ห้องเรียนผู้วิเศษและพรหนึ่งประการ

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 : จบ...ระลึกความหลังท่ามกลางสายฝนที่ร่วงหล่น

[ตอนนี้ไม่เหมาะสม ไม่ควรทำตาม ผู้มีสติปัญญาควรแยกแยะว่า 'สิ่งไหนควร' 'สิ่งไหนไม่ควร' โปรดปฏิบัติอย่างชาญฉลาด]

________________________________________

วันต่อมาผมก็ได้มาโรงเรียนตามปกติ เมื่อเข้าห้องมาเจอหน้านิรันท์ผมก็เขินสุดๆ

พอพยายามหลบหน้ากลับยิ่งทำให้ตื่นเต้นยิ่งขึ้น

 นี่สินะ L O V E รักน่ะ!

ผมเดินมานั่งตรงที่ของผม...แต่เมื่อมานั่งก็เห็น…

โต๊ะที่มีแต่รอยขีดเล่น คำด่าทอน และเศษขยะที่เต็มใต้เก๊ะ(ลิ้นชักของโต๊ะสมัยนั้น) เฮ้ยๆ

"แม็กซ์?"

ผมเรียกมันที่นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อจะถามว่าใครทำ แต่มันกลับหันหน้าหนีและหยิบของทั้งหมดออกไป แล้วไปนั่งที่คนอื่น…

"เดี๋ยวแม็กซ์?!"

ผมจับไปจนจับไหล่มันได้ มันหยุดเดินลงก่อนจะหันกลับมาด้วยสายตาแบบนั้นที่เหมือนมีดที่คอยทิ่มแทงหัวใจผมมาตลอด ไม่สิ นี่มันต่างออกไป

"มีอะไร?"

"เอ่อ ตูทำอะไรผิดก็ขอโทษนะ เอ็งเป็นอะไร?"

"ไม่ได้เป็นอะไร เอ็งไม่ได้ผิด…"

หลังจากนั้นผมก็โดนแกล้งสารพัด ซึ่งทุกคนที่มันแกล้งก็คนที่ผมรู้จัก...เพื่อนของแม็กซ์มัน

จนวันหนึ่ง………….

"เฮ้ยแม็กซ์!"

ผมไปหามันอย่างเร่งรีบ แต่มันก็ไม่ตอบอะไรกลับมา ผมเลยจับตัวมันแล้วหันมา

"อะไรมึง?"

"มึงบอกให้ไอ้ยัดมาเอาน้ำสาดกูทำไมวะ?!"

"ไม่มีหลักฐานนิ?"

"มันเป็นคนบอกกูเอง!"

"แล้วไง? มันอาจจะโกหกก็ได้ เอ็งมันก็พวกเชื่อคนง่ายอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?!---อ๋อ~ถ้ามึงเห็นกูเป็นคนแบบนั้นมึงเลิกเป็นเพื่อนกูเลย!"

"เดี๋ย---"

"ไหนๆ กูขอบอก! กูชอบนิรันท์ มึงเองที่รู้ดี แต่มึงก็ยังทรยศกู! มึงทรยศกูก่อนทำไมกูจะทรยศกลับไม่ได้ล่ะวะ!"

"ไอ้แม็กซ์………"

แล้วมันก็เดินออกไปอย่างหัวเสีย โดยทิ้งผมไว้กับแสงอาทิตย์ยามเย็น…

ต่อมาพวกมันก็แกล้งผมแบบเปิดเผยโดยแม็กซ์มันเป็นคนนำ เพราะงั้นเองความเป็นเพื่อนของเราจึงพังลง

และเหตุการณ์เริ่มบานปลายเพราะนิรันท์ไปทะเลาะกับพวกมันเข้า และสุดท้ายผมก็จะถูกย้ายออกอีกครั้ง…

"เฮ้อ…"

"มานั่งถอนหายใจอะไรล่ะ?"

ผมได้นั่งมองพระอาทิตย์ตกดิน ก็ถ่อนหายใจออกมา นิรันท์เข้ามานั่งข้างๆ มีแค่เธอมั้งที่ยังอยู่ข้างผม

"เรื่องย้ายออกน่ะ"

"อ๋อ เรื่องนั้นไม่เป็นอะไรหรอก~"

"เอ๋? ทำไมล่ะ?"

"ถึงย้ายออกไป 'ฉันก็ยังชอบเธอ' เรายังติดต่อกันได้อยู่นิ? ไม่แน่...เราอาจจะได้เจอกันอีกก็ได้...สัญญานะว่าจะรอฉันน่ะ"

เธอยกนิ้วก้อยออกมา---

"อื้ม! เธอเองก็รอฉันก่อนนะ!"

