ไป๋เตี๋ย ผีเสื้อน้อยผจญภัย

ลำดับตอนที่ #9 : ภารกิจช่วยเหลือ

ภารกิจช่วยเหลือ

ชื่อ : ไป๋เตี๋ย เลเวล : 45

ค่าพลังโจมตี : 1000 ค่าพลังเวท : 20 

ค่าความว่องไว : 820 ค่าพลังป้องกัน : 800 ยอดเงิน 15870 เหรียญทอง

ไป๋เตี๋ยถอนหายใจและเปิดแผนที่ขึ้นมา ในเมื่อหาสัตว์ป่าที่ต้องการความช่วยเหลือไม่ได้ง่ายๆ เช่นนั้นก็ต้องช่วยเหลือมนุษย์ ไป๋เตี๋ยกดเปิดแผนที่ นางคิดจะเดินทางไปที่บริเวณป่าชั้นนอก ที่ที่น่าจะพบเจอกับมนุษย์ได้ง่ายที่สุด

จากตำราของชาวบรรพตที่นางค้นพบมา ผู้คนที่ดินแดนนี้ได้แบ่งป่าออกเป็นสามส่วน โดยส่วนที่อยู่ใกล้กับชาวบ้านและมีเพียงสัตว์ป่า จะถูกเรียกว่าป่าชั้นนอก

ที่แห่งนั้นชาวบ้านมักจะเข้ามาหาของป่าอยู่เสมอ ขณะที่ลึกเข้ามาในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายนี่คือป่าชั้นใน และส่วนสุดท้ายผืนป่าที่ถูกเรียกว่าป่าต้องห้ามหรือป่าอาถรรพ์ เป็นที่ที่นางอยู่อาศัยในตอนนี้นั่นเอง

หากว่าไป๋เตี๋ยอยากพบเจอผู้คน เช่นนั้นนางก็ต้องออกไปที่ป่าชั้นนอก…ไม่มีทางเหลือแล้ว ไป๋เตี๋ยไม่อยากเสียเหรียญทองที่สะสมมาให้กับระบบขี้โกงอีก

และเมื่อตัดสินใจได้ไป๋เตี๋ยก็เริ่มออกเดินทาง นางเก็บกระบี่นิรันดรเอาไว้ ที่พกไว้ข้างเอวมีเพียงมีดสั้นคู่ที่ได้รับการซ่อมแซมเรียบร้อยแล้วโดยระบบซ่อมแซม การซ่อมแซมมีดสั้นคู่ของนาง ไป๋เตี๋ยใช้กำไลทับทิมราชินีหลอมรวมเข้าไปด้วย ทำให้ความแข็งแกร่งของมีดสั้นนี้มีเพิ่มมากยิ่งขึ้น

ระบบที่ไป๋เตี๋ยชอบมากที่สุดในเกมคือระบบผลิต เพราะมันผลิตได้ทั้งยาและอาวุธ รวมทั้งเครื่องใช้ต่างๆ แต่ไป๋เตี๋ยจะต้องหาวัตถุดิบที่ตรงตามที่ตำราระบุเอาไว้มาให้ครบถ้วนก่อน

ดังเช่นเมื่อนางต้องการผลิตโอสถถอนพิษ ตำราบอกเอาไว้ว่าโอสถถอนพิษระดับตำนานนั้น จะต้องใช้สมุนไพรหายากอย่างดอกจันทราหวน หญ้าแสงจันทร์ เมล็ดทองคำ เกสรส่องแสงและว่านเงินขจัดพิษ

ทั้งหมดล้วนเป็นสมุนไพรระดับสูง มีเพียงดอกจันทราหวนที่เป็นสมุนไพรหายาก แต่ไป๋เตี๋ยก็สามารถหาสมุนไพรทั้งหมดมาจนครบถ้วนและใช้ระบบผลิต ผลิตโอสถถอนพิษระดับตำนานขึ้นมาได้

นอกจากนั้นยังมีโอสถน้ำบำรุงผิวพรรณอีก มือของไป๋เตี๋ยที่หยาบกร้านเพราะอาวุธและการขุดดิน เพียงแค่ใช้โอสถน้ำบำรุงผิวพรรณนี้ มือเล็กของนางตอนนี้จึงนุ่มนิ่มราวกับมือของเด็ก

