คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันที่ 2
วันที่ 2
"จิ๊บ จิ๊บ" เสียงนกร้องยามเช้า แสงแดดที่ส่องผ่านจากทางหน้าต่างกระทบเข้าที่ใบหน้าของยาหยี เจ้าตัวขยับเปลือกตาด้วยความรำคาญ
"อือ…กี่โมงแล้วเนี่ย" ยาหยีพยายามควานหานาฬิกาที่หัวเตียงแต่ว่า
"กรี๊ด!" อีกร่างหนึ่งนอนขดอยู่ข้างๆเธอ ชายหนุ่มในชุดขาวสะดุ้งตื่นน้ำลายยังย้อยอยู่ที่มุมปาก
"เหวอ เหวอ มีอะไรครับ"
"นายนั่นแหละ อีตาโรคจิต ชั้นเป็นผู้หญิงนะ นายมานอนบนเตียงชั้นได้ยังไง นายเนี่ยมัน Bad ชัดๆ ลงไปเดี๋ยวนี้!" เด็กสาวกอดหมอนแน่น
"อ๋า! อ๋า! ไม่ใช่นะครับ ฮึ่ย ต้องเป็นเจ้าโยฮันแน่ๆเลย ผมต้องขอโทษแทนหมอนั่นด้วยนะครับ แล้วก็ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้บอกเรื่องหมอนั่น หมอนั่นเค้าบอกเรื่องของพวกเราแล้วรึยังครับ" เทวดาฝึกหัดหน้าแดงรีบกระโดดลงจากเตียง ขอโทษขอโพยยกใหญ่
"เลว!!!" ซาวิตี้บินมาใกล้ๆ พร้อมกับคำพูดที่คุ้นเคย
"อา…เอาเถอะชั้นยังไม่เสียหายอะไร(คิดว่านะ)แล้วเมื่อวานเป็นไงหาเจอมั้ย มีวี่แววบ้างรึเปล่า"
"ไม่ทราบเหมือนกันครับ ยังไม่ได้ถามโยฮันเลย แต่ว่าคงจะไม่มีวี่แววเพราะตอนเจอกันก็ไม่ได้พูดอะไร" แจนตอบขณะที่เก็บเตียงอยู่ ยาหยีเลยเข้าไปช่วยเก็บด้วย
"เจอกันเหรอ เจอกันได้ไงล่ะ"
"ตอนเปลี่ยนดวงจิตน่ะครับ เหมือนเดินสวนกันน่ะครับ เดี๋ยวผมพับผ้าห่มให้ครับ" แจนวางมือจากการตบหมอนไปพับผ้าห่มแทน
"งั้นพวกนายก็ไม่ได้คุยกันเท่าไหร่สิ"
"ก็ได้คุยกันนะครับ อย่างถ้าตอนนี้ดวงจิตของโยฮันยังตื่นอยู่ก็สามารถคุยกันได้ แต่คนอื่นจะไม่ได้ยิน เลยดูเหมือนพูดคนเดียวน่ะครับ เอาล่ะเรียบร้อย" เตียงถูกจัดอย่างเรียบร้อย แต่ว่าท่าทางซาวิตี้จะไม่พอใจเท่าใดนัก มันมองเตียงด้วยสายตาเหม็นบูด ก่อนจะกระโดดไปมาบนเตียงเพื่อให้อยู่ในสภาพที่ยับเยิน
"ซาวิตี้! เอ่อ…ต้องขอโทษแทนซาวิตี้ด้วยนะครับ"
"ไม่เป็นไร อืม…แล้ววันนี้นายจะไปตามหาบัตรใช่มั้ย เดี๋ยวเราไปช่วยหาด้วยแล้วกัน" นึกถึงคำพูดของโยฮันเมื่อวาน 'เธอไม่ได้เป็นชั้นคงไม่รู้หรอกว่าชั้นร้อนใจแค่ไหนน่ะ' แล้วรู้สึกแปลกๆ โมโหระคนผิด
"ขอบคุณมากเลยครับเอ่อ…"
"อ้อ! เราลืมแนะนำตัว เราชื่อยาหยี" เด็กสาวแนะนำตัว
"ครับ ขอบคุณมากครับคุณยาหยี"
"ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ เรียกว่ายาหยีหรือว่าหยีเฉยๆก็ได้" แจนพยักหน้ารับ
"ครับ ยาหยี แหมเรียกอย่างนี้แล้วมันฟังดูจั๊กกะจี้ยังไงก็ไม่รู้สิครับ" เทวดาหนุ่มหน้าแดง
"งั้นเหรอ ฮะ ฮะ ฮะ"
"ฮะ ฮะ ฮะ"
หลังจากทานอาหารเช้า อาบน้ำแต่งตัว ถักเปียสองข้างเรียบร้อยแล้ว เด็กสาวก็สวมรองเท้าคู่ใจเตรียมตัวออกจากบ้าน
"จริงสิ คนอื่นไม่เห็นนายเหรอ เมื่อกี๊ดูเหมือนว่าพวกพ่อไม่เห็นนายเลย"
"ก็จะให้เห็นก็ได้ครับ ซาวิตี้ก็เหมือนกัน" ยาหยีพยักหน้ารับรู้
"เอาล่ะ! วันนี้จะเริ่มจากส่วนไหนดี เมื่อวานโยฮันเค้าไปหาที่ไหนล่ะเนี่ย จะได้ไม่ไปหาให้เสียเวลา" ตอนนี้เด็กสาวและเทวดาฝึกหัดอยู่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว ซาวิตี้บินวนเวียนมาทางหยี
"เลว โยฮันเลว " มันสบถคำเดิมๆออกมา แต่ครั้งนี้มีชื่อของโยฮันออกมาด้วย
"หมายความว่าไงซาวิตี้" แจนถาม
"โยฮันเที่ยว โยฮันเลว แต่โยฮันเลี้ยงติม" มันตอบ
"หมายความว่าเมื่อคืนนี้หมอนั่นไปเที่ยว ไม่ได้ไปหาบัตรเหรอ" ยาหยีถาม ซาวิตี้พยักหน้า
"ฮึ่ย! หมอนั่น" เด็กสาวกัดฟันกรอด
"ใจเย็นก่อนครับยาหยี เอาเป็นว่าวันนี้เรามาเริ่มหาแล้วกันครับ อ่า…เอาเป็นตรงไหนดีครับ ยาหยีช่วยแนะนำหน่อยสิครับ" แจนพยายามเปลี่ยนเรื่อง เพื่อให้อารมณ์โกรธของยาหยีบรรเทาลง เฮ้อ…น่ากลัวจริงๆแฮะ
"อ้อ…ใช่หาบัตร นายไปเที่ยวแถวไหนบ้างล่ะ" เด็กสาวถามหยิบแผนที่เมืองออกมากาง
"จะพูดว่าทั้งเมืองก็ได้ครับ พรางตัวแล้วเหาะไปเรื่อยๆแวะที่นู่นบ้าง ที่นี่บ้าง สนุกดีนะครับ"
"ยังงี้ก็หายากเลยสิ เอานี่!" เด็กสาวกุมขมับ "เราลองแบ่งเมืองออกเป็นส่วนๆดูนะ มันก็ได้ประมาณ 6 ส่วน นี่ไงเห็นมั้ย แล้วเราก็เดินหาไปทีละส่วนก็จะใช้เวลาประมาณ 6 วัน" เธออธิบาย
"แล้ววันนี้เราก็จะเริ่มจากจุดนี้" เด็กสาวชี้ไปทางมุมซ้ายของเมือง
"เป็นจุดที่พวกเราอยู่ไงล่ะ"
"งั้นก็ดีครับเริ่มหากันเลย" แจนสนับสนุน
"เอาล่ะไปกันเลย! เอ…เดี๋ยว ถ้าชั้นคุยกับนายเนี่ย มันก็จะเหมือนคุยคนเดียวใช่มั้ยล่ะ เพราะว่าคนอื่นไม่เห็นนาย อย่างนี้ก็เหมือนคนบ้าน่ะสิ" ยาหยีเพิ่งนึกได้
"จริงด้วย ถ้างั้น…" แจนดีดนิ้ว
"เท่านี้คนอื่นก็เห็นผมแล้วครับ" เทวดาหนุ่มยิ้มร่า
