Vocaloid ( Rin Len ) ฉันนะรักเธอนะยัยแว่น

ลำดับตอนที่ #2 : ยัยแว่น

                                          อะโลฮา ทุกคน

      เนื่องจากครั้งที่แล้วไรท์ลืมแนะนำตัว ไรท์ชื่อ แก้ม เรียกว่า เนโกะ ก็ได้นะ อายุก็ 13 ปี

เนื่องจากตอนนี้ไรท์ปิดเทอมแล้วคงจะอัพได้เร็วขึ้นนะแล้วก็ไรท์มีข่าวดี คือ ไรท์คิดเรื่องที่ 2 ได้ด้วย (มิคุ:นี่!เรื่องแรกยังแต่งไม่เสร็จเลยนะ)
(มิคุโอะ:นั่นสิเอาเรื่องแรกให้มันเสร็จไปก่อนดีกว่านะเนโกะ)

แล้วก็ไรท์รู้สึกว่าตอนที่แล้วพอไรท์มาอ่านอีกทีมันงงๆยังไงก็ไม่รู้ดิ ยังไงก็จะลองพยายามแต่งนะ แล้วก็เม้นด้วยให้กำลังใจด้วยนะ=w=

               _______________________________________

 

                                       ตอนที่ 2 ยัยแว่น?

Len Talk

      ขณะที่ผมกำลังจะเดินลงไปผมได้เจอกับสาวน้อยใส่แว่นผู้มีสีผมเป็นสีบลอนด์มีดวงตาสีไพลิน

มีรูปร่างหน้าตาเหมือนผม ยกเว้นเพศ (ไรท์:มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วล่ะเลน) แต่เธอกลับไม่มี

รอยยิ้มบนหน้ามีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มบนใบหน้า ดูเหมือนเธอจะตกใจนะที่เจอคนที่มีหน้าคล้ายเธอ อย่าว่าแต่เธอเลยผมก็ตกใจ จะว่าไปยัยแว่นเนี่ยน่ารักดีนะ (ไรท์:เฮ้ยๆเลนอย่าเพิ่งออกอาการหื่นนะโว้ย)

พ่อริน:อ้าว เจอหน้ากันแล้วสินะ

เลน:คุณลุงครับ ยัยแว่นเนี่ยหรอที่จะให้ผมมาอยู่ด้วยตอนคุณลุงไปต่างประเทศน่ะ

พ่อริน:ช่าย~แล้วล่ะ

ริน:หา!!!พ่อจะไปต่างประเทศหรอ!!!!!!!!!!!!!! . ผมเห็นสีของเธอตอนนี้น่ะผมแทบจะหลุดขำแนะ

พ่อริน:ใช่ๆพ่อก็ลืมบอกรินเลยน่ะ พ่อจะต้องไปวิจัยงานที่ต่างประเทศน่ะ เพราะงั้น...

ริน:เพราะงั้นอะไรล่ะ รีบบอกสิพ่อ!!!

พ่อริน:เพราะงั้นพ่อเลยให้ญาติเรามาอยู่ด้วย นั้นก็คือเจ้าเลนไง ลูกเคยเล่นกับเลนเขาด้วยกันตอนเด็กๆไงจำไม่ได้หรอริน .  จำไม่ได้เลยผมคนนี้เนี่ยนะเคยเล่นกับยัยแว่น

ริน:เดี๋ยวก่อนพ่อจะไปต่างประเทศวันไหน

พ่อริน:วันนี้ประมาณ 3 ทุ่ม อ๋อนั้นพ่อไปแล้วนะ ทำความรู้จักกันเองนะ บาย??

ริน:พ่อเดี๋ยวก่- 

     “ปัง!”เสียงปิดประตูบ้าน?

      ทั้งผมทั้งรินได้แต่ยืนงง แล้วจะให้ผมทำไงดีล่ะเนี่ย ยัยนี่ถึงจะใส่แว่น...แต่ก็น่ารัก(ไรท์:เฮ้ยๆเลนแกมียัยเนรุนั้นแล้วนะโว้ย!) (เลน:ฉันยังไม่ตอบรับเลยนะว่าจะเป็นแฟนเนรุน่ะเพราะงั้นฉันก็ยังมีสิทธิ์)

ริน:ฉันริน คากามิเนะ ริน

เลน:ฉันเลน 

ริน:อืม...นั้นฉันขึ้นห้องก่อนนะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกกินข้าวนะ ฉันไม่หิวน่ะ . เธอพูดก่อนจะวิ่งขึ้นห้องโดยไม่รอคำตอบจากผม

เลน:อะ อ้าว ยัยแว่นกล้าเมินฉันหรอ หึๆเธอได้เจอดีแน่ ยิ่งน่ารักๆอยู่ด้วย

_______________________________________

 

ไรท์:เป็นไงมั้ง หวังว่าคงถูกใจทุกคนนะ

พ่อริน:นี่ๆหนูเนโกะ ทำไมลุงมีบทน้อยจังล่ะ

ไรท์:ก็หนูได้รับคำสั่งจากสมองมาว่าให้แต่งให้ลุงเล่นแค่นี้น่ะค่ะ ขอโทษนะค่ะ

พ่อริน:ไม่เป็นไรๆแต่ลุงก็ยังได้เที่ยวต่างประเทศ แล้วก็น่ะหนูเนโกะ

ไรท์:อะไรหรอค่ะ???

พ่อริน:อย่าลืมว่าหนูเป็นคนแต่งเพราะงั้นหนูก็ต้องออกค่าเครื่องบินนะ?

ไรท์:เฮ้ย!!!ลืมซะสนิทเลย ม่ายยยยยยยยยน้าาาาาาา

พ่อริน:555+ อย่าลืมไปจ่ายค่าตั๋วล่ะ?

ไรท์:ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย