ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ดาบคมเยือกแข็ง(ครึ่งแรก)
กรงจักรสีดำทมิฬสองอันพุ่งเข้าจู่โจมเจ้าดรารอสไวราสเข้าที่ปากอันแหลมคมของมัน ที่กำลังเข้าขย้ำปีกเจ้าวิหคอัคคีอยู่ในขณะนี้อย่างรุนแรง เชือดเฉือนเข้าเนื้อที่ริมฝีกปากของเจ้าไวรัสร่างใหญ่เป็นเหตุให้มันต้องปลดปล่อยเจ้านคอัคคีที่มันกำลังขย้ำอยู่ให้เป็นอิสระ
“วิหคอัคคี”
เสียงเรียกของเจ้านายสาวสุดสวยดังมา เมื่อเจ้าวิหคอัคคีบินเข้ามาหาหลังจากหลุดจากการขย้ำของเจ้าไวรัสแล้ว
“แควกๆ” เสียงร้องตอบกลับมาของเจ้าวิหคอัคคีประหนึ่งจะบอกให้นายของมันรู้ว่ามันยังปล่อยภัยดีอยู่แม้จะบาดเจ็บไปทั้งตัวก็ตาม
โฮก!
เจ้าไวรัสตัวโตหลังจากเสียเหยื่อของมันไปอีกครั้งก็ต้องหันมารับมือกับกรงจักรสีดำทั้งสองที่บินโฉบของเฉือนร่างของมัน โดยพยายามที่จะใช้เคี่ยวในปากทั้งสามของมันเข้างับเจ้ากรงจักรทั้งสองที่บินอยู่ให้ได้แต่ด้วยร่างกายอันใหญ่โตของมันจึงทำให้ยากที่จะตามความเร็วของกรงจักรทั้งสองได้ทันและถึงแม้บาดแผลที่โดยเจ้ากรงจักรทำร้ายจะสามารถรักษาให้หายได้ไม่ยาก แต่การที่ต้องมาคอยรักษาบาดแผลอยู่เรื่อยๆแบบนี้ก็สร้างความรำคาญใจแก่มันได้มากพอดู จนในที่สุดสติของมันก็ขาดพึงและตัดสินใจพุ่งเข้าไปหาศัตรูของมันที่เห็นลอยตัวตัวข้างหน้าโดยไม่สนใจเจ้ากรงจักรทั้งสองอีกต่อไป!
……………
“ขอบใจเธอมากนะหนูน้อย”
เจนีเวียกล่าวขอบคุณวายุหลังจากที่มัวแต่ตกใจกับการโจมตีระยะประชิดของเจ้าดรารอสไวรัสเมื่อกี่นี้ กับมัวเป็นห่วงเจ้าวิหคอัคคีคู่ใจอยู่จนไม่ทันได้สนใจผู้ที่มาช่วยหล่อน
ร่างบางมองสำรวจร่างน้อยๆที่โอบร่างของตนอยู่อย่างนวดเร็ว เด็กน้อยผิวขาวในชุดสูทสีเงินแบบจีนดูสะดุดตากับใบหน้าที่อ่อนหวานซะจนทำให้หล่อนยังแยกไม่ออกว่าเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย ซึ่งความจริงในใจหล่อนลึกๆเอนเอียงไปทางเลือกแรกซะมากกว่า แต่ไม่ว่าจะเป็นทางเลือกไหนในใจของหล่อนก็บอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่า
“โอ้ แม่เจ้า นรกประทาน เทวาประเทือน เด็กอะไรน่ารักขนาดนี้ น่ารักที่สุด พระเจ้าจอร์นมันยอดมากๆๆเลย”
หญิงสาวเพ้อออกมาคนเดียว พร้อมทำตาหวานเชื่อมด้วยความชื่นชม โดยมีเจ้าวิหคอัคคีที่แอบมองดูด้วยความขนลุกขนพ้อง เมื่อเห็นเจ้าหน้าผู้ตัดช่องน้อยแต่พอตัว หนีไปสร้างโลกส่วนตัวของหล่อนโดยไม่สนใจสถานการณ์ที่กำลังย้ำแย่อยู่ในขณะนี้เลย พลางคิดในใจว่า
“โรคเอ่อกำเริบอีกแล้วนะเจ๊”
ในขณะที่เด็กชายผู้กำลังถูกเข้าใจว่าเป็นเด็กหญิงกำลังตั้งหน้าตั้งตาบังคับกรงจักรสีดำทั้งสองเข้าต่อสู้กับเจ้าไวรัส จนในที่สุด
โฮ!
เสียงร้องคำรามก้องมาแต่ไกลช่วยฉุดรั้งสติของหญิงสาวในชุดแดงกลับมาสู่โลกแห่งความจริง ร่างใหญ่โตของเจ้าไวรัสที่ตัดสินใจพุ่งเข้ามาหา ทั้งอดีตเหยื่อที่หนีรอดทั้งสอง กับอีกหนึ่งเหยื่อที่มาใหม่อย่างรวดเร็วและดุดัน เหนือความคาดหมายของทั้งหญิงสาวและเจ้าวิหคอัคคี ที่ตกใจจนตั้งตัวไม่ติดที่เจ้าไวรัสที่เห็นไล่งับกรงจักรเป็นพัลวันอยู่เมื่อกี่กลับเปลี่ยนเป้าจู่โจมทันทีทันใด
แต่ก็ยังดีที่มีอีกหนึ่งคนที่ยังคงมีสติและการตัดสินใจที่รวดเร็วอยู่
“ฟังก์ชั่นเมจิคโปรแกรม 4 ประตูข้ามมิติ”
เสียงเรียกฟังก์ชั่นเสริมของกรงจักรเวทย์ทมิฬดังขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับที่กรงจักรเวทย์ทมิฬหนึ่งในสองที่ส่งไปลอยละลิ้วกลับมาอยู่ตรงหน้าวายุ ก่อนที่เจ้าไวรัสจะเข้ามาถึงตัวเพียงเสี่ยวนาที
วูบ!
