วุ่นซะจิง~''~ จะมีรักทั้งที

ลำดับตอนที่ #4 : ค น ที่ ก ลั บ มา

** วันนี้กลับบ้านเร็วหน่อยนะ ... เจอกัน** ... อึนจู  

หน้าจอโทรศัพท์บอกแบบนั้น เรางงๆ ทำไมน่ะเหรอ? เราน้องมักจะกลับบ้านดึกหลังจากติวเสร็จ ไม่ค่อยคุยกันมากนัก ยิ่งมาช่วงหลังๆ ที่เราเองมีรายงานเยอะ น้องเราก็มุ่งมั่นในการสอบปลายภาคอย่างหนัก

เราออกจากคาบเรียนมาก่อนเพราะต้องเร่งกลับบ้าน แต่นะไม่คิดเล้ยว่าความซุ่มซ่ามมาตกหล่นอยู่ที่เรา เพราะรีบจัดเลยเดินชนคนตัวสูงๆ ซักคนหนึ่งแหละ

“เฮ้ย  ขอโทษๆๆๆ เป็นไรป่ะ?” ปากไปก่อน ส่วนมือก็เร่งเก็บๆ ข้าวของที่ตกกระจาย

“ซุ่มซ่ามสมตัวจริงๆ” ประโยคนี้งัดอารมณ์ดุๆ ของเราขึ้นมาเฉยเลยแหละ

“อ่ะนี่ ว่าเราเกินไปหน่อยมั๊ง เราบอกขอโทษแล้วนะ” พอมองหน้าคนถูกชน เราเป็นฝ่ายอึ้งซะอย่างนั้น

“ทางเดินออกกว้างนะ แต่เธอไม่ดูทางเอง ไปหละ” ชายคนนั้นคือนายกฤชจากงานนัดบอด แถมยังมาทำหน้าตึง หยิ่งใส่เราเฉย คิดเหรอจะเดินหนีไปดีๆ ได้ มะหมี่น้อยที่ปราศจากความหวานยื่นขาไปเกี่ยวกับขาหลังของนายนั่นที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้า โอ๊ะโอ่ คนหยิ่งได้ใจไม่ทันตั้งตัวเซไปข้างหน้า

“เฮ้ย ยัยนี่ หาเรื่องเหรอ” คนถูกแกล้งเดินกลับมาหามะหมี่ที่กำลังยืนท้าทาย

“เปล่านี่ นายเดินไม่ดูทางเองแหละ ไม่งั้นขานายคงไม่มาเกี่ยวกับขาเราหรอก” พูดไม่พูดเปล่า หน้าตายียวนป่วนประสาทอย่างแรงผสมส่วนไปกับน้ำเสียงและคำพูดด้วย

“เธอ ... แสบนักนะ แต่ก็เอาเถอะ ยังไงซะเธอมันไม่ใช่ผู้หญิง ความละเอียดอ่อนติดลบขนาดนี้ ขนาดใส่กระโปรงดูยังไงก็ยังไม่เข้ากับกระโปรงเลยน่ะ”

“แน๊ มาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวคนอื่นนี่หน่า เราเป็นผู้หญิงเว้ย จะใส่กระโปรงหรือกางเกงมาเรียนมันก็เรื่องของเรา มีแต่นายแหละ คิดร้ายกับคนอื่น ตัดสินคนอื่นตามความคิดตัวเอง คิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นรึไง นายสมองทึบ หญิงหรือชายก็ยังแยกไม่ออก แบร่” ครั้งแรกนะเนี่ยที่ปากเราแสบๆ ส่วนนายนั้นหรือตาลุกวาวเป็นไฟเชียว เชอะ เราไม่สนใจหรอกว่าจะเป็นไง ว่าไปก็สนุกดีนะได้ยั่วนายนี่

“ไม่อยากเสียเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับเธอหรอก อย่ามาอวดดีนักเลย ยัยผู้หญิงบ้า” นี่เป็นความรู้ใหม่เลยนะ ว่าคนที่ดูเงียบๆ อย่างนายคนนี้ ปากจัดเอาเรื่องเหมือนกัน ดูดิอารมณ์ก็ไม่เก็บ ไม่เก๊กเป็นปกติ

