อเมทริน

ลำดับตอนที่ #3 : ก้าวเดิน

ก้าวเดิน

กองไฟเล็กๆถูกจุดขึ้นด้วยฝีมือชิโอ โดยไม่ได้สังเกตเพื่อนสาวของเขาเลยแม้แต่น้อยว่าทำอะไรอยู่ เขาทรุดตัวลงหันหน้าเข้าหากองไฟ

"เริ่ม 21 มิถุนายน หรือง่ายๆ ก็คือมะรืนนี้ อย่างที่หมอนั่นบอก สิ้นสุด ไม่กำหนด รูปแบบ เป็นด่าน 3 ด่าน เพื่อคัดคนเหลือ 3000 คน หลังจากนั้น ไม่ระบุ อุปกรณ์ในการแข่ง เลือกได้ตามถนัด ไม่มีข้อจำกัด ผลตอบแทนสำหรับผู้ชนะ คือ ทุกอย่างตามแต่เรียกร้อง ว่าไง สนมั๊ย โอคุโระ" ชิโอบอกรายละเอียดคร่าวๆจากที่อ่านให้โอคุโระฟัง

".............................." ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับ แต่ชิโอก็ยังคงพูดต่อไป

"ฉันว่ามันดูแปลกๆนะ บางข้อมูลอ่ะ อะไรกัน จัดการประลอง แต่ไม่รู้วันสิ้นสุด แล้วยังผลตอบแทนที่เลือกได้อีก หรือแกว่าไง โอคุโระ"

".........................."

"ดูๆไป ฉันว่าการปราะลองนี่มันก็น่าสนุกนะ อีกอย่าง ก็เป็นการวัดฝีมือไปในตัว"

"................."

"หรือแกว่าไง ยัยโอ....... เฮ้ย  ไอ้เพื่อนบ้า" ชิโอร้องด่าลั่น ทันทีที่ละสายตาจากกระดาษ ไปมองเพื่อนของตัวเอง ด้วยความสงสัย ว่าทำไมมันเงียบ

"หลับแล้วหัดบอกกันบ้างสิ ให้ฉันพล่ามเป็นคนบ้าอยู่คนเดียว ไอ้บ้า นี่แกเห็นฉันเป็นตัวไรฟ่ะ ไอ้เพื่อนงี่เง่า........." ชิโอด่าเป็นชุด แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้เพื่อนสาวลืมตาตื่นขึ้นมา เท้าเด็กหนุ่ม จึงยันโครมเข้าให้ที่กลางหลังด้วยแรงอารมณ์

"งืมม......หืม..... มีอะไรหรอ ชิโอ" โอคุโระงัวเงียตื่น

"แก นอนเล้วไม่มีบอกเลยนะ" ชิโอว่า

"ทำไม หรือแกอย่าบอกนะว่า แกนั่งคุยอยู่คนเดียวเป็นตุเป็นตะ" โอคุโระแทงใจดำ

"ปะ......เปล่านิ ฉันแค่....."

"แล้วปลุกมามีอะไร" โอคุโระขัด เธอขี้เกียจฟังคำแก้ตัว ขณะที่ชิโอกำลังกระอักกระอ่วน

"อะ......เอ่อ"

"ถ้าเหตุผลไม่ดีล่ะก็ มีเรื่องแน่" โอคุโระขู่ทับ ทำเอาชิโอหน้าซีดลงไปอีก

"ก็...เอ่อ...กลับบ้าน ใช่ๆๆ กลับบ้าน ฉันอยากกลับบ้านแล้ว"

โอคุโระเลิกคิ้วเป็นเชิงแปลกใจ ก่อนยันตัวลุกขึ้น  เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้า ที่ตอนนี้ยังคงเป็นสีดำสนิท  มี ดวงจันทร์กลมโตสีจางๆ  ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางดาวระยิบระยับ

"คืนนี้ดาวสวยนะ ชิโอ" โอคุโระเปลี่ยนเรื่องน้ำเสียงจริงจัง "สุกสกาวสว่างเชียว"

