ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Vocaloid ( Rin Len ) ฉันนะรักเธอนะยัยแว่น

    ลำดับตอนที่ #1 : ดาลฟ้ายามเย็น

    • อัปเดตล่าสุด 26 ก.พ. 58


    Rin talk
         ณ เวลาในตอนเช้าของโรงเรียนเนโกะ ในวันศุกร์วันที่ฉันคนนี้นั้นตื่นเต้นมากๆๆๆ เพราะ อะไรน่ะหรอ ก็ตอนเย็นวันนี้ฉันจะไปสารภาพรักกับท่านมิคุโอะน่ะสิ
    ยังไม่รู้เลยว่าจะทำหน้ายังไงตอนคุยกัน ฉันน่ะได้ยินมาจากมิคุว่า ท่านมิคุโอะอ่ะนะ ไม่เคยยอมรับใครเป็นแฟนเลย แต่ฉันก็ยังไม่ย้อท้อหรอกนะ ฉันจะลองดูว่า
    ผลจะเป็นไง แต่ก็อายยังไงไม่รู้อ่ะ /// 
          “กริ๊ง~~~”เสียงอ๊อดของโรงเรียนนี้น้า
    ?:ไงริน อรุณสวัสดิ์
    ริน:อรุณสวัสดิ์ มิคุ เกือบสายแล้วนะ
    มิคุ:ก็ตื่นสายอ่ะ. มิคุเดินมาที่โต๊ะของเธอซึ่งอยู่ข้างๆฉัน
    ริน:มิคุ ฉะ...ฉันตื่นเต้นอ่ะ ทำไงดี . ฉันพูดพลางสั่นแขนมิคุ
    มิคุ:ทำใจให้นิ่งเข้าไว้นะริน 
    ริน:อืม
          “ครืด~~~”เสียงเปิดประตูของอาจารย์
    หัวหน้าห้อง:โอ้ว~ไม่นะ
    เด็ก ผญ:หรือว่าอาจารย์ที่มาสอนเราจะไม่ใช่อาจารย์ลูกะ แต่เป็น...
    ทุกคนในห้อง:อาจารย์ไคโตะผู้ไม่เต็มบาท!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    อาจารย์ไคโตะ:เอาล่ะทุกคนวันนี้อาจารย์ลูกะแลกคาบกับเค้าเองนะ~
    ทุกคนในห้อง:ม่ายเอานะ!!!!!!!!!!!!
    ช่วงเย็นแล้วจ้า
         ณ ตอนนี้ฉันกับมิคุยืนอยู่หน้าประตูที่จะเปิดออกไปเป็นดาลฟ้าของโรงเรียน จะทำไงดีอ่ะ ( ไรท์:ทำใจนะริน )
    มิคุ:ไปสิ...อย่าให้เขารอ...จะเป็นกำลังใจให้นะริน
    ริน:อืม...จะพยายามนะ
          “แอด~~~”เสียงเปิดประตู
       ฉันเปิดประตูออก กะ...ก็เห็นเด็กหนุ่มผมสีเขียวอมน้ำเงิน ยืนหันหล้งให้อยู่...เงียบมากๆ...คงมีแต่เสียงหัวใจฉันที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
    ริน:อะ...เอ่อ...คือ . ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
    ?:เธอเองสินะที่นัดฉันมา
    ริน:ใช่ค่ะ
    ?:ฉันฮัตสึเนะ มิคุโอะ
    ริน:คะ...คากามิเนะ ริน ค่ะ
    มิคุโอะ:เธอมีธุระอะไรกับฉันล่ะ
    ริน:ฉะ...ฉันชอบคุณค่ะ!
    มิคุโอะ:คือ...ฉันไม่ชอบเธอหรอกนะ ฉันไม่ชอบคนใช่แว่นน่ะ
    ริน:ฉันรู้ค่ะแต่...  . ฉันยังพูดไม่ทันจบเลยอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา
    มิคุโอะ:เอ่อ...ฉันขอโทษนะ แต่ก็คงต้องปฏิเสธเธอน่ะ 
        ในขณะที่มิคุโอะกำลังจะพูดต่อ แต่ฉันก็ไม่อยู่ฟังหรอก เพราะ รู้คำตอบแล้วนี้ว่าเขาปฏิเสธ
    มิคุ:ริน!!! เธอเป็นอะไรน่ะ
         ฉันได้แต่วิ่งหนีความอับอายของตัวเอง  โดยไม่รู้ตัวว่าฉันวิ่งมาถึงบ้านของตัวเองแล้ว
    ริน:อ้าว ถึงบ้านแล้วสินะ
         “แอด~~~”ฉันเปิดประตูบ้านก็เจอพ่อของตัวเองนั่งดูทีวีอยู่
    ริน:กลับมาแล้วค่า~
    พ่อ:รินพ่อจะแนะนำคนๆหนึ่งให้ลูกรู้จักนะ
    ริน:ไว้วันหลังได้ไหมค่ะ หนูอยากอยู่คนเดียว
         ในขณะที่พ่อกำลังจะพูดต่อ แต่ฉันก็ไม่รอคำอนุญาติของพ่อ ฉันเดินขึ้นบันไดในขณะที่น้ำตาก็ยังไหล แต่ก็ต้องหยุดเดิน เพราะ คนที่กำลังจะเดินสวนลงมา เขาช่างมีหน้าตาที่เหมือนฉันมาก คือ มีสีผมบลอนด์ ตาสีไพลิน เหมือนฉันมากๆๆๆ หรือว่า คนที่พ่อจะแนะนำคือ...???
    ____________________________________________

    ไรท์:เป็นไงมั่งตอนนี้ที่แต่ง
    ริน:ทำไมฉันถูกปฏิเสธได้เร็วกว่าเสียงอย่างนี้ล่ะ T_T
    ไรท์:ก็เค้าอุดส่าช่วยนะ
    ริน:ช่วยยังไง ห๊ะ!!!
    ไรท์:ก็ช่วยให้คนอ่านเค้ามีความสุขกับการอ่านไง
    ริน:เดี๋ยวๆๆๆมันไม่ได้เกี่ยวกันฉั-
    ไรท์:ยังไงก็ติชมหรือให้กำลังใจกันด้วยน้า~~~
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×