ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แรกเจอในโลกจริง
ศึกป่วนดาต้าฤทธาเจ้าแฮกเกอร์
ตอนที่ 6 แรกเจอในโลกจริง
ร่างบางในชุดสูทสีดำล่องลอยสู่กลางนภาสีฟ้าครามดั่งเทพธิดา ภายในท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ที่เชื่อมระบบข้อมูลข่าวสารทั่วโลก “สกายเน็ต” ซึ่งระบบๆนี้ได้เข้ามาแทนที่ระบบอินเตอร์เน็ตที่เป็นระบบเชื่อมต่อข้อมูลข่าวสารแบบเก่าอย่างรวดเร็ว เหตุเพราะระบบสกายเน็ตเป็นระบบที่ผู้ใช้สามารถโอนถ่ายคลื่นกระแสจิตของตนเข้าสู่โลกเสมือนจริงหรือโลกแห่งไซเบอร์ได้นั้นเอง ทำให้ระบบแบบเก่าอย่างอินเตอร์เน็ตที่มองผลการทำงานได้เฉพาะบนหน้าจอถูกนำมาใช้เป็นเพียงระบบเสริมระบบหนึ่งของระบบสกายเน็ตแทน
ภาพที่เห็นเบื่องหน้ามาอิ ผู้ดูแลระบบสาวแห่งควีนร๊อคคือท้องฟ้าอันกว้างใหญ่สุดสายตาที่ประกอบไปด้วยเกาะลอยฟ้ามากมายลอยเด่นอยู่ ซึ่งเป็นที่รู้ดีกันภายในระบบสกายเวิลด์ว่า หมู่เกาะทั้งหลายที่เห็นลอยเด่นอยู่ก็คือระบบเครือข่ายต่างๆรวมทั้งเว็บไซด์ต่างๆอันเป็นแหล่งชุมนุมชนแห่งโลกไซเบอร์
มาอิชอบที่จะล่องลอยไปบนท้องฟ้าแห่งสกายเวิลด์เพื่อชมหมู่เกาะไซเบอร์ต่างๆเหมือนดั่งตนได้เหาะไปบนท้องฟ้าจริงๆมากกว่าจะรีบไปให้ถึงจุดหมายด้วยความเร็วเครื่องคอมพิวเตอร์ของตน ขณะเดียวกันกับที่ร่างบางเหาะทะยานไปตรงหน้า พลันท้องฟ้าสีครามรอบตัวกลับมืดลงทันใด
“นี้มัน”
ร่างบางกล่าวขึ้นด้วยความตกใจ ทันใดนั้นเองร่างในชุดสูทสีเงินก็ปรากฏขึ้นตรงเบื้องหน้า
“เราเจอกันอีกแล้วนะคนสวย”
หมดประโยคร่างในชุดสูทสีเงินก็ตวัดมือออกมาข้างหน้า หลังจากนั้นพลันปรากฏเงาร่างของงูตัวใหญ่สีขาวพุ่งทะยานเข้ารัดตัวร่างบางตรงหน้า
“ออฟชั่นเวคพล่อยโปรแกรม1 ดาบแสง..”
ก่อนที่จะสิ้นประโยค งูใหญ่ตรงหน้าก็พุ่งเข้ามารัดตัวหญิงสาวนักดูแลระบบคนสวยอย่างไม่ให้ได้มีโอกาสตั้งตัว
“ปล่อยนะ อย่าๆ..”
ก่อนที่มาอิจะหมดเรี่ยวแรงดิ้นลนนั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“มาอิๆเป็นอะไรลูกตื่นเถอะ”
เสียงของคุณนายมาลีดังปลุกลูกสาวคนสวยให้ตื่นขึ้นจากหลับใหลในห้วงนินทา เพื่อพบตัวเองนั่งอยู่ภายในเครื่องบินโดยสารขนาดใหญ่ที่นำพาเหล่านักเดินทางและนักท่องเที่ยวไปสู่แผ่นดินไทย แผ่นดินแห่งการท่องเที่ยวชั้นแนวหน้าติดอันดับ 1 ในสิบของโลก
..................
“ฮิๆๆ พี่มาอิฝันเห็นงูเหรอค่ะ เอ๊ะฝันร้ายแบบนี้แสดงว่าม่เที่ยวเมืองไทยครั้งนี้อาจเจออะไรตื่นเต้นๆก็ได้”
มาเอะสาวน้อยสุดแสบกล่าวขึ้นหลังจากได้ฟังเรื่องราวความฝันของผู้เป็นพี่
“มาเอะนี่พูดอะไรก็ไม่รู้ ฝันร้ายที่ไหนกันนะ คนไทยเขาถือว่าฝันเห็นงูนะ แปลว่าจะเจอเนื้อคู่ต่างหากละลูก”
คุณนายมาลีผู้เป็นแม่เอ่ยออกมาเป็นคนต่อไปหลังจากได้ยินลูกสาวสุดแสบพูด
“อ้าว แบบนี้ก็ยิ่งสนุกเขาไปใหญ่สิ คราวนี้นี้มาเอะจะได้เห็นว่าที่พี่เขยแล้ว”
พูดเสียงแจ้วๆออกมาพร้อมกับชายตาไปมองพี่สาวคนสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ
“หน่อย ยายตัวดีอยากเห็นว่าที่พี่เขยนักเหรอที่ตัวเองเมื่อคืนนี้ยังบอกว่าฝันเห็นงูด้วย ก่อนชาวบ้านเขาฝันเห็นอีก”
“ก็ที่มาเอะฝันงูมันไม่ได้มาลัดมาเอะ แต่มาเอะเป็นฝ่ายกระโดดไปกอดมันเองต่างหาก ก็มาเอะชอบงูนี้นา มันน่ารักดีออก”
มาอิกับมาลีผู้เป็นแม่ต่างฟังคนเล่าด้วยความรู้สึกพิกลพิกลทั้งคู่
“โอตายแล้วน้องฉัน ชอบอะไรไม่ชอบดันชอบงู แบบนี้ท่าทางเนื้อคู่ของเรานี้เขาคงไม่เข้ามาหาเราเอง แต่เป็นเราที่จะกระโดดไปขย้ำหนุ่มๆหล่อมากกว่ามั้ง คุณแม่คิดแบบหนูไหมคะ”
มาอิรีบถือโอกาสแหย่น้องกลับบ้างหลังจากโดนมาแล้วก่อนหน้า โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดเล่นของสองพี่น้อง จะกลายมาเป็นความจริงในเวลาอันสั้นทั้งพี่ ทั้งน้อง
“มาอิ..”
คุณนายมาลีรีบห้ามทัพก่อนที่จะเกิดศึกสายเลือด จากนั้นครอบครัวยามางิต่างหัวเราะชอบใจ ไม่เว้นแม้แต่คุณโกโบริหัวหน้าครอบครัวและคุณนายมาลีผู้เป็นมารดา ดังลั่นเครื่องบินส่วนตัว ที่ถูกจัดให้เป็นพาหนะของแขกผู้มาเยือนประเทศไทย และแน่นอนว่าสายการบินขนาดเล็ก ผู้รับหน้าที่ดูแลเครื่องบินลำดังกล่าว ย่อมเป็น 1 ในกรรมสิทธิส่วนตัวของผู้อำนวยการใหญ่แห่งเพชรเทวากรุ๊ป นายวายุ เพชรเทวา
………………
ขณะเดียวกับที่เครื่องบินอันเป็นพาหนะของครอบครัว ยามางิ เข้าสู้น่านฟ้าไทยนั้นเอง บนถนน ไฮเวย์ ได้ทำการสร้างใหม่ เส้นทางสู่กรุงเทพ-ชลบุรี รถยนต์ ลีมูซีน คันใหญ่สีเงินวาวทั้งคันกำลังแล่นสู่เขตจังหวัดชลบุรีด้วยความเร็วสูง ชายหนุ่มหน้าเข้าผู้มีต่ำแหน่งถึงผู้การกำลังขับขี่รถคันดังกล่าวสู่เป้าหมาย พลางครุ่มคิดในใจ
“พี่วาทีครับ ผมให้คนขับรถไปรอที่หน้าตึกที่ทำงานพี่แล้วนะครับ ยังไงถ้าเสร็จงานแล้วก็ให้รีบมาเลยแล้วกันครับ อ้อ แล้วไม่ต้องตกใจครับ ที่วันนี้รถที่ไปรับ เป็นลีมูซีนคันเก่งของเรา พอดีระหว่างทางผมให้นาย ขาว คนขับของเราแวะรับแขกที่เป็นนักธุระกิจญี่ปุ่น พร้อมครอบครัว ที่จะมาพักผ่อนและคุยเรื่องธุระกิจกับผมที่โรงแรมของเรา พี่วาทีช่วยต้อนรับเขาแทนผมด้วยนะครับ แล้วเจอกันครับ
วายุเพชรเทวา”
ข้อความในเมล์ของน้องชายจบลง วาทีก็รู้ทันทีว่า แท้จริงแล้วน้องชายต้องการอะไร แม้ปกติจะแทบไม่มีใครตามความคิดของน้องชายตัวดีของตนได้เลย แต่ก็ยังมีอีกสามคนที่พอจะเดาใจน้องชายผู้นี้ออกบ้างในบางเรื่อง เพราะความที่สนิทสนมกัน คนแรกแน่นอนก็ต้องเป็นตัวเขาเองละ อีกหนึ่งคือคุณวารินี มารดาทั้งสอง อีกคนคือวารีคนสนิทของนายวายุซึ่งถ้าถามความเห็นเขาแล้วละก็ สองคนนี้น่าจะแต่งงานกันไปเลยดีกว่าเพราะแทบจะไม่เคยห่างกันเลย
