ฉันที่อยู่ตรงนี้ ก็คือฉันใช่ไหมคะ…?

ข้อมูลเบื้องต้น

จาก ตัวฉันในอดีต

วันที่ XX / XX / XXXX

ที่ที่ฉันอยู่เหมือนเป็นโลกใบเล็กๆ มีแค่ไม่กี่อย่างหรอกที่ทำให้ฉันสนใจได้

เริ่มแรกก็การ์ตูนญี่ปุ่น ถัดมาก็นิยาย เพลง เกม และการท่องโลกอินเตอร์เน็ต…ส่วนเรื่องแฟนน่ะเหรอ? กับมนุษย์ในโลกความจริงฉันไม่เคยคิดที่จะมีเลยสักครั้ง

หลายคนอาจคิดว่าประหลาด แต่ฉันเป็นพวกหัวโบราณ จริงจัง และเรื่องเยอะ

สเปคก็ไม่ค่อยตายตัว ชอบใครก็แล้วแต่ความถูกชะตาและความรู้สึกผูกพันล้วนๆ แถมพอชอบหรือรักแล้วก็มักจะคิดวางแผนอนาคตถึงขั้นแต่งงาน คำนวณว่าจะมีโอกาสหย่าร้างกันไหมอีก และถ้ามีลูกจะเป็นอย่างไร ลูกจะสุขสบายไหม ฯลฯ

ด้วยเหตุนี้ฉันก็เลยตัดสินใจไม่สนคนที่เคยเจอในโลกความจริง…แล้วอย่างนี้จะคบใครเป็นแฟนได้ยังไงล่ะ?

ฉันเตรียมใจขึ้นคานถึง 80% เลยทีเดียวเชียว

วันที่ XX / XX / XXXX

เป็นช่วงที่ฉันไม่อยากนึกถึงอะไรทั้งนั้น

พวกเขาต่างเข้ามาแล้วก็จากไป แม้แต่คนที่คิดว่าสำคัญก็ยังทิ้งกันโดยไม่บอกอะไรสักคำ

ฉันจึงไม่มีความกล้าที่จะรอใครอีกแล้ว…ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะ แค่ผิดหวังเท่านั้นเอง…

วันที่ XX / XX / XXXX

ฉันค่อนข้างไม่ถนัดเรื่องพูดคุยหรือแชทสื่อสารมากนัก และก็ไม่ค่อยชอบใช้เสียงจริงของตัวเองพูดคุยกับคนอื่นโดยตรง สิ่งที่ฉันชอบคือการส่งเพลง อัดเสียง หรือเขียนจดหมายสื่อสาร ซึ่งบางคราวก็สื่อเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง…

ก็นะ ถ้าจะให้สื่อสารไปโดยใช้ประโยคตรงๆ บางครั้งมันก็รู้สึก…นี่นา

ไม่รู้จะบอกว่าขี้อายหรือปิดกั้นตัวเองดีเหมือนกัน…

บางคราวฉันก็ไม่แน่ใจว่าที่จริงตนเองเป็นคนอย่างไรกันแน่ เรียกได้ว่าซึมซับนิสัยของคนอื่นง่ายเกินไป จึงมีบางครั้งที่ฉันต้องเว้นระยะออกห่างพวกเขา ยิ่งกับคนที่รู้สึกว่ามีนิสัยเหมือนกัน ฉันยิ่งต้องระวังไว้

เหตุผลมันออกจะแปลกๆ ว่าไหม?

(หัวเราะ) แต่เชื่อเถอะว่าคนแบบนี้ก็มีอยู่บนโลกจริงๆ

อาจด้วยเพราะกลัวจะถูกตราหน้าว่าเลียนแบบคนอื่นเขา หรือไม่ไว้ใจตัวเองที่อาจจะเผลอคิดในแง่ลบกับคนอื่นในเรื่องนี้ (คิดว่าเขาแกล้ง) ซึ่งบางที…ถ้าเข้าใจและสนิทสนมกันจริงๆ ฉันคงจะไม่รู้สึกอย่างนี้ก็ได้…

