ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันที่ 1
วันที่ 1
"เฮ้อ…อีก7วันก็จะเปิดเทอมแล้วสินะ" เด็กสาวพูดพลางเก็บรองเท้าเข้าตู้ เหลืออีกแค่7วันก็จะเปิดเทอมแล้ว อีกแค่7วันที่จะได้พักผ่อน
หนึ่งเดือนกว่าที่ผ่านมา ยาหยี สาวน้อยน่ารักที่มีผมเปียสองข้างเป็นเครื่องหมายการค้าต้องเรียนพิเศษโดยตลอดทั้ง ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ อังกฤษ คณิตศาสตร์ และอื่นๆอีกมากมาย แทนที่จะได้ใช้เวลาช่วงปิดเทอมสบายๆ ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา คณะแพทย์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังที่เธอหวังไว้มีอัตราการแข่งขันสูงจะตาย
"อีก7วันเองทำอะไรดี นอนทั้งวัน ไปชอปปิ้ง หาร้านเค้กอร่อยๆทาน ไปดูหนัง ไปเที่ยวกับเพื่อน เล่นเน็ต หรือว่าอ่านนิยายดี โธ่ อยากทำทั้งนั้นเลยง่า! เหลือเวลาอีกแค่7วันเองจะทำเสร็จหมดมั้ยล่ะเนี่ย!" หญิงสาวบ่นเป็นหมีกินผึ้ง เปิดประตูเข้าห้องไปด้วยความเซ็ง แต่ว่า…!!!
ทันทีที่เปิดเข้าไปก็เจอกับชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่เตียง คำว่าใครผุดมาในหัวทันทีเพราะไม่ใช่พี่ชายของเธอแน่และที่สำคัญชายคนนั้นสวมชุดสีขาวและมีปีก! ปีกสีขาว
"เทวดา" ยาหยีพูดออกมาทั้งที่หน้าตายัง Error อยู่หนังสือที่อยู่ในมือหล่นไปกองกับพื้น
"อ้าวกลับมาแล้วเหรอครับ ไปไหนมาน่ะ ผมมารออยู่ตั้งนานเลยนะเนี่ย" ชายแปลกหน้าทักทายอย่างเป็นกันเอง เขาเดินเข้ามาเก็บหนังสือที่ตกอยู่ที่พื้นยื่นมาให้ยาหยี แต่เนื่องจากไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจึงยัดมันไว้กับมือของหญิงสาว
"เข้ามาสิครับ ยืนอยู่ทำไมล่ะ อ้อ…ปีกนี่น่ะเหรอ เก็บก็ได้มันเกะกะใช่มั้ยครับ" ชายปริศนาดีดนิ้วเบาๆ ปีกที่กลางหลังก็หายไป
"แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้วครับ" โป๊ก! เสียงนี้ดังขึ้นหลังจากยาหยีเอามือโขกหัวชายปริศนา เล่นเอาชายหนุ่มน้ำตาซึม
"เล่นไรอ่ะครับ ผมเจ็บนะ"
"ฝันแน่ๆเลย" เด็กสาวพูดพึมพำหน้าตายัง Error อยู่
"อะไรของคุณ เอ่อ…มันอาจจะดูไม่น่าเชื่อก็จริงนะครับ แต่มันไม่ใช่ความฝัน อีกอย่าง ถ้าจะทดสอบว่าฝันอยู่รึเปล่าเค้าทำกับตัวเองไม่ใช่รึครับ!!!"
"เราต้องเรียนพิเศษมากไปแน่ๆ" ยาหยียังคงพึมพำด้วยหน้าตา Error
"นี่คุณตั้งใจฟังดีๆนะครับ นี่ไม่ใช่ความฝัน จริงสิลืมแนะนำตัวเอง ผมGoodJan เป็นเทวดาฝึกหัดเรียกว่าแจนก็ได้ครับ นี่ ฟังอยู่รึเปล่าครับ เฮ้ย! อย่าเป็นลมสิครับ!!!"
'อือ ที่นี่ห้องเรานี่' ยาหยีลืมตาตื่นขึ้น ลุกขึ้นช้าๆพยายามเรียบเรียงความคิด
"ใช่เรากลับมาจากเรียนพิเศษแล้วก็ขึ้นมาที่ห้อง เปิดประตู แล้วก็เจอคนประหลาดมีปีก แล้วก็เป็นลมไป สงสัยจะเรียนพิเศษมากไปจนเพลียจริงๆด้วยแฮะเรา" เธอหัวเราะแหะๆให้ตัวเอง
"มาเรียกกันว่าคนประหลาดมีปีกอย่างนี้ก็เกินไปหน่อยนะครับ ผมเป็นเทวดานะ เรียกให้ถูกหน่อยสิครับ"
"เทวดางั้นเหรอ ของแบบนั้นจะไปมีได้ยังไง"
"…………………………………………"
"กรี๊ด!!!"