ซึ่งความจริงแล้ววารีก็เป็นหญิงสาวที่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่งที่จะคอยดูแลน้อยชายของเขา ในช่วงแรกๆที่ได้พบกันนั้นเขาเองก็รู้สึกนึกชอบหญิงสาวผู้นี้อยู่เหมือนกันและในความนึกชอบนั้น ก็มีความสงสารปนอยู่ด้วย เพราะอดีตของหญิงสาวนั้นต้องเผชิญกับสิ่งเลวร้ายนานับประการ กลิ่นคาวเลือดและควันปืน
แต่ความสัมพันธุ์ของวาทีกับวารี ก็หยุดอยู่เพียงแค่นั้น เพราะจากเวลาที่ผ่านมาหลายปีทำให้เขารู้ว่า วารีมีเพียงความเคารพนับถือและภักดีต่อเขาในฐานะเป็นพี่ชายของนายวายุเท่านั้น สำหรับวารีแล้ว คนผู้เดียวที่เป็นดังชีวิตของหล่อน ที่หล่อนยอมรับนับถือเป็นนายและทุ้มเททั้งใจกายคอยดูแลรับใช้มีเพียง “นายน้อย”ของหล่อน
ถึงอย่างนั้นก็ตามเขาเองก็คิดว่าคงยอมรับได้ในทันทีถ้าหากวารีจะเลื่อนชั้นจากคนสนิทของน้องชายมาเป็นน้องสะใภ้ของเขา แต่ก็นั้นแหละ เหตุผลเดียวกับที่น้องชายของเขาอยากให้เขาไปต้อนรับนักธุระกิจจากญี่ปุ่นวันนี้ คือเวลาที่เหลืออยู่ของวายุนั้นเอง
ถ้าเป็นในครอบครัวอื่นผู้ที่จะถือเป็นผู้นำของบ้านย่อมเป็นบิดาหรือลูกชายคนโตผู้จะขึ้นมาดูแลกิจการของบ้านต่อไป แต่สำหรับครอบครัวเพชรเทวาแล้ว ผู้เป็นคนสำคัญอันค้ำจุนบ้านนี้อยู่คือน้องชายของเขา “นายวายุ เพชรเทวา” ผู้อำนวยการใหญ่แห่งเพชรเทวากรุ๊ปนั้นเอง วาทีเห็นวาก็แปลกไปอีกแบบที่
ถ้าเป็นในครอบครัวผู้ร้ำรวยคนอื่นอาจมีการแก่งแย่งชิงดีกันระหว่างพี่น้อง หรือแย่งมรดกทรัพย์สินกันระหว่างญาติๆซึ่งมีให้เห็นทุกยุคสมัย แต่สำหรับครอบครัวเขาแล้วผู้เป็นน้องชายต่างหากกลับเป็นผู้คอยแต่จะยัดเยียดสิ่งเหล่านั้นให้พี่ชายอย่างเขาแทน บ่อยครั้งที่เมื่อมีโอกาสน้องชายตัวดีจะต้องหาทางให้เขามามีส่วนร่วมในธุรกิจด้วยทุกครั้งสิน่า ทั้งๆที่สำหรับตัวเขาเองแล้ว ชอบที่จะรับราชการ เป็นผู้รักษาความสงบในประเทศมากกว่าจะใส่ใจในเรื่องธุรกิจ
และไม่แม้แต่จะเคยคิดอยากได้ครอบครองสมบัติใดอันเป็นของน้องชายเลย
ด้วยที่รู้ดีว่าคุณวาทะบิดาผู้ร่วมลับไปนั้นหาได้ทิ้งสิ่งใดอันเป็นมรดกไว้แก่เขาและน้องชายเลย ในช่วงเวลาที่ครอบครัวตกสู่ภาวะเลวร้าย ส่วนตัวเขาเองก็พบกับอันตรายที่แทบจะเอาชีวิตไม่รอดในดินแดนที่ห่างไกล เพชรเทวากรุ๊ป ร่วมทั้งตัวเขาเองรอดมาได้เพราะสองมือของน้องชายคนนี้เอง
ส่วนเหตุผลที่น้องชายของเขาอยากให้เขาออกจากราชการที่เสี่ยงต่อชีวิตและเข้ามาช่วยงานเขานักหนานะเหรอ
“เวลาของผมหยุดเดินไปแล้วนะครับพี่วาที หยุดเดินเหมือนนาฟิกาที่หยุดนิ่ง แล้วกำลังนับถอยหลังเข้าใกล้เลขศูนย์ไปทุกที ผมรู้ตัวเองดี ร่างกายของผมไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน เมื่อถึงวันใดที่มันนับถึงศูนย์เมื่อใด เมื่อนั้นพี่จะเป็นผู้เดียวที่จะต้องรับช่วงคอยดูแลทุกสิ่งที่เป็นของผม ดูแลคุณแม่และเทวากรุ๊ป ต่อไป”
คำพูดนี้น้องชายของเขาเคยเอยกับเขามาแล้วหลายครั้ง ทำไมนะน้องชายคนเดียวของ นายวาทีผู้นี้จะต้องมาพบกับสิ่งเลวร้ายนี้ด้วย หรือสมองอันชาญฉลาดเกินคนของน้องชายเขาต้องแลกมาด้วยร่างกายที่อ่อนแอกับเวลาที่เหลืออยู่น้อยเต็มทีงั้นหรือ!
