วุ่นซะจิง~''~ จะมีรักทั้งที

ลำดับตอนที่ #6 : ดั ก แ ด้ น้ อ ย

“มะหมี่ มะหมี่โว้ย เราซื้อของโปรดมาฝากแน่ะ ออกมาจัดการมันซะดีๆ” โคอี้โวยวาย ทุบประตูอยู่ข้างนอก ถ้าเพียงเราอยู่ในอาการปกติหน่อยนะ โคอี้คงเจอเรากระโดดออกไปเล่นงานแล้วแหละ แต่เวลานี้เราไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น

“เฮ้ย มัยห้องมืดแบบนี้อ่ะ หมี่ตื่นเหอะ ไปเจี๊ยะของโปรดเธอข้างนอกหน่อย เฮ้ ลุกๆๆ” หน็อยนายโคอี้บุกรุกเข้ามาถึงในห้องเราเลยแฮะ ความดื้อของเราไม่ยอมที่จะทำตามมันบอกหรอก แล้วดูมันสิ เอาเท้ามาเขี่ยเราเงี๊ยะ ไอ้นี่ไม่เคยจำมั่งเลยหรือไงฮะ คนไทยเค้าไม่เล่นเท้าใส่กันโว้ย

“โห แฮะ ยัยหมี่หลับทนทายาทเลย มาม๊ะ เจ้าชายจะจุมพิตให้เจ้าหญิงตื่นบรรทม โอ๊ก …” ไอ้เจ้าชายเฮงซวยลงไปกองอยู่ปลายเตียงเราอ่ะดิ ใช้เท้ากะเราดีนัก โดนคืนซะเต็มรูปแบบมั่งจะเป็นไง

“เฮ้ย ยายหมี่เล่นแรงนี่หน่า ตื่นแล้วสิ” โคอี้นั่งนวดคางอยู่ปลายเตียงให้เห็นๆ ว่าพิษลูกเสยคางของนังหมี่มันรุนแรงพอควร

“นายออกไปเลยไป เราไม่มีอารมณ์ให้นายกวน ไป ออกไปซะ” นังหมี่ก็คลุมโปงใส่

“เป็นไรไปกันครับ ร้อยละ 0.001 เปอร์เซ็นต์เลยนะเนี่ย ที่เห็นมะหมี่พลาดเรื่องกิน สงสัยวันนี้แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในกรุงเทพฯแน่เลย” ปากหาเรื่องก็ว่าไปพลางเดินออกจากห้องเราไป เชอะมันจะเป็นไรก็เรื่องของเราหรอกน่ะนายโคอี้

เช้าวันต่อมาเราก็ปวดหัวซะอย่างนั้น เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน ขนาดคุณแม่ที่รักกลับมานอนด้วย เราเองก็ไม่มีอารมณ์จะคุยกะแม่นักหรอก ลองถ้าเป็นอึนจูสิ เรื่องที่เราเจ็บลึกในหัวใจ อึนจูก็คงจะดูออกง่ายแน่เลย อึนจูนายต้องไปมหาลัยด้วยนี่วันนี้น่ะ เฮ้อ . . . . อยากคุยกับอึนจูจังเลย อึนจู อึนจู

“เรียกทำไมครับ พี่สาว?” เสียงนายนั่นดังเข้ามาในห้อง เอ๋ นี่ฉันเล่นเพ้อเรียกออกไปจริงๆ หรือเนี่ย?

“มะหมี่ ตื่นหรือยัง? ผมเข้าไปนะ” นี่ไงน้องชายเรา แค่ได้ยินเสียงน้องชายเราเท่านั้นแหละ น้ำตาที่มันถูกผนึกไว้ตั้งแต่เมื่อวานก็เริ่มไหลออกมาเป็นทางยาว

“เฮ้ย หมี่เป็นไร เป็นอะไรอ่ะ เจ็บตรงไหน ทำไมหน้าหมี่เป็นรอยเขียวขนาดนั้นหล่ะ” นายอึนจูดูท่าจะตกใจไม่น้อย นี่เราลืมดูสภาพตัวเองในกระจกนะเนี่ยว่าได้ไปกี่แผล โหแฮะ อาการบอบช้ำทำให้ลืมซะทุกอย่าง

“อึนจู . . . เราไม่เข้าใจอ่ะ เกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่” บทพี่สาวฝาแฝดขี้แยก็เผยออกมาสิ้นทุกอย่าง อึนจูกอดปลอบโยนเราอยู่เป็นชั่วโมง คำพูดต่างๆ นานา สิ่งที่เราสงสัย ความไม่เข้าใจเกี่ยวกับความรู้สึกของเราก็ถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดให้แฝดผู้น้องฟัง อึนจูนั่งฟังเงียบๆ โคลงตัวเองไปมาเหมือนกำลังปลอบเด็กน้อยคนนึงยังไงยังงั้น

“เอ่อ แล้วแม่กับโคอี้หล่ะ?” เมื่อเริ่มสบายใจขึ้น สายตาเริ่มปรับสภาพให้เข้าหาสิ่งรอบข้างมากขึ้นหละ

“แม่พาโคอี้ไปมหาลัยแต่เช้าแน่ะ แม่ต้องไปแสดงตนเป็นครอบครัวอุปถัมภ์ให้โคอี้ช่วงที่เค้าเรียนอยู่ที่นี่แน่ะ กรณีของโคอี้พิเศษหน่อย ส่วนผมก็รอหมี่น่ะ ปกติเราไปด้วยกันนี่หน่า”