"อืม"

"เรื่องการประลองนั่นน่ะ ฉันแล้วแต่แกนะ ถ้านายอยากลง ก็เชิญ ฉันยังไงก็ได้"โอคุโระบอก

"อืม"

"ปะ กลับบ้าน เดี๋ยวจะอดกลับ หึๆ" แล้วโอคุโระก็เดินนำกลับไป มีชิโอเดินตามพลางครุ่นคิด

"งั้น ฉันลงล่ะนะ" ชิโอบอกขณะเดิน

"คุณสมบัติของผู้ที่จะลงแข่งได้มาอีกทีซิ ชิโอ" โอคุโระสั่ง แต่ชิโอกลับยื่นซองจดหมายมาให้

"ฉันมองไม่เห็น" ชิโอบอก "ฉันไม่ได้ฝึกนัยน์ตาวิกาลแบบแกนิ"

โอคุโระรับซองจดหมายมาเปิดออก แล้วดึงของที่อยู่ในซองทั้งหมดออกมา ซึ่งมันก็ มีกระดาษสีน้ำตาลอ่อนๆ สองแผ่นที่โอคุโระพลิกๆดูแล้วเข้าใจว่ามันคงเป็นใบสมัครที่ต้องกรอก เธอจึงสอดกลับเข้าไป แผ่นสีฟ้าเป็นรายละเอียดการประลอง เธอก็เก็บมันเข้าไปอีก เพราะยังไม่อยากรู้ และแผ่นสุดท้ายเป็นแผ่นขนาดไม่ให้มาก

บอกถึงคุณสมบัติของผู้ที่จะสามารถจะลงแข่งได้

                เธอแยกมันออกมาแล้วยื่นซองคืนให้ชิโอที่รับมาเก็บ เขารู้ดี ว่าที่เธอทำอย่างนี้เพราะถ้าหากซองนี้มันไปอยู่ที่เธอแล้ว ไม่ช้า มันคงหายไปแบบไร้ร่องรอย ด้วยความไม่รับผิดชอบของเธอ

"อ่านให้ฟังด้วยสิ" ชิโอบอก เมื่อเห็นโอคุโระอ่านอยู่คนเดียว

"อืม เอาแบบคร่าวๆแล้วกันนะ" โอคุโระรับคำ แล้วเริ่มอ่าน "ก็ ต้องมีอายุไม่เกิน 17 เป็นหญิงหรือชายก็ได้ จะมีความสามารถพิเศษอะไรก็ได้ ใช้อาวุธอะไรก็ได้ ประมาณนี้ อ้อ ใช่ ค่าใช้จ่ายในการร่วมประลองก็ไม่ต้องเสีย หึๆ สบายใจได้ ชิโอ"

"แบบนี้ก็คุ้ม" ชิโอว่า "เอาเป็นว่า เรื่องประลองครั้งนี้ ฉันจัดการเอง ขืนแกทำ เดี๋ยวได้อดสมัคร"

"หึๆๆ นิสัยแบบนี้นี่มันก็สบายเนอะ ไม่ต้องมาวุ่นวาย ฮ่าๆๆ" โอคุโระหัวเราะชอบใจ แล้วส่งกระดาษคืนให้ชิโอ พอดีกับที่เดินมาถึงบ้านแล้ว

"แกจะทำอะไรก็เชิญ ฉันขอนอนล่ะ" โอคุโระบอก แล้วรีบเข้าห้องนอน ทิ้งชิโอให้วุ่นวายกับใบสมัครอยู่คนเดียว

                หลังจากนั้นไม่นาน เวลาเช้าของวันใหม่ก็ย่างกลายเข้ามา ภายในบ้านกลางป่า หากมีใครซักคน มองทะลุตัวบ้านเข้ามาได้ เขาจะเห็นร่างของเด็กสาว นอนหลับสบายอยู่บนเตียง ในห้องนอน และเด็กหนุ่ม ที่ฟุ่บหลับคาโต๊ะที่มีเศษกระดาษ สองสามแผ่นอยู่  ที่เขาจัดการกรอกใบสมัครยาวเอียด ที่ถามเรื่องนู้นเรื่องนี่ของเขาเองและของเด็กสาว ตั้งแต่กลับมาถึงจนรุ่งเช้าจึงหลับไป

