เทพบุตร...สุดวิสัย!

ลำดับตอนที่ #1 : (1)

เทพบุตร...สุดวิสัย! (1)

    คิ้วเรียวงามขมวดมุ่น  ริมฝีปากสีสดเม้มแน่น  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนขุ่นขวางขณะจ้องมองผู้ที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนักซึ่งนั่งอยู่ต่อหน้าหล่อน  มีเพียงเรือนผมสีเดียวกับสีของดวงตาเท่านั้นที่นิ่งสนิท  อภัณตรีเป็นหญิงสาววัยเบญจเพสที่มีความอดทนต่ำกับเรื่องที่ตัวเองต้องมีส่วนพัวพันด้วยและหล่อนก็ยังไม่ได้รับคำตอบใดๆจากเพื่อนร่วมโต๊ะแม้แต่น้อย  ดูเหมือนภัทรา…เพื่อนผู้มีวัยมากกว่าหล่อนเพียงปีเดียวจะล่วงรู้อารมณ์ของอีกฝ่าย  หากหล่อนก็ยิ้มอ่อนๆก่อนเอ่ยอย่างใจเย็นว่า



    \"ขอโทษจริงๆนะตรี  ตอนนี้ชั้นยังนึกไม่ออกเลยว่าจะช่วยหาแฟนกำมะลอให้เธอได้ยังไง\"



    \"ก็เพื่อนแฟนเธอที่โสดสนิทไม่มีบ้างเลยเหรอ\"



    \"ส่วนมากก็มีเจ้าของ  เธอเล่นเจาะจงเอาคนที่ไม่มีแฟน  ชั้นก็ต้องคิดนานเป็นธรรมดา\"  



    \"เพราะชั้นไม่อยากจะมีปัญหาทีหลังน่ะสิ\"  เจ้าตัวบอกเสียงห้วน



    \"เข้าใจๆ  แต่พ่อแม่เธอก็ทำไปเพราะเป็นห่วงเธอนั่นแหละ\"  เพื่อนสาวพยายามปลอบประโลม



    \"ห่วงทรัพย์สมบัติมากกว่า  คงกลัวว่าคนที่จะมาเป็นเขยจะปอกลอกล่ะมัง\"  อภัณตรีพูดอย่างประชดประชันบุพการีที่ไม่ได้มาอยู่ฟังถ้อยคำพูดของหล่อน



    \"เขยอย่างคุณกำพล  แฟนเธอเหรอ\"  ภัทราถามอย่างรู้คำตอบดีแก่ใจ



    \"ฮื่อ  พวกท่านเกรงว่าคุณกำพลจะมาไม่ซื่อ\"  เสียงของคนพูดแผ่วลงจนเพื่อนร่วมโต๊ะแทบจะตามอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ทัน



    \"เท่าที่วุฒิบอก  คุณกำพลน่ะการศึกษาก็ดี  ชาติตระกูลก็ดี  แค่รวยน้อยกว่าบ้านเธอนิดเดียว\"



    \"ชั้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพวกท่านถึงกีดกันนัก\"  พอจบถ้อยความ  อารมณ์ที่ยังคุกรุ่นของอภัณตรีก็ปะทุขึ้นอีกระลอกทำเอาภัทรานึกคิดในใจว่า



    \'อารมณ์แปรปรวนดีแท้  ไม่รู้คุณกำพลทนได้ไง\'



    ทว่าประโยคที่ออกจากปากกลับเป็น



    \"ตรีนี่น้า  พอเจอเรื่องไม่ถูกใจก็พาลขวางหูขวางตาไปหมด\"    



    \"ภัท!\"  หญิงสาวเรียกขานนามของเพื่อนสาวด้วยเสียงที่เข้มอย่างโกรธจัด



    \"จ้าๆ  ขอโทษที่พูดตรงๆ\"  ภัทรายอมอ่อนข้อให้อีกฝ่ายด้วยความเคยชินพลางลอบทอดถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับนิสัยของอภัณตรี



    \"ชั้นจะให้วุฒิช่วยคิดอีกคนละกัน\"  หล่อนหมายถึงคนรักที่คบกันมา 2 ปีและยังเป็นหนึ่งในผู้บริหารกิจการโรงแรมรวมถึงรีสอร์ทอีกหลายแห่ง



    \"ชั้นอยากได้คำตอบภายในวันนี้  ภัทรา\"  คนพูดบอกแกมออกคำสั่ง



    \"จ้าแม่คุณ\"  ภัทรารับคำง่ายๆเพราะไม่อยากรับฟังอะไรจากเพื่อนสาวให้ต้องร้อนหู



    \"งั้นกลับล่ะ\"  เจ้าตัวบอกสั้นๆ



    \"อะไร  จะรีบไปไหนตรี\"  ผู้เป็นเพื่อนถามยิ้มๆอย่างรู้เท่าทันความคิดของคนเป็นเพื่อน



    \"รู้แล้วยังจะถามอีก\"  อภัณตรีโต้กลับทันควัน



    \"นัดกับคุณกำพลสิท่า\"  ภัทรากระเซ้าเพื่อนสาว



    \"ย่ะ!\"  คนตอบกระแทกเสียงพลางผุดลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว



    \"นี่คุณกำพลรู้เรื่องรึยัง\"  คู่สนทนาถามอย่างนึกขึ้นมาได้



    \"อย่าพูดเชียว!\"  อภัณตรีกำชับหนักแน่นด้วยสีหน้าสีตาเอาเรื่องจนอีกฝ่ายต้องจำยอมพยักหน้ารับคำอย่างหวาดเกรงคนเป็นเพื่อน



    \"จำไว้ให้ดีล่ะเพื่อนรัก\"  หล่อนย้ำเตือนพร้อมกับยิ้มหวานให้ภัทรา



      ทว่าคนที่ยังนั่งอยู่กับโต๊ะทำงานภายในบริษัทของพี่ชายกลับรู้สึกร้อนๆหนาวๆกับรอยยิ้มของอภัณตรี  และหล่อนก็รู้ดีที่สุดว่าหากหล่อนเผลอหลุดปากบอกอะไรให้แฟนของเพื่อนสาวรับฟัง  รับรองว่าอภัณตรีจะต้องเล่นงานหล่อนจนอ่วมอรทัยแน่  เพราะยามที่เพื่อนสาวผู้มีรูปโฉมงดงามดุจเทพธิดาของหล่อนเกิดโทสะจนถึงขีดสุด  การแสดงออกของเพื่อนสาวก็ย่อมจะตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงกับรูปร่างหน้าตาที่หมดจดซึ่งทำให้ภัทรารู้สึกเหมือนเผชิญหน้าอยู่กับนางมารอย่างไรก็อย่างนั้นเลยทีเดียว



