ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ไอ้โรคจิต
“หยุดนะ เจ้าบ้า! หยุดให้กระทืบเดียวนี้นะเจ้าขโมย”
เสียงดังมาแต่ไกลพร้อมกับฉากการไล่ล่า ระหว่างหนึ่งแชมป์นักวิ่งสาวชาวญี่ปุ่นกับหนึ่งหนุ่มนักวิ่งราวประจำสนามบิน
“หน่อยหยุดนะเจ้าบ้า หยุดๆ”
มาเอะร้องสั่งเป็นภาษาไทยหลังจากครั้งแรกนั้นหล่อนกล่าวเป็นภาษาญี่ปุ่น พอวิ่งมาซักพักก็เริ่มคิดได้ว่า เจ้านักวิ่งที่วิ่งนำหน้าอยู่นี้อาจไม่สามารถเข้าใจภาษาญี่ปุ่น ดังนั้นจึงเปลี่ยนมาใช้ภาษาไทยอันเป็นภาษาของมารดาหล่อน
“บอกให้หยุดไม่ได้ยินหรือไง พูดภาษาไทยไม่เข้าใจหรือไงว่ะ”
กระชากเสียงอีกครั้งดังลั่นแต่ผลที่ได้รับดูเหมือนจะตรงกันข้ามเมื่อนักวิ่งราวตรงหน้าเร่งความเร็วเพิ่มจากเดิมอีกเท่าตัว ก็แน่ละ นักวิ่งราวนี้ ใครหยุดก็บ้าแล้ว!
“หน่อย ตามไม่หยุดเลยนะยัยบ้า”
เจ้านักวิ่งราวคิดในใจก่อนที่จะเริ่มใช้มาตรการขั้นที่สองหลังจากแผนการวิ่งหน้าตั้งอย่างเดียวยังสลัดนักวิ่งหญิงจากต่างประเทศผู้นี้ไม่ได้
โครม!
รถเข็นคันโตที่บรรทุกกระเป๋าเต็มอัดตราที่จอดอยู่ด้านข้างถูกกระชากดึงมาขวางทางทันใด ด้วยจุดประสงค์ที่จะหยุดผู้ติดตาม
“เหอะ”
หญิงสาวร้องออกมาก่อนที่จะใช้มือสองข้างแตะไปบนกระเป๋าใบโตบนรถเข็น จากนั้นถีบร่างตัวเองใช้กระเป๋าแทนม้ากระดานตีลังกาข้ามสิ่งกรีดขวางตรงหน้าไปอย่างหวุดหวิด และทันทีที่เท้าหญิงสาวแตะสู่พื้นการไล่ล่ายก 2 ก็เริ่มขึ้น
โดยยกระดับจากการวิ่ง4x100 กลายเป็นการวิ่งวิบากข้ามสิ่งกรีดขวางของหนึ่งนักวิ่งสาวกับหนึ่งนักสร้างเครื่องกรีดขวางแทน สร้างความโกลาหลให้กับนักท่องเที่ยวเดินทางทั้งหลายทั้งผิวขาว เหลือง ดำ กันอุตลุด
นักวิ่งราวมือฉมังเริ่มทิ้งช่วงห่างออกไปทุกทีเพราะสาวน้อยนักวิ่งนามมาเอ๊ะจำต้องหยุดการไล่ล่าเพื่อหันไปช่วยพยุงหญิงชราผู้หนึ่งที่ถูกชนล้มลงด้วยฝีมือของเจ้านักวิ่งผู้ไม่กลัวเกรงผลกรรม
“ฉันไปก่อนละนะยัยเด็กบ้า”
เจ้านักวิ่งราวคิดในใจพร้อมกับเหลียวไปมองสาวน้อยที่วิ่งไล่ตามมา หยุดช่วยหญิงชราที่ตนชนล้มลงโดยไร้ซึ้งจิตสำนึก ในตอนนี้มันแน่ใจแล้วว่าเมื่อหญิงสาวหันกลับมาอีกครั้งมันคงจากไปไกลแล้วอย่างแน่นอน ใช่! มันก็คงสมควรจะเป็นอย่างนั้นถ้าโลกนี้ไม่มีกฎๆหนึ่ง กฎที่ถูกเรียกว่า กฎแห่งกรรม!
เฮ้ย!