"ก็นะ แค่ว่าเสื้อผ้าแบบนี้น่ะมันเด่นมากเลย เปลี่ยนเป็นชุดแบบมนุษย์อย่างเราดีกว่านะ" เด็กสาวแนะนำ แจนพยักหน้าเห็นด้วย เสื้อคลุมสีขาวแบบนี้มันเด่นเหลือเกิน ชายหนุ่มดีดนิ้วอีกครั้ง เสื้อผ้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตเรียบๆและกางเกงขายาวสีขาว
"แบบนี้ใช้ได้มั้ยครับ" เขาถาม ยาหยีหน้าแดง ก็แจนดูหล่อมากเลยนี่นา เสื้อขาวกับกางเกงสีขาวที่ดูเข้ากับเจ้าตัวสุดๆอย่างนี้ อย่างกับเจ้าชายเลย
"อื้อ" ยาหยีพยักหน้า ทั้งคู่จะเดินออกตามหากันไปโดยมีซาวิตี้บินตามไปใกล้ๆ
ทั้งสองคนและหนึ่งตัวเดินตามตรอกซอกซอยแถวนั้นไปเรื่อยๆ ดูเหมือนพระอาทิตย์จะไม่ยินดีเท่าไรนัก จึงส่องแสงร้อนราวกับจะกรีดผิว แจนเสกร่มออกมากางกันแดด มันพอกันแสงจ้าๆที่กรีดผิวนั่นได้ แต่ว่าความร้อนอย่างร้ายกาจนี้ก็เล่นเอาไม่ไหวเหมือนกัน
"ร้อน…จังเลย…ครับ" แจนเหงื่อโทรม เริ่มเดินช้าลงเรื่อยๆ ยาหยีสงสารอยู่เหมือนกัน
"ที่ Sky Heaven อะไรนั่น อากาศเป็นยังไงเหรอ" เด็กสาวพยายามหาเรื่องคุย
"ที่ Sky Heaven น่ะเหรอครับ…อากาศดี…ครับ มีสายลมเอื่อยๆ…อากาศก็บริสุทธิ์…ดีครับ" ดูแจนจะเหนื่อยเต็มที ลักษณะของเขาก็ไม่ใช่ประเภทที่ดูทนแดดทนฝนซะด้วยสิ
"ดีจังเลยนะ" ยาหยีว่า เธอค่อนข้างชินกับอากาศแบบนี้(แต่ใช่ว่าจะไม่ร้อนนะ) ซาวิตี้ก็ไม่บินกวน หันไปเกาะไหล่ของแจนแทน
"ทนเอาหน่อยนะ เดินไปอีกนิดจะถึงสวนสาธารณะแล้ว เดี๋ยวเราไปพักกันที่นั่นก็แล้วกัน" แจนพยักหน้าช้าๆ แล้วทั้งสามก็พากันเดินไป
ดวงตะวันเคลื่อนตัวมาอยู่กลางศีรษะ ยามเที่ยงแดดช่างร้อนเหลือเกิน ร้อนกว่าเดิมเสียอีก ทั้ง2สองนั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ในสวนสาธารณะ ไม่มีวี่แววของบัตรประจำตัวอะไรนั่นเลย
ซาวิตี้ดูท่าทางอิดโรยมาก หอบลิ้นห้อยและเริ่มต่อต้านที่จะค้นหาต่อ
"บัตรประจำตัวของเราเป็นบัตรกระดาษสีงาช้างครับ ไม่เสื่อมสภาพไปตามกาลเวลา ไม่บุบสลายแม้ว่าจะเผา ที่สำคัญมีรูปของเราติดอยู่ด้วย" นี่คือลักษณะของบัตรที่แจนอธิบายให้ฟัง เทวดาหนุ่มที่ตอนนี้สีผิวเปลี่ยนเป็นสีชมพูเพราะแพ้แสงแดด เหงื่อออกโทรมกายเพราะความร้อนของแดดประเทศไทย ครวญครางว่าร้อนไม่ยอมหยุด ดูแล้วน่าสงสารเหลือเกิน ยาหยีมองภาพตรงหน้า ส่ายหัวอย่างเอือมระอา ก่อนจะเดินไปซื้อไอศกรีม
"เอ้า!" เด็กสาวยื่นไอศกรีมให้เทวดาหนุ่มที่สภาพดูไม่ได้
"ขอบคุณครับ" เขารับมันไว้และตั้งหน้าตั้งแต่เลียอย่างจริงจัง