…………………
สนามบินนานาชาติ(ใหม่)พัทยา
ลันเวย์ส่วนตัวบริษัทเพชรเทวากรุ๊ป
เครื่องบินเจ๊ทส่วนตัวลำงามแห่งบริษัทเพชรเทวากรุ๊ปร่อนลงจอดอย่างนิ่มนวลยังลันเวย์ ทั้งทีที่เครื่องบินจอดสนิทและนักบินบนเครื่องตรวจสอบความเรียบร้อยของเครื่องบินจบสิ้น ประตูเครื่องบินลำงามก็เปิดออกนำพาอาคันตุกะพิเศษแห่งบริษัทเพชรเทวากรุ๊ปเข้าสู่ด่านตรวจคนเข้าเมือง
“ผมขอตัวไปตรวจสอบรถยนต์ที่ทางบริษัทส่งมาก่อนนะครับว่ามาถึงหรือยัง เดียวถ้าพวกคุณผ่านด่านตรวจเรียบร้อยแล้วก็ขอเชิญไปนั่งรอที่ร้านกาแฟ “คอมฟี่ไดมอน” ที่อยู่ชั้นล่างได้เลยนะครับ สั่งเครื่องดื่มอาหารว่างได้เต็มที่เลยนะครับ”
พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินของบริษัทเพชรเทวา ผู้ที่รับหน้าที่ดูแลครอบครัวยามางินับแต่เครื่องบินมาจากญี่ปุ่นหันมากล่าวกับคณะเดินทาง
“แหม ก็ตัวเองไม่ได้เป็นคนจ่ายค่าอาหารนี้ ยังไงก็ต้องบอกให้สั่งได้เต็มที่อย่างสบายใจอยู่แล้ว แต่เราก็ต้องมานั่งจ่ายเงินเอง”
เสียงน้องสาวตัวดีดังมาพลางกระซิบกระซากบอกกับพี่สาว หากแต่คนถูกว่ากระทบรู้สึกจะหูดีเป็นพิเศษเลยกระแอมทีหนึ่งก่อนกล่าวต่อว่า
“ร้านกาแฟคอบฟี่ไดมอนเป็นร้านสาขาย่อยสาขาหนึ่งของบริษัทคอมฟี่ไดมอน ที่เป็นหนึ่งในบริษัทเครือเพชรเทวากรุ๊ป ดังนั้นค่าอาหารต่างๆของพวกคุณจึงอยู่ในรายการเตรียมต้อนรับของเราอยู่แล้วละครับไม่ต้องห่วง ฟรีตลอดรายการครับ”
จบคำกล่าว ครอบครัวยามางิก็พากันทำหน้าเด๋อด๋าเขินอายกันเป็นแถว ทั้งโกโบริผู้นำครอบครัวที่ขายหน้าในความเปิ่นบวกแก่นแก้วของลูกสาวตัวเองและแปลกใจที่ได้รับรู้ความรู้ใหม่ว่า ร้านกาแฟคอบฟี่ไดมอนที่บุกตีตลาดญี่ปุ่นและยึดครองสนามบินใหญ่ๆแทบทุกที่ทั่วโลกก็เป็นหนึ่งในกิจการของนักธุรกิจคู่ค้าที่ต้นกำลังจะได้พบหน้า ชายผู้ถูกกล่าวว่าเป็นตำนานแห่งนักธุรกิจผู้สร้าง การค้าอันโด่งดังระดับโลก
หลังจากช่วงเวลาละอายแก่ใจของคณะเดินทางผ่านพ้นไปพร้อมๆการเทศนาเล็กๆที่น้องน้อยคนเล็กของครอบครัวได้รับ คณะเดินทางก็ก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟอันเป็นเหตุแห่งความขายหน้าของครอบครัว
“ว้าย”
เสียงร้องของคุณมาลีดังขึ้นอันมีเหตุมาจากกระเป๋าถือใบงามถูกช่วงชิงไปจากมืออย่างรวดเร็วโดยเด็กชายร่างผอมเก้งก้าง สร้างความตกใจให้แก่ผู้คนในที่เกิดเหตุ
“หยุดนะเจ้าบ้า”
เสียงมาเอะร้องตวาดตามเจ้าหนุ่มหัวขโมยพร้อมกับสาวเท้าที่เคยคว้าแชมป์วิ่งพลัดของโรงเรียนมาแล้วไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว!