ในทันทีที่นักวิ่งราวผู้ซ้อนความเลวของตนในชุดเสื้อแจ๊กเก็ตสีดำกับกางเกงแสล็คสีดำเข้าชุดกันวิ่งเลี้ยวหลบไปยังช่องทางที่มุ่งสู่ทางออกจากสนามบินนั้นเอง พลันมีขายาวๆของชายหนุ่มผู้หนึ่งก้าวออกมาขัดขาเจ้านักวิ่งราวตัวดี ทำให้ร่างที่เร่งความเร็ววิ่งไปยังทางออกหัวทิ่มลงข้างหน้าทันใด
“โอ๊ย ไอ้บ้าเอ่ย ลื้อเป็นใครว่ะถึงกล้าเข้ามาขวางอั๊ว”
เจ้านักวิ่งตัวร้ายกล่าวออกมาหลังจากที่ลุกขึ้นมาได้ และเมื่อมันมองไปยังชายหนุ่มผู้ขัดขาตนล้มลงก็ต้องได้พบว่า กระเป๋าถือที่ตนวิ่งราวมาได้นั้นไปอยู่ในมือของชายหนุ่มหน้าตาคมสัน สูงใหญ่ในชุดสูทสากลสีดำซะแล้ว
“อยากเจ็บตัวแล้วมั่งแก”
เห็นดังนั้นเจ้านักวิ่งราวก็พุ่งเข้าโจมตีชายหนุ่มด้วยหมัดขาวตายซ้ายสลบของตนอย่างไม่ยอมรีรอ เพียงสิ่งเดียวที่มันหวังคือการได้เห็นใบหน้าคมสันของหนุ่มผู้มาใหม่กระทบเข้ากับหมัดของตนล้มกลิ้งลงไปตรงหน้า แต่ความหวังของมันก็ต้องสลายอีกครั้งเมื่อต้องพบกับ..
ฟืด!
เสียงแหวกอากาศของหมัดเจ้านักวิ่งราวลอยกระทบเพียงอากาศธาตุเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าเอียงตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด เจ้าตัวดีเห็นดังนั้นก็ส่งหมัดที่สองและสามตามมาทันใด หากแต่ก็พบเพียงอากาศธาตุเช่นเดียวกับครั้งแรก
หึ!
ลอยยิ้มหยันปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มในชุดสูทสีดำหลังจากหลบหมัดขาวตาย ที่เริ่มทำให้เจ้าของตาลายแทนชื่อเดิมกับซ้ายสลบที่เริ่มออกอาการพลาดตลบหลังคนใช้เข้าให้ และในทันทีที่เจ้านักวิ่งราวเริ่มคิดขึ้นได้ว่าตนเองก็ยังเหลือเท้าทั้งสองข้างอีกหลังจากที่หมัดทั้งสองพลาดเป้า เพียงชั่ววินาทีก่อนที่เท้าขวาของเจ้านักวิ่งราวจะส่งลูกเตะเข้าร่างชายหนุ่ม
ลูกเตะที่ร้ายแรงและแหลมคมยิ่งกว่าก็ถูกส่งเข้าเจาะยางขาขวาดับลูกเตะที่เจ้านักวิ่งราวส่งมาทันที ส่งผลให้เจ้าตัวร้ายเสียการทรงตัว ตัวงอเป็นกุ้งถูกจับลงหมอไฟทั้งเป็น และก่อนที่เจ้านักวิ่งราวจะเริ่มทรงตัวได้เท้าที่ส่งลูกเตะอันแหลมคมข้างเดิมของชายหนุ่มก็ส่งลูกเตะไปยังคู่ต่อสู้ซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง
บึกๆ
ร่างเจ้านักวิ่งราวเซไปทางด้านหลังตนเองด้วยแรงเตะของชายหนุ่มและเมื่อร่างของเจ้านักวิ่งราวเริ่มน่วมและระยะห่างของคู่ต่อสู้ทั้งสองพอเหมาะ ชายหนุ่มในชุดดำก็ส่งจระเข้ฟาดหางเข้าท้ายทอยเจ้านักวิ่งราวส่งมันเข้าสู่ห้วงนิทราทันใด!
……………….
เฮ้ย!
เสียงถอนใจดังแผ่วเบาหากแต่ไร้แววเหน็ดเหนื่อยของชายหนุ่มดังออกมาก่อนเจ้าตัวจะรำพันกับตนเงียบๆว่า
“พวกเจ้าหน้าที่สนามบินนี้มัวทำอะไรกันอยู่นะ ถึงปล่อยให้เจ้าตัวชอบก่อปัญหาสังคมนี้ออกมาทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนในสนามบินแบบนี้ได้ สงสัยคงต้องขอคุยกับผู้อำนวยการสนามบินซักหน่อยแล้ว”
ชายหนุ่มรำพึงตามประสาผู้รักษาความสงบ โดยไม่รู้เลยว่าแม้คราวนี้ตนเองจะสามารถช่วยรักษาความสงบของผู้คนได้อย่างไม่เปลืองแรงก็ตาม แต่ความสงบของเขาเองกำลังจะถูกรบกวนด้วยฝีมือของสาวน้อยนางหนึ่งที่วิ่งหน้าตั้งมาอย่างดุดัน!
