คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นักเรียนปริศนา จากเพอพิงตัน
ในขณะที่ เอดินเบิร์กกำลังทำกิจกรรม กันอย่างสนุกสนาน (รึเปล่า) ยังมีคนอีกกลุมหนึ่ง ที่รอคอยเวลา .............. “แน่ใจหรอ ว่าจะเข้าไปน่ะ”
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ดวงตาสีเขียวดีสดใส แต่บัดนี้ดวงตาสดใสนั้น มีแต่ความขุ่นข้องหมองใจถามอย่างวิตกกังวลในบางอย่าง “อือ ถึงไม่ไปตอนนี้ซักวันก็ต้องเจอกันอยู่ดีเรื่องมันมาถึงนี่แล้ว หมอนั่นเองก็คงเริ่มรู้สึกแล้วล่ะ” ชายหนุ่มอีกคนหันมาตอบ
ชายผู้นี้ มีผมยาว สีออกทอง ใบหน้าได้รูปนั้นมองดูราวกับ เทวดา ดวงตาสีน้ำทะเลหันมามองเพื่อนรัก ที่ดูเป็นกังวล “ เปิดเผยฐานะที่นั่นไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ กาเบรียล ”
ไม่เพียงแค่รูปร่าง แม้แต่ชื่อที่ตั้งขึ้นมาเหมือนกับว่าเพื่อเขาโดยเฉพาะ
................. ก า เ บ รี ย ล ……….
ผู้รับใช้พระเจ้า “คิดมากน่า เฟลีส ฉันไม่คิดที่จะกลับไปหรอกนะ นายอย่าลืม ว่าฉันไม่ได้ต้องการ ....” กาเบรียลหันมาทำท่าจะร่ายยาวอีกครั้ง เฟลีสยกมือขึ้นห้าม “ฉันฟังนายพูดเรื่องนี้ มารู้กี่ร้อยรอบแล้วใน แต่ละวันเนี่ย” เฟลีสบ่นพลางถอนหายใจ
..เ ฮ้ อ.. “ กาเบรียล ถ้าจะไป เราต้องไปขออนุญาต อาจารย์ใหญ่ก่อน ไปในนามของ เพอพิงตัน ดีกว่าเชื่อมสัมพันไง .. ” เฟลีสพูดพลางหรี่ตาลงแล้วยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ เอาล่ะสิ กลับมาเป็นเฟลีสคนเดิมอีกแล้ว จอมเจ้าเล่ห์แท้ๆเลยเพือ่นคนนี้ กาเบรียลคิด
“ดีเหมือนกัน เพอพิงตัน ปะทะเอดินเบิร์ก ” กาเบรียลพูดพลางยิ้มน้อยๆ ดวงตาสีน้ำทะเล ฉายแววสนุกสนาน ที่น้อยคนนักจะได้เห็น เฟลีสเสมองเพือ่นรัก พลางคิดในใจ…
หากมองเพียงผิวเผิน กาเบรียล ก็เปรียบเหมือนเทวดา แต่หากได้ เสวนาด้วยสักนิดก็จะรู้ว่าไม่ใช่เลย ซาตานในคราบเทวดาชัดๆ เขาเองรู้จักกับ กาเบรียล ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาตัดสินใจมาอยู่ใน เพอพิงตัน
“เฮ้ นายเป็นใครน่ะ มาเดินท่อมๆ ในนี้อยากตายหรอ ..” ผมส่งเสียงถามออกไป ข้างหน้าผมปรากฎให้เห็นเด็กชาย อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม 2 คน เมื่อเห็นผม เด็กคนหนึ่งก็วิ่งหนีจากไป ผมมองไม่ทันว่าน่าตาเป็นอย่างไร ที่นี่มันภายในวังนะ จะมีเด็กมาอยู่ได้ยังใงกันผมเป็นกรณียกเว้นเพราะผมเป็นลูกของขุนนางในวัง ผมหันมาอีกที เด็กชายผมสีทองก็ล้มลง ..
