ปริศนารัก อัจฉริยะ

ลำดับตอนที่ #7 : คุณนายปริศนา ผู้เต็มไปด้วยปริศนา

     ย้อนกลับไปก่อนหน้าเหตุการณ์ที่ริทย์จับพิรุธแม่ของเขาได้ไม่นาน ระหว่างที่คุณแม่เดินตามหาริทย์อยู่ "นี่ ๆ วี นั่นแม่ของริทย์ไม่ใช่เหรอ?" ยูกับวีกำลังเดินอยู่แถวนั้นพอดียูจึงสังเกตุเห็นแม่ของริทย์ "คุณปริศนาน่ะเหรอ? จริงด้วย เธอดูไม่เปลี่ยนไปเลยนะ เป็นคุณแม่ที่ยังสาวอยู่เลย" วีมองดูตามที่ยูบอก พอเห็นเธอก็จำคุณปริศนา แม่ของริทย์ได้ทันที "พวกเราเจอเธอครั้งล่าสุด ก็ป.6 ที่เราไปกินเลี้ยงงานวันเกิดริทย์ที่บ้านเขา นั่นมัน 4-5 ปีมาแล้วนะ แต่แม่ริทย์ยังดูไม่เปลี่ยนอย่างที่เธอว่าจริง ๆ ด้วย เธอต้องมีเคล็ดลับอะไรแน่!!" ยูเริ่มมั่นใจว่าแม่ของริทย์ต้องมีเคล็ดลับความสาวอะไรสักอย่าง "ร-เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นนะยู เหมือนเธอจะตามหาใครสักคนอยู่นะ อาจจะตามหาริทย์อยู่ก็ได้" พอยูได้ยินดังนั้นก็ลากแขนวีพาไปหาคุณแม่ของริทย์ทันที

     พอเดินมาใกล้จนทั้งสองฝ่ายพอจะมองเห็นกันได้ชัด ๆ วีกับยูก็ยกมือไหว้สวัสดีคุณปริศนา "คุณแม่ริทย์คะ สวัสดีค่ะ" // "สวัสดีจ้ะ อ๊ะ!! วีกับยูใช่ไหมลูก ว้าวดูสิ ไม่เจอกันไม่กี่ปี พวกเธอโตเป็นสาวกันหมดแล้วนะเนี่ย แถมยังเป็นสาวสวยอีกต่างหาก" พอโดนคุณแม่ชมว่าสวยพวกเธอก็เขินอายนิด ๆ "ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณแม่น่ะสิคะยังดูสาวเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ" // "แหม ๆ หนูยูนี่ล่ะก็ แม่ก็ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย" ระหว่างที่ยูกับคุณแม่ริทย์ชมกันไปกันมาอยู่วีก็สะกิดยูเตือนให้เธอเข้าประเด็นสักที "อ๊ะ!! จริงสิคะ คุณแม่ตามหาริทย์อยู่ใช่รึเปล่าคะ?" ยูได้สติก็ถามคุณแม่ริทย์ทันที "ใช่จ้ะ แม่โทรหาหลายสายแล้วแต่ไม่มีใครรับสาย พวกเธอรู้ไหมจ้ะว่าริชชี่อยู่ไหน?" ยูหยิบมือถือขึ้นมาให้คุณแม่ริทย์ดู "นี่ไงคะ พวกหนูเห็นเขาเช็คอินที่ร้านไอติมใกล้ ๆ นี้อยู่กับวานิล เด็กผู้หญิงที่เพิ่งย้ายมาใหม่เมื่อวันก่อนค่ะ!!" คุณปริศนาเธอมองดูที่หน้าจอมือถือของยู พอเห็นรูปเธอก็พูดลาสองสาวทันที "ร้านนี้น่ะเอง แม่รู้แล้วล่ะ ขอบคุณนะจ้ะสาว ๆ แม่ขอตัวก่อนนะ" พอคุณแม่เดินจากไปยูก็หันมายิ้มให้วี "เยี่ยมเลยวี ส่งคุณแม่ไปทำลายการเดทของสองคนนั้น แล้วริทย์ก็จะได้ตกเป็นของเธอไง ฮึฮึฮึฮึ" ยูพูดแล้วก็หัวเราะอย่างชั่วร้าย "ไม่ใช่นะ!! คุณปริศนาเธอตามหาริทย์อยู่ เราก็แค่บอกทางให้แม่ไปหาลูกชายเอง ไม่ได้กะจะให้ไปทำลายอะไรนะ!! อีกอย่างริทย์ก็ควรจะอยู่กับนิลก็ถูกแล้ว เผื่อเขาจะจำอะไรบางอย่างเรื่องนั้นได้!!" วีรีบแก้ต่างว่าเธอไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร "หุหุหุหุ!! ไม่เห็นต้องร้อนตัวเลยนี่นา วิรนันท์" แต่ยูก็ยังจ้องมองวีและหัวเราะอย่างชั่วร้ายอยู่ดี