วันที่ XX / XX / XXXX

ฉันเพิ่งรู้ว่าบนโลกใบนี้มีอะไรที่ซุกซ่อนอยู่อีกมาก ไม่ว่าจะเป็นในทางที่ดีงามหรือเสื่อมทราม

ด้วยความไม่รู้จึงอยากรู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโลกในอินเตอร์เน็ต ฉันลองค้นหาและทำทุกอย่างที่สงสัย ด้วยความบ้องตื้นหรือเอ๋อรับประทานก็มิทราบ รู้ตัวอีกทีก็ได้รับค่าประสบการณ์มาอย่างสาแก่ใจเลยทีเดียว…

วันที่ XX / XX / XXXX

ทั้งที่คิดว่าควบคุมตัวเองได้ดีขึ้น แต่กลับทำเรื่องแย่ๆลงไปอีกจนได้

ยิ่งรู้ตัวทีหลังว่าทำผิดอะไรไปยิ่งรู้สึกแย่ พอจะแก้ไขมันก็ยาก…แต่เมื่อไรที่รู้ตัวว่าผิด ฉันก็ไม่อยากจะเมินเฉยแบบนี้เลยจริงๆ ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไถ่โทษในจุดนั้น ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่รับน้ำใจหรือคำขอโทษ…

แต่อย่างน้อยฉันก็ได้ทำในสิ่งที่คิดว่าควรทำ

วันที่ XX / XX / XXXX

ตอนนี้ฉันค่อนข้างสับสนกับชีวิตของตัวเอง ทั้งในเรื่องจริงและโลกโซเชียลเลย ยิ่งสัตว์เลี้ยงที่ฉันรักเพิ่งตายไป อารมณ์ยิ่งดิ่งลงเหว ถึงพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองทุกอย่าง แต่ก็เหมือนจะไร้ผล ความรู้สึกไม่ต่างจากการพลัดพรากจากคนในครอบครัวเลยสักนิด เหมือนมองไปทางไหนก็มืดมนไปหมด…

แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันคิดว่ามันคือบททดสอบบทหนึ่งในชีวิตที่ต้องเรียนรู้

ยิ่งประสบด้วยตนเองยิ่งเติบโตได้มากขึ้นเท่านั้น

แต่บางคราว…ฉันแค่รู้สึกอยากจะเขียนหรือพิมพ์ระบายไว้ที่ใดสักที่หนึ่ง ด้วยคิดว่าอาจจะมีเทวดานางฟ้า(?)มาช่วยรับฟัง และทำให้ฉันผ่านพ้นเรื่องเหล่านั้นไปได้ด้วยดี ถึงจะเป็นแค่ในจินตนาการ (ที่หวังไว้ลึกๆ) ก็เถอะนะ ฮะๆ

วันที่ XX / XX / XXXX

คงถึงจุดอิ่มตัวที่จะคุยกับคนในโซเชียล…ไม่สิ ตอนนี้ฉันแทบไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น หมดอารมณ์ทำมันทุกอย่าง แต่ฉันก็ยังฝืน ‘สภาพจิต’ ตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ต่อมาฉันจึงตัดสินใจที่จะหายไป อาจเป็นแค่สักพักหนึ่ง เดือนหนึ่ง หรือหนึ่งปี…ละมั้ง?

วันที่ XX / XX / XXXX

ถึงจะบอกว่าหายไปแต่ก็ยังวนเวียนอยู่เรื่อยๆ เหมือนเป็นวิญญาณไม่ไปผุดไปเกิดสักที

ไม่ใช่ว่าอยากจะเป็นอย่างนี้ แต่เพราะความสัมพันธ์ที่ยังมีในความรู้สึกไม่อาจตัดได้ง่ายๆ จึงได้แต่รอให้ตัวเองเข้มแข็ง ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติสำหรับฉันที่ชอบอยู่ได้ด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องมีใครมาคอยปลอบใจ เพียงแค่ใช้เวลาเป็นตัวช่วย ฉันก็สามารถผ่านพ้นไปได้ทุกอย่าง…ฉันเชื่ออย่างนั้น