"ว้าก!!! ร้องทำไมครับ" คนประหลาดมีปีก(ที่ตอนนี้เก็บไปเรียบร้อยแล้ว)นั่งอยู่ที่ปลายเตียง
"นายเป็น…นายเป็นใครน่ะ!" เด็กสาวถามด้วยความหวาดกลัว
"ตอนนั้นก็พูดไปแล้ว อ๊ะ ช่างเถอะครับ ผมชื่อ Good Jan หรือจะเรียกว่าแจนก็ได้ครับ เป็นเทวดาฝึกหัด มาจาก Sky Heaven"
"อย่ามาตลก เทวดาจะมีจริงได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต ก่อนที่ชั้นจะแจ้งตำรวจ ใช่ ตำรวจ โทรศัพท์ โทรศัพท์อยู่ไหน"
"โอ๊ย คุณนี่เชื่ออะไรยากจัง ดูนี่นะครับ" แจนดีดนิ้วเบาๆ ปีกสีขาวอันใหญ่ก็ออกมาจากกลางหลัง
"กรี๊ด! ผีหลอก"
"เดี๋ยวก็คนประหลาดมีปีก เดี๋ยวก็โรคจิตแล้วนี่มาผีจะเอายังไงกันแน่เนี่ย บอกว่าเป็นเทวดาไงล่ะครับ!!!" ยาหยีชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะพูดไป
"ขอดูปีกใกล้ๆหน่อยสิ" แจนทำหน้าเซ็งๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ
"ไม่ต้องเข้ามาใกล้"
"เอ้า!แล้วจะดูยังไงล่ะครับ" ชายหนุ่มหันหลังแล้วถอยมาใกล้ๆ เมื่อเข้ามาใกล้ขนาดนี้แล้วยาหยีรู้สึกลังเลที่จะสัมผัส แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจจับไป
ปีกขนาดใหญ่ที่มีขนนกสีขาวอ่อนนุ่มปกคลุมอยู่ทั่ว รู้สึกถึงความร้อนของอุณหภูมิร่างกาย แจนขยับปีกเพื่อยืนยันว่าเป็นของจริง
"เอาล่ะเชื่อรึยังครับ ถ้าเชื่อแล้วผมเก็บนะ" แล้วแจนก็ดีดนิ้วอีกครั้ง ปีกหายวับไปกับตา
"แล้วนายมีธุระอะไรกับเรา" เด็กสาวถาม เธอเริ่มเชื่อเหตุการณ์ตรงหน้าแล้ว(ถึงจะไม่ค่อยอยากคิดว่าเป็นเรื่องจริงเท่าไหร่)
"คือมีเรื่องจะขอให้ช่วยน่ะครับ คือว่า…" แจนนั่งลงที่ปลายเตียงก่อนจะพูดต่อ
"อยากให้ช่วยตามหาบัตรประจำตัวน่ะครับ"
"บัตรประจำตัว"
"ใช่ บัตรประจำตัวเทวดาฝึกหัดครับ คือผมเป็นเทวดาฝึกหัดครับ ที่ Sky Heaven เนี่ยเป็นสวรรค์ส่วนที่ส่งเทวดามาดูแลคุ้มครองมนุษย์ครับ ความจริงแล้วผมเรียนหนังสืออยู่น่ะครับ พอเรียนจบหลักสูตรแล้วเนี่ยผมก็จะกลายเป็นเทวดาเต็มตัว แล้วก็ได้เป็นเทวดาประจำตัวมนุษย์ครับ บัตรเนี่ยเป็นเหมือนกับบัตรนักเรียนของมนุษย์น่ะครับ เอาไว้เป็นหลักฐานว่าเป็นประชากรของSky Heavenใช้เป็นหลักฐานสำหรับผ่านประตูสวรรค์ เข้าเรียนในแต่ละคาบวิชา ยืมหนังสือ " แจนเงียบไปชั่วครู่ ไหล่ขยับสั่นเทิ้ม
"ผมก็ออกมาเดินเล่นในโลกมนุษย์ฮึก ฮึกที่เมืองนี้แหละฮึก แบบว่ามันปิดเทอมอยู่น่ะ ฮึก แต่พอกลับไปที่SkyฮึกHeaven ปรากฎว่าบัตรมันฮึก ไม่อยู่แล้วครับ แล้วถ้าไม่กลับไปภายใน 7 วันนี้ล่ะก็ฮึก ก็จะถูกไล่ออกจากโรงเรียนฮึก ครับ โฮ!!!" ปล่อยโฮออกมาลูกใหญ่
"เอ่อ…ใจเย็นก่อนนะ อ่ะ ทิชชู่ เช็ดน้ำตาก่อนนะ แล้ว…นาย นายเป็นเทวดาแท้ๆน่าจะมีเวทมนตร์ไม่ใช่เหรอ…แล้วทำไมไม่หาเองล่ะ" เฮ้อ…ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ก็เถอะ แต่อีตานี่มันอะไรของเค้านะ
"ก็เนื่องจากระบบป้องกันว่าจะมีการขโมยบัตรด้วยเวทย์ บัตรจึงถูกสร้างขึ้นให้ไม่ตอบรับกับเวทย์ทุกชนิดน่ะครับ ฮึก ฮึก โฮ!!!"
