ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อัจฉริยะแดนสยาม
ศึกป่วนดาต้าฤทธาเจ้าแฮกเกอร์
ตอนที่3 อัจฉริยแดนสยาม
วันที่ 1 มกราคม ค.ศ.2060
กรุงเทพมหานครฯ
ประเทศไทย สถานีรถไฟฟ้าพลังแสงอาทิตย์ หาดบางแสน
“สถานีต่อไป สถานีหาดบางแสนๆ” เสียงเจ้าหน้าที่ประจำรถไฟฟ้าขบวนที่กำลังจะเข้าชานชลาประกาศดังก้อง ในขณะที่รถไฟฟ้าเริ่มลดความเร็วลง
ครื่นๆๆฃ
รถไฟที่กำลังจะหยุดกลับพุ่งกระโจนออกจากชานชลาอย่างรวดเร็วสร้างความแตกตื่นแก่ผู้โดยสารที่ยืนรออยู่ และรวมถึงผู้โดยสารในรถไฟที่ต่างหัวทิ่มหัวตำล้มลุกคลุกคานกันทั่วหน้า
“โอย เกิดอะไรขึ้นละนี้”
ผู้โดยสารคนหนึ่งที่อยูใกล้ห้องคนขับร้องลั่น ในขณะคนขับในห้องเองก็ตกอกตกใจตั้งหน้าตั้งตาพรมนิ้วลงไปบนเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ใช้ควบคุมเพื่อพยายามควบคุมรถของตนเองอีกครั้งแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลดีขึ้นแต่อย่างใด
ทันใดนั้นเองจอภาพคอมพิวเตอร์ในเครื่องกลับดับวูบลง แล้วพลันกลับปรากฏภาพชายผู้หนึ่งขึ้นมาแทนที่
“ห้า ห้า ห้า ข่าวดีทุกท่าน ขณะนี้รถไฟขบวนนี้ถูกข้าพเจ้าควบคุมแล้ว”
..................................................
ขณะนั้นเอง ณ ตึกสูงสง่าแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร
เสียงดนตรีดังกังวานไปทั่วห้องนอนสีขาว ตกแต่งด้วยรสนิยมแบบยุโรปผสมผสานกับศิลปแบบจีนโบราณ เตียงนอนกว้างขวางและเสาเตียงทั้งสี่ที่ออกลวดลายแบบยุโรปอย่างเห็นได้ชัดบวกกับลวดลายเครื่องตกแต่งห้องประภทเครื่องลายครามแบบศิลปะจีนโบราณให้ภาพลักษณ์ที่สวยงามแปลกตาบ่งบอกรสนิยมเจ้าของห้องที่ไม่ธรรมดาเชกเช่นห้องนอนของเขา เด็กหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้อง หูฟังดนตรีพรางพรมนิ้วลงบนแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ตัวงามที่เขาเป็นผู้ออกแบบเองตรงหน้า นิ้วเรียวงามที่ขาวซีดเพราะไม่ค่อยได้ออกจากห้องที่เย็นเยือกด้วยเครื่องปรับอากาศไปไหน เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล้วสอดประสานไปตามจังหวะดนตรีเหมือนดังสิ่งที่อยู่ตรงหน้าหาใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ หากแต่เป็นเปียนโนชั้นดีก็ไม่ปราน
“นายน้อยคะได้เวลาทานอาหารแล้วคะ”
เสียงหญิงสาวผู้หนึ่งในชุดกึ่งชุดทำงานกึ่งชุดเมดหรือชุดของสาวใช้ดังมาจากทางหน้าประตูห้อง
“อื่ม เสร็จพอดีเลย”
เด็กหนุ่มผู้ถูกเรียกว่านายน้อยวางมือจากงานตรงหน้าแล้วหันมามองผู้ที่เขามาใหม่ ดวงหน้าคมสันได้รูปขาวนวลและออกจะซีดพอๆกับนิ้วมืออันเรียวงามช่วยบอกให้รู้ว่ามีสุขภาพร่างกายที่อ่อนแอแต่กระนั้นดวงหน้าที่เรียกได้ว่าหล่อเหลาจนเกือบจะสวยงามยิ่งกว่าผู้หญิงจริงๆกับบุคลิกที่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวนั้นก็เรียกให้ผู้พบเห็นครั้งแรกต้องหันกลับมามองอีกอย่างชื่นชมสนใจ
“พี่วาทีกลับมาหรือยังละ วารี”
วารีจองมองนายน้อยของหล่อนด้วยสายตาห่วงใยแล้วตอบว่า
“คุณวาทีโทรเข้ามาบอกว่ามีงานด่วนเข้ามา ยังกลับไม่ได้และก็ไม่รู้ว่าคืนนี้จะได้กลับหรือเปล่าคะ”
“แย่จัง วันนี้มันสมควรจะเป็นวันครอบครัวนะ ต้องอยู่กับบ้านพร้อมหน้าสิ อย่างนี้สงสัยต้องโทรไปถามสักหน่อยแล้วว่ามีธุระอะไรนักหนา
“คะ”
หญิงสาวรับคำแต่ยังไม่ได้ออกไปไหน ทำทาทางอึกอักเหมือนอยากจะพูดอะไรสักพักก็เอ่ยขึ้นว่า
“นายน้อยคะฉันว่านายน้อยควรหาเวลาหยุดพักผ่อนบ้างนะคะ”
วารีเรียกตัวเองว่าฉันแทนที่จะเป็นดิฉันบ่งบอกความคุ้นเคยและสนิทกันดีระหว่างนายบ่าวทั้งสอง
“ทำไมเหรอหรือหน้าตาฉันบอกว่าใกล้จะไม่รอดเต็มที่แล้ว”
กล่าวจบก็หันกลับไปกดปุ่มบนแป้นคอมฯ ทันใดนั้นตัวแป้นก็พลิกเก็บตัวเองเข้ากับตัวเครื่องคอมฯจากนั้นเครื่องคอมฯตัวโตก็เปลี่ยนไปทำหน้าที่เครื่องใช้ไฟฟ้าอีกชนิดหนึ่ง
“ช่วงนี้พบกับข่าวช่วงเย็นประจำทีวีช่องjj-tv กับคดีดังเมื่อ2วันที่แล้วที่มีผู้ไม่ประสงค์ออกนามส่งข้อมูลสำคัญแก่เจ้าหน้าที่ตำรวจ นำพาไปสู่การออกหมายจับดอกเตอร์คงสิทธิ เศรษฐีคนดังในความผิดฐานขโมยข้อมูลผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของบรัษัทที่เป็นคู่แข่งกันทางธุรกิจ…”เสียงผู้อ่านข่าวสาวสวยนามจูนลี่ลูกครึ่งไทย-อังกฤษดังมาจากเครื่องคอมฯสารพัดประโยชน์
วารียืนนิ่งหลังจากได้ยินคำกล่าวจากนายน้อยของหล่อน
แม้คำพูดจะดูเหมือนประชดประชันแต่น้ำเสียงที่นายน้อยของหล่อนกล่าวออกมานั้นเป็นลักษณะล้อเลียนเล่นๆมากกว่า แต่กระนั้นหล่อนก็อดจะใจหายไปกับคำพูดนี้ไม่ได้
“อย่าพูดอย่างนั้นซิคะ”หล่อนกล่าวเสียงแผ่ว
“ฮึ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอแล้วกล่าวว่า
“ฉันรู้ตัวดีน่ะ เธอเองก็น่าจะรู้นี้ฉันนะอายุปาเข้าไปยี่สิบเอ็ดแล้วนะยี่สิบเอ็ด แต่ดูนี้สิร่างกายฉันหยุดอยู่แค่นี้ หยุดอยู่เหมือนถูกหยุดเวลา วิ่งแค่ไม่กี่ก้าวก็ยังไม่ไหวนาฟิกาที่ถูกทิ้งไว้ไม่ไขลานสุดท้ายมันก็คงมีแต่พังเท่านั้น เหมือนกับฉันตอนนี้”
กล่าวออกมาด้วยเสียงที่ปลงแล้วของเจ้าตัว นั้นยิ่งทำให้หญิงสาวร่างบางตรงหน้าอดหวันใจไม่ได้ในที่สุดก็กลั่นใจกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอีกครั้งว่า
“แต่นายน้อยไม่ใช้นาฟิกานะคะ”กล่าวจบก็หันหลังเดินจากไป แต่ก่อนที่เท้าของหล่อนจะพ้นประตูห้อง หูของหล่อนก็ได้ยินเสียงผู้ประกาศข่าวสาวดังมาสะดุดหูว่า
“ท่านผู้ชมทุกท่านคะ ขณะนี้มีรายงานด่วนเข้ามาทางสถานีเราว่า เกิดเหตุก่อการร้ายขึ้นเราจะขอตัดไปที่เกิดเหตุเลยนะคะ”กล่าวจบภาพข่าวก็ตัดไปยังอีกสถานที่หนึ่ง ภาพที่เห็นคือกลุ่มนักข่าวหลายสิบคนพากันแย่งกันตั้งคำถามต่อบุรุษหนุ่มที่วารินีคุ้นหน้าเป็นอย่างดีหากแต่ผู้ที่ได้รับความสนใจกลับไม่ยอมตอบ แต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินไปข้างหน้าด้วยสายตาเคร่งเครียด “นั้นคุณวาทีนี้คะนายน้อย”
…………….