..............
โปรดติดตาม
ตอนที่ 6 แรกเจอในโลกจริง
ร่างบางในชุดสูทสีดำล่องลอยสู่กลางนภาสีฟ้าครามดั่งเทพธิดา ภายในท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ที่เชื่อมระบบข้อมูลข่าวสารทั่วโลก “สกายเน็ต” ซึ่งระบบๆนี้ได้เข้ามาแทนที่ระบบอินเตอร์เน็ตที่เป็นระบบเชื่อมต่อข้อมูลข่าวสารแบบเก่าอย่างรวดเร็ว เหตุเพราะระบบสกายเน็ตเป็นระบบที่ผู้ใช้สามารถโอนถ่ายคลื่นกระแสจิตของตนเข้าสู่โลกเสมือนจริงหรือโลกแห่งไซเบอร์ได้นั้นเอง ทำให้ระบบแบบเก่าอย่างอินเตอร์เน็ตที่มองผลการทำงานได้เฉพาะบนหน้าจอถูกนำมาใช้เป็นเพียงระบบเสริมระบบหนึ่งของระบบสกายเน็ตแทน
ภาพที่เห็นเบื่องหน้ามาอิ ผู้ดูแลระบบสาวแห่งควีนร๊อคคือท้องฟ้าอันกว้างใหญ่สุดสายตาที่ประกอบไปด้วยเกาะลอยฟ้ามากมายลอยเด่นอยู่ ซึ่งเป็นที่รู้ดีกันภายในระบบสกายเวิลด์ว่า หมู่เกาะทั้งหลายที่เห็นลอยเด่นอยู่ก็คือระบบเครือข่ายต่างๆรวมทั้งเว็บไซด์ต่างๆอันเป็นแหล่งชุมนุมชนแห่งโลกไซเบอร์
มาอิชอบที่จะล่องลอยไปบนท้องฟ้าแห่งสกายเวิลด์เพื่อชมหมู่เกาะไซเบอร์ต่างๆเหมือนดั่งตนได้เหาะไปบนท้องฟ้าจริงๆมากกว่าจะรีบไปให้ถึงจุดหมายด้วยความเร็วเครื่องคอมพิวเตอร์ของตน ขณะเดียวกันกับที่ร่างบางเหาะทะยานไปตรงหน้า พลันท้องฟ้าสีครามรอบตัวกลับมืดลงทันใด
“นี้มัน”
ร่างบางกล่าวขึ้นด้วยความตกใจ ทันใดนั้นเองร่างในชุดสูทสีเงินก็ปรากฏขึ้นตรงเบื้องหน้า
“เราเจอกันอีกแล้วนะคนสวย”
หมดประโยคร่างในชุดสูทสีเงินก็ตวัดมือออกมาข้างหน้า หลังจากนั้นพลันปรากฏเงาร่างของงูตัวใหญ่สีขาวพุ่งทะยานเข้ารัดตัวร่างบางตรงหน้า
“ออฟชั่นเวคพล่อยโปรแกรม1 ดาบแสง..”
ก่อนที่จะสิ้นประโยค งูใหญ่ตรงหน้าก็พุ่งเข้ามารัดตัวหญิงสาวนักดูแลระบบคนสวยอย่างไม่ให้ได้มีโอกาสตั้งตัว
“ปล่อยนะ อย่าๆ..”
ก่อนที่มาอิจะหมดเรี่ยวแรงดิ้นลนนั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“มาอิๆเป็นอะไรลูกตื่นเถอะ”
เสียงของคุณนายมาลีดังปลุกลูกสาวคนสวยให้ตื่นขึ้นจากหลับใหลในห้วงนินทา เพื่อพบตัวเองนั่งอยู่ภายในเครื่องบินโดยสารขนาดใหญ่ที่นำพาเหล่านักเดินทางและนักท่องเที่ยวไปสู่แผ่นดินไทย แผ่นดินแห่งการท่องเที่ยวชั้นแนวหน้าติดอันดับ 1 ในสิบของโลก
..................
