อเมทริน

ลำดับตอนที่ #2 : ชายแปลกหน้า

ชายแปลกหน้า

ตะวันคล้อยลงยามบ่าย นกหลากหลายพันธุ์ เริ่มบินกลับรัง ประตูสีน้ำตาลเปิดออกพร้อมร่างเด็กหนุ่ม ผมและตาสีฟ้าน้ำแข็งที่ดูเหมือนจะเยือกเย็น เขาสวมเสื้อแขนกุดสีฟ้า กางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน สะพายดาบเล่มใหญ่สีเทาที่ตีมาจากผลึกเกลือ และเด็กสาวผมสีดำ ยาวถึงกลางหลังมัดรวบไว้ลวกๆ นัยน์ตาสีดำสนิทเช่นเดียวกับสีผมเจือไปด้วยกระแสความหงุดหงิด เธอสวมเสื้อแขนกุดลักษณะคล้ายกับของเด็กหนุ่มและกางเกงขายาวสีน้ำตาลอ่อน สะพายกระบอกใส่ลูกธนูไว้ด้านหลัง และถือคันธนูไว้ในมือ

"วันนี้ไปไหนดี โอคุโระซัง" เสียงเด็กหนุ่มถาม ทันทีที่ก้าวพ้นขอบประตู

"ไปน้ำตก ใกล้ๆนี้ก็แล้วกัน นายเล่นออกมาช้า ใครที่ไหนมันจะไปไกลได้ล่ะ" เด็กสาวนามโอคุโระตอบเสียงหงุดหงิด ใบหน้าง้องุมแบบไม่รับโลก

"ก็แล้วจะให้ทำไงอ่ะ ฉันต้องซ่อมดาบ" เด็กหนุ่มว่าไปนู้น

"ซ่อมดาบบ้านนายสิ ชิโอ ซ่อมตั้งแต่ไก่ไม่โห่ยันอาทิตย์จะลับขอบฟ้า"โอคุโระไม่ว่าเปล่า เธอยันเท้าถีบเจ้าเพื่อนตัวดีแถมให้เสียเต็มรัก ทำเอาชิโอกลิ้งลุ่นๆไปตามทาง

"โว้ย!...." ชิโอสบถพลางลุกขึ้นยืน "ก็แล้วยัยผู้หญิงงี่เง่าคคนไหนทำมันหักครึ่งเป็นสองท่อนล่ะ........ ชิ นี่มันดาบเดี่ยวเล่มเดียวเฟ้ย เจือกคิดทำให้เป็นดาบคู่สองเล่ม"

"หนอยแหนะ"โอคุโระร้องแล้วยันเข้าให้อีกโครมแต่เด็กชายกลับรู้ทัน เฉหลบไปก่อน

"ไม่โดนเฟ้ย ยัยงี่เง่า ฮ่าๆๆๆ" ชิโอเยาะพลางหันกลับแล้ววิ่งหนีออกไป

"หึ แกหลบฉันไม่พ้นหรอก ไอ้ชิโอ" โอคุโระตะโกนไล่หลังพร้อมวิ่งตามออกไป

"โอคุโระ เด็กสาวขึ้นชื่อว่ารอบรู้เรื่องบุกป่าฝ่าดง กับ ชิโอ เชื้อสายเทพโพไซดอน ผู้ที่หากตายแล้ว จะกลับคืนชีวิตใหม่ได้ด้วยกลิ่นอายของเกลือ......... น่าสนใจดีนี่" เสียงทรงอำนาจดังขึ้นภายในห้องที่มีแต่ลูกแก้วสีขาวบริสุทธิ์ ที่กำลังปรากฏภาพเด็กหญิงชายสองคนวิ่งไล่กันอยู่ และชายหญิงอีก 8 คน

"นายท่านจูปิเตอร์ ต้องการให้ทำอย่างไร ขอรับ" เสียงนอบน้อมดังขึ้นจากชายผู้ที่ใส่เสื้อผ้าสีฟ้า

"แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ เมอร์คิวรี่" เสียงเดิมถามกลับ

