ปริศนารัก อัจฉริยะ

ลำดับตอนที่ #6 : ปะป๊า มะหม๊า

     เพื่อไม่ให้อัญงอแง ริทย์เลยต้องเดินมาส่งทั้งคู่ที่บ้านของพวกเธอ ระหว่างทางก็มีสายตาผู้คนมากมายจับจ้องมองดู และะมีเสียงพูดซุบซิบของพวกป้า ๆ ทั้งหลายตลอดทาง "ดูสิคะ เด็กพวกนี้น่ารักจัง ดูเหมือนเป็นพ่อแม่ลูกกันจริง ๆ เลย" // "เอ๊ะ!? อาจจะเป็นงั้นจริง ๆ ก็ได้นะคะ เด็กสมัยนี้ไวไฟกันจะตาย ใครจะไปรู้" // "ดูสิ เด็กหนุ่มคนนั้นหิวถุงผัก เนื้อหมูเนื้อไก่มาเต็มเลย หรือว่าจะสำหรับมื้อเย็นนี้ที่เด็กสาวคนนั้นจะทำให้ทาน?" // "เอ๊ะ! นี่คุณจะบอกว่าพวกเขาอยู่กินกันแบบสามี-ภรรยาแล้วงั้นเหรอคะ? เด็กสมัยนี้ไวไฟกันเกินไปแล้วนะคะ!!"

     ริทย์ที่เผอิญหูดีไปหน่อย เขาได้ยินทุกเสียงซุบซิบนินทาจากเหล่าคุณป้า นั่นทำให้เขาเริ่มหัวร้อนฉุนเฉียวทนไม่ไหว "เฮ้ย!! ป้าครับ!! อย่าไปคิดเองเออเองกันสิครับ!! เด็กคนนี้น่ะ ก็แค่น้องสาวเท่านั้นเองนะ!!" เหล่าคุณป้าตกใจกันใหญ่ ไม่คิดว่าริทย์จะได้ยินพวกเธอ ป้า ๆ ทั้งหลายพากันหันหลังเดินหนีทันที แต่ก็ยังไม่หยุดที่จะซุบซิบนินทา "ตายแล้ว เด็กสมัยนี้ไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะคะ มาตะโกนโวยวายใส่ผู้ใหญ่แบบนั้นได้ยังไง!?" // "ใช่ ๆ น่ากลัวจังเลยนะคะ เรารีบไปกันดีกว่าค่ะ เด็กพวกนี้พ่อแม่คงไม่สั่งสอน" ถึงแม้เหล่าคุณป้าจะเดินห่างออกไปแล้ว แต่ริทย์ก็ยังได้ยินพวกเธออยู่ดี เขายิ่งอารมณ์ร้อนมากขึ้นไปอีก "เฮ้ย!! แล้วทีพวกป้านินทาผมนี่ พ่อแม่สั่งสอนมารึไงวะครับ!?"

     นิลสะกิดเรียกสติริทย์เบา ๆ พอริทย์หันกลับมาหาก็เห็นนิลส่งสายตาบอกให้มองดูอัญ ริทย์ที่เห็นว่าอัญทำหน้าบึ้ง ปากเบะ น้ำตาคลอ เขาก็รีบปลอบเธอทันที "อัญ!! หนูเป็นอะไร!? พี่เสียงดังไปเหรอ? ขอโทษนะ? ไม่ร้องนะ?" ริทย์ไม่รู้จะะปลอบเะอยังไงดี เขาไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน "ปะป๊า บอกว่าหนูเป็นแค่น้องจ๋าว ไหนสัญญาว่าจะเป็นปะป๊าให้หนูแล้วไง!? ฮืออออ" นิลมองส่งสายตาให้ริทย์ เหมือนเธอจะสื่อว่า ถ้าทำให้เธอหยุดร้องไม่ได้ล่ะก็ นายซวยแน่!! ริทย์ที่เข้าใจที่นิลจะสื่อก็ร้อนรนไม่รู้จะทำยังไงดี "เอ่อ... ปะป๊าขอโทษนะ ปะป๊าจะไม่ทำอีกแล้ว สัญญา" // "หนูไม่เชื่อหรอก นางเอกละครทีวีเคยพูดไว้ว่า คำสัญญาของพวกผู้ชายมันเชื่อไม่ได้หรอก!!" ประโยคที่อัญตอบกลับมาทำเอาทั้งริทย์และนิลประหลาดใจเลยทีเดียว ริทย์ตัดสินใจยอมแพ้ เขาส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากนิล นิลมองดูแล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ "อัญ มะหม๊าเห็นมีร้านไอติมอยู่ข้างหน้า แต่เหมือนหน้าร้านมีป้ายเขียนว่า ห้ามเด็กร้องไห้เข้ามาในร้าน ด้วยล่ะ" นิลเสนอเอาไอติมมาล่อ อัญเอามือปาดน้ำตาออกในทันที "ไปกันเถอะค่ะ ไม่มีเด็กร้องไห้ซะหน่อย" อัญพูดจบก็เดินจูงมือทั้งสองคนไปต่อทันที