“แกตาย”
เสียงร้องของสาวน้อยจอมซนดังลั่นช่วยเรียกสติของชายหนุ่มให้หันมายังทิศที่มาของเสียง แต่น่าเสียดายที่การเคลื่อนไหวของเขาไม่อาจสามารถหลบร่างบางหุ่นนักกีฬาของสาวน้อยนามมาเอะที่กระโดดข้ามหัว “เหล่านานาชาติมุง” ที่ยืนรายล้อมดูการต่อสู้เมื่อกี้นี้อยู่เข้ามาหาเขาได้
โครม!
ร่างเอวบางหากแต่แข็งแรงตามแบบฉบับนักกีฬาพุ่งเข้าชนร่างชายหนุ่มล้มลงท่ามกลางอาการตื่นตกใจของนานาชาติมุงอีกครั้งหลังจากคู่มวยยกแรกจบลง ร่างเล็กในชุดกางเกงยีนกับเสื้อแขนยาวตามแบบเด็กวัยรุ่นเข้ารวบกดร่างชายหนุ่มปากร้องออกมาว่า
“เสร็จฉันละเจ้าหัวขโมย ฆาตกรรณ นักวิ่งราว ค้ายา อนาจารเด็ก ขนของเถื่อน ค้าอาวุธสงคราม...”
ข้อหานานาชนิดถูกส่งออกมาจากปากน้อยๆอย่าไม่หยุดยั่ง มือเล็กบางหากแข็งแรงเข้าเค้นคอชายหนุ่ม
“เดียวๆ เจ้าหนูเธอเข้าใจผิดแล้วฉันไม่ได้..”
“เข้าใจผิดอะไรละหลักฐานก็ยังอยู่ในมือนี้ไง ฉันวิ่งไล่แก่มานะชุดดำๆนี้ก็อีกใช่เลย”
“บอกว่าไม่ใช่ไง”
เมื่อพูดกันไม่รู้เรื่องชายหนุ่มจึงตัดสินใจใช้มือจับยึดแขนของคู่มวยคนใหม่ ที่คราวนี้เปลี่ยนจากมวยไทยเป็นมวยปล้ำแทนพร้อมออกแรงพลิกตัวกลับมาเป็นฝ่ายกดร่างของอีกฝ่ายแทน
“ทีนี้คงพูดกันรู้เรื่องแล้วสินะ”
ชายหนุ่มกล่าวหลังจากสามารถเป็นฝ่ายพลิกกลับมาอยู่ด้านบนได้ โดยคิดว่าแบบนี้คงจะสามารถสงบสติอารมณ์ของคู่มวยตนได้ แต่แล้วเขากลับคาดผิดเมื่อมือเจ้ากรรมของเขาที่เมื่อกี่นี้ยังทำหน้าที่จับแขนของคู่มวยตนอยู่ กลับไถลจากหน้าที่เดิมกดหมับลงบนตำแหน่งอันนุ่มนิ่มพอดีมือบนร่างที่ตนกดอยู่ และแล้วชายหนุ่มก็ต้องได้พบว่าเขากลับได้รับอีกตำแหน่งทันที
“อ้าย!! ไอ้โรคจิต”
เสียงกรีดร้องของไอ้หนูที่ดันกลายเป็นเด็กสาวดังลั่นทางเดินอาคารสนามบิน ส่งผลให้ชายหนุ่มรีบโดดผึ่งออกจากตัวสาวน้อยทันใด!
“แก!”
สาวน้อยใช้แขนทั้งสองข้างปิดตนเองพรางมองไปยังชายหนุ่มที่ก่อคดีสยองขวัญกับตนเสียยิ่งกว่าคดีแรก แต่โชคดีที่ก่อนที่ร่างบางจะเริ่มเปลี่ยนความอายเป็นความแค้นพุ่งเข้ามาคิดบัญชีพร้อมดอกเบี้ยกับชายหนุ่ม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่มัวอืด มาสายจนเขาแทบตีกันตายจบไปแล้วสองคู่ก็มาถึง
“หยุดก่อนนะครับ พวกคุณ”
เสียงหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยกล่าว ในขณะลูกน้องของตนเข้าล๊อคคู่กรณีทั้งสองกันออกจากกัน
“คุณตำรวจจับมันเลยค่ะ มันวิ่งราวกระเป๋าถือแม่ของดิฉันมาค่ะ เมื่อกี่ดิฉันวิ่งตามมาเห็นหลังไวไว ชุดสีดำแบบนี้ละค่ะ ก่อนคุณตำรวจมามันยังถือให้ฉันเห็นอยู่เลย”
“เป็นความจริงหรือเปล่าครับ”
เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยกล่าวถามคู่กรณีอีกฝ่ายที่ถือว่าดูดีมากหากเป็นโจรจริง ชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสูทสีดำสากลบ่งบอกฐานะไม่ธรรมดา แต่ก็นั้นแหละสังคมเดียวนี้ โจรในชุดสูทมีให้เห็นแยะไป แต่จะว่าไปแล้วผู้ชายคนนี้หน้าตาคุ้นมากนะเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนี้ละ
