(END) Hello there ว่าไงน้องหมวย [ สนพ.ฟาไฉ ]

ตอนที่ 28 : น้องหมวยบทสุดท้าย (ฉบับสำรอง)

               





      สามารถอ่านฉากคัทได้ที่ readawrite นะคะ










                                  ♦


                  ไทม์มองคนที่เอาแต่มุดๆซุกอกเขา แก้มกลมๆเบียดไปมา จนเขานึกอยากจับมาฟัด ก็เจ้าตัวงอแงจะดูหนังให้ได้ สุดท้ายกว่าจะได้นอนก็ดึก แล้วเป็นไง จะครึ่งวันแลัวยังไม่ตื่นเลย ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดของคนทำงานอย่างเขาแท้ๆ เด็กนี่กลับเอาแต่นอนอุตุอยู่บนเตียง 

                 แต่สำหรับคนทำงานแล้ว การได้ใช้วันหยุดแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแย่ แค่มีเด็กโง่นี่อยู่ด้วย จะอะไรก็ได้ทั้งนั้น

                อีกอย่างวันพรุ่งนี้ก็ยังเป็นวันพิเศษของเด็กน้อยอีกด้วย

                ก็เด็กน้อยของเขาน่ะ กำลังจะได้รับปริญญาแล้ว


                " อื้อ เมื่อคืนก็นอนพร้อมกัน ทำไมพี่ตื่นก่อนอีกแล้วอะ"

                พอตื่นก็งอแงเลยนะ

                "ตัวเองขี้เซาแท้ๆ ยังจะมาหาเรื่องอีก ลุกเลย ไหนบอก ตอนเช้าจะทำไข่ดาวขนมปังให้พี่กินไง"

                "โอ๊ะ จริงด้วย เมื่อวานผมอุตส่าห์แวะซื้อขนมปังมา พี่ไปอาบน้ำเลยๆ เดี๋ยวผมทำอาหารให้"

                "อย่าวิ่ง เดี๋ยวก็ล้ม"


                ใช่ครับ เด็กที่เซ่อซ่าวิ่งสะดุดขาตัวเองเมื่อกี๊ เรียนจบปริญญาตรีแล้ว

                 

                  "แล้วพรุ่งนี้พี่จะมากี่โมง?"

                  "พี่ลางานได้ครึ่งวัน ก็คงไปถึงก่อนเราออกจากหอประชุมนั่นแหละ"

                  "พี่จะมาทันใช่ไหม รถมันติดมากเลยนะ"

                  เด็กน้อยทำหน้าหงอยกลัวเขาจะไปไม่ทันวันสำคัญ แต่เขาจะพลาดได้ยังไง ก้าวแรกของการเป็นผู้ใหญ่ก็คือการรับปริญญา วันแบบนี้ยังไงก็ต้องไปทัน

                   "พี่จะไปทัน ไจแอ้นสัญญาเลย"

                   "สัญญาแล้วนะไจแอ้น"

                   "ครับๆน้องหมวย แต่น้องหมวย ทอดไข่ไหม้มากเลยนะ ตกลงเราจะแก่ตายด้วยกัน หรือจะเป็นมะเร็งตายครับ"

                    "กินๆไปเหอะน่า ยิ่งแก่ยิ่งชอบบ่นนะพี่เนี่ย"

                   เด็กสมัยนี้มันหน้าจับตีก้นจริงๆเลย




                  แต่แล้วในวันรับปริญญาที่เขาหมายมั่นสัญญาเอาไว้ก็ดันผิดพลาดไปซะหมด

                  เริ่มต้นจากยางรถแตก ตั้งแต่เขายังขับไปไม่ได้ครึ่งทาง

                  เรียกแท็กซี่คันไหนก็ไม่ไปสักคัน เอะอะก็รถติดๆ เติมแก็สบ้างละ เขานี่อยากจะเดินทุบรถ แล้วบอกว่า ไม่รับผู้โดยสาร จะมาขับแท็กซี่ทำไมละโว้ยยยยย

                 สุดท้ายเขาเลยต้องจ้างมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่กำลังจะวิ่งผ่านไป ตอนเเรกที่ไม่เรียกเพราะระยะทางมันยังไกล เขาก็กลัวว่าจะเรียกแล้วไม่ไป

               " พี่ ผมจ้าง 500 ไปมหาลัย xxx ครับ"

              " พี่พึ่งมาขับวะน้อง พี่ไม่ไปไม่ถูกหรอก"

              " งั้นพี่ถอยเลย เดี๋ยวผมขี่เอง เอ้า ถือเงินไว้เลยครับ"

             " เห้ย เดี๋ยวน้อง"

             " พี่ผมรีบ!"