“ชิ๊วๆๆ ไปซะสิ” ไม่รักษามารยาทเหมือนกัน

“...” นายนั่นก็เดินออกไปอย่างหัวเสีย คงเกลียดเรามากกว่าประทับใจแน่เลย แต่เราก็หาเรื่องเขาแรงไปหน่อยเหมือนกัน ช่างเหอะ เอามาคิดก็รกสมองไปเปล่าๆ แล้วเราก็เดินกลับไปที่รถเราแหละ ไม่รู้นะว่าวันนี้วันซวยอะไรของเรา ดูดิมีคนมาแอบอยู่ตรงข้างรถเราอีก ทั้งๆ ที่เรารีบจะกลับบ้านนะเนี่ย อึนจูเอ๋ย นายจะฆ่าพี่สาวทิ้งซะหรือเปล่าเนี่ย

“เฮ้ มาทำอะไรข้างรถเราน่ะ” เหนื่อยใจชะมัด

“ชู่วว์ อย่าเสียงดังสิ” เดาดิว่าเป็นใคร เหอๆๆ ไม่มีใครเดาถูกหรอก เพราะคนที่เราไม่เคยคิดถึงเลยอ่ะดิ ถึงแม้ว่าจะเจอกันแค่ครั้งเดียวเราก็จำทั้งหน้าและชื่อได้ หญิงสาวที่มาแอบหลบๆ ซ่อนๆ ที่รถเรานี่คือนิลที่เจอกันในงานนัดบอดอีกแหละ

“อ้าว ก็เธอมาทำอะไรที่รถของเราหล่ะ” คราวนี้เราพูดเบาๆ พร้อมๆ กับพยายามจับดูพฤติกรรมของคนตรงกันข้าม

“คนกำลังตามเรามา ขอเราติดรถออกไปตรงประตูทางออกหน่อยสิ” ว่าแล้วคุณเธอก็ขอความช่วยเหลือจากเราไปซะอย่างนั้น ไอ้เราก็รีบๆ อยู่ เออวะ ไปก็ไปจะได้จบๆ

“เอ๊า จะขึ้นก็ขึ้นมา” เราบอกไปแบบตัดรำคาญ แค่นิลก้าวขึ้นมาบนเบาะหลัง และเราถอยรถออกพร้อมที่จะเคลื่อนออกไป ก็มีคนกลุ่มหนึ่งที่เดินสวนขึ้นมา เหมือนตามหาใครอยู่  หญิงสาวที่อยู่บนรถเราก็หมอบตัวลงซะราบเลย

“คนพวกนี้เหรอที่ไล่ตามเธอน่ะ” สารถีจำเป็นอย่างเราต้องหาข้อคลายสงสัยสิ

“ใช่” น้ำเสียงเหมือนกลัวๆ หน่อยๆนะเนี่ย

“ทำไมล่ะ ทำไมเค้าต้องไล่ตามเธอด้วย” ยังไม่หายสงสัยอยู่ดี

“จำเป็นที่ฉันต้องบอกเธอด้วยเหรอ?” น่านไง ... น่าจะถีบให้ลงไปเป็นเครื่องเซ่นสังเวยของไอ้พวกนั้นดีไหมเนี่ย

“เฮ้ย ถ้ามันตามเรามาแล้วหาเรื่องเราเนี่ย มันคุ้มมั้ยล่ะที่ยอมให้เธอขึ้นรถ โดยที่เราก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยนี่อ่ะนะ?” อารมณ์โหดมันกระฉูดขึ้นมาแฮะงานนี้ ยิ่งหงุดหงิดมาเพราะเถียงกะนายกฤชมาหยกๆ เจอหญิงน้อยที่ตกระกำต้องช่วยอีก จะมีอะไรให้ยิ้มแฉ่งได้มั่งเนี่ย

“คนมาจีบฉัน แต่ฉันไม่ชอบนี่ แต่ดันไปเกี่ยวกับพวกเด็กเส้น เลยถูกตามราวีเท่านั้นเอง”

“เนี่ยนะแค่ถูกตามเฉยๆ เล่นมองหาซะพลิกแผ่นดินหา ....” ยังไม่ทันที่จะบ่นต่อ ก็ต้องรับสายโทรศัพท์ซะก่อน เสียงพิเศษที่มีแบบนี้คือคนเดียว นายอึนจู