“เป็นการเข้าใจผิดกันนะครับ”
“เข้าใจผิดอะไรกัน ก็เห็นๆอยู่นี้”
หญิงสาวกล่าวพร้อมส่งสายตาอันน่าขนลุกไปยังชายหนุ่ม
“ถ้าไม่เชื่อจะถามคนแถวนี้ที่มุงดูอยู่แต่แรกก็ได้นี้”
ได้ยินดังนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจก็หันไปยังชายสูงวัยผู้หนึ่งผู้เป็นผู้ใช้บริการสนามบินแห่งนี้ ซึ่งดูท่าทางว่าจะรู้เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น
“ไม่ทราบว่าคุณเห็นอะไรบ้างครับ”
หญิงสาวยิ้มสะใจในหน้าว่าทีนี้ละท่าดีนัก แล้วจะได้รู้กันว่าแกนะเสร็จแน่เจ้าหัวขโมย
หากแล้วลอยยิ้มของสาวน้อยก็ต้องสิ้นลงเมื่อชายสูงวัยชายตะวันตกในชุดสูทนักธุรกิจน่าเชื่อถือกล่าวออกมาว่า
“ผู้ชายคนนี้พูดถูกแล้วครับ เขาไม่ได้วิ่งราวอะไรมาหรอก แต่เป็นฝ่ายช่วยเอาของจากนักวิ่งราวคืนมาได้ต่างหากละ แม่หนูคนนี้เข้าใจผิดไปเอง”
เมื่อได้ยินดังนั้นหญิงสาวก็กล่าวขึ้น
“ไม่จริง เขาโกหก ต้องเป็นพวกเดียวกันแน่ๆค่ะคุณตำรวจ อย่างเชื่อนะคะ รองถ้าคนอื่นดูสิค่ะ”
ก่อนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะกระทำตามคำของหญิงสาว ชายหนุ่มผู้ถูกตั้งข้อหาก็ชิ่งกล่าวออกมาด้วยเสียงอันดังว่า
“ขอโทษนะครับทุกท่านที่รบกวน แต่ถ้าใครมีความเห็นแตกต่างจากคุณผู้ขายท่านนี้ว่าผมเป็นโจรวิ่งราวของเขามาละก็ให้ช่วยกรุณายกมือด้วยครับ”
เงียบ!
สิ้นเสียงกล่าวผู้คนก็กลับเงียบเสียงลงและไม่มีผู้ใดยกมือขึ้นเลยแม้ผู้เดียว
เฮอะ
ชายหนุ่มยิ้มเยาะหญิงสาวก่อนที่จะกล่าวต่อว่า
“แล้วใครที่เห็นด้วยกับคุณผู้ชายคนนี้ว่าผมเป็นคนดีและเรื่องที่เกิดเป็นเรื่องเข้าใจผิดกรุณายกมือขึ้นด้วยครับ”
ทันทีที่สิ้นเสียงกล่าวคราวนี้ผู้คนที่รายล้อมอยู่กลับพร้อมใจกันยกมือขึ้นอย่างพร้อมเพียงโดยมิได้นัดหมาย
“ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครล่ะ ก็ฉันวิ่งตามมาเห็นหลังไวไว ใส่ชุดสีดำแบบนี้เลย”
หญิงสาวร้องถามขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยวและไม่ได้ดั่งใจ รวมทั้งความไม่ยอมแพ้ของตนเองมี่ยังมีอยู่ ด้วยความมั่นใจว่าตนกล่าวหาคนถูกแล้ว หากแต่ความมั่นใจที่ยังคงเหลือเพียงน้อยของหล่อนก็ต้องพังครืนลงมาทันใด เมื่อชายชาวต่างชาติคนเดิมเอ่ยมาว่า พร้อมกับชี้ไปยังมุมหนึ่งของอาคารว่า
“ถ้าหาโจรของแม่หนูละก็ ใช่คนนั้นหรือเปล่าล่ะ คุณคนนี้เขาช่วยอัดจนหมอบอยู่ตรงนั้นน่ะ”
หญิงสาวแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อหันไปตามนิ้วชี้ของพยานปากเอกแล้วต้องพบว่า ชายผู้หนึ่งในชุดสีดำเหมือนกับที่ตนไล่ตามมาแทบทุกส่วนนอนฝันหวานหยดย้อยอยู่ห่างออกไปไม่ไกล โดยก่อนหน้านี้หล่อนกลับไม่อาจมองเห็นได้ด้วยความโกรธที่มาพร้อมขณะไล่ล่าคนๆนี้
หึ!
“คราวหลังก็หัดดูให้ดีๆซะก่อนละคุณหนู ก่อนที่จะคิดไปกล่าวหาใครเขาเข้า”
ชายหนุ่มในชุดสูทดำสากลกล่าวขึ้นหลังจากเห็นว่าคู่พิพาทจนด้วยหลักฐาน!