“อ้าวเฮ้” ผมพาเด็กผมทอง ไปที่บ้านพัก “นายชื่ออะไร” ผมถามเมื่อมีโอกาส เด็กผมทองเงินหน้าขึ้นมองผม ดวงตาสีน้ำทะเลดู น่ากลัวราวกับทะเลที่ตอนนี้มีพายุ หากเป็นคนอื่นคงหวาดกลัว และคงจะหนีเตลิดไปแล้ว แต่คนคนนั้นไม่ใช่ผม เด็กหมทองก็อาจจะคิดเช่นเดียวกัน พายุในตานั่นเหมือนจะสงบลง เด็กผมทองยิ้ม เป็นยิ้มที่ดูจริงจัง และ จริงใจ “ กาเบรียล ” ผมอึ้ง ก็กาเบรียลน่ะเป็นชื่อของ ... ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ตัดสินใจว่าจะไปเรียน ที่เพอพิงตัน สถานที่ของผู้วิเศษ แน่นอน ผมลากเอากาเบรียลไปเรียนด้วย เรื่องของผมกับ หมอนี่มันช่างยืดยาว
ผมคิดว่า ยังไม่ถึงเวลาที่ใคร จะได้รู้ ..
“ เ ฟลีส ” ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ทันที “ อ เออ ว่าใง” ผมหันมาถามกาเบรียล ที่นั่งขมวดคิ้วอยู่ข้างๆผม “หลับในเรอะ เฟลีส ไปเหอะ หรือนายจะนั่งอยนู่ตรงนี้ก็ได้นะ” ผมยิ้ม พลางลุกขึ้นเดินตามกาเบรียล ออกจากเงามืดใต้ต้นไม้ เข้าไปภายใน ปราสาทเพอพิงตัน พลางคิดไปด้วยว่า เอดินเบริ์ก จะเป็นแบบไหนกันนะ แล้วคนคนนั้น ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง อีกไม่นาน ผมคงได้เห็นอะไรดีดี ปีนี้เรื่องสนุกๆมีอีกเยอะ...กาเบรียลหันมามอง เฟลีส ที่ตอนนี้คงคิดถึงเรื่องสนุกๆแน่ๆ ดูจากที่มันยิ้มแล้ว
สายลมพัดปะทะ ใบหน้าทำให้เส้นผมของชายหนุ่มพลิ้วไปข้างหลัง “รอหน่อยนะ ฉันกำลังจะไปหานาย”
ตัดชะแว้บกลับมาที่เอดินเบิร์ก
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากพิธีเลือกคู่จบลง ผลปรากฎคู่ที่น่าสนใจออกมาดังนี้
ลูคัส ซาโดเรีย – คิล ฟิลมัส (ซาตาน กับ นักฆ่า คาดเดาว่า ใครจะกล้าเข้าใกล้)
โร เซวาเรส – ลอเรนซ์ ดอร์น (ขอทาน กับ นักบวช คาดเดาว่า เงียบทะมึน)
โซมาเนีย มิสทรัล – เฟริน เดอโบโรว์ (เจ้าหญิงม้าดีดกะโหลก กับ ผู้คุมขี้บ่น คาดเดาว่า เฟรี่จะได้เข้าคอสอบรมฝึกมารยาทเสียที )
ชิวาส เดเบส – ไธนอส ทิวดอร์ (คาดเดาว่า สงสัยคู่นี้จะปกติที่สุด)
โรเวน ฮาเวิร์ด — คาโล วาเนบลี (หัวหน้าจอมวางแผน กับ เจ้าชายน้ำแข็งใส คาดเดาว่า จะรอดเร้อ...)
ณ ห้องอาหารดราก้อน
สายตาหลายคู่ เหล่มอง กลุ่มที่น่าสนใจที่สุดในวันนี้ และมักจะได้รับสายตาอาฆาต จาก นักบวชหน้าหงิก
“โรเวน ไหนนายคู่กับไธนี่ไม่ใช่หรอ” ซาตานอารมณ์ดีถาม ใบหน้ายิ้มแย้มเช่นเคย โรเวนส่ายหน้าพลางตอบคำถาม “ มันเจ๊ง ” โรเวนตอบชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะเสมองสมาชิก บนโต๊ะแต่ละคน ท่าทางเมื่อคืนจะลำบากแย่
“เป็นใงกันมั่งล่ะ พวกนาย เมื่อคืน โอเคดีนะ” โรเวนถาม แต่ได้สีหน้าของแต่ละคนเป็นคำตอบ โซมาเนีย ขมวดคิ้วมุ่นพลางมองดูโอรุ่นน้อง ที่วันนี้ดูเงียบผิดวิสัย เนื่องจากเมื่อคืนโดนเทศนาชุดใหญ่ ที่ทำตัวไม่สมกับเป็นเจ้าหญิง เฟริน เงยหน้าขึ้นมองดูโอรุ่นพี่ช้าๆ “ แหะ แหะ ” เฟรินอ้าปากจะพูด
“………..”