บุรุษผู้ถูกกล่าวถึงกำลังยืนฟังคำบรรยายสถานการณ์ จากเจ้าหน้าที่ที่ประจำอยู่ในศูนย์ควบคุมใหญ่รถไฟฟ้ามหานครด้วยหน้าตาเคร่งเครียดส ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคมกล้ากับเส้นผมสีดำสนิทอีกทั้งดวงหน้าคมสันได้รูปที่สามารถบอกได้เลยว่าหล่อเหลาไม่แพ้น้องชายของตนขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างใช้ความคิด
“ระบบของรถไฟฟ้าทั่วประเทศนั้นโดยปกติจะถูกควบคุมด้วยระบบออโต้โดยจะวิ่งไปตามตารางที่เรากำหนดไว้ คนขับในห้องคนขับกับเครื่องควบคุมในรถไฟมีไว้ในกรณีที่เกิดเหตุขัดข้องครับ”
“ตอนนี้ก็เกิดเหตุขัดข้องแล้วนี้ ทำไมถึงไม่ทำอะไรละ”
ผู้การหนุ่มกล่าวด้วยอารมณ์ขุ่นมั่ว แน่ละวันนี้มันวันปีใหม่นี้ เป็นวันที่ครอบครัวของเขาจะได้อยู่พร้อมหน้า แต่ทำไมต้องมามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วย
“ดูเหมือนว่าคนร้ายได้แฮกเข้ามาในระบบของเราแล้วขโมยเอาข้อมูลและรหัสที่ใช้ควบคุมรถไฟฟ้าไป จากนั้นใช้รหัสที่ได้ไปส่งสัญญาณวิทยุมาจากที่ใดที่หนึ่งเข้าแย่งการควบคุมจากเราไป จากนั้นเปลี่ยนรหัสควบคุมพร้อมทั้งสั่งให้ระบบคอมฯในรถเปลี่ยนไปรับคำสั่งจากคลื่นวิทยุความถี่ที่คนร้ายกำหนดอีกชั้นหนึ่งเพื่อกันเราคิดจะแย่งการควบคุมกลับ ผมคิดว่าลองคนร้ายเข้าไปในเครื่องคอมฯบนรถได้แล้วละก็ การตัดการควบคุมคอมพิวเตอร์จากเจ้าหน้าที่ในรถเป็นเรื่องที่ไม่ยากเลยครับ”เจ้าหน้าที่คนเดิมตอบมา
“แล้วเราพอจะหาวิธีเรียกการควบคุมกลับมาอยู่กับเราได้บ้างหรือเปล่าครับ”
บุรุษหนุ่มนายเดิมผู้ดำรงค์ตำแหน่งถึงผู้การหน่วยรักษาความสงบเฉพาะกิจพิเศษกล่าวถามขึ้นอีก
“เราพยายามทำแล้วครับแต่ยังไม่สำเร็จ รถไฟฟ้าที่เราใช้อยู่ในปัจจุบันนี้เป็นรถรุ่นไหม่ที่คิดค้นมาจากหลักการเดียวกับรถบังคับวิทยุ คือมีการตั้งระบบเครื่องรับสัญญาณวิทยุบนตัวรถเข้ากับคอมพิวเตอร์ที่ใช้ควบคุมในรถ จากนั้นศูนย์ควบคุมใหญ่ที่นี้จะส่งคลื่นวิทยุไปยังรถโดยที่ตัวเครื่องจะมีรหัสผ่านอีกชั้นหนึ่งอย่างที่บอกไปแล้ว จากเหตุการณ์นี้ทางเราได้ขอความร่วมมือไปหน่วยงานสถานที่ต่างๆที่มีเครื่องส่งวิทยุให้ช่วยกันจูนหาคลื่นที่คนร้ายใช้บังคับอยู่คิดว่าอาจต้องใช้เวลาหน่อยแต่ที่หนักใจก็คือรหัสผ่านที่คนร้ายใช้กับเครื่องคอมพิวเตอร์บนรถนี้สิท่าทางจะยากครับ”
จบคำบรรยายที่ฟังดูแล้วเหมือนการโฆษณาขายรถยังไงยังงันจากเจ้าหน้าที่คนเดิมผุ้การหนุ่มก็นึกได้ถึงสิ่งสำคัญอีกสิ่งหนึ่ง
“แล้วคนร้ายละมีการติดต่อมาหรือยัง”
จบคำพูดประดุจแทนคำตอบ เสียงสัญญาณโทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น เจ้าหน้าที่ผู้มีตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายเทคนิคและควบคุมรถไฟฟ้า ที่ยืนทำหน้าที่ตอบคำถามอยู่ก็ยืนมือไปกดปุ่มรับสาย
ปิ๊บ
ภาพในจอโทรศัพท์ตั้งโต๊ะก็แสดงภาพเจ้าหน้าที่โอเปอร์เรเตอร์ของสถานีควบคุมนี้ขึ้นมา พร้อมทั้งกล่าวว่า
“บอสค่ะมีคนติดต่อมา บอกว่าเป็นคนร้ายที่ควบคุมรถไฟอยู่ค่ะ”
หัวหน้าวัยกลางคนจึงรีบกล่าวว่า
“โอนสายเข้ามาเลย”
กล่าวจบ จึงหันมาพูดกับผู้การหนุ่มว่า “ผมจะเอาภาพขึ้นจอใหญ่เลยนะครับ”
ผู้การหนุ่มพยักหน้าแล้วหันไปส่งสัญญาณให้กับลูกน้องที่กำลังใช้เครื่องมือเพื่อพยายามดักจับสัญญาณโทรศัพท์หาที่มาต้นทางของโทณศัพท์นี้อยู่
-------------------------
ขณะเดียวกันนั้นเอง
เมืองโตเกียว
ประเทศญี่ปุ่น
“พี่มาอิ พี่มาอิ”
เสียงกังวานใสส่งมาก่อนที่ร่างเด็กสาวผู้น้องจะปรากฏตัวเข้ามาทางประตูห้องพร้อมๆกับที่หญิงสาวค่อยๆเปิดตามองผู้มาเยือน
“อย่าเพิ่งไปกวนพี่เข้าสิลูก พี่เข้ากลับมาเหนื่อยๆน่าจะได้พักให้สบายก่อน นี้ท่าทางจะไม่ได้นอนเลยสิ”เสียงมารดาทั้งสองดังขึ้นตามมาอีกคนหนึ่ง จากนั้นคุณมาลีมารดาผู้มีหน้าตาสวยงามอิ่มเอิบด้วยสายเลือดชาวไทย บอกให้รู้ว่าเธอคงมีหน้าตาที่สวยสดไม่แพ้ลูกสาวแน่หากย้อนกลับในช่วงวัยเดียวกัน
“แหมก็มาเอะคิดถึงนี้คะแล้วก็เป็นห่วงด้วย ดูสิทำงานไม่ได้กลับบ้านมา 3 วันแล้ว”
“ไม่เป็นไรคะแม่ ได้นอนสักตื่นก็ดีขึ้นมากแล้วคะ”
เป็นความจริงที่ว่าหล่อนไม่ได้นอนเลยตลอด 2-3 คืนที่ผ่านมา แน่ละจะเป็นเรื่องอะไรไปไม่ได้นอกจากผลของการปะทะกันระหว่างหล่อนกับผู้บุกรุกลึกลับ นี้ไม่ใช้ครั้งแรกที่มีแฮกเกอร์สติเฟื่องพยายามที่จะบุกเข้าไปยังฐานข้อมูลที่หล่อนดูแลอยู่ แต่หากเป็นครั้งแรกที่หล่อนพลาด ไม่สิน่าจะเรียกว่าพ่ายอย่างหมดรูปเลยจะดีกว่า !
“แล้วเป็นยังไงบ้างคะ งานของพี่นะ”
น้องสาวถาม พร้อมกับที่โผกอดพี่สาว ที่ยังอยู่บนเตียงนอน
“ก็ต้องนั่งถ่างตากันทั้งวันทั้งคืนเลยละกว่าจะกู้ข้อมูลกับระบบให้กลับมาใช้ได้ปกติ”
ใช่แล้ว ถึงแม้ข้อมูลในฐานข้อมูลที่หล่อนดูแลจะมีแบคอัพไว้แล้วส่วนใหญ่แต่จากการที่ระบบถูกทำลายซะยับเยินจากการต่อสู้กันระหว่างหล่อนกับผู้บุกรุก ทำให้ระบบฐานข้อมูลที่ใช่อยู่เสียหายหนักต้องมานั่งเซ็ตระบบใหม่ทั้งระบบ
“พี่มาอิรู้หรือเปล่าคะ ว่างานพี่คราวนี้ได้ลงหน้า1เชียวน่า แถมดูเหมือนจะกระเทือนไปกันทั้งวงการคอมฯเลยละ”
มาอิซะอึกทันทีที่น้องสาวกล่าวจบ
“มาเอะ”
คุณนายมาลีเรียกเตือนผู้เป็นน้องแต่พี่สาวกลับกล่าวว่า
“ไม่เป็นไรคะ”
“มาเอะขอโทษคะ มาเอะไม่ตั้งใจทำให้พี่มาอิไม่สบายใจ”
“พี่บอกว่าไม่เป็นไรไงละ ไม่ต้องห่วงหรอกแค่นี้พี่ไม่ท้อง่ายๆหรอก ได้ลงข่าวหน้าหนึ่งเท่จะตายไป”
ปากพูดออกไปอย่างนั้น แต่ในใจก็รู้สึกกังวนไม่น้อย ธนาคารข้อมูลควีนร๊อคเป็นธุระกิจขนาดใหญ่มีสาขาอยู่ทั่วเกือบทุกประเทศ ค่อยบริการข้อมูลต่างๆให้แก่ผู้ใช้บริการตั้งแต่ข้อมูลสำหรับเด็กจนถึงผู้ใหญ่ เรียกว่ามีข้อมูลทุกอย่างให้เรียกใช้บริการเลยเชียว สำหรับโลกในยุคปีค.ศ.2060นี้ แน่นอน เรียกได้ว่าเป็นโลกแห่งข้อมูลข่าวสารอย่างแท้จริง
“แล้วทางเจ้านายเขาไม่ว่าเอาเหรอที่เรา...”
คุณมาลีถามขึ้นไม่จบประโยคเพราะกลัวเป็นคนทำลายความมั่นใจลูกเสียเอง
“ไม่เลยคะ มาอิยังแปลกใจเลยว่าทำไมเขาไม่ว่าอะไรเลย ผู้จัดการฝ่ายเขาเพียงแต่เรียกไปถามถึงเหตุการณ์เท่านั้น แล้วก็บอกว่าการดูแลระบบข้อมูลแบบนี้ก็เหมือนเกมการต่อสู้มีแพ้มีชนะอย่าเสียใจไป แค่เราปลอดภัยกลับมา ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรก็ดีแล้ว แต่ความจริงมาอิว่าโดนดุยังดีกว่าเลย แบบนี้ยิ่งฟังยิ่งละอายใจ ที่เราทำงานให้เขาได้ไม่ดีพอ”
ผู้ดูแลสาวตอบ น้ำเสียงมีความทราบซึ้งใจปนละอายใจที่ตนทำหน้าที่ผิดพลาด
“ถ้ายังไงเราก็ออกมาทำงานที่บริษัทของคุณพ่อก็ได้นี้ลูก ถ้าลูกไม่สบายใจ คงดีใจแน่ถ้าลูกยอมกลับมาดูแลงานบริษัท ช่วยแบ่งเบาภาระพ่อเขา ถามเราทีไรก็บอกแต่อยากเรียนรู้ประสบการณ์บ้างละ อยากใช้ความสามารถตัวเองบ้างละ แม่ละเป็นห่วงเราจริงๆมั่วแต่บ้างานแบบนี้เมื่อไรได้แต่งงานมีครอบครัวซะที”
คุณมาลีถือโอกาสหว่านล้อมลูกสาวคนโตอีกครั้งในเรื่องเดิมๆ เพราะคุณมาลีเองก็เป็นห่วงลูกสาวอยู่ไม่น้อยเกี่ยวกับอาชีพของลูกสาว ถึงแม้คุณมาลีจะไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เท่าไร แต่ก็พอรู้ว่างานที่ลูกสาวตนทำอยู่นี้เป็นงานอันตรายอยู่ไม่ใช่น้อยในการเข้าไปต่อสู้กับผู้บุกรุกในระบบ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงโลกแห่งไซเบอร์ แต่ก็มีไม่น้อยเหมือนกันที่ผู้ดูแลระบบบางรายได้รับความบาดเจ็บทางสมองจากการปะทะกับพวกแฮกเกอร์ บ้างรายในโลกแห่งความจริงบางครั้งก็ถูกจับตัวไปเพื่อบังคับให้บอกข้อมูลบางอย่างในการที่จะเข้าไปขโมยข้อมูลที่ตนรับผิดชอบอยู่ก็มี เรียกได้ว่าไม่ว่าโลกจริงโลกไซเบอร์ถ้าประมาทก็อันตรายพอกัน
“เห็นทีคราวนี้ มาอิอาจต้องคิดแล้วเหมือนกันคะว่าจะอยู่ทำงานนี้ต่อดีใหม ขอเวลามาอิหน่อยนะคะแม่เพราะถึงยังไงมาอิก็รักงานนี้มาก อยากใช้เวลาคิดให้เยอะหน่อยก่อนตัดสินใจ”
แน่ละ ถึงแม้จะไม่ได้รับการถูกลงโทษใดๆเลยจากทางบริษัทในตอนนี้เพราะยังมีเรื่องวุ่นวายตรงหน้าอยู่ แต่เรื่องคราวนี้ก็ทำให้หล่อนท้อไปมากเหมือนกัน ประกอบกับตนเองก็สำนึกรู้อยู่ตลอดว่าเมื่อใดที่เรื่องวุ่นวายในตอนนี้จบลง เมื่อนั้นละทางผู้บริหารระดับสูงของบริษัทต้องหันมาพิพากษาหล่อนฐานทำงานพลาดแน่และในขณะเดียวกันหล่อนก็รู้ว่ามารดาเป็นห่วงตนมากกับงานที่ทำอยู่ บางทีอาจถึงเวลาแล้วที่หล่อนจะวางมือจากงานนี้เสียที!
…………..
ด็อกเตอร์คงสิทธฺ!
