ปริศนารัก อัจฉริยะ

ลำดับตอนที่ #8 : งานวิจัยที่ไม่สมบูรณ์

     "คุณแน่ใจแล้วนะปริศนา? ว่านี่คือคำขอสุดท้ายของคุณ คุณเคยเป็นมือดีของเราก็จริง แต่สิ่งที่คุณขอ ผมไม่แน่ใจว่ามันจะดีต่อคุณและลูกชายคุณจริง ๆ แล้วรึเปล่า!?" ชายวัยกลางคน ที่ดูสุขุม นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา และเอ่ยถามปริศนาที่นั่งอยู่เบื้องหน้าของเขา เธอได้ยินคำถามแล้วก็กลอกสายตาไปมา เหมือนว่าเธอก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจและให้คำตอบออกไป "ค่ะ ดิฉันแน่ใจแล้วค่ะหัวหน้า สิ่งที่ดิฉันจะขอเป็นสิ่งสุดท้าย ช่วยลบความทรงจำของเขาให้ทีนะคะ ดิฉันไม่อยากเห็นเขาเศร้า ไร้ชีวิตชีวาแบบนี้" ตอนนี้ปริศนาดูไม่ลังเลในสิ่งที่เธอได้พูดออกไปแล้ว หัวหน้าของเธอค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หน้าต่าง เขามองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายลง "ปริศนา คุณเคยเป็นนักวิจัยระดับอัจฉริยะขององค์กรเรา คุณกับสามีคุณสร้างผลงานให้เรามากมาย แน่นอนว่าเรายินดีที่จะช่วยลูกชายคุณให้พ้นจากความเศร้าของเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่สิ่งที่ต้องใช้ในครั้งนี้ คืองานวิจัยเรื่องรหัสคำสั่งสมองของสามีคุณเมื่อ 15 ปีก่อน และแม้แต่คุณเองก็ยังบอกว่าคุณไม่เข้าใจงานวิจัยนี้เลย ฉนั้นขอผมรวบรวมนักวิจัยมือดีของเราในตอนนี้ก่อน คงต้องใช้เวลาสักพักเพื่อให้พวกเขาวิจัยมันต่อให้เสร็จ ผมขอเวลาสัก 3 เดือนได้ไหม?" หัวหน้าของเธออธิบายเรื่องอุปสรรคเวลาที่ต้องใช้ในการทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ "ไม่ค่ะ คงให้เขาอยู่กับความเศร้าฝังใจนานเกินไปไม่ได้ ดิฉันจะวิจัยมันต่อให้เสร็จเองค่ะ ขอแค่ผู้ช่วยอีกไม่กี่คนแค่นั้นเอง" ปริศนาเสนอตัวที่จะทำงานวิจัยนั้นเอง

     ภายในห้องที่มีแสงสลัว ๆ ปริศนากับผู้ช่วยอีก 3 คน กำลังทำงานอยู่กับเครื่องมือหน้าตาประหลาด มันเป็นเก้าอี้ตัวใหญ่ที่มีสายระโยงระยางออกมาจากส่วนนั้นส่วนนี้ของเก้าอี้เต็มไปหมด ผู้ช่วยคนนึงกำลังใส่รหัสลงในคอมพิวเตอร์ที่เหมือนจะเชื่อมกับเก้าอี้ตัวนั้น อีกสองคนกำลังช่วยกันอุ้มหุ่นขนาดเท่าคนจริงมาจัดท่านั่งไว้บนเก้าอี้ตัวนั้น "ทุกอย่างพร้อมรึยัง?" ปริศนาที่กำลังอ่านเอกสารอะไรบางอย่างอยู่ถามผู้ช่วยของเธอ สองคนที่เป็นคนวางหุ่นบนเก้าอี้พยักหน้าและส่งสัญญาณมือว่าพร้อมแล้ว อีกคนที่ป้อนรหัสใส่คอมพิวเตอร์อยู่ก็พูดรายงาน "โปรแกรมรหัสคำสั่งทั้งหมดก็พร้อมแล้วค่ะ ดร." จากนั้นปริศนาก็วางเอกสาร หยิบแท็บเล็ตขึ้นมา ที่หน้าจอมีแผงควบคุมอยู่ เธอปรับจูนค่าต่าง ๆ เล็กน้อยและจิ้มปุ่มคำสั่งเริ่มกระบวนการทันที เก้าอี้ตัวใหญ่ค่อย ๆ เอนลงมากลายเป็นเตียงใหญ่หุ่นก็เอนตามและนอนลงมา หมวกหน้าตาประหลาดที่มีสายระโยงระยางเลื่อนจากใต้เตียงมาสวมที่ศีรษะของหุ่นตัวนั้น ที่กระจกด้านหน้าของหมวกมีแสงสว่างฉายออกมา เตียงเริ่มสั่นทีละน้อย เหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามกระบวนการทำงานของเจ้าเครื่องนี้ ปริศนากับผู้ช่วยทั้งสามของเธอมองดูอยู่จากอีกห้องที่มีกระจกใสกั้นไว้กับห้องที่มีเครื่องนี้อยู่ ปริศนาสังเกตเห็น ประกายไปเล็ก ๆ และไฟฟ้าช็อตไปทั่วสายทั้งหมดที่เชื่อมกับเครื่อง ควันดำเริ่มฟุ้งออกมาจากหมวก และการทำงานทั้งหมดของเจ้าเครื่องนี้ก็หยุดลง "ครั้งนี้ก็ไม่สำเร็จค่ะ ดร. เราควรเปลี่ยนมาเป็นปิดกั้นความทรงจำที่จะใช้รหัสคำสั่งน้อยกว่า การทำงานซับซ้อนน้อยกว่าดีไหมคะ?" ผู้ช่วยคนนึงของปริศนาได้เสนอไอเดียของเธอ "ปิดกั้นไปสักวันเขาก็จะจำได้ เราควรลบความทรงจำไปเลยดีกว่า ลองดูอีกทีเราน่าจะทำอะไรผิดไปสักอย่าง" ปริศนาปฏิเสธและขอให้ลองอีกครั้ง "ดร. คะ นี่เราทำแบบนี้มาจะเดือนนึงแล้วนะคะ ลองใช้คำสั่งปิดกั้นความทรงจำดูสักครั้งเถอะค่ะ" ปริศนาเริ่มคิดทบทวนอีกครั้ง บางทีเธอควรจะลองใช้คำสั่งปิดกั้นดูสักครั้งนึง ถ้าหากมันสำเร็จเธอจะสามารถทำให้ลูกชายลืมเรื่องนั้นไปได้สักพัก ถ้าเขาจำได้เมื่อไหร่ก็ใช้คำสั่งปิดกั้นกับเขาอีกทีก็ได้ การใช้คำสั่งลบความทรงจำลองมากี่ครั้งก็ล้มเหลว มันยังอันตรายเกินไปที่จะใช้กับคนจริง ๆ ปริศนาหันมองผู้ช่วยของเธอ "ลองอย่างที่เธอว่าดูก็ได้ เริ่มป้อนคำสั่งเลย" เธอได้ตัดสินใจลองทำตามคำแนะนำดู

