วุ่นซะจิง~''~ จะมีรักทั้งที

ลำดับตอนที่ #5 : ปรากฏการณ์ - - ความ "ช้ำ"

“แล้วเจอกันที่มหาลัยนะนิล” เราเองแหละ บทนางเอกเนี่ยถนัดนะ

“ขอบคุณมากนะหมี่ สวัสดีค่ะคุณน้า โคอี้ … นายอึนจู” ส่งท้ายให้น้องชายเราแบบอดซะไม่ได้ ครั้งนี้ขอสมน้ำหน้าน้องชายหน้าหล่อแบบแสบของเราหน่อยเหอะนะ ป่วนผู้หญิงจนชนิดไม่น่าให้เข้าใกล้อีกระยะ 200 เมตรสิ

“จ๊ะ ไว้วันหลังแวะมาที่บ้านสิ แม่จะทำอาหารอร่อยให้กินจ๊ะ” นี่ก็บทคุณแม่ไม่ยอมขาดตกบกพร่อง

“มาบ่อยๆ นะนิล ผมจะได้ไม่เหงา” คนที่ไม่น่าจะรับเชิญก็ดันเงียบไม่เป็น

“เอ๋า . . . . อย่าให้รถไฟชนกันแบบนี้สิโคอี้  หมี่งอนนายคราวนี้ ผมจะไม่เป็นช่างเชื่อมให้น๊า กลับเข้าบ้านเหอะ” ปากคันๆ ของอึนจูขยับกะเค้าด้วย คำส่งท้ายนั่นก็หันไปคุยกับนิลน่ะสินะ ท่าทีสาวนิลก็เฉยใส่ ยกมือไหว้อีกครั้งแล้วเดินเข้าบ้านไป เราเลยส่งตะกร้าคำถามทางสายตาให้นายแสบ กันท่าเค้านี่ไม่ใช่ว่าตัวเองสนใจเองหรอกนะ นายแฝดบ๊องเอ้ย

“แค่เอาเค้าคืนจากวันนัดบอดหรอกน่ะ หมี่ มองเป็นผู้สอบสวนไปได้” แฝดอีกฝาบอกพร้อมๆ กับออกรถ ดีหน่อยที่ขากลับนายนี่อาสาขับรถให้

“เรายังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่ ทำเป็นร้อนตัวไป เอ้ หรือว่าไม่มีน้อยๆ จ๊ะน้องชายสุดที่รัก”

“อี๋ หมี่อย่าทำเสียงแบบนั้นอีกเชียว ขนผมลุกซู่เลย สยดสยองซะ” อึนจูทำท่าล้อเลียน เสียงหัวเราะหึๆ ลอยมาจากที่นั่งด้านหลัง จะมีใคร๊ นอกจากนายโคอี้ที่เราเองยังไม่แฉประวัตินายนี่ให้คนอ่านได้รู้จักเลยนะเนี่ย

“นายหากินกับงานนัดบอดด้วยเหรอ?” โคอี้ประจำแท่นผู้สืบสวนซะแล้ว

“เปล่าหรอก โดนลากคอให้ไปน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะผมเอาหมี่ไปเป็นตัวประกัน ไม่มีใครหน้าไหนกล้าเข้าใกล้ผมเลย หมี่นี่นะเป็นตัวขวางชั้นดีเลยน๊า” ไม่บอกคนอื่นเปล่าๆ ทำเป็นกอดคอชั้น เดี๋ยวเหอะรถได้เสยเอากะที่ไหนสักแห่งคุณน้องชาย ดูทำตาแห่งการชื่นชมดิ จะให้เหรียญพี่สาวของมันด้วยดีไหมเนี่ย?