“ว่าไง..” อิอิ เสียงเราเองแหละ พยายามกดอารมณ์เคืองหน่อยๆ  เต็มที่

“คุณพี่ที่รักครับ อยู่ไหนครับเนี่ย” ลองนายนี่พูดจาเสนาะหูแบบนี้ มีเพียงอย่างเดียว คุณท่านกำลังสะกดอารมณ์อยู่พอกัน

“แฮะๆ ยังอยู่ในมหาลัยอยู่เลยอ่า ... มีไรด่วนป๊ะ” ฝืนใจถามไปนะนั่น รู้ทั้งรู้ชะตาชีวิตจะดับ

“ฮึ่ม.... ไม่ได้รับข้อความจากผมหรือครับ ให้ผมรอนานแล้วนะครับ คุณพี่”

“ได้ แต่มีเรื่องน่ะ กำลังเร่งเต็มที่แล้วน๊า”

“งั้นมาให้ถึงบ้านด่วนเลย อย่าขาดแม้แต่อีกนาทีเดียวนะ”

“อ๊ะ ไม่ได้สิ หมี่ต้องแวะส่งเพื่อนหมี่ก่อนอ่ะ” หมายถึงผู้โดยสารจำเป็นอีกท่านหนึ่งที่นั่งในรถตากะปริบอยู่ตอนนี้

“หมี่ .... สายไม่ได้อีกแล้วนะครับที่รัก” และน้องชายเรามันก็ตัดสายไปซะอย่างนั้น

“เฮ้ย... อึนจูๆๆ อ้าวเฮ้ย หลุดไปแล้วเหรอ? แย่เลย...................” ใช้หมอง... เอาไงดี ถ้าออกจากมหาลัยไปก็หาที่จอดรถให้นิลลงลำบาก กว่าจะหลุดจากเส้นทางของรถเมย์ได้ก็เสียเวลาไปนานพอควร

“นิล บ้านอยู่ไหน?” ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“อยู่ ...” นิลบอกสถานที่แห่งหนึ่งที่ใกล้ๆ กันกับบ้านเรา

“งั้นเราขอแวะบ้านเราแป๊ปนึงนะ ไม่รู้ว่าน้องชายเรามีอะไรด่วนอ่ะ เดี๋ยวเราจะไปส่งให้ เพราะตอนนี้เราสายแล้ว”

“ก็ได้ ..” ดีหน่อยที่คุณหญิงตกคำง่ายๆ คงจะกลัวไอ้พวกนั้นตามมาเห็นล่ะจิ แต่ก็ช่างเหอะ ติดรถไปด้วยกับเราก็ดีกว่าขับกลับเร็วๆ แบบนี้คนเดียว (ไม่ได้จะเอาเขาไปเสียวกะเรานะ แค่มีเพื่อนหน่อยก็ดี อิอิ)

“ปิ๊นๆๆๆๆๆ ” เราแกล้งนายอึนจูเองแหละ อยากทำเป็นรีบดีนัก แต่ก็ต้องอึ้งเวลาที่คุณน้องเปิดประตูบ้านแล้ววิ่งออกมาขึ้นรถเฉย

“เฮ้ย .. แต่งตัวหล่อทำไม จะไปไหนกันเนี่ย” คนขับอย่างเราก็งงดิ

“อย่ามาทำเป็นบ่น ใครจะอธิบายอะไรให้ฟังได้หละหมี่ รีบขับไปสนามบินเลย ด่วนเลย”

“อ้าวเฮ้ย ไง๋มาออกคำสั่งอย่างนี้หละคุณน้อง บอกมาก่อนดิ ว่าเหตุผลอะไร”

“ไม่เห็นต้องรู้ เดี๋ยวไม่นานเกินรอก็รู้เองแหละ รีบออกรถเข้าสิ เฮ้อ พี่สาวเราชักช้าจริงๆ” จะบอกว่าอย่าไปฟังคำของน้องชายสุดหล่อของเรานะ เพราะว่ามันกำลังเดือดที่เรามาสายอ่ะ

“เอากะนายดิ .. ทำเป็นลับลมคมใน เดี๋ยวเหอะ” คงจะได้แต่ทำตามที่มันสั่งงั้นแหละ เฮ้อ ชีวิตเรา ...

