ความคิดขวางโลกบนเส้นทางวรรณกรรมของเจมิเนีย

ลำดับตอนที่ #2 : การจัดเรตนิยายของตัวเอง

สวัสดีค่ะทุกๆท่าน

เมื่อวานนี้โทรศัพท์คุยข้ามประเทศกับเพื่อน ก็เลยขอว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้หน่อยเถิด

เรื่อง การหาช่วงอายุของผู้อ่านให้กับนิยายของตนเอง (ก็...การจัดเรทนั่นแหละว้า...)

ประการแรก เนื่องจากการที่ทุกๆท่านพยายามทำให้นิยายตัวเองสมจริงสมจัง โดยเฉพาะฉากพลอดรัก หรือ
ฉากเลือดสาด อะไรทั้งหลาย มันทำให้นิยายของท่านสมจริงขึ้นมา ทำให้ได้รับเสียงตอบรับจากผู้อ่านมากขึ้นก็จริง แต่...ถ้าผู้อ่านเป็นคนที่มีอายุไม่เหมาะกับนิยายของท่านล่ะ?

ขอยกตัวอย่าง น้องคนหนึ่งที่พลอยรู้จัก อายุสิบสาม อ่านเพชรพระอุมาจบหมดทั้ง...กี่เล่มก็ไม่ทราบ ทราบแต่ว่าคงไม่ต่ำกว่ายี่สิบ กลายเป็นคนทะลึ่งไปเลย ซ้ำยังโหดอีกต่างหาก

หนังสือเพชรพระอุมาเขาเอาไว้ให้ผู้ใหญ่อ่านค่ะ เด็กๆอย่างเราก็อ่านได้อยู่หรอก ถ้าเรารู้จักแยกแยะนะ แต่ถามก่อน...ว่าคุณแยกแยะอะไรได้แล้วจริงๆหรือ?

อีกหนึ่งตัวอย่าง สมมติว่าคุณไปอ่านหนังสือนิทาน คุณอายุอย่างต่ำสิบสอง คุณก็คงไม่ชอบอยู่ดี หาว่าปัญญาอ่อน อ้าว หนังสือนิทานเขาเอาไว้ให้เด็กเล็กๆฟังพ่อแม่อ่านก่อนนอนไม่ใช่หรือคะ? คุณโตแล้วคุณก็ไปอ่านหนังสือโตๆสิ

ตามหน้าหนังสือน่ะ ยอมรับอยู่หรอกว่าเขาไม่ได้เขียนบอกว่า อายุผู้อ่านต้องเท่านี้ๆๆ คนแก่หรือเด็กกว่านี้แตะต้องไม่ได้ ขอฝากอย่างหนึ่งว่าคุณคนอายุเยอะกว่าระดับทั้งหลายต้องเปิดใจไว้ก่อนว่า เขาเขียนให้คนที่เด็กกว่าเราอ่าน อย่างสมมติว่า คนตายไปแล้วฟื้นคืนชีพ คุณจะไปด่าว่าประสาทก็คงจะไม่ถูกนัก เพราะนั่นเขาเอาให้เด็กอ่านค่ะ

การหาแนวเรื่องก็เป็นเรื่องสำคัญ เรื่องของคุณเป็นแฟนตาซี แล้วมันจะมีฉากโรแมนติกแจ่มแจ้งแดงแจ๋เกินไปก็คงผิดจุดประสงค์ผู้อ่านนะ

ที่ว่ามาทั้งหมดนี้ก็แค่จะเตือนว่า เมื่อคุณจะแต่งนิยาย คุณจะแต่งให้สมจริงสมจัง แต่ภาษาส่วนอื่นๆก็อย่าลืมละกันว่าต้องเป็นไปตามอายุ ไม่งั้นมันจะเข้ากับผู้อ่านประเภทไหนไม่ได้เลย แต่งซะเรทอาร์สุดฤทธิ์ เด็กอ่านแล้วอาจจะรับไม่ได้ ไม่ก็อ่านซะจนไปจับหน้าอกเพื่อนที่โรงเรียน แต่ในส่วนอื่นๆภาษากลับยังไม่ถึงขั้นซะนี่ ผู้ใหญ่อ่านแล้วก็โมโห เสียดายตังค์ว่ะ

สุดท้ายนี้...จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่อย่าลืมรักษาสังคมด้วยก็แล้วกัน อย่าให้เด็กที่ไหนต้องไปยิงกันเพราะนิยายของเราล่ะ...

ปล.หนูไม่ได้ว่าพี่โด๋ยนะค้า....เรื่องเลือดสาดน่ะ ^_^