ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อย่าให้ฉันคิดไปเอง - เจย์เกรย์
ไ้ฟัเรื่อราวอเธอับวามรัที่ำลัะบล..
"ฮยอ"
"ไ เย์!"
"ไมออมานั่นเียวอ่ะ ไม่เ้าื้้าในับพวผมหรอ?" วันนี้ผมับนใน่ายAOMG พวเรามาปาร์ี้ันามปิอทุวันหยุสุสัปาห์แ่ที่แปลออไปือ ไม่อน โมินิ พาแฟนเ่าอเาอย่าเลี้ เนมาเปิัวว่าทัู้่ลับมาบันอีรั้ ทุน่าพาันล้อมวโห่แวันอย่าสนุสนานรวมถึัวผม้วย แ่มีนนึที่ไม่ไ้มาร่วมว้วย เาปลีัวออไปนั่อยู่ที่ระเบียหน้าห้อวีไอพีนเียว
"ไม่อบน่ะ"
"ลับบ้านไหม?"
"อืม ันว่าะลับแหละ นายไปร่วมวับเา่อเถอะ"
"ฮยอ.....โอเนะ?"
"ไม่โอเ" เออ อบรีว่ะ ผมพอรู้อยู่ว่า่อนหน้านี้พี่อฮวาแอบอบพี่ัมี แล้ว็ูเหมือนพี่ัมี็รู้้วย พวเาไปไหนมาไหน้วยันลอ ัวิันมานผมิว่าเาเป็นแฟนัน
"โอ้ะ ฝนหรอนี่?" ผมยื่นมืออไปรับเม็ฝนที่ลมาโปรยปราย "ผมว่าพี่ลับบ้านเอไม่ไ้แล้วแหละ ให้ผมปะ..."
น้ำา..
"เรย์ฮยอ" ผมหันมาอีที็เห็นนัวเล็้าๆปล่อยให้น้ำใสๆที่ลออยู่ไหลออมาะแล้ว "ร้อไห้หรอ?"
"ฮึ"
"มูแหมแล้ววูสิ" ผมับหน้าเาให้หันมามอผม่อนที่ผมะบีบมูอเาแล้วส่ายไปมาเบาๆ "ไม่ร้อน้าาาา"
"...."
"มาอัน" ผมไม่รอำอบาเา ผมึเร์ยเ้ามาในอ้อมอพร้อมลูบที่หัวเาเบาๆ อีฝ่ายทีู่เหมือนะผลัออลับออบและุหน้าลับไหล่อผม
เราแ่อันอยู่เยๆ ไม่ำพูใๆถูส่ออมา ทุอย่าอยู่ในวามเียบมีเพียเสียฝนและเสียสะอื้นออีน็เท่านั้น
ผ่านไปสัพัฝน็หยุลพร้อมับน้ำาที่หยุไหล "ลับบ้านัน" ผมพูับนในอ้อมอ่อนะูบที่หัวอเาอย่าแผ่วเบา นในอ้อมอผละออแล้วหันมามอ้อนใส่ผม
"ื้อออ นายมาุ๊บหัวันไ้ไ!"
"ุ๊บหน่อยไม่ไ้หรอรับ ฮ่าๆๆๆๆ"
"ไอ้บ้า ันเิลนะเว้ยยย" นึว่าโรธที่แท็็เิลนี่เอ
"ลับบ้านันเถอะ"
"นายไม่อยู่่อหรอ?"
"ไม่อ่ะ ะไปส่นแ่ี้แ"
"ถึันะแ่นะ แ่ันหน้าเ็ว่านายอี"
"แทใำอ่ะฮยอ!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"ฮยอยิ้มแล้ววว เย่ๆ"
"ันะยิ้มไม่ไ้รึไ ไปเถอะลับบ้านๆ ่วแล้ว"
"รับทราบรับ" ผมเอื้อมมือไปับับมืออเรย์ เาสะุ้เล็น้อยแ่็ไม่ไ้ัอะไรผมเลยพาเาลับเ้ามาในห้อวีไอพี ผมให้เาออไปรอ้านอเพื่อผมะไ้อัวลาเพื่อนๆและออไปไ้่ายโยไม่้อให้ใรมาแวผมับเรย์
"อะไรว้ะ บอสไมลับเร็วี้อ่ะ!" Dj พัมิ้นพูึ้น้วยน้ำเสียไม่พอใะเท่าไหร่
"ี้เียอยู่ อยาลับไปนอน ่ว" ผมอบลับไปแบบส่ๆ และรีบหนีออมา
"้า"
"อโทษรับ มา้าแ่มาัวนะ"
"หึ" ผมเินไปับมือเา พาเินออาผับและมุ่หน้าไปบ้านเรย์ "ไม่เอารถไปรึไ?"