“เฮ้ย หมี่ ไง๋มียายคนนี้อยู่ในรถล่ะ แถมนั่งเงียบยังกะคนไม่มีชีวิต” วันนี้น้องชายเราหาเรื่องคนอื่นก่อนแฮะ

“อ้าว ก็รีบห้อมานี่แหละเลยไม่ทันได้แวะส่งเขาหละ เดี๋ยวแวะไปแถว ... หน่อยนะ” เราบอกน้องชายเราอย่างนั้น แต่ไม่รู้ว่าตาฝาดไปหรือเปล่านะ เหมือนจะเห็นแววตาสนุกๆ แบบเด็กเจอของเล่นของนายนั่นเข้า

“อย่านะหมี่ สายแล้วน๊า ไว้ขากลับได้ป่ะ เสียเวลาวนไปวนมา กว่าจะถึงดอนเมืองก็ค่ำกันพอดี” นั่นเป็นคำพูดที่พูดกะเรา

“เฮ้ ติดรถเขามา ก็ทำตัวเป็นคนติดรถที่ดีหล่ะ ไว้มีเวลาแล้วหมี่จะแวะส่งให้เองแหละ” เนี่ยอึนจูหันไปบอกกับอีกสาว

“นิล หิวป่ะ? ไว้แวะหาอะไรกินกันแถวสุวรรณภูมินะ ดีมั้ย?” เห็นทีเราต้องเล่นบทเป็นคุณพี่สาวที่ใจดีเสียหน่อยแล้ว ดูน้องชายเราจะนั่งไม่ติดกะที่ ลอบมองคนนั่งข้างหลังบ่อยซะเหลือเกิน

“ยังไม่หิว ไงก็ได้” ท่าทางเฉยๆ ไม่ใส่ใจอะไรของคุณเธอ เลยทำให้เราเบาใจลงหน่อยนึง กลับไปบ้านเนี่ยต้องฟอกนายนี่แล้ว ไปเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรกับนู๋นิล

“ว่าแต่นายจะไม่บอกเราเลยเหรอ ไปดอนเมืองทำไม?” หันมาเล่นงานกะคนหล่อตัวสูงที่นั่งข้างเรา

“น่ะ รอหน่อยดิ หมี่ก็.... เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”

“ไม่บอกแน่เหรอ???” น้ำเสียงที่เราล้อกันเล่นประสาพี่น้องปกติ

“ไม่บอก .... หมี่รู้เองแหละ อ๊ะ ผมไม่ชอบเพลงนี้เลย เปลี่ยนเพลงได้ป่ะหมี่?” น่านนะ ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องไปเปลี่ยนเพลง

“อารมณ์ไหนน่ะ มาฟังเพลงแนวซึ้งอย่างนี้น่ะ?” มันรกสมองกับหลายคำถามเลยขอถางซะหน่อยกะนายน้องแสบนี่แหละ

“ปล๊าว ... ไม่อารมณ์ไหนน่ะ อยากฟัง เพราะดีออก จริงไหมครับ คุณคนนั่งเงียบๆ” แน่ะ อารมณ์ไปแขวะเค้านี่เอง ดูท่าสาวเจ้าก็ใช่จะเล่นด้วยนะ อิอิ สมน้ำหน้า

“..” อุ้ย เค้าไม่ตอบนายนี่ ฮ่าๆๆๆ

“หมี่เอามนุษย์โลกมาใช่ไหม ไง๋ยายคนนี้มานั่งเป็นรูปปั้นประติมากรรมถูกทิ้งๆ ขว้างๆ แบบนี้หล่ะ” ดูน้องชายเราทำหน้าเข้าสิ กวนประสาทซะไม่มี

“เค้าปกติดี เค้าพูดกะเราธรรมดาดีออก นายน่ะแหละ จ้องจะหาเรื่องเขาอย่างเดียวเลย” เห้อ น้องเราเกเรก็เป็นแฮะ

“นี่เธอ . . .” อ่ะ อึนจูปีนไปนั่งข้างหลังเฉยซะอย่างนั้น ไม่ใช่แค่นั่งนะ ไปเบียดนิลเข้าด้วย

“เพลงซึ้งจนนั่งเหม่อเลยเหรอ? ไปขุดหลุมพรางให้ใครเข้าไว้หละ ตาละห้อยซึ้งตามเพลงซะอย่างนี้” คนขับได้แต่นั่งฟังบทสนทนาหละ