กรงจักรเวทย์ที่บัดนี้คือสู่สถานะกระจกบานหนี่งที่กั้นกลางระหว่างวายุและเจ้าไวรัสตัวใหญ่พลันขยายขนาดใหญ่ขึ่นเพื่อรองรับการส่งวัตถุที่ใหญ่ขึ้น วัตถุที่มีชื่อว่าดรารอสไวรัส!
เจ้าไวรัสตัวโตที่พุ่งเข้ามากลับหายเข้าไปยังกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้ามัน ก่อนที่จะทะลุไปยังกระจกอีกบานหนึ่งที่ลอยอยู่ไกลออกไป ตามแผนการรับมือที่คิดขึ้นอย่างรวดเร็วของวายุที่มีว่า ในเมื่อรับก็ไม่ไหว หนีก็ไม่พ้น ดังนั้นการหลีกเลี่ยงคงเป็นทางที่ดีที่สุด
ส่วนเจ้าไวรัสเมื่อหลุดออกมาจากกระจกได้ก็ทำหน้างุนงงสงสัย ในเมื่ออยู่ๆเป้าหมายตรงหน้าก็หายไป พร้อมกับที่ตนมาปรากฏตัวในอีกที่หนึ่งได้อย่างไรก็ไม่ทราบได้
…………………….
“ชาช่า เป็นอะไรมากไหมเธอ” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลังหลังจากนาทีระทึกรอบที่สองในวันนี้ของชาช่าจบลง
“ไม่เป็นอะไรนะครับคุณวายุ” เสียงอีกเสียงดังขึ้นตามมาติดๆ
เมื่อชาช่าหันไปก็พบแม่มดขาวเจนีเวียบนหลังเจ้าเพกาซัสม้าสีขวา ผู้บินมาพร้อมกับชายหนุ่มผิวหมึกในชุดเกราะโบราณที่เหาะตามมาติดๆโดยไม่จำเป็นต้องใช้พาหนะใดๆ
“ปลอดภัยดีนะครับคุณเจนีเวีย” เสียงแรกจากปากน้อยๆดังขึ้นให้ชาช่าได้ชื่นชมเป็นครั้งแรก ก่อนจะหันไปพูดกับชายหนุ่มผู้มาใหม่ว่า
“พี่ไกรครับ คิดว่างานนี้พอจะหาทางจัดการได้ไหมครับ”
วายุกล่าวกับชายหนุ่มที่ตนเรียกขอความช่วยเหลือมาอย่างด่วนที่สุด ถึงแม้ที่นี้จะมีผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์มากแค่ไหน แต่ถ้าได้ทำงานกับคนที่รู้จักมักคุ้นกันดียอมช่วยให้งานสำเร็จง่ายไปกว่าครึ่ง
“ผมว่ามันอันตรายเกินไปนะครับคุณวายุ ทีนี้ให้พวกผู้ดูแลทางนี้จัดการไปดีกว่า ถ้าเกิดคุณวายุเป็นอะไรไปละก็ คุณวาทะเอาผมตายแน่”
ไกรท้วงด้วยความเป็นห่วงแม้จะรู้ว่าถึงวายุจะเป็นเด็ก แต่ลักษณะของวุฒิภาวะทางจิตใจที่ต้องเข้มแข็งเพื่อสู้กับโรคประจำตัวมาตั้งแต่เด็ก ทำให้วายุค่อนข้างจะเป็นผู้ใหญ่เกินตัวไปมาก แต่กระนั้นบางครั้งก็ยังมีความเป็นเด็กหลงเหลืออยู่ในตัวอยู่ดี
ทำให้ลักษณะที่แสดงออกมาแม้จะดูนิ้มนวล เยือกเย็นและดูเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายไม่เคยร้องงอแงเอาอะไรแบบเด็กๆ แต่เมื่อรองเขาตัดสินใจจะทำอะไรแล้วละก็ เอาจรวดรุ่นใหม่ที่แรงดีที่สุดของนาซ่ามาฉุดก็ยังไม่แน่ว่าจะเอาอยู่ หรือจะพูดให้ถูกต้องตรงประเด็นเลยก็คือ เป็นพวกดื้อเงียบและร้ายลึกๆนั้นเอง!
