ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : วันที่ 7
วันที่ 7
เด็กสาวตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงของตัวเอง เมื่อคืนนี้หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น หลังจากโยฮันโน้มหน้าเข้าเรื่อยๆ เข้ามาเรื่อยๆ นี่เธอจะเขินทำไมนะ
"อรุณสวัสดิ์ครับ" เสียงสดใสที่ทักทายเธอยามเช้าตลอดหลายวันมานี้ แจนนั่นเอง
"หายแล้วเหรอ"
"ครับ สบายมากครับ"
"…นี่"
"มีอะไรหรือครับ"
"ถ้าวันนี้ยังหาบัตรไม่เจอล่ะ นายจะทำยังไง" เด็กสาวถาม ความจริงเธอไม่อยากถามเท่าไหร่
"ถ้างั้นคงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะครับ ต้องหาให้เจอก่อนอาทิตย์ตกดินวันนี้ ไม่งั้นก็คงต้องสลายไป แต่ถ้าต้องสลายไปจริงๆ ก็คงสมควรแล้วมั้งครับ เพราะว่าเราไม่รอบคอบเอง" แจนหน้าเศร้า ยาหยีรู้ว่าเขาไม่อยากสลายไปแน่นอน
"อืม…ถ้ายังไงวันนี้หาเจอแล้ว จะพาไปเลี้ยงไอศกรีมก่อนกลับก็แล้วกัน" เด็กสาวว่า แจนพยักหน้ารับตาวาว ซาวิตี้ก็เช่นกัน
"งั้นเจอกันข้างล่างนะ"
"ต้องเข้าใจหน่อยนะแจน ว่าถ้าจะให้เร็วแล้วล่ะก็ยังไงก็ต้องนั่งรถเมล์ไป" ยาหยียื่นคำขาด จากตรงนี้ถึงเขตที่จะไปหาล่ะก็ ถ้าเดินคงใช้เวลาไปครึ่งวัน
"ถ้างั้นเป็นรถแอร์ไม่ได้เหรอครับ" เทวดาหนุ่มยื่นข้อเสนอ ยาหยีมองอย่างอ่อนใจ
"แต่ว่าเงินค่ารถ…"
"ก็ตอนขึ้นรถก็ทำให้คนอื่นมองไม่เห็นสิครับ พอลงมาแล้วค่อยให้คนอื่นมองเห็น" แจนว่า
"จริงด้วยสิ ทำไมไม่คิดได้ตั้งแต่วันแรกนะ"
หลังจากขึ้นรถเมล์โดยไม่เสียเงินค่ารถแล้ว เทวดาหนุ่มก็มาถึงที่หมาย ย่านธุรกิจของเมือง พวกบริษัทต่างๆหรืออาคารสำนักงานจะอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าก็ไม่ใช่บริษัทที่ใหญ่นัก แต่ที่นี่ก็มีผู้คนพลุกพล่านพอสมควร
"นายมาที่นี่ด้วยเหรอ" ยาหยีถามเพราะว่ามันดูไม่เหมือนสถานที่ที่น่าเที่ยวเท่าไหร่
"เหมือนว่าจะไม่ได้มา ยังไงไม่รู้ ไม่รู้ว่าโยฮันได้มารึเปล่า อ้าว…นาย อะไรนะ" ประโยคสุดท้ายเหมือนว่าจะพูดกับตัวเอง
"ทำไมเหรอ" เด็กสาวถาม เธอเดาว่าโยฮันคงไม่หลับแน่นอน
"โยฮันบอกว่าเขาก็ไม่ได้มาที่นี่เหมือนกันครับ" แจนหน้าเสีย ถ้าไม่ได้มาที่นี่ ที่อื่นก็ไปหามาหมดแล้ว แล้วบัตรประจำตัวของพวกเขาจะอยู่ที่ไหนล่ะ
ทั้งสองจ้องหน้ากันแล้วเงียบไปพักใหญ่ๆ
"ถ้ามีพวกสัตว์ หรือว่าอะไรคาบไป อย่างที่เคยบอกน่ะ มันอาจจะคาบมาที่นี่ก็ได้นี่นา"
"หรือมันอาจจะคาบออกไปนอกเมืองนี้แล้วก็ได้นี่ครับ แล้วถ้ามันคาบไปคาบมา สวนกับพวกเราล่ะครับ!"
"อย่าเพิ่งเครียดได้มั้ย!!!" ยาหยีตวาดใส่ แจนหน้าเสียหนักลงไปอีก แต่คนที่ดูเครียดดูจะเป็นตัวยาหยีเองมากกว่า
"ขอโทษที…ขอโทษ" เด็กสาวนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
"เอาเป็นว่าหากันที่นี่ก่อน ถ้าไม่เจอยังไงก็กลับไปหาที่ผ่านๆมาใหม่ละกัน" เด็กสาวให้ความเห็น ใบหน้าซีดของเทวดาหนุ่มขยับขึ้นลงเป็นเชิงว่าเห็นด้วย ถึงเขาจะเตรียมใจไว้แล้วบ้าง แต่เขาก็ไม่อยากสลายไป
ในการค้นหาครั้งสุดท้ายนี้ ทั้งสองแทบจะวิ่งมากกว่าเดิน ตามถนน ร้านอาหารหรือแม้แต่ซอกตึก อย่างไรก็ตามก็ยังไม่พบวี่แววของบัตรเลย
"แฮ่กๆ" แจนหอบเหนื่อย หน้าเปลี่ยนเป็นสีชมพูเพราะการวิ่ง ทั้งคู่ทิ้งตัวลงในร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆแห่งหนึ่ง
"ไม่มีวี่แววเลยนะครับ ฮะ…" แจนทักหลังจากได้ดื่มน้ำลงไปบ้างแล้ว นั่นสินะ วิ่งจนทั่วแล้วยังไม่เจออะไรเลย เอ๊ะ! แต่ว่า…
"ที่นายบอกว่าเรดาร์ของซาวิตี้สามารถ ค้นหาได้ในระยะ 5 เมตรนี่ หมายถึงยังไงเหรอ" เด็กสาวถามขึ้น
"ก็ 5 เมตรรอบตัวซาวิตี้น่ะครับ"
"รอบตัวแบบว่ายังไง"
"เหมือนว่ามีลูกบอลรัศมี 5 เมตรอยู่แล้วเอาซาวิตี้ไปอยู่ตรงกลางน่ะครับ" เทวดาหนุ่มอธิบาย
"จริงด้วย นั่นไงล่ะ!" ยาหยีตบมือเสียงดังคนหันมามองทั้งร้าน
"เพราะว่าที่ผ่านมาไม่มีตึกหรืออาคารที่สูงกว่า 5 เมตรไงล่ะ"
"เอ๋!"