“แหม นายเลยเสียเวลาเลย ขอบใจมากนะน้องรัก” ว่าแล้วเราก็หอมแก้มน้องเป็นการตอบแทน

“ไม่เป็นไรหรอกน่ะ พี่สาวของผมทั้งคนนะ จะปล่อยให้หมี่นอนทุกข์อยู่แบบนี้ได้ไงกัน ไงๆ วันนี้ก็อย่าไปมหาลัยเลย หน้าตาหมี่ดูไม่ได้เลยจริงๆ นะ มาเดี๋ยวผมไปดูยามาทาให้” อึนจูออกไปจากห้อง ซักพักก็กลับเข้ามาพร้อมด้วยกล่องยา อึนจูดูแลจัดการหาอาหาร และยาให้พี่ฝาแฝดทานซะเรียบร้อยทุกอย่างเลยนะ ทำไมน้องเราได้น่ารักถึงขนาดนี้น๊า . . . แม่แบ่งยีนส์ไม่เท่ากันแน่เลย หรือว่านายนี่จะมีโครโมโซมมากกว่าเรา ไม่ได้สิ เป็นแฝดนะมันต้องมีเหมือนๆ กัน

“พี่สาวสุดที่รักครับ ผมทำมื้อกลางวันไว้ให้นะ เอาเข้าเตาอบกินเอาเองหล่ะ ผมจะเข้าคาบเรียนหน่อย ถึงไปสายก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวบ่ายสามผมก็กลับมาแล้วแหละนะ พักผ่อนเยอะนะครับ อย่าคิดอะไรเยอะหล่ะ มองไปข้างหน้านะ มีอะไรหลายอย่างรอหมี่อยู่ อย่าคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาเลยนะ” เป็นคำที่น้องชายเราให้กำลังใจกับเรา ก่อนที่จะออกจากบ้านไปมหาลัย ท้ายที่สุดเมื่อเราเบื่อที่จะคิดถึงเรื่องเมื่อวานแล้ว ฤทธิ์ยาผสมกับความเหนื่อยเพลียก็ทำให้เราสลบไปนานเลย มาตื่นอีกทีก็นู่นแน่ะ บ่ายสอง เฮ้อ ค่อยรู้สึกยังชั่วหน่อย เดินซบๆ เซๆ เข้าห้องน้ำไปก่อนที่จะร้องว๊ากออกมาลั่น อึ๋ย ก็เราคิดว่าผีดิบอยู่ในกระจกน่ะดิ ต๊ายหน้าช้าน มิน่าอึนจูกำชับไม่ให้ไปเพ่นพ่านในมหาลัย

กลับเข้ามาในห้องด้วยอาการท้องอิ่ม ก็นะ เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ มีใครโทรมาหรือเปล่าน้อ เมื่อวานไม่อยากคุยกะใครเลยตั้งระบบไร้เสียงกวนไว้ พอแค่เปิดดูเท่านั้นแหละ เฮ้ย มาเป็นกระบวนเลยว่ะ ไอ้รบโทรมา 5 ครั้ง ป๋ากุ่ม 3 ครั้ง พี่ทิ ตั้ง 10 ครั้ง เยอะสุดเห็นจะเป็นนายอิงค์ 15 ครั้ง เอ๊ะ มีเบอร์แปลกๆ ที่ไม่เคยเห็นตั้งสองเบอร์อีก ชายล่ะ นายไม่โทรหาเราเลยเหรอ แล้วนายเป็นไงมั่ง อาการหัวใจดีขึ้นหรือยังน้อ นะแถมมีข้อความมากฉบับให้เปิดอ่านเลยอ่ะ

*** ครั้งแรกที่ไอ้หมี่ไม่มามหาลัยโว้ย เป็นอะไรวะ โรคผู้หญิงกำเริบหรือไง?? โทรไปก็ไม่รับสาย ต๊องป่ะวะ??***

 สารแสนอัปลักษณ์หาเรื่องชวนตีนี่มาจากไอ้รบมันค่า นะแก ช้านอยากไปบีบคอแกด้วยสภาพอย่างผีดิบหน้าเขียวตอนนี้เหลือเกิน ดูสิว่าแกจะวิ่งหนีหางจุกก้นหรือเปล่า ฮึ มาดูข้อความอีกอันนะ มาจากคุณอิงค์

*** ยังหายใจอยู่ป๊ะ ช่วยโทรกลับมาหน่อยสิ มหาลัยก็ไม่มา โทรไปก็ไม่รับ อกหักแล้วหยิ่งนะเธอ***

อุ้ย ขอถอนคำพูดค่ะ ข้อความนี้มันมาจากไอ้อิงค์ ดิ ทั้งซ้ำ ทั้งเติมให้เลยอ่ะ คำว่าอกหักเนี่ย มันใช่จริงๆ หรือเนี่ย อึนจูบอกพี่สาวที่เศร้าได้ข้ามคืนว่ามันเป็นอาการที่ผิดหวังเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ? ไอ้อิงค์มันตอกย้ำเกินไปแล้วนะแก เชอะ ไปมหาลัยได้เมื่อไหร่ ช้านจะเล่นงานนายให้อ๊วกเลยคอยดู (มีบัญชีต้องชำระเยอะเหลือเกินค่ะ) อ๊ะ อีกข้อความนึง

*** มะหมี่ เราขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัว เราขอโทษที่ใช้ความรู้สึกของเธอเป็นเกราะกำบัง เราไม่รู้มาก่อนว่าเธอเองก็ชอบเรา จนกระทั่งเมื่อวานตอนที่เธอกลับไป อิงค์เข้ามาต่อยเรา แล้วบอกเราเรื่องความรู้สึกของเธอ เรามันโง่แท้ๆ ที่ทำให้ผู้หญิงสองคนเจ็บ ยกโทษให้เรานะ เราไม่รู้จริงๆ ….ที่ผ่านมาเราห่วงเธอ และอยากอยู่ใกล้เพราะเธอเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่ไม่เคยมองเราในแง่ร้ายเลย เราขอโทษที่มองข้ามความรู้สึกของหมี่นะ… ดูแลแผลดีๆ หล่ะ……ชาย******