“คุณเจนีเวียครับทางผู้ดูแลเว็บชาลาล่ามีแผนการณ์ยังไงบ้างครับ” วายุหันไปถามเจนีเวียโดยทำเป็นไม่ได้ยินคำเตือนของไกร
เจนีเวียเล่าแผนการณ์ที่ได้ตกลงกันใว้ให้วายุฟัง โดยเจ้าของแผนการณ์ที่แท้จริงกลับนิ่งเฉยไม่ยอมพูดเองอยู่บนหลังเจ้าเพกาซัสด้านหลังเจนีเวีย เพราะมัวแต่ยืนพริ้มตาลอยชื่นชมเสียงหวานใสๆของหนูน้อย “นรกประทาน เทวาประเทือน” ของหล่อนอยู่หลังจากที่หายตกใจจากการจู่โจมครั้งล่าสุดของเจ้าดรารอสไวรัสแล้ว
“คุณเจนีเวียพอจะมีโปรแกรมอะไรที่พอจะกักมันให้อยู่กับที่นิ่งๆได้ ภายในทันทีไหมครับ แบบว่าไม่ต้องให้อยู่นานนักก็ได้ ขอแค่ให้มันอยู่นิ่งๆสักแป๊บหนึ่งนะครับ”
“จะว่าไปก็มีหรอกนะจ๊ะ แต่ว่าเมจิคโปรแกรมที่พอจะกักมันไว้ได้นะ สำหรับเจ้าตัวโตนั้นคงต้องทำให้มันอยู่ในบริเวณที่แคบลงกว่านี้หน่อย ไม่ใช่บินไปบินมาอย่างนี้ แล้วที่สำคัญ ดูจากขนาดของมันแล้ว โปรแกรมของฉันคงจะรังมันไว้ได้ไม่ถึงนาทีตัวซ้ำไป”
เจนีเวียตอบอีกครั้ง แม้จะสงสัยในคำถามอยู่บ้าง เพราะตลอดเวลาที่รู้จักกันมา วายุในสายตาของหล่อนก็คือเด็กน้อยหน้าตาน่ารักและท่าทางเงียบเหงาคนหนึ่งที่มักจะเข้ามาอ่านหนังสือในเว็บของหล่อนเท่านั้น แต่ในขณะนี้ท่าทางที่สุขุมเกินวัยและสายตาคมกล้าแม้จะป่นความหวานซึ้งอยู่บ้างก็ตาม รัศมีแห่งผู้นำที่หล่อนไม่รู้ว่ามันอยู่ในตัว”เพชรเทวา”ทุกคนที่ส่องออกมาจากตัววายุ ก็สามารถทำให้เจนีเวียตอบคำถามทุกคำของวายุอย่างโดยดี
“เอ่อ คุณวายุครับผมว่า….” ไกรที่เป็นผู้ถูกลืมอีกคนพยายามพูดขัดขึ้นเนื่องจากสังหรณ์แปลกๆเมื่อเห็นท่าทางที่ครุ่นคิดของวายุ แต่ยังไม่ทันได้จบประโยควายุก็ชิงพูดขึ้นมาว่า
“เปลี่ยนแผนครับ คุณรีบแจ้งไปยังผู้ดูแลเว็บชาลาล่านี้ว่าให้พวกเขาพานักคอมพิวเตอร์ที่ยังพอสู้ได้ทั้งหมดมาที่บริเวณสวนสาธารณะที่อยู่ตรงกลางเว็บนี้ ที่นั้นเราสามารถโจมตีพร้อมกันได้ดีกว่าจุดเดิมที่คุณบอก
พอถึงเวลาที่เจ้าไวรัสนั้นไปถึง มันจะถูกล่อให้บินอยู่ด้านบนของสวนสาธารณะนั้น จากนั้นให้คุณใช้เมจิคโปรแกรมของคุณหยุดการเคลื่อนไหวของมันให้นานเท่าที่จะทำได้ จากนั้นจะมีคนที่จะช่วยหยุดการทำงานของเจ้าดรารอสไวรัสนั้นให้ต่อจากคุณอีก
ทันทีที่เขาหยุดการทำงานของมันได้แล้ว ให้พวกผู้ดูแลและนักคอมพิวเตอร์ทุกคนใช้ทุกอย่างที่เรามีทำลายร่างโปรแกรมของมันให้สิ้นซากไปเลย”
วายุสั่งการอย่างรวดเร็วจนทุกคนในที่นั้นเริ่มตามไม่ทัน โดยเฉพาะเจนีเวียผู้รับคำสั่ง ที่ทั้งงุนงงกับการสั่งการของวายุและสงสัยในคำสั่ง โดยเฉพาะที่พูดว่า “ จะมีคนมาหยุดการทำงานของเจ้าไวรัสนั้น” แทนที่จะใช้คำว่า “หยุดการเคลื่อนไหวของเจ้าไวรัสต่อจากหล่อน”
“เดี่ยวนะวายุ ใครจะไปเป็นตัวล่อนั้นละ” เจนีเวียถามคำถามออกมาจนได้ หลังจากงุนงงไปพักหนึ่ง
วายุแย้มยิ้มที่ดูน่ารักน่ากอดซะจนกระชากใจแม่มดแดงผู้เป็นหัวหน้าผู้ดูแลเว็บไซด์นี้ตัวจริงไปอย่างหมดใจ ก่อนที่จะพูดประโยชน์ที่ทำให้ไกรแทบหยุดหายใจขึ้นว่า
“ผมเองครับ”
จากนั้นพุ่งทะยานไปหาเจ้าดรารอสไวรัสที่กำลังบินเข้ามาหาทางด้านนี้เช่นกัน หลังจากที่มันจัดการไล่ตะเพิดหน่วยผู้ดูแลระบบหน่วยหนึ่งที่เกิดโชคดี ได้พบเจ้าไวรัสที่โผล่ออกมาจากกระจกเวทย์ทมิฬที่อย่างงงๆโดยวายุเป็นผู้ส่งไป
“เดียวก่อนครับคุณวายุ รอผมด้วย” ไกรร้องลั่นก่อนพุ่งทะยานตามวายุไปอีกคน
………….
