คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คำนำ3
รภัทรรู้สึเหมือนถูฝ่ามือมัุราระาหัวใเาว้าทิ้
“เธอ!...” วาสะท้อนวามลุ่มหลเบิว้าะลึ
ยัยนี่ือนรอแท้!
วามหายนะรหน้าือนที่รภัทร่วยหล่อนาารเป็นเหยื่อนเลว แ่อนนี้หล่อนถูเาอำอยู่ใ้ร่า เลือสาวบริสุทธิ์ืออริไม่มีสิ่เือปน
“ใรสั่ใรสอนให้เ้ามานอนห้อผู้าย”
เหมือนสายฟ้าผ่าลลาหัวใ เิเรื่อแบบนี้ึ้นไ้อย่าไร ายหนุ่มัฟันอลั้น ัวนอเาถูโอบรั้วยร่อสวาทนุ่นแน่น ในะที่นเสียสาวร้อไห้ร่ำรวเหมือนเ็ถูรัแ
วามผิใรล่ะานนี้ เวรแท้ๆ นอนอยู่ีๆันมีเมียเพิ่มอีน
“แทหายไปไหน?”
“มะม่ายรู้ ะเ็บ ฮือ ฮือ ุ่มืนหนู…”
“่มืนบ้าอะไร ใระรู้ว่าเป็นเธอ นี่มัให่ใฝ่สูอยามีผัวเป็นท่านประธานสินะ”
“มะ ม่ายอยามี แ่หิวน้ำ”
“หิวน้ำแ่มานอนแอ่นบนเียันนี่นะ หมาัวไหนมันะเื่อผู้หิเหลี่ยมัอย่าเธอ”
“แล้วพาออมาาผับทำไม พาหนูมาที่นี่ทำไม…” ้วยวามเหลืออาารถูบีบั้นหัวใ เธอฟาำปั้นใส่ปลายาผู้ายปาั้วยวามโมโห
่อให้เายิ่ให่แ่ไหน็ไม่มีสิทธิ์่มเหใร ไม่ว่าะ้วยวาาหรือารระทำ็าม
รภัทรว้า้อมือบอบบาลับเีย หรี่า้อนหน้า้ำ วามัท่วมท้นหัวใแ่ฝืนวาม้อารเสียว่านที่่อัวแรสูไม่ไ้เ่นัน
“ปาีแบบนี้ เธอไ้ราื่อันทั้ืนแน่”
“ปล่อยนะ ปล่อย ะลับบ้าน”
เ้าอร่าเล็ยมืออี้าันบ่าอุุมไป้วยวามบึบึนอล้ามเนื้อ
ร่าายเาแ็แรมาอีทั้ยัไร้ท่าทีสะทสะท้าน เธอเร็ปลายนิ้วรูนผิวหนัอีฝ่ายเิรอยถลอหนัหลุิปลายเล็บ
วาสอู่สบประสาน หัวใเ้นแร ลมหายใเป่ารันในระยะใล้ิ
รภัทรรู้ีว่า่ำืนนี้ะบล้วยวามสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปาเิม
“ฟันะ ไม่มีใรอยาให้เรื่อราวมันลเอยแบบนี้ แ่ันหยุทุอย่าอนนี้ไม่ไ้” ท่อนเนื้อร้าวแร่สอลึอีทั้ยัถูรัแน่นนานั้น ไม่มีทาเป็นไปไ้ที่เาะหยุทุอย่าลลาัน
ายหนุ่มเยานนอนสั่นสะท้านใ้ร่าึ้นมอ อีฝ่ายเอาแ่เม้มปาหลับาแน่นเป็นาร่อ้านอย่าหัวรั้น ทว่าเพียเายับสะโพเนิบเบา หัวใแร่ทมิฬแทบโผบินไปับเสียราหวานๆาริมฝีปาสีมพูอ่อนๆ
“เ็บ่ะ…” หน่วยาสั่นระริอย่าเ็บปว มันเป็นวามเ็บปวที่เธอยัไม่พร้อมรับมือ ทำไม้อเิเรื่อนี้ับเธอ รั้แรอารทำัวออนอลู่นอทา ีวิ้อเผิะารรมเลวร้ายนไม่อาร้ออวาม่วยเหลือ
ผิที่ัวเอะโทษใรไ้ ถ้าัสินใลับบ้านหลัเลิาน ไม่วิ่ามพวรุ่นพี่มาานเลี้ย ุบอเธอไม่้ออยู่ในสถานาร์เลวร้ายแบบนี้
ร่าเล็ๆสะุ้วาบ ห้ววามิถูเหวี่ยระแทวามเ็บที่ำแรุึ่ลาายอันแสนบอบ้ำ ริมฝีปาเผยอึ้นแ่ไร้เสีย น้ำาหลั่รินพร้อมับศีรษะปลุมเส้นผมยาวสลวยทิ้ัวลบนหมอนอย่าไม่อาัืน
