คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เลขาคนโปรด
ฝนหลฤูระหน่ำรุนแรไม่มีท่าทีว่าะหยุ่ายๆ ภายนอัวอาารรูปร่าล้ายประสาท ทว่าภายในถูเนรมิให้เป็นห้าสรรพสิน้าทันสมัย ทุอูพื้นที่เรียบหรููมีระับนลายเป็นแหล่รวมัวอเหล่าาราและเเลบริี้ …ว่าันว่าเหล่านัมาที่นี่ เพื่ออวศัยภาพ้านานะทาารเินแ่ันัน
ลิฟ์แ้วเลื่อนลมาาั้นผู้บริหารแล้วหยุนิ่รั้น2B
พนัานหลายนมอท่านประธานและเลานสวยอย่าให้วามสนใ ไม่บ่อยรั้นัที่ะไ้เห็นนทั้สออยู่้วยันามลำพั
“พริ้มอัวลับ่อนนะะ”
“ไม่เอารถมาแล้วะลับยัไ…ให้ายเถอะพริ้ม รู้รึเปล่าว่าุทำให้ผมโมโห”
รภัทรไม่อ่อนโยนับเธออีแล้ว เาโรธแทบลั่เมื่อไ้รู้วามริว่าเธอเอารถประำำแหน่ให้แม่เลี้ยใ้ ส่วนัวเอยอมลำบานั่รถเมล์มาทำาน
ระารฟ้า้าวเท้าออมาาลิฟ์้วยท่วท่าแ่ม้อย สีหน้าเธอมีแวววิัวล ่อนะัสินใวิ่ฝ่าสายฝนไปยัป้ายรถประำทา โยไม่สนใำั้านานร่าสูหน้าาบึ้ึ
“พริ้ม!...”
ายหนุ่มมอามเลาท่ามลาสายาอยารู้อยาเห็นาบรราพนัาน ระทั่รถันหรูแล่นมาอรับแล้วพาเาไปาบริเวนั้น เสียุบิบนินทาถึวามสัมพันธ์ระหว่าท่านประธานับเลานสวยเริ่มลุลามให่โยิ่ว่าไฟไหม้ฟาลาทุ่
วาร้าวุโหมไฟร้อนแร ใบหน้าหล่อเหลาบ่บอถึอารม์เือพล่านน่าลัว เาสั่นายอรถรป้ายรถเมล์ านั้นระลพร้อมะเบ็เสียแ่สายฝน
“ทำบ้าอะไรพริ้ม ึ้นรถเี๋ยวนี้นี่ือำสั่”
ระารฟ้าส่ายหน้า หล่อนล้าัใเา รามแร่ถูบอย่าสะอารม์ …เ็ในปรอผู้เรียบร้อยอ่อนหวาน บทะร้ายเ้าหล่อน็รั้นนน่าี้น
เาอยาให้มาราเห็นเหลือเิน นที่ท่านอยาไ้มาเป็นสะใภ้่อนมแ่ไหน
“พริ้ม…” ม่านสายฝนสาระทบเรือนร่าบอบบา ระารฟ้ายืนออเนื้อัวสั่นเทา
รภัทรมอภาพนั้น้วยอารม์เือาล ายหนุ่มสั่นายาร่มลไปรับผู้หิื้อรั้นพร้อมำับถ้าหล่อนไม่ยอมึ้นรถ เาะสั่พัานสออาทิย์
ำบัาุันไ้ผลีทีเียวล่ะ เพราะสุท้ายเลาใ้ปรอเินอเ้ามานั่ัวลีบ ริมฝีปาีสั่นอย่าน่าเวทนา
“ทำไม้อให้ผมุ”
“พริ้ม็แ่ะลับบ้าน”
“แล้วาฝนแบบนั้นิว่ามันีนัเหรอ…ผมะไปส่”
“พริ้มเรใท่านประธาน่ะ” ระารฟ้ายมือลูบหยน้ำออาใบหน้า ร่าายโนฝนเมื่อมาเอวามเย็นาแอร์ในรถเล่นเอาหิสาวเนื้อัวสั่นสะท้าน หัวใบอบบาวูบไหว อุ่น่านึ้นมาอย่าบอไม่ถู เมื่อู่ๆท่านประธานถอสูทลุมไหล่ให้อย่าห่วใย
เหมือนไ้นั่ในอ้อมแนที่พร้อมโอบอปป้อเธอลอาล ทว่าวาัพ้อแมำหนิู่นั้นุันไ้อย่าน่าหวั่น
“ถ้าเรใผม ุ้อเอารถมาใ้ ไม่ใ่อไว้ให้นที่บ้านับ”
“พริ้มสสารน้าา ไม่มีรถไปไหนมาไหน็ลำบา” เอ่ยถึแม่เลี้ยทีไรแววาหล่อนมัเศร้าหม่นอย่านที่มอยู่แ่ับวามทุ์เศร้าโศ
“แล้วารทีุ่้อนั่รถเมล์มาทำานมันสบายนัรึไ พอันที่อไปนี้ถ้าผมรู้ว่าุัำสั่ ผมะสั่ยึรถประำำแหน่แล้วสุ่ไปอยู่มิลาน”
“ยึรถ!...เอ่อ มะไม่ไ้นะะท่านประธาน ถ้าไม่มีรถให้ับยัยพิ้์อาละวาแน่ๆ”
“อาละวาอะไร ทำไม้อยอมนพวนั้น”
ำถามาั้น่มวั ระารฟ้ารีบ้มหน้าหลบา ฝ่ามือบอบบาระับสาบเสื้อมายิ่ึ้น ท่าทาัล่าวบ่บอว่าเธอถวิลหาารปป้อาใรสัน
รภัทร่อนวามิเวทนาเียบๆ รุ่นิถึะารรมีวิหิสาว พร้อมับเิำถามผุึ้นในใ…เพราะแบบนี้ใ่ไหม มาราถึอยาให้เาแ่านับระารฟ้า
ความคิดเห็น