น่าเสียดายที่ป่าเก้าพิษมากล้นด้วยสมุนไพรแต่ไม่มีแร่ธาตุ ด้วยเหตุนี้ไป๋เตี๋ยจึงยังไม่มีโอกาสได้ลองผลิตอาวุธหรือเครื่องใช้อื่นๆ เพราะว่านางนั้นหาแร่ธาตุที่ระบุเอาไว้ในตำราไม่พบ

ส่วนระบบฟาร์มนั้นเป็นระบบที่ไป๋เตี๋ยใช้สำหรับจัดเก็บสมุนไพรและพรรณไม้ทั้งหมด เพราะเมื่อนางวางพืชพรรณลงไปในช่องผลิต ระบบฟาร์มจะทำหน้าที่ปลูกพรรณไม้นั้นให้นาง ส่วนระยะเวลาการเจริญเติบโต ก็ขึ้นอยู่กับระดับของสมุนไพร หากยิ่งหายากก็จะยิ่งปลูกยาก

และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ไป๋เตี๋ยไม่นึกเสียดาย ที่นำดอกจันทราหวนมาใช้ผลิตโอสถถอนพิษระดับตำนาน เพราะนางสามารถปลูกดอกจันทราหวนเองได้ ไม่จำเป็นต้องกลับไปเยือนถิ่นของพวกหมียักษ์อีกครา

[ออกจากป่าต้องห้าม]

[เข้าสู่ป่าชั้นใน]

เดินทางมาครึ่งค่อนวันในที่สุดไป๋เตี๋ยก็ออกมาจากป่าต้องห้ามได้ สาเหตุที่นางสามารถออกมาได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้เป็นเพราะว่าไป๋เตี๋ยค่อนข้างชำนาญเส้นทางและรับรู้ได้ว่าที่ตรงใดเป็นรังของสัตว์ร้ายจากระบบสำรวจ เมื่อหลีกเลี่ยงการปะทะได้ นี่ทำให้ไป๋เตี๋ยไม่เสียเวลาไปกับเรื่องอื่นนอกจากการเดินทาง

อี้ดๆ 

ไป๋เตี๋ยได้ยินเสียงร้องของหมู ระบบไม่แจ้งเตือนภัยแสดงว่านี่ไม่ใช่สัตว์ร้าย และน่าจะเป็นเสียงของสัตว์ป่า นี่ดูเหมือนว่าวันนี้โชคจะเข้าข้างนาง เพราะว่าไป๋เตี๋ยออกมาจากจากป่าต้องห้ามได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น นางก็ได้พบเจอกับสัตว์ป่าที่ต้องการความช่วยเหลือ

ไป๋เตี๋ยหวังเช่นนั้น ไม่ว่าจะเป็นตัวอะไรก็ได้ ขอเพียงต้องการความช่วยเหลือนางก็พร้อมจะเข้าไปช่วย!

องค์หญิงแห่งดวงดาวนิรันดร์กาลในอาภรณ์สีดำรีบมุ่งตรงไปยังจุดที่เป็นต้นกำเนิดของเสียงและไม่นานนักนางก็ได้พบเจอกับหมูป่าตัวหนึ่งที่กำลังส่งเสียงร้อง ที่ขาของมันมีร่องรอยของการถูกกัด แน่ชัดแล้วว่าหมูป่าตัวนี้นั้นได้รับบาดเจ็บ

ดีมาก!

ไป๋เตี๋ยยิ้มร่าและรีบวิ่งเข้าไปหาหมูป่าตัวนั้น หมูป่ามีเขี้ยวที่แหลมคมยื่นออกมา เมื่อมันเห็นนางก็คิดที่จะป้องกันตัวเองด้วยการจู่โจมใส่นางทันที แต่ไป๋เตี๋ยไม่นึกสนใจ หมูป่าบาดเจ็บหรือจะสู้แรงนางได้กัน ไป๋เตี๋ยยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาดันหัวของเจ้าหมูป่าเอาไว้ และใช้มืออีกข้างใส่ยาที่แผลให้กับหมูป่าที่ได้รับบาดเจ็บ