ร่างน้อยๆในชุดสูทสีเงินที่เหาะด้วยความเร็วสู้เกินกว่าผู้เป็นอาจารย์จะตารมทัน สร้างความตกใจให้แก่ไกรเป็นอันมาก เพราะนับจากวันสุดท้ายที่เขาได้พาเด็กชายเข้ามายังสกายเวิล์ด
เป็นครั้งสุด ก่อนที่จะมาพบกันในโลกนี้อีกครั้ง เมื่อตอนที่ปะทะกับนักแฮกเกอร์ที่เข้ามาขโมยข้อมูลในระบบคอมพิวเตอร์ของบริษัทเพชรเทวาโอสถ
เด็กชายได้สร้างความประหลาดใจให้เขานับครั้งไม่ถ้วน ไม่ว่าจะเป็นเมจิคโปรแกรมที่ร้ายกาจ หรือแม้กระทั้งการต่อสู้ในโลกแห่งคอมพิวเตอร์ที่ดูเหมือนเด็กชายจะเรียนรู้ด้วยตนเองมาโดยตลอดและในตอนนี้ก็ยังเป็นความเร็วในการท่องเวหาของเด็กชายที่เวลานี้ได้ก้าวผ่านระดับความเร็วของเขาไปแล้ว
ความคิดของไกรหยุดลงเมื่อพบว่าเจ้านายของตนได้หยุดร่างของตนไว้กลางอากาศรอคอยการมาของเขาอยู่
“คุณวายุครับรู้ตัวไหมว่าคิดจะทำอะไร” ไกรเริ่มสวดขึ้นแบบผู้ใหญ่ที่คุ้นเคยกันมานานสั่งสอนเด็กในความดูแล
“ผมยอมรับนะครับว่าคุณวายุเก่งมาก จนสามารถพูดได้ว่าอัจฉริยะเลยก็ได้ที่สามารถทำอะไรต่ออะไรที่ยากๆและผู้ใหญ่บางคนยังทำไม่ได้ แต่ถึงยังไงคุณก็ยังเป็นเด็กอยู่ เป็นเด็กที่ควรจะอยู่ในความดูแลของผู้ใหญ่ ไม่ใช่ว่าคิดว่าจะทำอะไรก็ทำได้นะครับ ทุกคนเป็นห่วงนายน้อยมากเลยรู้ไหมครับ”
ไกรหยุดพูดเพราะเริ่มหอบจากการสวดวายุซะเลอะอย่างฟิวฟ์ขาดสุดๆ ในสายตาของเขาวายุเป็นทั้งเจ้านายและน้องชายที่เขาห่วงมากคนหนึ่ง ในขณะที่คนถูกสวดยืนนิ่งไม่โต้ตอบใดๆตามแบบฉบับของตนรอให้ไกรพูดจบ จากนั้นตอบออกไปด้วยเสียงเรียบๆเช่นเคยว่า
“ขอโทษนะครับพี่ไกร ผมรู้ว่าทุกคนห่วงผมแค่ไหน ห่วงผมที่ในสายตาของทุกคนมักคิดว่าผมเป็นเด็กที่อ่อนแอ่อยู่เสมอ ใช่ครับในโลกจริงนะผมอ่อนแอจริงๆ ทุกๆวันผมมักแต่เฝ้าคิดบ้างว่าจะมีสักครั้งหรือสักอย่างไหมนะที่ผมจะมั่นใจว่าตัวเองจะทำได้ดีพอที่จะไม่ต้องให้ใครมาห่วงเกินจำเป็นอีก
จนในที่สุดผมก็พบแล้ว พบโลกที่ผมสามารถทำในหลายๆสิ่งที่คนอื่นเขาทำกันได้และพี่เองก็เป็นคนพาผมมายังโลกนี้ โลกที่หลายสิ่งที่ผมฝันถึงเป็นจริงได้ ขอร้องเถอะครับให้ผมได้ทำตามความฝันของผม ความฝันที่จะสามารถช่วยเหลือคนอื่นได้บางไม่ใช่เฝ้ารอคอยคนอื่นทำให้แต่ฝ่ายเดียว”
ไกรยืนนิ่งแบบเดียวกับเด็กชายเมื่อได้ฟังความในใจของวายุ ความในใจที่น้อยครั้งจะมีผู้ใดได้ฟังก่อนจะรีบพูดกับเด็กชายต่อว่า
“ผมเข้าใจนะครับคุณวายุ แต่คุณวายุก็ไม่จำเป็นต้องมาเสี่ยงแบบนี้นี่ครับ ยังมีอะไรอย่างอื่นอีกมากที่คุณจะสามารถทำให้คนอื่นได้อยู่”
“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันละครับพี่ไกร”
“แต่” ยืนนิ่งไปสักพักก่อนจะพูดต่อว่า
“ดูเหมือนเจ้านั้นมันจะไม่ยอมให้ผมเปลี่ยนใจซะแล้ว”
เมื่อไกรหันไปยังที่เส้นขอบฟ้าที่เด็กชายมองอยู่ก็พบว่า เจ้าไวรัสตัวใหญ่กำลังบินมาในทิศทางที่ตนและเจ้านายตัวน้อยยืนอยู่ เจ้าไวรัสที่พกพาความโกรธาบินมาแต่ไกลและหมายมั่นที่จะกวาดเอาผู้ที่ขวางทางมันทุกคนในวันนี้ให้แหลกสลายไป!
“ออฟชั่นเมจิคโปรแกรมสองฟังก์ชั่นที่สอง”
“ออฟชั่นเวคพอยโปรแกรมหนึ่ง”
เสียงเรียกโปรแกรมดังขึ้นในขณะที่เจ้าไวรัสพุ่งเข้ามาใกล้ทุกขณะจิต ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาจนในที่สุด
“ กรงจักรเวทย์ทมิฬ”
“ดาบคู่เหล็กน้ำพี้”
สิ้นเสียงเรียกโปรแกรม 2 ศิษย์อาจารย์ก็พุ่งทะยานเข้าปะทะเจ้าไวรัสในทันที!