                แสงแดดส่องแยงตาเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้เด็กสาวที่นอนมาเต็มอิ่มลืมตา เธอค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ จัดการแต่งตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเดินออกไป

          ภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาคือภาพของเจ้าเพื่อนตัวดีที่เธอทิ้งมันให้กรอกใบสมัครอยู่คนเดียว ฟุบหลับอยู่ แบบไม่มีท่าทีจะตื่น เธออมยิ้มเล็กน้อย ก่อนเดินไปหยิบคันธนูกับลูกศรออกมาประมาณสี่ห้าดอก แล้วผลักเปิดประตูออกไปข้างนอกแล้วประตูปิดดังโครมใหญ่ ราวกลับจะแกล้งคนที่นอนอยู่ โอคุโระออกไปสูดอากาศภายนอกเต็มปอด โดยไม่รู้ตัวเลยว่า ไอ้ประตูที่ปิดไปเมื่อกี้ทำเอาคนที่ยังหลับอยู่ตื่นขึ้นอย่างหงุดหงิด

"โอคุโระ" ชิโอตวาดเรียกชื่อเสียงดังจากในบ้าน เด็กสาวสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแล้วตะโกนแบบไม่คิดมากกลับเข้าไป

"แกนอนไป เดี๋ยวฉันไปออกกำลังกายเล็กน้อย แล้วอาหารเช้าจะมาถึง" แล้วเธอก็รีบสาวเท้าออกจากตัวบ้านให้เร็ว

ที่สุด มุ่งเข้าป่าไป

ชิโอกัดฟันกรอด 'ใครมันจะไปนอนลงฟ่ะ' เขาคิดอย่างหงุดหงิด พลางจัดของบนโต๊ะที่ตัวเองใช้มันแทนหมอนให้เรียบร้อย แล้วนั่งรอเจ้าเพื่อนของเขาต่อไป……………

                รอแล้วรอเล่า เจ้าเพื่อนของเขาก็ยังไม่กลับมา

"ไหนบอกว่าจะไปแป๊ปเดียวไง" ชิโอบ่น คว้าดาบเล่มใหญ่ที่ประกอบมาจากผลึกเกลือ ผลักประตูออกไปก่อนจะ...........

โครม!!!

ประตูชนเข้ากับร่างหนึ่งอย่างจัง ทำเอาร่างนั้นหงายหลังกลิ้งลุ่นๆไปตามทาง แล้วตามมาด้วยเสียงโวยดังลั่น

"ไอ้บ้าชิโอ แกทำไรห๊า"

"อ่าว กลับมาแล้วหรอ" ชิโอพูดแบบงงๆ

"โว้ยยยย แกทำข้าวของฉันเสียหมดเลย ไอ้บ้า" โอคุโระยังโวยไม่เลิก

"แกไปทำอะไรมา ทำไมถึงช้านัก" ชิโอถามพลางพยุงเจ้าเพื่อนตัวดีเข้าบ้าน

"เอ้า นี่" โอคุโระ โยนเนื้อบางอย่างให้ชิโอ

"เนื้ออะไร?"