นี่เป็นผงสมานแผลระดับสูงที่ไป๋เตี๋ยใช้ระบบผลิตผลิตขึ้นมา นางรีบใส่ยาให้เจ้าหมูก่อนจะพันผ้าให้กับมัน รอเพียงไม่นานยาของนางก็ออกฤทธิ์ เจ้าหมูป่าเมื่อไม่ได้รู้สึกเจ็บแล้วทั้งยังไม่ได้ถูกไป๋เตี๋ยจับตัวเอาไว้มันก็รีบวิ่งหนีไปโดยเร็ว

“ขอบคุณสักคำก็ไม่มี หมูโง่” ไป๋เตี๋ยบ่นเบาๆ ก่อนที่เสียงแจ้งเตือนของระบบเกมจะทำให้นางยิ้มออก

[ภารกิจประจำวัน ช่วยเหลือ 1/2 ครั้ง]

เหลือช่วยอีกครั้งเดียว นางก็จะหลุดพ้นจากภารกิจประจำวันที่เลวร้ายแล้ว เอาล่ะ…จะมีผู้ใดต้องการความช่วยเหลือจากนางหรือไม่ ไป๋เตี๋ยคิดและเริ่มเดินหน้าต่อไปและเมื่อครบกำหนดเวลาคูลดาวน์ไป๋เตี๋ยก็เปิดใช้งานระบบสำรวจ เพื่อความสะดวกสบายในการตามหาผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ

[ค้นพบ มนุษย์ ทิศตะวันออก 5 ลี้]

[ค้นพบ สัตว์ป่า ทิศตะวันออก 8 ลี้]

[ค้บพบ สัตว์ร้ายฝูงใหญ่ ทิศเหนือ 20 ลี้]

[ค้บพบ หีบปริศนา ทิศเหนือ 20 ลี้]

มนุษย์?

กว่าห้าเดือนแล้วที่ไป๋เตี๋ยไม่ได้พบเจอกับมนุษย์และไม่ได้พูดคุยกับผู้ใด พอรู้ว่ามีมนุษย์อยู่ใกล้ๆ นี่ทำให้นางรู้สึกสับสนในใจไม่น้อย มันคล้ายกับว่านางกำลังดีใจ เพราะอยู่เพียงลำพังมานานวันทั้งวันวิ่งวุ่นอยู่กับการเอาชีวิตรอด มันอาจจะไม่แปลกที่ไป๋เตี๋ยจะรู้สึกเช่นนี้…

ไป๋เตี๋ยเคลื่อนที่รวดเร็วพาตัวเองไปยังทิศตะวันออกที่ห่างออกไปห้าลี้ เพื่อไปหามนุษย์ ที่อาจจะกำลังต้องการความช่วยเหลือและใช้เวลาเพียงไม่นานนางก็มาถึงที่หมาย

บริเวณนี้มีกลิ่นเหม็นเน่าค่อนข้างจะรุนแรง ไป๋เตี๋ยรับรู้ได้ทันทีที่มาถึงว่าที่เบื้องหน้าของนางจะต้องมีซากศพจำนวนมากกองรวมกันอยู่ น่าจะมีทั้งซากศพมนุษย์และซากสัตว์…ในป่าก็อันตรายเช่นนี้ ไป๋เตี๋ยไม่ได้ตื่นตระหนก เพราะในป่าต้องห้ามนั้นเลวร้ายกว่ามาก

แม้ว่ามนุษย์จะไม่กล้าเข้าไปภายใน แต่พวกมนุษย์กลายพันธุ์นั้นกินได้ทุกสิ่งอย่าง ไม่เว้นแม้กระทั่งพวกเดียวกันเอง

“ผู้ใด!” ไป๋เตี๋ยยังไม่ทันได้ปรากฏกายเสียงของบุรุษผู้หนึ่งก็ตวาดลั่นพร้อมจิตสังหารที่ถูกปลดปล่อยออกมาข่มขู่ 

