอได้ยินไม่ผิดหรอก ” แฮร์รี่เสริม

“ ไม่นะ…. ” เฮอร์ไมโอนี่ แล้วรีบวิ่งไปยังสถานีรถไฟทันที

“ ศ. สเนปจะไปแล้ว เขาจะไปแล้ว ” เฮอร์ไมโอนี่พูดไป ร้องไห้ไป

“ ขอให้ทันเถอะ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก

+++……ที่สถานีรถไฟ…….+++

“ ศ. อยู่ไหนนะ “ เฮอร์ไมโอนี่บ่น พลางมองซ้าย มองขวา แล้วก็เจอ….

“ นั่นไง ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วรีบวิ่งไปทันทีแต่ก็ไม่ทัน…สเนปขึ้นรถไฟไปแล้ว…

“ ไม่นะ ” เฮอร์ไมโอนี่บอกกับตัวเอง แล้วนั่งทรุดอยู่บนพื้น…

“ เกรนเจอร์ ” เสียงหนึ่งดังขึ้น จากข้างหลังของเฮอร์ไมโอนี่แต่ไม่ปรากฏให้เห็นแม้แต่เงาของผู้พูด

“ เสียงนี่..ศ. สเนป ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วมองกลับไปทางรถไฟอีกครั้ง สเนปยืนอยู่บนรถไฟ

“ ศ. “ เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน ในขณะที่รถไฟเริ่มวิ่งออกไป

“ เธอกลับไปซะ เฮอร์ไมโอนี่  ” เสนปพูด เฮอร์ไมโอนี่ชะงักแล้วยิ้ม

“ ศ. น…หนู…. ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แต่เธอก็สะดุดล้ม

“ หนูรัก ศ. ค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน เธอเห็นสเนปยิ้มให้เธอ พร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า…..

“ ศ. ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำเบาๆ แล้วยิ้ม

“ หนูดีใจที่เห็น ศ. ยิ้มนะค่ะ ”

“ เฮอร์ไมโอนี่ ” เสียงของหนุ่มผมแดง พร้อมกับนายแว่น ตะโกนเรียก แล้วรีบวิ่งไปพยุงเธอขึ้นมา

“ พาเฮอร์ไมโอนี่ไปพักเร็ว ” รอนบอก

“ อืม.. ” แฮร์รี่ตอบกลับ

+++…ที่ห้องพยาบาล…..+++

“ อย่าหักโหมสิ มิสเกรนเจอร์ ” มาดามพรอมพรีย์เตือนเธออย่างเป็นห่วง

“ ค่ะ “ เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับ

“ นี่ เฮอร์ไมโอนี่เราทำอาหารให้เธอนะ ” รอนบอก แล้วยกอาหารบนถาดมาให้เฮอร์ไมโอนี่

“ อืม..ขอบใจนะ ” เฮอร์ไมโอนี่บอก

“ เอ่อ ..เฮอร์ไมโอนี่ ศ.สเนปฝากมาให้เธอ.. ” แฮร์รี่บอก แล้วยื่นจดหมายซองหนึ่งให้กับเฮอร์ไมโอนี่

“ ขอบใจ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วหยิบจดหมายมา

“ พวกเราไปก่อนนะ..อย่าลืมนะ ” รอนบอก แล้วหันไปทางอาหารที่พวกเขาช่วยกันทำ

“ จ้า ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับ แล้วรอนและแฮร์รี่จึงเดินออกไป เธอเปิดจดหมายขึ้นมาอ่าน เนื้อความเขียนไว้ว่า…………………

ถึง เฮอร์ไมโอนี่   เกรนเจอร์….

     เฮอร์ไมโอนี่ ฉันเป็นห่วงเธอมาตลอดเลยนะ ระหว่างที่เธออยู่ที่ห้องพยาบาลเธอต้องพักผ่อนเยอะๆนะ แล้วก็ที่ฉันไปนี่ก็เพราะ ว่า….ฉันจะต้องกลับไปดูแลแม่ของฉัน ไม่ใช่เพราะเธอหรอก หายห่วงได้ รู้ไหมที่ฉันให้เธอช่วยจัดหนังสือนี่ก็เพราะ ฉันอยากอยู่กับเธอ  และสุดท้ายฉันอยากบอกเธอมาตลอด  ในระหว่างที่ฉันได้มีเวลาอยู่กับเธอตลอดมา……ว่า………………..
…ฉันรักเธอ เฮอร์ไมโอนี่….
จาก เซเวอรัส   สเนป

“ ศ. ค่ะหนูขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ…หนูก็รัก ศ.  ค่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน……..

“ แล้วนี่กล่องอะไรเนี่ย ” เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอหยุดร้องไห้เมื่อเธอเห็นกล่องใบเล็กติดมากับจดหมาย เธอเปิดมันขึ้นมา……กล่องนั้นก็พูดได้………..

“ เฮอร์ไมโอนี่  ไปเดินเล่นกันไหม ฉันซื้อของมาฝากเธอด้วยล่ะ ลองเปิดดูสิ ” เสียงของสเนปที่อัดไว้ดังขึ้น…. เฮอร์ไมโอนี่เปิดขึ้นมาแล้วเธอก็พบ………..ตุ๊กตาตัวหนึ่ง………ซึ่งเป็นตุ๊กตาที่ เหมือนหน้าเธอกับสเนปมาก 2 ตัวติดกัน……เธอกดที่ปุ่มข้างก็มีเสียงพูดออกมาว่า…..

                                                     …..นอนหลับฝันดีนะ รักเฮอร์ไมโอนี่ ที่สุด….

                                                                        ..THE  END..

...ผู้แต่งเล่าเขียน... อาจจะ งง นะค่ะ ว่าทำไมตอนจบถึงเป็นแบบนี้ แต่ก็เปี่ยมไปด้วยความปลื้มใจของเฮอร์ไมโอนี่นะค่ะ ยังไงก็ตามผู้อ่านก็

บอกมาได้นะค่ะว่า งง รึปล่าวถ้า งง ก็จะแต่งตอนต่อให้นะค่ะ..สำหรับผู้แต่งแล้ว สนุกดีค่ะ... ช่วยแสดงความคิดเห็นกันหน่อยนะค่ะ เพราะไม่

ค่อยมีใครเม้นกันเลย ผู้เขียนล่ะเศร้า..Y . Y ยังไงก็ขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ ฝากเรื่องไว้ก็ได้นะ แต่อยากอ่านเรื่องสั้นมากกว่า แต่เรื่องยาวก็ได้

นะค่ะ ไม่ว่ากัน เรื่องของทุกคนก็ต้องสนุกแน่ๆเลย ชักอยากอ่านแล้วซิ ^^ แสดงความคิดเห็นมาแล้วกันนะ ขอบคุณจ้า ^ - ^