คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : PuzzLE_4 : สุขสันต์วันเกิด(เกิด...)
ตอนที่แล้ว
คิบอมพูดขึ้นเพื่อบอกพี่ชายของเขาที่กำลังจะไปรับแฟน*-*
>>>>ฮยอคแจ.....<<<<
ณ บ้านฮยอคแจ
“นึกว่าจะให้รอจนถึงเช้าซะแล้ว” ผมบอกไปอย่างงอนๆ
“ขอโทษน้าฮยอคจ๋า~”
ทงแฮทำหน้าอ้อนใส่ผมก็เพราะอย่างนี้แหละฉันถึงไม่เคยโกรธนายลงเลยสักที ทงแฮ...
รถคันหรูจอดลงที่บ้านหลังใหญ่
“มาแล็วหรอน้องสะใภ้”
นี่คือประโยคแรกที่ผมได้ยินจากปากของพี่ฮันคยอง - -*
“โห...พี่พูดแบบนี้ผมเสียหายนะครับ”
“เดี๋ยวรับผิดชอบเองก็ได้ ^_^ โอ๊ยยยยยยย!”
ผมตีแขนทงแฮไปทีหนึ่ง
“555 สมน้ำหน้าปากดีนัก”
ส่วนพี่ฮันกับบอมที่ยืนอยู่ด้วยก็ได้แต่หัวเราะ ทำเอาผมหน้าแดงเลยทีเดียว แล้วงานปาร์ตี้เล็กของพวกเราก็เรื่มขึ้น พี่ฮันดื่มหนักไปหน่อย (หรอ- -*) ก็เลยเมาหลับไปตั้งแต่ 3 ทุ่ม ส่วนคิบอมก็ออกไปเดินเล่นข้างนอก ตอนนี้ก็เลยเหลือผมและก็ทงแฮที่มีอาการเมาๆอยู่ 2 คน
“ทงแฮ...”
ผมเอ่ยเรียกทงแฮที่นอนอยู่บนโซฟา
“....”
“ทงแฮ...”
ผมเรียกพร้อมกับเขย่าทงแฮเบาๆ แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก (ไม่ใช่และนะรู้สึก - -*)
“ทง...แฮ...”
“.....”
โคร้มมมมมมมมมมมมมมม!
ผมถีบทงแฮตกจากโซฟาอย่างแรงเล่นเอาทงแฮลุกขึ้นนั่งด้วยความเจ็บและงัวเงีย
“ทำอะไรน่ะฮยอคฉันเจ็บน้า”
“ก็ฉันเรียกนายตั้งหลายครั้งนายไม่ยอมตอบนี่”
“แล้วทำไมต้องถีบด้วยเล่า นายลองมาโดนมั่งมั๊ยจะได้รู้ว่าเจ็บแค่ไหน”
ตั้งแต่คบกันมาครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทงแฮตะหวาดใส่หน้าผมอย่างแรง จนทำให้ผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้าไม่ได้ ผมไม่ได้พูดอะไรต่อแต่กลับวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที ผมวิ่งไปเรื่อยๆ ตอนนี้ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น ทำไมละ ฉันแค่เรียกนายเพราะแค่อยากให้ของขวัญวันเกิดเท่านั้นเองนะ
ซ่า.....
อยู่ๆฝนที่ไหนก็ไม่รู้ตกกระหน่ำลงมาอย่างหนัก (ได้ฟิวจริงๆ) ผมวิ่งมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแถวบ้านทงแฮ ผมหยิบสร้อยขึ้นมาและกำลังจะขว้างมันทิ้งลงน้ำ แต่กลับมีมือมือหนึ่งจับที่ข้อมือผมไว้ซะก่อน ทงแฮนั่นเอง
“นี่...อึก...นายจะพาฉัน...อึก...ไปไหนน่ะ...ฮือออ...ปล่อยฉันนะ...ฮือๆ”
“กลับบ้านก่อนเห็นมั๊ยเปียกหมดแล้ว”
(แล้วทำไมแกไม่หยิบร่มมาวะ)
สุดท้ายผมก็โดนทงแฮลากกลับมาที่บ้านอีกครั้งหนึ่ง
คิบอม.....
ผมขอตัวออกมาเดินเล่น เพื่อสูดอากาศยามค่ำคืน ผมเดินไปเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆฝนก็ตกลงมาเล่นเอาผมต้องรีบหาที่หลบ ตรงนั้นมีใครคนหนึ่งยืนอยู่พอดี ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคนนั้นเป็นใครและแล้วผมก็ตอนไปหลบฝนอยู่กับเขา ผ่านไปซักพักฝนก็ยังไม่หยุดตกและก็ดูเหมือนว่าจะตกมากขึ้นด้วยซ้ำ
“เมื่อไหร่จะหยุดซักทีนะ”
เธอคนนั้นพรึมพรำขึ้นตัวสั้นไปทั้งตัว ผมเห็นเธอแล้วก็ไม่รู้จะทำไง และตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าผมนั้งใกล้เขาขนาดนีแล้วหรอ แล้วเธอก็สั้นมากขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงตัดสินใจ
“เอ่อ....ฉันขอโทษนะ”
แล้วผมก็เอามือของผมกอดเธอไว้เพื่อให้ความร้อนจากร่างกายของผมส่งผ่านไปถึงเธอเพื่อที่จะทำให้เธอรู้สึกอุ้นขึ้น และเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรผมแต่กลับขยับมาใกล้ผมมากกว่าเดิมด้วยซ้ำและไม่นานเธอคนนั้นก็หมดสติไป ตอนนี้ผมงงจนไม่รู้จะทำไงดี ผมนึกตัดสินใจ อุ้มเธอไปที่บ้านของผม
ทงแฮ......