ตั้งแต่ต้นไป๋เตี๋ยก็ไม่คิดจะหลบซ่อน นางจึงเปิดเผยตัวตนออกมาทันทีเมื่อสิ้นเสียงของบุรุษผู้นั้น…นางก้าวเดินออกมาอย่างไม่รีบร้อน แต่ก็ไม่ได้เยื้องย่างมากพิธี ไป๋เตี๋ยเพียงเดินเพื่อให้ผ่านพ้นต้นไม้ใหญ่ที่บดบังร่างกายของนางเอาไว้จนมิด

“ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่?” นางเอ่ยถาม

ในตอนนั้นไป๋เตี๋ยก็มองสำรวจผู้ที่ยังคงรอดชีวิตอยู่ท่ามกลางซากศพจำนวนมากและพญาไร้ใบพืชกินเลือดเนื้อที่ถูกกำจัดไปแล้ว ไป๋เตี๋ยมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดสายตาลงที่บุรุษผู้สวมใส่อาภรณ์สีขาวที่บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบโลหิตสกปรก สีหน้าของเขาค่อนข้างจะขาวซีด แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นคนผู้นี้กลับดูสง่างามเป็นอย่างมาก

“ไม่จำเป็น” น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเย็นชาตอบกลับมา และเมื่ออีกฝ่ายปฏิเสธไป๋เตี๋ยจึงหันไปมองบุรุษอีกสองคนที่มีสภาพยับเยินไม่ต่างกัน

“พวกเจ้าเล่า? ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่” นางถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจว่าเป็นปกติหรือไม่ เพราะไม่ได้พูดคุยกับผู้ใดมานาน โชคดียิ่งนักที่คนดินแดนนี้พูดภาษาเดียวกับนาง นี่จึงไม่ทำให้เกิดปัญหาในด้านการสื่อสาร

“เจ้าเป็นผู้ใดกัน” บุรุษที่ร่างกายกำยำที่สุดถามนางด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง แต่ไป๋เตี๋ยกลับกะพริบตาและมองพวกเขาตาปริบๆ

“เพียงผ่านมา” ไป๋เตี๋ยตอบและหันหน้ากลับมามองบุรุษอาภรณ์ขาวที่ดูท่าแล้ว คนผู้นี้น่าจะเป็นผู้นำ

“เจ้าป่วย ให้ข้าช่วยหรือไม่” นางถามเขา ที่จริงหากมอบโอสถฟื้นฟูให้กับคนทั้งสามก็นับว่านางได้ช่วยเหลือแล้ว เพราะร่างกายของพวกเขาตอนนี้กำลังล้ามาก ไม่รู้ว่าผ่านการต่อสู้มานานเพียงใด

เพียงแต่ว่าไป๋เตี๋ยรู้สึกว่าบุรุษอาภรณ์ขาวน่าจะมีความสามารถมากกว่านี้ จิตสังหารที่เขาใช้ข่มขู่นั้นเป็นของจริง คนที่มีความสามารถถึงเพียงนั้นไม่น่าจะถูกพญาไร้ใบเล่นงานได้ง่ายๆ ไป๋เตี๋ยเพียงมองจ้องไปที่เขา นางไม่ได้มีความรู้ด้านการแพทย์ แต่ก่อนหน้านี้นางค้นพบตำราแพทย์เล่มหนึ่งเข้าในวิหารโบราณ

ไป๋เตี๋ยได้เชื่อมต่อตำราแพทย์เล่มนั้นเข้ากับระบบเกมและศึกษามันในระหว่างที่นางว่าง บังเอิญว่าอาการที่นางพึ่งอ่านเจอมาคล้ายคลึงกับบุรุษผู้นี้มาก ใบหน้าขาวซีด ตาแดงก่ำคล้ายสีโลหิต เล็บมีสีดำเข้มและหนักขึ้นจะยิ่งกระหายอยากโลหิต

อาการคล้ายกับพวกกลายพันธุ์ แต่ถ้าเป็นพวกกลายพันธุ์คงจะบ้าคลั่งมากกว่านี้ และที่สำคัญระบบคงจะแจ้งเตือนนางไปแล้ว เพราะเหตุนี้เองไป๋เตี๋ยจึงเดาว่าคนผู้นี้น่าจะกำลังป่วยและสาเหตุน่าจะเป็นเพราะถูกพิษ เป็นพิษโบราณที่มีชื่อเรียกว่า ‘โลหิตมรณา’

