ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความสัมพันธ์
เอเวอรีน เินมาที่หอพัสลิธิรินอนเ้าโมรึ่ เธอลทุนื่นเ้าในวันที่ไม่มีเรียนเพื่อัาทอมโยเพาะ
เธอมอไปที่นาฬิาบนผนัแบบเ็ๆ่อนะนั่ลรอเวลา แ่ไม่นานนั็ผลอยหลับไป
"โรโฟัส นั่นแฟนนายนิ่" ีนี้ไปที่เ็สาวใส่ผ้าลุมสีน้ำเินเ้มำลัผล็อยหลับอยู่หน้าหอพั เ้าอื่อำลัวยโอาสทำแ้ม แ่ทอมเินออมา่อน
"เะะ ะมัเลย นายเอาเธอออไปให้พ้นทาทอมที"ีนออำสั่หวัะเอาหน้า
"ไม่้อ ันมีธุระับเธอ" ทอมยมือห้ามพลาโบมือให้พวเาลไป่อน
"ริสิ หล่อนทำไว้แสบน่าู" ีนแยเี้ยว่อนระุโรโฟัสให้ไปิน้าว้วยัน เ้าัวเหลือบมอเอเวอรีน ่อนเินามเพื่อนไป
ทอมประอัวเธอมานั่พิผนัีๆ ่อนหยิบไม้ายสิทธิ์ออมา เามอไปทีุ่สีน้ำเินเ้มอเธอ
แล้ว่อยๆวารูปนเรเวนไว้ที่หน้าผา พร้อมับเียน้อวาม แล้ฟรี เสีย้อแ้อลุ่มนัเรียนสาวทำให้เาผละออไป
เป็นรั้แรที่เาทำอะไรแบบนี้
เอเวอรีน ื่นมาพร้อมับลุ่มนที่มุเธอ ็ไม่แปล เธอผิเอแหละันมาหลับรนี้นี่นา เธอหันไปมอนาฬิาึ่เลยสิบโมไปแล้ว เธอเินอไปที่โรอาหาร พร้อมับเสียหัวเราะ
ัน็แ่ัวปินี่
เธอนั่ลอย่าุน ่อนะมีใรบานส่หมายให้เธอ
"หนุ่มริฟฟินอร์ฝามา" ผู้หิผมบลอน์นนึพู พลาหัวเราะิั เธอ่อยๆลี่หมายออ...
บรึ้ม!!!!
"แ่ๆ" เสียฮาัลั่นโรอาหาร น้ำหมึสีำระเบิออมาาอ เธอเหลือบไปมอโ๊ะสลิธิริน เาลั้นำแทบาย ฝีมือเาหรอ? ไม่สิ ไม่ใ่
"หยุหัวเราะไ้แล้ว" เสียทุ้มเอ่ยึ้น เป็นเสียที่ไม่ไ้ยินมานาน
"พอล?" เอเวอรีนเอ่ยื่อเาะที่เ้าัววิ่มาเ็หมึให้
" บ้าะมั ใรเล่นอะไรแบบนี้เนี่ย" หนุ่มผมแบ่นอุบอิบ "เธอ้ออย่าไป
ยอมนะ"
"นายลับมาแล้วหรอ?"เธอรู้สึีใอย่าบอไม่ถูที่เพื่อนรัลับมาหลัาไปเยี่ยมาิแล้วหายไปเลย
"อืม" เายิ้มอย่าอ่อนโยน "ไม่้อลัวแล้วนะ" เาลูบผมเธอเบาๆไม่เรลัว่อเสียุบิบ
"ไปล้าหน้าเถอะ" เอเวอรีนพยัหน้า เธอมีอีหลายเรื่อที่อยาถามเา แ่ยัไม่ใ่อนนี้ เธอไปล้าหน้าที่ห้อน้ำ่อนพบัวอัษรบนหน้า
ใรเียน? ทอม?