……………
“วิหคอัคคี”
เสียงเรียกของเจ้านายสาวสุดสวยดังมา เมื่อเจ้าวิหคอัคคีบินเข้ามาหาหลังจากหลุดจากการขย้ำของเจ้าไวรัสแล้ว
“แควกๆ” เสียงร้องตอบกลับมาของเจ้าวิหคอัคคีประหนึ่งจะบอกให้นายของมันรู้ว่ามันยังปล่อยภัยดีอยู่แม้จะบาดเจ็บไปทั้งตัวก็ตาม
โฮก!
เจ้าไวรัสตัวโตหลังจากเสียเหยื่อของมันไปอีกครั้งก็ต้องหันมารับมือกับกรงจักรสีดำทั้งสองที่บินโฉบของเฉือนร่างของมัน โดยพยายามที่จะใช้เคี่ยวในปากทั้งสามของมันเข้างับเจ้ากรงจักรทั้งสองที่บินอยู่ให้ได้แต่ด้วยร่างกายอันใหญ่โตของมันจึงทำให้ยากที่จะตามความเร็วของกรงจักรทั้งสองได้ทันและถึงแม้บาดแผลที่โดยเจ้ากรงจักรทำร้ายจะสามารถรักษาให้หายได้ไม่ยาก แต่การที่ต้องมาคอยรักษาบาดแผลอยู่เรื่อยๆแบบนี้ก็สร้างความรำคาญใจแก่มันได้มากพอดู จนในที่สุดสติของมันก็ขาดพึงและตัดสินใจพุ่งเข้าไปหาศัตรูของมันที่เห็นลอยตัวตัวข้างหน้าโดยไม่สนใจเจ้ากรงจักรทั้งสองอีกต่อไป!
……………
“ขอบใจเธอมากนะหนูน้อย”
เจนีเวียกล่าวขอบคุณวายุหลังจากที่มัวแต่ตกใจกับการโจมตีระยะประชิดของเจ้าดรารอสไวรัสเมื่อกี่นี้ กับมัวเป็นห่วงเจ้าวิหคอัคคีคู่ใจอยู่จนไม่ทันได้สนใจผู้ที่มาช่วยหล่อน
ร่างบางมองสำรวจร่างน้อยๆที่โอบร่างของตนอยู่อย่างนวดเร็ว เด็กน้อยผิวขาวในชุดสูทสีเงินแบบจีนดูสะดุดตากับใบหน้าที่อ่อนหวานซะจนทำให้หล่อนยังแยกไม่ออกว่าเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย ซึ่งความจริงในใจหล่อนลึกๆเอนเอียงไปทางเลือกแรกซะมากกว่า แต่ไม่ว่าจะเป็นทางเลือกไหนในใจของหล่อนก็บอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่า
“โอ้ แม่เจ้า นรกประทาน เทวาประเทือน เด็กอะไรน่ารักขนาดนี้ น่ารักที่สุด พระเจ้าจอร์นมันยอดมากๆๆเลย”
หญิงสาวเพ้อออกมาคนเดียว พร้อมทำตาหวานเชื่อมด้วยความชื่นชม โดยมีเจ้าวิหคอัคคีที่แอบมองดูด้วยความขนลุกขนพ้อง เมื่อเห็นเจ้าหน้าผู้ตัดช่องน้อยแต่พอตัว หนีไปสร้างโลกส่วนตัวของหล่อนโดยไม่สนใจสถานการณ์ที่กำลังย้ำแย่อยู่ในขณะนี้เลย พลางคิดในใจว่า
“โรคเอ่อกำเริบอีกแล้วนะเจ๊”
ในขณะที่เด็กชายผู้กำลังถูกเข้าใจว่าเป็นเด็กหญิงกำลังตั้งหน้าตั้งตาบังคับกรงจักรสีดำทั้งสองเข้าต่อสู้กับเจ้าไวรัส จนในที่สุด
โฮ!
เสียงร้องคำรามก้องมาแต่ไกลช่วยฉุดรั้งสติของหญิงสาวในชุดแดงกลับมาสู่โลกแห่งความจริง ร่างใหญ่โตของเจ้าไวรัสที่ตัดสินใจพุ่งเข้ามาหา ทั้งอดีตเหยื่อที่หนีรอดทั้งสอง กับอีกหนึ่งเหยื่อที่มาใหม่อย่างรวดเร็วและดุดัน เหนือความคาดหมายของทั้งหญิงสาวและเจ้าวิหคอัคคี ที่ตกใจจนตั้งตัวไม่ติดที่เจ้าไวรัสที่เห็นไล่งับกรงจักรเป็นพัลวันอยู่เมื่อกี่กลับเปลี่ยนเป้าจู่โจมทันทีทันใด
แต่ก็ยังดีที่มีอีกหนึ่งคนที่ยังคงมีสติและการตัดสินใจที่รวดเร็วอยู่
“ฟังก์ชั่นเมจิคโปรแกรม 4 ประตูข้ามมิติ”
เสียงเรียกฟังก์ชั่นเสริมของกรงจักรเวทย์ทมิฬดังขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับที่กรงจักรเวทย์ทมิฬหนึ่งในสองที่ส่งไปลอยละลิ้วกลับมาอยู่ตรงหน้าวายุ ก่อนที่เจ้าไวรัสจะเข้ามาถึงตัวเพียงเสี่ยวนาที
วูบ!