"ตะกวดมั้งแก เอาไปรมควันแล้วกินๆเข้าไปเถอะ" โอคุโระประชด ขณะหยิบไม้กองหนึ่งที่ตัวเองเก็บมาเมื่อตะกี้ มานั่งเหลา

เนื้อรมควันที่ชิโอเอาไปจัดการ ส่งกลิ่นหอมโชยออกมา ชิโอจัดการแบ่งออกเป็นส่องส่วนเท่าๆกันใส่จานไว้เรียบร้อย แต่โอคุโระกลับไม่มีท่าทีจะสนใจ

"ฉันกรอกในใบสมัครไปว่า สิ่งที่เธอต้องการถ้าชนะการประลองคือเงินนะ"

"หึๆ ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ หน้าโลหิตอย่างแก ไม่เอาเงิน จะเอาอะไร"โอคุโระพูด

"แล้วนี่แกไปคิดจะกินหน่อยหรือไง"ชิโอถามเสียงหงุดหงิด

"ไม่อ่ะ แกกินไปเถอะ" โอคุโระตอบ แล้วเงียบไป

"วันนี้คงต้องไปกันแล้วแหละ แกไปจัดข้าวของได้เลยนะ" ชิโอเปรย

"ไปไหน?!?"

"ประลองไง หรือแกอย่าบอกนะว่าแกลืม"

"อ๋อ ไม่ได้ลืม แล้ว ให้ไปไหนอ่ะ"

"เข้าเมืองนู่น ถ้าไม่รีบไป เดี๋ยวไม่ทันไม่รู้ด้วย" ชิโอเตือน โอคุโระแค่ครางรับ แล้วลุกขึ้นไปหยิบหัวธนูในห้องนอน มาติดไว้กับตัวธนูที่เหลาเสร็จเรียบร้อย พลางบอก

"เดี๋ยวไป"

                เมื่อชิโอจัดการกับเนื้อรมควันเรียบร้อย เขาก็หันไปจัดการกับตัวเอง [นั่นก็คือการกินตัวเองนั่นเอง  อ๊ะๆๆ ไม่ใช่ๆ =[]=a ] เขาหยิบข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น กับ เสื้อผ้าสองสามชุด ยัดลงในกระเป๋าย่ามแบบสะพายคาดไหล่มาที่เอวสีเทา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว เขาจึงเดินไปเร่งโอคุโระ

"โอคุโระ" ชิโอเรียกเสียงเรียบ แต่นัยน์ตาดูเหมือนจะบอกว่า 'ถ้าไม่ไป แกตาย'

"เข้าใจแล้ว ๆ จะไปจัดการเดี๋ยวนี้แหละ"

                ถ้าหากไม่มีเขา ชีวิตของเธอคงไร้ระเบียบไปเยอะ มันคงเป็นโชคชะตาหรืออะไรบางอย่างกระมัง ที่ทำให้เธอได้พบกับเขา ไม่ว่าอย่างไรก็ขอขอบคุณจริงๆ โอคุโระอมยิ้มแล้ว เก็บของใส่กระเป๋าที่เหมือนกับของชิโอแต่มีสีน้ำตาลเข้ม

"เสร็จ" เธอพูดพลางคว้าอาวุธประจำกาย

"งั้นอย่าเสียเวลาเลย"ชิโอว่า แล้วสาวเท้าออกไปโดยมีโอคุโระตามไปติดๆ

                ก้าวต่อไป ก้าวต่อไป ชีวิตของเรายังคงต้องก้าวต่อไปไม่มีอะไรจะมาหยุดการสาวเท้าก้าวเดินในชีวิตของเราได้ ถ้าหัวใจและมันสมองของเรายังไม่หยุด

                ก้าวต่อไป ก้าวต่อไป แล้วอย่าคิดหันหลังกลับมา เราได้ทำสิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิตเราแล้ว ไม่มีใครคนไหนย้อนเวลากลับมาได้

                ก้าวต่อไป ก้าวต่อไป ก้าวไปด้วยความมุ่งมั่นและความหวัง ทำมันเท่าที่หัวใจเราทั้งหมด จะสามารถทำได้......................

๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛

25มี.ค.49--- ลง

30มี.ค.49—ขยับจากตอนที่ 2 เป็น 3

4 พ.ค.49-- แก้คำผิด

25มี.ค.49--- ลง

30มี.ค.49—ขยับจากตอนที่ 2 เป็น 3

4 พ.ค.49-- แก้คำผิด