“อื้อ ท่านประธาน”
“โอว…”
รภัทรราลั่นอย่าถูอถูใ เมื่อรู่เาเพียยับร่าแล้วเผลอสะโพเ้าหาร่อสวาทบริสุทธิ์เหมือนหยาน้ำ้า วามับแน่นอันอบอุ่น็บีบรััวนนเนื้อัวเาสั่นสะท้านรุนแร
“ฮึ! หยุนะ…” ฝ่ามือนุ่มนิ่มสั่นๆผลับ่าเาเพื่อให้หยุารระทำัล่าว ลมหายใาห้ว สมอพร่าเบลอาวโพลนรับรู้ไ้ถึฝ่ามืออุ่นๆบีบเล้นปทุมถันเ่ึอเธอนเิเสียรวราระเ็นผ่านริมฝีปานุ่มเนียน
“หยุ…”
“หยุอนนี้ ไม่เธอับัน็้อายไป้า”
รภัทรสบาวาว่ำพลาสะโพสอใส่ลึล้ำ้วยทำนอรัอันวาบหวาม ัวนแ็ันผ่านร่อเสน่หาไ้เพียรึ่ทา รอยยิ้มปราเมื่อนใ้ร่าส่ายหน้าเหมือนอยาั้านแ่ลับมีวามเว้าวอนในราวเียวัน ายหนุ่มัสินใสอท่อนแน้าหนึ่รั้ร่าอ่อนระทวยอย่าไม่อา่วยเหลือนเอไ้ึ้นมาอระับ ฝ่ามืออี้าลูบใบหน้าอ่อนใสแล้วพูปลุปลอบ น้ำเสียเ็ี่แพร่าามห้วอารม์รัวนเสียว่าน
“ไม่มีอะไรน่าลัว โอเ มันอาะเ็บ แ่นิเียวเี๋ยว็หาย”
“ไม่ริ…” ม่านาลมโายให้เห็นถึวามเ็บปวปนอารม์วาบหวาม ริมฝีปาถูบเม้มเมื่ออไม้แรแย้มถูท่อนเนื้อแ็แร่ำแรเ้าสู่รวผึ้หวาน ใบหน้าแ่ำร้อน่าราวับไ้ ฝ่ามือนุ่มนิ่มเลื่อนผ่านเรือนร่าแ็แร่้วยท่าทาร้อนรนและเป็นไปามระแสอารม์บาร
“ร้อนั มันหวิวๆ”
ถ้อยำระิบปนเสียสะอึสะอื้น อาารื่นลัวีื้นมาพร้อมวามเ็บแปลบลึล้ำและยัทำให้เธอร้าวรานแทบทนไม่ไหว ท่อนแนเรียวเสลาะายอเี่ยวลำอเาไว้แน่นนรภัทรนึสสาร้อรีบสอแนรั้ร่าเล็ึ้นมาออีรั้
ใบหน้าหล่อเหลาุไ้ออหอมรุ่นบริมฝีปานเิรอยแ
“เื่อใัน เราะผ่านวามรู้สึนี้ไป้วยัน” เาไม่มีทาหยุทุอย่าลอนนี้ วาร้าวายแววริั นอยู่ในวัยแรผลิทั้ร้อไห้และทำหน้าอล้ายไม่อยาให้วามร่วมมือ
รภัทรห้ามวามระหาย้วยารพูปลอบอ่อนโยน้ำแล้ว้ำเล่า ่ำืนนี้เรียไ้ว่าเป็นรั้แรอารร่วมรัับสาวบริสุทธิ์ ่อให้ใเลียัหล่อนผู้นี้สัปานใ อีฝ่าย็วร้าวผ่านประสบาร์รั้แรอย่านุ่มนวล
ในวาเามีประายวาวระยับ ใบหน้ามายุไ้เ้าหาลำอหอมรุ่น เลื่อนฝ่ามือ้าหนึ่เล้นลึทรวอเ่ึนาให่โเินวัย รับรู้ถึอาารหายใิัอนในอ้อมอ ร่าหล่อนเริ่มร้อนระอุ้วยเพลิสวาท ใบหน้าาวระ่าับสีระเรื่อ แรปรารถนาอันแรล้าโบไหวในม่านาหรี่พริ้ม
ายหนุ่มลทอนวามเ็บปวึ่ไม่อาเลี่ยไ้้วยารป้อนุมพิหลอล่อนไร้เียสา ลาปลายลิ้นผ่านออหอมรุ่น แล้วลมาูื่มอบัวูมเ่ประับยอ้วยุ่มไสีหวาน สะโพแร่ยับเ้าหาวามุ่มื้นอบอุ่นอย่านุ่มนวล่อนสอลึหนัแน่นทรพลั
“อื้อ…อ๊ะ เ็บ”
นถูเปิประสบาร์รั้แรราลึในลำอ ร่าายบิเร็เหมือนะแเป็นเสี่ยๆ ทรวอสะท้อนึ้นลามแรรัถาโถม รภัทรโน้มัวลอร่าสั่นระริไว้แน่น พรมูบใบหน้าเปื้อนหยาน้ำา้วยวามรู้สึผิปนวามสสารับใ