"มีของแกด้วยไม่ต้องห่วง" ยาหยียื่นไอศกรีมให้ซาวิตี้ ที่จ้องมามองด้วยสายตาหิวกระหาย มันรับไปกินด้วยความเร็ว
"เดี๋ยวเราต้องไปต่อนะ ยังเดินไม่ถึงครึ่งเลย"
"หา! ยังไม่ถึงครึ่งอีกเหรอครับ" ชายหนุ่มตกใจ เขาว่าเขาเดินมาตั้งนานแล้วนะ ยังไม่ถึงครึ่งอีกเหรอเนี่ย นี่เขาต้องเดินต่ออีกเหรอ
"อือ อะไรกันเป็นผู้ชายซะเปล่า ทำไมอ่อนแอเงี้ย" แจนทำหน้างอนแก้มป่อง ยาหยีมองแล้วยิ้มขำ เพราะแก้มทั้งสองข้างของเทวดาขี้งอนเปื้อนไอศกรีมเต็มไปหมด
"นายเนี่ยนะ กินก็มูมมาม เปื้อนหมดเลย" เธอหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดแก้มทั้งสองข้างของแจน หน้าที่แดงอยู่แล้วดูแดงเข้าไปอีก แต่ดูเหมือนยาหยีจะไม่ได้สังเกต
"เหวอ! ไม่ต้องครับ"
"ไม่ต้องอะไรล่ะ เลอะขนาดนี้ นายมองไม่เห็นด้วย ไม่เป็นไรหรอก" เด็กสาวยังคงเช็ดต่อไป จนไอศกรีมที่ติดตามแก้มออกหมด
"เรียบร้อย เอาล่ะไปต่อกันได้แล้วเดี๋ยวจะเย็นซะก่อนนะ"
"พักอีกครู่ไม่ได้เหรอครับ" ชายหนุ่มต่อรอง
"ไม่ได้เดี๋ยวไม่ทัน ลุกๆๆ ไปกันได้แล้ว" เด็กสาวเร่ง ลุกเดินนำหน้าออกไป แจนยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น หน้าแดงก่ำ เอามือจับไปที่อกข้างซ้าย
"ทำไมหัวใจมันเต้นแรงอย่างนี้ล่ะ เราเป็นอะไรไปเนี่ย"
ทั้งสองออกเดินตามหากันต่อไปจนกระทั่งตะวันใกล้ตกดิน ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเรดาร์บนหัวของซาวิตี้จะส่งสัญญาณอะไรเลย
"นี่ก็เดินมาจนทั่วแล้วนะ ยังไม่มีวี่แววเลย สงสัยว่านายจะไม่ได้ทำหล่นไว้แถวนี้ล่ะมั้ง" ยาหยีออกความเห็น
"นั่นสิครับ" ชายหนุ่มเห็นด้วย
"เรารีบกลับบ้านกันดีกว่าครับ เพราะพระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้วเดี๋ยวเจ้าโยฮันออกมาตอนนี้จะยุ่งซะเปล่าๆ" เด็กสาวพยักหน้าเห็นด้วย
"แม่ โฮ! แม่ไปไหน แง!" เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งร้องไห้หาแม่ น้ำตานองหน้า ยาหยีเห็นดังนั้นเลยรีบวิ่งไปดู โดยมีแจนและซาวิตี้ตามไปติดๆ
"หลงกับแม่เหรอจ๊ะ" เธอถาม เด็กคนนั้นพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้นแม่ของน้องมีลักษณะเป็นยังไงบ้างล่ะจ๊ะ พี่จะได้ช่วยหา" เด็กน้อยทำหน้างง
"อย่างเช่นใส่เสื้อสีอะไร ทรงผม อะไรแบบนี้น่ะจ๊ะ"