“เจ้าคิดว่าข้าป่วย?” ชายผู้นั้นถามไป๋เตี๋ยด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ราวคนกระหายน้ำ

“ถูกพิษ ใช้คำนี้น่าจะเหมาะสมกว่า” เมื่อสิ้นเสียงของนางบุรุษผู้นั้นก็ทรุดกายลง มือหนากำเข้าหากันแน่น…พยายามกดข่มสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับร่างกายเอาไว้

“เจ้า…” เขาเงยหน้าขึ้นมามองนาง ต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่อาจจะพูดมันออกมาได้ จนบุรุษร่างกายกำยำเป็นฝ่ายเอ่ยพูดขึ้นมาแทน

“แม่นางหากท่านเป็นหมอ ได้โปรดรักษาคุณชายของพวกข้าได้หรือไม่”

“ข้าไม่ใช่หมอ เพียงแต่มีโอสถถอนพิษอยู่เม็ดหนึ่ง หากว่าต้องการให้ช่วย ข้าจะมอบให้”

“โอสถถอนพิษธรรมดาใช้ไม่ได้ผล…”

“ลองดูก็ไม่เสียหาย อย่างไรเขาก็กำลังจะตายแล้วไม่ใช่หรือ พิษนี้หากดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงทั้งหมด แสดงว่ามันลุกลามทั่วทั้งร่างกายแล้ว” ไป๋เตี๋ยเองก็ไม่กล้ายืนยันว่าโอสถของนางจะใช้ได้ผล เนื่องจากนี่เป็นของที่ได้มาจากระบบ มันใช้ได้ผลกับนาง แต่อาจจะใช้กับคนอื่นไม่ได้ผลก็ได้

แต่ก่อนหน้านี้ไป๋เตี๋ยได้ลองใช้ผงสมานแผลที่ได้มาจากระบบเกมเช่นกันกับหมูป่าไป และพบว่ามันใช้ได้ผล ไม่แน่ว่ามันอาจจะใช้ได้ผลกับมนุษย์ด้วยเช่นกันก็ได้ นางจึงอยากลองดู

“นี่…”

“เอามา” บุรุษอาภรณ์ขาวพยายามเปล่งเสียงพูด ไป๋เตี๋ยหันไปมองเขา จากนั้นก็เรียกเอาโอสถถอนพิษออกมาและมอบมันให้กับบุรุษที่ยืนอยู่ใกล้กับนางมากที่สุด

“เพียงเม็ดเดียว ถ้าหายก็หาย” นางพูดพร้อมส่งมอบโอสถ คนผู้นั้นรับไปและนำโอสถไปป้อนให้กับบุรุษอาภรณ์ขาว ไป๋เตี๋ยยืนมองเขานิ่งด้วยแววตาที่สงบ หากแต่ในใจของนางกลับรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย นางอยากรู้ว่าโอสถนี้จะใช้กับผู้อื่นได้ผลหรือไม่

และไม่นานนักเสียงของระบบเกมก็ดังแจ้งเตือนว่านางทำภารกิจช่วยเหลือเสร็จสิ้น แต่ยามนี้ไป๋เตี๋ยไม่คิดจะสนใจ นางจ้องมองบุรุษแปลกหน้าที่อยู่เบื้องหน้าโดยไม่คิดละสายตา ในขณะที่ตัวเขาเองก็กำลังมองตอบนางเช่นกัน…ก่อนที่ชายผู้นั้นจะกระอักโลหิตสีดำที่เน่าเหม็นออกมาในที่สุด

###

ขอแก้ไขจากคำว่า ‘เควสต์’ เป็น ‘ภารกิจ’ นะคะ

พอดีไรท์พยายามหาทับศัพท์คำว่าเควสต์ดู แต่ไม่แน่ใจว่า ‘เควส’ หรือ ‘เควสต์’ เป็นคำที่ถูกต้องตามหลัก เพราะเจอแต่คำว่า ‘รีเควสต์’ ที่มีระบุเอาไว้เท่านั้น ~.~