อเมทริน

ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนใหม่

เพื่อนใหม่

"คนเยอะจริงแฮะ" โอคุโระบ่น ขณะพยายามเบียดตัวแทรกไประหว่างผู้คน

"เอาน่า แกอย่าบ่นนักเลย รำคาญ"ชิโอว่า ตั้งแต่เดินเข้ามาในเมือง ซึ่งมันก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ปากโอคุโระ ก็ทำการบ่นไม่ขาดสาย

โอคุโระหน้างุด "ก็แล้วมันจริงมั๊ยล่ะ คนเยอะแยะแบบนี้แล้ววันนี้จะนอนที่ไหนเนี่ยะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน เดินๆดูไป เจอที่ไหนพอพักได้ก็พัก" สิ้นคำ ชิโอก็รู้สึกถึงแรงปะทะเข้าที่บริเวณอก ก่อนตามมาด้วยเสียงร้องดังลั่น

"โอ๊ย!" ร่างเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งล้มลงกระแทกพื้น ข้าวของที่เธอหอบหิ้วมากระจัดกระจาย

"ไอ้ชิโอ แกทำอะไร"โอคุโระที่เดินอยู่ข้างๆหันมากระซิบว่า

"ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" ชิโอพูดเสียงอ่อย พลางก้มลงช่วยเก็บของ

เด็กสาวผู้ถูกชนเงยหน้าขึ้นมองชิโอแบบพิจารณา เธอมีนัยน์ตาสีเขียวใส ผมยาวประบ่าสีม่วงเข้ม เป็นประกายแดงๆเล็กน้อย  "ไม่เป็นไรค่ะ นี่พวกคุณไม่ใช่คนแถวนี้นิคะ"

"อ๋อ คะ พอดี เราสองคนมีธุระที่นี่นิดหน่อยน่ะคะ"โอคุโระตอบแทนชิโอ

"งั้น คงยังไม่มีที่พักสินะคะ ถ้าไม่คิดอะไรมาก เชิญที่บ้านฉันได้ไหมคะ" เธอเอ่ยปากชวน

โอคุโระหันไม่มองหน้าชิโอ เป็นเชิงถามซึ่งชิโอก็ยักไหล่ตอบ

"งั้น ขอรบกวนด้วยนะคะ"โอคุโระยิ้มตอบ

"ถ้าอย่างนั้น ตามเรามา" เธอสาวเท้านำออกไป ท่าทีขอเธอเปลี่ยนไป ดูเป็นกันเองมากขึ้น ทำให้โอคุโระกับชิโอ รู้สึกดี "เราชื่อ มิฮารุ เธอสองคนล่ะ"

"โอคุโระ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ชิโอ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"

ทั้งสองแนะนำตัวเอง

"บ้านฉันอยู่ใกล้ๆนี่แหละ อีกแป๊ปเดียวก็ถึงแล้ว" มิฮารุบอก

"นี่เธออยู่บ้านคนเดียวหรอ" ชิโอถาม

"เปล่า ฉันอยู่กับเพื่อนอีกสามคน หญิงสอง ชายหนึ่ง เดี๋ยวไว้ไปถึงแล้วจะแนะนำให้รู้จัก"

          เมื่อมาถึงหน้าบ้าน มิฮารุก็เปิดประตูเข้าไป แล้วตะโกนเสียงดัง

"กลับมาแล้วน้า มีเพื่อนให้มาแนะนำให้รู้จัก"

          บ้านของมิฮารุ เป็นบ้านสองชั้น สีเขียวอ่อน หลังไม่ใหญ่นัก ภายในบ้าน สะอาดสะอ้าน ข้าวของทุกอย่าถูจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย พื้นกระเบื้องหินอ่อน ต้องแสงเป็นมันวาว ของประดับตกแต่งในบ้าน ดูสวยหรู บอกถึงฐานะของผู้อยู่อาศัยที่พอมีสตางค์ไม่น้อย

"พอดี เพิ่งทำความสะอาดบ้านน่ะ"มิฮารุบอก เมื่อเห็นทั้งสองไปรอบๆบ้าน แล้วก็ต้องหันกลับ เมื่อมีเสียงหนึ่งทัก

"ฮัลโหล หวัดดีจ้า "เด็กสาวหน้าตาอาหมวยหน่อย ทักทาย ภายใต้แว่นแบบไร้กรอบ มีตาสีแดงอมชมพูชั้นเดียวอยู่ เธอปัดผมสีชมพูสดใสออกจากหน้าเมื่อมีลมมาปะทะ "ไหน เพื่อนใหม่เรา ฉัน มิชิโย ยินดีที่ได้รู้จักจ้า" เธอแนะนำตัวอย่างรวดเร็ว