     กลับมาที่เหตุการณ์ปัจจุบัน ปริศนากำลังอ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะตอบลูกชายเธออย่างไรดี เธอกุมความลับอะไรอยู่? เธอเกี่ยวข้องกับเรื่องฝันร้ายของริทย์อย่างไร? เธอรู้จักผู้หญิงในฝันร้ายคนนั้นไหม? ตอนนี้ริทย์จ้องมองแม่ของเขาด้วยความโกรธ เพราะเขามั่นใจว่าแม่ของเขาปิดบังอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก ๆ กับเขาเอาไว้ "ผมจะอธิบายให้มันชัดเจนขึ้นล่ะกัน ถึงผมจะเคยเล่าเรื่องฝันนั่นให้แม่ฟัง แต่นั่นมันในฝันผม แม่จะรู้จักเสียงของผู้หญิงที่อยู่ในฝันผมได้ยังไง!? นอกจากว่าแม่จะรู้จักเธอ แม่รู้ว่าผมฝันถึงใคร แล้วยังมีอะไรที่แม่ปิดผมไว้อีกล่ะ!?" ริทย์ถามย้ำแม่เขาอีกครั้ง เขาต้องการที่จะได้รูคำตอบในทันที แต่หลังจากริทย์พูดจบคุณแม่ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ริชชี่ ลูกเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว แม่หมายถึงเสียงเหมือนกับตัวการ์ตูนตัวโปรดของลูกตอนที่ยังเด็ก ๆ ไง ตอนนั้นลูกนั่งติดจอทีวีไม่ยอมไปไหนเลยนะ" คุณแม่ยิ้มกว้างแล้วอธิบายว่านี่เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด "คุณปริศนา คุณมีลูกชายเป็นอัจฉริยะความจำดี ไอคิว 219 คุณคิดว่าลูกชายคุณจะแยกแยะเสียงตัวการ์ตูนโปรดตอนเด็กกับเสียงผู้หญิงไม่ออกเหรอ แถมคุณก็เป็นนักบัญชีอัจฉริยะ คิดคำนวณอะไรไม่เคยพลาด ไอคิว 196 เป็นไปได้ยากนะที่คุณจะคิดว่าเสียงตัวการ์ตูนกับเสียงผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่มันไม่เหมือนกันเลยสักนิด" ริทย์โกรธมากกว่าเดิมเขายกเหตุผลมาหักล้างสิ่งที่แม่เขาอธิบายว่าแค่เข้าใจผิด ปริศนาถูกพูดต้อนจนเธอไม่สามารถที่จะแถอะไรได้อีก เธอมองหน้าลูกชายด้วยความเศร้า เธอค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ ๆ ริทย์ "Ralamarela~ Aarela~" เธอกระซิบข้างหูริทย์เบา ๆ ด้วยภาษาอะไรสักอย่าง

     เมื่อสิ้นเสียงคำสุดท้ายของภาษาประหลาด แววตาของริทย์ก็เปลี่ยนไป ม่านตาขยายขึ้นจนสุดและหดเล็กลงทันที เส้นเลือดบริเวณขมับเริ่มปูดจนเห็นได้ชัด เขาเริ่มหายใจเร็วขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อย ๆ อุณหภูมิร่างกายเริ่มขึ้นสูงเหมือนมีไข้ ไม่ทันไรริทย์ก็ล้มลงนอนสลบไปทันที ปริศนามองดูลูกชายของเธอที่ล้มลงไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เธอร้องไห้น้ำตาไหลจนเลอะเครื่องสำอางบนหน้าไปหมด "ริชชี่ แม่ขอโทษนะที่ต้องใช้ รหัสคำสั่งสมอง กับลูกอีกแล้ว แม่ขอโทษจริง ๆ นะ มันเป็นเรื่องที่ลูกไม่ควรจะจำได้น่ะดีแล้ว เรื่องของรินจ์น่ะ แม่จะไม่ยอมให้ลูกจำได้เด็ดขาด" ปริศนาพูดทั้งที่ยังร้องไห้ไม่หยุด

     มันเหมือนว่าเรื่องจะจบลงอย่างที่ปริศนาต้องการ เธอเรียกคนที่อยู่แถว ๆ นั้นมาให้ช่วยแบกลูกชายเธอไปที่คลินิกใกล้ ๆ ทำทีเหมือนว่าลูกชายเธอไม่สบาย มีไข้สูงและล้มสลบลงไป ตอนนี้เธอนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยของลูกชายเธอที่คลินิก เธอยังคงร้องไห้อยู่และเธอก็พูดกับลูกชายเธอที่ยังนอนหลับไม่ได้สติ "ไม่เป็นไรนะริชชี่ ลูกจะลืมแค่เรื่องไม่กี่นาทีก่อนที่แม่จะใช้ รหัสคำสั่งสมอง แค่นั้นเอง ไม่เป็นไรนะลูกรัก . . ."

------------------------------------------------------------รอติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะครับ--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ขอบคุณมากครับ--------------------------------------------------------------------------------