"ก็ปกติซาวิตี้จะบินที่ความสูง ประมาณ160เซนติเมตร จากพื้นดินใช่มั้ย เพราะว่าเขาจะบินอยู่แถวๆไหล่ของนาย" ยาหยีว่า
"ซึ่งถ้าจะว่ากันแล้ว ระยะในการหาของซาวิตี้ก็จะสูงประมาณเสาไฟฟ้าอาจจะมากกว่านิดหน่อย ซึ่งที่ผ่านมาตึกที่สูงกว่าเสาไฟฟ้า พวกเราก็เข้าไปสำรวจแล้ว เพราะว่าเป็นที่สาธารณะอย่างพวกห้างสรรพสินค้า หรือพิพิธภัณฑ์ใช่มั้ยล่ะ แต่ว่าที่นี่ ตึกที่สูงกว่าเสาไฟฟ้าของที่นี่มีเยอะเต็มไปหมดเลย แต่ว่าพวกเราเข้าไปไม่ได้ใช่มั้ยล่ะเพราะว่าเป็นอาคารสำนักงานน่ะ"
"จริงด้วยสิครับพวกเรายังไม่ได้หาในแนวดิ่งเลยนี่นา" ชายหนุ่มเห็นด้วย
"แต่ว่าปัญหามันอยู่ที่ว่าจะเข้าไปยังไงล่ะนะ" เด็กสาวครุ่นคิด
"ง่ายนิดเดียวเองครับ ก็ล่องหนเข้าไปก็เรียบร้อย"
บริษัท น้ำส้มสดสมทรวดทรง เป็นเป้าหมายแรกของการสำรวจ
"เอานี่ไว้ด้วยนะครับ" แจนส่งสร้อยไม้กางเขนให้ยาหยี
"เป็นเครื่องมือสื่อสารครับ ถ้ามีอะไรผมจะติดต่อมาทางนี้ ถ้าคุณยาหยีจะติดต่อมาก็แค่กำไว้แล้วคิดคำพูดในใจก็พอครับ" แจนอธิบายวิธีการใช้ก่อนจะหายเข้าไปในตัวอาคาร
'ได้ยินมั้ยแจน นี่ยาหยีนะ' เด็กสาวทดสอบเครื่องมือสื่อสารที่เทวดาหนุ่มให้ไว้
'ได้ยินครับ ชัดแจ๋ว' เทวดาหนุ่มส่งกระแสจิตตอบไป
'อืม…ขึ้นไปที่ประมาณชั้น 3หรือ4นะ คาดว่าสูงจากพื้นดินประมาณ 10 เมตรก็คงประมาณนี้ล่ะมั้งตึกนี้สูงอืม…6ชั้น นายก็เดินไปทีละชั้นละกัน' เด็กสาวว่า เทวดาหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีวี่แววว่าซาวิตี้จะพบอะไร
'ไม่เจอครับ' เขารายงานให้ยาหยีทราบ
'ลองเดินไปเรื่อยๆก่อนละกัน' เด็กสาวว่า มันแปลกจริงๆนะ เอ๊ะ!อะไร ร่วงลงมา
กระดาษที่ถูกขยำจนเป็นก้อนกลมร่วงลงมาจากชั้นบนสุด เด็กสาวหยิบมันมาคลี่ดู
"ช่วยด้วย งั้นเหรอ"
'แจนท่าทางข้างบนจะเกิดเรื่องขึ้น นายไปช่วยดูหน่อยได้มั้ย มีกระดาษตกลงมาจากชั้น 6 เขียนว่าช่วยด้วยน่ะ'
'ครับ' เทวดาหนุ่มรีบขึ้นไปที่ชั้น 6 ของอาคาร ไม่มีใครอยู่
"ตึง!" เสียงดังมาจากห้องประธาน ชายหนุ่มรีบรุดไปดูทันที
"แกสองคนน่ะทำอะไรน่ะ!" เสียงชายที่อยู่ในชุดหมีตวาดใส่พนักงานหญิง 2 คนที่อยู่ริมหน้าต่าง
"ไอ้เวรนี่ รีบๆเปิดเซฟสิวะ หรืออยากจะให้เปิดกะโหลกแกด้วยปืนแทนฮะ!!!" มันเอาปืนจ่อหัวหญิงคนหนึ่งที่ท่าทางจะเป็นประธานบริษัท เมื่อดูจากการแต่งตัวแล้ว
'ยาหยีครับ ข้างบนนี้มีการปล้นครับ'
"หา!!!" เด็กสาวเผลออุทานเสียงดัง
'เราจะเรียก 191 นะ คนร้ายเป็นยังไง'
'เป็นคนเอ่อ…ใส่ชุดหมีสีส้มมีคนเดียวครับ รีบหน่อยก็ดีครับ'
ตำรวจมาถึงในไม่กี่นาที ตำรวจใช้แผนการลอบเข้าจับกุม
"ประธานครับ ประธานบริษัทน้ำแครอทเดะด๋อยขอเข้าพบครับ" ตำรวจนายหนึ่งแกล้งตะโกนเข้าไป
"ตอบว่าเดี๋ยวก่อน อย่าให้มีพิรุธนะ ไม่งั้นพ่อยิงหัวเละ" โจรชั่วขู่
"ดะ…ดะ เดี๋ยวก่อน" เสียงท่านประธานสั่นเล็กน้อย แน่นอน คนที่โดนปืนจ่อหัวจะให้พูดแบบปกติได้ยังไง
"แต่ว่า ท่านประธานครับ ประธานของบริษัทเดะด๋อยรีบมากนะครับ ผมเปิดเข้าไปเลยนะครับ" นายตำรวจคนนั้นว่า โจรในชุดน่ารักนั่นเห็นท่าไม่ดี