    \"ชั้นจำจนขึ้นใจหรอกตรี\"  ภัทรายิ้มเจื่อนๆ



      \"ขอบใจมากจ้ะภัทรา\"  พูดจบอภัณตรีก็เดินจากไป



    ภัทรามองตามแผ่นหลังที่ตรงแน่วของคนเป็นเพื่อนด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์  นี่ถ้าอภัณตรีจะมีความอ่อนหวานสมกับ ใบหน้าของเจ้าตัวก็คงจะดีไม่น้อย  หากความเป็นจริงนิสัยที่ติดจะก้าวร้าวเมื่อไม่ได้ดังใจเป็นเรื่องน่ากวั่นเกรงสำหรับผู้คนรอบข้างเสียยิ่งนัก  ด้วยความที่เจ้าหล่อนเป็นบุตรีเพียงคนเดียวของผู้มีฐานะและมีหน้ามีตาในวงสังคม  ผู้เป็นบิดามารดาก็ย่อมจะรักและตามใจเป็นธรรมดา  แม้แต่งานการของบุตรี  พวกท่านก็ยังโอนหุ้นที่มีเกินกว่าครึ่งหนึ่งในบริษัทส่งออกอัญมณีและเครื่องประดับให้หล่อน  หล่อนเพียงอยู่ในฐานะผู้บริหารที่อยู่เฉยๆก็มีเงินจับจ่ายใช้สอย  ผิดกับภัทรา…ผู้เป็นบุตรีคนเล็กของครอบครัวที่ต้องทำงาน…กับพี่ชายซึ่งประกอบธุรกิจจำหน่ายเครื่องสุขภัณฑ์อันเป็นกิจการของครอบครัว  แต่จะพูดไปฐานะทางบ้านของหล่อนเมื่อเทียบกับอีกฝ่ายก็แค่ด้อยกว่าเพียงน้อยนิดซึ่งหล่อนก็ไม่เคยเก็บมาคิดหรือใส่ใจให้รกสมอง  เพราะหล่อนมีความสุขในชีวิตทุกประการโดยเฉพาะมีสิทธิ์เลือกคนที่หล่อนรัก  หล่อนยังจะต้องการสิ่งใดอีก  สงสารก็แต่อภัณตรี…เพื่อนสาวที่บุพการีกำลังจะจับคลุมถุงชน



       และแล้วเสียงเคาะประตูห้องก็ทำให้ภัทราหลุดจากห้วงแห่งความคิด  หล่อนจึงออกปากอนุญาตให้ผู้ขอพบเข้ามา  



    \"เชิญค่ะ\"  



      ภาสกรบิดลูกบิดก่อนเปิดประตูห้องทำงานของผู้เป็นน้อง



      \"คิดว่าใครเหรอภัท\"  พูดจบเขาก็ปิดประตูตามหลัง



      \"ก็ไม่คิดว่าใครหรอกค่ะ\"  ผู้เป็นน้องยอกย้อนอย่างกวนประสาท



    \"เมื่อครู่พี่เดินสวนกับตรีแน่ะ  แสดงว่าตรีเอาปัญหามาให้เรา \'อีก\' ล่ะสิ  รู้มั้ยพี่เห็นตรีทีไรพี่ก็เห็นเค้าของความยุ่งยากตามมาด้วยทุกที\"  ผู้เป็นพี่บอกอย่างไม่ใส่ใจกับคำพูดยั่วอารมณ์ของน้องสาว



    \"พี่กรรู้ดีจังค่ะ\"  หล่อนยิ้มกว้างผิดกับใบหน้าที่มีร่องรอยเคร่งขรึม



    \"บอกปัญหาของเพื่อนเรามา  พี่จะช่วย\"  ภาสกรเสนอตัวอย่างอารมณ์ดี



    \"เสียดายพี่กรมีแฟนแล้ว  ไม่งั้นภัทจะให้พี่แสดงละครตบตาพ่อแม่ของตรีเขา\"



    \"ให้เป็นแฟนตรี  ไม่ไหวหรอก  พี่ขอสละสิทธิ์ทันทีเลยน้องเอ๋ย\"  เขารีบบอกทันควันก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า



    \"ช่วยอธิบายขยายความหน่อยภัท\"  



    ภัทรายอมบอกเล่าเรื่องราวของเพื่อนสาวโดยดีเพราะตัวหล่อนเองก็ใช่ว่าจะเป็นนักแก้ปัญหาตัวยง  อีกอย่างพี่ชายที่ดีก็มีหน้าที่ต้องช่วยเหลือน้องสาวอยู่แล้ว  