     ในร้านไอติมที่ริทย์กำลังนั่งมองดูอัญทานอย่างมีความสุข ตอนนี้ริทย์กำลังคิดว่า เขาจะไม่ประมาทเด็กคนนี้อีกเด็ดขาด นิลที่เห็นว่าสีหน้าของริทย์มันบ่งบอกทุกอย่าง เธอขำออกมาเบา ๆ "เด็กก็แบบนี้แหละริทย์ อย่าไปคิดมากสิ" นิลพูดกับริทย์พลางอมยิ้มหัวเราะ ริทย์ได้แต่ทำหน้าเบื่อโลกแล้วเข้าก็หันมองออกไปนอกหน้าต่าง จริง ๆ เขากะว่าจะมองดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะแหละ แต่แล้วสายตาก้ไปสะดุดที่หน้าร้าน หญิงสาววัยทำงานคนนึงยืนยิ้มและจ้องมองมาที่เขาอยู่ "ม-แม่!?" ริทย์ตกใจมากเขาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูทันที เห็นที่หน้าจอมีข้อความว่า คุณแม่เองจ้า 19 missed call ริทย์อ่านดูแล้วก็หน้าซีดทันที เขาหันไปมองดูแม่อีกทีแต่ก็เห็นเธอเดินเข้ามาในร้านแล้ว ริทย์รีบอธิบายสถานการณ์ให้นิลรู้ทันที แต่ไม่ทันไรแม่ของริทย์ก็เดินมาถึงที่โต๊ะของพวกเขาแล้ว เธอจ้องมองดูพวกเขาสักพักนึง "ริชชี่ ทำไมลูกไม่เคยพาพวกเธอมาให้แม่รู้จักเลยล่ะ แม่น่ะอยากได้ลูกสะใภ้กับหลานสาวมาตั้งนานแล้ว" 