เอาสิ ไม่โทรแต่ก็ส่งข้อความมาแบบนี้ซะนี่ และที่เรียกน้ำตานางเอกอย่างนังหมี่ออกมาได้เนี่ย ก็เวลาที่นึกถึงความอ่อนโยน ความห่วงใยที่ชายมีต่อเด็กผู้หญิงคนนั้นต่างหาก เห้อ ตัวฉันก็นะ . . . . . เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่นายเฮฮาไปด้วยวันๆ เท่านั้น แต่เราไม่เคยเลยที่จะเข้าไปสัมผัสในชีวิตของนาย ท่าทางที่นายเป็นแบบเมื่อวาน มะหมี่ก็ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยซ้ำ นี่แหละนะ ความรู้สึกที่เราให้กับนายมันเป็นแค่ภายนอก ยังไม่ลึกซึ้งสักเท่าไหร่เลย ว่าไปแล้วก็ต้องเล่นงานนายอิงค์เดี๋ยวนี้เลยนี่แหละ หน็อยเอาความรู้สึกฉันไปเผยให้นายชายรู้ได้ไงกันเนี่ย ไอ้บ้า …

“สวัสดีครับ อิงค์พูดครับ” เสียงจากปลายสาย

“อ่ะ ว่าไง ข้อความนายนี่ชวนให้กระทืบจริงๆ นะ เอาเดี๋ยวนี้ดีมั้ยหล่ะ?” คนต่อสายชวนตีหล่ะค่า

“โอ้ย ไปให้คุณกระทืบไม่ไหวหรอกน่ะ ความหล่อบนหน้าผมพากันพักร้อน ว่าแต่คุณเถอะนะ เห็นอึนจูบอกว่าหน้าตาดูไม่ได้เหมือนกัน เป็นไงมั่ง?” น้ำเสียงนุ่มนวลลงกว่าเดิม ความหมายที่นายพูดมาคงไม่ใช่แค่อาการบนใบหน้าใช่ไหม มันลึกซึ้งถึงเรื่องของหัวใจหรือเปล่า?

“ก็โอเค แย่แต่ก็เป็นหน้าคนอยู่ เนี่ยคุณหญิงแม่ของเรายังไม่เห็นนะ ไม่งั้นมีเดือดยกกำลังสองแน่เลย ว่าแต่นายเหอะ ไง๋เอาเรื่องเราไปบอกชายหล่ะ อยากตายรึไง?”

“เห้อ เห็นสภาพตัวเองเมื่อวานหรือเปล่า ยังกะศพเดินได้ ตางี้นะทั้งเหม่อ ทั้งเศร้าหมองเป็นระยะ ป้ำๆ เป๋อๆ ใครดูก็รู้แหละ ลูกหมีแสนกวนประสาทน่ะไม่ใช่คนเมื่อวานนี้อย่างแน่นอน ผมก็แค่อยากให้ชายได้เห็นว่าเค้าทำอะไรลงไป ขอโทษด้วยหล่ะกันถ้ามันทำให้ยัยลูกหมีรู้สึกแย่มากไปยิ่งกว่าเดิม” เสียงคนปลายสายเริ่มจะมีอารมณ์งอนมาตะหงิดๆ โถนะ แทนที่จะเป็นเราคนอาละวาด ดันมาเป็นผู้ชายอกสามศอกที่นำบทสนทนาเข้าสู่อาการงอน

“เออเฮอะ เราขอบใจนายไม่ได้อยู่ดีแหละ เราเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าเป็นอะไร มันเจ็บจิ๊ดๆ น่ะแต่ก็ไม่ถึงกับนั่งคร่ำครวญเศร้าหรอก แล้วเนี่ยชายมามหาลัยหรือเปล่า?” นะใจก็ยังพะวงเป็นห่วงอยู่อย่างนั้น

“เปล่า ไม่ได้มา ชายมันหายไปก็เป็นเรื่องปกติ แต่ที่ยัยลูกหมีหายไปนี่น่ะสิ ทุกคนในกลุ่มก็รุมกันถามใหญ่ แล้วเนี่ยไอ้ฝรั่งลูกครึ่งกิ๊กแอบของหมี่ก็มาป้วนเปี้ยนอยู่ในคณะ ถามหาแต่มะหมี่ๆ จะให้ใครเค้าเดาเรื่องกันยังไง?”

“ห่วงชายจัง . . . .” ใจของเราก็เลื่อนลอยไปด้วย

“เออนะ คุยกับผม เห้อ . . . . ว่าไงครับคุณ จะเอาไง ห่วงนักก็โทรไปหาเค้าสิ คงจะรับสายอยู่หรอกนะ อีกสองวันธิภากรณ์ก็จะบินไปอเมริกาแบบกะทันหัน ต้องผ่าตัดหัวใจแล้วนี่”

“เอ้าเหรอ? ในที่สุดธิยอมไปแล้วเหรอ? งั้นชายก็คงจะเบาใจลงหน่อยสิ”

“ก็คงงั้นมั้ง ธิไม่ยอมไปผ่าตัดเพราะกลัวจะไม่ฟื้นขึ้นมาเจอหน้ากะไอ้ชายมัน และพ่อของธิก็กำชับไม่ให้ชายไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับลูกสาวเค้าอีกน่ะสิ เมื่อวานหน้าไอ้ชายคงจะเยินน่าดู โดนพ่อของธิชกเข้าเต็มๆ เลย” คำบอกเล่าผ่านจากปากของนายอิงค์

“เหรอ? ชายคงอยู่ในสภาพย่ำแย่น่ะสิ ทั้งต้องเจ็บที่ใจ และเจ็บที่ตัว สงสารชายจริงๆ”

“ครับคุณ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะพาทั้งลูกหมีซ่าและผมไปเจ็บตัวแบบเมื่อวานด้วยนี่หน่า”

“นายเสนออยากไปเองไม่ใช่เหรอ เลิกบ่นไปเลยไป นายบ๊อง”

“เอ๊า . . . มองเห็นความดีไอ้ชายมันไปเถอะครับ ผมน่ะทำอะไรก็ผิดหมดแหละ พอทีเบื่อจะคุยกะยัยลูกหมีแล้ว ไอ้เรารึก็เป็นห่วง คิดว่าจะนอนร้องไห้ฟูมฟาย นี่อะไรมาว่าคนที่เป็นห่วงปาวๆ เห้อ ..”