    หากเมื่อสิ้นเสียงของผู้เป็นน้อง  ดวงตาสีดำสนิทดุจนิลก็ฉายแววครุ่นคิดอย่างชัดแจ้ง  และภัทราก็ทราบในวินาทีนั้นว่าเขากำลังก่อร่างความคิดของตนอย่างเงียบๆ  ความสงัดที่เข้าคั่นกลางระหว่างสองพี่น้องทำให้บรรยากาศตึงเครียดอย่างเฉียบพลันและดำเนินอยู่เป็นนานกว่าทั้งภัทราทั้งภาสกรจะประสานเสียงขึ้นอย่างคิดเห็นตรงกันโดยบังเอิญ



      \"เพื่อนวุฒิคนนั้น!\"



      \"พี่กรหมายถึงใครคะ\"  ผู้เป็นน้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม



    \"เราหมายถึงใครล่ะ\"  เขากลับย้อนถาม



      \"คุณรัชนนท์  เศรษฐสิทธิ์โชติ ค่ะ\"



    \"พี่ก็คิดเหมือนเรานั่นแหละ\"  ภาสกรพูดยิ้มๆ



    \"ไหวเหรอคะ  คุณนนท์กับตรี\"  คิดขึ้นมาหล่อนก็ให้รู้สึกว่าขืนให้คนสองคนที่มีนิสัยคล้ายๆกันมาเจอกัน…มีหวังแย่



      \"คุณนนท์ก็อารมณ์ร้ายพอๆกันกับตรี  เราไม่คิดเหรอ  บางทีพวกเขาอาจเหมาะสมกัน\"  ผู้เป็นพี่พูดอย่างนึกสนุก



    \"พี่กรคิดได้ไงคะเนี่ย\"  ผู้เป็นน้องไม่นึกสนุกไปกับพี่ชายของหล่อนสักนิด



      \"อ้าว  แค่คิดว่าคุณนนท์เขาก็ใช่ย่อย  เขาอาจจะสยบตรีได้\"  



    \"จะแตกหักสิไม่ว่า\"  



      \"เราเองก็ยังคิดเหมือนพี่นี่\"  



      \"ภัทเห็นว่าเขายังไม่มีแฟนต่างหากล่ะคะพี่กร  เพราะเพื่อนๆของวุฒิส่วนมาก  ถ้าไม่แต่งงานก็ควงหญิงกันอยู่\"



      \"หึๆ  เหรอ  คิดคนละแง่กันแฮะ\"  



      \"เขาเป็นทางออกสุดท้ายกระมังคะพี่กร\"  



      \"ก็ลองเจรจากับเขาก่อน  เผื่อเขาไม่อยากเล่นด้วย\"  



      \"ค่ะ  ภัทก็ว่าจะให้วุฒิช่วยพูด  ไว้ใกล้เที่ยงภัทจะโทร.หาวุฒิแล้วค่อยให้เขาเกลี้ยกล่อมคุณนนท์\"



      \"คงจะเป็นมื้อเที่ยงที่แสนอร่อย  ยังไงพี่ก็จะรอฟังข่าวดี  แหม  พูดตรงๆนะภัท  งานนี้น่าสนใจทีเดียว\"  นัยน์ตาของภาสกรเป็นประกายวิบวับ



      \"ค่ะ  น่าสนใจ\"  ภัทราพูดขรึมๆ



      \"เอาน่าภัท  ร่าเริงหน่อย  นี่น่ะความหรรษาสุดยอดแห่งรอบปี\"



      \"พี่กรขา  ตรีเป็นเพื่อนภัทนะคะ\"  น้ำเสียงของหล่อนมีร่องรอยข่มขู่เขาอย่างชัดเจนเพราะหล่อนคงจะยอมให้ใครต่อใครเห็นเพื่อนสาวของหล่อนเป็นเครื่องสร้างความบันเทิงอยู่หรอก



      ผู้เป็นพี่ปิดปากสนิทแทบจะในทันใดพลางแสร้งก้มดูนาฬิกาข้อมือของตน



      \"สิบโมงละ  พี่ขอตัวไปทำงานต่อดีกว่า  พอดีอีกครึ่งชั่วโมงลูกค้าจะมาพบ\"  เขาบอกง่ายๆอย่างรู้อารมณ์ของภัทรา