ผู้การหนุ่มใหญ์สะดุ้งตกใจเมื่อเห็นผู้ที่ติดต่อเข้ามา
“สวัสดีทุกท่าน หวังว่าคงจำผมได้นะ”
ผู้การหนุ่มพยายามสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว พลาดคิดทบทวนในใจถึงข้อมูลของบุคคลตรงหน้า แน่ละเขาจำคนๆนี้ได้ดี ในเมื่อคนๆนี้คือนักโปรแกรมเมอร์ชื่อดังที่ต้องคดี ถูกศาลออกหมายจับโด่งดังไปทั้งประเทศในคดีโจรกรรมข้อมูลผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของบริษัทส่งออกเครื่องอุปโภคบริโภคแห่งหนึ่ง
“ผมจำคุณได้ด็อกเตอร์คงสิทธิ”
“ดี ผมก็จำคุณได้ผู้การวาที”
ผู้ที่ติดต่อเข้ามากล่าวอย่างไม่สะทกสะท้านว่าบุคคลตรงหน้าจะเป็นใคร แววตาที่ส่งมานั้นมีทั้งความหดหู่ สิ้นหวัง เหมอลอย และให้ตายเถอะมีแววความบ้าคลั่งผสมปนอยู่ด้วยคล้ายคนที่มีจิตใจที่ไม่ปกติและสามารถทำได้ทุกอย่างที่ผู้คนไม่อาจคาดคิด ผุ้การหนุ่มบอกกับตนในใจ
“คุณต้องการอะไรกันแน่ที่ทำแบบนี้”
ผู้การหนุ่มส่งคำถามเบสิคที่เจ้าหน้าที่ทุกนายมักถามเป็นคำถามแรกเมื่อเจรจากับผู้ก่อการร้าย
“ต้องการอะไรนะเหรอ”ผู้ก่อการร้ายยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะกล่าวต่อว่า
“คุณรู้ใหม่ผู้การผมนะกว่าจะมายืนอยู่บนจุดนี้ได้ต้องลบากขนาดไหน ผมต้องทนทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองยืนขึ้นได้ในโลกที่โสมมนี้นะ ตั้องแลกมาด้วยความพยายามขนาดไหน ผมร้ำรวยขนาดนี้ได้ก็เพราะผมเองทั้งนั้น ไม่มีใครหรอกที่จะมาเข้าใจและช่วยเหลือเวลาที่ผมลำบากเลยแม้แต่คนเดียว แต่ก็ดันมีคนเข้ามา มันเข้ามาทำลายทุกสิ่งของผมทุกสิ่งที่ผมสร้างมากับมือ มันทำลายหมด”
ด็อกเตอร์คงสิทธิ สงบลงสักพักก่อนที่จะกล่าวต่อ
“ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าไอ้คนที่มันส่งข้อมูลของผมพร้อมหลักฐานให้พวกที่เรียกตัวเองว่าคนของประชาชนอย่างพวกคุณนะมันเป็นเป็นใคร แต่วันนี้ละผมจะให้มันและพวกคุณรู้ว่าคนอย่างผมไม่ยอมสูญเสียทุกอย่างไปคนเดียวหรอก ผมจะให้คนทั้งประเทศนี้รู้สึกสูญเสียพร้อมกับที่ผมสูญเสียไปด้วย”
ผู้การหนุ่มรับฟังอย่างสงบจนมีช่องว่างให้เขารีบพูดแทรกมาว่า
“แล้วตกลงคุณต้องการอะไรกันแน่ที่ติดต่อมาทางเรา”
ผู้ก่อการร้ายยิ้มที่มุมปากอีกครั้งก่อนจะกล่าวว่า
“ผมก็แค่อยากให้ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่จะเกิดต่อไปนี้เป็นของขวัญจากผม ของขวัญจากคนที่มันเสียทุกอย่างไปเพราะไอ้คนดีอย่างพวกมัน ฝากบอกไอ้คนดีจอมแส่คนนั้นด้วยนะผู้การถ้าคุณรู้ว่ามันเป็นใคร บอกมันว่าถ้ามันแน่จริงก็ลองหยุดผมดูแต่ถ้าไม่ ทุกชีวิตที่ตายไปวันนี้ก็เป็นเพราะมันที่มาขวางทางคนอื่นเขา”
กล่าวจบภาพที่ติดต่อมาก็หายไป
“ว่าไงชาย”
ผู้การหนุ่มหันไปหาลูกน้องทั้นใดหลังการตัดการติดต่อของผู้ก่อการร้าย
“หาที่อยู่มันไม่ได้ครับดูเหมือนมันจะติดต่อมาผ่านทางดาวเทียมหลายทอด จนเราจับจุดที่มันส่งการติดต่อมาไม่ได้เลยครับ”
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากเจ้าหน้าที่ผู้ควบคุมรถไฟฟ้าในห้องคนหนึ่งตะโกนมาว่า
“แย่แล้วครับ มีขบวนรถไฟอีก3คันถูกแย่งการควบคุมไปอีกแล้วครับ”
“ว่าไงนะ”
ผู้การหนุ่มหันไปทางต้นเสียงทันที ก่อนที่จะโผร่างไปยังจอควบคุมของเจ้าหน้าที่คนนั้น
“โถเอ่ย ไอ้เจ้านี้มันจะทำอะไรกันแน่”
กล่าวยังไม่ขาดคำหัวหน้าฝ่ายควบคุมรถไฟฟ้าคนเก่าที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆก็กล่าวขึ้นอีกว่า
“ขบวนรถทั้ง 4 ขบวนเริ่มเร่งความเร็วขึ้นอีกแล้วครับ”
ได้ยินดังนั้นผู้การหนุ่มจึงรำพึงออกมาว่า
“มันจะทำอะไรของมันกันอีกละเนี่ย....คุณสมปองขอเส้นทางที่รถทั้งสี่ขบวนวิ่งอยู่ตอนนี้หน่อยสิ”
ได้ยินแล้วหัวหน้าฝ่ายควบคุมก็หันไปสั่งลูกน้องว่า
“เอาเส้นทางทั้ง4ขบวนขึ้นจอใหญ่สิ”
ภาพบนจอปรากฏขึ้นทันใจ แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้ากับทำให้ทุกคนในที่นั้นตื่นตระหนกกันไปตามๆกัน
“บ้าเอ่ย เจ้านี้มันคิดจะให้มีคนตายกี่คนกันเนี่ย”
เสียงจากใครคนหนึ่งในห้องดังขึ้นจากนั้นห้องทั้งห้องก็ทวีความตรึงเครียสขึ้นอีกหลายสิบเท่า เพราะเส้นทางที่รถทั้ง 4 ขบวนวิ่งอยู่นั้นกำลังจะมาบรรจบกันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า และหากมันเกิดขึ้นละก็ ข่าวทุกสื่อในเช้าพรุ่งคงร่วมใจกันลงพร้อมกันว่า
“รถไฟฟ้าประสานงา ดับอนาท 4 ขบวนเป็นแน่”
ขณะที่แต่ละคนในห้องควบคุมพากันตกตะลึงอยู่นั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังมาเรียกสติผู้การวาที
ฉึ่งๆ เปาะ ฉึ่งๆ
เสียงจังหวะดนตรี สามช่าอันแสดงว่ามีผู้เรียกเข้ามายังเครื่องโทรศัพท์แบบ ของผู้การหนุ่มดังขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบกดปุ่มรับโทรศัพท์ที่อยู่บนนาฟิกาข้อมือของตน จากนั้นภาพคู่สนทนาก็ปรากฏบนจอภาพ พร้อมๆกับที่ชายหนุ่มทำท่าทางขออนุญาติคนในห้องออกมาคุยโทรศัพท์ข้างนอกห้อง
“สวัสดีครับคุณผู้การใหญ่ วันนี้มีคดีอะไรให้ปวดหัวอีกไหมครับ”
ภาพเด็กหนุ่มผิวขาวปรากฏมาพร้อมเสียงทักทายด้วยความสนิทสนม
“สวัสดี น้อยชายที่เคารพ”
ชายหนุ่มตอบกลับด้วยลอยยิ้ม แม้จะแฝงแววเคร้งเครียสอยู่มากก็ตาม และดูเหมือนคนเป็นน้องจะสังเกตุเห็นจึงถามมาว่า
“ผมเห็นข่าวแล้ว ทางจะหนักนะครับคดีนี้”
“ก็มากพอดูละ”
“นี้มันวันปีใหม่นะครอบครัวควรได้อยู่พร้อมหน้าสิ เจ้าคนก่อเรื่องงวดนี้ท่าทางจะไม่รู้จักกาลเทศะซะเลย แล้วรู้หรือยังครับว่าใครทำ”
ผู้การหนุ่มยิ้มให้น้องชายอีกครั้งด้วยความสำนึกว่าคนเป็นน้องเป็นห่วงพี่ชายอย่างเขาจึงได้โทรศัพท์มาถามสถานการณ์
“คนดังแห่งปี ด็อกเตอร์คงสิทธิ”
ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ดวงตาของคนน้องก็เปร่งประกายขึ้นชั่วขณะหนึ่งจากนั้นก็กลับคืนสู่ปกติอย่างรวดเร็วแต่กระนั้นผู้เป็นพี่ก็ยั้งเห็น
“ผู้การครับแย่แล้ว รถไฟเพิ่มความเร็วขึ้นอีกแล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกไม่เกิน 30 นาทีรถไฟทั้ง 4 ขบวนคงประสานงากันแน่”
เสียงของหัวหน้าฝ่ายควบคุมไฟฟ้าดังออกมาอย่างรีบร้อนพร้อมกับที่เปิดประตูออกมาเพื่อตามเขากลับไป หลังจากที่คนข้างในพยายามสับรางเปลี่ยนทิศทาง แต่ไม่เป็นผลเนื่องจากรถไฟทั้ง 4 ขบวนเลยจุดที่จะเปลี่ยนทิศทางได้แล้วและกำลังเร่งความเร็วเกิน170กิโลเมตร/ชั่วโมง
“หา ว่าอะไรนะพี่”
น้องชายกลับได้ยินข้อความอันน่าตื่นตะลึงของสถานการณ์ไปด้วย
“ขอโทษนะต้องไปแล้ว”
กล่าวจบผู้พี่ก็กดปุ่มวางหูทันทีแล้วรีบกลับเข้าสู่ห้องควบคุม
ฉึ่งๆ เปาะ ฉึ่งๆ
ยังไม่ทันที่ผู้การหนุ่มจะกล่าวอะไร ภายหลังจากที่กลับเข้ามาในห้องแล้วเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
“มีอะไรอีกละ พี่กำลังยุ่งอยู่นะ”
ผู้การหนุ่มกล่าวเมื่อภาพน้องชายปรากฏขึ้นในจออีกครั้ง
“ก็เหตุผลเดิม วันนี้วันครอบครัวนะ ยั้งไงพี่ก็น่าจะได้มางานลี้ยงปีใหม่บ้านเรา ที่สำคัญต้องมาเร็วๆด้วยพวกเราไม่อยากรอนาน”
ผู้พี่ขมวดคิ้วเข้าหากันพลางคิดว่าน้องชายของเขาคิดอะไรอยู่กันแน่
“ได้กลับเร็วแน่ นายก็ได้ยินใช่ไหมเมื่อกี่นี้ อีก20นาที รถไฟฟ้า 4 ขบวน จะวิ่งประสานงากันถ้าไม่หาทางหยุดรถไฟให้ได้ละก็ได้มีคนตายเกิน400คนละงานนี้ ตอนนี้เรามืดแปดด้านกันหมดเลย ตอนนี้ไม่ว่าเทวดาที่ไหนลงมาหน้า ฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าจะช่วยอะไรได้เลย รู้อย่างนี้แล้วนายจะปล่อยให้ฉันทำงานได้หรือยัง”
พี่ชายเริ่มส่งเสียงดังขึ้นเพราะความเครียสที่กำลังจะควบคุมไม่อยู่ ส่วนน้องชายก็นั่งนิ่งอยู่ที่หน้าจอตนเองเพ่งมองมาใบหน้าของพี่ชาย จากนั้นยิ้มน้อยๆแล้วกล่าวว่า
“แล้วถ้าเป็นฉันละ พี่มั่นใจไหม”
“นี้นายหมายความว่าไง”
ผู้การหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังฟังน้องชายกล่าว
“เอาละฉันรู้หรอกว่านี้มันงานของพี่ พลเรือนไม่เกี่ยวแต่ก็อย่างที่บอก ฉันไม่ชอบนั่งรอนานๆ อยากฉลองปีใหม่กันเร็วๆและที่ทำคัญตอนนี้กำลังมีคนจะตายกันเป็นเบือ เพราะงั้นวันนี้จะขอเสนอตัวเป็นที่ปรึกษาพิเศษให้พี่เอง”
ผู้การหนุ่มคิดอยู่ชั่วขณะหนึ่งเพื่อตัดสินใจ โดยปกติเขาจะเป็นคนเคร่งครัดในหน้าที่ ไม่เอาเรื่องงานมายุ่งกับเรื่องส่วนตัว แต่ในขณะสถานะการณ์คับขันแบบนี้น้องชายตัวดีของเขาคนนี้น่าจะช่วยได้มากที่สุด พี่ชายอย่างเขามั่นใจดีแม้ร่างกายของน้องชายเขาจะอ่อนแอ แต่เรื่องปัญญาแล้วหาใครในโลกนี้เทียบเคียงได้ยากนัก!
