คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วันที่ 3
วันที่ 3
เช้าวันใหม่ก็ยังสดใสเช่นทุกวัน ใช่สดใสมากด้วยเพราะว่าไม่มีอะไรมากวนใจ วันนี้ไม่ต้องไปตามหาบัตรประจำตัวให้ใครไม่รู้จนเหนื่อยขาลาก ใช่ ไม่ต้องแล้ว พอกันที
เด็กสาวมองไปรอบๆห้อง ซาวิตี้นอนอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ในมือมีปากกาเมจิกสีดำกอดแทนหมอนข้าง ปากกานั่นไม่ได้ปิดฝา เห็นแล้วรู้สึกตะหงิดๆชอบกล มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย มองไปรอบๆและ
"กรี๊ด!!! ยามะพี!!!" โปสเตอร์ยามะพีที่ผนังของเธอถูกละเลงสีดำจนกลายเป็นตาหนวดที่ไหนก็ไม่รู้แล้ว แจนก็เตือนแล้วว่าซาวิตี้เลว แต่ว่ามาทำกับยามะพีแบบนี้อภัยให้ไม่ได้จริงๆ
"ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ ซาวิตี้" เด็กสาวเดินไปปลุกมัน แต่เจ้าตัวปัญหาไม่ยอมตื่น
"ไม่ได้เรื่องทั้งเจ้านายทั้งสัตว์เลี้ยงเล้ย!" ยาหยีตะโกน สายตาเหลือบไปที่มุมห้อง เห็นร่างหนึ่งที่คุ้นเคยมองมาทางเธอ ตัวสั่นเทา น้ำตาคลอเบ้า
"ผม…ผมขอโทษครับ โฮ!!!"
หลังจากที่เทวดาหนุ่มสงบอารมณ์แล้ว จึงเริ่มสนทนา ชายหนุ่มเล่าความทั้งหมดเมื่อวานนี้ ที่ตอนที่
โยฮันตวาดใส่ยาหยี เป็นตอนที่โยฮันกำลังคุยกับดวงจิตที่ยังไม่หลับของเขา
"อย่างที่บอกไปว่า คนอื่นจะไม่ได้ยินเสียงอีกเสียงเลยทำให้ดูเหมือนพูดคนเดียวนั่นแหละครับ" ตายแล้วอย่างนี้เราก็ผิดน่ะสิ ไม่นะ ไม่สิ เราไม่ได้ผิดซะหน่อย ยาหยีคิด
"ช่างเถอะ ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร วันนี้เราไปตามหากันต่อเลยก็แล้วกันนะ" ยาหยีที่ตอนนี้คลายความโกรธลงแล้ว ใช่เรื่องของโยฮันน่ะจบลงแล้ว แต่ว่าโปสเตอร์ยามะพีที่ถูกเติมหนวดไปน่ะ มันยังไม่จบนะ!!!
"ขอบคุณมากครับ ถ้าอย่างนั้นหลังจากที่ยาหยีอาบน้ำและก็ทานอาหารเสร็จแล้ว เราค่อยออกไปตามหากัน เจอกันข้างล่างนะครับ" เทวดาหนุ่มยิ้มอย่างร่าเริง
"เดี๋ยวก่อนสิ นายเป็นเทวดาก็น่าจะมีเวทมนตร์ใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยทำให้เอ่อ…รูปนี้มันเหมือนเดิมหน่อยสิ" หญิงสาวชี้ไปที่รูปยามะพีที่ถูกเติมหนวดของเธอ แจนมองไปที่รูปนั้นก่อนจะถาม
"ผู้หญิงเหรอครับ"
"เปล่า ผู้ชายน่ะ ชื่อยามะพี เค้าเป็นดารานักร้องของญี่ปุ่นน่ะ น่ารักมากเลยใช่มั้ยล่ะ เป็นผู้ชายที่น่ารักมากๆๆๆเลย แต่ว่าไอ้เจ้าซาวิตี้มือบอนเนี่ยมันมาเติมหนวดเข้าน่ะนะ นายช่วยทำให้มันเหมือนเดิมหน่อยสิ" ยาหยีขอร้อง
"ชอบคนๆนี้เหรอครับ"
"ใช่แล้ว ชอบมากด้วย นะ…ขอร้องล่ะ" แจนทำท่าชั่งใจอยู่ชั่วครู่ พอได้ยินคำว่าชอบแล้วมัน…นี่เขากำลังหึงเหรอ
"ก็ได้ครับ ผมจะลองดู" เทวดาหนุ่มดีดนิ้วเบาๆ1ครั้ง กลุ่มควันสีขาวเข้าล้อมรอบรูปโปสเตอร์ที่โดนเขียนซะเละนั่น แต่เมื่อกลุ่มควันจางลงแทนที่ภาพจะกลับมาขาวสะอาดเหมือนเดิม กลับมีคำๆหนึ่งเขียนด้วยหมึกดำตัวใหญ่ว่า "ตุ๊ด" ปรากฎอยู่แทน
"ตายแล้วผมต้องท่องคาถาผิดแน่เลย ขอลองอีกรอบนะครับ" ไม่ทันที่ยาหยีจะห้าม แจนก็ดีดนิ้วอีกครั้ง คราวนี้เป็นคำว่า "ยางมะตอย" ขึ้นมาข้างๆคำว่าตุ๊ด
"ตายแล้วแหม…ทำไมผมถึงได้สะเพร่าถึงขนาดนี้ งั้นเอาใหม่อีกรอบนะครับ"
"ไม่ต้องๆ ไม่ต้องแล้ว ไม่เป็นไรขอบใจมาก" เด็กสาวกัดฟันพูด โปสเตอร์ที่เธอต้องไปรุมแย่งกับสาวๆมากมาย กลายเป็นแบบนี้ไปซะได้
"ต้องขอโทษจริงๆนะครับ ผมไม่เก่งเรื่องคาถามาตั้งแต่แรกแล้วด้วย สร้างปัญหาใช่มั้ยล่ะครับ" แจนหน้าสลด
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราค่อยหาซื้อใหม่ก็ได้ตอนไปหาวันนี้ก็ได้" เธอว่า
"หา! ยังมีอีกรึครับ เอ้ย!ไม่ใช่ๆ ผมหมายความว่าถ้ามีขายอีกก็ดีครับ เจอกันหลังทานอาหารเช้าเสร็จละกันนะครับ" ยาหยีพยักหน้าก่อนจะลงไปทานอาหารเช้าข้างล่าง
"ตั้งแต่อยู่กับแกมาเพิ่งรู้สึกรักแกก็วันนี้แหละนะซาวิตี้" เทวดาหนุ่มลูบหัวซาวิตี้ที่ท่าทางจะพอใจกับผลงานของเขา เทวดาหนุ่มฝึกหัดที่ความจริงแล้วสอบได้ที่1ของชั้นในวิชาเวทมนตร์คาถามาตลอด
"วันนี้เราจะไปหากันแถบนี้นะ" ยาหยีชี้ไปที่มุมขวาของแผนที่ ให้กับเทวดาหนุ่มที่ตอนนี้แปลงกายให้ผู้คนเห็นแล้ว
"จะเดินไปหรือว่านั่งรถเมล์ไปดีล่ะ ความจริงแค่3ป้ายรถเมล์ก็ถึงแล้ว" เด็กสาวถามความเห็น ชายหนุ่มครุ่นคิด อืม…ถ้าเดินไปแล้วซาวิตี้ส่งสัญญาณก็ดีเหมือนกัน แต่นั่งรถไปสบายกว่าเห็นๆถ้าซาวิตี้ส่งสัญญาณก็ลงแล้วค่อยไปหาก็ได้
"นั่งรถดีกว่าครับ"
"อือ ตกลงเป็นนั่งรถนะ เอาล่ะไปกันดีกว่า"
ป้ายรถเมล์ในเวลาสายๆอย่างนี้ไม่ค่อยมีคน และแน่นอนไม่ค่อยมีรถด้วย รถที่ปล่อยออกมาส่วนใหญ่จะเป็นรถแอร์ทั้งนั้น
"ทำไมไม่ขึ้นล่ะครับ ไม่ผ่านเหรอ" แจนชี้ไปที่รถเมล์ที่วิ่งผ่านไป
"ก็คันนั้นมันเป็นรถแอร์ แค่3ป้ายรถเมล์เอง 24บาทมันไม่คุ้มเลย อ๊ะ!นั่นรถธรรมดามาแล้วไปกันเถอะ" เด็กสาวลากเทวดาหนุ่มขึ้นรถไป
เหลือที่นั่งอยู่ที่เดียวตรงประตูทางเข้าพอดี ชายหนุ่มลุกให้ยาหยีนั่ง แล้วยืนข้างๆ
'เฮ้อ…ไม่แอร์แต่ก็เอาเถอะ เหวอ' รถเมล์พุ่งตัวออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วเพราะถนนไม่ค่อยมีรถ แจนจับพนักเก้าอี้ไว้แน่น หลับตาปี๋ด้วยความกลัว ยาหยีมองแล้วก็ยิ้มขำ ซาวิตี้ที่อยู่บนตักยาหยีท่าทางสะใจมาก
"ขากลับเดินเอาดีกว่านะครับ ผมจะไม่นั่งรถเมล์อีกแล้ว" แจนพูดขณะเดินลงจากรถเมล์หน้าขาวซีด ยาหยีพยักหน้ายิ้มๆ แจนเนี่ยน่ารักจริงๆ
"จ้า เอาล่ะเริ่มตามหากันต่อเลยละกัน"
แถวนี้เป็นย่านร้านค้าคนเดินกันให้ควั่กไปหมด มีทั้งร้านเสื้อผ้า ร้านขายเครื่องประดับ ร้านขายหนังสือหรือแม้แต่ร้านกาแฟเล็กๆน่านั่ง
"เอ่อ…จะว่ามั้ยถ้าจะขอแวะที่นี่หน่อย" เด็กสาวชี้ไปที่ร้านหนังสือขนาดใหญ่
"เอาสิครับ" แจนว่า ยาหยีรีบสาวเท้าไปที่ร้านนั้นและไปที่มุมนิยายรัก มือเรียวหยิบหนังสือที่วางอยู่ที่ชั้นเปิดดูเรื่อยๆ เล่มนู้น เล่มนี้ แจนมองแล้วก็ยิ้มขำ รสนิยมของผู้หญิง เขาคิด
"นี่คนนี้นะเขียนสนุกมากเลยล่ะ เค้าบรรยายได้ดีมากเลย ส่วนของสำนักพิมพ์นี้น่ะนะ เราว่าทำรูปเล่มน่าซื้อดี แต่ว่าแพงไปหน่อย" เธอว่า หยิบเล่มนู้นเล่มนี้มาดูแล้วอมยิ้ม ท่าทางจะลืมไปแล้วว่ามาทำอะไร แต่ก็ช่างเถอะ
"อ๊ะ เจอคู่รักที่เข้าท่าแล้วค่ะท่านผู้ชม" พิธีกรสาววัยรุ่นกับตากล้องโผล่เข้ามาในร้าน เดินตรงมาที่แจนและยาหยี
"สวัสดีค่ะน้อง ขอสัมภาษณ์เรื่องการแต่งตัวหน่อยนะคะ" พิธีกรสาวที่โผล่มาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยยื่นไมค์มาตรงหน้ายาหยี
"อ๊ะ!" หญิงสาวสะดุ้งตกใจ แต่แจนยังยิ้มแย้มท่าทางไร้เดียงสาอยู่
"มีอะไรเหรอครับ" เขาถาม
"วันนี้เราจะสำรวจแฟชั่นคู่รัก ในหัวข้อ 'คู่รักฤดูร้อน' คู่คุณดูแล้วใสๆดีนะคะ ตายแล้วฝ่ายชายหล่อมากเลยค่ะ หล่อ ขาว ตี๋ กำลังอินเทรนด์เลยค่า" พิธีกรหญิงส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
"อ๋า! คู่รักเหรอครับ" แจนหน้าแดง
"โอ๊ย น่าแดงเลย น่ารักจังเลยค่ะ น้องชื่ออะไรคะ" ยาหยีเห็นท่าไม่ดี
"ขอโทษนะคะ เราไม่ใช่คู่รักกันค่ะ" เธอลากแจนออกมาจากร้านหนังสืออย่างรวดเร็ว
"แฮ่กๆ นี่วันหลังถ้ามีพวกสัมภาษณ์อะไรไร้สาระอย่างนั้นมาล่ะก็ อย่าไปตอบอะไรนะ แล้วก็รีบๆเดินหนีมาเลย นายนี่บ้าจัง เอ้า ไปตามหากันต่อได้แล้ว" พูดจบเด็กสาวก็วิ่งนำแจนไป ชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่าไร้เดียงสาจริงหรือหลอกกันแน่ มองตามไปยิ้มๆ