      \"ตามสบายค่ะ\"  ผู้เป็นน้องบอกเสียงเรียบด้วยดวงตาฉายแววดุดันอยู่ในที



      \"ลาล่ะครับคุณน้องสาวที่เคารพ\"  ภาสกรบอกอย่างล้อเลียน



      เจ้าของห้องรับรู้ด้วยอาการนิ่งเฉย  และพอคล้อยหลังพี่ชาย  หล่อนก็เอนหลังกับพนักเก้าอี้พร้อมๆกับระบายลมหายใจหนักๆ



      ด้านอภัณตรีผู้ปั้นสีหน้าให้ยิ้มแย้มแจ่มใสเมื่ออยู่กับคนรักซึ่งตรงกันข้ามกับใจของหล่อนที่กำลังร้อนรุ่มด้วยฤทธิ์ของปัญหาที่รุมเร้าเล่นงานหล่อนโดยไม่ยอมให้หล่อนมีความสุขแม้เศษเสี้ยวนาที  นั่นทำให้อภัณตรีต้องพยายามข่มใจอย่างมากจนหล่อนแทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่



      \"ตรีเป็นอะไรเหรอครับ\"  กำพลเอ่ยถามด้วยสายตาที่อ่อนโยนอย่างเป็นห่วงเป็นใยหญิงสาว



      \"เปล่าค่ะ\"  หล่อนปดหน้าซื่อตาใส



      \"เอ  จริงเหรอครับ\"  เขาย้ำถามอย่างไม่แน่ใจกับคำพูดของอภัณตรีเท่าใดนัก



      \"จริงค่ะ\"  หล่อนยืนยันหนักแน่น



      กำพลยิ้มน้อยๆอย่างต้องการเอาใจ



      \"เราไปดูชุดที่ร้านประจำของตรีกันมั้ย\"  เขาชักชวนหล่อน



      \"ค่ะ\"  อภัณตรีรับคำอย่างไร้อารมณ์เพราะหล่อนห่วงพะวงและปริวิตกกับสิ่งที่ผู้เป็นบิดามารดาสร้างขึ้นมาเพื่อให้หล่อนต้องเผชิญอย่างขัดใจ



      ชายหนุ่มผู้มีวัยมากกว่าหญิงคนรักเป็นเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่มีชื่อแห่งหนึ่ง  เขาจัดเป็นชายหนุ่มผู้มีหน้าตาดี  มีการศึกษาด้วยปริญญาบัตรจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในประเทศสหรัฐอเมริกา  กิริยาวาจาของเขาก็สุภาพ  ทั้งยังรู้จักวิธีเอาชนะใจ  ผู้หญิง  กำพลจึงเป็นชายหนุ่มที่เนื้อหอมและดึงดูดเพศตรงข้ามไม่น้อย  หากเขาก็รู้จักนิสัยใจคอของคนรักผู้มีความหึงหวงอย่างมากต่อตัวเขา  แน่ล่ะ  เขารู้ว่าควรประพฤติตัวอย่างไรเพื่อไม่ให้หล่อนเกิดความเคืองโกรธและรู้วิธีคลายโทสะของอภัณตรีในยามที่เขาต้องงอนง้อหล่อน  ซึ่งกำพลก็ทำให้หญิงสาวอยู่มือเสียด้วย



      \"ผมว่าชุดสีชมพูเหมาะกับตรีมากเลย\"  ชายหนุ่มเสนอความคิดด้วยรอยยิ้มเก๋



      \"ชุดราตรีเหรอคะ\"  หญิงสาวถามเสียงเรียบ



      \"ครับ\"  