จบตอน
โปรดติดตามตอนต่อไป
เสียงดังมาแต่ไกลพร้อมกับฉากการไล่ล่า ระหว่างหนึ่งแชมป์นักวิ่งสาวชาวญี่ปุ่นกับหนึ่งหนุ่มนักวิ่งราวประจำสนามบิน
“หน่อยหยุดนะเจ้าบ้า หยุดๆ”
มาเอะร้องสั่งเป็นภาษาไทยหลังจากครั้งแรกนั้นหล่อนกล่าวเป็นภาษาญี่ปุ่น พอวิ่งมาซักพักก็เริ่มคิดได้ว่า เจ้านักวิ่งที่วิ่งนำหน้าอยู่นี้อาจไม่สามารถเข้าใจภาษาญี่ปุ่น ดังนั้นจึงเปลี่ยนมาใช้ภาษาไทยอันเป็นภาษาของมารดาหล่อน
“บอกให้หยุดไม่ได้ยินหรือไง พูดภาษาไทยไม่เข้าใจหรือไงว่ะ”
กระชากเสียงอีกครั้งดังลั่นแต่ผลที่ได้รับดูเหมือนจะตรงกันข้ามเมื่อนักวิ่งราวตรงหน้าเร่งความเร็วเพิ่มจากเดิมอีกเท่าตัว ก็แน่ละ นักวิ่งราวนี้ ใครหยุดก็บ้าแล้ว!
“หน่อย ตามไม่หยุดเลยนะยัยบ้า”
เจ้านักวิ่งราวคิดในใจก่อนที่จะเริ่มใช้มาตรการขั้นที่สองหลังจากแผนการวิ่งหน้าตั้งอย่างเดียวยังสลัดนักวิ่งหญิงจากต่างประเทศผู้นี้ไม่ได้
โครม!
รถเข็นคันโตที่บรรทุกกระเป๋าเต็มอัดตราที่จอดอยู่ด้านข้างถูกกระชากดึงมาขวางทางทันใด ด้วยจุดประสงค์ที่จะหยุดผู้ติดตาม
“เหอะ”
หญิงสาวร้องออกมาก่อนที่จะใช้มือสองข้างแตะไปบนกระเป๋าใบโตบนรถเข็น จากนั้นถีบร่างตัวเองใช้กระเป๋าแทนม้ากระดานตีลังกาข้ามสิ่งกรีดขวางตรงหน้าไปอย่างหวุดหวิด และทันทีที่เท้าหญิงสาวแตะสู่พื้นการไล่ล่ายก 2 ก็เริ่มขึ้น
โดยยกระดับจากการวิ่ง4x100 กลายเป็นการวิ่งวิบากข้ามสิ่งกรีดขวางของหนึ่งนักวิ่งสาวกับหนึ่งนักสร้างเครื่องกรีดขวางแทน สร้างความโกลาหลให้กับนักท่องเที่ยวเดินทางทั้งหลายทั้งผิวขาว เหลือง ดำ กันอุตลุด
นักวิ่งราวมือฉมังเริ่มทิ้งช่วงห่างออกไปทุกทีเพราะสาวน้อยนักวิ่งนามมาเอ๊ะจำต้องหยุดการไล่ล่าเพื่อหันไปช่วยพยุงหญิงชราผู้หนึ่งที่ถูกชนล้มลงด้วยฝีมือของเจ้านักวิ่งผู้ไม่กลัวเกรงผลกรรม
“ฉันไปก่อนละนะยัยเด็กบ้า”
เจ้านักวิ่งราวคิดในใจพร้อมกับเหลียวไปมองสาวน้อยที่วิ่งไล่ตามมา หยุดช่วยหญิงชราที่ตนชนล้มลงโดยไร้ซึ้งจิตสำนึก ในตอนนี้มันแน่ใจแล้วว่าเมื่อหญิงสาวหันกลับมาอีกครั้งมันคงจากไปไกลแล้วอย่างแน่นอน ใช่! มันก็คงสมควรจะเป็นอย่างนั้นถ้าโลกนี้ไม่มีกฎๆหนึ่ง กฎที่ถูกเรียกว่า กฎแห่งกรรม!
เฮ้ย!