"สัญญาแล้วนะ…."

ใครจะไปรู้ล่ะ...การเกี่ยวก้อยสัญญาในครั้งนั้นน่ะ…………

' จะมีผลแค่ในตอนนั้น '

________________________________________

________________________________________

ในที่สุดมันก็ย้ายออกไป บรรยากาศกลับมาสู่ควาทสงบสุขอีกครั้ง

ผมลองกลับไปคุยกับนิรันท์ดู แต่เธอก็ไม่เปิดโอกาสให้เลย

ผมทำทุกวิถีทางที่คิดได้แล้ว

ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม!

ไอ้หมอนั่นมันมีดีอะไร?

นับวันผมยิ่งบ้าขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆ ในหัวคิดแต่เรื่องนิรันท์ 

นานไปอีกบาดแผลภายในที่มันไม่เคยหายก็เริ่มทำให้ผมคิดผิด ผมเริ่มมองนิรันท์ในแบบแปลกๆ และเริ่มช่วยตัวเองกับรูปภาพของเธอ…

"อะ---อ๊ะ นิรันท์! นิรันท์! อะ เธอ---ธะ เธอ"

และครั้งนั้นเองผมก็คิดได้……………

ถ้านิรันท์ไม่ยอมรับ...ก็บังคับซะสิ?.......................

และผมก็เริ่มสืบจนได้รู้ว่าบ้านเธอมีเงินไม่มาก และพ่อของเธอกำลังถูกเจ้าหนีตามอยู่ด้วย

และนั่นเอง ทำให้ผมคิดอะไรบางอย่างออก---

ผมเรียกตัวเธอมาหลังโรงเรียน ด้วยคำพูดที่ว่า "ผมจะเสนอทางออกที่เธอกำลังเจออยู่ให้"

แล้วเธอก็มากับผมจริงๆ ที่นี่วังเวงไม่มีใครผ่าน ไม่มีใครอยู่ ตอนนี้เวรคงจะกลับกันหมด พวกภารโรงและอาจารย์ก็ไม่มาที่นี่แน่ๆ

"แล้วจะคุยอะไรล่ะ?"

"ใช้คำพูดห่างเหินกันกว่าแต่ก่อนนะ ก่อนที่ไอ้เอ็มมันมาน่ะ"

ใช่---ในชั้นเรียนเธอไม่ได้คุยกับผมเลย ถึงแม้จะอยู่ด้านหลัง แต่ก็ไม่มี ไร้ความหวังที่จะพูดกับเธอโดยสิ้นเชิง ยกเว้นในตอนนี้เวลานี้!

"มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย!"

อ่าาาาาาาา ใช้คำพูดแบบนั้นอีกสิ! ใช้คำที่ทิ่มแทงหัวใจฉันจนเจ็บปวดอีกสิ!

"นิรันท์ของฉัน~~~"

ผมยิ้มออกมาและกดเธอลงพื้น ถึงแม้เธอจะร้องจะดิ้นแต่ก็ไร้ประโยชน์ ผมเริ่มถอดเสื้อผ้าจะดื่มด่ำกับร่างกาย และปลดกระโปงเธอตามด้วย……

"ยะ---อย่านะ!"

น้ำตาเริ่มไหลออกมา แต่มันไม่เท่าผมเมื่อตอนนั้น ผมถอดกางเกงออกและ…………………………

เกิดเลือดบริเวณระหว่างขาของเธอ

"ฮ่าๆๆๆ!! ยินดีด้วยนิรันท์ของฉันเธอได้สละซิงแล้ววว~~"

"เอ็ม..ขอโทษ ขอโทษ"

เธอร้องไห้อีกที เมื่อผมได้ยินชื่อมันออกมาผมเริ่มโกรธเกรี้ยวและ…….

"อย่าพูดถึงมันนะ! มองสิ! มองชายตรงหน้า!"

ผมเร่งความเร็ว เธอครางออกมาได้ดังและเร้าใจผมมาก

และผมก็ปล่อยมันเข้าไปข้างใน---

ใช่---การข่มขื่นเธอครั้งแรก….อ่าาาาาาาาาาาาาา

ผมได้ปลดปล่อยอารมณ์ทั้งหมดออกมา...เราทำเกินไปสินะ…

ผมกำลังจะไปขอโทษเธอ และสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแต่สิ่งที่ผมเห็น...คือ….