“เฟลิโอน่า เวลากิน ห้ามพูด” คำสั่งจาก โซมาเนียทำให้เจ้าตัวดีหุบปากเงียบ หันไปมองเจ้าชายน้ำแข็ง พลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แปลความหมายได้ประมาณว่า
“ช่วยด้วย ชีวิตแบบนี้ไม่อ๊าววว”
เจ้าชายน้ำแข็ง ยิ้มแยกเขี้ยว เหมือนจะบอกว่า “อย่า บ่น ฉันก็ไม่ดีไปกว่านายหรอก” พลางคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน ที่เข้าต้อง นอนร่วมเตียงเดียวกับ เจ้าชายโรเวน เกร็งแทบแย่ แทบจะไม่ได้นอนเลย จะกระดิกตัวก็ลำบาก
โรเวน เหล่มองดูโอรุ่นน้อง นึกขำในใจ เมื่อวานเขาแกล้งหลับ หมอนี่ก็นอนตัวเกร็ง ไม่กล้าขยับตัว จนเขาหลับไป น่าสงสารจริ๊ง ส่วน”ธนอส กับชิวาส ไม่มีปัญหาเพราะปกติก็ค่อนข้างสนิทกันอยู่แล้ว ..
เอ๊ะแล้ว…
คู่หูนักบวชกับซาตานนั่นไม่ตีกันตายเรอะ โรเวนมองลูคัสแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ลูคัสอ้าปากจะเล่า ก็รู้สึกถึงรังสีสังหารจากนักบวชข้างกาย จึง หยิบชากระดกเข้าปากเฉย ลอเรนซ์ หวนนึกไปถึงเมื่อคืน ที่เขาเองก็ลำบากแทบตายก็ไอ้ซาตานบ้านี่ มันบ้าบอจะนอนกับเขาให้ได้ เดือดร้อน รุ่นน้อง ทั้ง 2 คนต้องมา หลบมีดบิน ของเขา กว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบ ตี3 นู่น คิดแล้วมันน่าโมโห
ส่วนคิล กับ โร ก็ทำตัวให้ธรรมดาที่สุด ถึงจะดูเกร็งๆ ไปบ้าง แต่ดูแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“ ลอรี่ยิ้มไรอ่ะ” ปากไวเท่าใจคิด “ ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฉึก ฉึก เพล้ง”
เสียงมีดปักลง บนผนัง และแก้ว ของคิล เฟรินทำหน้าสยอง “หวายยย ให้มาอยู่กับพวกนี้ท่าจะไม่ไหว” เขาแอบคิด ฉับพลันนั้น “ เอาหล่ะ ” สมาชิกบนโต๊ะพากันสะดุ้ง หันกลับมามองต้นเสียง คือโรเวนนั่นเอง “ ฉันมีเรื่องจะแจ้ง ”
“ อีกละ ”
เฟรินพูดแล้วรีบเอามือปิดปาก พลางหันไปมองโซมาเนีย ที่ทำสายตาที่แปลได้ว่า
“ เดี๋ยวจะโดนดี มารยาทน่ะมีไหม” โรเวนยิ้มขำแล้วพูดต่อ “ ฉันจะแจ้งพวกนายไว้ก่อน ว่าปีนี้จะมีนักเรียนจาก ที่อื่นมา เยี่ยมชมร.ร. ของเรา ”
คิงมองรุ่นพี่คนอื่น ขมวดคิ้ว แสดงว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อน “ จากไหนน่ะ ” ไธนอสถาม โรเวนยิ้มเจ้าเล่ห์
“ เพอพิงตัน ”
โร มีสีหน้าตกใจ เขาหันไปมองระหว่างลูคัสกับลอเรนซ์ เพียงแวบเดียวสีหน้าก็กลับมาเป็นปกติ คิลไม่รู้ว่ามีใครเห็นเหมือนเขา แต่เขาเห็นแน่นอน