“ว่าไง ยังไม่รีบเล่าสถานะการณ์มาอีก ไม่งั้นเดียวฉันเปลี่ยนใจก่อนไม่รู้นะ”
พี่ชายมองตาน้องชายไม่กระพริบก่อนที่จะพยักหน้าเป็นสัญญาว่าเขายอมรับความช่วยเหลือของน้องชายครั้งนี้
“ขอเชื่อมระบบคอมพิวเตอร์ของเราเข้ากับระบบคอมพิวเตอร์ของการไฟฟ้าและกรมที่ดิน”
ผู้การหนุ่มวาทีสั่งการตามที่น้องชายบอก ในขณะเดียวกันก็ฟังคำอธิบายจากน้องชายไปพร้อมๆกัน
“ในเมื่อเราหาทางแย่งการควบคุมคืนมาไม่ได้งั้นเราก็ต้องถามเอาจากด็อกเตอร์คงสิทธิเท่านั้นละ”
น้องชายกล่าวมาอย่างชวนให้งงงวนยิ่งนัก
“นายพูดอย่างนี้หมายความว่านายมีวิธีหาตัวด็อกเตอร์คงสิทธิสินะ”
น้อง
ชายยิ้มน้อยๆที่มุมปากอันเป็นท่าประจำตัวก่อนที่จะกล่าวต่อว่า
“การที่คนร้ายจะใช้ข้อมูลรหัสการควบคุมรถไฟฟ้าไปใช้ควบคุมรถไฟฟ้าได้จริงนั้น แน่นอนที่ว่าเขาจะต้องมีเครื่องส่งวิทยุที่จะคลื่นวิทยุไปยังตัวรถ ดังนั้นถ้าหาจุดส่งคลื่นวิทยุได้เราก็หาตัวคนร้ายเจอและเครื่องส่งวิทยุขนาดที่ใหญ่พอที่จะส่งคลื่นวิทยุไปควบคุมรถไฟฟ้าขนาดใหญ่ทั้งคันได้นั้น ตัวเครื่องเองจะต้องใช้กำลังไฟฟ้าเป็นจำนวนมากแน่ซึ่งในปัจจุบันเครื่องส่งคลื่นวิทยุที่ใหญ่และสถานที่ที่จะมีกำลังไฟฟ้ามากพอให้มันทำงานทั่วประเทศได้นั้นในประเทศไทยก็มีอยู่แห่งเดียวคือที่ที่นายยืนอยู่นั้นละ”
ผู้การหนุ่มนิ่วหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า
“เดียวๆฉันตามนายไม่ทันแล้ว นายบอกว่าเครื่องส่งวิทยุให้รถไฟฟ้านั้นมีอยู่แค่ที่ศูนย์ควบคุมนี้ที่เดียวไม่ใช้เหรอ งั้นเจ้าด็อกเตอร์เสียสตินั้นส่งคลื่นวิทยุมาจากไหน อย่าบอกว่ามันอยู่ในศูนย์นี้นะ”
“ฉันบอกว่าเครื่องวิทยุที่ใหญ่พอที่ควบคุมรถไฟฟ้าทั่วทั่งประเทศไทยได้มีอยู่ที่ศูนย์นั้น แต่ก็ไม่ใช่ว่าเครื่องที่เล็กกว่านั้นจะไม่มีนี้ เอาละระบบของเราพร้อมหรือยัง”
ผู้การหนุ่มหันไปมองที่จอใหญ่ในห้องควบคุมก่อนที่จะหันกลับมาตอบว่า
“พร้อมแล้ว”
“ทีนี้เราก็มาดูเส้นทางของรถไฟฟ้านี้กัน รถไฟฟ้าทั้ง 4 ขบวนวิ่งและถูกแย้งการควบคุมไปในบริเวณเส้นทางแถบปริมณฑลทั้งสิ้น จากนั้นขบวนรถไฟทั้ง 4 ขบวนถูกสั่งให้วิ่งวนไปมาในเส้นทางแทบปริมนฑนนั้นไปจนถึงจันทบุรี แสดงว่าเครื่องส่งที่มันใช้เป็นเครื่งส่งขนาดเล็กกว่าของที่เราใช้อยู่ทำให่สามารถควบคุมรถไฟฟ้าได้แค่ภายในบริเวณแทบนั้นเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นเครื่องส่งวิทยุนั้นก็ต้องใช่ไฟฟ้ามากอยู่ดี”
ผู้การหนุ่มรับฟังและคิดตามอย่างหนักจนกระทั้งเริ่มตามทั้นน้องชายและยิ้มออกมาได้ จากนั้นกล่าวอย่างดีใจต่อประโยคว่า
“ดังนั้นถ้าจะหาเจ้าด็อกเตอร์นั้น เราก็แค่ตรวจการไช้ไฟฟ้าว่าบริเวณเส้นทางที่รถไฟฟ้าวิ่งอยู่นี้มีสถานที่อะไรที่ใช้ไฟฟ้าเป็นจำนวนมากในตอนนี้ แค่นี้เราก็เจอเจ้านั้นแล้ว”
“ใช่ ในวันปีใหม่อย่างนี้โรงงานต่างๆหยุดทำการ เพราะฉะนั้นสถานที่ที่ใช้ไฟฟ้ามากๆนั้นคงจะเหลือเพียงไม่กี่ที่ เราแค่หาว่าในจำนวนนั้นที่ไหนเป็นทรัพย์สินของด็อกเตอร์คงสิทธิแค่นั้นเราก็หาเขาเจอแล้ว”
แต่ยังไม่ทันขาดคำผุ้การหนุ่มก็นึกถึงสิ่งหนึ่งได้
“แล้วเราจะมั่นใจได้ยังไงว่าด็อกเตอร์คงสิทธิจะใช้สถานที่ที่เป็นทรัพย์สินของเขาละ เขาอาจใช้ที่ไหนก็ได้ในบริเวณนั้น”
“ไม่หรอกคนสติแตกอย่างด็อกเตอร์คงสิทธินะมักจะถือตัวว่าตัวเองฉลาดมีปริญญาเอกฐานะรำรวยทั้งๆที่ตัวเองเป็นพวกประเภทฉลาดแต่ไม่เฉลียวแถวยั้งบองตื้นด้วย คนอย่างเขาไม่คิดอะไรซับซ้อนได้ขนาดนั้นหรอก”
แม้จะส่งสัยที่น้องตอบกลับแบบที่เหมือนจะรู้จักคนผู้นี้อย่างดี แต่กระนั้นผู้การหนุ่มก็ไม่มีเวลามาใส่ใจนอกจากรีบทำตามที่น้องชายบอก
“พบแล้วครับ อยู่ที่โรงงานขนาดเล็กแห่งหนึ่งแถวจังหวัดจันทบุรีครับ”
เสียงเจ้าหน้าที่รายงานมา ผู้การหนุ่ม
“เจอแล้วละ ขอบใจมาก”
“ไม่เป็นไรครับ ที่เหลือก็แล้วแต่พวกพี่แล้วนะ”
ยังกล่าวไม่ทันจบดี มีเสียงดังมาอีกว่า
“รถเร่งความเร็วอีกแล้วครับ จากที่เราคำนวณไว้เหลือ 15 นาที ตอนนี้เหลือไม่ถึง 10 นาทีแล้วครับ”
“บ้าชะมัด ฉันต้องรีบไปแล้วละ”
“ขอให้โชคดีครับ”
สิ้นการกล่าว ผู้การหนุ่มก็วางสายแล้วรีบนำหน่วยเฉพาะกิจขึ้นเครื่องบินพิเศษประจำหน่วยที่จอดรออยู่ ณ สนามหน้าศูนย์ไปยังที่ที่ตนจะสามารถหยุดคนร้ายสติแตกผู้นี้ได้
พอหน้าจอข้างหน้าที่ใช้ติดต่อกับพี่ชายดับลง ชายหนุ่มร่างผอมบางก็หันหน้าไปพูดกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเก้าอี้ที่ตนนั่งว่า
“เวลาไม่ถึง 10 นาที แบบนี้พวกเขาจะไปทันไหมนะ เธอว่ายังไงวารี”
“ท่าทางจะต้องวัดดวงที่ความเร็วของพวกเขาแล้วคะ ฉันเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นะคะว่าพวกเขาจะไปทัน”
นายน้อยของเธอนั่งนิ่งสักครู่ก่อนที่จะถอนใจเสียงดัง
“เฮ่ย แบบนี้สงสัยเราคงต้องช่วยเขาอีกหน่อยแล้ว เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไปทัน”
วารีได้ยินดังนั้นก็รู้ว่านายน้อยของหล่อนคิดจะลงมือเองแล้วและหล่อนก็คงไม่มีทางห้ามได้แม้จะห่วงมากแค่ไหนจึงกล่าวว่า
“ระวังตัวด้วยนะคะนายน้อย”
“ฉันจะกลับมาอย่างปลอดภัยให้เธอขุนฉันจนอ้วนเลยเชื่อสิ”
นายน้อยของวารีกล่าวพร้อมกับยิ้มน้อยๆที่มุมปากจากนั้นยิบเครื่องสวมหัวสีเงินขึ้นสวม จากนั้นเพียงเสี้ยววินาทีชายหนุ่มก็มายืนอยู่ในห้องๆหนึ่งที่มีสีเงินยวงพร่างพราวใช้แล้วมันคือโลกแห่งไซเบอร์นั้นเอง
“สวัสดีคะมาสเตอร์”
เด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มสวมกระโปรงบานสีนำเงินเข้มรับกับเส้นผมสีเงินยวงปรากฏตรงหน้าชายหนุ่ม
“วันนี้มีงานด่วน โดโรธีเตรียมออกปฏิบัติการ”
“รับทราบ”
กล่าวแล้วร่างน้อยของเด็กหญิงก็ลอยตัวเข้าหาชายหนุ่ม เมื่อร่างทั้งสองสัมผัสกันก็เกิดแสงสีเงินสว่างทั่วห้อง จากนั้นเมื่อร่างชายหนุมปรากฏออกมาชุดที่สวมใส่ก็พลันเปลี่ยนไปกลายเป็นชุดทัคชีโด้สีเงินยวงตัวใหม่สวมทับด้วยเสื้อครุมน้ำเงินเข้มตัวใหญ่ตั้งแต่หัวจรดเท้า
บัดนี้ชายหนุ่มหาใช่ชายร่างบางผอมแห้งอีกต่อไป เพราะในโลกไซเบอร์นี้เข้าคือผู้ทรงอำนาจที่ยิ่งใหญ่ ผู้ที่ใครๆในโลกไซเบอร์ต่างขนานนามเข้าว่า เจ้าแห่งแฮกเกอร์!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอนที่3 อัจฉริยแดนสยาม
วันที่ 1 มกราคม ค.ศ.2060
กรุงเทพมหานครฯ
ประเทศไทย สถานีรถไฟฟ้าพลังแสงอาทิตย์ หาดบางแสน
“สถานีต่อไป สถานีหาดบางแสนๆ” เสียงเจ้าหน้าที่ประจำรถไฟฟ้าขบวนที่กำลังจะเข้าชานชลาประกาศดังก้อง ในขณะที่รถไฟฟ้าเริ่มลดความเร็วลง
ครื่นๆๆฃ
รถไฟที่กำลังจะหยุดกลับพุ่งกระโจนออกจากชานชลาอย่างรวดเร็วสร้างความแตกตื่นแก่ผู้โดยสารที่ยืนรออยู่ และรวมถึงผู้โดยสารในรถไฟที่ต่างหัวทิ่มหัวตำล้มลุกคลุกคานกันทั่วหน้า
“โอย เกิดอะไรขึ้นละนี้”
ผู้โดยสารคนหนึ่งที่อยูใกล้ห้องคนขับร้องลั่น ในขณะคนขับในห้องเองก็ตกอกตกใจตั้งหน้าตั้งตาพรมนิ้วลงไปบนเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ใช้ควบคุมเพื่อพยายามควบคุมรถของตนเองอีกครั้งแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลดีขึ้นแต่อย่างใด
ทันใดนั้นเองจอภาพคอมพิวเตอร์ในเครื่องกลับดับวูบลง แล้วพลันกลับปรากฏภาพชายผู้หนึ่งขึ้นมาแทนที่
“ห้า ห้า ห้า ข่าวดีทุกท่าน ขณะนี้รถไฟขบวนนี้ถูกข้าพเจ้าควบคุมแล้ว”
..................................................