“ยุ่ง” เสียงกระแทกกันข้างหลัง เราเลยได้แต่มองในกระจกดูว่าเกิดไรขึ้น น้องชายถูกคนตะคอกใส่ผลักออกแรงๆ

“แต่ผมได้ยินมาว่าขาแรงไม่เบานี่ จุ๊ จุ๊ ระวังนะครับ เป็นผู้หญิงของนักเลงไม่ใช่เรื่องเท่ห์นะฮะ”

“มันเรื่องของฉัน” สาวเจ้าก็นั่งหันหน้าไปอีกทางอย่างไม่ใส่ใจกับคนข้างๆ

“เอ่า .. ไอ้ผมมันคนมีเพื่อนเป็นคนสวยๆ เยอะครับ ใครๆ เค้าก็เล็งไอ้หมอนั่นกันทั้งนั้น แปลกนะ หมอนั่นกลับมาตื้อตามสาวหน้าตาโหดๆ อย่างคุณน่ะ” อืม .. ความรู้ใหม่นะเนี่ย น้องชายเราป๊อปน้อยกว่าคนที่จีบนิลอีกเหรอ เฮ้อ .. อิจฉาเค้าหละสิ

“..” นิลเงียบ คงไม่อยากต่อคำ วันนี้ดูเหมือนนิสัยจะกลับกันนะ น้องชายเราไม่เงียบอย่างปกติ มีอะไรพิเศษกับสาวคนนี้ด้วยหรือเปล่าเนี่ย?

“ชอบเค้าเหรอ? ถามเจง?” น่าน ที่แท้มันก็ข้องใจเรื่องหัวใจของผู้หญิง

“ไม่ชอบ และเราไม่ใช่ผู้ร้ายที่นายต้องมานั่งสอบสวนด้วย หมี่จอดรถข้างหน้าก็ได้เดี๋ยวเราจะลงเลยล่ะกัน” ทนไม่ไหวกะความปากมากของน้องชายเราหล่ะจิ

“เฮ้ย ได้ไง ... จะขึ้นทางด่วนอยู่แล้วคุณ หมี่รีบเลยนะ สายแล้วไม่ต้องไปตามใจใครหรอก” ออกคำสั่งไปซะงั้นน้องชายช้าน ติดมาจากใครหว่า?

“เออๆๆ ขอเวลาหน่อยดิ” สารถีจำเป็นก็โอดครวญเป็นนะเว้ย ฟังไว้ซะ

“นายมานั่งหน้านี่ม๊ะ ไม่ต้องไปกวนเค้าเลย” โอกาสคนเป็นพี่จะขอความเห็นใจ (ชนิดขู่ๆๆ) มั่ง

นายน้องแสบหน้าหล่อก็ปีนกลับมานั่งหน้า ปากก็ชวนคุยเรื่องมั่วนิ่ม แต่สายตาของนายนี่เหลือบไปมองสาวน้อยข้างหลังอยู่เป็นระยะ คงอยากคุยเล่นด้วยแหละ แต่หมอนี่แปลก แค่คุยดีๆ ก็น่าจะทำได้ ไง๋สะเออะไปหาเรื่องเค้าแบบนั้นน๊า

“ถึงแล้วคร๊าบ คุณหญิง เชิญลงมาจากรถเถอะครับ กระผมสายมากแล้วครับ” เอ้ย ... ทีกะพี่สาวไม่ยักกะชวนลงจากรถเลยว่ะนาย

“..” ฮ่าๆๆ สาวน้อยก็ชักสายตามอง แล้วลงจากรถไป นายอึนจูเดินจ้ำเอาเข้าไปในสนามบินซะงั้น ไอ้คนเป็นพี่สาว (แค่ 5 นาทีตอนเกิด) ได้แต่วิ่งตามขายาวๆ ของมัน

“อ่ะ ถึงแล้ว บอกเราได้ยังว่ามากันทำไม?” แหงะ น้องชายเรามันกลับยักคิ้วให้ซะน่ารัก (พี่สาวแกโว้ย ไม่หลงหน้าหล่อของแกหรอกว่ะ)

“น่ะ .. อดทนหน่อยสิหมี่ เดี๋ยวก็รู้เอง อ้าวคุณ เดินให้มันไวๆ หน่อยสิ” อ่ะ หาเรื่องคนอื่นเป็นการกลบ แล้วที่เดินๆ กันขาแทบจะขวิดกันเนี่ยไม่ใช่เพราะแกขายาวอยู่คนเดียวหรอกเหรอ??? น้องช้านรึเนี่ย แม่น๊า อย่าจะปล่อยให้มันเป็นน้องมะหมี่สัก 10 ปีจะได้แกล้งเจ้านี่ให้มัน เอ๊ะ แม่ .... จำได้ว่านายนี่เคยบอกว่าแม่จะกลับมานี่หน่า . . . .

