คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 jkonthemoon
JK ON THE MOON
วันนี้ยัเป็นปิเ่นเยแทฮยอยืนอยู่ทามลามวลหมู่อาาศมามา สายาทอมอไปยัทิวทัศน์อวันนี้ ไอลมเย็นพัเ้ามาบ่บอว่าเริ่มเ้าใล้ฤูหนาวมาึ้นไปทุที เสื้อไหมพรมแนยาวสีฟ้าูเรียบ่ายและธรรมาเหมือนั่เ่นทุวันอเา ลมหายใผ่อนเ้าอออย่าสม่ำเสมอเพื่อที่ะรับอาาศอันปลอโปร่อวันสุท้ายอารทำานอใรหลายน ๆ ที่ำลัเินพลุพล่านบนถนน
ระป๋อแอลอฮอร์เย็น่ำถูสัมผัสเ้าแนบหน้า เราสบสายาันมือเรียวภายใ้เสื้อไหมพรมสีฟ้ารับระป๋อแอลอฮอร์เปิมันออและยื่มราสอราแล้วถือมันไว้อยู่อย่านั้น เสียรถราบนถนนเริ่มเลื่อนัวาไฟรารสีแลายเป็นสีเียวราวับบอว่าไป่อไ้ พระอาทิย์สีส้มอ่อนำลัหายลับไปาท้อฟ้าแทน้วยพระันทร์สีาวรีมที่ำลัะส่อประายไปพร้อมับลุ่มาวนับล้านวอท้อฟ้าอวันนี้เป็นภาพที่สวยามสำหรับเา เยหน้ามอมันอยู่อย่านั้นราวับล่อลอยไปับวามิอนเอที่ำลั่อัวึ้นมา
“ไ”
เสียเอ่ยทัเบาไสวไปับเสียลมเย็น เราสอนหันมอหน้าันไม่มีรอยยิ้มหรือสีหน้าที่าิี่อัน เาทำเพียพยัหน้าส่ให้อีน่อนะยระป๋อแอลอฮอร์สีทออ่อนรับริมฝีปาื่มมันเพียเล็น้อยแล้วหันหน้าหนีราวับไม่้อารพูุยับน้าายราวับว่าเสียทัเมื่อี่เป็นเพียมวลอาาศที่เายืนรับมันอยู่
“ไ”
ัสินใเอ่ยอบลับสนทนาเบา ๆ ราวับไม่้อารให้ใรไ้ยินเราสอนสนทนาันเายัเสสายามอไปยัภาพทิวทัศน์้านอระเบียราวับไม่สนใอีฝ่าย พระอาทิย์มอับลไปพร้อมับเสียแรรถภายในถนนว้าให่สีาไฟหน้ารถพลันปาเ่นา ไฟรารเริ่มแเ้มามไปับวามมืที่ไ้รับมาผู้นเริ่มาหายไปพร้อมับวไฟบนถนนที่ำลัส่อสลัว ๆ บนถนนทาเินพร้อมับลมเย็น
“ไม่ิว่าะมา”
“็ไม่ไ้อยามา”
เราหันหน้าสบาันเพียรู่เียว บทสนาเียบลอีราปล่อยให้ลมแห่วามเย็นพัเ้ามาเบา ๆ แทฮยอวาระป๋อแอลอฮอร์สีทออ่อนั้นลาระหว่าเาับอีน มือหนายแอลอฮอร์ที่วาไว้โยเาึ้นมาื่มสอสามรั้และบีบระป๋อราวับบอเาว่ามันหมแล้ว เราสอนสบาันรั้โยไม่ทราบสาเหุแ่เพียเพราะเสียอีฝ่าย่อบทสนาึทำให้เรา้อสบาันอย่า่วยไม่ไ้
“แล้วมาทำไม”
ธรรมาาิอมนุษย์ที่ะสสัยในสิ่่า ๆ และมัะหาำอบในสิ่ที่นอยาะรู้ ธรรมาิอมนุษย์เ่นันที่เมื่อมีบทสนทนาเรามัะสบสายาัน
สสัยว่าทำไม?