“ฮิๆๆ พี่มาอิฝันเห็นงูเหรอค่ะ เอ๊ะฝันร้ายแบบนี้แสดงว่าม่เที่ยวเมืองไทยครั้งนี้อาจเจออะไรตื่นเต้นๆก็ได้”
มาเอะสาวน้อยสุดแสบกล่าวขึ้นหลังจากได้ฟังเรื่องราวความฝันของผู้เป็นพี่
“มาเอะนี่พูดอะไรก็ไม่รู้ ฝันร้ายที่ไหนกันนะ คนไทยเขาถือว่าฝันเห็นงูนะ แปลว่าจะเจอเนื้อคู่ต่างหากละลูก”
คุณนายมาลีผู้เป็นแม่เอ่ยออกมาเป็นคนต่อไปหลังจากได้ยินลูกสาวสุดแสบพูด
“อ้าว แบบนี้ก็ยิ่งสนุกเขาไปใหญ่สิ คราวนี้นี้มาเอะจะได้เห็นว่าที่พี่เขยแล้ว”
พูดเสียงแจ้วๆออกมาพร้อมกับชายตาไปมองพี่สาวคนสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ
“หน่อย ยายตัวดีอยากเห็นว่าที่พี่เขยนักเหรอที่ตัวเองเมื่อคืนนี้ยังบอกว่าฝันเห็นงูด้วย ก่อนชาวบ้านเขาฝันเห็นอีก”
“ก็ที่มาเอะฝันงูมันไม่ได้มาลัดมาเอะ แต่มาเอะเป็นฝ่ายกระโดดไปกอดมันเองต่างหาก ก็มาเอะชอบงูนี้นา มันน่ารักดีออก”
มาอิกับมาลีผู้เป็นแม่ต่างฟังคนเล่าด้วยความรู้สึกพิกลพิกลทั้งคู่
“โอตายแล้วน้องฉัน ชอบอะไรไม่ชอบดันชอบงู แบบนี้ท่าทางเนื้อคู่ของเรานี้เขาคงไม่เข้ามาหาเราเอง แต่เป็นเราที่จะกระโดดไปขย้ำหนุ่มๆหล่อมากกว่ามั้ง คุณแม่คิดแบบหนูไหมคะ”
มาอิรีบถือโอกาสแหย่น้องกลับบ้างหลังจากโดนมาแล้วก่อนหน้า โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดเล่นของสองพี่น้อง จะกลายมาเป็นความจริงในเวลาอันสั้นทั้งพี่ ทั้งน้อง
“มาอิ..”
คุณนายมาลีรีบห้ามทัพก่อนที่จะเกิดศึกสายเลือด จากนั้นครอบครัวยามางิต่างหัวเราะชอบใจ ไม่เว้นแม้แต่คุณโกโบริหัวหน้าครอบครัวและคุณนายมาลีผู้เป็นมารดา ดังลั่นเครื่องบินส่วนตัว ที่ถูกจัดให้เป็นพาหนะของแขกผู้มาเยือนประเทศไทย และแน่นอนว่าสายการบินขนาดเล็ก ผู้รับหน้าที่ดูแลเครื่องบินลำดังกล่าว ย่อมเป็น 1 ในกรรมสิทธิส่วนตัวของผู้อำนวยการใหญ่แห่งเพชรเทวากรุ๊ป นายวายุ เพชรเทวา
………………
ขณะเดียวกับที่เครื่องบินอันเป็นพาหนะของครอบครัว ยามางิ เข้าสู้น่านฟ้าไทยนั้นเอง บนถนน ไฮเวย์ ได้ทำการสร้างใหม่ เส้นทางสู่กรุงเทพ-ชลบุรี รถยนต์ ลีมูซีน คันใหญ่สีเงินวาวทั้งคันกำลังแล่นสู่เขตจังหวัดชลบุรีด้วยความเร็วสูง ชายหนุ่มหน้าเข้าผู้มีต่ำแหน่งถึงผู้การกำลังขับขี่รถคันดังกล่าวสู่เป้าหมาย พลางครุ่มคิดในใจ
“พี่วาทีครับ ผมให้คนขับรถไปรอที่หน้าตึกที่ทำงานพี่แล้วนะครับ ยังไงถ้าเสร็จงานแล้วก็ให้รีบมาเลยแล้วกันครับ อ้อ แล้วไม่ต้องตกใจครับ ที่วันนี้รถที่ไปรับ เป็นลีมูซีนคันเก่งของเรา พอดีระหว่างทางผมให้นาย ขาว คนขับของเราแวะรับแขกที่เป็นนักธุระกิจญี่ปุ่น พร้อมครอบครัว ที่จะมาพักผ่อนและคุยเรื่องธุระกิจกับผมที่โรงแรมของเรา พี่วาทีช่วยต้อนรับเขาแทนผมด้วยนะครับ แล้วเจอกันครับ
วายุเพชรเทวา”
ข้อความในเมล์ของน้องชายจบลง วาทีก็รู้ทันทีว่า แท้จริงแล้วน้องชายต้องการอะไร แม้ปกติจะแทบไม่มีใครตามความคิดของน้องชายตัวดีของตนได้เลย แต่ก็ยังมีอีกสามคนที่พอจะเดาใจน้องชายผู้นี้ออกบ้างในบางเรื่อง เพราะความที่สนิทสนมกัน คนแรกแน่นอนก็ต้องเป็นตัวเขาเองละ อีกหนึ่งคือคุณวารินี มารดาทั้งสอง อีกคนคือวารีคนสนิทของนายวายุซึ่งถ้าถามความเห็นเขาแล้วละก็ สองคนนี้น่าจะแต่งงานกันไปเลยดีกว่าเพราะแทบจะไม่เคยห่างกันเลย