"อย่าเข้ามานะโว้ย! ไม่งั้นท่านประธานของแกตาย!!! ห้ามเรียกตำรวจด้วยนะ" ตะโกนกร้าวออกไป
'เป็นไงบ้างน่ะ' ยาหยีถามขึ้นมา
'ตอนนี้ตำรวจกำลังพยายามจะเข้ามาน่ะครับ'
'นายช่วยอะไรไม่ได้เลยเหรอ'
'ความจริงแล้วเทวดาไม่ได้รับอนุญาติให้ช่วยเหลือมนุษย์มั่วซั่วครับแต่ว่า…' ใช่รีบๆช่วยจะได้รีบๆจบนี่นา จะทำยังไงล่ะ
'ให้เป็นหน้าที่ของชั้นเอง'
บรรยากาศในห้องนี้ตึงเครียดสุดๆ เจ้าโจรชั่วท่าทางเครียดน่าดู
'แกต้องตาย'
"เสียงอะไร ใครพูด แกเหรอ แกเหรอ!!!" โจรชั่วคลั่ง มันได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ดังก้องในหู
'ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ' เสียงนั่นอีกแล้ว
"แกเป็นใครออกมานะ!!!"
"มันเป็นอะไรไปครับ" นายตำรวจข้างนอกปรึกษากัน ถึงท่าทีของเจ้าโจร
'อยากเจอขนาดนั้นเชียว…งั้นก็จะให้เห็น…'
"ออกมานะโว้ย!!!"
'ความตาย' ยมทูตในชุดดำปรากฏกายขึ้นตรงหน้า ปีกสีดำสนิท กับเคียวยาวในมือ ส่งเสียงหัวเราะน่ากลัว
'ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ' ชายในชุดหมีคุ้มคลั่ง ยิงปืนใส่ยมทูตตรงหน้าไม่ยั้ง แต่ดูเหมือนกระสุนปืนจะทะลุตัวทูตแห่งความตายไป เคียวคมกริบนั่นคืบคลานมาเรื่อยๆ
"อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา" กระโจนตัวออกจากห้อง ตำรวจที่รออยู่ข้างนอกเข้าชาร์จตัวทันที
'เรียบร้อยรึยัง' เด็กสาวติดต่อขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน
'อือ ที่นี่ก็ไม่มี รีบหาที่อื่นต่อเถอะ'
'โยฮัน เหรอ'
'ใช่ จะกลับเป็นแจนเดี๋ยวนี้แหละ'
'เอาล่ะครับ ไปหากันต่อเถอะ'
หลังจากจบเรื่องยุ่งที่ บริษัทน้ำส้มไปแล้ว ทั้งคู่ก็ออกไปหาต่อ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ จนอาทิตย์ใกล้จะตกดิน
"ได้ข่าวว่าที่นี่ระงับการก่อสร้างไปเพราะว่าพิษเศรษฐกิจน่ะ เข้าไปกันเถอะ" ทั้งคู่มาถึงตึกร้างแห่งหนึ่ง เด็กสาวลอดรั้วที่กั้นไว้ วิ่งนำหน้าไปก่อน เทวดาหนุ่มวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
"ท่าทางอันตรายนะครับ ยังสร้างไม่เสร็จดีด้วย" เขาว่า แต่ทว่า…
"ติ๊ดๆๆๆๆ" เรดาร์ที่หัวของซาวิตี้เปลี่ยนเป็นสีแดง พร้อมกับส่งเสียงเตือน
"ที่นี่" เด็กสาววิ่งเข้าตึกไป
"ยาหยีครับมันอันตราย ผมเข้าไปหาคนเดียวดีกว่านะครับ"
"หาสองคนนี่แหละจะได้เจอเร็วๆ" เด็กสาวไม่ฟังคำเตือนวิ่งขึ้นไปบนชั้น 2 อย่างรวดเร็ว
ที่นี่มีฝุ่นและหยากไย่มากพอที่จะทำให้คนเป็นภูมิแพ้ ต้องไปนอนโรงพยาบาลหลายวัน
"แค่กๆ" เด็กสาวต้องหาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปาก นอกจากฝุ่นมากมายแล้ว ยังมีขยะพวกขวดเหล้า บอกได้ว่าที่นี่เป็นที่กกดานของพวกขี้เมาหรืออะไรเทือกนี้
ซาวิตี้ยังส่งสัญญาณเรื่อยๆ ยาหยีและแจนแยกกันหาเป็นสองส่วนทีละชั้น
"ชั้นนี้ก็ไม่มีแค่กๆ" เด็กสาวจาม เพราะทั้งเหนื่อยทั้งฝุ่นอย่างนี้
"เหลือแต่ แค่ก ดาดฟ้าแล้วล่ะ" ดาดฟ้าของที่นี่ ต้องเป็นที่นั่นแน่นอน!