"หวัดดีฮ่ะ ผมคาซึมะ" เด็กหนุ่มหน้าตาธรรมดา เขามีตาสีน้ำข้าวทำให้และเมื่อเทียบกับผมสั้นชี้ไม่เป็นทรงสีส้มแล้ว ทำให้ผมนั้นดูเด่นอย่างรวดเร็ว ข้างๆเขา มีเด็กสาวตัวสูงประมาณศอกของโอคุโระ เธอมีร่างท้วมเล็กน้อย ผมสีน้ำตาลสั้น ติดกิ๊บไว้ดูน่ารัก ตาสีส้มเพ่งมองมาทางโอคุโระกับชิโอ

"เรา คุมิโกะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"นี่ โอคุโระ กับชิโอ พวกเขามีธุระเถวนี้นิดหน่อยแล้วไม่มีที่พัก ก็เลยชวนมาอยู่ด้วย" มิฮารุแนะนำ

"ถ้าอย่างนั้น เราต้องเลี้ยงฉลองต้อนรับเพื่อนใหม่เข้าบ้านกันหน่อยแล้ว" มิชิโยพูด "เอางี้นะ นาย คาซึมะ พาชิโอกับโอคุโระไปห้องที่เหลืออยู่ รู้สึกว่าจะเหลืออีกห้องเดียว งั้น ชิโอ นายไปนอนกับคาซึมะนะแล้วให้โอคุโระมานอนกับฉัน เอาผู้หญิงมานอนด้วยกันดีกว่าเอาไปนอนกับผู้ชาย ส่วนมิฮารุกับคุมิโกะ เธอสองคนไปทำอาหาร แล้วเดี๋ยวฉันจะเป็นคนจัดสถานที่เอง โอเค แยกย้าย" มิชิโยแบ่งงานอย่างรวดเร็ว แล้วทุกคนก็แยกย้ายไปทำตามที่ได้รับมอบหมาย

"แล้วเราสองคนล่ะ"โอคุโระถาม เมื่อไม่มีหน้าที่ให้

"นี่เราเลี้ยงต้อนรับเธอสองคนนะ แล้วจะให้มาจัดงานได้ยังไง" มิชิโยว่าก่อนรีบเดินไปจัดสถานที่ ทิ้งไว้แต่ โอคุโระ ชิโอ และ คาซึมะ

"ป่ะ ตามมานี่ เอาข้าวของไปเก็บที่ห้องกันก่อน" คาซึมะสาวเท้านำ ขึ้นบันไดไปชั้นบน

"ขอบใจมากๆเลยนะ คาซึมะ"โอคุโระพูดแล้วเดินตาม แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อรู้สึกว่าเพื่อนสนิท ไม่เดินตามมาด้วย

"ชิโอ... ชิโอ.......ชิโอ........ไอ้ชิโอ" โอคุโระตะโกนกรอกหูชิโอที่ยืนเหม่อ

"หะ......หา"

"แกฝันยามเย็นอยู่เร้อ ชิโอ มานี่เลย เอาของขึ้นไปเก็บกัน มาเลย คาซึมะ นายนำไปเลย เดี๋ยวฉันลากหมอนี่ตามไป" โอคุโระคว้าแขนชิโอ ให้เดินตามไป

"นี่ ถึงแล้ว นี่ห้องมิชิโยเธอนอนห้องนี้นะ โอคุโระ ส่วนนาย นอนห้องฉัน อยู่ข้างๆนี่แหละ เดี๋ยวฉันลงไปรอข้างล่างนะ เก็บของเรียบร้อยแล้วตามลงไปล่ะ" คาซึมะหันหลังเดินกลับไป ปล่อยให้ทั้งสองจัดการกับสัมภาระของตัวเอง

          โอคุโระเดินเปิดประตูเข้าไปในห้องของมิชิโย ภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาคือ หนังสือเล่มหนา บาง กองเป็นตั้งหลายสิบตั้งอยู่ในห้อง อีกทั้งข้างๆโต๊ะเครื่องแป้ง ก็ยังมีตู้หนังสือขนาดใหญ่ที่ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่า ข้างในมีหนังสืออีกขนาดไหน เธอรีบเดินเอาของไปวางไว้หน้าตู้หนังสือ แล้วเดินกลับออกมายืนรอชิโอซึ่งมันก็ไม่นานนัก แล้วค่อยพากันเดินลงไปข้างล่าง

