[FIC SNSD] IF (JeTi)(YURI)

INTRO

ฉันเจอเธอครั้งแรกเมื่อสามปีก่อน เธอสวมแว่นตาดำในอาคาร ถ้าจะบอกอะไรเพิ่มเติมอีกหน่อยคือเวลานี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว

ฉันพยายามคิดในแง่ดีที่ว่าเธออาจจะสวมมันเพื่อภาพลักษณ์ เธอเป็นผู้หญิงที่สะดุดตาเลยทีเดียวล่ะ

เธอนั่งกอดอกอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้องโถง ฉันสนใจเธออยู่ได้ไม่นานก็จำต้องละสายตาเพื่อจดจ่อฟังเรื่องราวของภาพวาดที่ศิลปินฝึกหัดคนหนึ่งกำลังเล่าเรื่องของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ

เรากำลังอยู่ในงานของชมรมศิลปะในมหาวิทยาลัย

ความจริงฉันไม่ใช่คนในชมรม ฉันมาที่นี่ครั้งแรกเลยด้วยซ้ำ เพียงเพราะเกิดความสนใจขึ้นมา แค่อยากหาเวลาว่างนอกจากการอ่านตำราเรียนมาทำอะไรอย่างอื่นบ้าง

โชคดีที่งานนี้เปิดโอกาสให้คนนอกเข้ามาได้ แล้วเหมือนจะมีแค่ฉันคนเดียวด้วยสิที่เป็นคนนอกชมรม

ฉันนั่งฟังและนั่งมองภาพวาดอย่างไม่รู้เบื่อ คนในชมรมมักจะขึ้นมาเล่าที่มาของภาพวาด ฉันว่ามันเป็นเรื่องที่น่าสนใจดี

ฉันลุกขึ้น กะจะเดินดูภาพวาดอื่นที่ติดอยู่รอบๆนี่ ไม่วายสายตาก็ยังเผลอมองเธอคนนั้นอยู่ดี เธอยังนั่งอยู่ท่าเดิม

ไม่เมื่อยหรือไงนะ

ฉันเดินดูภาพวาดเรื่อยเปื่อยจนมาสะดุดอยู่ที่ภาพหนึ่ง ภาพบ้านหลังเล็กที่ตั้งท่ามกลางทุ่งหญ้า บ้านแสนสวยที่มีอยู่หลังเดียว มันก็สวยดี แต่ว่าฉันกลับรู้สึกถึงความอ้างว้างอย่างไรชอบกลแฮะ

หลุบตามองชื่อภาพแล้วก็ยิ่งขมวดคิ้ว

If

ถ้าหากเหรอ...

ถ้าหากอะไรล่ะ แล้วมันเกี่ยวกับภาพวาดนั่นตรงไหนกัน คนวาดคงจะเป็นคนที่แปลกดี

“คุณสนใจภาพนี้เหรอคะ”

ฉันมองคนพูดพลางวาดรอยยิ้ม

“ใช่ค่ะ น่าสนใจดี ทั้งชื่อและภาพ”

“คนล่ะทางเลยใช่ไหมล่ะคะ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”

“ใครเป็นเจ้าของภาพเหรอคะ” ฉันถามต่อ

“เจสสิก้าน่ะค่ะ คุณคงไม่ใช่คนในชมรมเรา ไม่อย่างนั้นก็คงจะชินกับการตั้งชื่อผลงานสวนทางกับภาพวาดของหล่อน”

“อา...เหรอคะ แล้วเจสสิก้าคือใครเหรอคะ”

“นั่นไงคะ เธอนั่งอยู่ตรงมุมนั้นล่ะ” เธอชี้ไปยังผู้หญิงสวมแว่นตาดำที่ยังคงนั่งกอดอกไม่คลาย “คุณเข้าไปพูดคุยกับเธอได้นะ ถ้าคุณต้องการน่ะ”

“ขอบคุณนะคะ ฉันฮวังทิฟฟานี่ค่ะ คุณ...”