"เอ็ม...เอ็ม…….ฮึก...เอ็ม"

เธอยังร้องไห้ออกมาและครางแต่ชื่อมัน---

ผมควรจะเศร้านะที่เธอตัดใจจากมันไม่ได้...แต่ผมกลับยิ้มขึ้นมา...

"ร้องซะสิ! เรียกมันซะสิ! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ! ความสิ้นหวังที่ผมได้รับเธอคงได้รับรู้แล้วล่ะ! น้ำตาของเธอชั่งหวานหอมยิ่งนัก"

วันต่อมาเธอก็ไม่ยิ้มอีกเลย จากนั้นผมก็ทำอีก ทำไปอีก อีกแล้ว ผมทำกับเธอจนเธอตอนนี้ไร้ความรู้สึกแล้วแฮะ…

นับวันผ่านไป นับเดือนและปี แน่นอนผมให้เงินเธอตามสัญญาโดยที่เธอต้องมอบร่างกายให้กับผม…

' ในที่สุดก็ชนะมันซักที '

________________________________________

เอ็มที่ใกล้จะหมดสติก็ได้รู้เรื่องราวของแม็กซ์…

พลังจิตของเอ็มไม่ได้ถูกพัฒนามาเพื่อ 'การต่อสู้' โดยตรงแต่เป็น 'การค้นหา' ในสมองของคนเรามีกระแสไฟฟ้าไหลเวียนอยู่ เอ็มถ้าอยู่ในระยะใกล้สามารถรับรู้เรื่องราวของคนๆ นั้นได้ผ่านกระแสไฟฟ้าเหล่านั้น…

เมื่อเอ็มรู้และกล่าวขอโทษอดีตเพื่อนของตน แต่ถูกด่ากลับมา

แม็กซ์ปล่อยไฟฟ้าสีดำพร้อมที่จะ 'ฆ่า' เอ็มเต็มที่

ไฟฟ้าจากหัวได้ลงมายังมือซ้ายและถูกโยนไปดังหอกที่พุ่งเป็นเส้นตรง---

ในขณะนั้นเองเอ็มถึงแม้อยากจะหลบแต่ก็ไม่ได้ตัวของเขาชาไปทั้งตัวสติเริ่มจะดับลง ถ้ามีเวลาอีก 10-20 วินาทีล่ะก็เขากะจะใช้พลังของตนเองกระตุ้นการทำงานของร่างกายทั้งหมด…

แต่….คงหมดความหวังแล้วสินะ

เอ็มหลับตาพรางยิ้มออกมา

"อย่างน้อยก็ขอปกไปเจอนิรันท์ก็ยังดี…."

คำพูดที่แผ่วเบาแต่กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังเล็กๆ

ไฟฟ้าสีดำที่เข้ามาในเส้นตรงด้วยความเร็วสูง---ได้ถึงปัดออกไป!?!?!!!

เปรี้งงงงงงงงง!!!---ปังงงงงงงงงงง!!!

สิทวิ่งเข้ามาพร้อมบิดตัวและใช้เท้าเตะไปที่กระแสไฟฟ้าสีดำจนเบี่ยงวิถีทางโดยแลกกับตัวเขาเองกระเด็นไปอีกทางเพราะรับแรงกระแทกไม่ไหว---

"อะ---อะไรกัน!?"

"มาช้าจังนะ……………"

แม็กซ์เองตกใจกับที่ไฟฟ้าของตนถูกเตะ? กระเด็นไปทางอื่น---ไม่สิ ไฟฟ้าเป็นพลังงานเมื่อสัมผัสแล้วจะแตกสลาย แล้วสิทเข้าไปเตะจนเกิดแรงกระแทกได้ไง!

ภายใต้ควันที่สิทกระเด็นไปกระแทกจนล้มลงภายใต้กองฝุ่น สิทขึ้นมาเหนือควันพวกนั้นและพูดขึ้นมา---

"จากนี้ ฉันจะเริ่มซัดแก! ไอ้สัตว์เดรัจฉาน!"

"หน๋อยยยยยยยยยยยยย!!"

ไฟฟ้าถูกปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่อง แม็กซ์ใช้พลังของตัวเองนำตนขึ้นไปบนอากาศ 

สิทวิ่งไปลากเอ็มมาซ่อนตัวกับตน

"ไหวไหม!?"