“พอเลยนายอิงค์ นายพูดเยอะเกินไปแล้วนะวันนี้น่ะ ว่าแต่ว่าโคอี้ไปทำอะไรที่คณะเราอ่ะ?” ขอเปลี่ยนเรื่องหน่อยเหอะนะ ยิ่งคุยเรื่องชายมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งทำให้คุณอิงค์หาเรื่องงอนได้อย่างงี้คงจะไม่ดีแน่

“มาถามหาหมี่อ่ะดิ ไอ้รบกับป๋ากุ่มรีบสัมภาษณ์ใหญ่ เผื่อจะเป็นว่าที่เพื่อนเขยไง ฮ่าๆๆ”

“แล้วไง มีอะไรหลุดมาจากปากนายนั่นมั่ง โคอี้ยิ่งปากโป้งอยู่ เราคงจะถูกเผาจนไม่เหลือตอแน่เลย”

“เค้าบอกแค่ว่า อดีดกิ๊ก ว่ะ อย่างนี้จะมีลุ้นหรือเปล่า อย่างเช่นกิ๊กรีเทิร์นอ่ะครับ?”

“บ้าดิ . . . . นายอย่าคิดอะไรที่น่าสยองอย่างนั้นสิ โคอี้ไม่ใช่เปกเราซะหน่อย สนิทกันมากขนาดไหนก็ไม่ทำให้เราชอบเค้าได้หรอก”

“แต่ยัยลูกหมีน้อยก็ไปหลงชอบคนที่ไม่ค่อยสนิทสักเท่าไหร่เนี่ยนะ เพาะถั่วไว้ขายที่ตาหรือเปล่าครับ?”

“ไอ้บ้า . . นายนี่กวนประสาทชะมัดเลยนะ เราว่าเราคงต้องเลิกคุยกับนายแล้วแหละ ก่อนที่เส้นประสาทเส้นที่ร้อยจะแตก..ไปชิ๊ว ไปทำอะไรของนายได้แล้ว เลิกกวนใจเราซะที” โดนว่าให้ตรงๆ เราก็ได้แผลแสบๆ เหมือนกันนะ

“ไล่กันจังนะ เอาเหอะไปพักผ่อนเถอะ ลูกหมีน้อย อย่าร้องไห้จนตาบวมล่ะ เดี๋ยวจะไม่สอดคล้องกับข่าวมีกิ๊กเป็นลูกครึ่ง ไว้เจอกันนะ”

“อืม”

“แค่เนี๊ยะ? ไม่เห็นจะขอบใจผู้มีพระคุณเลย อุตส่าห์ช่วยขนาดนี้แล้วเชียว”

“จะให้ขอบคุณอะไร นายมีคดีที่ต้องชำระกะช้านอยู่นะเฟ้ย ปากดีนักนะ ไปได้แล้วไป ชิ๊วๆ”

“มีไรก็โทรมาได้นะ จะให้ช่วยอะไรก็บอกหล่ะกัน ไม่กวนแล้ว ผมให้วิชาเรียนวันนี้ไปกับอึนจูแล้วนะ รักษาหน้าอย่าให้เป็นแผลเป็นล่ะ เดี๋ยวก็ขึ้นคานซะหรอก..ฮ่าๆๆๆ”

“นายอิงค์ .. .” กำลังจะระเบิดเสียงใส่แก้วหูนายนั่นให้พังนะ พี่แกดันแย่งตัดสายไปซะก่อน จะให้สรุปว่ามันเป็นห่วงเราหรืออยากหาเรื่องให้เราไล่เตะมันเป็นว่าเล่นนะเนี่ย เฮ้อ … เพื่อนไอ้หมี่แต่ละตัว ชวนให้ปวดหัวอยู่เรื่อย

หลังจากที่คุยกะอิงค์เสร็จเราก็หลับไปอีกรอบนึง ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เห็นอึนจูมานั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ เตียง คุณหญิงแม่ก็คงจะพอรู้เรื่องจากปากลูกชายแล้วบ้าง ส่วนนายโคอี้ก็ริทำตัวเป็นหมอ เตือนให้ทำนู่น ให้ใช้วิธีอย่างนู้นอย่างนี้รักษาใบหน้า . . . ดีหน่อยที่เราหยุดเอาช่วงวันศุกร์ วันเสาร์อาทิตย์เลยไม่ต้องโผล่ไปที่มหาลัย นายอิงค์ก็ยังคงรักษาสถานภาพเพื่อนที่น่าฟัดให้ยับเยินด้วยการโทรมาป่วนได้ทุกๆ 4 ชั่วโมงตลอดทั้งสามวันน่ะสิ ไอ้รบก็บุกรุกถึงบ้านด้วยความที่ว่าสนิทกับนายโคอี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และเอาไปเอามานายโคอี้นั่นก็จะอยู่บ้านเดียวกะเรา เพราะย้ายมาเรียนในมหาลัยของเรา คุณแม่ของเราก็เป็นผู้รับรองให้นายโคอี้ไปโดยปริยาย แล้วคุณแม่ผู้เป็นที่รักก็มีกำหนดเดินทางไปอเมริกาต่อในวันจันทร์ตั้งแต่เช้าตรู่ เรื่องงานอีกตามเคย พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ในประเทศไทยให้เป็นหลักแหล่งซักเท่าไหร่หรอกนะ เดินสายยังกับวงดนตรีกันจริงๆ เลย ส่วนเรื่องคุณชายเราก็ได้ยินผ่านมาจากนายอิงค์นั่นแหละ ตอนนี้เค้าก็ตามธิภากรณ์ไปอเมริกาแล้ว แถมดอดมาทำเรื่องดร็อปไว้กับมหาลัยไว้ตั้งแต่วันศุกร์แล้วด้วย เทรอมนี้คงไม่เจอหน้าคุณชายไประยะหนึ่งล่ะมั๊งเนี่ย เหลืออีกแค่เดือนสองเดือนเองนะเนี่ย ก่อนจะสอบปิดปลายปีการศึกษาแล้ว