             แล้วการผจญภัยในวันรับปริญญาก็เริ่มขึ้น รถติดแบบ ติดชิบหายมากๆ ขนาดว่าใช้มอเตอร์ไซต์ยังแทรกซึมเข้าไปไม่ได้ สุดท้ายเขาเลยต้องลงเดินแทน มือก็กดโทรหาแม่เพื่อถามว่าน้องออกมาจากหอประชุมรึยัง

               "ฮัลโหล แม่ น้องออกมารึยัง"

               " ฉันโทรหาแกเป็นร้อยสายแล้ว ทำไมไม่รับ! แกอยู่ไหนเนี่ย น้องเดินมานู่นแล้ว ทำไมฉันยังไม่เห็นหัวแกหะ"

                " ผมถึงแล้ว กำลังวิ่งไปเลยเนี่ย แม่อยู่ตรงไหน"

                " อยู่ตรง หอ11เนี่ย รีบมาเลยนะแก ลูกสะใภ้ฉันหน้าเศร้ามาแต่ไกลแล้วที่หาแกไม่เจอ คอยดูนะ ถ้ามาไม่ทัน ฉันไม่ให้แกแต่งกับน้องอิณแน่"

                ติ้ด

                ด่าเสร็จก็วาง เขาจะทำอะไรได้นอกจากรีบวิ่ง แต่ระยะทางมันก็ไม่ใช่ใกล้ๆ คนก็เยอะ แดดก็ร้อน กว่าเขาจะฝ่าฝูงชนจนโผล่มาหน้าหอ 11 ได้ ก็สูญเสียเหงื่อไปหลายลิตร

               ก็สัญญาไว้แล้ว เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องไปให้ทัน

                แล้วการสวมวิญญาณเดอะแฟลชก็บรรลุผล 

                เขาเห็นเด็กน้อยโบกมือยิ้มให้เขาแต่ไกล เด็กน้อยในชุดครุย ถือดอกไม้เต็มมือไปหมด มีครอบครัวของเขาและครอบครัวของน้องยืนรายล้อมอยู่

               เด็กน้อยปีหนึ่งในวันนั้น วันนี้สวมชุดครุยแล้ว

              เด็กน้อยที่ต้องเจ็บปวดจากครอบครัว ร้องไห้เป็นลิตรเป็นถัง วันนี้เขาทำให้น้องมีความสุขแล้ว แล้วตัวเขาเองก็มีความสุขมากๆตั้งแต่ได้กลับมาเจอกัน

              เขาชะงักอยู่ตรงนั้นเพราะมัวแต่จ้องมองรอยยิ้ม จนน้องต้องเดินมาหา 

            มันเป็นภาพที่สวยมากๆ มีครอบครัวของเรายิ้มให้อยู่เบื้องหลัง มองเราสองคนเดินไปหากัน

           และมันจะสวยกว่านี้ถ้าน้องไม่

           

          "เห้ย!"

         

          สะดุดขาตัวเอง........



                                จบบริบูรณ์








*********************

โอยยยยย จบแล้วเด้ออ ให้อารมณ์เหมือนพึ่งสอบเสร็จเลย ขอบคุณทุกคนจริงนะคะที่เข้ามาอ่านกัน มาให้กำลัง มาคอมเม้น ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดหลายเดือนนะคะ

ยัยน้องจะมีตอนพิเศษมาอีกนะคะ เร็วๆนี้แน่นอน

คิดถึงทุกคนมากแน่ๆเลย ส่วนที่ว่าเราเลือกช่วงเวลาที่น้องเรียนจบมาเขียนเนี่ย ก็เพราะว่า อยากให้เห็นว่ายังจะรักกันไปอีกนานๆเลย

และสุดท้ายนี้ ก็ขอกล่าวคำว่าขอบคุณที่ติดกันมาตลอดนะคะ แล้วเจอกันตอนพิเศษนะ บั้ยบายย❤





หมายเหตุ : เนื่องจากตอนสุดท้ายโดนแบน เราได้แจ้งขอปลดแบนแล้ว แต่อาจใช้เวลาสามวันทำการ จึงได้สร้างตอนใหม่ขึ้น เพื่อสะดวกแก่นักอ่านนะคะ ขออภัยในความไม่สะดวกค่ะ
ขอบคุณค่ะ