"น่าจะ.. สิทเอ็งล้อมันไว้ขอเวลาสิบวินาที"

สิทพยักหน้ารับก่อนจะทิ้งตัวเอ็มไว้พร้อมจดหมายสีดำ

หลังจากสิทวิ่งออกไปเป็นตัวล้อแม็กซ์ เอ็มได้เปิดจดหมายดู...เขาก็เบิกตากว้างและยกยิ้มขึ้น

"เฮ้ย นี่มันเลขง่ายๆ เลยนิหว่า"

เมื่อได้แก้โจทย์ง่ายๆ สำหรับตัวเขา สมองได้ทำการคำนวณและไฟฟ้าถูกปล่อยออกมาทั่วร่างกาย ในตอนนี้ไม่ใช่แค่สมองแล้ว---พลังจิตที่มีชื่อ 'รีเวิร์สอิเล็กโทร' ไว้วิวัฒนาการไปอีกขั้นแล้ว

…..

….

…

..

.

.

สิทวิ่งออกมาก็เห็นแม็กซ์ที่ไฟฟ้าสีดำท่ามกลางเปลวไฟสีส้มดังพระอาทิตย์ตก

"เมื่อกี้หนีไปไหนล่ะไอ้อ่อน!"

"มึงลงมาแล้วมาต่อยกับกูม่ะ!?"

ว่าไปไฟฟ้าได้พุ่งขึ้นมาเป็นเส้นตรงเข้ามาหาสิท

สิทใช้เท้าเตะเพื่อรับไว้เหมือนเดิม จนเกิดคลื่นอากาศที่มากระทบกัน

ถึงสิทจะกระเด็นแต่เขาก็ตั้งตัวได้และวิ่งหนี ไม่สิ ล้อแม็กซ์ไปอีกทาง

"มึงก็เป็นสัตว์ประหลาดอมนุษย์สินะ!!!"

"ไม่ใช่ มึงนั่นแหละที่เป็นสัตว์ประหลาด!"

แม็กซ์พุ่งตรงลงเข้ามาต่อยสิท แต่สิทบิดตัวหลบได้แล้วส่วนกลับไปด้วยหมัดซ้ายเน้นๆ 

แม็กซ์กระเด็นไป 2-3 เมตร ไฟฟ้าของเขาดับลงคงเพราะการโจมตีที่หัวทำให้มันไปกระทบกระเทือนสมองน่ะ

"ไอ้xัสเอ้ยยยยยยยยยยยยยย!!"

คำด่าถูกกล่าวออกมาพร้อมหมดของแม็กซ์ที่ตรงมายังสิท

สิทไม่หลบและรับหมัดไปเต็มๆ ท้อง แต่เพราะเช่นนั้นทำให้สิทปล่อยหมัดขวาเข้าหน้าอีกครั้งได้

"แค่มึงมี 'พลังอำนาจ' ไม่ใช่ว่ามึงจะเก่งไปทั้งหมด!"

ใบหน้าที่โกรธาถูกเผยออกมาพร้อมแม็กซ์ที่ปล่อยไฟฟ้าออกมาอีกครั้ง ทำให้สิทต้องหนีออกห่าง

"นั่นใช่ 'พลังจิต' แน่เหรอวะ!? อยู่ๆ ก็ปล่อยออกมา แถมรุนแรงด้วย!!"

"&&%%#@@@%%#@@@%%!!?!"

คำพูดที่ไม่เป็นภาษาได้หลุดออกมาจากปากของแม็กซ์

ไฟฟ้ารุนแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ท้องฟ้าและอากาศที่มีแต่เมฆสีดำได้สั่นสะเทือนอีกครั้ง ไฟฟ้าสีดำที่เคลื่อนไหวผ่านก้อนเมฆสีดำได้มาเยือนตรงหน้าสิท---

ทุกอย่ากำลังจะจบทว่า……..

เปรี้ยงงงงงงงงงงง!!-----

ฟ้าได้ผ่าลงกลางตัวของแม็กซ์ที่บ้าคลั่ง---จนมันหันไปอีกทาง

"ไอ้แม็กซ์! กูรู้เรื่องของมึงแล้ว...กูยอมรับกูผิดที่อยู่ๆ ก็เข้ามาในชีวิตพวกมึง! มึงอยากคบกับนิรันท์แบบคู่ธรรมดา ที่มึงเป็นแบบนี้เพราะกู กูขอโทษ แต่…………

วิธีที่มึงใช้...ทำให้กูโกรธสุดๆ เลยว่ะ!"

หมัดซ้ายที่ถูกกำแน่นของเอ็มยกขึ้นมาให้ชายข้างบนที่เหนือกว่าในทุกๆ ด้าน!

"@@@@&@@&&&#&%%%#@!!!!!!!!!!!!"