"นี่ หยุดร้องก่อนได้มั้ย ฟังก่อนนะ เอ่อ…แล้วอย่างนี้นายจะตามหาได้ยังไงเมืองนี้ถึงจะไม่ใหญ่มากก็จริงนะ แต่เราก็ไม่รู้นี่ว่าบัตรจะอยู่กับที่ตลอดรึเปล่า อาจจะมีคนหยิบไป หรือมีพวกหมา แมวมาคาบไปก็ได้นะ" แจนมองหน้ายาหยี สูดน้ำมูกหนึ่งเฮือก ดีดนิ้วอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ มีผมสีแดงเพลิง ตาสีน้ำตาลเข้ม สวมผ้าคลุมสีแดงที่มีเข็มกลัดติดอยู่สามสีคือ เขียว ชมพู ขาว มีปีกเล็กๆสีเหลือง และมีเสาเรดาร์ที่มีปลายกลมๆสีส้มอยู่กลางหัว
"เลว!!!" มันตะโกนลั่นหันมามองหน้าแจน
"เลว เลว เลว เลว เลว" แจน(ซึ่งตอนนี้หยุดร้องไห้แล้ว)เอาหมอนปาใส่มัน แล้วอธิบายต่อ
"นี่คือ ซาวิตี้ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ช่วยค้นหาสิ่งของครับ มันจะส่งสัญญาณถ้าพบของที่ต้องการหาในระยะ 5 เมตร แต่ว่านิสัยมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ออกแนวเลวเลยล่ะครับ" มองเจ้าตัวยุ่งอย่างเอือมระอา
"แล้วถ้านายมีซาวิตี้แล้วนายจะมาขอให้ชั้นช่วยทำไมล่ะ" ยาหยีถาม
"ก็เทวดาฝึกหัดน่ะ ไม่สามารถอยู่บนโลกมนุษย์ได้เกิน3วันครับ ในกรณีนี้ต้องหามนุษย์มา1คนที่มีเลือดที่สามารถเข้ากับเราได้แล้วขอแบ่งเลือดจากมนุษย์คนนั้นเข้ามาในตัวถึงจะสามารถอยู่บนโลกมนุษย์ได้นานขึ้นเป็น7วัน…" แจนเงียบไปสักพัก ซาวิตี้กำลังสนุกกับการกระโดดเล่นบนเตียง
"ซึ่งมนุษย์คนนั้นก็คือคุณนั่นแหละครับ เพราะเราไม่รู้ว่าจะสามารถหาบัตรประจำตัวได้ภายใน3วันหรือเปล่า"
"แล้วถ้าไม่กลับสวรรค์ภายใน3วันล่ะ" เด็กสาวถาม
"ร่างกายของพวกเราจะสลายไปครับ" บรรยากาศในห้องเงียบและตึงเครียด ฝ่ายแจนที่ต้องการความช่วยเหลือเต็มที่ ยาหยีก็กำลังคิดหนักพอดู ส่วนซาวิตี้ก็ทำหน้าเครียดมองไปที่โปสเตอร์ยามะพี
"ใช้เลือด…แค่นิดเดียวใช่มั้ย" เด็กสาวเป็นฝ่ายพูดก่อน
"อือ…แค่4-5หยดเท่านั้นแหละครับ"
"ถ้างั้นก็ตกลง" ยาหยีตัดสินใจ แจนยิ้มตาเป็นประกาย ส่วนซาวิตี้กำลังสนอกสนใจปากกาเมจิกสีดำแท่งใหญ่อยู่
"ถ้างั้นอ๊ะ! เฮือก" แจนล้มลงไป ยาหยีรีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความตกใจ
"เป็นอะไร ครบสามวันแล้วเหรอ นี่!นาย เป็นอะไรไป! นาย!" ร่างกายของแจนกำลังถูกปกคลุมด้วยกลุ่มควันสีม่วง!
"อา…ทิตย์…อีก…อีก…คน" คำพูดขาดห้วงถูกเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก กลุ่มควันสีม่วงเปล่งแสงก่อนที่กลุ่มควันจะค่อยๆจางไป เด็กสาวได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคย เสียงที่ไม่ใช่เสียงของแจน
"YA-HA!!! มืดแล้ว!!!"
กลุ่มควันจางลง ร่างๆหนึ่งปรากฎขึ้นตรงหน้าชายหนุ่มที่สวมชุดสีดำ มีผมสีน้ำเงินที่ดูแปลกประหลาด เล็บแหลมยาวสีดำสนิท ดวงตาสีดำสนิทจ้องมาที่ยาหยี
"ซาตี้ ยัยนี่น่ะเหรอที่เลือดสามารถเข้ากับเราได้น่ะ หน้าตาก็พื้นๆนี่หว่า" ซาวิตี้บินมาใกล้ๆชายปริศนาคนนี้ พร้อมกับพยักหน้าหงึกๆ
"เอ้า ถ้างั้นก็อย่างมัวพิรี้พิไรอยู่เลย ยื่นมือมา จะได้ถ่ายเลือดให้มันเสร็จๆไป" ชายแปลกหน้าสั่งจับมือยาหยีเตรียมจะใช้เล็บแหลมคมนั่นกรีดข้อมือของเด็กสาว
"นายเป็นใครน่ะ แล้วแจนไปไหน" ยาหยีชักมือกลับ ในใจตื่นตระหนก
"อะไรหมอนั่นไม่ได้บอกเหรอ โอ๊ย งี่เง่ามัวแต่ทำอะไรอยู่ฟะ เอาเถอะ" ชายปริศนาสูดลมหายใจเสียงดังซื้ด
"ชั้นชื่อ BadYohan เป็นภูตวิบัติฝึกหัด เรียกว่าท่านโยฮันผู้สูงส่งหรือว่าท่านโยฮันผู้ยิ่งใหญ่ก็ได้ตามสะดวก" แนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มแบบการค้า ซาวิตี้บินมาใกล้ๆ และแลบลิ้นก่อนจะ
"แหวะ" ท่านโยฮันผู้ยิ่งใหญ่เส้นความอดทนขาดผึง
"ไอ้บร้านี่ มาให้ถอนขนหน้าแข้งเด่วนี้เรยนะฟร้อย!!! แน่จริงอย่าหนีสิฟะ!" เจ้าตัวสร้างปัญหาบินหนีไปอยู่ตรงมุมห้อง ตบก้นป้าบๆล้อเลียน
"คิดว่าแกมีปีกคนเดียวรึไง" คนอารมณ์เสียดีดนิ้ว พลันปีกสีดำสนิทก็ออกมาจากกลางหลัง ดีดตัวพุ่งไปทางซาวิตี้ด้วยความเร็ว ทว่า…
โครม!!!