     "แม่ครับ!! แม่!!" ปริศนาที่นอนฟุบอยู่ข้างเตียงลูกชายเริ่มได้ยินเสียงเรียก และได้สติตื่นขึ้น "ร-ริชชี่ ตื่นแล้วเหรอลูก!?" ริทย์มองดูเธอสักพักไม่ได้ตอบอะไร ปริศนาเริ่มมีท่าทีกังวลกลัวว่าสิ่งที่เธอทำไปจะไม่ได้ผล "ทำไมผม ถึงมานอนอยู่ที่คลินิกล่ะครับ?" ริทย์ถาแม่ของเขาพลางมองดูรอบ ๆ ปริศนายังคงไม่หายกังวลใจแต่เธอก็ทำทีเนียน ๆ ตอบริทย์ไป "ลูกมีไข้สูง แล้วก็หมดสติไปน่ะ แม่ตกใจมากเลยนะ ดีแล้วที่ลูกไม่เป็นอะไรมาก" ริทย์ฟังแล้วก็ทำหน้างง ๆ เขาดูมีท่าทีสับสน "ริชชี่ เรื่องล่าสุดที่ลูกจำได้ คืออะไรเหรอ?" ปริศนาถามลูกชายเพื่อเช็คดูว่าเธอไม่ได้ทำพลาด ริทย์นิ่งเงียบไปสักพัก เขาพยายามนึกอะไรสักอย่างอยู่ "ก็. . . ผมจำได้แค่ว่า พาแม่เดินออกมาจากร้านไอติม แล้วภาพก็ตัดไปเลย ผมสลบไปตอนนั้นเหรอ!?" พอปริศนาได้ยินลูกชายตอบดังนั้นเธอก็ยิ้มให้เขา "ใช่จ้ะ ลูกยังจำได้ก็แสดงว่าไม่เป็นอะไรมาก เรากลับบ้านกันเถอจ้ะ"

     ที่บ้านของริทย์ หลังจากที่แม่ลูกกลับมาจากคลินิก ปริศนารีบทำมื้อเย็น สองแม่ลูกนั่งทานข้าวด้วยกันอย่างปกติ จบจากมื้อเย็นริทย์ก็เข้าห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำตามปกติ ริทย์เดินมาหยุดที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ เปิดก๊อกให้น้ำไหลเบา ๆ เขาใช้มือรองน้ำขึ้นมาล้างหน้า ริทย์จ้องมองดูตัวเองในกระจก เขาถอนหายใจเบา ๆ "ตอนที่หลับอยู่ที่คลินิกก็ดันมีฝันแปลก ๆ เพิ่มมาอีก ฝันว่าเราทะเลาะอะไรสักอย่างกับแม่ มันเรื่องอะไรกันนะ!?" ริทย์บ่นกับตัวเองแล้วล้างหน้าต่อ

     กลายเป็นว่าเรื่องที่เกิดขึ้น เรื่องที่ริทย์จัดผิดแม่ของเขาได้ เรื่องที่เขาเกือบจะได้รู้ความจริง เรื่องทั้งหมดกลายเป็นเพียงความฝันที่เลือนลางของริทย์เท่านั้น โดยที่ริทย์ไม่ทันได้รู้สึกตัวว่ามันคือความจริง

------------------------------------------------------------รอติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะครับ--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ขอบคุณมากครับ--------------------------------------------------------------------------------