หน้าเราดีขึ้นเป็นกองแหละ ไม่ใช่ด้วยฝีมือหมอชุ่ยอย่างนายโคอี้นะ แต่เป็นคุณหญิงแม่ที่รักต่างหาก พาไปนวดหน้าให้ฟื้นสภาพผิวหน้า และคุณหญิงแม่ก็เอาใจใส่ลูกสาวคนเดียวยังกะอะไรดี นายอึนจูก็ทำอาหารแสนอร่อยให้กินตลอด คงจะเป็นเรื่องผิดปกติสุดๆ ล่ะมั๊งที่อยู่มะหมี่เศร้าขึ้นมาเนี่ย ถึงได้พากันเอาใจใส่ยกบ้านเลย อิอิ

“หมี่ครับ ไปมหาลัยกันเหอะ” เสียงนายโคอี้ดังมาตั้งแต่เช้า เราเพิ่งจะกลับมานอนตอนหกโมงเช้าเองนะ ไปส่งคุณหญิงแม่เช็คอินตั้งแต่ตี 4 เนี่ย

“ขออีก 20 นาทีเหอะนะ” เสียงเซาๆ ก็มาจากคนขี้เซาอย่างเราเองนี่แหละ

“ได้ไงครับ นี่ๆ ลุกๆๆ ลุกเลย เดี๋ยวก็โดนเจ้าชายจุมพิตอีกหรอก” แบบฉบับเดิมที่ไม่เคยเปลี่ยน นายนี่ใช้เท้าเขี่ยเราอีกแล้ว โว้ยมันน่านักนะ

“อ๊าก มะหมี่พ่นพิษอีกแล้ว” เกิดไรขึ้นน่ะเหรอ? อย่ารู้เลย บอกได้แค่ว่าเราทำอะไรที่มันทุเรศสุดฤทธิ์ เพราะเป็นโคอี้หรอกนะ เราไม่ห่วงมานั่งรักษาภาพสาวงามกับมัน

“หลีกไปดิ เราจะเข้าห้องน้ำ ไม่งั้นเดี๋ยวเราก็พ่นพิษรอบสองหรอกน่ะ”

“ใครจะอยู่รอให้โง่กันครับ มะหมี่เธอเปลี่ยนไปเยอะเลยแฮะ” โคอี้รีบเผ่นออกจากห้องโดยไว วิธีนี้กันนายนี่มาวุ่นวายกะเราได้ดีแฮะ คงต้องเรียกใช้บริการบ่อยๆ แล้วมั๊ง

ในที่สุดทั้งสามคนก็ถึงมหาลัย โคอี้เรียนอยู่คณะเดียวกันกับอึนจู วันนี้อึนจูเลยแวะมาส่งเราที่คณะของเราก่อน หลังจากที่โดนสอบสวนไปเต็มจากปากของป๋ากุ่ม พี่ทิ ไอ้รบ ส่วนนายอิงค์ก็นั่งฟังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เราก็แห่กันไปกินข้าวในโรงอาหารมหาลัย โรคซวยของมะหมี่มีไม่รู้จบ เจอใครไม่เจอดันไปเจอกลุ่มนายกฤชอ่ะดิ

“หายหน้าไปตั้งหลายวัน สบายดีไหมครับ?” แหม รู้สึกว่าจะใส่ใจกันจัง ไอ้เรื่องที่มะหมี่ไม่โผล่หน้ามามหาลัยเนี่ย

“สบายดีนี่คะ” อุ๊ย ส่งสายตาไปเจอหน้าหนุ่มเงียบตามเคย แต่วันนี้แปลกตาหน่อย เล่นพี่แกไม่มองหน้ามะหมี่เลย สงสัยยังมีอารมณ์กะเรื่องวันก่อนเมื่อนานมาแล้วแหง๋ๆ

“ผมโทรไป แต่มะหมี่ไม่รับสายเลยนี่ครับ รังเกียจผมขนาดนั้นเชียวหรือครับ” บรรยากาศรอบข้างล้วนชักจะมาคุอีกแล้ว ไอ้หนุ่มที่พูดก็จ้อเอาซะ อีกคนหนึ่งก็เหมือนจะเบื่อโลก คบกันได้ไง เราเองไม่เห็นจะเจออึนจูในมหาลัยบ่อยเท่าเจ้าพวกนี้เลย ให้ตายเหอะ

“ไม่ว่างรับสาย แล้วมีธุระอะไรเหรอคะ?”

“สงสัยนะครับ เห็นเพื่อนใหม่ที่ย้ายเข้ามาเรียนในคณะพวกผมบอกว่ารู้จักกับมะหมี่แบบลึกซึ้ง อยากรู้ว่าหัวใจของหมี่ไม่ว่างแล้วหรือครับ?”

“อย่างยายนี่จะมีคนชอบด้วยเหรอ?” คนที่ปากปิดสนิทตอนแรก ท่าจะเก็บอาการไม่อยู่ซะแล้ว แหม ผิดเหรอที่จะมีคนชอบไอ้หมี่ซะหน่อย เรามันน่าตาขี้เหร่เข้าขนาดหรือวะเนี่ย?