วันที่ XX / XX / XXXX

นึกไปแล้ว…ฉันรู้สึกอยากขอโทษกับคนที่ฉันยังไม่ได้ขอโทษ…แต่ก็ไม่กล้าเข้าหาตรงๆ แล้วบอกว่า ‘ขอโทษนะ’

ขอโทษที่ให้รอ ขอโทษที่เงียบหาย แต่ตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองไม่ได้มีค่าอะไรขนาดนั้น เป็นแค่คนที่ผ่านมาแล้วผ่านไป ซึ่งถ้าเขาคิดได้อย่างนี้เหมือนคนอื่นๆ…ฉันคงจะรู้สึกสบายใจมากกว่าที่เป็นอยู่…

วันที่ XX / XX / XXXX

เจอเด็กเกรียนตามที่ต่างๆ แต่ไม่เคยโกรธ ตราบใดที่เขาไม่ได้นำความเดือดร้อนหรือความยุ่งยากมาให้ ฉันก็จะอยู่เงียบๆของฉันอย่างนี้…เพราะเข้าใจแล้วว่าการที่เด็กคนหนึ่งทำตัวไม่รู้จักคิดมันน่ารำคาญแค่ไหน

นี่ใช่ไหมคืออารมณ์ของผู้ใหญ่ในตอนนั้น…

วันที่ XX / XX / XXXX

ขณะเล่นซ่อนหา ฉันกลับรู้สึกเหมือนถูกตามเจอทุกที

แต่ก็เป็นบางคนเท่านั้นล่ะที่ฉันอยากให้หาเจอ เพราะอาจมีใครคิดมากเรื่องที่ฉันบ่นไปเรื่อยก็ได้…เหมือนอย่างที่ฉันชอบเผลอคิดมากนั่นล่ะ คิดจนเกิดเรื่อง (ถอนหายใจ)

ว่าแต่ตอนนี้ตัวฉันในอนาคต…ยังคงเป็นอย่างนี้อยู่ไหมนะ?

ถึง ตัวฉันในอนาคต

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

จาก ตัวฉันในปัจจุบัน

วันที่ XX / XX / XXXX

ไม่คิดว่าจะบ้าเขียนถึงตัวเองเยอะแยะมากมายขนาดนี้แฮะ

เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันเจอที่ของตัวเองแล้วล่ะ และจากนี้ก็คงจะอยู่ไปตลอด…แน่นอนว่าจะเปิดใจให้มากกว่านี้ ถ้าไม่มีใครปิดประตูใส่หน้าเสียก่อนนะ

วันที่ XX / XX / XXXX

‘เจ็บเองก็ต้องรู้จักรักษาด้วยตนเอง’ เป็นอีกหนึ่งคติที่ใช้ประจำ

ส่วน ‘อ่อนแอก็แพ้ไป’ เก็บเอาไว้เตือนใจเวลารู้สึกท้อ

บอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยล่ะว่า ‘ฉันในวันนี้เข้มแข็งกว่าฉันในวันนั้น’ และจะเข้มแข็งมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะได้เลือกแล้วว่าอยากจะให้ตัวเองเป็นคนแบบไหน

เข้มแข็งโดยไม่แข็งกระด้าง พอรู้ตัวว่าผิดก็รู้จักขอโทษ เพราะการสำนึกผิดถือเป็นเรื่องดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องโทษตัวเองจนพาลทำให้ทุกอย่างแย่ลง ยิ่งเป็นด้านสุขภาพร่างกายหรือจิตใจของเราเองก็ควรจะดูแลให้ดี อย่าให้คนอื่นเขาเอาไปพูดได้ว่าเราสำออยเรียกร้องความสนใจจากใคร…นี่คือความหมายของคำว่า ‘รักตัวเอง’ ในแบบของฉัน

# แต่ถ้าป่วยจริงบางทีก็ต้องบอก เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าแอ๊บเข้มแล้วเผลอหลุดมึนจนคนอื่นไม่เข้าใจอีก […]