ซาวิตี้เบี่ยงตัวหลบ ทำให้ท่านโยฮันหน้าทิ่มกับกำแพงอย่างแรง
"โอย บ้าที่สุดเลย" ท่านโยฮันสบถ ยาหยีมองเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วขำออกมาอย่างลืมตัว
"อะไรกันเจ้า เป็นแค่มนุษย์แท้ๆมาขำท่านโยฮันผู้นี้ได้ยังไง ยัยบ้านี่!" ชายหนุ่มเดินดุ่ยๆมาตรงหน้ายาหยี
"ฟังนะ ส่งมือมาถ่ายเลือดให้เสร็จๆจะได้ไปหาบัตรซะที ท่ามากอยู่ได้"
"คนที่เขาขอร้องคนอื่นเขาพูดกันอย่างนี้รึไง แล้วแจนล่ะแจนไปอยู่ที่ไหน นายทำอะไรเค้า"
"ทำอะไร ชั้นไม่ได้ทำซะหน่อย ชั้นกับหมอนั่นใช้ร่างเดียวกันอยู่ก็เท่านั้น ตอนกลางวันเป็นGoodJan ส่วนตอนกลางคืนก็เป็น BadYohan แล้วชั้นไม่ได้ขอร้องเธอซะหน่อย ชั้นบังคับต่างหาก" คนที่ได้ชื่อว่า Bad แคะจมูกไปด้วยตอบไปด้วย
"หมายความว่าเป็นคนสองบุคลิกเหรอ"
"สองบุคลิกตรงไหน คนละคนกันเห็นๆ ดูไม่ออกเหรอ ชั้นหน้าเหมือนมันนักรึไง โอ๊ย! จะอธิบายยังไงให้เข้าใจล่ะเนี่ย คือ ชั้นกับแจนเป็นคนละคนกัน โอเคมะ แต่ว่าอยู่ในร่างเดียวกัน อย่าทำหน้างง อือออหน่อยเข้าใจมั้ยเนี่ย" ดีดขี้มูกในมือทิ้ง
"ไม่เข้าใจซักกะนิด" คนอะไรโสโครกจริงๆ ยาหยีคิด
"โอ๊ย!!! เข้าใจอะไรยากจริงๆเลยเธอเนี่ย สมองน้อยรึเปล่า คือร่างกายของเราไม่เหมือนของมนุษย์อย่างเธอ มันไม่แน่นอน เหมือนน้ำน่ะ เปลี่ยนรูปไปตามภาชนะที่ใส่ใช่มั้ยล่ะ ร่างกายของพวกเราเป็นอย่างนั้น เปลี่ยนรูปไปตามดวงจิตที่สิงสู่ แฮ่กๆ เข้า…เข้าใจแฮ่ก…รึยัง เหนื่อยนะเนี่ย"
"อือ…เข้าใจแล้วหมายความว่ามีดวงจิต2ดวงในร่างนี้ใช่มั้ยล่ะ ดวงจิตดวงหนึ่งเป็นแจน อีกดวงหนึ่งเป็นนาย อธิบายแบบนี้แต่แรกก็เข้าใจไปนานแล้ว แต่แล้วดวงจิตของแจนตอนนี้อยู่ไหนล่ะ"
"ดวงจิตของหมอนั่นกำลังพักผ่อน อยู่ช่วงเวลากลางคืนเลยเป็นของชั้น เอาล่ะ เข้าใจแล้วก็ส่งมือมา"
"นายนี่คนละเรื่องกับแจนเลยนะ มารยาทน่ะรู้จักมั้ย ขอร้องคนอื่นน่ะพูดดีๆหน่อย"
"ฮึ้ย!!! ชั้นบอกว่าชั้นบังคับ เข้าใจมั้ย บังคับ! ส่งมือมาอย่าท่ามาก" ยาหยีฟังแล้วถึงกับโกรธ
"ถ้างั้นก็ออกไป ไม่ต้องมาให้เราช่วย คนอย่างนายหายๆไปซะก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ดีซะอีก"
"ฮึ่ย!!!" โยฮันไม่พอใจ แต่ก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะต่อรอง
"ส่งมือมาจะถ่ายเลือด…"
"แค่นั้นเหรอ ได้โปรดหรือขอร้องน่ะพูดเป็นมั้ย"
"ได้โปรด!!!" พูดออกมาจนได้ เด็กสาวยิ้มพอใจ ยื่นมือให้ชายหนุ่มตรงหน้า
"นายชื่ออะไรนะ โยฮัน ใช่มั้ย"
"เออ…อุ" เอาเล็บเจาะไปที่ข้อมือของตัวเอง ก่อนที่จะเจาะให้ยาหยี
"เจ็บนะ!" สะดุ้ง ชักมือกลับ
"อ้าว ไม่ได้บอกว่าไม่เจ็บนี้ เร็วๆเดี๋ยวเลือดก็ไหลหมดตัวหรอก"
"นายนี่ไม่น่ารักเอาซะเลย" โยฮันถลึงตาใส่ก่อนจะจับข้อมือของยาหยีข้างที่เจาะลงไปให้ประกบกับข้อมือของตัวเอง บังเกิดแสงสว่างวาบ เด็กสาวสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและอ่อนโยน เมื่อแสงนั่นหายไปข้อมือของยาหยีก็กลับเป็นเหมือนเดิมไม่มีแม้แต่รอยแผล
"เสร็จแล้ว" ชายหนุ่มบอก หญิงสาวลูบข้อมือตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ
"เอาล่ะไปตามหาบัตรกัน"
"อะ เอ๋! เราด้วยเหรอ" ยาหยีหน้าเหวอ
"ก็ใช่อ่ะดิ ตามหากันสองคนกับอีกหนึ่งตัว จะได้หาเจอเร็วๆ"
"แต่นี่มันเย็นแล้ว แล้วเราก็เหนื่อยแล้วด้วยเอาไว้พรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ" เด็กสาวต่อรองเธอเหนื่อยและเพลีย
"ฮึ้ย! ตามใจเธอละกัน! เธอไม่ได้เป็นชั้นคงไม่รู้หรอกว่าชั้นร้อนใจแค่ไหนน่ะ งั้นวันนี้ชั้นไปตามหาคนเดียวก็ได้! ตอนเช้าจะกลับไม่ต้องล็อคหน้าต่างล่ะ! ไปซาตี้!" ชายหนุ่มตวาด แต่เจ้าตัวสำคัญไม่ยอมขยับเชิดหน้าหนี
"แกนี่นะ" โยฮันคว้าตัวมันมาก่อนจะกระโดดหายไปทางหน้าต่าง
"อะไรกันหมอนั่นน่ะ!" ยาหยีงงเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ใช่เหรอ!?!