“อย่าหาว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะ เราไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายและตอแยกับเรา พอจะเข้าใจไหม จะมีคนชอบไม่ชอบเราหรือเปล่า เราก็ไม่สนใจหรอก เลิกวุ่นวายกับเราซะที” ไอ้หมี่คนเดิมกลับมาแล้ว เราอ่านได้จากสายตาไอ้พวกแก๊งก๊วนของเราเอง

“มะหมี่อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ผมสนใจนะครับ ผมชอบหมี่จริงๆ นะ” ไอ้หนุ่มคนเดิมยังวอนอยู่อ๊ะ โว้ย รำคาญ

“ฮึ่ม อย่าว่าเราเล่นตัวเลยนะ แต่เราไม่ชอบนายหรอก กฤชนายก็เลิกถากถางเราได้แล้ว นายไม่ชอบขี้หน้าเราก็น่าจะห้ามเพื่อนนายสักหน่อยนะ อย่ามาป้วนเปี้ยนใกล้เรา ขอโทษนะที่ความรักฉบับนี้ของนายจบลงไม่สวยเท่าไหร่ แต่มันไม่ใช่ความรักหรอก นายก็แค่เล่นๆ กะเราเท่านั้นเอง แต่เราไม่ชอบที่จะเล่นว่ะ” นี่ไง เฉียบมั้ยบทปฏิเสธ เยี่ยมยุทธ์กว่าพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่นอีกนะ

“มะหมี่ใจดำ เราไม่ได้จีบหมี่เล่นๆ นะ เราชอบหมี่จริงๆ อย่างที่เธอเป็นตัวเธอเอง เราแอบมองเธอมาตั้งนานแล้วนะ เลยบังคับให้อึนจูลากเธอไปงานนัดบอดน่ะ หมี่ลองคบกับเราดูก่อนก็ได้นะ” ไอ้หนุ่มคนนั้นหน้าซีด เอ้าเฮ้ย . . . พูดเป็นเล่น

“เอ่อ . . . . ขอปฏิเสธได้ป่ะ? เราไม่อยากทำให้นายเจ็บไปกว่านี้ เพราะถึงยังไงเราก็ชอบนายไม่ได้หรอก” น้ำเสียงของเราอ่อนลงถนัด

“หมี่มีใครในใจแล้วอย่างนั้นเหรอ?” พูดภาษาเดียวกันยังไม่เข้าใจมั๊ง สงกะสัย เฮ้อ

“ไม่มีหรอกนะ แต่ขอเหอะ เราไม่เล่นด้วย และเราขอโทษที่ทำให้นายผิดหวัง เราเป็นแค่เพื่อนกันเหอะนะ ขอร้องหละ” ตัวเองเพิ่งจะผิดหวังมา ดันมาทำให้คนอื่นผิดหวังอีกต่างหาก แต่จะทำไงได้ เราไม่อยากปล่อยให้นายนี่มีความหวังไปเรื่อยๆ เหมือนที่เราคิดเอาเองฝ่ายเดียวกับคุณชาย

“เอ่อ ผู้หญิงเค้าไม่ตกลง นายจะไม่เลิกตอแยเหรอ?” ไอ้รบออกโรงช่วย คงจะเป็นเพราะสภาพอันกระอักกระอ่วนใจของเราหล่ะสินะ

“น่านนะสิ  พอได้แล้วหละ นายไปหาผู้หญิงคนใหม่เถอะ ลองเป็นยายนี่แล้วท่าจะยาก นายจะเสียใจเปล่าๆ ว่ะ” อยากช่วยหรืออยากถมศพช้านกันแน่ ฮึนายอิงค์

“เฮ้ พอเถอะ ไปกันได้แล้ว อย่าเสียเวลากับคนที่ไม่สนใจนายเลย” นายกฤชอีกตามเคยที่เป็นคนปิดบทสรุป ยังจะมองหน้าเราแบบหาเรื่องกันอีกนะ นายนี่วอนหาเรื่องตายแล้วมั้ยล่ะ เหอะ น่าสงสารอีตาคนนั้นจัง เดินก้มหน้างุดออกไปเชียว เราก็อยากใจดีกะนายนะ แต่เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้จริงๆ นี่ ถึงจะลองคบกันมันก็ไม่ช่วยอะไรหรอกนะ เรายังเอากะตัวเองไม่ถูกเลย แล้วจะให้เราไปมีใจชอบนายได้ไงกัน เฮ้อ ชีวิตอะไรมันจะดูรันทดซะ

“อย่าถอนหายใจตั้งแต่ยังสาวยังแส่สิ . . ไม่เห็นจะมีอะไรน่าเศร้าเลย” ป๋ากุ่มปลอบใจ

“ไปเลี้ยงกันมั้ยวันนี้ นานๆ ทีจะได้สังสรรค์กันสักหน่อย ถือว่ามะหมี่ได้แจ้งเกิดในเรื่องความรักซะมั่ง ฮ่าๆๆ” ไอ้พี่ทิ ไม่มีความคิดที่เจริญกว่านี้รึไงนะ

“เอาดิ ผมเปรี้ยวปากจะแย่แล้ว พวกนายไปกันทีไร ไม่เห็นจะมีผมด้วยเลยสักครั้ง” บรรดาเผ่าเก๋าถิ่นอย่างเราๆ ก็พากันมองไอ้อิงค์เหมือนตัวแปลกประหลาด เอ๋า . . . เห็นมีแต่มันแหละที่ทำตัวเป็นลูกคุณหนูหลบฉากต๊องๆ ไปซะทุกที

“เออๆ อยากทำไร ทำ อยากจะบ้าอะไร เชิญบ้ากันเต็มที่เลยย่ะ” เจอกระแทกกระทั้นจากสาวน้อยนางเดียวหน่อยเป็นไง

“เอาเป็นว่าตกลง เฮ้ย อิงค์งานนี้แกเลี้ยงว่ะ ไม่มีแชร์เว้ย” เรื่องไม่ยอมให้ขาดหรือเกินไอ้รบมันไวกว่าใครเขา งานนี้ต้องยกให้เป็นความดีความชอบไอ้รบมันจริงๆ