“พี่นัมุนอให้มา”
เรา้อมอันราวับหาำอบ ารสบาถือเป็นารสื่อสานใรอีรูปแบบหนึ่เหมือนเป็นารสื่อสารในร่าายที่มนุษย์ส่วนให่มัะใ้ัน แทฮยอเสหน้าหนีมอทิวทัศน์อีราเหุผลเพียเพราะว่าเาไม่อบสบาใรในะพูมานัมันทำให้รู้สึประหม่าและไป่อบทสนทนาไม่เป็น แ่็ใ้ว่าเาะไม่สบาอีฝ่ายเลย
็บอแล้วารสบาระหว่าสนทนามันเป็นธรรมาิอมนุษย์
เาเป็นนเ้าสัมไม่เ่ ไม่่อยพู ไม่่อยแสออ พอเออีฝ่ายที่ล้ายันมันทำให้เารู้สึันและไป่อบทสนทนาไม่ไ้ึทำให้เรา่าเียบันพัให่ ไม่มีารพูุย มีเพียเสียลม เสียรถมามายที่ยัเลื่อนัวอยู่ภายใน่ำืนที่พึ่ะถึนี้ เสียบานประู้เปิออพร้อมับนอื่นที่ถืออรุรัเ็มมือไปหม เาเลือที่ะปลีัวไป่วยยอและทิ้บทสนทนาอเราสอไว้ับลมเย็นแผ่วเบาอวัน ปล่อยทิ้มันเอาไว้โยที่เลือไม่เหลียวหลัลับไปมอบทสนทนาอเราสอ
.
เสีย้อนระทบับาน เสียแ้วที่มีน้ำอัมพันสีทอระทบับโ๊ะ เสียเพลที่ำลัเปิลอไปเบา ให้วามรู้สึเหมือนร้านอาหาระที่มันไม่ใ่ร้านอาหารเพราะให้วามรู้สึเหมือน เหมือนับว่าเราเ็นำลันั่ภายในร้านอาหารแห่หนึ่ที่ถูแ่้วยโทนที่ไม่หรูหราอะไรมานัให้วามรู้สึสบายา แทฮยอีบเนื้อหมูาเาร้อน เาเป่ามันสอสามรั้แล้วนำเ้าปานั่เี้ยวเียบ ๆ และเื่อ้าราวับว่าอยาให้มันละเอียให้ไ้มาที่สุพร้อมมอพี่นัมุนที่เริ่มเมาแล้วพูไหลไปเรื่อยพร้อมับพี่อินที่เอาแ่หัวเราะพี่นัมุนที่ำลัเริ่มทำัวโนเนามอาารมึนเมา
“เฮ้นัมุนนายเมาริรึป่าวเนี่ย?”
เสียพี่เโฮปหรือโฮอเอ่ยถาม้วยวามเป็นห่ว พี่นัมุนส่ายหน้าไปมาราวับบอว่าไม่ไ้เมา่อนะนั่ลเ่นเิมแล้วยแ้วอัมพันสีทอื่มอีราเสียร้อเพลเพี้ยน ๆ อพี่นัมุนที่ำลัร้อลอไปับเพลบ่บอว่าเริ่มะเมาเ้าไปทุทีทำให้พี่อิน้อบอหยุื่มแล้ว่วยันเ็บอที่เลื่อนามโ๊ะเพราะารรับประทานอาหารไ้สิ้นสุลแล้ว
พวเราทั้เ็เลื่อนัวาห้อรับประทานอาหารมาเป็นห้อนั่เล่นนาให่เานั่บนโฟาสีาวสะอาาหนัเ่าๆที่เราเยู้วยันายึ้นบนหน้าอทีวีนาให่ีมินปิไฟเพื่อสร้าบรรยาาศในารูหนัส่วนพี่ยุนิ็เินออมาาห้อรัวพร้อมับนมมามายที่ถือมาเท่าที่เ้าัวพอะไหว
“ูหนัหลัาินเหล้าเสร็เนี่ยนะใรมันน้นิเนี่ย”
เสียพี่นัมุนเอ่ย้วยเสียยานาพร้อมับนั่ลบนพื้นพรมสีาววเหล้าสีทึบถูวา้าัว เ้าัวปรือามอภาพที่ปราภายในหน้าอทีวี