“ลีซันนี่ค่ะ ว้าว คนเอเชียเหรอคะเนี่ย คุณดูไม่เหมือน”

“ลูกครึ่งเกาหลีอเมริกันน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะคุณซันนี่”

“ศุกร์หน้ามาที่นี่อีกก็ได้นะคะ พวกเรายินดี”

ฉันส่งยิ้มให้เพื่อนใหม่ ก่อนจะเดินไปหาเจ้าของผลงานที่สนใจ

“สวัสดีค่ะ คุณเจสสิก้า คุณเป็นเจ้าของภาพวาด If ใช่ไหมคะ ฉันชอบมากเลยล่ะ”

ฉันพูดยาวขนาดนี้แต่สิ่งที่ตอบกลับมาดันเป็นความเงียบเสียอย่างนั้น เหมือนจะเห็นอะไรผิดปกตินะ

เธอยังนั่งกอดอกอยู่อีกล่ะ ฉันยกมือปัดไปมาตรงหน้าเธอพลางเรียกชื่อเธอซ้ำๆ สุดท้ายก็เสียมารยาทสะกิดไหล่เธอจนได้

“ว้าว! เรื่องของนายโคตรเจ๋งเลยริค”

เอ่อ...

ดูเหมือนทั้งฉันและเธอจะชะงักพร้อมกัน

“ขอโทษค่ะ คือฉัน...”

แล้วถ้าฉันไม่โง่เกินไปนัก สิ่งที่เดาในใจน่าจะถูกสักเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์

“เฮ้...คุณหลับเหรอ! หลับงั้นเหรอเนี่ย”

“ฉันเปล่านะ”

ปฏิเสธ...แต่ก็ยังไม่หยุดขยี้ตาตัวเองเลย

“โอเค ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณถึงต้องสวมแว่นกันแดด เพราะคุณจะหาโอกาสหลับนั่นเอง”

“ชู่ว! อย่าเสียงดังสิคะ”

เธอขมวดคิ้ว ทำหน้ายุ่ง

ในความคิดของฉัน ตอนนี้เธอดูน่ารักเหมือนแมวเลย ถึงแม้ฉันจะชอบสุนัขมากกว่าแมว แต่ถ้าเป็นเธอก็คงจะเป็นแมวที่ทำให้คนที่ชอบสุนัขอย่างฉันหลงได้ไม่ยาก

โอ๊ะ! ฉันกำลังจะนอกเรื่องแล้ว!

“นี่คุณหลับมาตลอดเลยเหรอ ตั้งแต่เริ่มงานเลยน่ะนะ”

“เลิกพูดถึงเรื่องนี้ได้แล้วค่ะ ว่าแต่คุณเป็นใครน่ะ ไม่ใช่คนในชมรมแน่ แถมยังมาปลุกฉันอีก”

“คุณคงไม่โกรธฉันเรื่องที่ปลุกคุณหรอกนะ”

“โกรธค่ะ”

แมวน้อยทำหน้านิ่ง

ยิ่งทำให้ฉันใจเสีย...แย่จัง

“ล้อเล่นค่ะ” แล้วเธอก็ยิ้มกว้าง “คุณนี่ตลกจัง ว่าแต่มีอะไรเหรอคะถึงมาชวนฉันคุย”

“ฉันฮวังทิฟฟานี่ค่ะ แล้วก็สนใจภาพวาดของคุณด้วย”

“If น่ะเหรอคะ” เธอเอียงคอมอง “สนใจในแง่ไหนล่ะคะ ความสวยของภาพหรือชื่อภาพที่ขัดกัน”

“ไม่เห็นจะขัดกันเลยนี่คะ ถ้าลองตีความดีๆน่ะ” ฉันจับคางตัวเอง ทำสีหน้าครุ่นคิด สักพักก็ยิ้มให้คนตรงหน้า “ถ้าหากมีบ้านอีกหลัง...ก็คงดี จะได้ไม่เหงาไงคะ”

“ว้าว...” ตาเธอเป็นประกาย “ว้าว...ฉันชักจะชอบคุณขึ้นมาแล้วล่ะคุณทิฟฟานี่”

“แล้วถ้าฉันจะขอซื้อ”

“ฉันให้คุณฟรีเลย!”

ดูรอยยิ้มของเธอสิ

         ให้ตายเถอะ...เจสสิก้าช่างเป็นผู้หญิงที่น่าหลงรักจริงๆ

#ฟิคนายที