"ไม่อ่ะ อยาเินสูบรรยาาศ"
"ไร้สาระ"
พวเราเินันมาามริมถนนเรื่อยๆ เินมบรรยาาศยาม่ำืน อนนี้็ึมาแล้วทำให้ถนนเริ่มโล ไม่มีผู้นมาเินพลุพล่านมีแ่ผมและเรย์ที่เินับมือันแว่ไปมาเหมือนู่รัวัยรุ่น ผมวนเาุยและเรียเสียหัวเราะไ้ลอทาที่เราเิน้วยัน
ผมแอบมอเรย์อยู่บ่อยๆและเมื่อผมไ้เห็นรอยยิ้มอเา เสียอเามันยิ่ทำให้ผมรันๆนี้มาึ้น
ผมแอบอบเรย์มานานแล้ว พยายามแสทุอย่าให้เารู้ว่าผมอบแ่เหมือนอีฝ่ายะมอผมเป็นแ่น้อไม่มีอะไรมาว่านี้ ผมรู้ว่าผมสู้ัมีฮยอไม่ไ้แ่็ไม่ิะยอมแพ้ เราสอน็มีสถานะที่เหมือนันือ...แอบรั้าเียว ่าน่าเ็บ เมื่อไหร่มันะบะที
"ืนนี้มอไม่เห็นาวเลย" เรย์พูึ้นหลัเราเียบันไปสัพั
"เป็นเพราะฝนเลยทำให้มอไม่เห็นาวมั้รับ"
"ันถามอะไรนายหน่อยไ้ไหม?"
"รับ?"
"วามรัเนี่ย ้อแล้วยน้ำาลอเลยหรอ..."
"ฮยอ...."
"ฮึ"
"ร้อไห้อีแล้ว ไม่เอาไม่ร้อ"
"ันเหนื่อยแบอม ันเลียไอ้วามรู้สึบ้าๆนี้ที่สุ ฮึ"
"....."
"อึอันแทบอยาะหายไปให้รู้แล้วรู้รอ"
"ฮยอเป็นแบบนี้ ไม่สสารนที่เารัฮยอบ้าหรอ ถ้าฮยอหายไปเาะอยู่ยัไ"
"มันะมีนรััน้วยหรอ?"
"มีสิ พ่อ แม่ พี่น้อ เพื่อนๆ" แล้ว็ผม....
"นั่นสินะ ันนี่แย่ริๆ"
รื รื
"ฮัลโหล"
'เรย์อยู่ไหน?'
เรย์หันมามอผมที่ยืนอยู่้าๆ เาบีบมือผมแน่นึ้นเพื่อั้นวามรู้สึ "ผมลับบ้านมาแล้วรับ"
'ทำไมไม่บอัน ันเป็นห่วนะรู้ไหม' เรย์ปล่อยมือที่ับผมออึ้นไปปิปาอัวเอเหมือนพยายามลั้นน้ำาไม่ให้ไหล ผมึเาเ้ามาอ ลูบหัวปลอบเบาๆให้นัวเล็ใเย็น
"อื้ม ผะ...ผมอโทษที่ไม่ ฮึ ไม่ไ้บอฮยอ"
'เห้ๆ นายร้อไห้หรอ?'
"ป่าว"
'ใรทำอะไรนาย ให้ันไปหาไหม?'
"มะ ไม่เป็นไรฮยอพอีูไททานิแล้วมันเศร้าน่ะ"
'อ่อ ัน็นึว่าเป็นอะไร'
"ฮยอ"
'ว่าไ อฮวาิ'
"ผมอบฮยอนะ"
ึ๊
เรย์ุหน้าลับไหล่ผมและปล่อยโฮออมายให่ ผมทำไ้แ่เพียปลอบเาและออบลับ "ฮยอทำีแล้วนะ"
"ฮืออออ อยานอนแล้ว ฮึ เหนื่อย"
"ั้นมาี่หลัผม เี๋ยวแบอมนนี้ะพาไปส่บ้านอย่ารวเร็ว" ผมผละเาออาอ้อมอและย่อัวลให้เรย์ึ้นี่หลัผมไ้ถนั เาระโึ้นมาบนหลัผมแนเล็ๆอเาโอบรอบอผมพลาุหน้าลับไหล่ผมอีเ่นเย
ผมพาเรย์เินมาเรื่อยๆ ลอทาผม็ร้อเพลให้เาฟั นในที่สุเรา็ถึบ้านอเา แู่เหมือนนบนหลัผมะหลับไปเรียบร้อยแล้ว
"ฮยอถึบ้านแล้วนะ"
"อืม.." ว่าแล้วเรย์็ล้วุแาระเป๋าเาแล้วส่ให้ผม่อนะหลับ่อ นี่ใ่ผู้ายอายุ31รึป่าวเนี่ย
ผมไประูบ้านและพาเาเินไปที่ห้อนอน เพราะผมเยมาเที่ยวบ้านเรย์บ่อยๆเลยทำให้รู้ทุอทุมุมอบ้าน ผมถือวิสาสะเ็ัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เา มันลำบาไม่น้อยที่นอย่าผม้อมาทนมอผิวาวๆอร่าบาแ่ทำอะไรไม่ไ้นอาลืนน้ำลายไปหลายอึ
เมื่อัารเ็ัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ผม็ทิ้ัวลนอน้าๆเา ไม่เยมอเห็นเรย์อนหลับใล้ๆแบบนี้มา่อน ใล้นปาอเราแทบะิัน
และในที่สุริมฝีปาอเราแะันเบาๆ ไม่มีารรุล้ำใๆเิึ้น ผม้าไว้อยู่อย่านั้น่อนะเป็นฝ่ายถอนริมฝีปาอัวเอออ
"ผมอบฮยอนะ ฝันีรับ" ผมูบที่เปลือาอเาและลุออมาาห้อนอน
ผมทรุัวลรหน้าประูห้อนอนเา ปล่อยให้น้ำาที่อัอั้นไว้นานไหลออมาและพูับัวเอเบาๆ
"มึทำเ็มที่แล้วแบอม"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วามรั ้อแล้วยน้ำาลอเลยหรอ?...
อยาะรู้เพีย ถ้าไม่มีเาแล้วเราะรัันไหม
End or To be
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น