ซึ่งความจริงแล้ววารีก็เป็นหญิงสาวที่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่งที่จะคอยดูแลน้อยชายของเขา ในช่วงแรกๆที่ได้พบกันนั้นเขาเองก็รู้สึกนึกชอบหญิงสาวผู้นี้อยู่เหมือนกันและในความนึกชอบนั้น ก็มีความสงสารปนอยู่ด้วย เพราะอดีตของหญิงสาวนั้นต้องเผชิญกับสิ่งเลวร้ายนานับประการ กลิ่นคาวเลือดและควันปืน
แต่ความสัมพันธุ์ของวาทีกับวารี ก็หยุดอยู่เพียงแค่นั้น เพราะจากเวลาที่ผ่านมาหลายปีทำให้เขารู้ว่า วารีมีเพียงความเคารพนับถือและภักดีต่อเขาในฐานะเป็นพี่ชายของนายวายุเท่านั้น สำหรับวารีแล้ว คนผู้เดียวที่เป็นดังชีวิตของหล่อน ที่หล่อนยอมรับนับถือเป็นนายและทุ้มเททั้งใจกายคอยดูแลรับใช้มีเพียง “นายน้อย”ของหล่อน
ถึงอย่างนั้นก็ตามเขาเองก็คิดว่าคงยอมรับได้ในทันทีถ้าหากวารีจะเลื่อนชั้นจากคนสนิทของน้องชายมาเป็นน้องสะใภ้ของเขา แต่ก็นั้นแหละ เหตุผลเดียวกับที่น้องชายของเขาอยากให้เขาไปต้อนรับนักธุระกิจจากญี่ปุ่นวันนี้ คือเวลาที่เหลืออยู่ของวายุนั้นเอง
ถ้าเป็นในครอบครัวอื่นผู้ที่จะถือเป็นผู้นำของบ้านย่อมเป็นบิดาหรือลูกชายคนโตผู้จะขึ้นมาดูแลกิจการของบ้านต่อไป แต่สำหรับครอบครัวเพชรเทวาแล้ว ผู้เป็นคนสำคัญอันค้ำจุนบ้านนี้อยู่คือน้องชายของเขา “นายวายุ เพชรเทวา” ผู้อำนวยการใหญ่แห่งเพชรเทวากรุ๊ปนั้นเอง วาทีเห็นวาก็แปลกไปอีกแบบที่
ถ้าเป็นในครอบครัวผู้ร้ำรวยคนอื่นอาจมีการแก่งแย่งชิงดีกันระหว่างพี่น้อง หรือแย่งมรดกทรัพย์สินกันระหว่างญาติๆซึ่งมีให้เห็นทุกยุคสมัย แต่สำหรับครอบครัวเขาแล้วผู้เป็นน้องชายต่างหากกลับเป็นผู้คอยแต่จะยัดเยียดสิ่งเหล่านั้นให้พี่ชายอย่างเขาแทน บ่อยครั้งที่เมื่อมีโอกาสน้องชายตัวดีจะต้องหาทางให้เขามามีส่วนร่วมในธุรกิจด้วยทุกครั้งสิน่า ทั้งๆที่สำหรับตัวเขาเองแล้ว ชอบที่จะรับราชการ เป็นผู้รักษาความสงบในประเทศมากกว่าจะใส่ใจในเรื่องธุรกิจ
และไม่แม้แต่จะเคยคิดอยากได้ครอบครองสมบัติใดอันเป็นของน้องชายเลย
ด้วยที่รู้ดีว่าคุณวาทะบิดาผู้ร่วมลับไปนั้นหาได้ทิ้งสิ่งใดอันเป็นมรดกไว้แก่เขาและน้องชายเลย ในช่วงเวลาที่ครอบครัวตกสู่ภาวะเลวร้าย ส่วนตัวเขาเองก็พบกับอันตรายที่แทบจะเอาชีวิตไม่รอดในดินแดนที่ห่างไกล เพชรเทวากรุ๊ป ร่วมทั้งตัวเขาเองรอดมาได้เพราะสองมือของน้องชายคนนี้เอง
ส่วนเหตุผลที่น้องชายของเขาอยากให้เขาออกจากราชการที่เสี่ยงต่อชีวิตและเข้ามาช่วยงานเขานักหนานะเหรอ
“เวลาของผมหยุดเดินไปแล้วนะครับพี่วาที หยุดเดินเหมือนนาฟิกาที่หยุดนิ่ง แล้วกำลังนับถอยหลังเข้าใกล้เลขศูนย์ไปทุกที ผมรู้ตัวเองดี ร่างกายของผมไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน เมื่อถึงวันใดที่มันนับถึงศูนย์เมื่อใด เมื่อนั้นพี่จะเป็นผู้เดียวที่จะต้องรับช่วงคอยดูแลทุกสิ่งที่เป็นของผม ดูแลคุณแม่และเทวากรุ๊ป ต่อไป”
คำพูดนี้น้องชายของเขาเคยเอยกับเขามาแล้วหลายครั้ง ทำไมนะน้องชายคนเดียวของ นายวาทีผู้นี้จะต้องมาพบกับสิ่งเลวร้ายนี้ด้วย หรือสมองอันชาญฉลาดเกินคนของน้องชายเขาต้องแลกมาด้วยร่างกายที่อ่อนแอกับเวลาที่เหลืออยู่น้อยเต็มทีงั้นหรือ!