“เฮ้ย ...แม่บินมาเที่ยวบินอะไรน่ะ” แกล้งยิงคำถามลุ้นๆ และมันก็ได้ผลนะ นายนั่นหันมามองหน้าพี่สาวมันเต็มๆ แบบอึ้งๆ

“หงะ  ใครบอกแม่จะมาหล่ะ?” แหง๋ ชัวร์แล้ว นายนี่ไม่บอกชัดๆ แสดงว่าที่เราเดาก็ถูกเผง โค-ตรเรนดอมเลยนะเนี่ย จู่ก็นึกถึงคุณแม่ แถมยังเดาถูกว่าเนี่ยมันบังคับให้เป็นลูกสาวที่น่ารักด้วยการมารับคุณแม่ที่รักเนี่ย

“อย่าเลย ไม่ต้องมาปิดบัง บอกมาแม่กลับมาใช่ไหม?”

“ถูกหรือไม่ถูกเดี๋ยวก็รู้เองแหละ” อิอิ นายนั่นหน้าปั้นบึ้งไปเลยค่ะ นิลที่เดินตามหลังมาก็ฟังบทสนทนาเงียบๆ อยู่ซะอย่างนั้น

“หวัดดีครับคนสวย?” จู่ๆ ก็มีเสียงนี้ตามหลังมา

“ใครเหรอ? ไหนใครสวย?” และนั่นก็เป็นข้อกังขาจากน้องชายตัวแสบปรายตามองสาวน้อยผิวแทนน่ารักข้างเรากึ่งๆ ความกวนประสาท ส่วนยายหมี่ยืนอึ้ง สาวนิลจะถูกหนุ่มตามจีบอีกคนรึไง

 “คิดถึงจังเลย” นายนั่นน่ะพร่ำไป แต่ให้ซุปเปอร์ช็อคไปกว่านั้นนะ คือมันดันมากอดเอาเราอ่ะดิ คนเดินผ่านไปผ่านมามองกันยกใหญ่ ผู้ชายหุ่นนายแบบ หน้าลูกครึ่งแว่นตาดำประดับบนหน้าก็ทำเอาให้สาวๆ กรี๊ดได้อยู่แล้ว ไม่ทันที่ไอ้หมี่จะเสยหมัดเข้าใต้คางนายลามปามนั่น เราถูกอะไรหนักๆ กว่าเดิมทับเข้ามาอีก

“ลูกแม่ แหมไม่เจอกันนานเลยนะจ๊ะ ผอมลงหรือเนี่ย?”

“แม่ ..” อึ้งค่ะ มึนไปซะ (เราเลยผลักนายลูกครึ่งนั่นออกไปห่างๆ กอดกับคุณแม่อย่างเต็มๆ)

“แม่ครับ” อึนจูไม่ยอมน้อยหน้าหรอกนะ รีบเถมากอดทั้งคุณแม่ ทั้งพี่สาวมัน

“แม่สบายดีมั้ย” อันนี้น้องชายเราหรอกถาม เพราะนิสัยเราต่างกัน ไอ้พี่สาวมันจะเงียบ ดูสถานการณ์ แต่น้องชายเรามันวิ่งเข้าจัดการกับสิ่งต่างๆ ได้ทันที

“สบายดี เที่ยวบินแม่ไม่ค่อยนานเท่าไหร่นะ เอาเหอะ โคอี้หิวแล้วแหละ ไปกินข้าวกันเหอะ” คุณแม่ที่แสนใจดีของลูกแฝดขา คิดถึงจัง อ๊ะ ..