คำพูดของเธอทำให้นิลเขินจนไอติมที่ทานเข้าไปแทบพุ่งออกมา "แม่ครับ มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิดซะหน่อย" // "เฮ้อ!! แม่รู้ ๆ ปล่อยให้แม่ดีใจเล่นสักหน่อยก็ไม่ได้เลยนะเรา" ระหว่างที่สองแม่ลูกพูดกันอยู่ ในที่สุดก็มีช่องว่างให้นิลได้พูดสักที "เอ่อ สวัสดีค่ะ แม่ของริทย์ใช่ไหมคะ หนูชื่อวานิลค่ะ ส่วนเด็กคนนี้คือ . . ." นิลพูดแนะนำตัวเองกับน้องสาว แต่อัญก็ "สวัสดีค่ะ หนูชื่ออัญ สองคนนี้คือปะป๊ากับมะหม๊าของหนู" สาวน้อยไร้เดียงสาพูดแทรกขึ้นทันที คุณแม่ริทย์ยิ้มกรุ่มกริ่ม "นี่ไง พวกเธอเห็นไหม เด็กน่ะไม่โกหกหรอกนะ" พูดจบเธอก็หัวเราะเบา ๆ "ส่วนเธอชื่อวานิลใช่ไหมจ้ะ เธอสวยน่ารักมากเลย ไม่น่าล่ะถึงกุมหัวใจริชชี่ไว้ได้" นิลได้ยินแบบนั้นเธอก็เขินทำอะไรไม่ถูก "ม-ไม่ใช่นะคุณแม่ คือออ หนูกับริทย์ ยังเป็นแค่เพื่อนกันนะคะ!!" // "ใช้คำว่า ยัง แสดงว่าในอนาคตจะพัฒนาความสัมพันธ์กันใช่ไหมจ้ะ?" // "เอ๊ะ! ม ม- ไม่ ร-ู้ ส- สิคะ ค-คือว่าาาา หนู. . ." ริทย์รอให้บทสนทนาจบไม่ไหวเขาลุกขึ้นแล้วพาแม่เขากลับทันที "ขอโทษนะอัญ นิล ชั้นต้องกลับแล้วล่ะ แม่ชั้นรอทานข้าวนานแล้ว เธอเลยออกมาตามอย่างที่เห็นนี่ล่ะ ขอตัวนะ บาย" // "เดี๋ยวสิ ริชชี่ จะไปแล้วเหรอ งั้นคราวหน้าพาเธอมาบ้านเราด้วยนะ แม่อยากรู้จักลูกสะใภ้มากกว่านี้อ่ะ" ริทย์บอกลาไปพลางพาแม่เขาเดินออกจากร้านไป ทิ้งนิลกับอัญนั่งอยู่สองคน "ริชชี่งั้นเหรอ? เป็นแม่ลูกที่น่ารักดีจัง" นิลพูดแล้วอมยิ้มหัวเราะเบา ๆ

     เดินออกมาพ้นจากหน้าร้านได้สักระยะนึง ริทย์ก็หันไปพูดกับแม่ของเขา "แม่ครับ ผมขอโทษ ปล่อยให้แม่รอตั้งนาน ไม่รู้ผมเผลอไปตั้งปิดเสียงมือถือไว้ตอนไหน ก็เลยไม่ได้รับสายแม่เลย" ริทย์สำนึกผิด เขากล่าวขอโทษคุณแม่ "ไม่เป็นไรหรอก จริง ๆ ตอนแรกแม่ก็โกรธนะ แต่พอไปเห็นแม่ถึงได้เข้าใจ เธอน่ารักนี่นาทำให้ลูกเผลอแต่ก็ไม่แปลก แถมเสียงยังเหมือนกันขนาดนั้นอีก" ริทย์หยุดเดินทันทีที่แม่เขาพูดจบ สีหน้าตกตะลึงอย่างมาก เขาค่อย ๆ หันไปมองแม่เขาอย่างประหลาดใจ "แม่ เมื่อกี้แม่พูดว่าอะไรนะ?" // "หืม!? แม่ก็แค่บอกว่า . . ." ยังไม่ทันให้คำตอบเสร็จ คุณแม่ริทย์ก็นึกอะไรบางอย่างได้ เธอหน้าซีดเหงื่อตกในทันที เธอหลบสายตาลูกชายแล้วพูดต่อ "ม-ไม่มีอะไรนี่ริชชี่ แม่แค่บอกว่าเธอน่ารัก" ริทย์เริ่มมีทีท่าโกรธเคือง แววตาของเขาจ้องเธอแบบไม่ล่ะสายตา "แม่ครับ แม่ไม่มีทางรู้ได้ว่าเสียงของผู้หญิงในฝันร้ายของผมเป็นแบบไหน แล้วแม่รู้ได้ยังไงว่าเสียงนิลเหมือนกับผู้หญิงคนนั้น" เธอนิ่งเงียบหลบสายตาไม่ยอมตอบคำถาม "แม่รู้จักเธอใช่ไหม ผู้หญิงในฝันร้ายคนนั้น?"

------------------------------------------------------------รอติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะครับ--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ขอบคุณมากครับ--------------------------------------------------------------------------------