ในทันทีที่นักวิ่งราวผู้ซ้อนความเลวของตนในชุดเสื้อแจ๊กเก็ตสีดำกับกางเกงแสล็คสีดำเข้าชุดกันวิ่งเลี้ยวหลบไปยังช่องทางที่มุ่งสู่ทางออกจากสนามบินนั้นเอง พลันมีขายาวๆของชายหนุ่มผู้หนึ่งก้าวออกมาขัดขาเจ้านักวิ่งราวตัวดี ทำให้ร่างที่เร่งความเร็ววิ่งไปยังทางออกหัวทิ่มลงข้างหน้าทันใด
“โอ๊ย ไอ้บ้าเอ่ย ลื้อเป็นใครว่ะถึงกล้าเข้ามาขวางอั๊ว”
เจ้านักวิ่งตัวร้ายกล่าวออกมาหลังจากที่ลุกขึ้นมาได้ และเมื่อมันมองไปยังชายหนุ่มผู้ขัดขาตนล้มลงก็ต้องได้พบว่า กระเป๋าถือที่ตนวิ่งราวมาได้นั้นไปอยู่ในมือของชายหนุ่มหน้าตาคมสัน สูงใหญ่ในชุดสูทสากลสีดำซะแล้ว
“อยากเจ็บตัวแล้วมั่งแก”
เห็นดังนั้นเจ้านักวิ่งราวก็พุ่งเข้าโจมตีชายหนุ่มด้วยหมัดขาวตายซ้ายสลบของตนอย่างไม่ยอมรีรอ เพียงสิ่งเดียวที่มันหวังคือการได้เห็นใบหน้าคมสันของหนุ่มผู้มาใหม่กระทบเข้ากับหมัดของตนล้มกลิ้งลงไปตรงหน้า แต่ความหวังของมันก็ต้องสลายอีกครั้งเมื่อต้องพบกับ..
ฟืด!
เสียงแหวกอากาศของหมัดเจ้านักวิ่งราวลอยกระทบเพียงอากาศธาตุเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าเอียงตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด เจ้าตัวดีเห็นดังนั้นก็ส่งหมัดที่สองและสามตามมาทันใด หากแต่ก็พบเพียงอากาศธาตุเช่นเดียวกับครั้งแรก
หึ!
ลอยยิ้มหยันปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มในชุดสูทสีดำหลังจากหลบหมัดขาวตาย ที่เริ่มทำให้เจ้าของตาลายแทนชื่อเดิมกับซ้ายสลบที่เริ่มออกอาการพลาดตลบหลังคนใช้เข้าให้ และในทันทีที่เจ้านักวิ่งราวเริ่มคิดขึ้นได้ว่าตนเองก็ยังเหลือเท้าทั้งสองข้างอีกหลังจากที่หมัดทั้งสองพลาดเป้า เพียงชั่ววินาทีก่อนที่เท้าขวาของเจ้านักวิ่งราวจะส่งลูกเตะเข้าร่างชายหนุ่ม
ลูกเตะที่ร้ายแรงและแหลมคมยิ่งกว่าก็ถูกส่งเข้าเจาะยางขาขวาดับลูกเตะที่เจ้านักวิ่งราวส่งมาทันที ส่งผลให้เจ้าตัวร้ายเสียการทรงตัว ตัวงอเป็นกุ้งถูกจับลงหมอไฟทั้งเป็น และก่อนที่เจ้านักวิ่งราวจะเริ่มทรงตัวได้เท้าที่ส่งลูกเตะอันแหลมคมข้างเดิมของชายหนุ่มก็ส่งลูกเตะไปยังคู่ต่อสู้ซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง
บึกๆ
ร่างเจ้านักวิ่งราวเซไปทางด้านหลังตนเองด้วยแรงเตะของชายหนุ่มและเมื่อร่างของเจ้านักวิ่งราวเริ่มน่วมและระยะห่างของคู่ต่อสู้ทั้งสองพอเหมาะ ชายหนุ่มในชุดดำก็ส่งจระเข้ฟาดหางเข้าท้ายทอยเจ้านักวิ่งราวส่งมันเข้าสู่ห้วงนิทราทันใด!
……………….
เฮ้ย!
เสียงถอนใจดังแผ่วเบาหากแต่ไร้แววเหน็ดเหนื่อยของชายหนุ่มดังออกมาก่อนเจ้าตัวจะรำพันกับตนเงียบๆว่า
“พวกเจ้าหน้าที่สนามบินนี้มัวทำอะไรกันอยู่นะ ถึงปล่อยให้เจ้าตัวชอบก่อปัญหาสังคมนี้ออกมาทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนในสนามบินแบบนี้ได้ สงสัยคงต้องขอคุยกับผู้อำนวยการสนามบินซักหน่อยแล้ว”
ชายหนุ่มรำพึงตามประสาผู้รักษาความสงบ โดยไม่รู้เลยว่าแม้คราวนี้ตนเองจะสามารถช่วยรักษาความสงบของผู้คนได้อย่างไม่เปลืองแรงก็ตาม แต่ความสงบของเขาเองกำลังจะถูกรบกวนด้วยฝีมือของสาวน้อยนางหนึ่งที่วิ่งหน้าตั้งมาอย่างดุดัน!