“หืม? หมี่ไปกะเค้าด้วยเหรอลูก มีมั้ยหน่ะผู้ชายที่สนใจหมี่” แม่ที่นั่งเงียบมานานก็เอ่ยขึ้นมั่ง

“แม่ก็ลองเดาดูดิฮะ” อึนจูไม่เปิดช่องให้พี่สาวที่รักตอบมั่งเลยนะจ๊ะ

“แม่ว่ามีแหละ มะหมี่ใช่ว่าจะหน้าตาจะขี้เหร่นะ ลูกสาวแม่ทั้งคน โคอี้ล่ะคิดว่าไงจ๊ะ”

“อืม . . . ไม่หรอกฮะ คงไม่มีใครอยากเสี่ยงเปลี่ยนทอมน้อยให้เป็นหญิงเต็มตัวหรอกครับ”

“ได้ นั่นถือว่าเป็นคำสบประมาทของนายนะ โคอี้ แต่ขอโทษนะจ๊ะ หน้าแตกสินาย เพราะเราก็มีคนมาขอขายหนมจีบให้ด้วย บังเอิญว่าเราไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายน่ะ เลยต้องปฏิเสธไป” คิดถึงตอนที่รับโทรศัพท์เพื่อนของนายกฤชก็ทำให้เราปวดหมองเยอะเหมือนกัน คนอะไรว้า ตื้อโค-ตร

“ตู่เอาเองรึเปล่า?” นายลูกครึ่งก็นะ หาเรื่องไม่รู้จบ

“นายก็เหอะ เคยจีบเราด้วยนี่ ถึงจะแค่เล่นๆ นายก็น่าจะให้คำตอบได้ดีกว่าเรานะ” เท้าความหลังมาเอาคืนหน่อยเหอะ แบร่ นายงั่งเอ้ยไม่น่าจะกลับมาเลย

“เฮ้อ จะเถียงอะไรกันนักเนี่ยคู่เนี้ยะ ถึงบ้านแล้วฮะ แม่ฮะเหนื่อยมากมั้ยครับ พักผ่อนก่อนเถอะ โคอี้นอนกะผมก่อนหละกัน มาผมช่วยยกฮะแม่” น้องชายคนดีกลับเข้าสู่โหมดน่ารักอีกตามเคย

สรุปว่าคืนนั้นแม่เพศเดียวกับลูกสาวคนโตได้คุยกันเกือบจนสว่าง ส่วนนายโคอี้สลบอยู่ในห้องอึนจูจนกระทั่งอาหารเช้าผ่านไปก็ยังไม่ลุก (นิสัยเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลงอ่ะ) แม่บอกว่าจะแวะไปหาหุ้นส่วนในเมืองไทย ลูกแฝดทั้งคู่ก็รีบพากันมาที่มหาลัยตั้งแต่เช้าเลย

“ง๊าวๆๆ โอ๊ย ง่วงชะมัดเล๊ย” ไม่ใช่แค่บ่นนะ มันก็ง่วงจริงๆ นั่นแหละ เฮ้อ . . . แต่ก็คุ้มหน่อยแหละได้คุยกะท่านแม่ของเราทั้งที อิอิ (ธรรมดาของคนนอนเยอะ กินเยอะหล่ะนะ ที่ให้ความสำคัญกับสิ่งเหล่านี้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าสิ่งใด)

“โคอี้ก็ไม่ยอมตื่นนะ หมี่น่าจะไปปลุกเค้าหน่อย เดี๋ยวก็หิวหรอก” อึนจูยื่นหน้าหล่อๆ มาให้ใจสั่นเล่นๆ

“ไง๋ พูดถึงเรื่องนายนั่นไปเฉยเลยหล่ะคะ คุณน้อง?” เจอหางตาดุๆ ตั้งคู่หนึ่งแน่ะของพี่สาว อยากรู้นักว่าคุณน้องจะทุเลาความทะเล้นหรือเปล่า

“จู่ๆ นายนั่นโผล่มาที่นี่ แสดงว่าทำใจเรื่องที่บ้านได้แล้วน่ะสิ เค้าก็น่าสงสารนะ น่าจะห่วงเค้าหน่อยนะหมี่” น้ำเสียงนายอึนจูซีเรียสเชียว

“ไม่ใช่เพราะความใจดีของเราเหรอ ทำให้นายโคอี้น้อยใจเราแทบตาย นายเองก็เหอะ เลิกแซวเราใส่นายนั่นซะที มองหน้าไม่ค่อยจะติดน่ะ เข้าใจกันมั่งดิ”