บ้าชิบ!ฝนมาตกอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้เล่นเอาผมกับฮยอคเปียกไปตามๆกัน แต่ก็ขอบคุณที่ทำให้ฮยอคต้องมาอยู่ในห้องของผม เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมรีบจัดการกับตัวเองก่อน ผมเดินไปหยิบผ้าคลุมอาบน้าเพื่อเอาไปให้ฮยอค
“อ่ะ ของนายรีบไปอาบน้ำซะเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
ฮยอคยังเอาแต่ก้มหน้า พร้อมกับเสียงที่ยังคงสะอื้นอยู่ สงสัยผมคงผิดจริงๆที่ตะหวาดใส่ดังซะขนาดนั้น
“ฮยอค...ขอโทษนะ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตะหวาดใส่นายเลยนะ”
“.....”
ผมค่อยๆดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด
“ขอโทษนะ”
“อึก...อย่าทำ...อึก...แบบนี้อีกนะ...ฮือ”
“อืม ฉันสัญญา แต่ว่าตอนนี้ฉันว่านายไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ”
“อืม”
ฮยอคพยักหน้าช้าๆก่อนจะลุกเดินไปที่ห้องน้ำ
ผมนอนลงบนตียงสีขาวสะอาดตาหลังใหญ่ และเปิดทีวีดูไปพลางๆ เฮ้อ...เวลาที่ฮยอคเปียกฝนนี่ดูน่ารักชะมัดเลย โอ๊ยยยยยย น่ากด น่ากด (เก็บอาการหน่อยก็ได้มั้งนะ- -*)(>_< )( >_<)(>_< )( >_<) ผมรีบสะบัดความคิดนั้นทิ้งก่อนที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้
แอ๊ดดดดดดดดดด...
ผมละจากทีวีตรงหน้าก่อนที่จะหันไปทางต้นเสียง -//////////- นายนี่มัน...ผมรีบหันหน้ากลับมาทันทีเพื่อซ่อนหน้าที่แดงของผมไว้
“นี่ ทงแฮ”
“อะ...อะไร...หละ...หรอ”
ผมพูดติดๆขัดๆ ทั้งที่ยังไม่หันหน้ากลับไปมองฮยอคแจ
มาที่คิบอมกันก่อน
ผมที่อุ้มเธอมาที่บ้านก็วางเธอคนนั้นลงที่โซฟาและรีบหาผ้าห่มและยาดมมาอย่างด่วนแต่มองๆไปเธอก็น่ารักดีนะ(เอ๊ะยังไงบอม- -“) แล้วไม่นานเธอก็ตื่นขึ้นมา
“ที่นี่ที่ไหน”
“อ๋อบ้านผมเอง ก็คุณสลบไปผมก็เลยพาคุณมา แล้วคุณตัวเปียกอย่างนี้ไปอาบน้ำก่อนไหม ผมให้ยืมชุดก่อนก็ได้”
“จะดีหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอกผมไม่ทำไรคุณหรอกหน่า”
“อื้มมม ก็ได้”
คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เขาคิดในใจ
“เดี๋ยวผมไปเอาเสื้อผ้ามาให้คุณ ห้องน้ำอยู่ขวามือ”
เมื่อเธอคนนั้นอาบน้ำเสร็จผมก็อาบตามหลัง แล้วเราก็มานั้งอยู่กันอยู่ที่โซฟา
“เอ่อ...เธอมาจากไหนหรอฉันว่าฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยนะ”
ผมพูดขึ้นด้วยความสงสัย
“ฉันไม่ใช่คนที่นี้หรอก คือฉันหลงมาหน่ะ”
“อ้าว... แล้วเธอจะนอนที่ไหนล่ะคืนนี้”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่มีที่ไปเลย”
“งั้นก็นอนที่นี่ก่อนก็ได้ นี่ก็มืดแล้วด้วยจะไปไหนก็คงลำบาก”
“เอางั้นก็ได้”
“เอ่อ..คุยมาตั้งนานแล้วเธอชื่อไรอะ”
“ฉันชื่อ......อ จีเซล”
“ฉันคิบอมนะ”
ด้วยความหูดีของคิบอม
“คงหิวล่ะสิ ท้องร้องขนาดนี้ เดี๋ยวฉันหาอะไรให้กิน”
“อื้ม....ม”