ทั้งสองเดินขึ้นบันไดไปบนดาดฟ้า ซาวิตี้ส่งสัญญาณดังขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนว่าดาดฟ้าที่สร้างไม่เสร็จแห่งนี้จะไม่มีรั้วกั้น โอกาสที่จะตกลงไปมีสูงมาก
ทั้งคู่เดินอย่างระมัดระวัง สอดส่ายสายตามองหารอบๆ ไม่น่าที่บัตรจะมีอยู่ตรงนี้ได้เลย
"ตรงนั้นมันแมวนี่นา" แมวสีดำ แกว่งหางท้าลมอยู่ตรงมุมตึก มันหันหน้ามาดูผู้มาเยือน และในปากนั่น
"บัตรของผม" บัตรสีขาวงาช้างอยู่ในปากของเจ้าแมวเหมียว แจนเดินตรงเข้าไป แมวสาวยกหางขู่ฟ่อ
"อย่ารีบร้อนสิ เดี๋ยวเราจัดการเอง" เด็กสาวห้ามไว้ก่อนที่ แมวจะหนีไป เธอค่อยๆเดินไปหาแมวสาวนั่น
"เหมียวๆๆ มานี่มะ" เด็กสาวค่อยๆเดินเข้าไป
"มานี่จ้ะ เร็ว" เจ้าแมว เอาหางลง ตากลมโตมองยาหยีไม่วางตา ในที่สุดยาหยีก็ไปถึงมันจนได้
"เอาล่ะ เจ้าเหมียว…" ยาหยีนั่งยองๆ
"ส่งบัตรมานะ ที่คาบอยู่ไม่ใช่ของกินนะจ๊ะ" เด็กสาวพยายามจะหยิบบัตรที่อยู่ปากของมัน
วูบ!!!
ลมพัดมาจากทางด้านหลัง เด็กสาวเสียหลักล้มลง เธอกำลังตกลงไปข้างล่าง
"กรี๊ด!!!"
"ยาหยี!!!"
ร่างสูงรีบวิ่งตาม กระโจนลงสู่พื้นข้างล่าง
"บ้าเอ้ย!" ดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ปีกใหญ่สีขาวกางออก ส่งแรงดีดตัวให้ลงสู่พื้นเร็วขึ้น เด็กสาวดิ่งลงไปเหมือนกับดวงตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า ไม่ทันแล้ว ไม่ทันแล้วเหรอ
แสงสีขาวสว่างจ้าขึ้น และ…!?!
"…"
'นี่เรา…ตายแล้วเหรอ…' ยาหยีลุกขึ้นยืน รอบตัวเธอเป็นสีขาว เด็กสาวสำรวจที่ร่างกายของตัวเอง ไม่มีบาดแผลอะไรเลย ใช่ เธอตกลงมาจากตึก แจนกระโดดตามลงมาแล้วก็แสงสีขาว เธอตายแล้วเหรอ ถ้าที่นี่เป็นสวรรค์ แล้วแจนล่ะ!
"ยาหยี" เสียงหนึ่งกำลังเรียกเธอ ใช่แล้ว เสียงของแจน
"แจนเหรอ อยู่ที่ไหน" เทวดาหนุ่มในชุดเสื้อคลุมและปีกสีขาวสะอาดส่งยิ้มให้เธอ ข้างๆตัวเขามีอีกตัวตนที่เหมือนกระจกสะท้อนความตรงข้าม โยฮันภูตวิบัติที่สวมเสื้อคลุมยาวและปีกสีดำสนิท แน่นอนมีซาวิตี้บินอยู่ด้วย พวกเขากำลังส่งยิ้มให้เธอ
"ขอบคุณมากนะครับ" แจนพูด "ช่วงเวลาที่ผ่านมา สนุกมากเลยครับ ผมดีใจมากที่ได้มาเจอยาหยี" เทวดาหนุ่มคลี่ยิ้มที่สุดแสนอ่อนโยนให้
"แจน…แล้ว…ที่นี่สวรรค์ใช่มั้ย พวกนายได้กลับสวรรค์ใช่มั้ย" เด็กสาวถาม
"ยัยบ้า ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ซะหน่อย…แต่เอาเถอะยังไงก็ขอบใจมาก" ชายหนุ่มที่เป็นด้านสีดำกล่าว ประโยคหลังนั้นเขาเบนหน้าไปทางอื่น แต่ก็ยังสังเกตเห็นได้ว่าหูของเขาเป็นสีแดงเรื่อ
"เลว!!! เลวรักยาหยีมากเลย!" ซาวิตี้ตะโกนทั้งน้ำตา
"พวกเราต้องไปแล้วครับ หวังว่าจะได้เจอกันอีก" ทั้งคู่หันหลังเดินจากไป ซาวิตี้โบกมือลาก่อนจะบินตามชายทั้งสองคนไป
"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งไป แล้วที่นี่ที่ไหน แจน โยฮัน ซาวิตี้!"
"อย่าเพิ่งไป แจน โยฮัน ซาวิตี้ อย่าเพิ่ง" เด็กสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อโทรมกาย ฝันงั้นเหรอ
"ตื่นแล้วเหรอลูก แม่เป็นห่วงแทบตายแน่ะ ไปทำอะไรแถวตึกร้างตรงนั้นน่ะ มันอันตรายนะ" ผู้เป็นมารดาโผเข้ากอด พ่อและพี่ชายนั่งอยู่ตรงมุมห้อง ที่นี่มันโรงพยาบาล
"ดีนะมีคนเห็นลูกหมดสติอยู่ตรงนั้นแล้วแจ้งตำรวจน่ะ ไม่งั้นเป็นเหยื่อบ้ากามไปแล้ว บอกมานะว่าไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ" ผู้เป็นบิดาว่า
'แล้วแจนกับโยฮันได้กลับสวรรค์รึเปล่า' เด็กสาวคิด แล้วความฝันเมื่อครู่พวกเขาลาไปไหน กลับสวรรค์หรือว่าสลายไปแล้ว!