ขณะนั้นเอง ณ ตึกสูงสง่าแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร
เสียงดนตรีดังกังวานไปทั่วห้องนอนสีขาว ตกแต่งด้วยรสนิยมแบบยุโรปผสมผสานกับศิลปแบบจีนโบราณ เตียงนอนกว้างขวางและเสาเตียงทั้งสี่ที่ออกลวดลายแบบยุโรปอย่างเห็นได้ชัดบวกกับลวดลายเครื่องตกแต่งห้องประภทเครื่องลายครามแบบศิลปะจีนโบราณให้ภาพลักษณ์ที่สวยงามแปลกตาบ่งบอกรสนิยมเจ้าของห้องที่ไม่ธรรมดาเชกเช่นห้องนอนของเขา เด็กหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้อง หูฟังดนตรีพรางพรมนิ้วลงบนแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ตัวงามที่เขาเป็นผู้ออกแบบเองตรงหน้า นิ้วเรียวงามที่ขาวซีดเพราะไม่ค่อยได้ออกจากห้องที่เย็นเยือกด้วยเครื่องปรับอากาศไปไหน เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล้วสอดประสานไปตามจังหวะดนตรีเหมือนดังสิ่งที่อยู่ตรงหน้าหาใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ หากแต่เป็นเปียนโนชั้นดีก็ไม่ปราน
“นายน้อยคะได้เวลาทานอาหารแล้วคะ”
เสียงหญิงสาวผู้หนึ่งในชุดกึ่งชุดทำงานกึ่งชุดเมดหรือชุดของสาวใช้ดังมาจากทางหน้าประตูห้อง
“อื่ม เสร็จพอดีเลย”
เด็กหนุ่มผู้ถูกเรียกว่านายน้อยวางมือจากงานตรงหน้าแล้วหันมามองผู้ที่เขามาใหม่ ดวงหน้าคมสันได้รูปขาวนวลและออกจะซีดพอๆกับนิ้วมืออันเรียวงามช่วยบอกให้รู้ว่ามีสุขภาพร่างกายที่อ่อนแอแต่กระนั้นดวงหน้าที่เรียกได้ว่าหล่อเหลาจนเกือบจะสวยงามยิ่งกว่าผู้หญิงจริงๆกับบุคลิกที่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวนั้นก็เรียกให้ผู้พบเห็นครั้งแรกต้องหันกลับมามองอีกอย่างชื่นชมสนใจ
“พี่วาทีกลับมาหรือยังละ วารี”
วารีจองมองนายน้อยของหล่อนด้วยสายตาห่วงใยแล้วตอบว่า
“คุณวาทีโทรเข้ามาบอกว่ามีงานด่วนเข้ามา ยังกลับไม่ได้และก็ไม่รู้ว่าคืนนี้จะได้กลับหรือเปล่าคะ”
“แย่จัง วันนี้มันสมควรจะเป็นวันครอบครัวนะ ต้องอยู่กับบ้านพร้อมหน้าสิ อย่างนี้สงสัยต้องโทรไปถามสักหน่อยแล้วว่ามีธุระอะไรนักหนา
“คะ”
หญิงสาวรับคำแต่ยังไม่ได้ออกไปไหน ทำทาทางอึกอักเหมือนอยากจะพูดอะไรสักพักก็เอ่ยขึ้นว่า
“นายน้อยคะฉันว่านายน้อยควรหาเวลาหยุดพักผ่อนบ้างนะคะ”
วารีเรียกตัวเองว่าฉันแทนที่จะเป็นดิฉันบ่งบอกความคุ้นเคยและสนิทกันดีระหว่างนายบ่าวทั้งสอง
“ทำไมเหรอหรือหน้าตาฉันบอกว่าใกล้จะไม่รอดเต็มที่แล้ว”
กล่าวจบก็หันกลับไปกดปุ่มบนแป้นคอมฯ ทันใดนั้นตัวแป้นก็พลิกเก็บตัวเองเข้ากับตัวเครื่องคอมฯจากนั้นเครื่องคอมฯตัวโตก็เปลี่ยนไปทำหน้าที่เครื่องใช้ไฟฟ้าอีกชนิดหนึ่ง
“ช่วงนี้พบกับข่าวช่วงเย็นประจำทีวีช่องjj-tv กับคดีดังเมื่อ2วันที่แล้วที่มีผู้ไม่ประสงค์ออกนามส่งข้อมูลสำคัญแก่เจ้าหน้าที่ตำรวจ นำพาไปสู่การออกหมายจับดอกเตอร์คงสิทธิ เศรษฐีคนดังในความผิดฐานขโมยข้อมูลผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของบรัษัทที่เป็นคู่แข่งกันทางธุรกิจ…”เสียงผู้อ่านข่าวสาวสวยนามจูนลี่ลูกครึ่งไทย-อังกฤษดังมาจากเครื่องคอมฯสารพัดประโยชน์
วารียืนนิ่งหลังจากได้ยินคำกล่าวจากนายน้อยของหล่อน
แม้คำพูดจะดูเหมือนประชดประชันแต่น้ำเสียงที่นายน้อยของหล่อนกล่าวออกมานั้นเป็นลักษณะล้อเลียนเล่นๆมากกว่า แต่กระนั้นหล่อนก็อดจะใจหายไปกับคำพูดนี้ไม่ได้
“อย่าพูดอย่างนั้นซิคะ”หล่อนกล่าวเสียงแผ่ว
“ฮึ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอแล้วกล่าวว่า
“ฉันรู้ตัวดีน่ะ เธอเองก็น่าจะรู้นี้ฉันนะอายุปาเข้าไปยี่สิบเอ็ดแล้วนะยี่สิบเอ็ด แต่ดูนี้สิร่างกายฉันหยุดอยู่แค่นี้ หยุดอยู่เหมือนถูกหยุดเวลา วิ่งแค่ไม่กี่ก้าวก็ยังไม่ไหวนาฟิกาที่ถูกทิ้งไว้ไม่ไขลานสุดท้ายมันก็คงมีแต่พังเท่านั้น เหมือนกับฉันตอนนี้”
กล่าวออกมาด้วยเสียงที่ปลงแล้วของเจ้าตัว นั้นยิ่งทำให้หญิงสาวร่างบางตรงหน้าอดหวันใจไม่ได้ในที่สุดก็กลั่นใจกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอีกครั้งว่า
“แต่นายน้อยไม่ใช้นาฟิกานะคะ”กล่าวจบก็หันหลังเดินจากไป แต่ก่อนที่เท้าของหล่อนจะพ้นประตูห้อง หูของหล่อนก็ได้ยินเสียงผู้ประกาศข่าวสาวดังมาสะดุดหูว่า
“ท่านผู้ชมทุกท่านคะ ขณะนี้มีรายงานด่วนเข้ามาทางสถานีเราว่า เกิดเหตุก่อการร้ายขึ้นเราจะขอตัดไปที่เกิดเหตุเลยนะคะ”กล่าวจบภาพข่าวก็ตัดไปยังอีกสถานที่หนึ่ง ภาพที่เห็นคือกลุ่มนักข่าวหลายสิบคนพากันแย่งกันตั้งคำถามต่อบุรุษหนุ่มที่วารินีคุ้นหน้าเป็นอย่างดีหากแต่ผู้ที่ได้รับความสนใจกลับไม่ยอมตอบ แต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินไปข้างหน้าด้วยสายตาเคร่งเครียด “นั้นคุณวาทีนี้คะนายน้อย”
…………….