"แม่ ซิก แม่เป็นผู้หญิง ซิก ผมยาว ซิก ใส่เสื้อสี ซิก ฟ้า" เด็กชายตอบ
"เอ่อ…หาอยากจังแฮะ ทำไงดีล่ะนี่ก็จะมืดแล้วปล่อยน้องเขาอยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้ด้วย" แจนมองยาหยีที่ทำหน้าเครียดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูด
"ใช้ซาวิตี้ช่วยหาสิครับ"
"ได้เหรอ!" ชายหนุ่มพยักหน้า ยาหยียิ้มอย่างดีใจ เทวดาหนุ่มรู้สึกเขินขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ เขารู้ตัวเลยล่ะว่าหน้ากำลังแดง
"เลว!!! เลวจัดให้" ซาวิตี้กระโดดเป็นลิงโลด มันบินไปเกาะหัวของเด็กผู้ชายคนนั้น ครู่หนึ่งเรดาร์บนหัวก็เปล่งแสงสีแดงวาบ
"เอาล่ะ น้องครับน้องพลัดกับแม่ตรงไหนเหรอครับ" เด็กที่น้อยที่ยังคงสะอื้นอยู่ ชี้มือไปห้องน้ำของสวนสาธารณะ "ยาหยีรออยู่ตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมออกไปหาเอง" แล้วแจนก็วิ่งออกไปพร้อมซาวิตี้
"ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะ ขอบคุณพี่ชายกับพี่สาวสิจ๊ะวอร์ม" เด็กชายพยักหน้า
"ขอบคุณมากครับพี่สาว พี่สาว" เด็กน้อยส่งยิ้มน่ารักราวกับเทวดาตัวน้อยให้ แม่ของเด็กขอบคุณอยู่พักใหญ่ก่อนจะจากไปด้วยรอยยิ้ม
"ทำดีเนี่ยจิตใจแจ่มใสดีจังนะ" เด็กสาวยิ้มให้เทวดาหนุ่มที่พอเจอรอยยิ้มก็หน้าแดงไปถึงหู แจนได้แต่ยิ้มตอบแต่ไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ควันที่ม่วงก็พวยพุ่งออกมาปกคลุมร่างของเขา
"ตายแล้ว นี่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินเลยนี่!" เด็กสาวตกใจ มาเปลี่ยนร่างอะไรตอนนี้!
ควันสีม่วงเปล่งแสงวาบก่อนจะจางลง ร่างที่คาดไว้อยู่แล้วยืนเด่นอยู่ตรงหน้า ผมสีน้ำเงิน ผ้าคลุมสีดำยาว ดวงตาสีนิล หน้าตากวนอารมณ์
"ชั้นจะออกมาเร็วหน่อยไม่ได้รึไง" เขาตวาด
"นี่! เรายังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ" เด็กสาวหน้าเสีย แต่ก็พูดเสียงแข็งกลับไป
"บ๊ะ! พูดมากจริงเว้ย หุบปากไปเลยแกน่ะ เหนื่อยแล้วไม่ใช่รึไง นอนๆไปนั่นแหละดีแล้ว หุบปากไปเลย SHUT UP!!! แฮ่ก แฮ่ก" ภูตวิบัติตะโกนสียงดังใส่หน้ายาหยี เด็กสาวหมดความอดทนหมอนี่มันชั่วจริงๆ คิดดูสิเมื่อวานบอกว่าจะออกไปตามหาแต่กลับไปเที่ยว พอออกมาก็มาตะโกนใส่หน้าเธอซะอย่างนั้น คิดแล้วก็กำหมัดแน่นและ…
พลั่ก!!!