กรงจักรเวทย์ที่บัดนี้คือสู่สถานะกระจกบานหนี่งที่กั้นกลางระหว่างวายุและเจ้าไวรัสตัวใหญ่พลันขยายขนาดใหญ่ขึ่นเพื่อรองรับการส่งวัตถุที่ใหญ่ขึ้น วัตถุที่มีชื่อว่าดรารอสไวรัส!
เจ้าไวรัสตัวโตที่พุ่งเข้ามากลับหายเข้าไปยังกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้ามัน ก่อนที่จะทะลุไปยังกระจกอีกบานหนึ่งที่ลอยอยู่ไกลออกไป ตามแผนการรับมือที่คิดขึ้นอย่างรวดเร็วของวายุที่มีว่า ในเมื่อรับก็ไม่ไหว หนีก็ไม่พ้น ดังนั้นการหลีกเลี่ยงคงเป็นทางที่ดีที่สุด
ส่วนเจ้าไวรัสเมื่อหลุดออกมาจากกระจกได้ก็ทำหน้างุนงงสงสัย ในเมื่ออยู่ๆเป้าหมายตรงหน้าก็หายไป พร้อมกับที่ตนมาปรากฏตัวในอีกที่หนึ่งได้อย่างไรก็ไม่ทราบได้
…………………….
“ชาช่า เป็นอะไรมากไหมเธอ” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลังหลังจากนาทีระทึกรอบที่สองในวันนี้ของชาช่าจบลง
“ไม่เป็นอะไรนะครับคุณวายุ” เสียงอีกเสียงดังขึ้นตามมาติดๆ
เมื่อชาช่าหันไปก็พบแม่มดขาวเจนีเวียบนหลังเจ้าเพกาซัสม้าสีขวา ผู้บินมาพร้อมกับชายหนุ่มผิวหมึกในชุดเกราะโบราณที่เหาะตามมาติดๆโดยไม่จำเป็นต้องใช้พาหนะใดๆ
“ปลอดภัยดีนะครับคุณเจนีเวีย” เสียงแรกจากปากน้อยๆดังขึ้นให้ชาช่าได้ชื่นชมเป็นครั้งแรก ก่อนจะหันไปพูดกับชายหนุ่มผู้มาใหม่ว่า
“พี่ไกรครับ คิดว่างานนี้พอจะหาทางจัดการได้ไหมครับ”
วายุกล่าวกับชายหนุ่มที่ตนเรียกขอความช่วยเหลือมาอย่างด่วนที่สุด ถึงแม้ที่นี้จะมีผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์มากแค่ไหน แต่ถ้าได้ทำงานกับคนที่รู้จักมักคุ้นกันดียอมช่วยให้งานสำเร็จง่ายไปกว่าครึ่ง
“ผมว่ามันอันตรายเกินไปนะครับคุณวายุ ทีนี้ให้พวกผู้ดูแลทางนี้จัดการไปดีกว่า ถ้าเกิดคุณวายุเป็นอะไรไปละก็ คุณวาทะเอาผมตายแน่”
ไกรท้วงด้วยความเป็นห่วงแม้จะรู้ว่าถึงวายุจะเป็นเด็ก แต่ลักษณะของวุฒิภาวะทางจิตใจที่ต้องเข้มแข็งเพื่อสู้กับโรคประจำตัวมาตั้งแต่เด็ก ทำให้วายุค่อนข้างจะเป็นผู้ใหญ่เกินตัวไปมาก แต่กระนั้นบางครั้งก็ยังมีความเป็นเด็กหลงเหลืออยู่ในตัวอยู่ดี
ทำให้ลักษณะที่แสดงออกมาแม้จะดูนิ้มนวล เยือกเย็นและดูเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายไม่เคยร้องงอแงเอาอะไรแบบเด็กๆ แต่เมื่อรองเขาตัดสินใจจะทำอะไรแล้วละก็ เอาจรวดรุ่นใหม่ที่แรงดีที่สุดของนาซ่ามาฉุดก็ยังไม่แน่ว่าจะเอาอยู่ หรือจะพูดให้ถูกต้องตรงประเด็นเลยก็คือ เป็นพวกดื้อเงียบและร้ายลึกๆนั้นเอง!