“แล้วใรมันนสั่ให้นายินเยอะันเล่าทึ่มริ ๆ”
เสียพี่อินอบลับพี่นัมุน้วยเสียไม่ริัมานัพร้อมับหันมออทีวี่อราวับไม่อยาสนใพี่นัมุน่อเสียาหนัเหมือนเป็นสิ่ั้นีที่ทำให้พวเราทุน่วเพราะนั่ที่พี่ินเลือมันไม่ไ้น่าื่นเ้นหรือน่าสนใมานัหนัถูายไปเรื่อย ๆ พร้อมับนอื่นที่ปิเปลือาหนัอึ้อัวเอไปบ้าแล้ว เหลือเพียเาที่ยั้อมอหน้าอทีวีอยู่อย่าั้น
“เรื่อเมื่อืน่อนน่ะ”
เสียเอ่ยเบา ๆ ระหว่าเราสอนที่ยันั่อยู่้าายันมีเพียเราสอนที่ยันั่้อหน้าอทีวีอยู่อย่านั้นลมเย็นาเรื่อปรับอาาศทำให้เา้อันเ่าึ้นมาและอมันเอาไว้ราวับหาวามอบอุ่นาร่าายน สายายัมอหน้าอเราไม่มีารสบสบา ไม่มีารหันหน้ามอ
“ทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น็พอ”
เาเอ่ยึ้นเรา่าเียบ ปล่อยให้เสียอหนัำเนิน่อไปมือหนาเลื่อนสัมผัสเ้าที่ลุ่มผมอเา เราหันหน้าสบาันและอุยัลูบผมเาไปมาพร้อมับเลื่อนมือสัมผัสท้ายทอยเาเบา ๆ ไม่มีบทสนทนามีเพียเสียหนัและแสไฟาอทีวีที่ำลัเล่นอย่า่อเนื่อ อุเลื่อนใบหน้าเ้าใล้ลมหายใรที่้าแ้มและปลายมูที่เลื่อนผ่านัน
“ถ้าันเป็นนายันะไม่ทำแบบนี้”
แทฮยอเอ่ยเือนเบา ๆ เราผละออาันเพียนิเียว แทฮยอ้อาลมโที่เหมือนมีาวนับพันวราวับหาำอบ และเป็นอนนั้นที่แทฮยอปล่อยให้ริมฝีปาเราสัมผัสเียันเบาราวับนนที่สัมผัสับพื้นน้ำอย่าแผ่วเบา แทฮยอผละออแล้วหันลับมามอหน้าอทีวีที่ายาบสุท้ายอเรื่อ
“แ่ันเป็นัน”
อุเอ่ยอบเบา ๆ ในะที่เราสอนเลิสนใันและัน เราปล่อยให้หนัายบและปล่อยให้มันับไปเอไม่มีใรลุึ้นาโฟาสีาวนาให่ มีเพีนสียเรื่อปรับอาาศที่ำลััเป็นระยะ แทฮยอเอนายลพร้อมปรับัวให้นเอไ้นอนหลับอย่าสบายปิาเาเปลือาลเบาๆเราับอยาปล่อยวามิแสนหนัอึ้อัวเอให้เ้าไปในภายในห้ววามฝัน
และอนนั้นเอสัมผัสที่ริมฝีปาเารู้สึถึแรทับเบาที่ริมฝีปา
อุำลัทำมันพั
วามสัมพันธ์อเพื่อนอุำลัมันำลัทำมันพั
TALK ::
แฮ่ๆสวัสี่ะไรท์เอนะะผู้อ่านทุท่าน เรื่อนี้ถูหัโ้มารีเียนใหม่่ะ55555 ใล้บเเล้วเียวแ่ันหัโ้มาเียนใหม่ะั้น เราอยาให้มู้มันฟีลู๊…เอ้ะฟีลู๊รึป่าวนะ 5555 เรื่อนี้ยัเียนยาเ่นเิม่ะ อบไม่อบยัไลอเ้ามาอ่านู่อนไ้นะะ อุแฝาน้อภายในอ้อมออทุๆน้วยนะะ
ปล.่วนี้ินาแฟบ่อยมา่ะแทบะินเป็น้าวแล้วมุแ
ความคิดเห็น