“ เพอพิงตันคืออะไรฮะ” เฟรินถามสีหน้ายุ่งๆ “ มันเป็น โรงเรียนแห่งหนึ่ง เหมือนโรงเรียนพระราชานี่แหละ เพอพิงตัน สถานที่อยู่ที่ไหนไม่แน่ชัด บ้างก็ว่า เพอพิงตัน ตั้งอยู่คู่ขนานกับโลกของเรา มีเวทย์มนต์ส่งเข้าไป บ้างก็ว่ามันอยู่บนฟ้า แต่ความจริงเป็นอย่างไรไม่รู้ ”
โรเวนเว้นช่วง “ หัวหน้านักเรียนที่นั่น ส่งจ.ม. มาบอกเราว่าเขาพร้อมจะส่งนักเรียน ของเขามาเยี่ยมเยียนเรา ซึ่งเราก็ยินดี ”
“ โธ่ งั้นก็ไม่ท่าไหร่ใช่ไหมฮะ ” เจ้าตัวยุ่งถามน้ำเสียงดูถูกนิดๆ “ อย่าดูถูกคนจากเพอพิงตันนะ เฟริน เท่าที่รู้มา ฝีมือของคนที่นั่น น่ะไม่ใช่เล่นเลย ”
ไธนอสเตือนรุ่นน้อง “ เขาจะมากันพรุ่งนี้ วันี้ คงต้องไปแจ้งนักเรียนในป้อมก่อน ทางปราสทขุนนาง แผ่นดินประชาชน ปราการปราชญ์ คงแจ้งไปเรียบร้อยแล้ว .. ”
ทันใดนั้น เสียงเตือนให้เข้าเรียนก็ดังขึ้น โรเวนจึงให้แตละคนแยกย้ายไปเรียนได้ “ พี่ลูคัส ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ” โรบอก หลังจากที่ เหลือกัน 2 คน
“ เอาสิ ” ลูคัสตอบ ทั้ง 2 เดินไปทางลานกว้างหน้าปราสาท “ พี่รู้เรื่องแล้วใช่ไหมฮะ ” โรเริ่มอย่างไม่อ้อมค้อม ลูคัสพยักหน้าอย่างเหนื่อยใจ บัดนี้ใบหน้าที่เคยยิ้มอยู่ประจำ กลับดูกังวลในสิ่งที่กำลังจะมาถึง
“ พี่คิดยังไง มันถึงเวลาแล้วนะผมว่า ” โรพูดต่อ ลูคัสยังยืนนิ่ง “ พี่พูดอะไรบ้างสิ เรื่องมันจะมาถึงพรุ่งนี้อนู่แล้วนะ ” โรเริ่มทนไม่ไหวกับอาการเย็นชานิ่งสนิทของรุ่นพี่ “ อะไรจะเกิดก็เกิด ยังไงมันก็เป็นความจริง ”
โรเบิกตากว้าง “ พี่ จะกลับไป ...” ลูคัสยิ้มเย็นๆ ดวงตาสีดำเย็นชา ถึงใบหน้าจะยิ้ม แต่ตาไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย “ ฉัน ไม่มีทางกลับไป ที่นั่นเด็ดขาด ” ลูคัสยื่นคำขาด
ห่างจากที่นั่นไม่ไกล คิล ฟิลมัสนักฆ่าหนุ่มยืนฟังอย่างเงียบเชียบ ข้างกายเข้าคือนักบวชหนุ่มที่ยืนฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น พลางทำหน้าตาไม่เข้าใจ ............ ที่เขาเดินตามน้องนักฆ่า มาเพราะเขาคิดว่า ลูคัสมันแปลกๆ ตั้งแต่โรเวนพูดเรื่อง เพอพิงตัน ปกติมันต้อง ยั่วโมโห เขา ให้เขาต้องปามีด แต่วันนี้มันแปลก
ยิ่ง เมื่อ ใอ้สายดูโอบ้าๆ นี่มันถูกพักงานเพื่อนให้พวกเขาไปเข้าเรียน โ ร เซวาเรส ซึ่งแทบไม่น่าเป็นไปได้ จะคุยกับไอ้ลูคัส ยิ่งแปลกเข้าไปอีก เขาจึงเดินตามมา .... จึงได้รับฟังเรื่องที่โร หันไปมองลูคัสทำให้เขามั่นใจ ....
นักเรียนจากเพอพิง ตัน คือใครกันนะ ... พรุ่งนี้คงได้รู้กัน
ความคิดเห็น