เสียงกำปั้นของหญิงสาวโจมตีเข้าที่หน้าของโยฮันเต็มๆ
"คนอย่างนายมันเลวที่สุด เราไม่ช่วยตามหาบัตรอะไรนั่นแล้ว" คำพูดทิ้งท้ายของยาหยีก่อนจะวิ่งหายไป
"เลว เลว เลว" ซาวิตี้ท่าทางดีใจสุดขีด
"อะไรของยัยนั่นน่ะชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลย" ชายหนุ่มลูบแผลบนหน้า
'ก็เพราะนายนั่นแหละน้า เมื่อวานนายออกไปเที่ยวมาใช่มั้ยล่ะ' เทวดาหนุ่มที่อยู่ในร่างของภูตวิบัติพูด เสียงที่พวกเขาได้ยินกันสองคนเท่านั้น
"อะไรแกรู้ได้ไงฟะ หือ…" เหล่ตาไปที่ต้นเหตุ ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่
"แกใช่มั้ยซาตี้!!!" คว้าหมับไปที่คอ
"อย่างแกมันต้องตาย ตาย ตายกับตายเท่านั้น สำนึกถึงบุญคุณที่เลี้ยงไอติมหน่อยสิฟะ" มือใหญ่พยายามดึงคอของซาวิตี้ให้ขาดออกจากตัวเหมือนกำลังดึงคอตุ๊กตา สิ่งมีชีวิตตัวน้อยร้องด้วยความเจ็บปวดน่าสงสาร
'จะบ้ารึไง ถ้าซาวิตี้มันตายหรือว่างอนขึ้นมา เดี๋ยวมันก็ไม่ช่วยตามหาบัตรให้หรอก หยุด!!!' โยฮันหยุดมือทันที
"จริงด้วยสิ โทษทีๆ" ตบหัวแล้วลูบหลัง แต่ซาวิตี้งอนไปเรียบร้อยแล้ว
"เดี๋ยวเลี้ยงไอติมละกัน" เอาของกินมาล่อ มุขเดิมๆ ไม่ได้แอ้มหรอก เจ้าตัวเล็กคิดในใจ
"แถมแมคฟรายด์ทวิสเตอร์ด้วยเอ้า!" แพงนะเอ็งเลิกงอนซะที
"ชิ ก็ได้ เลว!!!" ในที่สุดก็ยอมจนได้
"เอาๆๆ ถ้างั้นก็ไป ไปกินกัน" ร่างสูงเร่ง
'เดี๋ยวสิ นายจะไปเที่ยวอีกแล้วรึไงนะ เป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องบัตรหน่อยสิ' แจนว่าเข้าให้
"นี่ถ้าชั้นไม่อยากตามหาบัตรนะ ชั้นไม่เอาไอ้ตัวยุ่งนี่ไปด้วยหรอก" คนถูกว่าแก้ตัว
'ไม่ใช่ ยังไงนายก็ต้องไปขอโทษยาหยีเค้าก่อน วันนี้เค้าอุตส่าห์ช่วยตามหาทั้งวันเลยนะ'
"อะไร ยาหยีไหน ยัยนั่นชื่อยาหยีเหรอ แอะ ไม่เข้าเล้ย เวลาเรียกก็ยาหยี ยาหยี แหวะ"
'นี่! อย่านอกเรื่องได้มั้ย นายไปขอโทษยาหยีเดี๋ยวนี้เลยนะแล้วก็เริ่มตามหาอย่างจริงจังเลยด้วย' แจนเริ่มโมโหในความขี้เล่นที่ไม่เหมาะกาลเทศะของเพื่อน