วันที่ XX / XX / XXXX

ตอนนี้ฉันคิดมากไม่เท่าเมื่อก่อน แต่อยู่กับสถานการณ์ปัจจุบันมากขึ้น ใครดีมาดีตอบ ใครกัดเราต่อหน้าก็ค่อยเอาไม้ไล่ตีแล้วจบตรงนั้น (ส่วนบางคนเราก็งับคืนเบาๆ) เพราะเมื่อก่อนเคยเจอเหตุการณ์ประกาศด่าบ่อยๆ ซึ่งบางทีเขาไม่ได้มีเจตนาจะว่าเรา แต่เราก็โดนลูกหลงไปด้วย และในบางครั้งกลายเป็นว่าเขาซวยแบบไม่รู้ตัวไปอีก

สรุปคือถ้ามั่นใจว่าตัวเองไม่ผิด ก็ไม่เห็นต้องเดือดร้อนอะไร

ส่วนใครที่ยังคงโดนแกล้ง…ถือว่าเขาเป็นคนพิเศษนะ เพราะเขาทำให้ฉันรู้สึกได้มากกว่าคนอื่น (หัวเราะ)

วันที่ XX / XX / XXXX

ฉันกำลังอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งฉันชอบ ชอบมาก...แต่ไม่รู้ว่าเมื่ออ่านถึงตอนจบแล้วจะรักหนังสือเล่มนี้ไหม

ไม่ว่าอย่างไรก็จะเก็บหนังสือเล่มนี้ไว้เป็นหนึ่งในความทรงจำ…เพราะครั้งหนึ่งเคยสร้างความรู้สึกดีๆให้กับฉัน แค่นี้ก็รู้สึกขอบคุณมากแล้วจริงๆ

กระนั้นฉันก็ยังขัดใจตัวเองตรงที่ยังเป็นนักอ่านได้ไม่ดีเท่าไรนัก

ทั้งที่พยายามจะสัมผัสกระดาษแผ่นนั้นเบาๆ กลับกลายเป็นทำยับจนเสียรูปหมด กว่าจะรีดให้กลับคืนเหมือนเดิมได้ก็คงยากแล้วล่ะ เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย…สงสัยกลัวกระดาษบาดมือไม่หายล่ะมั้ง?

แล้วตัวของฉันในอนาคตจะยังคงเป็นอย่างนี้ไหมนะ…?

ถึง ตัวฉันในอดีต / อนาคต

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

จาก ตัวฉันในอนาคต

วันที่ XX / XX / XXXX

เพราะเคยผ่านมาแล้ว จึงได้รู้ว่าตัวเราในอดีตนั้นยัง ‘เด็ก’ อยู่

ซึ่งคำว่า ‘เด็ก’ ในที่นี้มีความหมายว่า อ่อนประสบการณ์ วุฒิภาวะทางอารมณ์ต่ำเกินกว่าจะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ ควรรับการพัฒนาในด้านต่างๆ ฝึกฝนและทำความเข้าใจกับชีวิต เพราะชีวิตคือการเรียนรู้…เรียนรู้จากสิ่งที่เคยผิดพลาดและแก้ไขมัน ซึ่งฉันก็ยังคงต้องพัฒนาตัวเองต่อไปเรื่อยๆ

ส่วนเรื่องอื่นนั้น…คือผลลัพธ์จากสิ่งที่กระทำในอดีตจนถึงปัจจุบัน

เป็นปริญญาชีวิตที่จะได้รับในภายภาคหน้า เกรดจะดีหรือเลวร้าย มันก็ขึ้นอยู่ที่ตัวนักศึกษา…

เข้าใจหรือยังตัวฉันในอดีต…?

ถึง ตัวฉันในอตีด

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

จดหมายเหล่านี้บอกให้รู้ว่า : คนเราย่อมมีการพัฒนา เรียนรู้เพื่อที่จะเติบโต ทุกสิ่งที่ทำในวันนี้จะผลิดอกออกผลในวันหน้า และไม่ว่าจะเป็นอดีต ปัจจุบัน อนาคต ถ้าคุณคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองควรรีบลงมือทำ เพราะบางอย่างต้องอาศัยเวลา ไม่ได้เปลี่ยนแปลงภายในเสี้ยววินาที

อย่างการเขียนจดหมายคุยกับตัวเองก็เช่นกัน ป่านนี้ก็ยังคุยไม่เลิกเลย… ว่าไปนั่น

 Chimpanzé