บุรุษผู้ถูกกล่าวถึงกำลังยืนฟังคำบรรยายสถานการณ์ จากเจ้าหน้าที่ที่ประจำอยู่ในศูนย์ควบคุมใหญ่รถไฟฟ้ามหานครด้วยหน้าตาเคร่งเครียดส ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคมกล้ากับเส้นผมสีดำสนิทอีกทั้งดวงหน้าคมสันได้รูปที่สามารถบอกได้เลยว่าหล่อเหลาไม่แพ้น้องชายของตนขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างใช้ความคิด
“ระบบของรถไฟฟ้าทั่วประเทศนั้นโดยปกติจะถูกควบคุมด้วยระบบออโต้โดยจะวิ่งไปตามตารางที่เรากำหนดไว้ คนขับในห้องคนขับกับเครื่องควบคุมในรถไฟมีไว้ในกรณีที่เกิดเหตุขัดข้องครับ”
“ตอนนี้ก็เกิดเหตุขัดข้องแล้วนี้ ทำไมถึงไม่ทำอะไรละ”
ผู้การหนุ่มกล่าวด้วยอารมณ์ขุ่นมั่ว แน่ละวันนี้มันวันปีใหม่นี้ เป็นวันที่ครอบครัวของเขาจะได้อยู่พร้อมหน้า แต่ทำไมต้องมามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วย
“ดูเหมือนว่าคนร้ายได้แฮกเข้ามาในระบบของเราแล้วขโมยเอาข้อมูลและรหัสที่ใช้ควบคุมรถไฟฟ้าไป จากนั้นใช้รหัสที่ได้ไปส่งสัญญาณวิทยุมาจากที่ใดที่หนึ่งเข้าแย่งการควบคุมจากเราไป จากนั้นเปลี่ยนรหัสควบคุมพร้อมทั้งสั่งให้ระบบคอมฯในรถเปลี่ยนไปรับคำสั่งจากคลื่นวิทยุความถี่ที่คนร้ายกำหนดอีกชั้นหนึ่งเพื่อกันเราคิดจะแย่งการควบคุมกลับ ผมคิดว่าลองคนร้ายเข้าไปในเครื่องคอมฯบนรถได้แล้วละก็ การตัดการควบคุมคอมพิวเตอร์จากเจ้าหน้าที่ในรถเป็นเรื่องที่ไม่ยากเลยครับ”เจ้าหน้าที่คนเดิมตอบมา
“แล้วเราพอจะหาวิธีเรียกการควบคุมกลับมาอยู่กับเราได้บ้างหรือเปล่าครับ”
บุรุษหนุ่มนายเดิมผู้ดำรงค์ตำแหน่งถึงผู้การหน่วยรักษาความสงบเฉพาะกิจพิเศษกล่าวถามขึ้นอีก
“เราพยายามทำแล้วครับแต่ยังไม่สำเร็จ รถไฟฟ้าที่เราใช้อยู่ในปัจจุบันนี้เป็นรถรุ่นไหม่ที่คิดค้นมาจากหลักการเดียวกับรถบังคับวิทยุ คือมีการตั้งระบบเครื่องรับสัญญาณวิทยุบนตัวรถเข้ากับคอมพิวเตอร์ที่ใช้ควบคุมในรถ จากนั้นศูนย์ควบคุมใหญ่ที่นี้จะส่งคลื่นวิทยุไปยังรถโดยที่ตัวเครื่องจะมีรหัสผ่านอีกชั้นหนึ่งอย่างที่บอกไปแล้ว จากเหตุการณ์นี้ทางเราได้ขอความร่วมมือไปหน่วยงานสถานที่ต่างๆที่มีเครื่องส่งวิทยุให้ช่วยกันจูนหาคลื่นที่คนร้ายใช้บังคับอยู่คิดว่าอาจต้องใช้เวลาหน่อยแต่ที่หนักใจก็คือรหัสผ่านที่คนร้ายใช้กับเครื่องคอมพิวเตอร์บนรถนี้สิท่าทางจะยากครับ”
จบคำบรรยายที่ฟังดูแล้วเหมือนการโฆษณาขายรถยังไงยังงันจากเจ้าหน้าที่คนเดิมผุ้การหนุ่มก็นึกได้ถึงสิ่งสำคัญอีกสิ่งหนึ่ง
“แล้วคนร้ายละมีการติดต่อมาหรือยัง”
จบคำพูดประดุจแทนคำตอบ เสียงสัญญาณโทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น เจ้าหน้าที่ผู้มีตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายเทคนิคและควบคุมรถไฟฟ้า ที่ยืนทำหน้าที่ตอบคำถามอยู่ก็ยืนมือไปกดปุ่มรับสาย
ปิ๊บ
ภาพในจอโทรศัพท์ตั้งโต๊ะก็แสดงภาพเจ้าหน้าที่โอเปอร์เรเตอร์ของสถานีควบคุมนี้ขึ้นมา พร้อมทั้งกล่าวว่า
“บอสค่ะมีคนติดต่อมา บอกว่าเป็นคนร้ายที่ควบคุมรถไฟอยู่ค่ะ”
หัวหน้าวัยกลางคนจึงรีบกล่าวว่า
“โอนสายเข้ามาเลย”
กล่าวจบ จึงหันมาพูดกับผู้การหนุ่มว่า “ผมจะเอาภาพขึ้นจอใหญ่เลยนะครับ”
ผู้การหนุ่มพยักหน้าแล้วหันไปส่งสัญญาณให้กับลูกน้องที่กำลังใช้เครื่องมือเพื่อพยายามดักจับสัญญาณโทรศัพท์หาที่มาต้นทางของโทณศัพท์นี้อยู่
-------------------------
ขณะเดียวกันนั้นเอง
เมืองโตเกียว
ประเทศญี่ปุ่น
“พี่มาอิ พี่มาอิ”
เสียงกังวานใสส่งมาก่อนที่ร่างเด็กสาวผู้น้องจะปรากฏตัวเข้ามาทางประตูห้องพร้อมๆกับที่หญิงสาวค่อยๆเปิดตามองผู้มาเยือน
“อย่าเพิ่งไปกวนพี่เข้าสิลูก พี่เข้ากลับมาเหนื่อยๆน่าจะได้พักให้สบายก่อน นี้ท่าทางจะไม่ได้นอนเลยสิ”เสียงมารดาทั้งสองดังขึ้นตามมาอีกคนหนึ่ง จากนั้นคุณมาลีมารดาผู้มีหน้าตาสวยงามอิ่มเอิบด้วยสายเลือดชาวไทย บอกให้รู้ว่าเธอคงมีหน้าตาที่สวยสดไม่แพ้ลูกสาวแน่หากย้อนกลับในช่วงวัยเดียวกัน
“แหมก็มาเอะคิดถึงนี้คะแล้วก็เป็นห่วงด้วย ดูสิทำงานไม่ได้กลับบ้านมา 3 วันแล้ว”
“ไม่เป็นไรคะแม่ ได้นอนสักตื่นก็ดีขึ้นมากแล้วคะ”
เป็นความจริงที่ว่าหล่อนไม่ได้นอนเลยตลอด 2-3 คืนที่ผ่านมา แน่ละจะเป็นเรื่องอะไรไปไม่ได้นอกจากผลของการปะทะกันระหว่างหล่อนกับผู้บุกรุกลึกลับ นี้ไม่ใช้ครั้งแรกที่มีแฮกเกอร์สติเฟื่องพยายามที่จะบุกเข้าไปยังฐานข้อมูลที่หล่อนดูแลอยู่ แต่หากเป็นครั้งแรกที่หล่อนพลาด ไม่สิน่าจะเรียกว่าพ่ายอย่างหมดรูปเลยจะดีกว่า !
“แล้วเป็นยังไงบ้างคะ งานของพี่นะ”
น้องสาวถาม พร้อมกับที่โผกอดพี่สาว ที่ยังอยู่บนเตียงนอน
“ก็ต้องนั่งถ่างตากันทั้งวันทั้งคืนเลยละกว่าจะกู้ข้อมูลกับระบบให้กลับมาใช้ได้ปกติ”
ใช่แล้ว ถึงแม้ข้อมูลในฐานข้อมูลที่หล่อนดูแลจะมีแบคอัพไว้แล้วส่วนใหญ่แต่จากการที่ระบบถูกทำลายซะยับเยินจากการต่อสู้กันระหว่างหล่อนกับผู้บุกรุก ทำให้ระบบฐานข้อมูลที่ใช่อยู่เสียหายหนักต้องมานั่งเซ็ตระบบใหม่ทั้งระบบ
“พี่มาอิรู้หรือเปล่าคะ ว่างานพี่คราวนี้ได้ลงหน้า1เชียวน่า แถมดูเหมือนจะกระเทือนไปกันทั้งวงการคอมฯเลยละ”
มาอิซะอึกทันทีที่น้องสาวกล่าวจบ
“มาเอะ”
คุณนายมาลีเรียกเตือนผู้เป็นน้องแต่พี่สาวกลับกล่าวว่า
“ไม่เป็นไรคะ”
“มาเอะขอโทษคะ มาเอะไม่ตั้งใจทำให้พี่มาอิไม่สบายใจ”
“พี่บอกว่าไม่เป็นไรไงละ ไม่ต้องห่วงหรอกแค่นี้พี่ไม่ท้อง่ายๆหรอก ได้ลงข่าวหน้าหนึ่งเท่จะตายไป”
ปากพูดออกไปอย่างนั้น แต่ในใจก็รู้สึกกังวนไม่น้อย ธนาคารข้อมูลควีนร๊อคเป็นธุระกิจขนาดใหญ่มีสาขาอยู่ทั่วเกือบทุกประเทศ ค่อยบริการข้อมูลต่างๆให้แก่ผู้ใช้บริการตั้งแต่ข้อมูลสำหรับเด็กจนถึงผู้ใหญ่ เรียกว่ามีข้อมูลทุกอย่างให้เรียกใช้บริการเลยเชียว สำหรับโลกในยุคปีค.ศ.2060นี้ แน่นอน เรียกได้ว่าเป็นโลกแห่งข้อมูลข่าวสารอย่างแท้จริง
“แล้วทางเจ้านายเขาไม่ว่าเอาเหรอที่เรา...”
คุณมาลีถามขึ้นไม่จบประโยคเพราะกลัวเป็นคนทำลายความมั่นใจลูกเสียเอง
“ไม่เลยคะ มาอิยังแปลกใจเลยว่าทำไมเขาไม่ว่าอะไรเลย ผู้จัดการฝ่ายเขาเพียงแต่เรียกไปถามถึงเหตุการณ์เท่านั้น แล้วก็บอกว่าการดูแลระบบข้อมูลแบบนี้ก็เหมือนเกมการต่อสู้มีแพ้มีชนะอย่าเสียใจไป แค่เราปลอดภัยกลับมา ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรก็ดีแล้ว แต่ความจริงมาอิว่าโดนดุยังดีกว่าเลย แบบนี้ยิ่งฟังยิ่งละอายใจ ที่เราทำงานให้เขาได้ไม่ดีพอ”
ผู้ดูแลสาวตอบ น้ำเสียงมีความทราบซึ้งใจปนละอายใจที่ตนทำหน้าที่ผิดพลาด
“ถ้ายังไงเราก็ออกมาทำงานที่บริษัทของคุณพ่อก็ได้นี้ลูก ถ้าลูกไม่สบายใจ คงดีใจแน่ถ้าลูกยอมกลับมาดูแลงานบริษัท ช่วยแบ่งเบาภาระพ่อเขา ถามเราทีไรก็บอกแต่อยากเรียนรู้ประสบการณ์บ้างละ อยากใช้ความสามารถตัวเองบ้างละ แม่ละเป็นห่วงเราจริงๆมั่วแต่บ้างานแบบนี้เมื่อไรได้แต่งงานมีครอบครัวซะที”
คุณมาลีถือโอกาสหว่านล้อมลูกสาวคนโตอีกครั้งในเรื่องเดิมๆ เพราะคุณมาลีเองก็เป็นห่วงลูกสาวอยู่ไม่น้อยเกี่ยวกับอาชีพของลูกสาว ถึงแม้คุณมาลีจะไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เท่าไร แต่ก็พอรู้ว่างานที่ลูกสาวตนทำอยู่นี้เป็นงานอันตรายอยู่ไม่ใช่น้อยในการเข้าไปต่อสู้กับผู้บุกรุกในระบบ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงโลกแห่งไซเบอร์ แต่ก็มีไม่น้อยเหมือนกันที่ผู้ดูแลระบบบางรายได้รับความบาดเจ็บทางสมองจากการปะทะกับพวกแฮกเกอร์ บ้างรายในโลกแห่งความจริงบางครั้งก็ถูกจับตัวไปเพื่อบังคับให้บอกข้อมูลบางอย่างในการที่จะเข้าไปขโมยข้อมูลที่ตนรับผิดชอบอยู่ก็มี เรียกได้ว่าไม่ว่าโลกจริงโลกไซเบอร์ถ้าประมาทก็อันตรายพอกัน
“เห็นทีคราวนี้ มาอิอาจต้องคิดแล้วเหมือนกันคะว่าจะอยู่ทำงานนี้ต่อดีใหม ขอเวลามาอิหน่อยนะคะแม่เพราะถึงยังไงมาอิก็รักงานนี้มาก อยากใช้เวลาคิดให้เยอะหน่อยก่อนตัดสินใจ”
แน่ละ ถึงแม้จะไม่ได้รับการถูกลงโทษใดๆเลยจากทางบริษัทในตอนนี้เพราะยังมีเรื่องวุ่นวายตรงหน้าอยู่ แต่เรื่องคราวนี้ก็ทำให้หล่อนท้อไปมากเหมือนกัน ประกอบกับตนเองก็สำนึกรู้อยู่ตลอดว่าเมื่อใดที่เรื่องวุ่นวายในตอนนี้จบลง เมื่อนั้นละทางผู้บริหารระดับสูงของบริษัทต้องหันมาพิพากษาหล่อนฐานทำงานพลาดแน่และในขณะเดียวกันหล่อนก็รู้ว่ามารดาเป็นห่วงตนมากกับงานที่ทำอยู่ บางทีอาจถึงเวลาแล้วที่หล่อนจะวางมือจากงานนี้เสียที!
…………..
ด็อกเตอร์คงสิทธฺ!