    \"ตรีลองชุดนะคะพล\"  หล่อนสนองตอบต่อถ้อยคำเสนอแนะของเขาอย่างว่าง่าย



      \"ผมกำลังอยากเห็นคุณในชุดสวย  ผมกล้ารับประกันว่าถ้าคุณออกงาน  คุณต้องโดดเด่นกว่าใคร\"  กำพลพูดอย่างชื่นชมคนรักเต็มที่



    \"ที่คุณพูดน่ะแปลว่าปรกติตรีไม่สวยเหรอคะ\"  อภัณตรีแสร้งทำท่างอน



      \"ใครว่า  คุณน่ะสวยที่สุดในสายตาผมเลย\"  เขาพูดด้วยดวงตาที่เป็นประกายพราวระยับทำเอาคนรักหน้าแดงเรื่อด้วยความเขินอาย



      \"อายเขามั่งสิคะพล\"  หล่อนหน้าร้อนซู่เพราะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของพนักงานขายในร้านสองคนที่บังเอิญได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม



    \"เรื่องจริงนี่จะอายทำไม\"  ชายหนุ่มพูดหน้าตาเฉยอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้าน



      \"กำพล\"  หญิงสาวเรียกขานนามเต็มของเขาเป็นเชิงร้องขอให้เขาหยุดเกี้ยวหล่อนต่อหน้าธารกำนัล



      \"โอเค  ผมขอโทษ  ผมหยุดละ\"  



      \"ตรีไม่โกรธ  แต่คราวหลัง…\"  หล่อนพูดไม่ทันจบถ้อยความ  ปลายนิ้วชี้ของเขาก็แตะริมฝีปากได้รูปของหล่อนเสียก่อน



      \"ผมเข้าใจ\"  รอยยิ้มละไมปรากฏบนใบหน้าของกำพล



      \"ขอบคุณค่ะ\"  อภัณตรียิ้มตอบ



      \"น้องๆ  คุณตรีจะลองชุดแน่ะ\"  เขาเรียกหาพนักงานขาย



      พนักงานขายสาวสวยจึงทำหน้าที่ของหล่อนโดยไม่รอช้า    



      อภัณตรีใช้เวลากับการสวมใส่ชุดราตรีสีชมพูอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะออกจากห้องลองเสื้อเพื่อให้คนรักของหล่อนได้ยลโฉมอย่างเต็มตา



      \"คุณสวยเกินกว่าที่ผมจินตนาการไว้\"  ชายหนุ่มบอกหล่อนด้วยอาการตกตะลึง



      \"พลก็…\"  ใบหน้าของหญิงสาวแปรเปลี่ยนเป็นสีเข้มราวกับลูกตำลึงเพราะอากัปกิริยาและคำพูดของคนรัก



      \"คุณสวยจริงๆนี่\"



      \"พอเถอะค่ะ\"  หล่อนพูดตัดบทเพราะเหลือบแลเห็นสองพนักงานสาวที่รู้เห็นเหตุการณ์ยืนอมยิ้มอยู่ใกล้ๆกัน



      \"ตามบัญชาของเจ้าหญิงครับผม\"  น้ำเสียงของกำพลแฝงร่องรอยขบขัน



    อภัณตรีจึงกลับเข้าห้องลองเสื้อเพื่อเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าชุดเดิม  และพอหญิงสาวกลับออกมาอีกครั้ง  กำพลก็ถามซื้อชุดสวยจากพนักงานขายซึ่งเจ้าของร้านก็ยินดีลดราคาให้แก่ลูกค้าขาประจำ  



      \"คุณจะสิ้นเปลืองเงินทองทำไมคะ\"  หญิงสาวถามคนข้างตัวระหว่างที่เดินดูร้านรวงต่างๆภายในห้างสรรพสินค้า



      \"ผมเต็มใจ  อีกอย่าง  ใครเขาก็อยากจะให้แฟนของตัวเองดูดีทั้งนั้นล่ะครับ\"  เขาตอบง่ายๆ