"ข้ากับท่านวีนัส ได้ลองปรึกษากันได้ คิดว่า ในครั้งนี้ มีเด็กหญิงชายหน้าสนใจหลายคนเหลือเกิน ดังนั้น จึงอยากให้มีการประลอง เพื่อที่จะคัดผู้ที่มีความสามารถสูงที่สุด 20 คน เป็นผู้ตามหาอัญมณีอเมทริน ที่เราต้องการ ขอรับ" เมอร์คิวรี่ตอบ

"ขออภัยนายท่าน แต่ข้าไม่เห็นด้วยกับวิธีนี้ เจ้าคะ" หญิงสาวเสื้อสีเขียวกล่าวขัด

"ว่าเหตุผลมา ยูเรนัส"

"เจ้าคะ ข้า เห็นว่า หากทำการประลองไป จะเป็นการเสียเวลาเปล่า เพราะพลังอัญมณี จะยิ่งเสื่อมไปเรื่อยๆ การรักษา นายเหนือหัว ก็อาจไร้ผล ทางที่ดีเราควรจะลงมติกัน เลือกผู้ที่มีความสามารถออกมาเลยจะดีกว่า นายท่าน" ยูเรนัสพูด

"ข้าเห็นด้วยกับท่านยูเรนัส นายท่าน" หญิงสาวเสื้อสีขาวเอ่ยขึ้น

"ข้าก็เช่นกัน นายท่าน" ชายหนุ่มเสื้อสีน้ำเงินเข้ม เกือบดำกล่าว

"แต่ข้ากลับเห็นด้วยกับ ท่านเมอร์คิวรี่และท่านวีนัส มากกว่า นายท่าน" ชายหนุ่มเสื้อแดงแย้ง

"ใช่ นายท่าน หากท่านจัดการประลอง จะสามารถเห็นได้ชัดเจน ว่าผู้ใดมีความสามารถ"ชายเสื้อสีน้ำเงินเห็นด้วย

"เหลือเจ้าแล้ว Saturn เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร" จูปิเตอร์หันมาถามหญิงสาวเสื้อสีเหลืองผู้เดียวที่เหลืออยู่ และตั้งแต่คุยกันมา เธอยังไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรเลย

"ถ้าข้าจำไม่ผิด ยังเหลือท่านอีกคน มิใช่รึ นายท่าน" เธอเปรย

"สามหาว Saturn เจ้าไม่ควรพูดกับนายท่านแบบนี้…….." ชายหนุ่มเสื้อแดงว่า

"ไม่เป็นไรมารส์ ข้าไม่ถือสา" จูปิเตอร์ขัด "ถ้าเจ้าอยากให้ข้าออกความเห็น ข้าก็จะออกให้ ข้าเห็นด้วยกับยูเรนัส ที่จะใช้วิธีเลือกคนที่เหมาะสมเอา ที่นี้ ความเห็นทั้งสอง มีคะแนนเสียงเท่ากัน ซึ่งเจ้าต้องเป็นคนตัดสิน Saturn" จูปิเตอร์มองไปยังหญิงสาวเสื้อเหลืองที่ก้มหัวลงช้าๆเป็นการเคารพก่อนเอ่ย

"ข้าเห็นด้วยกับ เมอร์คิวรี่เจ้าคะ นายท่าน เหตุผลนั้นก็เช่นเดียวกับ เอิร์ท นายท่าน"

"เป็นอันตกลงตามนี้ ข้าจะจัดการประลองขึ้น พวกท่านทั้งหมดจงแบ่งหน้าที่กัน ทำให้เด็กทุกคนเข้าร่วมแข่งขันครั้งนี้" จูปิเตอร์สรุป "แต่ข้าจะขอเปลี่ยนลักษณะการประลองเล็กน้อย หวังว่าพวกเจ้าคงจะไม่มีปัญหาะไร"

"เปลี่ยนเป็นเช่นไรขอรับ ท่าน" เมอร์คิวรี่เอ่ยถาม

"หึๆๆ เอาเป็นว่า เรื่องนี้ข้าจะเป็นคนจัดการเอง พวกเจ้าแค่ไปทำให้เด็กที่มีความสามารถทุกคนเข้าแข่งก็พอ"จูปิเตอร์ตอบปัดๆ พร้อมแย้มรอยยิ้มแปลกๆ