"เออๆๆ ขอโทษก็ได้แต่ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะเฟ้ย แกน่ะไปนอนได้แล้ว" ชายหนุ่มตกลงไปอย่างไม่พอใจนัก
'ไม่ ผมจะรอดูจนกว่าคุณจะขอโทษยาหยี อีกอย่างวันหลังจะออกมาช่วยดูสถานที่หน่อยนะ' เสียงในหัวตอบ
"เออๆๆ ตามใจแกละกัน นอนไม่พออย่ามาโทษชั้นล่ะ" โยฮันเลิกทะเลาะกับตนเอง แต่พอมองไปรอบๆก็พบกับสายตาคนมากมายมองมาที่เค้าเหมือนเป็นตัวประหลาด
"อะไร ไม่เคยเห็นคนเหรอ!!!" เขาตวาด เอ่อ…คนกลุ่มนั้นน่ะเห็นคนอยู่ทุกวัน แต่เขาไม่เคยเห็นคนที่พูดกับตัวเองแล้วก็แต่งตัวแปลกอย่างนี้ทุกวันหรอกนะ
หมอนั่นน่ะบ้าที่สุดเลย ยังไม่ได้ทำอะไรแท้ๆทำไมต้องมาตวาดใส่หน้าด้วย ชั้นจะไม่ช่วยหมอนั่น
ตามหาเด็ดขาด แต่ว่าถ้าหาไม่เจอแจนก็ต้องสลายไปด้วยนี่นา แย่จริงๆเลย ทำไมต้องเอาคนนิสัยไม่ดีอย่างนั้นมาอยู่รวมกับคนดีด้วยนะ
"นี่เธอน่ะ" เสียงของคนที่ไม่อยากเจอเอาเสียเลย
"นายเข้ามาได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้เลย"
"ฟังก่อนนะ คือว่าเมื่อกี๊น่ะนะ"
"เมื่อกี๊อะไร"
"คือ…คือ…ขะ….ขะ…"
"มีอะไรก็พูดๆมา"
'ขอโทษน่ะพูดไปสิ' แจนเร่ง
"เออ! รู้แล้วน่า เงียบหน่อยได้มั้ย" ยาหยีหน้าเสียอีกครั้ง
"ชั้นไม่ฟังแล้ว ไม่มีธุระอะไรกับนายแล้ว" เด็กสาวงอน ตวาดใส่หน้าอีกแล้วนะ
"โอ๊ย เมื่อกี๊มันไม่ใช่เธอ เอ้า! ชั้นขอโทษได้ยินรึยัง" ชายหน่มสุดจะรำคาญ ทั้งเพื่อนบ้าๆกับผู้หญิงคนนี้
"มีชั้นกับนายแล้วที่ตวาดนั่นจะไม่ใช่ชั้นรึไง แล้วไอ้คำขอโทษน่ะนะ ถ้าจะพูดอย่างนั้นน่ะสู้ไม่พูดเลยจะดีกว่า" ผละหนีไป แต่ร่างสูงคว้าข้อมือไว้ได้ก่อน
"นี่ฟังก่อนสิ…"
เพี้ยะ!!
ฝ่ามือเรียวกระทบเข้าที่แก้มอย่างรุนแรง ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องเจ็บตัว นี่เริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ
"ไม่ฟังแล้ว จะไปไหนก็ไปเลย"
"เออ!ดี ไม่ง้อก็ได้ ไม่ฟังก็อย่าฟัง" ชายหนุ่มกระโดดหายไปทางหน้าต่างโดยที่ไม่เอาซาวิตี้ไปด้วยถึงแม้มันจะร้องตาม(ว่าแมคฟรายด์)ก็ตาม
จบวันที่ 2
ความคิดเห็น