จบวันที่ 7
เด็กสาวตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงของตัวเอง เมื่อคืนนี้หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น หลังจากโยฮันโน้มหน้าเข้าเรื่อยๆ เข้ามาเรื่อยๆ นี่เธอจะเขินทำไมนะ
"อรุณสวัสดิ์ครับ" เสียงสดใสที่ทักทายเธอยามเช้าตลอดหลายวันมานี้ แจนนั่นเอง
"หายแล้วเหรอ"
"ครับ สบายมากครับ"
"…นี่"
"มีอะไรหรือครับ"
"ถ้าวันนี้ยังหาบัตรไม่เจอล่ะ นายจะทำยังไง" เด็กสาวถาม ความจริงเธอไม่อยากถามเท่าไหร่
"ถ้างั้นคงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะครับ ต้องหาให้เจอก่อนอาทิตย์ตกดินวันนี้ ไม่งั้นก็คงต้องสลายไป แต่ถ้าต้องสลายไปจริงๆ ก็คงสมควรแล้วมั้งครับ เพราะว่าเราไม่รอบคอบเอง" แจนหน้าเศร้า ยาหยีรู้ว่าเขาไม่อยากสลายไปแน่นอน
"อืม…ถ้ายังไงวันนี้หาเจอแล้ว จะพาไปเลี้ยงไอศกรีมก่อนกลับก็แล้วกัน" เด็กสาวว่า แจนพยักหน้ารับตาวาว ซาวิตี้ก็เช่นกัน
"งั้นเจอกันข้างล่างนะ"
"ต้องเข้าใจหน่อยนะแจน ว่าถ้าจะให้เร็วแล้วล่ะก็ยังไงก็ต้องนั่งรถเมล์ไป" ยาหยียื่นคำขาด จากตรงนี้ถึงเขตที่จะไปหาล่ะก็ ถ้าเดินคงใช้เวลาไปครึ่งวัน
"ถ้างั้นเป็นรถแอร์ไม่ได้เหรอครับ" เทวดาหนุ่มยื่นข้อเสนอ ยาหยีมองอย่างอ่อนใจ
"แต่ว่าเงินค่ารถ…"
"ก็ตอนขึ้นรถก็ทำให้คนอื่นมองไม่เห็นสิครับ พอลงมาแล้วค่อยให้คนอื่นมองเห็น" แจนว่า
"จริงด้วยสิ ทำไมไม่คิดได้ตั้งแต่วันแรกนะ"
หลังจากขึ้นรถเมล์โดยไม่เสียเงินค่ารถแล้ว เทวดาหนุ่มก็มาถึงที่หมาย ย่านธุรกิจของเมือง พวกบริษัทต่างๆหรืออาคารสำนักงานจะอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าก็ไม่ใช่บริษัทที่ใหญ่นัก แต่ที่นี่ก็มีผู้คนพลุกพล่านพอสมควร
"นายมาที่นี่ด้วยเหรอ" ยาหยีถามเพราะว่ามันดูไม่เหมือนสถานที่ที่น่าเที่ยวเท่าไหร่
"เหมือนว่าจะไม่ได้มา ยังไงไม่รู้ ไม่รู้ว่าโยฮันได้มารึเปล่า อ้าว…นาย อะไรนะ" ประโยคสุดท้ายเหมือนว่าจะพูดกับตัวเอง
"ทำไมเหรอ" เด็กสาวถาม เธอเดาว่าโยฮันคงไม่หลับแน่นอน
"โยฮันบอกว่าเขาก็ไม่ได้มาที่นี่เหมือนกันครับ" แจนหน้าเสีย ถ้าไม่ได้มาที่นี่ ที่อื่นก็ไปหามาหมดแล้ว แล้วบัตรประจำตัวของพวกเขาจะอยู่ที่ไหนล่ะ
ทั้งสองจ้องหน้ากันแล้วเงียบไปพักใหญ่ๆ
"ถ้ามีพวกสัตว์ หรือว่าอะไรคาบไป อย่างที่เคยบอกน่ะ มันอาจจะคาบมาที่นี่ก็ได้นี่นา"
"หรือมันอาจจะคาบออกไปนอกเมืองนี้แล้วก็ได้นี่ครับ แล้วถ้ามันคาบไปคาบมา สวนกับพวกเราล่ะครับ!"
"อย่าเพิ่งเครียดได้มั้ย!!!" ยาหยีตวาดใส่ แจนหน้าเสียหนักลงไปอีก แต่คนที่ดูเครียดดูจะเป็นตัวยาหยีเองมากกว่า
"ขอโทษที…ขอโทษ" เด็กสาวนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
"เอาเป็นว่าหากันที่นี่ก่อน ถ้าไม่เจอยังไงก็กลับไปหาที่ผ่านๆมาใหม่ละกัน" เด็กสาวให้ความเห็น ใบหน้าซีดของเทวดาหนุ่มขยับขึ้นลงเป็นเชิงว่าเห็นด้วย ถึงเขาจะเตรียมใจไว้แล้วบ้าง แต่เขาก็ไม่อยากสลายไป
ในการค้นหาครั้งสุดท้ายนี้ ทั้งสองแทบจะวิ่งมากกว่าเดิน ตามถนน ร้านอาหารหรือแม้แต่ซอกตึก อย่างไรก็ตามก็ยังไม่พบวี่แววของบัตรเลย
"แฮ่กๆ" แจนหอบเหนื่อย หน้าเปลี่ยนเป็นสีชมพูเพราะการวิ่ง ทั้งคู่ทิ้งตัวลงในร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆแห่งหนึ่ง
"ไม่มีวี่แววเลยนะครับ ฮะ…" แจนทักหลังจากได้ดื่มน้ำลงไปบ้างแล้ว นั่นสินะ วิ่งจนทั่วแล้วยังไม่เจออะไรเลย เอ๊ะ! แต่ว่า…
"ที่นายบอกว่าเรดาร์ของซาวิตี้สามารถ ค้นหาได้ในระยะ 5 เมตรนี่ หมายถึงยังไงเหรอ" เด็กสาวถามขึ้น
"ก็ 5 เมตรรอบตัวซาวิตี้น่ะครับ"
"รอบตัวแบบว่ายังไง"
"เหมือนว่ามีลูกบอลรัศมี 5 เมตรอยู่แล้วเอาซาวิตี้ไปอยู่ตรงกลางน่ะครับ" เทวดาหนุ่มอธิบาย
"จริงด้วย นั่นไงล่ะ!" ยาหยีตบมือเสียงดังคนหันมามองทั้งร้าน
"เพราะว่าที่ผ่านมาไม่มีตึกหรืออาคารที่สูงกว่า 5 เมตรไงล่ะ"
"เอ๋!"