“คุณเจนีเวียครับทางผู้ดูแลเว็บชาลาล่ามีแผนการณ์ยังไงบ้างครับ” วายุหันไปถามเจนีเวียโดยทำเป็นไม่ได้ยินคำเตือนของไกร
เจนีเวียเล่าแผนการณ์ที่ได้ตกลงกันใว้ให้วายุฟัง โดยเจ้าของแผนการณ์ที่แท้จริงกลับนิ่งเฉยไม่ยอมพูดเองอยู่บนหลังเจ้าเพกาซัสด้านหลังเจนีเวีย เพราะมัวแต่ยืนพริ้มตาลอยชื่นชมเสียงหวานใสๆของหนูน้อย “นรกประทาน เทวาประเทือน” ของหล่อนอยู่หลังจากที่หายตกใจจากการจู่โจมครั้งล่าสุดของเจ้าดรารอสไวรัสแล้ว
“คุณเจนีเวียพอจะมีโปรแกรมอะไรที่พอจะกักมันให้อยู่กับที่นิ่งๆได้ ภายในทันทีไหมครับ แบบว่าไม่ต้องให้อยู่นานนักก็ได้ ขอแค่ให้มันอยู่นิ่งๆสักแป๊บหนึ่งนะครับ”
“จะว่าไปก็มีหรอกนะจ๊ะ แต่ว่าเมจิคโปรแกรมที่พอจะกักมันไว้ได้นะ สำหรับเจ้าตัวโตนั้นคงต้องทำให้มันอยู่ในบริเวณที่แคบลงกว่านี้หน่อย ไม่ใช่บินไปบินมาอย่างนี้ แล้วที่สำคัญ ดูจากขนาดของมันแล้ว โปรแกรมของฉันคงจะรังมันไว้ได้ไม่ถึงนาทีตัวซ้ำไป”
เจนีเวียตอบอีกครั้ง แม้จะสงสัยในคำถามอยู่บ้าง เพราะตลอดเวลาที่รู้จักกันมา วายุในสายตาของหล่อนก็คือเด็กน้อยหน้าตาน่ารักและท่าทางเงียบเหงาคนหนึ่งที่มักจะเข้ามาอ่านหนังสือในเว็บของหล่อนเท่านั้น แต่ในขณะนี้ท่าทางที่สุขุมเกินวัยและสายตาคมกล้าแม้จะป่นความหวานซึ้งอยู่บ้างก็ตาม รัศมีแห่งผู้นำที่หล่อนไม่รู้ว่ามันอยู่ในตัว”เพชรเทวา”ทุกคนที่ส่องออกมาจากตัววายุ ก็สามารถทำให้เจนีเวียตอบคำถามทุกคำของวายุอย่างโดยดี
“เอ่อ คุณวายุครับผมว่า….” ไกรที่เป็นผู้ถูกลืมอีกคนพยายามพูดขัดขึ้นเนื่องจากสังหรณ์แปลกๆเมื่อเห็นท่าทางที่ครุ่นคิดของวายุ แต่ยังไม่ทันได้จบประโยควายุก็ชิงพูดขึ้นมาว่า
“เปลี่ยนแผนครับ คุณรีบแจ้งไปยังผู้ดูแลเว็บชาลาล่านี้ว่าให้พวกเขาพานักคอมพิวเตอร์ที่ยังพอสู้ได้ทั้งหมดมาที่บริเวณสวนสาธารณะที่อยู่ตรงกลางเว็บนี้ ที่นั้นเราสามารถโจมตีพร้อมกันได้ดีกว่าจุดเดิมที่คุณบอก
พอถึงเวลาที่เจ้าไวรัสนั้นไปถึง มันจะถูกล่อให้บินอยู่ด้านบนของสวนสาธารณะนั้น จากนั้นให้คุณใช้เมจิคโปรแกรมของคุณหยุดการเคลื่อนไหวของมันให้นานเท่าที่จะทำได้ จากนั้นจะมีคนที่จะช่วยหยุดการทำงานของเจ้าดรารอสไวรัสนั้นให้ต่อจากคุณอีก
ทันทีที่เขาหยุดการทำงานของมันได้แล้ว ให้พวกผู้ดูแลและนักคอมพิวเตอร์ทุกคนใช้ทุกอย่างที่เรามีทำลายร่างโปรแกรมของมันให้สิ้นซากไปเลย”
วายุสั่งการอย่างรวดเร็วจนทุกคนในที่นั้นเริ่มตามไม่ทัน โดยเฉพาะเจนีเวียผู้รับคำสั่ง ที่ทั้งงุนงงกับการสั่งการของวายุและสงสัยในคำสั่ง โดยเฉพาะที่พูดว่า “ จะมีคนมาหยุดการทำงานของเจ้าไวรัสนั้น” แทนที่จะใช้คำว่า “หยุดการเคลื่อนไหวของเจ้าไวรัสต่อจากหล่อน”
“เดี่ยวนะวายุ ใครจะไปเป็นตัวล่อนั้นละ” เจนีเวียถามคำถามออกมาจนได้ หลังจากงุนงงไปพักหนึ่ง
วายุแย้มยิ้มที่ดูน่ารักน่ากอดซะจนกระชากใจแม่มดแดงผู้เป็นหัวหน้าผู้ดูแลเว็บไซด์นี้ตัวจริงไปอย่างหมดใจ ก่อนที่จะพูดประโยชน์ที่ทำให้ไกรแทบหยุดหายใจขึ้นว่า
“ผมเองครับ”
จากนั้นพุ่งทะยานไปหาเจ้าดรารอสไวรัสที่กำลังบินเข้ามาหาทางด้านนี้เช่นกัน หลังจากที่มันจัดการไล่ตะเพิดหน่วยผู้ดูแลระบบหน่วยหนึ่งที่เกิดโชคดี ได้พบเจ้าไวรัสที่โผล่ออกมาจากกระจกเวทย์ทมิฬที่อย่างงงๆโดยวายุเป็นผู้ส่งไป
“เดียวก่อนครับคุณวายุ รอผมด้วย” ไกรร้องลั่นก่อนพุ่งทะยานตามวายุไปอีกคน
………….