    \"ทีหน้าทีหลังอย่าใช้เงินเพื่อตรีนะคะ\"  หล่อนวอนขอแกมบังคับ



    \"ผมรับทราบ\"  กำพลยิ้มมุมปาก



    \"แค่รับทราบกระมัง\"  อภัณตรีส่ายหน้าน้อยๆอย่างรู้เท่าทันความคิดของอีกฝ่าย  คนอย่างกำพลมีหรือจะเชื่อฟังหล่อน ทุกเรื่อง  บางครั้งเขาก็หลีกเลี่ยงการปฏิบัติตามความต้องการของหล่อนเหมือนกัน



      \"ดูอะไรต่อดีตรี\"  เขาพูดอย่างเสเปลี่ยนเรื่อง



      \"กระเป๋ามั้ย\"  ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเสนอความเห็นเช่นเคย



      \"ตามใจค่ะ\"  หญิงสาวตอบอย่างรู้ตัวว่าหล่อนไม่ควรจะบังคับกะเกณฑ์เขาให้มากจนเกินขอบเขตและความอดทนอดกลั้นที่เขามีต่อหล่อน  ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่หล่อนคบกับกำพล  เขาเป็นฝ่ายตามใจและยอมลงให้หล่อนมาตลอดโดยไม่เคยปริปากบ่นหรือแสดงอาการไม่พอใจ  หรือหนักใจเลยสักครั้ง  ดังนั้น  หล่อนก็ต้องรู้จักขอบเขตของตนเองเช่นกัน



      \"อ้าว  ต้องตามใจคุณถึงจะถูก  มาตามใจผมก็หมดกัน\"  กำพลหัวเราะร่วน



      \"ก็ถ้าเป็นพล  พลอยากจะดูอะไร\"



      ชายหนุ่มยิ้มกริ่มแกมเจ้าเล่ห์  หญิงสาวจำต้องดักคอว่า



      \"อะไรที่ผู้ชายชอบดู  ตรีไม่เอาด้วยแน่ๆค่ะ\"        



      \"ว้า  รู้ทันเหรอเนี่ย\"



      \"รู้สิคะ\"  หล่อนตอบเสียงเรียบ



      \"ฮื่อ  เพราะตรีเป็นแฟนผมนี่เนอะ\"  



      อภัณตรีหัวเราะเสียงใสอย่างอารมณ์ดีเพราะความปริวิตกในใจของหล่อนบรรเทาเบาบางลงมากแล้วจากการที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่หล่อนรัก  นอกจากกำพลจะเป็นสุภาพบุรุษ  เขายังรู้จักใช้คำพูดเพื่อสร้างรอยยิ้มให้แก่อีกฝ่ายซึ่งการพบปะพูดคุยกันเพียงไม่กี่ครั้งก็ไม่ยากที่เขาจะทำให้หล่อนชอบเขา  



      \"ค่ะ\"



      \"ดีใจจังที่คุณยอมรับ\"



      \"ถ้าตรีคิดจะปฏิเสธก็คงจะทำตั้งแต่ก่อนที่เราจะเริ่มคบกันล่ะค่ะ\"



    \"อ้อ\"  กำพลลากเสียง



      \"คุณแกล้งทำเป็นซื่อไปได้\"  หญิงสาวเหน็บ



      \"ผมพูดเล่นต่างหาก\"  ชายหนุ่มแก้ตัวน้ำขุ่นๆ



      \"ไหลลื่นจังค่ะ\"  



      \"คุณก็ยังอุตส่าห์ไล่ทันผม\"  เขาหัวเราะในลำคอหึๆ



      \"ก็ใช้ใบข่อย\"  หล่อนสวนกลับ



      \"ตรีเห็นผมเป็นพ่อปลาไหลหรอกรึ\"  กำพลแสร้งขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างมีอารมณ์ขึ้นมาบ้าง



