Vocaloid ( Rin Len ) ฉันนะรักเธอนะยัยแว่น

ลำดับตอนที่ #1 : ดาลฟ้ายามเย็น

Rin talk
     ณ เวลาในตอนเช้าของโรงเรียนเนโกะ ในวันศุกร์วันที่ฉันคนนี้นั้นตื่นเต้นมากๆๆๆ เพราะ อะไรน่ะหรอ ก็ตอนเย็นวันนี้ฉันจะไปสารภาพรักกับท่านมิคุโอะน่ะสิ
ยังไม่รู้เลยว่าจะทำหน้ายังไงตอนคุยกัน ฉันน่ะได้ยินมาจากมิคุว่า ท่านมิคุโอะอ่ะนะ ไม่เคยยอมรับใครเป็นแฟนเลย แต่ฉันก็ยังไม่ย้อท้อหรอกนะ ฉันจะลองดูว่า
ผลจะเป็นไง แต่ก็อายยังไงไม่รู้อ่ะ /// 
      “กริ๊ง~~~”เสียงอ๊อดของโรงเรียนนี้น้า
?:ไงริน อรุณสวัสดิ์
ริน:อรุณสวัสดิ์ มิคุ เกือบสายแล้วนะ
มิคุ:ก็ตื่นสายอ่ะ. มิคุเดินมาที่โต๊ะของเธอซึ่งอยู่ข้างๆฉัน
ริน:มิคุ ฉะ...ฉันตื่นเต้นอ่ะ ทำไงดี . ฉันพูดพลางสั่นแขนมิคุ
มิคุ:ทำใจให้นิ่งเข้าไว้นะริน 
ริน:อืม
      “ครืด~~~”เสียงเปิดประตูของอาจารย์
หัวหน้าห้อง:โอ้ว~ไม่นะ
เด็ก ผญ:หรือว่าอาจารย์ที่มาสอนเราจะไม่ใช่อาจารย์ลูกะ แต่เป็น...
ทุกคนในห้อง:อาจารย์ไคโตะผู้ไม่เต็มบาท!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อาจารย์ไคโตะ:เอาล่ะทุกคนวันนี้อาจารย์ลูกะแลกคาบกับเค้าเองนะ~
ทุกคนในห้อง:ม่ายเอานะ!!!!!!!!!!!!
ช่วงเย็นแล้วจ้า
     ณ ตอนนี้ฉันกับมิคุยืนอยู่หน้าประตูที่จะเปิดออกไปเป็นดาลฟ้าของโรงเรียน จะทำไงดีอ่ะ ( ไรท์:ทำใจนะริน )
มิคุ:ไปสิ...อย่าให้เขารอ...จะเป็นกำลังใจให้นะริน
ริน:อืม...จะพยายามนะ
      “แอด~~~”เสียงเปิดประตู
   ฉันเปิดประตูออก กะ...ก็เห็นเด็กหนุ่มผมสีเขียวอมน้ำเงิน ยืนหันหล้งให้อยู่...เงียบมากๆ...คงมีแต่เสียงหัวใจฉันที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
ริน:อะ...เอ่อ...คือ . ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
?:เธอเองสินะที่นัดฉันมา
ริน:ใช่ค่ะ
?:ฉันฮัตสึเนะ มิคุโอะ
ริน:คะ...คากามิเนะ ริน ค่ะ
มิคุโอะ:เธอมีธุระอะไรกับฉันล่ะ
ริน:ฉะ...ฉันชอบคุณค่ะ!
มิคุโอะ:คือ...ฉันไม่ชอบเธอหรอกนะ ฉันไม่ชอบคนใช่แว่นน่ะ
ริน:ฉันรู้ค่ะแต่...  . ฉันยังพูดไม่ทันจบเลยอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา
มิคุโอะ:เอ่อ...ฉันขอโทษนะ แต่ก็คงต้องปฏิเสธเธอน่ะ 
    ในขณะที่มิคุโอะกำลังจะพูดต่อ แต่ฉันก็ไม่อยู่ฟังหรอก เพราะ รู้คำตอบแล้วนี้ว่าเขาปฏิเสธ
มิคุ:ริน!!! เธอเป็นอะไรน่ะ
     ฉันได้แต่วิ่งหนีความอับอายของตัวเอง  โดยไม่รู้ตัวว่าฉันวิ่งมาถึงบ้านของตัวเองแล้ว
ริน:อ้าว ถึงบ้านแล้วสินะ
     “แอด~~~”ฉันเปิดประตูบ้านก็เจอพ่อของตัวเองนั่งดูทีวีอยู่
ริน:กลับมาแล้วค่า~
พ่อ:รินพ่อจะแนะนำคนๆหนึ่งให้ลูกรู้จักนะ
ริน:ไว้วันหลังได้ไหมค่ะ หนูอยากอยู่คนเดียว
     ในขณะที่พ่อกำลังจะพูดต่อ แต่ฉันก็ไม่รอคำอนุญาติของพ่อ ฉันเดินขึ้นบันไดในขณะที่น้ำตาก็ยังไหล แต่ก็ต้องหยุดเดิน เพราะ คนที่กำลังจะเดินสวนลงมา เขาช่างมีหน้าตาที่เหมือนฉันมาก คือ มีสีผมบลอนด์ ตาสีไพลิน เหมือนฉันมากๆๆๆ หรือว่า คนที่พ่อจะแนะนำคือ...???
____________________________________________

ไรท์:เป็นไงมั่งตอนนี้ที่แต่ง
ริน:ทำไมฉันถูกปฏิเสธได้เร็วกว่าเสียงอย่างนี้ล่ะ T_T
ไรท์:ก็เค้าอุดส่าช่วยนะ
ริน:ช่วยยังไง ห๊ะ!!!
ไรท์:ก็ช่วยให้คนอ่านเค้ามีความสุขกับการอ่านไง
ริน:เดี๋ยวๆๆๆมันไม่ได้เกี่ยวกันฉั-
ไรท์:ยังไงก็ติชมหรือให้กำลังใจกันด้วยน้า~~~