จบวันที่ 1
"เฮ้อ…อีก7วันก็จะเปิดเทอมแล้วสินะ" เด็กสาวพูดพลางเก็บรองเท้าเข้าตู้ เหลืออีกแค่7วันก็จะเปิดเทอมแล้ว อีกแค่7วันที่จะได้พักผ่อน
หนึ่งเดือนกว่าที่ผ่านมา ยาหยี สาวน้อยน่ารักที่มีผมเปียสองข้างเป็นเครื่องหมายการค้าต้องเรียนพิเศษโดยตลอดทั้ง ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ อังกฤษ คณิตศาสตร์ และอื่นๆอีกมากมาย แทนที่จะได้ใช้เวลาช่วงปิดเทอมสบายๆ ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา คณะแพทย์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังที่เธอหวังไว้มีอัตราการแข่งขันสูงจะตาย
"อีก7วันเองทำอะไรดี นอนทั้งวัน ไปชอปปิ้ง หาร้านเค้กอร่อยๆทาน ไปดูหนัง ไปเที่ยวกับเพื่อน เล่นเน็ต หรือว่าอ่านนิยายดี โธ่ อยากทำทั้งนั้นเลยง่า! เหลือเวลาอีกแค่7วันเองจะทำเสร็จหมดมั้ยล่ะเนี่ย!" หญิงสาวบ่นเป็นหมีกินผึ้ง เปิดประตูเข้าห้องไปด้วยความเซ็ง แต่ว่า…!!!
ทันทีที่เปิดเข้าไปก็เจอกับชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่เตียง คำว่าใครผุดมาในหัวทันทีเพราะไม่ใช่พี่ชายของเธอแน่และที่สำคัญชายคนนั้นสวมชุดสีขาวและมีปีก! ปีกสีขาว
"เทวดา" ยาหยีพูดออกมาทั้งที่หน้าตายัง Error อยู่หนังสือที่อยู่ในมือหล่นไปกองกับพื้น
"อ้าวกลับมาแล้วเหรอครับ ไปไหนมาน่ะ ผมมารออยู่ตั้งนานเลยนะเนี่ย" ชายแปลกหน้าทักทายอย่างเป็นกันเอง เขาเดินเข้ามาเก็บหนังสือที่ตกอยู่ที่พื้นยื่นมาให้ยาหยี แต่เนื่องจากไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจึงยัดมันไว้กับมือของหญิงสาว
"เข้ามาสิครับ ยืนอยู่ทำไมล่ะ อ้อ…ปีกนี่น่ะเหรอ เก็บก็ได้มันเกะกะใช่มั้ยครับ" ชายปริศนาดีดนิ้วเบาๆ ปีกที่กลางหลังก็หายไป
"แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้วครับ" โป๊ก! เสียงนี้ดังขึ้นหลังจากยาหยีเอามือโขกหัวชายปริศนา เล่นเอาชายหนุ่มน้ำตาซึม
"เล่นไรอ่ะครับ ผมเจ็บนะ"
"ฝันแน่ๆเลย" เด็กสาวพูดพึมพำหน้าตายัง Error อยู่
"อะไรของคุณ เอ่อ…มันอาจจะดูไม่น่าเชื่อก็จริงนะครับ แต่มันไม่ใช่ความฝัน อีกอย่าง ถ้าจะทดสอบว่าฝันอยู่รึเปล่าเค้าทำกับตัวเองไม่ใช่รึครับ!!!"
"เราต้องเรียนพิเศษมากไปแน่ๆ" ยาหยียังคงพึมพำด้วยหน้าตา Error
"นี่คุณตั้งใจฟังดีๆนะครับ นี่ไม่ใช่ความฝัน จริงสิลืมแนะนำตัวเอง ผมGoodJan เป็นเทวดาฝึกหัดเรียกว่าแจนก็ได้ครับ นี่ ฟังอยู่รึเปล่าครับ เฮ้ย! อย่าเป็นลมสิครับ!!!"
'อือ ที่นี่ห้องเรานี่' ยาหยีลืมตาตื่นขึ้น ลุกขึ้นช้าๆพยายามเรียบเรียงความคิด
"ใช่เรากลับมาจากเรียนพิเศษแล้วก็ขึ้นมาที่ห้อง เปิดประตู แล้วก็เจอคนประหลาดมีปีก แล้วก็เป็นลมไป สงสัยจะเรียนพิเศษมากไปจนเพลียจริงๆด้วยแฮะเรา" เธอหัวเราะแหะๆให้ตัวเอง
"มาเรียกกันว่าคนประหลาดมีปีกอย่างนี้ก็เกินไปหน่อยนะครับ ผมเป็นเทวดานะ เรียกให้ถูกหน่อยสิครับ"
"เทวดางั้นเหรอ ของแบบนั้นจะไปมีได้ยังไง"
"…………………………………………"
"กรี๊ด!!!"