จีเซลตอบกลับมาด้วยความเขิล แล้วคิบอมก็ทำผัดมาม่าให้จีเซลกิน จีเซลกินจนหมดแล้วตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้วทั้งผมและเธอก็ง่วงเต็มที่ ผมจึงพาจีเซลมาที่ห้องนอนของผม
“เออนี่เธอไปนอนบนเตียงไป”
“อ้าวแล้วนายหละ จะนอนที่ไหน”
“เดี๋ยวฉันนอนที่พื้นก็ได้ไม่เป็นไรหรอก”
คิบอมตอบด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ
“แต่นี่มันเตียงของนายนะ ฉันก็แค่คนหลงมา อย่าลำบากเพราะฉันเลย”
“งั้นเอางี๊เตียงฉันก็ใหญ่เรานอนกันคนละครึ่งแล้วกันเธอนอนฝั่งโน้น ฉันนอนฝั่งนี้ แล้วเพื่อเป็นความสบายใจของฉันและเธอฉันจะเอาหมอนข้างขั้นไว้แล้วกัน”
“เอาตามที่เธอว่าก็ได้”
พูดเสร็จทั้ง2คนก็ขึ้นนอนบนเตียง ฝ่ายคิบอมก็หวั่นๆอยู่เหมือนกันเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขานอนรวมเตียงกับผู้หญิงแถมยังน่ารักอีกตังหากแต่เขาก็ต้องข่มตาหลับทั้งๆที่หลับไม่ค่อยจะลง ทางด้านจีเซลก็ยังไม่หลับเพราะเขาก็กลัวว่าคิบอมจะทำอะไรเขา แต่เขาเป็นคนยอมให้คิบอมมานอนบนเตียงเองนี่ทำไงได้กลัวก็กลัวแต่ก็แกรงใจเขาก็เลยต้องทำแบบนี้ แต่คิบอมคงไม่ทำไรเราหรอกหน่าดูๆแล้วเขาก็ออกจะสุภาพบุรุษ แล้วทั้งคู่ก็ข่มตาหลับ
มาทางด้านด๊องกะฮยอคดีก่า
เมื่อกี่ถึงไหนแล้วน้า
“เอ่อ...สุขวันต์วันเกิดนะทงแฮ”
สร้อยคอสีเงินแกว่งไปมาตรงหน้าก็ที่มันจะถูกประดับไว้ที่คอของผม ด้วยฝีมือของฮยอคแจทางด้านหลัง
“ขอบใจนะฮยอคแจ -////-“
ผมพูดอย่างเขิลๆ
“ไม่เป็นไร นี่นายหันมาใส่สร้อยคอให้ฉันบ้างสิ”
“หืม”
“ก็มันเป็นสร้อยคู่น่ะ”
“อะ...อืม ได้สิ”
ผมหันหลังกลับไปหาฮยอคถึงกับค้าง หยดน้ำมากมายที่เกาะตามใบหน้า และแผ่นอกขาวเนียนที่เผยออกมาให้ผมเห็นภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำ
“มองอะไร ทงแฮ”
“ปะ...ป่าว”
ผมรีบก้มหน้าแดงไว้ก่อนที่ฮยอคจะเห็น เมื่อฮยอคแจหันไป ผมก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ฮยอครวบผมที่ซอยปะต้นคอขึ้น ทำให้คอขาวเนียนกับกลิ่นอ่อนจากสบู่เมื่อกี้ประจักษ์แก่ผม ผมได้แต่กลืนน้ำลายและเก็บอาการก่อนทีจะบรรงใส่สร้อยให้กับฮยอคแจ
“อะ...อื้มมมม..อย่านะทงแฮ”
ร่างเล็กรีบผละออกจากร่างสูงทันที จนทำให้ชุดคลุมอาบน้ำหลุดออก จนทำให้อารมณ์ของร่างสูงมีเพิ่มมากขึ้นทันที
“ฉะ...ฉันว่าฉันไปใส่เสื้อผ้าก่อนดีกว่านะ”
ยังไม่ทันทีร่างเล็จะก้าวขาเรียวยาวเดินออกไป ก็ถูกมือหนาฉุดให้ล้มลงนอนกับเตียงหลังใหญ่ ร่างเล็กถูกขึ้นคร่อมโดยร่างสูง
“ไม่ต้องใส่หรอกนะ ยังไงก็ต้องถอดอยู่ดี”
ร่างสูงประกบริมฝีปากลงอย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างเล็กจะพูดอะไรอีก
“อื้ม... หยะ...อย่าสิทงแฮ”
ร่างเล็กดิ้นและขัดขืนสุดชีวิต...
ค้างหรอออออออออออออ......O_o?
โปรดติดตามตอนต่อไปนะขอรับ หึหึ
ปล.ช่วยเม้นกันหน่อยจิไม่มีกำลังใจแต่ง NC เลยอะ-*-
G.T
ความคิดเห็น