เธอำลายมือนี้ไ้ อนที่เาเ็นื่อรับหนัสือ เธอไม่ไ้โรธที่เาทำแบบนี้ แ่ลับโรธที่เาหัวเราะที่นอื่นมาแล้เธอ
แล้วเธอโรธทำไม
เธอพยายามล้ามันออ แ่มันิอยู่อย่านั้น แม้แ่าถา็ลบไม่ออ
ทอม ริเิ้ลหุหิเป็นที่สุ ผู้ายหน้า้านผมสีแนนั้นทำเาไม่สบอารม์ ไม่รู้ทำไม เาโยนปีแมลลหม้ออย่าแร
เาปรุยาไ้แย่มาในาบนี้ ศาสราารย์ลัฮอร์นมึน แ่็มเาเหมือนเิม
"ทอม ริเิ้ล!" เาแอบหลุบยิ้มเมื่อไ้ยินเสียนี้
"มาััาันหรอ?" ทอมออ แ่เธอไม่เล่น้วย "อะไร?"เาึ้นเสีย
"นายลบมันออเี๋ยวนี้นะ ไม่้อมาทำหน้าแบบนั้น ันำลายมือนายไ้" อยู่ๆทอม็หุหิอี
"ไม่" เาเินหนีไป
"ทอม!!!" เธอวิ่ามเามา "อย่าน้อย็บอหน่อย็ไ้ว่านายใ้าถาอะไร"เธอุแนเาไว้ ถึเาะัวผอมแ่เรี่ยวแรเธอเาสามารถสะบัออไ้่ายมา เาเลือที่ะไม่ทำ
"ทำไมล่ะ ันว่าหน้าเธอแบบนี้ประหลาน้อยลนะ" เาส่ยิ้มร้ายาให้เธอ เธอเลียมัน ทอมำลัิว่าเธอะทำอะไรเา แ่ป่าวเลย เธอปล่อยมือออาแนเา
"ันไม่น่าิเลย ว่าลึๆแล้วนายเป็นนี" เธอส่สายาผิหวัมาที่เา ่อนวิ่หนีไป
“เฮ้ โรโฟัส ่วนี้แฟนนายมาบ่อยเนอะ” ีนที่พึ่เินออมาิล ่วนี้เาพูมาผิปิ โรโฟัสอยา่อยเาัที แ่็ลัวว่าะัใทอม
“ีน ันรำาเสียนาย”ทอมพูลอไรฟัน ทำให้เสียเหมือนูมาไปอี ีนหน้าีทันที โรโฟัสสะใลึๆแ่้อเ็บอาารไว้
“ันอโทษทอม” ีนล่าวลัวๆ
“ันว่านายพูไ้ีว่านั้นนะ” ทอมเลือระบายวามหุหิไว้ที่เา
“ให้อภัยันเถอะ ไ้โปร ทอม” เสียีนูอู้อี้ ไม่น่าฟั แ่ทอมลับอบ เานึอะไรสัพันึ ไม่ยอมเินออไปสัที
“ะว่าไปันไม่อบให้นายเรียันแบบนี้เลย ันวรเปลี่ยนื่อไ้แล้ว” ทอมยิ้มให้ีน ่อนเินาไปโยไม่รอ
เอเวอรีนี่าาถาในสมุ เธอพยายามลบรอยบนหน้าผาเธอออ พอลเพื่อนรัเธอ็อยาะมา่วย้วย แ่เธอให้เาไปรวราวามเรียบร้อยแทน
“เอเวอรีน” เสียนี้ทำให้เอเวอรีนไม่อยานั่รนี้อี่อไป เธอ ปิสมุล่อนะเินออไปแ่ไม่สำเร็ “ันยัไม่ไ้บอให้เธอออไปไ้” ทอมใ้แนันเธอไว้
“ันไม่ใ่ลูน้อนาย!” เธอไม่สบาเา พลาันแนเา
“็ริ แ่ันมาลบรอยที่หน้าให้เธอ” เา้มลมอผู้หิรหน้า ในที่สุเธอ็ยอมพยัหน้า ทำให้เาพอใมา “ันะเ็บเรเวนไว้นะ” ทอมพูแมบัับ
“แ่นี่มันหน้าันนะ” เอเวอรีนแหวึ้นมา
“อนนี้มันเป็นอันแล้ว” เายิ้มแบบนั้นอีแล้ว เธอมุ่ยหน้า ่อนนั่ลร้ามเา
“ามใเลย” เธอพู้วยน้ำเสียอนๆ ่อนหน้านี้เาพูาไม่ีับเธอ อนนี้็มาทำีับเธอะแล้ว ารอโทษแบบทอม ริเิ้ลสไล์รึไัน
“หลับาสิ เผื่อันมือสั่นะไ้ไม่โนาเธอ” เาพู เธอยอมทำามแ่โยี ทอมแอบำนิๆที่เธอหลอ่ายนานี้ เาลบำว่าแล้ฟรีออ พลานึว่าะเียนอะไรเพิ่มไปี
“มีอะไรหรอทอม?”
“ำลัิเรื่อยเปื่อยน่ะ” เารู้ว่าเธอ้อถามอีแน่ๆ ึิำอบเผื่อไว้
“เรื่ออะไรล่ะ?”
“ันไม่อบื่อัวเอน่ะ เลยอยาไ้ื่อใหม่” ทอมถือโอาสนี้ถามเธอไป้วยเลย “ลอร์โวลเอร์มอร์ เป็นไ?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆ” ผู้หิรหน้าำัลั่น โีที่อนนี้ไม่มีนอยู่ ทอมรู้สึหุหินิหน่อย เา่อน้าอบื่อนี้ทีเียว แ่พอเห็นท่าทีำแทบายอเธอ เา็เปลี่ยนเป็นยิ้มาม
“น่าำรไหน?”
“ถามริ? ันว่าื่อเหมือนพ่อมเมายาอยานำลัทธิเลยนะ” เธอพูพลาำนสำลั “แ่ๆ โอ้ย ฮ่าๆ”
“หันหน้ามาไ้แล้ว ยัลบไม่เสร็” เารู้แล้วว่าเาะเียนอะไรลไปบนหน้าเธอี...
เอเวอรีน เินไปหาพอลที่รวราวามเรียบร้อยอยู่รระเบีย
“ันลบมันออไ้แล้วล่ะ” เธอพูอย่าร่าเริ แ่รอยยิ้ม็หายไปเมื่อเห็นิ้วที่มวิันอเพื่อนน
“เอ่อ เอเวอรีน ลอร์โวลเอร์มอร์นี่ใร”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น