"ก็ปกติซาวิตี้จะบินที่ความสูง ประมาณ160เซนติเมตร จากพื้นดินใช่มั้ย เพราะว่าเขาจะบินอยู่แถวๆไหล่ของนาย" ยาหยีว่า
"ซึ่งถ้าจะว่ากันแล้ว ระยะในการหาของซาวิตี้ก็จะสูงประมาณเสาไฟฟ้าอาจจะมากกว่านิดหน่อย ซึ่งที่ผ่านมาตึกที่สูงกว่าเสาไฟฟ้า พวกเราก็เข้าไปสำรวจแล้ว เพราะว่าเป็นที่สาธารณะอย่างพวกห้างสรรพสินค้า หรือพิพิธภัณฑ์ใช่มั้ยล่ะ แต่ว่าที่นี่ ตึกที่สูงกว่าเสาไฟฟ้าของที่นี่มีเยอะเต็มไปหมดเลย แต่ว่าพวกเราเข้าไปไม่ได้ใช่มั้ยล่ะเพราะว่าเป็นอาคารสำนักงานน่ะ"
"จริงด้วยสิครับพวกเรายังไม่ได้หาในแนวดิ่งเลยนี่นา" ชายหนุ่มเห็นด้วย
"แต่ว่าปัญหามันอยู่ที่ว่าจะเข้าไปยังไงล่ะนะ" เด็กสาวครุ่นคิด
"ง่ายนิดเดียวเองครับ ก็ล่องหนเข้าไปก็เรียบร้อย"
บริษัท น้ำส้มสดสมทรวดทรง เป็นเป้าหมายแรกของการสำรวจ
"เอานี่ไว้ด้วยนะครับ" แจนส่งสร้อยไม้กางเขนให้ยาหยี
"เป็นเครื่องมือสื่อสารครับ ถ้ามีอะไรผมจะติดต่อมาทางนี้ ถ้าคุณยาหยีจะติดต่อมาก็แค่กำไว้แล้วคิดคำพูดในใจก็พอครับ" แจนอธิบายวิธีการใช้ก่อนจะหายเข้าไปในตัวอาคาร
'ได้ยินมั้ยแจน นี่ยาหยีนะ' เด็กสาวทดสอบเครื่องมือสื่อสารที่เทวดาหนุ่มให้ไว้
'ได้ยินครับ ชัดแจ๋ว' เทวดาหนุ่มส่งกระแสจิตตอบไป
'อืม…ขึ้นไปที่ประมาณชั้น 3หรือ4นะ คาดว่าสูงจากพื้นดินประมาณ 10 เมตรก็คงประมาณนี้ล่ะมั้งตึกนี้สูงอืม…6ชั้น นายก็เดินไปทีละชั้นละกัน' เด็กสาวว่า เทวดาหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีวี่แววว่าซาวิตี้จะพบอะไร
'ไม่เจอครับ' เขารายงานให้ยาหยีทราบ
'ลองเดินไปเรื่อยๆก่อนละกัน' เด็กสาวว่า มันแปลกจริงๆนะ เอ๊ะ!อะไร ร่วงลงมา
กระดาษที่ถูกขยำจนเป็นก้อนกลมร่วงลงมาจากชั้นบนสุด เด็กสาวหยิบมันมาคลี่ดู
"ช่วยด้วย งั้นเหรอ"
'แจนท่าทางข้างบนจะเกิดเรื่องขึ้น นายไปช่วยดูหน่อยได้มั้ย มีกระดาษตกลงมาจากชั้น 6 เขียนว่าช่วยด้วยน่ะ'
'ครับ' เทวดาหนุ่มรีบขึ้นไปที่ชั้น 6 ของอาคาร ไม่มีใครอยู่
"ตึง!" เสียงดังมาจากห้องประธาน ชายหนุ่มรีบรุดไปดูทันที
"แกสองคนน่ะทำอะไรน่ะ!" เสียงชายที่อยู่ในชุดหมีตวาดใส่พนักงานหญิง 2 คนที่อยู่ริมหน้าต่าง
"ไอ้เวรนี่ รีบๆเปิดเซฟสิวะ หรืออยากจะให้เปิดกะโหลกแกด้วยปืนแทนฮะ!!!" มันเอาปืนจ่อหัวหญิงคนหนึ่งที่ท่าทางจะเป็นประธานบริษัท เมื่อดูจากการแต่งตัวแล้ว
'ยาหยีครับ ข้างบนนี้มีการปล้นครับ'
"หา!!!" เด็กสาวเผลออุทานเสียงดัง
'เราจะเรียก 191 นะ คนร้ายเป็นยังไง'
'เป็นคนเอ่อ…ใส่ชุดหมีสีส้มมีคนเดียวครับ รีบหน่อยก็ดีครับ'
ตำรวจมาถึงในไม่กี่นาที ตำรวจใช้แผนการลอบเข้าจับกุม
"ประธานครับ ประธานบริษัทน้ำแครอทเดะด๋อยขอเข้าพบครับ" ตำรวจนายหนึ่งแกล้งตะโกนเข้าไป
"ตอบว่าเดี๋ยวก่อน อย่าให้มีพิรุธนะ ไม่งั้นพ่อยิงหัวเละ" โจรชั่วขู่
"ดะ…ดะ เดี๋ยวก่อน" เสียงท่านประธานสั่นเล็กน้อย แน่นอน คนที่โดนปืนจ่อหัวจะให้พูดแบบปกติได้ยังไง
"แต่ว่า ท่านประธานครับ ประธานของบริษัทเดะด๋อยรีบมากนะครับ ผมเปิดเข้าไปเลยนะครับ" นายตำรวจคนนั้นว่า โจรในชุดน่ารักนั่นเห็นท่าไม่ดี