"เจ้าคะ/ขอรับ นายท่าน" ทุกคนก้มศีรษะลงรับคำสั่ง

"เอาล่ะ แยกย้ายได้" ขาดคำ ในห้องนั้นก็ไม่เหลือสรรพสิ่งใดๆอยูเลย นอกจาก ลูกแก้วสีขาวบริสุทธิ์

-----------------------------------------------------

"แฮ่กๆๆๆ" ชิโอนอนหอบอยู่บนพื้นหญ้า เนื้อตัวสะบักสะบอม

"ให้มันรู้กับซะบ้าง ใครเป็นใคร" โอคุโระว่าพลางทรุดตัวลงนั่งพิงต้นไม้ก่อนมองไปรอบๆที่มืดไปหมดแล้ว เพราะอาทิตย์ลับขอบฟ้า

"แล้วนี่ จะค้างที่นี่ซักคืน หรือเดินกลับ ชิโอ"

"เราอยู่ห่างจากบ้านไกลมากมั๊ยอ่ะ โอคุโระ"

คำถามที่สวนกลับมา ทำให้โอคุโระต้องเหลียวมองรอบๆอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ก่อนตอบ

"ก็พอควรอ่ะ แกเล่นวิ่งมาเองนิ"

"งั้นอยู่นี่แหละ ขี้เกียจเดิน"

"เหอะๆ ตามใจนาย ชิโอ" โอคุโระว่าแล้วลุกขึ้นเดินออกไป

"จะไปไหน โอคุโระ" ชิโอถามท่าทีหวั่นๆ

"ฮ่าๆๆ นายกลัวหรอ ชิโอ" โอคุโระหัวเราะ

"กลัวบ้านแกสิ ฉันแค่เป็นห่วง เดี๋ยวแกเดินจะหลง" ชิโอกลบเกลื่อน

"นั่นแน่ กลัวล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ ฉันไปหาของกิน เดี๋ยวมา" โอคุโระตอบ

ไม่นาน เด็กสาวก็กลับมาพร้อมผลไม้กองใหญ่ เธอเดินยิ้มร่า ผมสีดำที่ตอนแรกถูกมัด ตอนนี้กลายเป็นเปียสวยที่ตนเป็นคนถักเอง

"ช้า" ชิโอประท้วง "ท้องฉันร้องไปหมดแล้ว"

"ถ้าแกหาเร็วกว่าฉันได้ แกก็ไปหาเองสิ" โอคุโระรวบผลไม้ไปไว้ไกลๆมือชิโอ

เพียะ!!

มือเด็กชายตีเข้าให้ที่ต้นแขนของไอ้คนที่วางผลไม้หนี ก่อนจะฉวยสิ่งที่ตนคิดว่ามันคือแอปเปิ้ลไปเคี้ยว

"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย แกจะตีมาทำไม อ่าว! เฮ้ย! นั่นแกกินอะไรเข้าไป๊ " โอคุโระร้องเสียงหลง "คายออกมาเดี๋ยวนี้ ไอ้เพื่อนบ้า ให้ตายสิ ไอ้นั่นมันกินได้ซะที่ไหนเล่า คายออกมา" โอคุโระทุบหลังชิโอเต็มเหนี่ยว ทำเอาชิโอสำลัก

"แกกินเข้าไปได้ไง อยากปวดท้องตายหรือไง ห๊า"

"แล้วนั่นมันอะไรอ่ะ ฉันนึกว่ามันคือแอปเปิ้ลซะอีก" ชิโอพูดเสียงอ่อย

"แอปเปิ้ลอ่ะ ใช่ มันคือแอปเปิ้ล แต่ แกไม่มีตามองมันหรือไง ว่ามันเน่าแล้วอ่ะ"โอคุโระว่าเข้าให้

"ง่า........... ก็คนมันไม่เห็นนิ แกนั่นแหละผิด รู้ว่าแอปเปิ้ลมันเน่าแล้วยังจะเก็บมาอีก" ชิโอเริ่มแก้ตัว