"ว้าก!!! ร้องทำไมครับ" คนประหลาดมีปีก(ที่ตอนนี้เก็บไปเรียบร้อยแล้ว)นั่งอยู่ที่ปลายเตียง
"นายเป็น…นายเป็นใครน่ะ!" เด็กสาวถามด้วยความหวาดกลัว
"ตอนนั้นก็พูดไปแล้ว อ๊ะ ช่างเถอะครับ ผมชื่อ Good Jan หรือจะเรียกว่าแจนก็ได้ครับ เป็นเทวดาฝึกหัด มาจาก Sky Heaven"
"อย่ามาตลก เทวดาจะมีจริงได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต ก่อนที่ชั้นจะแจ้งตำรวจ ใช่ ตำรวจ โทรศัพท์ โทรศัพท์อยู่ไหน"
"โอ๊ย คุณนี่เชื่ออะไรยากจัง ดูนี่นะครับ" แจนดีดนิ้วเบาๆ ปีกสีขาวอันใหญ่ก็ออกมาจากกลางหลัง
"กรี๊ด! ผีหลอก"
"เดี๋ยวก็คนประหลาดมีปีก เดี๋ยวก็โรคจิตแล้วนี่มาผีจะเอายังไงกันแน่เนี่ย บอกว่าเป็นเทวดาไงล่ะครับ!!!" ยาหยีชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะพูดไป
"ขอดูปีกใกล้ๆหน่อยสิ" แจนทำหน้าเซ็งๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ
"ไม่ต้องเข้ามาใกล้"
"เอ้า!แล้วจะดูยังไงล่ะครับ" ชายหนุ่มหันหลังแล้วถอยมาใกล้ๆ เมื่อเข้ามาใกล้ขนาดนี้แล้วยาหยีรู้สึกลังเลที่จะสัมผัส แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจจับไป
ปีกขนาดใหญ่ที่มีขนนกสีขาวอ่อนนุ่มปกคลุมอยู่ทั่ว รู้สึกถึงความร้อนของอุณหภูมิร่างกาย แจนขยับปีกเพื่อยืนยันว่าเป็นของจริง
"เอาล่ะเชื่อรึยังครับ ถ้าเชื่อแล้วผมเก็บนะ" แล้วแจนก็ดีดนิ้วอีกครั้ง ปีกหายวับไปกับตา
"แล้วนายมีธุระอะไรกับเรา" เด็กสาวถาม เธอเริ่มเชื่อเหตุการณ์ตรงหน้าแล้ว(ถึงจะไม่ค่อยอยากคิดว่าเป็นเรื่องจริงเท่าไหร่)
"คือมีเรื่องจะขอให้ช่วยน่ะครับ คือว่า…" แจนนั่งลงที่ปลายเตียงก่อนจะพูดต่อ
"อยากให้ช่วยตามหาบัตรประจำตัวน่ะครับ"
"บัตรประจำตัว"
"ใช่ บัตรประจำตัวเทวดาฝึกหัดครับ คือผมเป็นเทวดาฝึกหัดครับ ที่ Sky Heaven เนี่ยเป็นสวรรค์ส่วนที่ส่งเทวดามาดูแลคุ้มครองมนุษย์ครับ ความจริงแล้วผมเรียนหนังสืออยู่น่ะครับ พอเรียนจบหลักสูตรแล้วเนี่ยผมก็จะกลายเป็นเทวดาเต็มตัว แล้วก็ได้เป็นเทวดาประจำตัวมนุษย์ครับ บัตรเนี่ยเป็นเหมือนกับบัตรนักเรียนของมนุษย์น่ะครับ เอาไว้เป็นหลักฐานว่าเป็นประชากรของSky Heavenใช้เป็นหลักฐานสำหรับผ่านประตูสวรรค์ เข้าเรียนในแต่ละคาบวิชา ยืมหนังสือ " แจนเงียบไปชั่วครู่ ไหล่ขยับสั่นเทิ้ม
"ผมก็ออกมาเดินเล่นในโลกมนุษย์ฮึก ฮึกที่เมืองนี้แหละฮึก แบบว่ามันปิดเทอมอยู่น่ะ ฮึก แต่พอกลับไปที่SkyฮึกHeaven ปรากฎว่าบัตรมันฮึก ไม่อยู่แล้วครับ แล้วถ้าไม่กลับไปภายใน 7 วันนี้ล่ะก็ฮึก ก็จะถูกไล่ออกจากโรงเรียนฮึก ครับ โฮ!!!" ปล่อยโฮออกมาลูกใหญ่
"เอ่อ…ใจเย็นก่อนนะ อ่ะ ทิชชู่ เช็ดน้ำตาก่อนนะ แล้ว…นาย นายเป็นเทวดาแท้ๆน่าจะมีเวทมนตร์ไม่ใช่เหรอ…แล้วทำไมไม่หาเองล่ะ" เฮ้อ…ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ก็เถอะ แต่อีตานี่มันอะไรของเค้านะ
"ก็เนื่องจากระบบป้องกันว่าจะมีการขโมยบัตรด้วยเวทย์ บัตรจึงถูกสร้างขึ้นให้ไม่ตอบรับกับเวทย์ทุกชนิดน่ะครับ ฮึก ฮึก โฮ!!!"