"พี่คะ มีโปสเตอร์ยามะพีมั้ยคะ" ยาหยีถามเจ้าพนักงานของร้านขายของนำเข้าจากญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง
"ขอโทษนะคะน้อง ของหมดน่ะค่ะ" พี่สาวคนสวยตอบอย่างใจดี
"แล้วอันนั้นล่ะคะ" เธอชี้ไปที่โปสเตอร์ที่โชว์อยู่ ยามะพีใส่เสื้อสีชมพูน่ารักจริงๆ
"อ้อ…อันนั้นมีคนจองไว้แล้วน่ะค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะน้อง"
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ" เด็กสาวหน้าเศร้าๆ หันหลังเดินออกจากร้านไป
"โอย…แย่จังเลย ทำไมมันขายดีอย่างนี้นะ" ยาหยีบ่นๆ แจนยิ้มๆไม่รู้ว่าคิดอะไร
"ใจเย็นไว้ครับ ค่อยๆหา นี่แค่ร้านแรกเอง มันต้องมีสักร้านสิครับ อย่าเครียดครับ" ชายหนุ่มปลอบ ซาวิตี้ยิ้มอย่างสะใจอยู่เงียบๆ
"นั่นสินะ เอาล่ะลองไปดูร้านนั้นดีกว่า" ยาหยีกำมือไว้ระดับอก ทำท่าฮึดสู้ วิ่งนำแจนไปยังร้านต่อไป
"พี่คะ มีโปสเตอร์ยามะพีมั้ยคะ" พนักงานเฝ้าร้านทำหน้าครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะตอบ ซึ่งคำตอบที่ได้รับ ทำเอายาหยียิ้มหน้าบาน
"มีน้องมี รอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบมาให้" เด็กสาวตื่นเต้นสุดขีด จะเป็นยามะพีในอิริยาบทไหนก็ได้ น่ารักทั้งนั้นนั่นแหละ อย่างน้อยขอให้มีไปแทนตาหนวด(ยามะพีที่โดนทำลาย ฮือ ฮือ)ที่บ้านก็แล้วกัน
คุณพี่พนักงาน(เพราะเชียว)เดินเข้าไปหลังร้านสักครู่ แจนมองตามแล้วดีดนิ้วเบาๆ เวลาผ่านไปไม่นาน คุณพี่พนักงานก็กลับมาด้วยมือที่ว่างเปล่า ยาหยีหุบยิ้ม
"หาไม่เจอเลยน้อง สงสัยจะหมดแล้วพี่ลืมน่ะค่ะ เอ…แต่พี่จำได้ว่ามันยังมีอยู่จริงๆนะ สงสัยพี่จะแก่จนเบลอ มีแต่ภาพเป็นกลุ่มน้องจะเอามั้ยคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่" ความหวังอันโชติช่วงหดหายลงไม่เหลือแม้แต่แสงริบหรี่ ยาหยีหันหลัง เดินออกจากร้านไป
"ร้านนี้ก็หมด" เธอรำพึง
"อย่าเพิ่งท้อครับ เอ…หรือว่า เราจะเลิกล้มความคิดที่จะหาโปสเตอร์ไว้ก่อนดีครับ" แจนว่า ยาหยีหันมาน้ำตาคลอ
"เอ…ร้านนู้นจะมีมั้ยครับเนี่ย เราไปถามกันดีกว่า"
ตามหากันจนเกือบ 4 โมงเย็น แน่นอนว่ายังไม่มีวี่แววของบัตรประจำตัวเลยแม้แต่น้อย ซาวิตี้ที่ไม่ส่งสัญญาณอะไรเลย ดูดชาเขียวอย่างมีความสุข