"อาหารเสร็จแล้ว มาทางนี้เลย" มิชิโยเดินมาเรียก

"ทำไมเสร็จเร็วดีจัง" ชิโออดสงสัยไม่ได้

"พอดี มิฮารุเขาใช้ทริคนิดหน่อยอ่ะ" คุมิโกะที่เดินออกมาตามด้วยบอก

                ห้องอาหาร ถูกจัดตกแต่งประดับประดาไปด้วยสายรุ้งหลากสีสันที่มิชิโยไปสรรหามา บนโต๊ะอาหาร มีอาหารหลากหลายอย่าง ที่หน้าตาล้วนแล้วแต่หน้ากินทั้งสิ้น

"หรือว่า ทริคที่ว่าคือ................มิฮารุเป็น แม่มด" ชิโอกับโอคุโระหันหัวไปทางมิฮารุที่ยืนอยู่ตรงหัวโต๊ะ ถือคทา สีเขียว พร้อมกัน ทำเอาทุกคนหัวเราะแบบกลั้นไม่อยู่

"คิกๆๆๆ ใช่จ๊ะ" มิชิโยเฉลยก่อนชวน "เอาเถอะน่า อย่าคิดอะไรมากเลย ทานกันก่อนเถอะ"

"เก่งจริงๆเลยแฮะ" ชิโอพึมพำกับตัวเองแบบไม่หวังให้ใครได้ยิน ซึ่งมันก็ไม่พ้นหู โอคุโระที่ยืนอยู่ข้างๆ และหันจากที่ได้รู้ความในใจแล้ว หน้าที่เพื่อนที่ดีที่ไม่เคยมีใครขอร้องให้ทำ ก็ถูกปฏิบัติขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจเลยซักนิด

โอคุโระปราดเข้าไปยืนข้างๆมิฮารุก่อนพูดจาตีซี้แบบสุดๆ "แหม อาหารน่าทานจริงๆเลยนะเนี่ยะ เธอนี่เก่งยอดเยี่ยมกระทองดองจริงๆ" โดยไม่ว่าเปล่า โอคุโระฉวยข้อมือมิฮารุแล้วเดินผ่านหน้าชิโอ มาหยุดตรงเก้าอี้ข้างๆมิชิโย

"นั่งก่อนสิ มิฮารุจัง" โอคุโระเลื่อนเก้าอี้ออกมาให้มิฮารุนั่ง ส่วนตัวเองนั่งประกบอีกด้าน แล้วถึงจ้วงอาหารจากชามกลางมาใส่จานตัวเอง กินไม่หยุดปาก พลางเหลือบไปมองชิโอ ที่ยืนบ่นขมุบขมิบ สีหน้าไม่พอใจบางอย่าง ซึ่งมันก็ทำให้เธอยิ้มอย่างสะใจ ที่การคาดเดาของเธอ เป็นอันว่าถูกต้อง

"เอ่อ.... ค่อยๆก็ได้มั้ง โอคุโระ" คุมิโกะพูดแบบงงๆ กับการกระทำของโอคุโระ แล้วถึงได้รับสายตาตอบกลับที่เหล่ไปทางชิโอเป็นเชิงบอกใบ้ ทำให้เธอยิ้มออกมาได้

"ชิโอ นั่งสิ แกจะยืนคอยอะไรอยู่คนเดียวเล่า หรือว่า...... เนื้อรมควันเมื่อกลางวัน มันทำให้แกอิ่มมาถึงเย็น" โอคุโระแซวทำเอาชิโอหน้างุดยิ่งกว่าเดิม ก็เพราะความหงุดหงิดเจ้าเพื่อนงี่เง่าของเขาเองนี่แหละ ทำให้เขาไม่ทันสังเกตคนอื่นที่นั่งทานกันหมดแล้ว เหลือแต่ตัวเองยืนทื่ออยู่คนเดียว

"นี่ โอคุโระ ชิโอ ที่บอกว่ามีธุระในเมื่อนี่ มีอะไรหรอ" คาซึมะถามเบี่ยงประเด็น

"อ๋อ ก็นิดหน่อยน่ะ ว่าแต่ นายพอรู้จักร้าน อาวุธออนเซน บ้างมั๊ย" สิ้นคำว่า ร้านอาวุธออนเซน ทุกคนยกเว้นเธอกับชิโอก็ตีสีหน้าหงุดหงิดบวก โกรธ ขึ้นมาทันทีแล้วเลิกทานกันหมด ทำเอา โอคุโระกับชิโอ ที่คลายความเคืองแล้ว งง

"คะ...คือว่า...มีอะไรหรอ" ชิโอถามเกรงๆพลางรวบช้อน แต่กลับได้รับเพียง ความเงียบกลับมา แล้วมิฮารุ จึงใช้เวทย์ จัดการเก็บข้าวของให้เรียบร้อย

"นายจะไปที่ร้านนั่นหรอ" คุมิโกะถาม ทำลายความเงียบขึ้นมาคนแรก

"คือ...มันก็เป็นส่วนหนึ่งของธุระเราน่ะ" โอคุโระตอบ

"พวกเรา!?! ฉันจำไม่ได้ ว่าฉันมีธุระที่ร้านนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ โอคุโระ" ชิโอแทรก