      \"เปล่านะคะ  ทีคุณยังพูดเล่น  ตรีก็เอามั่ง\"  อภัณตรีตอบโต้ทันควัน



      \"ผมชักกลัวคุณ\"  ชายหนุ่มพูดขรึมๆ



      \"ให้มันจริงเถอะค่ะ\"



      \"ครับๆ\"  เขาฉีกยิ้ม    



      \"หิวรึยังครับตรี\"  กำพลเสเปลี่ยนเรื่องคำรบสอง



      \"เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงเองค่ะพล\"  เป็นคำตอบปฏิเสธจากปากของหล่อนที่ไม่ตรงกับคำถามของอีกฝ่าย



      \"ไปไหนมา  สามวาสองศอกแฮะ\"  ชายหนุ่มยักไหล่  



    หากหญิงสาวหันขวับมองเขาอย่างขุ่นเคืองเพราะตั้งแต่เช้าอารมณ์ของหล่อนก็ใช่จะดีนัก  ด้วยคำพูดหยอกล้อของเขาก็ทำให้พายุที่เริ่มสลายตัวกลับตั้งเค้าใหม่อย่างไร้ต้นสายปลายเหตุ



      \"ถ้าผมพูดอะไรผิด  ผมต้องขอโทษจริงๆ\"  กำพลบอกอย่างรู้สำนึก



      อภัณตรีสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดก่อนค่อยๆผ่อนออกอย่างช้าๆเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนเพราะเกรงกำพลจะเข็ดขยาดกับนิสัยของหล่อนที่เป็นคนลมเพลมพัดง่าย



      \"ค่ะ  หมู่นี้ตรีรู้สึกหงุดหงิดบ่อยๆ\"  หล่อนสารภาพ



    \"เลือดลมผิดปรกติเหรอตรี\"  ชายหนุ่มถามตรงๆด้วยสีหน้าเรียบเฉยทำให้ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีเข้ม



      อภัณตรีพยักหน้าแทนคำตอบ  เออหนอ  นี่หล่อนต้องโกหกเขาถึงสองครั้งสองคราเชียวหรือ



      \"ผมเดาถูกอย่างไม่น่าเชื่อ\"  เขาบอกด้วยความรู้สึกแปลกใจ



    \"คนเราก็มีเดาถูกมั่งผิดมั่ง  และก็เผอิญคุณเดาถูก\"  หล่อนยกคำอธิบายมากล่าวอ้างอย่างอ่อนด้วยเหตุผล



      \"ถูกของตรี\"  กำพลยอมรับเสียอย่างนั้น



      \"เรื่องกระเป๋า  ผมนึกได้ละ  ผมน่าจะซื้อกระเป๋าให้คุณสักใบ\"  เขาพูดต่ออย่างเข้าข้างตัวเอง



      \"พลคะ  อย่าสิ้นเปลืองค่ะ\"  หญิงสาวย้ำเตือนความจำให้กับเขา



      \"อ๊ะ  ผมขอโทษ  เอ๊ะ  ขอโทษครั้งที่เท่าไหร่เนี่ย\"  ชายหนุ่มพูดติดตลก



      และคำพูดของเขาก็ทำให้อภัณตรีหลุดเสียงหัวเราะคิกอย่างสุดจะกลั้น



      \"เห็นมั้ย  อารมณ์ของคุณดีขึ้น\"  เขายั่วยิ้ม



      \"ตรียกความดีให้คุณ\"



      \"เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ\"



      \"เกินไปค่ะ\"



      \"เกินก็เกิน  ดีกว่าขาด\"  ชายหนุ่มเฉไฉไปเรื่อยๆ



      \"ก่อนหน้า  คุณจะชวนตรีทานข้าว\"  



      \"คุณหิว\"  กำพลพูดเป็นเชิงถาม



      \"จำเป็นต้องหิวค่ะ\"  หล่อนพูดเหมือนประชด  ทว่าบนใบหน้างามปรากฏรอยยิ้มอ่อนหวานจนคนมองไม่อาจจะคิดเป็นอื่น