“ครับ คุณพี่สาวที่รัก ผมไม่แกล้งแล้วหละครับ ผมไปก่อนนะ ไว้เจอกันตอนเย็นนะคร๊าบ” สิ้นคำนายแฝดน้องรักเราก็ถูกหอมแก้มซะแล้ว (เห้อ . . . . ดีว่าน้องเราไม่เจ้าชู้นะ ไม่งั้นเจอพี่สาวคนสวยแสบขู่แหง๋ๆ อิอิ)

“จ๊า ขอให้เรียนอย่างสนุกเลยนะคุณน้องที่รักไปหละ” วันนี้เราก็เอารถไปใช้ตามเคยแหละ เพราะน้องชายเราเค้าขี้เกียจขับรถซะแล้ว แค่เลี้ยวรถไปจอดปุ๊ปก็เจอหน้าคนที่อยากเจอแต่ไม่ได้เจอมานานแล้วด้วยแหละ อิอิ จะมีใครซะอีกหล่ะ คุณชายไงคะ แหมนะวันนี้มายืนรอเราซะด้วยสิ ท่าฝนจะตกแฮะ

“หวัดดีนายชาย มีไรกะเราตั้งแต่เช้าน่ะ?” หัวใจสั่นก็ใช่ว่าท่าทีเราจะสั่นตามนะ ปกติของนางหมี่ที่ต้องเก๊ก

“ว่างป่ะ? อาจารย์ไม่ได้เข้าสอนคาบเช้า แต่ให้ไปเตรียมข้อมูลจากการวิจัยไว้นำเสนออาทิตย์หน้า เราเลยจะขอให้หมี่ไปธุระกะเราข้างนอกหน่อย” นี่ไง นายเห็นค่าของเราแล้ว ต่อให้ไปถึงไหน ไอ้หมี่ก็จะไปด้วย (แค่คิดหรอกค่า ยังมิได้สาธยายออกมาเป็นคำพูดให้เค้าได้ยินน่ะ)

“ไปไหน ทำอะไร จนถึงตอนไหนเนี่ย? แล้วคนอื่นหล่ะ?” ซักอย่าสะอาด ต้องซักด้วยปากของมะหมี่เจ้าข้า ฮ่าๆๆ

“เอ๋า ออกไปด้วยกันก่อนสิ รับรองงานนี้มะหมี่จำเป็นจริงๆ เพราะเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่เราไว้ใจ” อ่อย แค่ไว้ใจหรอกเหรอ ยังไม่ให้ใจกันใช่ม๊ะ ว้า … ผิดหวังนิดๆ แถมนะ ทั้งกลุ่มก็มีเราแหละ ผู้หญิงอยู่นางเดียว

“ไปไหนกันเหรอ?” เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้นมา เห้อ ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องที่ดีให้เราชื่นใจหรือว่าให้เราขุ่นซะหน่ะสิกะอีตาคนนี้

“ไปข้างนอกน่ะอิงค์ เราชวนมะหมี่ไปช่วยทำธุระ ฝากบอกพวกพี่กุ่ม พี่ทิไอ้รบมันด้วยหล่ะกัน” ชายออกรับ

“ธุระไรกัน” อิงค์มองหน้าเรา เหมือนค้นหาคำตอบ แหม ยังกะช้านจะมีให้นายแหละเฟ้ย ไอ้พวกนี้ชอบทำเป็นลับลมคมในซะนะ

“เราไม่รู้นี่ ถามนายชายเอาสิ” อิงค์ยังทำหน้าแบบว่าไม่ไว้ใจอยู่ดี ไอ้บ้า สายตานายน่ะมันมีปัญหาเฟ้ย เดี๋ยวจะโดนเราก้านคอให้ดีๆ ซะนี่

“นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ไปกันเหอะ หมี่ เราจะเอารถเราไป” จู่ๆ นายชายก็หน้าตึงใส่นายอิงค์ซะอย่างนั้น แหมนะยังมาลากมือเราไปอีกต่อหน้าต่อตานายนั่น งงจังวุ้ย สองคนนี่มีอะไรแปลกๆ หรือเปล่าหว่า?