ผู้การหนุ่มใหญ์สะดุ้งตกใจเมื่อเห็นผู้ที่ติดต่อเข้ามา
“สวัสดีทุกท่าน หวังว่าคงจำผมได้นะ”
ผู้การหนุ่มพยายามสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว พลาดคิดทบทวนในใจถึงข้อมูลของบุคคลตรงหน้า แน่ละเขาจำคนๆนี้ได้ดี ในเมื่อคนๆนี้คือนักโปรแกรมเมอร์ชื่อดังที่ต้องคดี ถูกศาลออกหมายจับโด่งดังไปทั้งประเทศในคดีโจรกรรมข้อมูลผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของบริษัทส่งออกเครื่องอุปโภคบริโภคแห่งหนึ่ง
“ผมจำคุณได้ด็อกเตอร์คงสิทธิ”
“ดี ผมก็จำคุณได้ผู้การวาที”
ผู้ที่ติดต่อเข้ามากล่าวอย่างไม่สะทกสะท้านว่าบุคคลตรงหน้าจะเป็นใคร แววตาที่ส่งมานั้นมีทั้งความหดหู่ สิ้นหวัง เหมอลอย และให้ตายเถอะมีแววความบ้าคลั่งผสมปนอยู่ด้วยคล้ายคนที่มีจิตใจที่ไม่ปกติและสามารถทำได้ทุกอย่างที่ผู้คนไม่อาจคาดคิด ผุ้การหนุ่มบอกกับตนในใจ
“คุณต้องการอะไรกันแน่ที่ทำแบบนี้”
ผู้การหนุ่มส่งคำถามเบสิคที่เจ้าหน้าที่ทุกนายมักถามเป็นคำถามแรกเมื่อเจรจากับผู้ก่อการร้าย
“ต้องการอะไรนะเหรอ”ผู้ก่อการร้ายยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะกล่าวต่อว่า
“คุณรู้ใหม่ผู้การผมนะกว่าจะมายืนอยู่บนจุดนี้ได้ต้องลบากขนาดไหน ผมต้องทนทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองยืนขึ้นได้ในโลกที่โสมมนี้นะ ตั้องแลกมาด้วยความพยายามขนาดไหน ผมร้ำรวยขนาดนี้ได้ก็เพราะผมเองทั้งนั้น ไม่มีใครหรอกที่จะมาเข้าใจและช่วยเหลือเวลาที่ผมลำบากเลยแม้แต่คนเดียว แต่ก็ดันมีคนเข้ามา มันเข้ามาทำลายทุกสิ่งของผมทุกสิ่งที่ผมสร้างมากับมือ มันทำลายหมด”
ด็อกเตอร์คงสิทธิ สงบลงสักพักก่อนที่จะกล่าวต่อ
“ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าไอ้คนที่มันส่งข้อมูลของผมพร้อมหลักฐานให้พวกที่เรียกตัวเองว่าคนของประชาชนอย่างพวกคุณนะมันเป็นเป็นใคร แต่วันนี้ละผมจะให้มันและพวกคุณรู้ว่าคนอย่างผมไม่ยอมสูญเสียทุกอย่างไปคนเดียวหรอก ผมจะให้คนทั้งประเทศนี้รู้สึกสูญเสียพร้อมกับที่ผมสูญเสียไปด้วย”
ผู้การหนุ่มรับฟังอย่างสงบจนมีช่องว่างให้เขารีบพูดแทรกมาว่า
“แล้วตกลงคุณต้องการอะไรกันแน่ที่ติดต่อมาทางเรา”
ผู้ก่อการร้ายยิ้มที่มุมปากอีกครั้งก่อนจะกล่าวว่า
“ผมก็แค่อยากให้ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่จะเกิดต่อไปนี้เป็นของขวัญจากผม ของขวัญจากคนที่มันเสียทุกอย่างไปเพราะไอ้คนดีอย่างพวกมัน ฝากบอกไอ้คนดีจอมแส่คนนั้นด้วยนะผู้การถ้าคุณรู้ว่ามันเป็นใคร บอกมันว่าถ้ามันแน่จริงก็ลองหยุดผมดูแต่ถ้าไม่ ทุกชีวิตที่ตายไปวันนี้ก็เป็นเพราะมันที่มาขวางทางคนอื่นเขา”
กล่าวจบภาพที่ติดต่อมาก็หายไป
“ว่าไงชาย”
ผู้การหนุ่มหันไปหาลูกน้องทั้นใดหลังการตัดการติดต่อของผู้ก่อการร้าย
“หาที่อยู่มันไม่ได้ครับดูเหมือนมันจะติดต่อมาผ่านทางดาวเทียมหลายทอด จนเราจับจุดที่มันส่งการติดต่อมาไม่ได้เลยครับ”
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากเจ้าหน้าที่ผู้ควบคุมรถไฟฟ้าในห้องคนหนึ่งตะโกนมาว่า
“แย่แล้วครับ มีขบวนรถไฟอีก3คันถูกแย่งการควบคุมไปอีกแล้วครับ”
“ว่าไงนะ”
ผู้การหนุ่มหันไปทางต้นเสียงทันที ก่อนที่จะโผร่างไปยังจอควบคุมของเจ้าหน้าที่คนนั้น
“โถเอ่ย ไอ้เจ้านี้มันจะทำอะไรกันแน่”
กล่าวยังไม่ขาดคำหัวหน้าฝ่ายควบคุมรถไฟฟ้าคนเก่าที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆก็กล่าวขึ้นอีกว่า
“ขบวนรถทั้ง 4 ขบวนเริ่มเร่งความเร็วขึ้นอีกแล้วครับ”
ได้ยินดังนั้นผู้การหนุ่มจึงรำพึงออกมาว่า
“มันจะทำอะไรของมันกันอีกละเนี่ย....คุณสมปองขอเส้นทางที่รถทั้งสี่ขบวนวิ่งอยู่ตอนนี้หน่อยสิ”
ได้ยินแล้วหัวหน้าฝ่ายควบคุมก็หันไปสั่งลูกน้องว่า
“เอาเส้นทางทั้ง4ขบวนขึ้นจอใหญ่สิ”
ภาพบนจอปรากฏขึ้นทันใจ แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้ากับทำให้ทุกคนในที่นั้นตื่นตระหนกกันไปตามๆกัน
“บ้าเอ่ย เจ้านี้มันคิดจะให้มีคนตายกี่คนกันเนี่ย”
เสียงจากใครคนหนึ่งในห้องดังขึ้นจากนั้นห้องทั้งห้องก็ทวีความตรึงเครียสขึ้นอีกหลายสิบเท่า เพราะเส้นทางที่รถทั้ง 4 ขบวนวิ่งอยู่นั้นกำลังจะมาบรรจบกันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า และหากมันเกิดขึ้นละก็ ข่าวทุกสื่อในเช้าพรุ่งคงร่วมใจกันลงพร้อมกันว่า
“รถไฟฟ้าประสานงา ดับอนาท 4 ขบวนเป็นแน่”
ขณะที่แต่ละคนในห้องควบคุมพากันตกตะลึงอยู่นั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังมาเรียกสติผู้การวาที
ฉึ่งๆ เปาะ ฉึ่งๆ
เสียงจังหวะดนตรี สามช่าอันแสดงว่ามีผู้เรียกเข้ามายังเครื่องโทรศัพท์แบบ ของผู้การหนุ่มดังขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบกดปุ่มรับโทรศัพท์ที่อยู่บนนาฟิกาข้อมือของตน จากนั้นภาพคู่สนทนาก็ปรากฏบนจอภาพ พร้อมๆกับที่ชายหนุ่มทำท่าทางขออนุญาติคนในห้องออกมาคุยโทรศัพท์ข้างนอกห้อง
“สวัสดีครับคุณผู้การใหญ่ วันนี้มีคดีอะไรให้ปวดหัวอีกไหมครับ”
ภาพเด็กหนุ่มผิวขาวปรากฏมาพร้อมเสียงทักทายด้วยความสนิทสนม
“สวัสดี น้อยชายที่เคารพ”
ชายหนุ่มตอบกลับด้วยลอยยิ้ม แม้จะแฝงแววเคร้งเครียสอยู่มากก็ตาม และดูเหมือนคนเป็นน้องจะสังเกตุเห็นจึงถามมาว่า
“ผมเห็นข่าวแล้ว ทางจะหนักนะครับคดีนี้”
“ก็มากพอดูละ”
“นี้มันวันปีใหม่นะครอบครัวควรได้อยู่พร้อมหน้าสิ เจ้าคนก่อเรื่องงวดนี้ท่าทางจะไม่รู้จักกาลเทศะซะเลย แล้วรู้หรือยังครับว่าใครทำ”
ผู้การหนุ่มยิ้มให้น้องชายอีกครั้งด้วยความสำนึกว่าคนเป็นน้องเป็นห่วงพี่ชายอย่างเขาจึงได้โทรศัพท์มาถามสถานการณ์
“คนดังแห่งปี ด็อกเตอร์คงสิทธิ”
ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ดวงตาของคนน้องก็เปร่งประกายขึ้นชั่วขณะหนึ่งจากนั้นก็กลับคืนสู่ปกติอย่างรวดเร็วแต่กระนั้นผู้เป็นพี่ก็ยั้งเห็น
“ผู้การครับแย่แล้ว รถไฟเพิ่มความเร็วขึ้นอีกแล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกไม่เกิน 30 นาทีรถไฟทั้ง 4 ขบวนคงประสานงากันแน่”
เสียงของหัวหน้าฝ่ายควบคุมไฟฟ้าดังออกมาอย่างรีบร้อนพร้อมกับที่เปิดประตูออกมาเพื่อตามเขากลับไป หลังจากที่คนข้างในพยายามสับรางเปลี่ยนทิศทาง แต่ไม่เป็นผลเนื่องจากรถไฟทั้ง 4 ขบวนเลยจุดที่จะเปลี่ยนทิศทางได้แล้วและกำลังเร่งความเร็วเกิน170กิโลเมตร/ชั่วโมง
“หา ว่าอะไรนะพี่”
น้องชายกลับได้ยินข้อความอันน่าตื่นตะลึงของสถานการณ์ไปด้วย
“ขอโทษนะต้องไปแล้ว”
กล่าวจบผู้พี่ก็กดปุ่มวางหูทันทีแล้วรีบกลับเข้าสู่ห้องควบคุม
ฉึ่งๆ เปาะ ฉึ่งๆ
ยังไม่ทันที่ผู้การหนุ่มจะกล่าวอะไร ภายหลังจากที่กลับเข้ามาในห้องแล้วเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
“มีอะไรอีกละ พี่กำลังยุ่งอยู่นะ”
ผู้การหนุ่มกล่าวเมื่อภาพน้องชายปรากฏขึ้นในจออีกครั้ง
“ก็เหตุผลเดิม วันนี้วันครอบครัวนะ ยั้งไงพี่ก็น่าจะได้มางานลี้ยงปีใหม่บ้านเรา ที่สำคัญต้องมาเร็วๆด้วยพวกเราไม่อยากรอนาน”
ผู้พี่ขมวดคิ้วเข้าหากันพลางคิดว่าน้องชายของเขาคิดอะไรอยู่กันแน่
“ได้กลับเร็วแน่ นายก็ได้ยินใช่ไหมเมื่อกี่นี้ อีก20นาที รถไฟฟ้า 4 ขบวน จะวิ่งประสานงากันถ้าไม่หาทางหยุดรถไฟให้ได้ละก็ได้มีคนตายเกิน400คนละงานนี้ ตอนนี้เรามืดแปดด้านกันหมดเลย ตอนนี้ไม่ว่าเทวดาที่ไหนลงมาหน้า ฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าจะช่วยอะไรได้เลย รู้อย่างนี้แล้วนายจะปล่อยให้ฉันทำงานได้หรือยัง”
พี่ชายเริ่มส่งเสียงดังขึ้นเพราะความเครียสที่กำลังจะควบคุมไม่อยู่ ส่วนน้องชายก็นั่งนิ่งอยู่ที่หน้าจอตนเองเพ่งมองมาใบหน้าของพี่ชาย จากนั้นยิ้มน้อยๆแล้วกล่าวว่า
“แล้วถ้าเป็นฉันละ พี่มั่นใจไหม”
“นี้นายหมายความว่าไง”
ผู้การหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังฟังน้องชายกล่าว
“เอาละฉันรู้หรอกว่านี้มันงานของพี่ พลเรือนไม่เกี่ยวแต่ก็อย่างที่บอก ฉันไม่ชอบนั่งรอนานๆ อยากฉลองปีใหม่กันเร็วๆและที่ทำคัญตอนนี้กำลังมีคนจะตายกันเป็นเบือ เพราะงั้นวันนี้จะขอเสนอตัวเป็นที่ปรึกษาพิเศษให้พี่เอง”
ผู้การหนุ่มคิดอยู่ชั่วขณะหนึ่งเพื่อตัดสินใจ โดยปกติเขาจะเป็นคนเคร่งครัดในหน้าที่ ไม่เอาเรื่องงานมายุ่งกับเรื่องส่วนตัว แต่ในขณะสถานะการณ์คับขันแบบนี้น้องชายตัวดีของเขาคนนี้น่าจะช่วยได้มากที่สุด พี่ชายอย่างเขามั่นใจดีแม้ร่างกายของน้องชายเขาจะอ่อนแอ แต่เรื่องปัญญาแล้วหาใครในโลกนี้เทียบเคียงได้ยากนัก!