"อย่าเข้ามานะโว้ย! ไม่งั้นท่านประธานของแกตาย!!! ห้ามเรียกตำรวจด้วยนะ" ตะโกนกร้าวออกไป
'เป็นไงบ้างน่ะ' ยาหยีถามขึ้นมา
'ตอนนี้ตำรวจกำลังพยายามจะเข้ามาน่ะครับ'
'นายช่วยอะไรไม่ได้เลยเหรอ'
'ความจริงแล้วเทวดาไม่ได้รับอนุญาติให้ช่วยเหลือมนุษย์มั่วซั่วครับแต่ว่า…' ใช่รีบๆช่วยจะได้รีบๆจบนี่นา จะทำยังไงล่ะ
'ให้เป็นหน้าที่ของชั้นเอง'
บรรยากาศในห้องนี้ตึงเครียดสุดๆ เจ้าโจรชั่วท่าทางเครียดน่าดู
'แกต้องตาย'
"เสียงอะไร ใครพูด แกเหรอ แกเหรอ!!!" โจรชั่วคลั่ง มันได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ดังก้องในหู
'ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ' เสียงนั่นอีกแล้ว
"แกเป็นใครออกมานะ!!!"
"มันเป็นอะไรไปครับ" นายตำรวจข้างนอกปรึกษากัน ถึงท่าทีของเจ้าโจร
'อยากเจอขนาดนั้นเชียว…งั้นก็จะให้เห็น…'
"ออกมานะโว้ย!!!"
'ความตาย' ยมทูตในชุดดำปรากฏกายขึ้นตรงหน้า ปีกสีดำสนิท กับเคียวยาวในมือ ส่งเสียงหัวเราะน่ากลัว
'ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ' ชายในชุดหมีคุ้มคลั่ง ยิงปืนใส่ยมทูตตรงหน้าไม่ยั้ง แต่ดูเหมือนกระสุนปืนจะทะลุตัวทูตแห่งความตายไป เคียวคมกริบนั่นคืบคลานมาเรื่อยๆ
"อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา" กระโจนตัวออกจากห้อง ตำรวจที่รออยู่ข้างนอกเข้าชาร์จตัวทันที
'เรียบร้อยรึยัง' เด็กสาวติดต่อขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน
'อือ ที่นี่ก็ไม่มี รีบหาที่อื่นต่อเถอะ'
'โยฮัน เหรอ'
'ใช่ จะกลับเป็นแจนเดี๋ยวนี้แหละ'
'เอาล่ะครับ ไปหากันต่อเถอะ'
หลังจากจบเรื่องยุ่งที่ บริษัทน้ำส้มไปแล้ว ทั้งคู่ก็ออกไปหาต่อ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ จนอาทิตย์ใกล้จะตกดิน
"ได้ข่าวว่าที่นี่ระงับการก่อสร้างไปเพราะว่าพิษเศรษฐกิจน่ะ เข้าไปกันเถอะ" ทั้งคู่มาถึงตึกร้างแห่งหนึ่ง เด็กสาวลอดรั้วที่กั้นไว้ วิ่งนำหน้าไปก่อน เทวดาหนุ่มวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
"ท่าทางอันตรายนะครับ ยังสร้างไม่เสร็จดีด้วย" เขาว่า แต่ทว่า…
"ติ๊ดๆๆๆๆ" เรดาร์ที่หัวของซาวิตี้เปลี่ยนเป็นสีแดง พร้อมกับส่งเสียงเตือน
"ที่นี่" เด็กสาววิ่งเข้าตึกไป
"ยาหยีครับมันอันตราย ผมเข้าไปหาคนเดียวดีกว่านะครับ"
"หาสองคนนี่แหละจะได้เจอเร็วๆ" เด็กสาวไม่ฟังคำเตือนวิ่งขึ้นไปบนชั้น 2 อย่างรวดเร็ว
ที่นี่มีฝุ่นและหยากไย่มากพอที่จะทำให้คนเป็นภูมิแพ้ ต้องไปนอนโรงพยาบาลหลายวัน
"แค่กๆ" เด็กสาวต้องหาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปาก นอกจากฝุ่นมากมายแล้ว ยังมีขยะพวกขวดเหล้า บอกได้ว่าที่นี่เป็นที่กกดานของพวกขี้เมาหรืออะไรเทือกนี้
ซาวิตี้ยังส่งสัญญาณเรื่อยๆ ยาหยีและแจนแยกกันหาเป็นสองส่วนทีละชั้น
"ชั้นนี้ก็ไม่มีแค่กๆ" เด็กสาวจาม เพราะทั้งเหนื่อยทั้งฝุ่นอย่างนี้
"เหลือแต่ แค่ก ดาดฟ้าแล้วล่ะ" ดาดฟ้าของที่นี่ ต้องเป็นที่นั่นแน่นอน!