“เดี๋ยว เราไปด้วยสิ” อิงค์มาขวางหน้าไว้ ทำหน้าจริงจัง ถ้าไม่ติดว่านายนี่เป็นคู่กัดเราหล่ะก็ เราคงคิดไปลึกเหมือนกันว่ามันห่วงเรา

“นายไปไม่ได้หรอก เราต้องการแค่มะหมี่ไปช่วยเรา” สองหนุ่มจ้องตากัน เหมือนจะให้มองเห็นสิ่งที่อยู่ลึกลงไปข้างใน

“นายไม่บอกเลยว่าเป็นเรื่องอะไร แล้วมันจะดีเหรอที่ให้มะหมี่ไป ผมไม่ไว้ใจ” โหนายอิงค์ เรื่องที่มีประโยชน์ก็ทำได้เป็นเรื่องเป็นราวแฮะ

“นายจะยุ่งอะไรวะ?” เส้นประสาทของนายชายคงขาดผึง พุ่งตัวไปต่อยอิงค์แบบเต็มแรง เหอะ ไอ้อิงค์ก็เถื่อนพอกันแทนที่จะหลบก็ปล่อยให้เค้าต่อย หน้าตามันก็เยินด้วยหมัดชายแค่หมัดเดียว (เสียดายหน้าตาดีๆ อย่างมันชะมัด)

“ศึกชิงนางหรือครับ?” เสียงชายหนุ่มอีกคนดังขึ้น ไอ้หมี่ก็แต่เกาหัว พวกบ้านี่ใช้กำลังตัดสินเถื่อนจริงๆ เอ๊ะ แล้วมันดูเหมือนว่าเค้าชิงนางกันจริงๆ หรือวะเนี่ย? สองตัวเนี่ยนะจะมาชิงมะหมี่ คนที่มาใหม่ก็คงต้องตัดแว่นหน่อยหละ

“เอ้า เฮ้ย” ยิ่งประหลาดใจไปมากกว่าเดิม

“หวัดดี มะหมี่ หนีออกมามหาลัยไม่ยอมบอก ไม่งั้นจะขอติดรถมามหาลัยด้วย”

“นะ นะ นาย เฮ้ย มาได้ไงอ่ะ?” มันวันโลกาวินาศหรือไง มัยอยู่ๆ นายโคอี้ใส่เครื่องแบบมหาลัยเรามาอ่ะ นายนี่จะมาทำอะไรกันเนี่ย เพิ่งจะมาจากยุโรปไม่ใช่รึไง? สองหนุ่มที่ซัดกัน (ไม่รู้ว่ามีแค้นฝังใจตั้งแต่สมัยไหนอ่ะนะ) ชะงักการต่อยแล้วพากันมองอย่างแปลกใจ

“ใครเหรอ หมี่?” ชายเป็นคนแรกที่ถาม

“เอ่อ เพื่อนเราอ่ะ นายนี่อ๊ะ โคอี้ เราเข้าใจว่าเค้าแวะมาเยี่ยมอ่ะนะ แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมโผล่มาในสภาพนี้” ท่าทางเราคงตลกน่าดู ปกติเรามักจะกวนโอ๊ย แต่นี่เรางงจนเบลอไปหมดแล้ว

“ได้ไงกันครับ หมี่บอกเค้าว่าเราเป็นแค่เพื่อนเหรอ เราเป็นมากกว่านั้นต่างหาก” ไม่เพียงแต่คำพูด โคอี้เดินมากอดคอเฉย แสดงความเป็นเจ้าของ ไอ้บ้า อารมณ์ไหนเนี่ย ไอ้สองตัวข้างหน้ามันชกกันเรื่องส่วนตัวไม่ใช่เรื่องฉันซะหน่อย จะมาแสดงบทบาทเกินหน้าเกินตาได้ไง ว่าแล้วเราก็ศอกเข้าตรงสีข้างนายนั่น โทษฐานที่มาตู่กอดเรา

“เฮ้ย ไอ้หมี่ อย่างแกมีแอบไว้ด้วยรึวะ?” นายอิงค์ครับ มันรู้จักเราดีซะด้วย แหม มันดูถูกๆ ยังไงไม่รู้แฮะ