“แกตาย”
เสียงร้องของสาวน้อยจอมซนดังลั่นช่วยเรียกสติของชายหนุ่มให้หันมายังทิศที่มาของเสียง แต่น่าเสียดายที่การเคลื่อนไหวของเขาไม่อาจสามารถหลบร่างบางหุ่นนักกีฬาของสาวน้อยนามมาเอะที่กระโดดข้ามหัว “เหล่านานาชาติมุง” ที่ยืนรายล้อมดูการต่อสู้เมื่อกี้นี้อยู่เข้ามาหาเขาได้
โครม!
ร่างเอวบางหากแต่แข็งแรงตามแบบฉบับนักกีฬาพุ่งเข้าชนร่างชายหนุ่มล้มลงท่ามกลางอาการตื่นตกใจของนานาชาติมุงอีกครั้งหลังจากคู่มวยยกแรกจบลง ร่างเล็กในชุดกางเกงยีนกับเสื้อแขนยาวตามแบบเด็กวัยรุ่นเข้ารวบกดร่างชายหนุ่มปากร้องออกมาว่า
“เสร็จฉันละเจ้าหัวขโมย ฆาตกรรณ นักวิ่งราว ค้ายา อนาจารเด็ก ขนของเถื่อน ค้าอาวุธสงคราม...”
ข้อหานานาชนิดถูกส่งออกมาจากปากน้อยๆอย่าไม่หยุดยั่ง มือเล็กบางหากแข็งแรงเข้าเค้นคอชายหนุ่ม
“เดียวๆ เจ้าหนูเธอเข้าใจผิดแล้วฉันไม่ได้..”
“เข้าใจผิดอะไรละหลักฐานก็ยังอยู่ในมือนี้ไง ฉันวิ่งไล่แก่มานะชุดดำๆนี้ก็อีกใช่เลย”
“บอกว่าไม่ใช่ไง”
เมื่อพูดกันไม่รู้เรื่องชายหนุ่มจึงตัดสินใจใช้มือจับยึดแขนของคู่มวยคนใหม่ ที่คราวนี้เปลี่ยนจากมวยไทยเป็นมวยปล้ำแทนพร้อมออกแรงพลิกตัวกลับมาเป็นฝ่ายกดร่างของอีกฝ่ายแทน
“ทีนี้คงพูดกันรู้เรื่องแล้วสินะ”
ชายหนุ่มกล่าวหลังจากสามารถเป็นฝ่ายพลิกกลับมาอยู่ด้านบนได้ โดยคิดว่าแบบนี้คงจะสามารถสงบสติอารมณ์ของคู่มวยตนได้ แต่แล้วเขากลับคาดผิดเมื่อมือเจ้ากรรมของเขาที่เมื่อกี่นี้ยังทำหน้าที่จับแขนของคู่มวยตนอยู่ กลับไถลจากหน้าที่เดิมกดหมับลงบนตำแหน่งอันนุ่มนิ่มพอดีมือบนร่างที่ตนกดอยู่ และแล้วชายหนุ่มก็ต้องได้พบว่าเขากลับได้รับอีกตำแหน่งทันที
“อ้าย!! ไอ้โรคจิต”
เสียงกรีดร้องของไอ้หนูที่ดันกลายเป็นเด็กสาวดังลั่นทางเดินอาคารสนามบิน ส่งผลให้ชายหนุ่มรีบโดดผึ่งออกจากตัวสาวน้อยทันใด!
“แก!”
สาวน้อยใช้แขนทั้งสองข้างปิดตนเองพรางมองไปยังชายหนุ่มที่ก่อคดีสยองขวัญกับตนเสียยิ่งกว่าคดีแรก แต่โชคดีที่ก่อนที่ร่างบางจะเริ่มเปลี่ยนความอายเป็นความแค้นพุ่งเข้ามาคิดบัญชีพร้อมดอกเบี้ยกับชายหนุ่ม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่มัวอืด มาสายจนเขาแทบตีกันตายจบไปแล้วสองคู่ก็มาถึง
“หยุดก่อนนะครับ พวกคุณ”
เสียงหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยกล่าว ในขณะลูกน้องของตนเข้าล๊อคคู่กรณีทั้งสองกันออกจากกัน
“คุณตำรวจจับมันเลยค่ะ มันวิ่งราวกระเป๋าถือแม่ของดิฉันมาค่ะ เมื่อกี่ดิฉันวิ่งตามมาเห็นหลังไวไว ชุดสีดำแบบนี้ละค่ะ ก่อนคุณตำรวจมามันยังถือให้ฉันเห็นอยู่เลย”
“เป็นความจริงหรือเปล่าครับ”
เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยกล่าวถามคู่กรณีอีกฝ่ายที่ถือว่าดูดีมากหากเป็นโจรจริง ชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสูทสีดำสากลบ่งบอกฐานะไม่ธรรมดา แต่ก็นั้นแหละสังคมเดียวนี้ โจรในชุดสูทมีให้เห็นแยะไป แต่จะว่าไปแล้วผู้ชายคนนี้หน้าตาคุ้นมากนะเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนี้ละ