“วันนี้เราไม่ได้เอารถมาอ่ะ ต้องมีคนไปส่งเรากลับบ้านนะ ไม่อยากนั่งรถเมย์กลับค่ำๆ กลัวจะไปเผลอฉุดใครมาทำแฟน” อิอิ . . . กลัวผู้ชายแถวอื่นเค้าเสียหายค่า

“ ไอ้อิงค์ แกก็ไปส่งมะหมี่สิ คอนโดที่แกเช่าใหม่มันก็แถวนั้นไม่ใช่เหรอ?” ความรู้ใหม่เลยนะป๋ากุ่ม ว่าไอ้อิงค์มันอยู่ไม่ห่างไกลจากบ้านเราซักเท่าไหร่เนี่ย

“ได้ เก็บตังค์ค่าบริการด้วย ถ้าไม่เก็บเดี๋ยวถูกเรียกใช้บริการฟรี ครั้งที่สองสามสี่ตามมา” ไอ้อิงค์ทะเล้นซะแล้ว

“ย่ะ งกโค-ตร เลยนายทึ่ม” ว่ากันแล้ว แก๊งป่วนประสาทชาวบ้านก็แห่กันไปนั่งร้องคาราโอเกะกัน กินกันสนั่น แต่นะไอ้อิงค์มันใจป้ำสุดๆ ขนาดสั่งจ่ายหมดทุกประการ ร้อนก็แต่ไอ้รบนั่นแหละ ทำไมน่ะเหรอ? ก็บ้านมันรวยสุด แต่ก็ไม่ยอมจ่ายแม้แต่แดงเดียว เลยโดนป๋ากุ่มกับพี่ทีกัดไม่เลิก ฮ่าๆๆ พวกผู้ชายมันก็ดื่มกันใหญ่ เราก็ได้แต่นั่งร้องเพลงกล่อมไอ้พวกบ้า และนั่งมองนายอิงค์ วันนี้พี่แกดูดีแฮะ

“มัยไม่เห็นนายดื่มอ๊ะ?” ข้องใจอ่ะนะ แต่ก็คิดเข้าข้างตัวเองเอาไว้แหละว่ามันคงห่วงเรา จะส่งเราได้ไม่ถึงบ้านถ้าเมามั๊ง

“ผมเคยเมาแล้วทำไม่ดี เกือบทำร้ายคนที่ผมรักน่ะ เลยไม่กล้าที่จะแตะเครื่องดื่มพวกนี้อีก”

“นายหมายถึงพี่ศิน่ะเหรอ?”

“ใช่ ผมขาดการควบคุมตัวเอง จนเกือบจะทำให้ผู้หญิงที่ผมรักและชื่นชมเสียชื่อเสียง เสียอนาคต . . . มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นหยกๆ นี้เอง ถ้าเป็นไปได้ ผมก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกเลย แล้วหมี่หล่ะ ร้องเพลงจนคอแห้งแล้วเหรอ?” อิงค์คงไม่อยากจะพูดถึงมันสักเท่าไหร่

“อืม เหนื่อยล่ะ ดูท่าเจ้ารบมันดิ วาดลวดลายซะ แต่เสียงไอ้รบมันก็ดีจริงๆ นะเนี่ย” เราก็ได้แต่ขบขันมัน ดูสิ ขึ้นไปบนโต๊ะทำเป็นเต้นเหมือนพวกบาร์เกย์ ทิฟฟานี่ อะไรงั้นเลย ช้านมีคนแปลกอย่างมันเป็นเพื่อนหรือวะเนี่ย ป๋ากุ่มก็ร้องคู่ได้ถึงใจ พี่ทิเอาแต่หัวเราะ คอทองแดงกันจริงๆ เลยเจ้าพวกนี้

“อาการดีขึ้นแล้วนี่” มือนายอิงค์ตบหัวเราเบาๆ อืมมันให้ความรู้สึกที่ดีไปอีกแบบแฮะ

“หมายถึงอะไร?”

“จากที่เป็นศพเดินได้เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว วันนี้แววตาเธอมีความสดใสขึ้นเยอะแน่ะ แถมยังหักหน้าหนุ่มที่ชอบเธอมานานได้ขนาดนั้น แสดงว่ายัยลูกหมีน้อยคนเดิมเริ่มคืนสภาพแล้วสินะ” นายอิงค์พิงไปข้างหลัง มือที่ลูบหัวเบาๆ ก็กลายเป็นจับบ่า บีบแน่นๆ เหมือนจะให้กำลังใจ

“อืม ก็ไม่รู้สึกอะไรเยอะหรอก จะลืมความรู้สึกเก่าที่มีให้คนๆ หนึ่งก็ง่ายอยู่หรอกนะ เราไม่ได้จริงจังกับชายนี่ ขอบใจนายแหละ ถ้าไม่มีนายให้กำลังใจเรา คอยดูแลอย่างนั้น เราก็คงจะใช้เวลานานหน่อยนะ” ไง มะหมี่พูดได้ดีใช่ไหมล่ะ ว่าแล้วก็หันหน้าไปยิ้มหวานๆ ให้นายอิงค์

“เพราะเราเคยเจ็บไง เลยอยากช่วยเธอก็แค่นั้นเอง สักวันหนึ่งเธอก็จะเจอกับคนที่เธอรักเค้าได้หมดใจ และเค้าจะรักเธอได้หมดใจเหมือนกันแหละนะ”

“จะมีวันนั้นมั้ยเนี่ย? ดูท่าเราสิ ยัยทอมมั่งแหละ ตัวป่วนมั่งแหละ จะมีใครเค้าตกหลุมเราฮึ?” หมายความตามที่พูดทุกคำเลยนะเนี่ย

“วันนี้ยังมีคนมาบอกว่าชอบเธอเลย เป็นอย่างที่เธอเป็นน่ะแหละดีแล้วยัยลูกหมี ขืนเธอแต่งเป็นสาวจ๋ามาวันไหนเนี่ย พวกผมคงจะช็อคกันสุดตีนแน่เลยว่ะ” อ่ะนะ ไอ้อิงค์ แกนี่ไม่เหมาะกับบทซึ้งเลยว่ะ ดูดิ๊ หาเรื่องว่าเราอีกจนได้นะนาย

“เออ ย่ะ ขอบใจย่ะที่ให้กำลังใจกันจัด เราเองยังไม่ได้เล่นงานนายเลยนะ วิธีที่นายช่วยเรานี่ มันเถื่อนได้ใจเลยอ่ะ”

“ว่าแต่ว่า ยัยลูกหมีจะไปกะพวกเราหรือเปล่า?” จู่ๆ มันเปลี่ยนเรื่องได้น่างงมากเลย

“ไปไหน?”