"อ้าว! ฉันก็เก็บๆมาหมดอ่ะ ไม่นึกว่าตาแกจะบอดนิ ขนาดแอปเปิ้ลสุก กับเน่า แกยังแยกไม่ออก" โอคุโระสวน ชิโอตั้งท่าจะโต้กลับ แต่ก็มีเสียงทุ้มๆเสียงหนึ่งขัดขึ้นเสียก่อน ทำให้การทะเลาะนั้น จบลงอย่างรวดเร็ว

"หึๆๆ ทะเลาะกันสนุกดีนิ"

"ใคร" โอคุโระถามเสียงแข็งขณะที่ชิโอลุกขึ้นปลดดาบจากหลังมาอยู่ในท่าเตรียมพร้อม

"รับมือ" เสียงนั่นดังขึ้นพร้อมกับบางสิ่งบางอย่างพุ่งเฉียดแขนขวาโอคุโระไป

มีดสั้นสีเงินปักอยู่กับต้นไม้ใหญ่ด้านหลังเด็กสาว มันอาจจะตัดแขนขวาโอคุโระไปแล้วก็ได้ ถ้าหากเจ้าเพื่อนชายเธอมันเอาดาบมาปัดไม่ทัน

"มารยาทดีนิ แต่การทำร้ายผู้หญิงมันจะเสียเชิงชายไปหน่อยมั้ง" ชิโอเยาะ แล้วตวัดดาบเล่มใหญ่ พุ่งเข้าใส่ชายแปลกหน้า ที่พอจะมองออกเลาๆว่า ชุดที่เขาสวมอยู่นั้นเป็นเสื้อคลุมที่มีสีแดง

"แกไม่ต้องยุ่ง" ชิโอกระซิบขณะผ่านโอคุโระไป

"ตามใจแก" โอคุโระตอบน้ำเสียงสบายๆ แล้วเดินไปดึงมีดที่ปักติดต้นไม้ออกมาเดาะเล่น พลางมองการโจมตี

                ชิโอกวัดแกว่งดาบตามกระบวนท่าที่ตนถนัด แต่นั่นก็ยังไม่พอที่จะสามารถโจมตีคู่ต่อสู้แปลกหน้า ที่จู่ๆก็เข้ามาหาเรื่องได้ เม็ดเหงื่อเริ่มผุดพรายขึ้นบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม ไม่ใช่เพราะว่าอากาศยามค่ำคืนที่ร้อน แต่กลับเป็นอากาศภายในใจบวกับเพลงดาบแต่ละเพลงที่ใช้ออกไป ซึ่งมันไม่มีผลอะไรกับคู่ต่อสู้ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

"แกเป็นใคร" ชิโอกัดฟัน ดาบใหญ่ที่กำลังรุกอยู่พลิกมาปัดมีดสั้นที่ถูกส่งมา

"ฝีมือพอไหว" ชายหนุ่มตรงหน้าพึมพำไม่สนใจกับคำถามที่ส่งมาแม้แต่น้อย ก่อนจะหยุดส่งมีดสั้นเข้ามา เปลี่ยนท่าไปยืนอยู่เฉยๆ สร้างความประหลาดใจให้กับชิโอ และโอคุโระที่ยืนดูอยู่เป็นอันมาก  

เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุม แล้วหยิบซองรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ออกมาส่งให้เด็กหนุ่ม

"จดหมายเชิญเจ้าทั้งคู่เข้าร่วมการประลองที่จะจัดขึ้นในวันมะรืนนี้"

"ประลอง!?!" โอคุโระที่ตอนนี้เดินมายืนอยู่ข้างๆชิโอทวนคำ

"รายละเอียดทั้งหมดอยู่ในจดหมาย ขอให้โชคดี ข้าหวังว่าจะได้รับความร่วมมือจากพวกเจ้า" สิ้นคำ ร่างชายคนนั้นก็หายไป

๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛

23มี.ค.49  --- ลง

30มี.ค.49 —ขยับจากตอนที่1 เป็น 2

4 พ.ค.49 -- แก้คำผิด

23มี.ค.49  --- ลง

30มี.ค.49 —ขยับจากตอนที่1 เป็น 2

4 พ.ค.49 -- แก้คำผิด