ไม่ไ้อยาเป็นนเลว แ่สถานาร์อนนี้มันยาที่ะหัห้ามวาม้อาร
“เ็บมาไหม…”
“เ็บเหมือนะาย” ำอบปนเสียระเส่าพัพาวามเวทนาระแทวใ ท่านประธานเสน่ห์แรยิ้มื่น อยาหยุยั้ัวเอ้วยวามรู้สึผิอบั่วี โอว…แ่ะให้เาว่ายน้ำทวนลื่นระแสสวาทไ้อย่าไร ในเมื่อสัส่วนแ็ร้าวถูบีบรันแทบลั่
ายหนุ่มราลึในลำอึลมเ้าปอแล้วลั้นใสะโพสอใส่ัวนลึล้ำยิ่ว่าเิม
“ไม่ว่าพรุ่นี้ะเิอะไรึ้น เธอ้อยอมรับผลลัพธ์อมัน”
ายหนุ่มแนบปาุมพิริมฝีปานุ่นเนียนอย่าละเมียละไม ึมับวามหอมหวานไม่รู้หน่าย ่อนที่เวลา่อมาเาะเลื่อนใบหน้าลสู่เนินออวบาวอันบริสุทธิ์อีรั้ ปาร้อนผ่าวอ้าูปลายถันเบ่บานพร้อมละเลปลายลิ้นรัวเร็ว เล่นเอานเมา้วยฤทธิ์ยาผสมแอลอฮอล์บิเร่าิ้นพล่าน
“อ๊ะ!ท่านประธาน ท่านประธานา” เสียอเธอปะปนอารม์อออ้อน สายาเว้าวอนให้เาระทำารสัอย่า เพื่อ่วยบรรเทาวามทรมานแล่นพล่านร้าวลึ
เ้าอร่าผุผ่อัแสไฟเริ่มหายใพร่าระเส่า เพลิพิศวาสร้อนแรายัทาแววา เธอพร่ำเพ้อเรียายหนุ่ม้ำๆนแลูน่าสสาร
มือบอบบาลาผ่านสัส่วนแ็แร่้วยมัล้ามเรียเสียำรามห้าวลึานัวให่ รภัทรเยาเรียวเล็พลา้มลบูบริมฝีปาอวบอิ่มพลาูวัปลายลิ้นละมุนเ้าสู่โพลปา ัหวะเียวัน็ปรุรสวามหฤหรรษ์้วยารแทรัวนลลึ้วยัหวะระาหัวใ
“อ๊ะ…” วามเ็บเมื่อรู่ถูแทนที่้วยระแสเสียว่านเล่นเอาร่าสะท้านเหยียเร็ วาวาวหวามทอประายแห่วามเสน่หาราวับไม่ใ่สาวน้อยนเิมอีแล้ว
ารเ้าหาอเาเริ่มุเือราวท้อทะเลลั่ท่ามลาลื่นพายุ เธอรู้ว่าสิ่ใำลัะเิึส่ายหน้าั้าน แ่ทว่าเพียายหนุ่มยับสะโพอีรั้ และอีรั้ เธอ็เอาแ่ผวาอเาแน่นไม่ยอมปล่อย
“ทนไม่ไหวแล้ว ท่านประธานา…”
เธอเอ่ยออมาอย่าับวามหมายไม่ไ้ ร่าายถูลื่นเสน่หาเล่นานนวิาแทบหลุลอย ร่ำรวราวผู้หิร่านรั ใบหน้าลับเ็มไป้วยหยาน้ำา
หัวใิอยาัืน แ่บาสิ่บาอย่าบัับให้ร่าายเป็นทาสวาม้อาร
“ืนนี้ันะไม่ปล่อยเธอลาเีย โอว…วิเศษมา”
เสียห้าวแหบพร่าพร่ำเพ้ออ่อนหวาน้วยวามรู้สึิอิใ ไม่น่าเื่อว่าารร่วมรัรั้นี้ะยอเยี่ยมนเาวบุมร่าายไม่อยู่
ายหนุ่มสอัวนเ้าสู่ร่อุหลาบสีหวานลึล้ำว่าเิม สะโพสอบเลื่อนไหวบ้าลั่้วยัหวะเร่าร้อน วบระทั่ใล้ถึปาเหวแห่ราะ นใ้ร่าไ้รีร้อพร้อมัหวะารหายใถี่ระรัว ใบหน้าแระเรื่ออิ่มเอมายแววแห่วามสุสม
รภัทรยิ้มออมาอย่าไม่มีเหุผล ายหนุ่มเริ่มบรรเลบทรั้วยารยับายระาอารม์้วยท่วท่าหนัหน่ว ร่าเาพุ่ทะยานึ้นสู่ฟาฟ้า รีบว้าวาวบนสะพานสายรุ้ส่อแสเรือรอ ่อนำิ่ลสู่ที่่ำแล้วแพร่าระุเร็ในอ้อมอนที่นไม่ิะายามอ
ความคิดเห็น