"อ่าว หรือแกจะบอกว่าแกจะไม่ไปเอาของที่สั่งไว้ เผื่อใช้ในงานนั่น…… สรุป ร้านอยู่ไหนหรอ มิชิโย" โอคุโระทวนคำถามซ้ำ

"………………ออกจากบ้าน เลี้ยวขวา นับร้านขายของไปประมาณห้าร้าน ถึง" มิชิโยบอกเสียงห้วน "แล้วก็ขอเสียมารยาทไม่ไปส่งเล็กน้อย"

"อ่าว..." โอคุโระกับชิโอร้องอย่างงงๆ

"พอดี พวกเราไม่ค่อยถูกกับ เจ้าของร้านน่ะ ชิโอ โอคุโระ" มิฮารุบอก

"เอ๋!.... ไม่ถูกกับเจ้าของร้านหรอ" โอคุโระทวน

"ใช่ ร้านปกติทั่วไป คนขายต้องมาเอาใจลูกค้าใช่มั๊ย แต่นี่อะไร ลูกค้าต้องไปเอาใจคนขาย ต้องคอยพูดดีๆ ในขณะที่ได้รับเสียงกระโชกโฮกฮากกลับ สงสัย คงถือว่าตัวเองตีเป็นร้าน ขาย นำเข้าที่ ทุกคนยกย่องว่าดีที่สุดมั้ง เลยหยิ่ง" มิชิโยว่า

"ไม่น่าเชื่อ" โอคุโระพึมพำ ขณะที่ชิโอตาเบิกโพล่งแบบงงเต็มที่

"แล้วเขาไปทำอะไรไว้กับพวกเธอบ้างรึเปล่า"ชิโอถามแล้วมองหน้าเพื่อหยั่งความน่าเชื่อถือ ว่าเรื่องที่รู้มาน่ะ แค่ลมปากที่คนเขาพูดต่อๆกัน หรือว่า เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆ

"ก็........ตวาด ปิดร้านไล่ กวนบาทา อารมณ์เสียใส่ ก็แค่นั้น"มิชิโยตอบ

"อืม.......แล้วท่ามีโอกาสเอาคืนนี่ จะทำอะไร" โอคุโระถามพลางยิ้มแปลกๆ

"เอ่อ....... ก็คงอัดซักทีสองทีมั้ง ทำมากไม่ได้ เดี๋ยวไม่มีอาวุธใช้" มิชิโยบอก

"ฮ่าๆๆ งั้น ไปอัดมันกัน เพื่อความสนุกสนานและสะใจ"โอคุโระสรุป ทำเอามิฮารุหันขวับ

"ประชดกันหรอ โอคุโระ"

"เฮ้ย เปล่าๆ มิฮารุอย่าคิดสิ ฉันพูดจริงๆ ไม่เชื่อถามชิโอก็ได้" โอคุโระส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

"แต่ก็นะ สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น ใครจะว่ายังไงก็แล้วแต่นะ โอคุโระ เดี๋ยวฉันจะนำเธอไปเอง" คุมิโกะพูด

"ฉันก็ขอไปด้วย อยากรู้เหมือนกัน ว่าเธอเป็นใคร อยู่ดีๆถึงอยากไปมีเรื่องกับชาวบ้าน" มิชิโยบอก

"อ่าว ไหงเป็นงั้นอ่ะ มิชิโย ก็เธอบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าเจ้าของร้านนั่นมันไม่ดี แบบนี้มันก็ต้องสั่งสอนสิ"โอคุโระเถียง

"ฉันก็ขอไปด้วยนะ" คาซึมะว่า

"อะไรกัน นี่พวกเธอ......."

"เอาเถอะน่า มิฮารุ ไม่เห็นเป็นไรเลย รีบตามมาเถอะ เดี๋ยวจะดึกกว่านี้แล้วเจ้านั่นมันนอนแล้ว หมดสนุกกันพอดี" มิชิโยตัดบทลุกขึ้นเดินนำไป โดยชิโอกับโอคุโระก็ไม่รอช้า รีบวิ่งไปหยิบอาวุธคู่ใจแล้วเดินตามไปทันที

"คาซึมะ ปิดบ้านด้วยนะ" มิชิโยตะโกนสั่งมาก่อนออกจากบ้าน

"อือ" คาซึมะรับแล้วอยู่รั้งท้าย ที่ก่อนหน้าเป็นคุมิโกะกำลังเดินพูดให้มิฮารุหายโมโห

๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛

18 เมษา.49--ลง

4 พ.ค..49-- แก้คำผิด