“ว่าไง ยังไม่รีบเล่าสถานะการณ์มาอีก ไม่งั้นเดียวฉันเปลี่ยนใจก่อนไม่รู้นะ”
พี่ชายมองตาน้องชายไม่กระพริบก่อนที่จะพยักหน้าเป็นสัญญาว่าเขายอมรับความช่วยเหลือของน้องชายครั้งนี้
“ขอเชื่อมระบบคอมพิวเตอร์ของเราเข้ากับระบบคอมพิวเตอร์ของการไฟฟ้าและกรมที่ดิน”
ผู้การหนุ่มวาทีสั่งการตามที่น้องชายบอก ในขณะเดียวกันก็ฟังคำอธิบายจากน้องชายไปพร้อมๆกัน
“ในเมื่อเราหาทางแย่งการควบคุมคืนมาไม่ได้งั้นเราก็ต้องถามเอาจากด็อกเตอร์คงสิทธิเท่านั้นละ”
น้องชายกล่าวมาอย่างชวนให้งงงวนยิ่งนัก
“นายพูดอย่างนี้หมายความว่านายมีวิธีหาตัวด็อกเตอร์คงสิทธิสินะ”
น้อง
ชายยิ้มน้อยๆที่มุมปากอันเป็นท่าประจำตัวก่อนที่จะกล่าวต่อว่า
“การที่คนร้ายจะใช้ข้อมูลรหัสการควบคุมรถไฟฟ้าไปใช้ควบคุมรถไฟฟ้าได้จริงนั้น แน่นอนที่ว่าเขาจะต้องมีเครื่องส่งวิทยุที่จะคลื่นวิทยุไปยังตัวรถ ดังนั้นถ้าหาจุดส่งคลื่นวิทยุได้เราก็หาตัวคนร้ายเจอและเครื่องส่งวิทยุขนาดที่ใหญ่พอที่จะส่งคลื่นวิทยุไปควบคุมรถไฟฟ้าขนาดใหญ่ทั้งคันได้นั้น ตัวเครื่องเองจะต้องใช้กำลังไฟฟ้าเป็นจำนวนมากแน่ซึ่งในปัจจุบันเครื่องส่งคลื่นวิทยุที่ใหญ่และสถานที่ที่จะมีกำลังไฟฟ้ามากพอให้มันทำงานทั่วประเทศได้นั้นในประเทศไทยก็มีอยู่แห่งเดียวคือที่ที่นายยืนอยู่นั้นละ”
ผู้การหนุ่มนิ่วหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า
“เดียวๆฉันตามนายไม่ทันแล้ว นายบอกว่าเครื่องส่งวิทยุให้รถไฟฟ้านั้นมีอยู่แค่ที่ศูนย์ควบคุมนี้ที่เดียวไม่ใช้เหรอ งั้นเจ้าด็อกเตอร์เสียสตินั้นส่งคลื่นวิทยุมาจากไหน อย่าบอกว่ามันอยู่ในศูนย์นี้นะ”
“ฉันบอกว่าเครื่องวิทยุที่ใหญ่พอที่ควบคุมรถไฟฟ้าทั่วทั่งประเทศไทยได้มีอยู่ที่ศูนย์นั้น แต่ก็ไม่ใช่ว่าเครื่องที่เล็กกว่านั้นจะไม่มีนี้ เอาละระบบของเราพร้อมหรือยัง”
ผู้การหนุ่มหันไปมองที่จอใหญ่ในห้องควบคุมก่อนที่จะหันกลับมาตอบว่า
“พร้อมแล้ว”
“ทีนี้เราก็มาดูเส้นทางของรถไฟฟ้านี้กัน รถไฟฟ้าทั้ง 4 ขบวนวิ่งและถูกแย้งการควบคุมไปในบริเวณเส้นทางแถบปริมณฑลทั้งสิ้น จากนั้นขบวนรถไฟทั้ง 4 ขบวนถูกสั่งให้วิ่งวนไปมาในเส้นทางแทบปริมนฑนนั้นไปจนถึงจันทบุรี แสดงว่าเครื่องส่งที่มันใช้เป็นเครื่งส่งขนาดเล็กกว่าของที่เราใช้อยู่ทำให่สามารถควบคุมรถไฟฟ้าได้แค่ภายในบริเวณแทบนั้นเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นเครื่องส่งวิทยุนั้นก็ต้องใช่ไฟฟ้ามากอยู่ดี”
ผู้การหนุ่มรับฟังและคิดตามอย่างหนักจนกระทั้งเริ่มตามทั้นน้องชายและยิ้มออกมาได้ จากนั้นกล่าวอย่างดีใจต่อประโยคว่า
“ดังนั้นถ้าจะหาเจ้าด็อกเตอร์นั้น เราก็แค่ตรวจการไช้ไฟฟ้าว่าบริเวณเส้นทางที่รถไฟฟ้าวิ่งอยู่นี้มีสถานที่อะไรที่ใช้ไฟฟ้าเป็นจำนวนมากในตอนนี้ แค่นี้เราก็เจอเจ้านั้นแล้ว”
“ใช่ ในวันปีใหม่อย่างนี้โรงงานต่างๆหยุดทำการ เพราะฉะนั้นสถานที่ที่ใช้ไฟฟ้ามากๆนั้นคงจะเหลือเพียงไม่กี่ที่ เราแค่หาว่าในจำนวนนั้นที่ไหนเป็นทรัพย์สินของด็อกเตอร์คงสิทธิแค่นั้นเราก็หาเขาเจอแล้ว”
แต่ยังไม่ทันขาดคำผุ้การหนุ่มก็นึกถึงสิ่งหนึ่งได้
“แล้วเราจะมั่นใจได้ยังไงว่าด็อกเตอร์คงสิทธิจะใช้สถานที่ที่เป็นทรัพย์สินของเขาละ เขาอาจใช้ที่ไหนก็ได้ในบริเวณนั้น”
“ไม่หรอกคนสติแตกอย่างด็อกเตอร์คงสิทธินะมักจะถือตัวว่าตัวเองฉลาดมีปริญญาเอกฐานะรำรวยทั้งๆที่ตัวเองเป็นพวกประเภทฉลาดแต่ไม่เฉลียวแถวยั้งบองตื้นด้วย คนอย่างเขาไม่คิดอะไรซับซ้อนได้ขนาดนั้นหรอก”
แม้จะส่งสัยที่น้องตอบกลับแบบที่เหมือนจะรู้จักคนผู้นี้อย่างดี แต่กระนั้นผู้การหนุ่มก็ไม่มีเวลามาใส่ใจนอกจากรีบทำตามที่น้องชายบอก
“พบแล้วครับ อยู่ที่โรงงานขนาดเล็กแห่งหนึ่งแถวจังหวัดจันทบุรีครับ”
เสียงเจ้าหน้าที่รายงานมา ผู้การหนุ่ม
“เจอแล้วละ ขอบใจมาก”
“ไม่เป็นไรครับ ที่เหลือก็แล้วแต่พวกพี่แล้วนะ”
ยังกล่าวไม่ทันจบดี มีเสียงดังมาอีกว่า
“รถเร่งความเร็วอีกแล้วครับ จากที่เราคำนวณไว้เหลือ 15 นาที ตอนนี้เหลือไม่ถึง 10 นาทีแล้วครับ”
“บ้าชะมัด ฉันต้องรีบไปแล้วละ”
“ขอให้โชคดีครับ”
สิ้นการกล่าว ผู้การหนุ่มก็วางสายแล้วรีบนำหน่วยเฉพาะกิจขึ้นเครื่องบินพิเศษประจำหน่วยที่จอดรออยู่ ณ สนามหน้าศูนย์ไปยังที่ที่ตนจะสามารถหยุดคนร้ายสติแตกผู้นี้ได้
พอหน้าจอข้างหน้าที่ใช้ติดต่อกับพี่ชายดับลง ชายหนุ่มร่างผอมบางก็หันหน้าไปพูดกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเก้าอี้ที่ตนนั่งว่า
“เวลาไม่ถึง 10 นาที แบบนี้พวกเขาจะไปทันไหมนะ เธอว่ายังไงวารี”
“ท่าทางจะต้องวัดดวงที่ความเร็วของพวกเขาแล้วคะ ฉันเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นะคะว่าพวกเขาจะไปทัน”
นายน้อยของเธอนั่งนิ่งสักครู่ก่อนที่จะถอนใจเสียงดัง
“เฮ่ย แบบนี้สงสัยเราคงต้องช่วยเขาอีกหน่อยแล้ว เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไปทัน”
วารีได้ยินดังนั้นก็รู้ว่านายน้อยของหล่อนคิดจะลงมือเองแล้วและหล่อนก็คงไม่มีทางห้ามได้แม้จะห่วงมากแค่ไหนจึงกล่าวว่า
“ระวังตัวด้วยนะคะนายน้อย”
“ฉันจะกลับมาอย่างปลอดภัยให้เธอขุนฉันจนอ้วนเลยเชื่อสิ”
นายน้อยของวารีกล่าวพร้อมกับยิ้มน้อยๆที่มุมปากจากนั้นยิบเครื่องสวมหัวสีเงินขึ้นสวม จากนั้นเพียงเสี้ยววินาทีชายหนุ่มก็มายืนอยู่ในห้องๆหนึ่งที่มีสีเงินยวงพร่างพราวใช้แล้วมันคือโลกแห่งไซเบอร์นั้นเอง
“สวัสดีคะมาสเตอร์”
เด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มสวมกระโปรงบานสีนำเงินเข้มรับกับเส้นผมสีเงินยวงปรากฏตรงหน้าชายหนุ่ม
“วันนี้มีงานด่วน โดโรธีเตรียมออกปฏิบัติการ”
“รับทราบ”
กล่าวแล้วร่างน้อยของเด็กหญิงก็ลอยตัวเข้าหาชายหนุ่ม เมื่อร่างทั้งสองสัมผัสกันก็เกิดแสงสีเงินสว่างทั่วห้อง จากนั้นเมื่อร่างชายหนุมปรากฏออกมาชุดที่สวมใส่ก็พลันเปลี่ยนไปกลายเป็นชุดทัคชีโด้สีเงินยวงตัวใหม่สวมทับด้วยเสื้อครุมน้ำเงินเข้มตัวใหญ่ตั้งแต่หัวจรดเท้า
บัดนี้ชายหนุ่มหาใช่ชายร่างบางผอมแห้งอีกต่อไป เพราะในโลกไซเบอร์นี้เข้าคือผู้ทรงอำนาจที่ยิ่งใหญ่ ผู้ที่ใครๆในโลกไซเบอร์ต่างขนานนามเข้าว่า เจ้าแห่งแฮกเกอร์!
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น