"นี่ หยุดร้องก่อนได้มั้ย ฟังก่อนนะ เอ่อ…แล้วอย่างนี้นายจะตามหาได้ยังไงเมืองนี้ถึงจะไม่ใหญ่มากก็จริงนะ แต่เราก็ไม่รู้นี่ว่าบัตรจะอยู่กับที่ตลอดรึเปล่า อาจจะมีคนหยิบไป หรือมีพวกหมา แมวมาคาบไปก็ได้นะ" แจนมองหน้ายาหยี สูดน้ำมูกหนึ่งเฮือก ดีดนิ้วอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ มีผมสีแดงเพลิง ตาสีน้ำตาลเข้ม สวมผ้าคลุมสีแดงที่มีเข็มกลัดติดอยู่สามสีคือ เขียว ชมพู ขาว มีปีกเล็กๆสีเหลือง และมีเสาเรดาร์ที่มีปลายกลมๆสีส้มอยู่กลางหัว
"เลว!!!" มันตะโกนลั่นหันมามองหน้าแจน
"เลว เลว เลว เลว เลว" แจน(ซึ่งตอนนี้หยุดร้องไห้แล้ว)เอาหมอนปาใส่มัน แล้วอธิบายต่อ
"นี่คือ ซาวิตี้ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ช่วยค้นหาสิ่งของครับ มันจะส่งสัญญาณถ้าพบของที่ต้องการหาในระยะ 5 เมตร แต่ว่านิสัยมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ออกแนวเลวเลยล่ะครับ" มองเจ้าตัวยุ่งอย่างเอือมระอา
"แล้วถ้านายมีซาวิตี้แล้วนายจะมาขอให้ชั้นช่วยทำไมล่ะ" ยาหยีถาม
"ก็เทวดาฝึกหัดน่ะ ไม่สามารถอยู่บนโลกมนุษย์ได้เกิน3วันครับ ในกรณีนี้ต้องหามนุษย์มา1คนที่มีเลือดที่สามารถเข้ากับเราได้แล้วขอแบ่งเลือดจากมนุษย์คนนั้นเข้ามาในตัวถึงจะสามารถอยู่บนโลกมนุษย์ได้นานขึ้นเป็น7วัน…" แจนเงียบไปสักพัก ซาวิตี้กำลังสนุกกับการกระโดดเล่นบนเตียง
"ซึ่งมนุษย์คนนั้นก็คือคุณนั่นแหละครับ เพราะเราไม่รู้ว่าจะสามารถหาบัตรประจำตัวได้ภายใน3วันหรือเปล่า"
"แล้วถ้าไม่กลับสวรรค์ภายใน3วันล่ะ" เด็กสาวถาม
"ร่างกายของพวกเราจะสลายไปครับ" บรรยากาศในห้องเงียบและตึงเครียด ฝ่ายแจนที่ต้องการความช่วยเหลือเต็มที่ ยาหยีก็กำลังคิดหนักพอดู ส่วนซาวิตี้ก็ทำหน้าเครียดมองไปที่โปสเตอร์ยามะพี
"ใช้เลือด…แค่นิดเดียวใช่มั้ย" เด็กสาวเป็นฝ่ายพูดก่อน
"อือ…แค่4-5หยดเท่านั้นแหละครับ"
"ถ้างั้นก็ตกลง" ยาหยีตัดสินใจ แจนยิ้มตาเป็นประกาย ส่วนซาวิตี้กำลังสนอกสนใจปากกาเมจิกสีดำแท่งใหญ่อยู่
"ถ้างั้นอ๊ะ! เฮือก" แจนล้มลงไป ยาหยีรีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความตกใจ
"เป็นอะไร ครบสามวันแล้วเหรอ นี่!นาย เป็นอะไรไป! นาย!" ร่างกายของแจนกำลังถูกปกคลุมด้วยกลุ่มควันสีม่วง!
"อา…ทิตย์…อีก…อีก…คน" คำพูดขาดห้วงถูกเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก กลุ่มควันสีม่วงเปล่งแสงก่อนที่กลุ่มควันจะค่อยๆจางไป เด็กสาวได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคย เสียงที่ไม่ใช่เสียงของแจน
"YA-HA!!! มืดแล้ว!!!"
กลุ่มควันจางลง ร่างๆหนึ่งปรากฎขึ้นตรงหน้าชายหนุ่มที่สวมชุดสีดำ มีผมสีน้ำเงินที่ดูแปลกประหลาด เล็บแหลมยาวสีดำสนิท ดวงตาสีดำสนิทจ้องมาที่ยาหยี
"ซาตี้ ยัยนี่น่ะเหรอที่เลือดสามารถเข้ากับเราได้น่ะ หน้าตาก็พื้นๆนี่หว่า" ซาวิตี้บินมาใกล้ๆชายปริศนาคนนี้ พร้อมกับพยักหน้าหงึกๆ
"เอ้า ถ้างั้นก็อย่างมัวพิรี้พิไรอยู่เลย ยื่นมือมา จะได้ถ่ายเลือดให้มันเสร็จๆไป" ชายแปลกหน้าสั่งจับมือยาหยีเตรียมจะใช้เล็บแหลมคมนั่นกรีดข้อมือของเด็กสาว
"นายเป็นใครน่ะ แล้วแจนไปไหน" ยาหยีชักมือกลับ ในใจตื่นตระหนก
"อะไรหมอนั่นไม่ได้บอกเหรอ โอ๊ย งี่เง่ามัวแต่ทำอะไรอยู่ฟะ เอาเถอะ" ชายปริศนาสูดลมหายใจเสียงดังซื้ด
"ชั้นชื่อ BadYohan เป็นภูตวิบัติฝึกหัด เรียกว่าท่านโยฮันผู้สูงส่งหรือว่าท่านโยฮันผู้ยิ่งใหญ่ก็ได้ตามสะดวก" แนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มแบบการค้า ซาวิตี้บินมาใกล้ๆ และแลบลิ้นก่อนจะ
"แหวะ" ท่านโยฮันผู้ยิ่งใหญ่เส้นความอดทนขาดผึง
"ไอ้บร้านี่ มาให้ถอนขนหน้าแข้งเด่วนี้เรยนะฟร้อย!!! แน่จริงอย่าหนีสิฟะ!" เจ้าตัวสร้างปัญหาบินหนีไปอยู่ตรงมุมห้อง ตบก้นป้าบๆล้อเลียน
"คิดว่าแกมีปีกคนเดียวรึไง" คนอารมณ์เสียดีดนิ้ว พลันปีกสีดำสนิทก็ออกมาจากกลางหลัง ดีดตัวพุ่งไปทางซาวิตี้ด้วยความเร็ว ทว่า…
โครม!!!