“โอ๊ย บ้าบอคอแตกอะไรวะเนี่ย โคอี้นายเองก็เลิกตู่ซะที เราต่างหากที่อยากรู้ว่านายมาที่นี่ทำไม เอาเครื่องแบบมหาลัยของอึนจูมาใส่เพื่ออะไร และที่นายเห็นไม่ใช่จะหมายความตามที่นายคิดซะหน่อย แล้วนายสองคนจะเลิกต่อยกันได้ยัง ชายทำไมนายไม่ให้อิงค์ไปด้วยล่ะ จะได้สิ้นเรื่อง” เราตะโกนออกมาสุดๆ อย่างเหลืออด นะเหนื่อยวุ้ย

“น่านดิ ให้ผมไปด้วยก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องมีความลับด้วย หมี่เองก็ใช่จะรู้เรื่องนายทุกอย่างซะหน่อย” อิงค์มันรวบเอาเข้าไปหนัก

“ไปไหนกันน่ะ หมี่ผมอยากได้คนช่วยพาไปที่ตึกอธิการนะ หมี่พาผมไปหน่อยสิ” โคอี้ทำเป็นดึงชายเสื้ออ้อน ตลกม๊ะ ไอ้ลูกครึ่งหุ่นเชิดฝรั่งมาเป็นอ้อนน่ารักๆ กะเด็กผู้หญิงที่สูงเท่าหน้าอกของมันเอง เห้อ

“เสียใจนะ โคอี้ เราจะออกไปธุระกะชายข้างนอก นายไม่ได้บอกให้เราช่วยนายตั้งแต่แรก อีกอย่างเราก็รับปากชายไปแล้ว” ไปรับปากตอนไหนก็ไม่รู้อ่ะนะ แต่ดูเหมือนว่าสถานการณ์บังคับให้ต้องไป (แต่ก็เต็มใจจะไปอยู่ดี ฮิฮิ)

“แล้วผมล่ะครับ มะหมี่ คุณจะทิ้งขว้างผมไว้อย่างนี้ไม่ได้นะครับ หมี่พาผมไปพบกับท่านอธิการบดีหน่อยสิ นัดตอนเก้าโมงเนี่ย” ฝรั่งลูกครึ่งตัวใหญ่กำลังเกเร พูดภาษาไทยแล้วฟังไม่รู้เรื่องเอาเวลานี้หละสิ หน็อย

“ได้ เดี๋ยวไอ้หมี่จะจัดให้นะ” ว่าแล้วเราก็โทรไปหาอึนจูให้มาพานายนี่ไปไกลๆ ตาเรา เอาเป็นว่านายอึนจูก็ต้องเป็นตั๊กแตนจำเป็นกระโดดออกจากห้องเรียนมาพานายโคอี้ตัวแสบไปตามนัด จากนั้นส่วนที่เหลือก็พากันขึ้นรถคุณชายไปทำธุระตามที่คุณชายตั้งใจไว้ แฮะๆ คุณชายเองก็ไม่ชอบหรอกนะที่มีนายอิงค์หน้าตาอ่วมเพราะถูกต่อยนั่งคู่ไปด้วยในรถน่ะ เพราะไรนะเหรอ?? ไอ้หมี่แอบงีบไง เนี่ยรถติดๆ กว่าจะฝ่าด่านขึ้นทางด่วนได้ มะหมี่น้อยหลับไปได้หลายงีบอยู่เหมือนกัน

“เฮ้อ .. . . .” มะหมี่กำลังถอนใจรอบที่ร้อยแล้วจิเนี่ย เฮ้อ อ๊ะ รอบที่ร้อยเอ็ด ภาพตอนกลางวันมันแล่นวนอยู่ในหมองที่มีน้อยๆ หลายรอบเหลือเกิน เฮ้อ นอนไม่หลับ ตั้งแต่บ่ายแล้วมั๊งที่มะหมี่เป็นเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ขับรถกลับมาถึงบ้านก็ไม่อยากเตะต้องอะไร ไม่อยากทำอะไร ได้แต่นอนครุ่นคิดอยู่อย่างนี้ตั้งแต่เย็นแล้วด้วยซ้ำ

“หมี่ เอ่อ …” ครั้งแรกที่เห็นชายพูดติดขัด ตอนที่เราทั้งสามคนยืนอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล

“อะไรกันนาย มีไรบอกเรามาดิ จะช่วยแน่นอน ไม่ต้องกังวลหรอกน่ะ” ไอ้หมี่แหละสาระแนอยากช่วยเค้าจนเนื้อเต้น