ร่างน้อยๆในชุดสูทสีเงินที่เหาะด้วยความเร็วสู้เกินกว่าผู้เป็นอาจารย์จะตารมทัน สร้างความตกใจให้แก่ไกรเป็นอันมาก เพราะนับจากวันสุดท้ายที่เขาได้พาเด็กชายเข้ามายังสกายเวิล์ด
เป็นครั้งสุด ก่อนที่จะมาพบกันในโลกนี้อีกครั้ง เมื่อตอนที่ปะทะกับนักแฮกเกอร์ที่เข้ามาขโมยข้อมูลในระบบคอมพิวเตอร์ของบริษัทเพชรเทวาโอสถ
เด็กชายได้สร้างความประหลาดใจให้เขานับครั้งไม่ถ้วน ไม่ว่าจะเป็นเมจิคโปรแกรมที่ร้ายกาจ หรือแม้กระทั้งการต่อสู้ในโลกแห่งคอมพิวเตอร์ที่ดูเหมือนเด็กชายจะเรียนรู้ด้วยตนเองมาโดยตลอดและในตอนนี้ก็ยังเป็นความเร็วในการท่องเวหาของเด็กชายที่เวลานี้ได้ก้าวผ่านระดับความเร็วของเขาไปแล้ว
ความคิดของไกรหยุดลงเมื่อพบว่าเจ้านายของตนได้หยุดร่างของตนไว้กลางอากาศรอคอยการมาของเขาอยู่
“คุณวายุครับรู้ตัวไหมว่าคิดจะทำอะไร” ไกรเริ่มสวดขึ้นแบบผู้ใหญ่ที่คุ้นเคยกันมานานสั่งสอนเด็กในความดูแล
“ผมยอมรับนะครับว่าคุณวายุเก่งมาก จนสามารถพูดได้ว่าอัจฉริยะเลยก็ได้ที่สามารถทำอะไรต่ออะไรที่ยากๆและผู้ใหญ่บางคนยังทำไม่ได้ แต่ถึงยังไงคุณก็ยังเป็นเด็กอยู่ เป็นเด็กที่ควรจะอยู่ในความดูแลของผู้ใหญ่ ไม่ใช่ว่าคิดว่าจะทำอะไรก็ทำได้นะครับ ทุกคนเป็นห่วงนายน้อยมากเลยรู้ไหมครับ”
ไกรหยุดพูดเพราะเริ่มหอบจากการสวดวายุซะเลอะอย่างฟิวฟ์ขาดสุดๆ ในสายตาของเขาวายุเป็นทั้งเจ้านายและน้องชายที่เขาห่วงมากคนหนึ่ง ในขณะที่คนถูกสวดยืนนิ่งไม่โต้ตอบใดๆตามแบบฉบับของตนรอให้ไกรพูดจบ จากนั้นตอบออกไปด้วยเสียงเรียบๆเช่นเคยว่า
“ขอโทษนะครับพี่ไกร ผมรู้ว่าทุกคนห่วงผมแค่ไหน ห่วงผมที่ในสายตาของทุกคนมักคิดว่าผมเป็นเด็กที่อ่อนแอ่อยู่เสมอ ใช่ครับในโลกจริงนะผมอ่อนแอจริงๆ ทุกๆวันผมมักแต่เฝ้าคิดบ้างว่าจะมีสักครั้งหรือสักอย่างไหมนะที่ผมจะมั่นใจว่าตัวเองจะทำได้ดีพอที่จะไม่ต้องให้ใครมาห่วงเกินจำเป็นอีก
จนในที่สุดผมก็พบแล้ว พบโลกที่ผมสามารถทำในหลายๆสิ่งที่คนอื่นเขาทำกันได้และพี่เองก็เป็นคนพาผมมายังโลกนี้ โลกที่หลายสิ่งที่ผมฝันถึงเป็นจริงได้ ขอร้องเถอะครับให้ผมได้ทำตามความฝันของผม ความฝันที่จะสามารถช่วยเหลือคนอื่นได้บางไม่ใช่เฝ้ารอคอยคนอื่นทำให้แต่ฝ่ายเดียว”
ไกรยืนนิ่งแบบเดียวกับเด็กชายเมื่อได้ฟังความในใจของวายุ ความในใจที่น้อยครั้งจะมีผู้ใดได้ฟังก่อนจะรีบพูดกับเด็กชายต่อว่า
“ผมเข้าใจนะครับคุณวายุ แต่คุณวายุก็ไม่จำเป็นต้องมาเสี่ยงแบบนี้นี่ครับ ยังมีอะไรอย่างอื่นอีกมากที่คุณจะสามารถทำให้คนอื่นได้อยู่”
“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันละครับพี่ไกร”
“แต่” ยืนนิ่งไปสักพักก่อนจะพูดต่อว่า
“ดูเหมือนเจ้านั้นมันจะไม่ยอมให้ผมเปลี่ยนใจซะแล้ว”
เมื่อไกรหันไปยังที่เส้นขอบฟ้าที่เด็กชายมองอยู่ก็พบว่า เจ้าไวรัสตัวใหญ่กำลังบินมาในทิศทางที่ตนและเจ้านายตัวน้อยยืนอยู่ เจ้าไวรัสที่พกพาความโกรธาบินมาแต่ไกลและหมายมั่นที่จะกวาดเอาผู้ที่ขวางทางมันทุกคนในวันนี้ให้แหลกสลายไป!
“ออฟชั่นเมจิคโปรแกรมสองฟังก์ชั่นที่สอง”
“ออฟชั่นเวคพอยโปรแกรมหนึ่ง”
เสียงเรียกโปรแกรมดังขึ้นในขณะที่เจ้าไวรัสพุ่งเข้ามาใกล้ทุกขณะจิต ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาจนในที่สุด
“ กรงจักรเวทย์ทมิฬ”
“ดาบคู่เหล็กน้ำพี้”
สิ้นเสียงเรียกโปรแกรม 2 ศิษย์อาจารย์ก็พุ่งทะยานเข้าปะทะเจ้าไวรัสในทันที!
……………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น