ซาวิตี้เบี่ยงตัวหลบ ทำให้ท่านโยฮันหน้าทิ่มกับกำแพงอย่างแรง
"โอย บ้าที่สุดเลย" ท่านโยฮันสบถ ยาหยีมองเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วขำออกมาอย่างลืมตัว
"อะไรกันเจ้า เป็นแค่มนุษย์แท้ๆมาขำท่านโยฮันผู้นี้ได้ยังไง ยัยบ้านี่!" ชายหนุ่มเดินดุ่ยๆมาตรงหน้ายาหยี
"ฟังนะ ส่งมือมาถ่ายเลือดให้เสร็จๆจะได้ไปหาบัตรซะที ท่ามากอยู่ได้"
"คนที่เขาขอร้องคนอื่นเขาพูดกันอย่างนี้รึไง แล้วแจนล่ะแจนไปอยู่ที่ไหน นายทำอะไรเค้า"
"ทำอะไร ชั้นไม่ได้ทำซะหน่อย ชั้นกับหมอนั่นใช้ร่างเดียวกันอยู่ก็เท่านั้น ตอนกลางวันเป็นGoodJan ส่วนตอนกลางคืนก็เป็น BadYohan แล้วชั้นไม่ได้ขอร้องเธอซะหน่อย ชั้นบังคับต่างหาก" คนที่ได้ชื่อว่า Bad แคะจมูกไปด้วยตอบไปด้วย
"หมายความว่าเป็นคนสองบุคลิกเหรอ"
"สองบุคลิกตรงไหน คนละคนกันเห็นๆ ดูไม่ออกเหรอ ชั้นหน้าเหมือนมันนักรึไง โอ๊ย! จะอธิบายยังไงให้เข้าใจล่ะเนี่ย คือ ชั้นกับแจนเป็นคนละคนกัน โอเคมะ แต่ว่าอยู่ในร่างเดียวกัน อย่าทำหน้างง อือออหน่อยเข้าใจมั้ยเนี่ย" ดีดขี้มูกในมือทิ้ง
"ไม่เข้าใจซักกะนิด" คนอะไรโสโครกจริงๆ ยาหยีคิด
"โอ๊ย!!! เข้าใจอะไรยากจริงๆเลยเธอเนี่ย สมองน้อยรึเปล่า คือร่างกายของเราไม่เหมือนของมนุษย์อย่างเธอ มันไม่แน่นอน เหมือนน้ำน่ะ เปลี่ยนรูปไปตามภาชนะที่ใส่ใช่มั้ยล่ะ ร่างกายของพวกเราเป็นอย่างนั้น เปลี่ยนรูปไปตามดวงจิตที่สิงสู่ แฮ่กๆ เข้า…เข้าใจแฮ่ก…รึยัง เหนื่อยนะเนี่ย"
"อือ…เข้าใจแล้วหมายความว่ามีดวงจิต2ดวงในร่างนี้ใช่มั้ยล่ะ ดวงจิตดวงหนึ่งเป็นแจน อีกดวงหนึ่งเป็นนาย อธิบายแบบนี้แต่แรกก็เข้าใจไปนานแล้ว แต่แล้วดวงจิตของแจนตอนนี้อยู่ไหนล่ะ"
"ดวงจิตของหมอนั่นกำลังพักผ่อน อยู่ช่วงเวลากลางคืนเลยเป็นของชั้น เอาล่ะ เข้าใจแล้วก็ส่งมือมา"
"นายนี่คนละเรื่องกับแจนเลยนะ มารยาทน่ะรู้จักมั้ย ขอร้องคนอื่นน่ะพูดดีๆหน่อย"
"ฮึ้ย!!! ชั้นบอกว่าชั้นบังคับ เข้าใจมั้ย บังคับ! ส่งมือมาอย่าท่ามาก" ยาหยีฟังแล้วถึงกับโกรธ
"ถ้างั้นก็ออกไป ไม่ต้องมาให้เราช่วย คนอย่างนายหายๆไปซะก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ดีซะอีก"
"ฮึ่ย!!!" โยฮันไม่พอใจ แต่ก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะต่อรอง
"ส่งมือมาจะถ่ายเลือด…"
"แค่นั้นเหรอ ได้โปรดหรือขอร้องน่ะพูดเป็นมั้ย"
"ได้โปรด!!!" พูดออกมาจนได้ เด็กสาวยิ้มพอใจ ยื่นมือให้ชายหนุ่มตรงหน้า
"นายชื่ออะไรนะ โยฮัน ใช่มั้ย"
"เออ…อุ" เอาเล็บเจาะไปที่ข้อมือของตัวเอง ก่อนที่จะเจาะให้ยาหยี
"เจ็บนะ!" สะดุ้ง ชักมือกลับ
"อ้าว ไม่ได้บอกว่าไม่เจ็บนี้ เร็วๆเดี๋ยวเลือดก็ไหลหมดตัวหรอก"
"นายนี่ไม่น่ารักเอาซะเลย" โยฮันถลึงตาใส่ก่อนจะจับข้อมือของยาหยีข้างที่เจาะลงไปให้ประกบกับข้อมือของตัวเอง บังเกิดแสงสว่างวาบ เด็กสาวสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและอ่อนโยน เมื่อแสงนั่นหายไปข้อมือของยาหยีก็กลับเป็นเหมือนเดิมไม่มีแม้แต่รอยแผล
"เสร็จแล้ว" ชายหนุ่มบอก หญิงสาวลูบข้อมือตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ
"เอาล่ะไปตามหาบัตรกัน"
"อะ เอ๋! เราด้วยเหรอ" ยาหยีหน้าเหวอ
"ก็ใช่อ่ะดิ ตามหากันสองคนกับอีกหนึ่งตัว จะได้หาเจอเร็วๆ"
"แต่นี่มันเย็นแล้ว แล้วเราก็เหนื่อยแล้วด้วยเอาไว้พรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ" เด็กสาวต่อรองเธอเหนื่อยและเพลีย
"ฮึ้ย! ตามใจเธอละกัน! เธอไม่ได้เป็นชั้นคงไม่รู้หรอกว่าชั้นร้อนใจแค่ไหนน่ะ งั้นวันนี้ชั้นไปตามหาคนเดียวก็ได้! ตอนเช้าจะกลับไม่ต้องล็อคหน้าต่างล่ะ! ไปซาตี้!" ชายหนุ่มตวาด แต่เจ้าตัวสำคัญไม่ยอมขยับเชิดหน้าหนี
"แกนี่นะ" โยฮันคว้าตัวมันมาก่อนจะกระโดดหายไปทางหน้าต่าง
"อะไรกันหมอนั่นน่ะ!" ยาหยีงงเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ใช่เหรอ!?!
จบวันที่ 1
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น