“โคอี้เหรอ?” ชื่อนี้จำติดหูเลย

“เฮ้ย โคอี้เองเหรอ? มิน่าหล่ะ คุ้นๆ หน้า โตขึ้นเยอะ หล่อซะเชียว ไงว่าที่พี่เขยเรา”

“หงะ ไอ้ที่นายยืนอยู่เฉยๆ ปล่อยให้ชายแปลกหน้ามากอดกะชั้นเนี่ย เพราะรู้ว่าเป็นนายโคอี้เองนี่เหรอ?” มะหมี่ที่งงเป็นไก่ตาแตกขอโวยวายมั่งหละ

“อ่ะดิ โถคุณพี่มัวแอบปลื้ม หนุ่มหล่อมากอดงี้ยอมให้กอดนานสองนานเลยนะ อย่ามาทำเป็นบ่นหน่อยเลย” แค่ให้มันพ่นพิษใส่ (น้องชายที่แสนแสบของหมี่) ไอ้หมี่เลยถลกกระโปรงถีบมันจังๆ เข้าทีนึงหล่ะ นายโคอี้ลูกครึ่งนั่นหัวเราะฮาแตก

“พอๆ พี่น้องคู่นี้ เล่นกันไม่เลิก อ๊ะ น้องคนนี้เป็นใครกันจ๊ะ” แม่ยังสาวของเราก็หันไปให้ความสนใจกับน้องหญิงที่เงียบสนิทในหมู่พวกเรา

“เพื่อนที่มหาลัยฮะแม่ ติดรถกลับบ้านมา พอดีเราสายกันผมเลยคิดว่าจะไปส่งขากลับ แม่ฮะเรากินไรกันดีฮะ” เอ้า แย่งตอบพี่สาวมันไปซะอย่างนั้น

“หนูชื่ออะไรจ๊ะ” นายซ่าโดนแม่เมินใส่ เชอะ เป็นไงหล่ะ

“นิลค่ะ สวัสดีค่ะ” กระพุ่มมือไหว้อย่างสวย สมแล้วที่เป็นกุลสตรีไทย (ได้คะแนนดีจากพี่สาว)

“นิลเหรอครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ น่ารักแบบนี้ไม่ใช่แฟนของอึนจูใช่ไหม?” บุคคลที่กำลังจะถูกลืมเสร่อเสียงขึ้นมาหน่อย

“เฮ้ย มาด้วยกันก็เปล่าหมายความว่าเป็นแฟนกันนะครับ” ต๊ายนายน้องที่รัก รีบปกป้องตัวเองออกขนาดนี้ เห้อให้ตายเหอะ

“งั้นดีเลย ขอจีบได้ไหมเดี๋ยวจะไปเที่ยวมหาลัยของหมี่กับอึนจูบ่อยๆ” เอ๋า เป็นงั้นไปนายโคอี้

“อย่าเสี่ยงชีวิตของนายเลยโคอี้ สาวคนนี้มีเจ้าพ่อตามอยู่ เนี่ย ผมยกมะหมี่ให้ไปตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นจะจีบมะหมี่เป็นเรื่องเป็นราวซะที”

“พี่นายเค้าเป็นประเภทปากอย่างใจอย่างนี่หว่า ถึงจะตามจีบหนักแค่ไหน ก็ไม่คุ้มนั่งเศร้าอยู่คนเดียวว่ะ”

“เออ แขวะมาถึงเราอีกตามเคยนะนาย ไปเหอะ แม่ นิล หมี่หิวจะแย่อยู่แล้ว ไม่อิ่มกับน้ำลายเหมือนนายบ้าสองคนนี้หรอก” ลูกสาวคนเดียวจำต้องออกโรงหล่ะนะ เรื่องท้องหิวๆ สำคัญที่จะต้องใส่ใจก่อนเรื่องอื่น ว่ากันไปแล้วฝาแฝดแปลกเพศ กับคุณหญิงแม่ สาวน้อยผิวน้ำผึ้งและแถมมาด้วยกะนายหนุ่มลูกครึ่งหน้าคมจอดขบวนหาอะไรยัดท้องกันตรงร้านอาหารในสุวรรณภูมินั่นแหละ อิ่มทั้งอาหารและการประทะทางคารมที่หอบรวมกันมาทั้งความรักและความคิดถึง แถมด้วยความหมั่นไส้นิดๆ พวกเราทั้งหมดก็ขนกันขึ้นรถมุ่งหน้าสู่บ้าน