“เอ้า ไม่มีใครอัญเชิญเธอเหรอะ? ว้า เอาไงดีล่ะ . . . . จะบอกเธอดีมั้ยเนี่ย?” นะ ทำเป็นเล่นลิ้น

“เฮ้ย บอกมาเดี๋ยวนี้เลย ไอ้อิงค์ มีความลับกันรึไงวะเนี่ย???” ไม่ใช่แค่ถามด้วยปากเปล่าๆ นะเราน่ะกำลังเค้นคอนายอิงค์สุดแรงเกิดเลย บอกมานะไปไหนกัน มัยเราไม่รู้อยู่คนเดียวอีกแล้วหงะ

“แค๊ก แค๊ก .. โอ๊ย ยัยหมีบ้า ปล่อยผมก่อนดิ โอ๊ย หายใจแทบจะไม่ออก เล่นแรงนะ ยัยเถื่อน”

“เอ้า บอกมาดิ กำลังรอฟังอย่างตั้งใจเลยเนี่ย”

“อ่ะ ไงดีน๊า . . . คือว่า .. . . .  เอ่อ…. อ๊ะ ก็ได้ ก็ป๋ากุ่มน่ะ ชวนพวกเราไปเคาท์ดาวน์กันที่เชียงใหม่ พี่แกเปิดรีสอร์ทให้เลยแน่ะ เพราะจะพาหวานใจมาอวดกันด้วยแหละ เนี่ยว่าจะพากันขับรถไปกัน มหาลัยก็จะปิดตั้งแต่วันคริสต์มาสด้วยซ้ำ อยากไปป๊ะ?”

“โห แหะ สมชื่อว่าป๋าจริงๆ ด้วย ไปดิจะได้เปิดหูเปิดตา ชวนอึนจูกะโคอี้ไปด้วยได้ป่ะ?”

“ไปถามป๋ากุ่มเอาเองเด่ะ ฮั่นแน่ะ จะไปฮันนีมูนกะอดีตกิ๊กรึไง?” เปลี่ยนไปเป็นชาติญวนตั้งแต่เกิดเลยดีมั้ย ฮึ นายอิงค์

“บ้าดิ อดีตกิ๊กอะไรกัน ไม่เห็นจะเคยคบกะนายนั่นเกินคำว่าเพื่อนสักครั้งหนึ่ง พี่แกปากหวานมืออยู่ไม่นิ่ง แถมยังจีบไปทั่ว ยังไงเราก็คงคบกันไม่ไหวหรอก นายนั่นไม่เห็นจะจริงใจกะเราเลยซักนิด”

“อ้าว มาบ่นให้เราฟังทำไมเล่า ไปบอกเค้านู่นเส่ะ . ..  เออ นิลกับฮันนี่จะไปด้วยนะ ยัยลูกหมีคงนอนกับพวกเขาได้อ่ะนะ”

“หือม์ ใครเหรอ ฮันนี่?” ไม่เคยได้ยินชื่อแฮะ

“ญาติห่างๆ ของพี่ทิน่ะ ยังไม่เคยได้เห็นหน้า แต่ได้ยินว่าสวยน่ารัก หวาน แต่เธอเองไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ นิลขาลุยอยู่แล้ว คงจะเป็นเพื่อนได้ของลูกหมีน้อยได้สบายแหละนะ”

“อืม …ก็ดี ….อืม …. ว่าแต่ว่าเราจะได้กลับกันเมื่อไหร่เนี่ย มันก็ดึกแล้วนะ วันนี้เราต้องเร่งมือพิมพ์รายงานด้วยดิ” ว่าแล้วก็อยากกลับบ้านขึ้นมาอ่ะนะ มันก็เหนื่อยแหละ แหกปากร้องเพลงอยู่ตั้งนานแน่ะ

“ก็ดี กลับกันเหอะ . . . . เฮ้ย รบ พี่ทิ ป๋าฮะ ผมพายัยลูกหมีกลับบ้านก่อนนะ ผมออกไปจ่ายตังค์แล้ว เออ ขับรถกลับกันดีๆ หล่ะ เมาไม่ขับนะฮะ เจอกันพรุ่งนี้”

“เออ เจอกันพรุ่งนี้ มะหมี่เจอกันพรุ่งนี้หละ” ก็ล่ำลากันให้เสร็จ แล้วเราก็ขึ้นรถนายอิงค์กลับ นายนี่ก็โก้พอควรแฮะ สมญานามที่ว่าคุณหนูนี่ท่าจะจริงดิ อืม .  . . . นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ แหละ เรื่องชายบ้าง เรื่องคนนู้นคนนี้บ้าง ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น ดูเหมือนว่าเราเองจะคุยดีกับอิงค์เยอะขึ้น นายนี่ก็น่ารักดีนะ มีความเป็นผู้ใหญ่ในความคิดดี แม้ว่าบางทีจะทำอะไรที่มันเพี้ยนโค-ตร โค-ตร ก็เหอะ อีกครั้งหนึ่งที่เรายกแหวนวงเดิมบนนิ้วเราขึ้นมาดู นายนั่นยังมีคงอยู่ในความรู้สึกเดิมๆ หรือเปล่านะ นายยังเจ็บแค่ไหนกัน ไว้วันนึงที่เราจะถามนายได้ตรงๆ