ทั้งสองเดินขึ้นบันไดไปบนดาดฟ้า ซาวิตี้ส่งสัญญาณดังขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนว่าดาดฟ้าที่สร้างไม่เสร็จแห่งนี้จะไม่มีรั้วกั้น โอกาสที่จะตกลงไปมีสูงมาก
ทั้งคู่เดินอย่างระมัดระวัง สอดส่ายสายตามองหารอบๆ ไม่น่าที่บัตรจะมีอยู่ตรงนี้ได้เลย
"ตรงนั้นมันแมวนี่นา" แมวสีดำ แกว่งหางท้าลมอยู่ตรงมุมตึก มันหันหน้ามาดูผู้มาเยือน และในปากนั่น
"บัตรของผม" บัตรสีขาวงาช้างอยู่ในปากของเจ้าแมวเหมียว แจนเดินตรงเข้าไป แมวสาวยกหางขู่ฟ่อ
"อย่ารีบร้อนสิ เดี๋ยวเราจัดการเอง" เด็กสาวห้ามไว้ก่อนที่ แมวจะหนีไป เธอค่อยๆเดินไปหาแมวสาวนั่น
"เหมียวๆๆ มานี่มะ" เด็กสาวค่อยๆเดินเข้าไป
"มานี่จ้ะ เร็ว" เจ้าแมว เอาหางลง ตากลมโตมองยาหยีไม่วางตา ในที่สุดยาหยีก็ไปถึงมันจนได้
"เอาล่ะ เจ้าเหมียว…" ยาหยีนั่งยองๆ
"ส่งบัตรมานะ ที่คาบอยู่ไม่ใช่ของกินนะจ๊ะ" เด็กสาวพยายามจะหยิบบัตรที่อยู่ปากของมัน
วูบ!!!
ลมพัดมาจากทางด้านหลัง เด็กสาวเสียหลักล้มลง เธอกำลังตกลงไปข้างล่าง
"กรี๊ด!!!"
"ยาหยี!!!"
ร่างสูงรีบวิ่งตาม กระโจนลงสู่พื้นข้างล่าง
"บ้าเอ้ย!" ดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ปีกใหญ่สีขาวกางออก ส่งแรงดีดตัวให้ลงสู่พื้นเร็วขึ้น เด็กสาวดิ่งลงไปเหมือนกับดวงตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า ไม่ทันแล้ว ไม่ทันแล้วเหรอ
แสงสีขาวสว่างจ้าขึ้น และ…!?!
"…"
'นี่เรา…ตายแล้วเหรอ…' ยาหยีลุกขึ้นยืน รอบตัวเธอเป็นสีขาว เด็กสาวสำรวจที่ร่างกายของตัวเอง ไม่มีบาดแผลอะไรเลย ใช่ เธอตกลงมาจากตึก แจนกระโดดตามลงมาแล้วก็แสงสีขาว เธอตายแล้วเหรอ ถ้าที่นี่เป็นสวรรค์ แล้วแจนล่ะ!
"ยาหยี" เสียงหนึ่งกำลังเรียกเธอ ใช่แล้ว เสียงของแจน
"แจนเหรอ อยู่ที่ไหน" เทวดาหนุ่มในชุดเสื้อคลุมและปีกสีขาวสะอาดส่งยิ้มให้เธอ ข้างๆตัวเขามีอีกตัวตนที่เหมือนกระจกสะท้อนความตรงข้าม โยฮันภูตวิบัติที่สวมเสื้อคลุมยาวและปีกสีดำสนิท แน่นอนมีซาวิตี้บินอยู่ด้วย พวกเขากำลังส่งยิ้มให้เธอ
"ขอบคุณมากนะครับ" แจนพูด "ช่วงเวลาที่ผ่านมา สนุกมากเลยครับ ผมดีใจมากที่ได้มาเจอยาหยี" เทวดาหนุ่มคลี่ยิ้มที่สุดแสนอ่อนโยนให้
"แจน…แล้ว…ที่นี่สวรรค์ใช่มั้ย พวกนายได้กลับสวรรค์ใช่มั้ย" เด็กสาวถาม
"ยัยบ้า ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ซะหน่อย…แต่เอาเถอะยังไงก็ขอบใจมาก" ชายหนุ่มที่เป็นด้านสีดำกล่าว ประโยคหลังนั้นเขาเบนหน้าไปทางอื่น แต่ก็ยังสังเกตเห็นได้ว่าหูของเขาเป็นสีแดงเรื่อ
"เลว!!! เลวรักยาหยีมากเลย!" ซาวิตี้ตะโกนทั้งน้ำตา
"พวกเราต้องไปแล้วครับ หวังว่าจะได้เจอกันอีก" ทั้งคู่หันหลังเดินจากไป ซาวิตี้โบกมือลาก่อนจะบินตามชายทั้งสองคนไป
"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งไป แล้วที่นี่ที่ไหน แจน โยฮัน ซาวิตี้!"
"อย่าเพิ่งไป แจน โยฮัน ซาวิตี้ อย่าเพิ่ง" เด็กสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อโทรมกาย ฝันงั้นเหรอ
"ตื่นแล้วเหรอลูก แม่เป็นห่วงแทบตายแน่ะ ไปทำอะไรแถวตึกร้างตรงนั้นน่ะ มันอันตรายนะ" ผู้เป็นมารดาโผเข้ากอด พ่อและพี่ชายนั่งอยู่ตรงมุมห้อง ที่นี่มันโรงพยาบาล
"ดีนะมีคนเห็นลูกหมดสติอยู่ตรงนั้นแล้วแจ้งตำรวจน่ะ ไม่งั้นเป็นเหยื่อบ้ากามไปแล้ว บอกมานะว่าไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ" ผู้เป็นบิดาว่า
'แล้วแจนกับโยฮันได้กลับสวรรค์รึเปล่า' เด็กสาวคิด แล้วความฝันเมื่อครู่พวกเขาลาไปไหน กลับสวรรค์หรือว่าสลายไปแล้ว!
จบวันที่ 7
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น