“ให้ตายแทนก็คงจะไปสินะ โลกนี้สีชมพูสำหรับเธอไปมั๊ง” นายนั่นปากไม่สงบ อิงค์บ้า ไงหล่ะเจอเราตาขวางให้ หน้านายชายก็เครียดจนไม่รู้จะบรรยายยังไงแล้ว

“จะไงก็ช่างเหอะน่า หุบปากไปเลยนาย อ่ะ ชายมีไรกันแน่ บอกเรามาตรงๆ เหอะน่ะ”

“หมี่ เราจะพาหมี่ไปเจอผู้หญิงคนนึงนะ เค้าไม่สบายหนัก …” ดวงตาชายดูเจ็บช้ำยังไงไม่รู้ มันอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก มะหมี่สัมผัสว่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะดีแล้วสิ มือชายมาเกี่ยวมือเราไว้

“เราอยากให้หมี่แกล้งเป็นแฟนกับเรา เราขอร้องนะหมี่ แค่วันนี้วันเดียว” ท่าทางของชายร้อนรนเหลือเกิน ใจมะหมี่เริ่มสั่นๆ สรุปว่ามีเบื้องหลังอะไรบางอย่างที่เราเองไม่เคยรู้มาก่อนเลยใช่ไหมคุณชาย

“ได้ . . . . . เราจะลองดูนะ” ปากมันไปไวกว่าใจซะแล้วสิ นิสัยเราก็เสียทั้งที่พยายามซ่อมแล้วนะมันก็ยังไม่ลดรากับการลองเรื่องเสี่ยงๆ ซะที

“เฮ้ย หมี่ คิดดีๆ ก่อนสิ เธอจะเจอกับอะไรยังไม่รู้เลย” คู่กัดที่เป็นเจ้าของแหวนบนนิ้วนางของเราเตือนด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลไม่น้อย เข้าใจนายแหละน่ะ ที่ผ่านมานายไม่เคยไว้ใจคุณชายสักเท่าไหร่ แต่ถ้าเราไม่ลองทำก็ไม่รู้น่ะสิ เราอยากรู้จักคุณชายให้มากกว่านี้ โดยที่ไม่ต้องพูดอะไรให้มากกว่าไปนี้ เราเดินนำคุณชายและอิงค์เข้าไปในโรงพยาบาล เราเองเป็นคนตัดสินใจ และจะไม่มานั่งเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองหรอก นั่นเป็นคำปลอบใจที่บอกกับตัวเองในเวลานั้นนะ จริงๆๆ มันเป็นแค่คำปลอบใจของเราเอง

“อิงค์ นายรอข้างนอกเถอะ เราขอร้อง” คุณชายเอ่ยขึ้น เมื่อเค้าได้พาเราหยุดอยู่ตรงหน้าห้องผู้ป่วยพิเศษห้องนึง

“ได้ มะหมี่เธออย่าไปป้ำเป๋ออะไรในนั้นล่ะ มีไรเราก็รออยู่ข้างนอกนี้ เรียกเราได้นะ” อิงค์ทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะยอมรออยู่หน้าห้อง คุณชายโอบเราเข้าไปในห้องนั้น เริ่มแล้วสินะ บทบาทที่มะหมี่หวังไว้เล็กๆ กับคุณชาย

“วันนี้เป็นไงมั่งครับ ธิ พี่มีคนพิเศษพามาแนะนำเชียวนะ” ท่าทางชายเปลี่ยนจากแววตาที่โศกเศร้า เป็นสายตาที่ปวดร้าว และพยายามฝืนให้เป็นธรรมชาติของการเจอคนที่รู้จักกัน แค่นั้นจริงๆ เหรอชาย?