"รีบกลับกันเถอะ" ยาหยีว่า นอกจากจะหาบัตรไม่เจอแล้ว วันนี้เธอหาซื้อโปสเตอร์ยามะพีไม่ได้เลย ของหมดทุกร้าน เจ้าของร้านบางร้านบอกว่าของมี แต่พอไปเอากลับหายไปไหนก็ไม่รู้แปลกจริงๆ
"นั่นสิครับ เดี๋ยวเจ้าโยฮันโผล่ออกมาตอนนี้จะยุ่ง แต่วันนี้สนุกจริงๆนะครับ อ้อ…ใช่ ขากลับไม่นั่งรถเมล์นะครับ" ชายหนุ่มย้ำ ไม่อยากคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเช้า
"จ้า ถ้างั้นก็เดินเร็วหน่อยก็แล้วกันนะ"
ท้องฟ้าเป็นสีส้ม 6โมงเย็น อาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าแล้ว ยาหยีอยู่ในห้องกับแจน ที่กำลังจะเปลี่ยนเป็นโยฮันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ถ้าเจอหน้ากันจะพูดว่ายังไงน้า เด็กสาวคิดในใจ ในที่สุดดวงอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้า เอาล่ะ เด็กสาวคิด คุยแบบธรรมดาก็แล้วกัน แต่ว่า…
ไม่มีควันสีม่วงพวยพุ่งออกมา ไม่มี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
เงียบ…
"หรือว่าเมื่อวานออกมาเร็วเกินไปวันนี้เลยออกมาช้า" เด็กสาวทำลายความเงียบขึ้นมา
"โยฮัน โยฮัน" แจนเรียก
"มืดแล้วนะ ไม่ออกมารึไง"
"เป็นไงบ้าง ตอบมาว่ายังไง"
"ไม่มีเสียงตอบครับ ผมจะลองอีกทีนะครับ…โยฮันออกมาได้แล้วล่ะมืดแล้ว" ชายหนุ่มทดลองอีกครั้ง
"…ว่าไง"
"ไม่มีเสียงตอบครับสงสัยจะงอน"
"ถ้างั้น…"
"วันนี้ผมคงไม่เปลี่ยนเป็นBadครับ"
"แล้วหมอนั่นจะออกมาตอนไหนล่ะเนี่ย"
"ไม่ทราบเหมือนกันครับ"
"แล้วอย่างนี้จะเป็นอะไรรึเปล่า" เด็กสาวถาม ดีเหมือนกันที่โยฮันไม่ออกมาแต่อย่างนี้จะเป็นปัญหารึเปล่า
"ผมต้องพักผ่อนน่ะครับ ถ้าไม่ออกมาอย่างนี้ผมก็ต้องหลับในร่างนี้แหละครับ แล้วถ้าอย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะนอนที่นี้ได้มั้ย เพราะว่ายาหยีเป็นผู้หญิงใช่มั้ยครับแล้วถ้าจะนอนมัน…แล้วก็เตียง…"คำหลังพูดเสียงเบา
"นายจะนอนที่นี่ก็ได้นี่" หญิงสาวผู้ขึ้น
"เอ๋!!!" ชายหนุ่มหน้าแดง หมู่นี้เขาหน้าแดงบ่อยจัง
"อือ พื้นตรงนั้นก็ว่างอยู่ เอาผ้ามาปู นอนได้ใช่มั้ย"
"อ้อ…พื้น ได้ครับได้ นอนได้ครับ ขอบคุณมากครับ"
"ผ้าปูอยู่ในตู้นั่นน่ะนะ นายจัดการเองได้ใช่มั้ย ถ้างั้นเราไปกินข้าวก่อนนะ"
"ครับ" ยิ้มให้กับเด็กสาวที่เดินออกจากห้องไป
"นายเป็นอะไรของนายกันเนี่ย…โยฮัน…"
จบวันที่ 3
ความคิดเห็น