“เป็นการเข้าใจผิดกันนะครับ”
“เข้าใจผิดอะไรกัน ก็เห็นๆอยู่นี้”
หญิงสาวกล่าวพร้อมส่งสายตาอันน่าขนลุกไปยังชายหนุ่ม
“ถ้าไม่เชื่อจะถามคนแถวนี้ที่มุงดูอยู่แต่แรกก็ได้นี้”
ได้ยินดังนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจก็หันไปยังชายสูงวัยผู้หนึ่งผู้เป็นผู้ใช้บริการสนามบินแห่งนี้ ซึ่งดูท่าทางว่าจะรู้เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น
“ไม่ทราบว่าคุณเห็นอะไรบ้างครับ”
หญิงสาวยิ้มสะใจในหน้าว่าทีนี้ละท่าดีนัก แล้วจะได้รู้กันว่าแกนะเสร็จแน่เจ้าหัวขโมย
หากแล้วลอยยิ้มของสาวน้อยก็ต้องสิ้นลงเมื่อชายสูงวัยชายตะวันตกในชุดสูทนักธุรกิจน่าเชื่อถือกล่าวออกมาว่า
“ผู้ชายคนนี้พูดถูกแล้วครับ เขาไม่ได้วิ่งราวอะไรมาหรอก แต่เป็นฝ่ายช่วยเอาของจากนักวิ่งราวคืนมาได้ต่างหากละ แม่หนูคนนี้เข้าใจผิดไปเอง”
เมื่อได้ยินดังนั้นหญิงสาวก็กล่าวขึ้น
“ไม่จริง เขาโกหก ต้องเป็นพวกเดียวกันแน่ๆค่ะคุณตำรวจ อย่างเชื่อนะคะ รองถ้าคนอื่นดูสิค่ะ”
ก่อนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะกระทำตามคำของหญิงสาว ชายหนุ่มผู้ถูกตั้งข้อหาก็ชิ่งกล่าวออกมาด้วยเสียงอันดังว่า
“ขอโทษนะครับทุกท่านที่รบกวน แต่ถ้าใครมีความเห็นแตกต่างจากคุณผู้ขายท่านนี้ว่าผมเป็นโจรวิ่งราวของเขามาละก็ให้ช่วยกรุณายกมือด้วยครับ”
เงียบ!
สิ้นเสียงกล่าวผู้คนก็กลับเงียบเสียงลงและไม่มีผู้ใดยกมือขึ้นเลยแม้ผู้เดียว
เฮอะ
ชายหนุ่มยิ้มเยาะหญิงสาวก่อนที่จะกล่าวต่อว่า
“แล้วใครที่เห็นด้วยกับคุณผู้ชายคนนี้ว่าผมเป็นคนดีและเรื่องที่เกิดเป็นเรื่องเข้าใจผิดกรุณายกมือขึ้นด้วยครับ”
ทันทีที่สิ้นเสียงกล่าวคราวนี้ผู้คนที่รายล้อมอยู่กลับพร้อมใจกันยกมือขึ้นอย่างพร้อมเพียงโดยมิได้นัดหมาย
“ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครล่ะ ก็ฉันวิ่งตามมาเห็นหลังไวไว ใส่ชุดสีดำแบบนี้เลย”
หญิงสาวร้องถามขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยวและไม่ได้ดั่งใจ รวมทั้งความไม่ยอมแพ้ของตนเองมี่ยังมีอยู่ ด้วยความมั่นใจว่าตนกล่าวหาคนถูกแล้ว หากแต่ความมั่นใจที่ยังคงเหลือเพียงน้อยของหล่อนก็ต้องพังครืนลงมาทันใด เมื่อชายชาวต่างชาติคนเดิมเอ่ยมาว่า พร้อมกับชี้ไปยังมุมหนึ่งของอาคารว่า
“ถ้าหาโจรของแม่หนูละก็ ใช่คนนั้นหรือเปล่าล่ะ คุณคนนี้เขาช่วยอัดจนหมอบอยู่ตรงนั้นน่ะ”
หญิงสาวแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อหันไปตามนิ้วชี้ของพยานปากเอกแล้วต้องพบว่า ชายผู้หนึ่งในชุดสีดำเหมือนกับที่ตนไล่ตามมาแทบทุกส่วนนอนฝันหวานหยดย้อยอยู่ห่างออกไปไม่ไกล โดยก่อนหน้านี้หล่อนกลับไม่อาจมองเห็นได้ด้วยความโกรธที่มาพร้อมขณะไล่ล่าคนๆนี้
หึ!
“คราวหลังก็หัดดูให้ดีๆซะก่อนละคุณหนู ก่อนที่จะคิดไปกล่าวหาใครเขาเข้า”
ชายหนุ่มในชุดสูทดำสากลกล่าวขึ้นหลังจากเห็นว่าคู่พิพาทจนด้วยหลักฐาน!
จบตอน
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น