“ดีขึ้นค่ะ พี่ชายพาใครมากันคะ?” สาวน้อยหน้าใส แต่ก็ซีดเพราะอาการป่วย ดูเหมือนว่าจะป่วยเป็นโรคเรื้อรังสักชนิดนึงนี่แหละ ดวงตาทั้งคู่ของคนป่วยฉายแววดีใจที่เห็นชาย แต่ก็วูบลงที่ได้เห็นหน้าเรา มือของชายสั่นนิดๆ แต่ก็กระชับขึ้นบนไหล่ของเรา เราเองได้แต่โอบตอบ แท้จริงแล้วก็แค่อยากให้กำลังใจชายเท่านั้นเอง

“มะหมี่ แฟนของพี่สิครับ ไง ว่าที่พี่สะใภ้น่ารักมั้ย?” ชายพาเราไปใกล้ๆ น้องธิ

“มะหมี่ เนี่ยน้องธิภากรณ์ เป็นน้องที่เรารู้จักมานานแล้ว เราเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ ไง” มือที่โอบเราไว้กระตุกนิดๆ คงจะบอกให้เราสนับสนุนคำพูดของนายสินะ

“อ๋อ น้องธิคนนี้เองเหรอ ที่ชายบอกเราว่าจะพามาเยี่ยมตั้งนานแล้ว สวัสดีค่ะ เรียกพี่ว่าหมี่ก็ได้นะจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ” ถ้าตอนนี้เราไม่อยู่ในอารมณ์คลุมเครือชนิดที่เรียกว่าไม่เข้าใจตัวเองอยู่หล่ะก็ เราคงให้คะแนนการเนียนสูงสุดโต่งแน่เลย

“ไม่จริง! ไม่มีทางที่พี่ชายจะไปคบกับใครนอกจากธิ พี่ชายบอกมาสิคะว่าทั้งหมดมันเป็นเรื่องล้อเล่นน่ะ” สาวน้อยในชุดผู้ป่วยร่ำไห้ มองคุณชายอย่างตัดพ้อ

“ธิ พี่บอกธินานแล้วนี่ครับ ว่าพี่แอบชอบใครคนนึง แล้วตอนนี้พี่กับเค้าก็เป็นแฟนกันแล้ว ความรู้สึกที่เราเคยมีด้วยกันมันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ เพราะพี่ชอบมะหมี่จริงๆ” บทบาทของคู่รักดำเนินต่อไปด้วยการที่ชายแสดงออกมา มะหมี่ได้แต่ตอบสนองกลับไป ในหัวของเราก็พยายามปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกัน

“ไม่จริง พี่ชายโกหก พี่ชายจะเลิกรักธิได้ยังไง พี่ชายบอกมานะว่ามันไม่จริง ไม่จริงใช่ไหมคะ พี่ชาย” น้ำเสียงฟังดูรุนแรงขึ้น

“ธิ ตัดใจจากพี่ซะเถอะ เธอจะมาเรียกร้องให้พี่รักเธอเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้ว เธอต้องดูแลชีวิตของเธอเอง เธอจะมาทิ้งขว้างชีวิตของเธอเพราะพี่ไม่ได้หรอกนะ ปล่อยพี่เถอะ ให้พี่มีโอกาสได้รักคนอื่นเถอะนะ” ชายจะรู้มั้ยนะ แววตาของนายกำลังเศร้า นายคงปวดร้าวมากหล่ะสิ นายรักเค้าหมดทั้งใจมากกว่า แต่ทำไมนายทำแบบนี้

“เพี๊ยะ” เสียงมือประทะกับใบหน้าเข้มของชายตรงหน้า

“อย่ามาบอกธินะว่าต้องทำยังไง พี่ชายทำร้ายธิได้ลงคอหรือคะ ทำไมพี่ชายใจร้ายแบบนี้”

“ใจเย็นๆ ก่อนดีกว่ามั๊งคะ ธิ พี่ว่าเราคุยกันดีๆ ก็ได้นี่คะ” ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ไอ้หมี่สะเออะอยากเป็นนางเอกขึ้นมาน่ะสิ แก้มซีกนึงของนายนั่นเป็นรอยฝ่ามือน้อยอย่างเห็นๆ อ๊ะ

“แกก็อีกคน เพราะแกทำให้พี่ชายต้องเป็นแบบนี้” พูดก็ไม่พูดเปล่านะ แขนขาคุณน้องนี่ดูไม่น่าจะมีเจ้าของเป็นคนป่วยเลย แรงเยอะชะมัดดูดิ ทุบตีเราซะ โอ๊ย เราโดนดึงผม ดิ โอ๊ยอะไรเนี่ยลงมาตุบๆ บนหัว บนหน้าเราเนี่ย มันชักจะเกินไปแล้วนะ