…………………
สนามบินนานาชาติ(ใหม่)พัทยา
ลันเวย์ส่วนตัวบริษัทเพชรเทวากรุ๊ป
เครื่องบินเจ๊ทส่วนตัวลำงามแห่งบริษัทเพชรเทวากรุ๊ปร่อนลงจอดอย่างนิ่มนวลยังลันเวย์ ทั้งทีที่เครื่องบินจอดสนิทและนักบินบนเครื่องตรวจสอบความเรียบร้อยของเครื่องบินจบสิ้น ประตูเครื่องบินลำงามก็เปิดออกนำพาอาคันตุกะพิเศษแห่งบริษัทเพชรเทวากรุ๊ปเข้าสู่ด่านตรวจคนเข้าเมือง
“ผมขอตัวไปตรวจสอบรถยนต์ที่ทางบริษัทส่งมาก่อนนะครับว่ามาถึงหรือยัง เดียวถ้าพวกคุณผ่านด่านตรวจเรียบร้อยแล้วก็ขอเชิญไปนั่งรอที่ร้านกาแฟ “คอมฟี่ไดมอน” ที่อยู่ชั้นล่างได้เลยนะครับ สั่งเครื่องดื่มอาหารว่างได้เต็มที่เลยนะครับ”
พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินของบริษัทเพชรเทวา ผู้ที่รับหน้าที่ดูแลครอบครัวยามางินับแต่เครื่องบินมาจากญี่ปุ่นหันมากล่าวกับคณะเดินทาง
“แหม ก็ตัวเองไม่ได้เป็นคนจ่ายค่าอาหารนี้ ยังไงก็ต้องบอกให้สั่งได้เต็มที่อย่างสบายใจอยู่แล้ว แต่เราก็ต้องมานั่งจ่ายเงินเอง”
เสียงน้องสาวตัวดีดังมาพลางกระซิบกระซากบอกกับพี่สาว หากแต่คนถูกว่ากระทบรู้สึกจะหูดีเป็นพิเศษเลยกระแอมทีหนึ่งก่อนกล่าวต่อว่า
“ร้านกาแฟคอบฟี่ไดมอนเป็นร้านสาขาย่อยสาขาหนึ่งของบริษัทคอมฟี่ไดมอน ที่เป็นหนึ่งในบริษัทเครือเพชรเทวากรุ๊ป ดังนั้นค่าอาหารต่างๆของพวกคุณจึงอยู่ในรายการเตรียมต้อนรับของเราอยู่แล้วละครับไม่ต้องห่วง ฟรีตลอดรายการครับ”
จบคำกล่าว ครอบครัวยามางิก็พากันทำหน้าเด๋อด๋าเขินอายกันเป็นแถว ทั้งโกโบริผู้นำครอบครัวที่ขายหน้าในความเปิ่นบวกแก่นแก้วของลูกสาวตัวเองและแปลกใจที่ได้รับรู้ความรู้ใหม่ว่า ร้านกาแฟคอบฟี่ไดมอนที่บุกตีตลาดญี่ปุ่นและยึดครองสนามบินใหญ่ๆแทบทุกที่ทั่วโลกก็เป็นหนึ่งในกิจการของนักธุรกิจคู่ค้าที่ต้นกำลังจะได้พบหน้า ชายผู้ถูกกล่าวว่าเป็นตำนานแห่งนักธุรกิจผู้สร้าง การค้าอันโด่งดังระดับโลก
หลังจากช่วงเวลาละอายแก่ใจของคณะเดินทางผ่านพ้นไปพร้อมๆการเทศนาเล็กๆที่น้องน้อยคนเล็กของครอบครัวได้รับ คณะเดินทางก็ก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟอันเป็นเหตุแห่งความขายหน้าของครอบครัว
“ว้าย”
เสียงร้องของคุณมาลีดังขึ้นอันมีเหตุมาจากกระเป๋าถือใบงามถูกช่วงชิงไปจากมืออย่างรวดเร็วโดยเด็กชายร่างผอมเก้งก้าง สร้างความตกใจให้แก่ผู้คนในที่เกิดเหตุ
“หยุดนะเจ้าบ้า”
เสียงมาเอะร้องตวาดตามเจ้าหนุ่มหัวขโมยพร้อมกับสาวเท้าที่เคยคว้าแชมป์วิ่งพลัดของโรงเรียนมาแล้วไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว!
..............
โปรดติดตาม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น