“หยุดนะ ธิ เลิกแสดงนิสัยแบบนี้กับคนที่พี่รัก พี่บอกให้หยุด” เสียงชายกร้าวขึ้นมา แต่มันไม่ช่วยอะไรหรอกนะชาย หน้าช้านมันเป็นรอยไปหมดแล้วเนี่ย โอ๊ย แล้วตัวเราก็ลอยขึ้น หลุดจากกรงเล็บพญามาร

“พี่ชาย พี่ชายทำไมทำกับธิแบบนี้ …” โห แฮะ เสียงสิบแปดหลอดของแท้มีที่ผลิตอยู่ตรงนี้เอง แน่ใจเหรอเนี่ยว่าเป็นคนป่วยจริงๆ น่ะ ตัวเราปลิวมาอยู่ที่โซฟา ส่วนคนที่แบกเรามาน่ะรีบกลับไปปิดปากของคนที่อาละวาดหนัก

“ธิ ตื่นมาสู่ความจริงซะทีสิ มันเป็นไปไม่ได้หรอก เราทั้งคู่จะเป็นไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”

“งั้นลองดูสิ พี่ชายไปจากชีวิตของธิดูสิ ธิจะตายให้ดู”

“หยุดทำอะไรบ้าๆ น่ะ เธอรักชีวิตตัวเองซะมั่งสิ ไปผ่าตัดที่อเมริกาซะ พี่จะเลิกมาที่นี่นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” ครั้งแรกในชีวิตที่เราเห็นนายชายวีนแตกขนาดตะคอกใส่ผู้หญิง

“พี่ชาย พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะ พี่อยากเห็นธิตายเหรอ?”

“พี่ไม่สนใจว่าธิจะเป็นไง พอใจหรือยัง ธิจะเป็นยังไง พี่ก็ไม่สนใจหรอกนะ ได้ยินไหม?”

“พี่ชาย พี่ชะ…ชายยย” จู่ๆ คนป่วยก็สะอึกเงียบไปตาค้าง แต่ตัวนี่สิกระตุกจนน่าตกใจ ชายได้สติก่อนที่จะกดออดเรียกพยาบาลด่วน ไม่ทันข้ามนาทีพยาบาลพิเศษก็เข้ามาเร็วเชียว

“พวกคุณทำอะไรกัน อาการคนป่วยแย่ลงกว่าเดิมอีกแล้ว เชิญค่ะ ออกกันไปเถอะค่ะ” เสียงพยาบาลกึ่งบ่นกึ่งอาการตกใจไม่น้อยไปกว่าเราทั้งคู่ ธิภากรณ์เองก็ดูแย่จริงๆ พยาบาล และบุรุษพยาบาลรีบเข็นเธอออกไปจากห้องนั้นเข้าห้องฉุกเฉินโดยด่วน ในเวลานี้เองที่อิงค์โผล่เข้ามา มองหน้าชายและเราอย่างไม่เข้าใจ คุณชายล้มลงยืนเข่าเหมือนคนสิ้นหวัง น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมา

“อย่าเป็นอะไรนะ เธอต้องมีชีวิตอยู่ พี่รักเธอนะ ธิ เธอต้องเลือกที่จะมีชีวิตอยู่” แล้วทั้งห้องก็เงียบอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมงแน่ะ ไม่มีใครจะเริ่มพูดอะไร ไม่มีใครอยากจะออกไปไหนเลย เราเองก็จมอยู่ในความคิด เราแอบชอบชายเงียบๆ นี่นะ ในครั้งแรกคิดแค่ว่าคงจะเป็นการปลื้มธรรมดาหล่ะมั๊ง แต่เวลานี้เรารู้สึกตัวแล้วว่าเราชอบคุณชายไม่น้อยเลย ดูสิมันเจ็บจิ๊ดๆ ในตรงซีกซ้ายของร่างกายเราเนี่ย แผลที่เราถูกธิสร้างให้มีขึ้นมันยังไม่ให้ความรู้สึกซาบแสบเหมือนในหัวใจที่เรากำลังเป็นอยู่ตอนนี้แม้แต่น้อย