ไฟฟ้าสีดำถูกปล่อยมาเป็นเส้นตรง

แต่เอ็มใช้พลังของตัวเองสอดแทรกไฟฟ้าสีดำจนกลายเป็นสนามแม่เหล็กผ่านตัวของแม็กซ์ 

จนวัตถุที่เป็น 'เหล็ก' รอบๆ บริเวณพุ่งเข้าไปหามัน

เคล้งๆๆๆ-----ตู้มมมมมมมมมม!!

และชิ้นที่ใหญ่ที่สุด เสาเหล็กขนาดใหญ่ได้ฟาดไปใส่ตัวของแม็กซ์เต็มๆ ตนกระเด็นออก

"สุดยอด…."

สิทกล่าวชมอย่างอึ้งๆ กับพลังของเอ็ม

"มันกำลังจะมาอีก"

เอ็มกลับขมวดคิ้วและเตือนสิท ความสามารถใหม่ของเอ็มนอกจากจะสร้างและปล่อยไฟฟ้าได้ทั้งร่างกายแล้วยังรับรู้ถึงสนามแม่เหล็กได้ 

และเอ็มยังเห็นสนามแม่เหล็กของแม็กซ์ที่ลุกโชนอยู่

"ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม!!!!---ทำไมเอ็งต้องเหนือกว่ากูตลอดเลยวะ! ทั้งๆ ที่ไม่เคยพยายามอะไร! มึงก็เหนือกว่ากูทุกครั้ง!!!! ทำไมวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!"

แม็กซ์นั่งคุกเข่าหัวระนาบกับพื้นและทุบพื้นดิน น้ำตาได้ไหลออกมา เป็นการร้องไห้จริงๆ เอ็มและสิทได้แต่มองสถาพของชายที่อยู่ตรงหน้า

บาดแผลที่เต็มไปทั้งตัว ฝนที่ตกลงมานำพาเลือดของเขาให้ไหลลงไป นัยน์ของเอ็มได้สะท้อนภาพเหล่านั้น…

และแสงสีส้มจากเปลวเพลิงก็เหมือนกับแสงของพระอาทิตย์ยามเย็นเมื่อตอนนั้น………….

เอ็มกำมือขวาแน่นและวิ่งเข้าไปดึงคอเสื้อของแม็กซ์ขึ้นมา---

"มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่เคยพยายามอะไรเลย! ทั้งตอนที่เป็นเพื่อนกับมึงกูพยายามแทบตายที่จะเอาตัวเองที่ไม่มีอะไรจนมาอยู่ในระดับเดียวกับเอ็ง ตอนที่คบกับนิรันท์ก็พยายามแทบตายเพื่อกดความรู้สึกที่อยากเอาคืนที่พวกเอ็งแกล้ง! กูก็พยายาม! พยายามจนแทบตาย!! แต่ก็ไม่ได้! กูคิดถึงจิตใจมึงไง พอจะเอาคืนภาพอดีตที่เราเล่นด้วยกันมันก็หวนคืนมา!!! ไอ้xัสเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!"

การระร้องของสองเพื่อนสนิทได้ออกมาพร้อมกัน ขาของเอ็มกลับมาไร้เรี่ยวแรงอีกครั้งก่อนจะทิ้งตัวลง เอ็มและแม็กซ์ล้มนอนลงบนพื้นที่ฝนร่วงหล่นลงมา และร้องไห้ด้วยกัน…………..

"เอ็มกูขอโทษ กูขอโทษที่ทำไป-----"

"แม็กซ์กูขอโทษ กูขอโทษที่ทำตามสัญญากับมึงไม่ได้----"

สิทมองทั้งสองก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ และกล่าวบางอย่างออกมา……….

"ความรักที่ทำให้มิตรภาพพังทลาย...แต่ความเกลียดชังทำให้มิตรภาพกลับมาสินะ…"

คำๆ นั้นเมื่อทั้งสองได้ยินก็ยกยิ้มออกมา

"เรา...คงจะกลับไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้จริงๆ สินะ…"เอ็ม

"อ่า………..งั้นมาทำให้ทุกอย่างมันจบกัน---!!"แม็กซ์

สิ้นเสียงทั้งของก็ลุกขึ้นมาและเตะไปยังแต่ละคนจนกระเด็นแยกจาก

เมื่อตั้งตัวได้ก็ดีดตัวเองเข้าหากันอีกครั้ง แม็กซ์เปิดด้วยการฟาดหมัดขวาไปกลางลำตัว แต่ก็ถูกมีซ้ายของเอ็มรับไว้ได้ และส่วนกลับไปด้วยมือขวา

แม็กซ์เอียงคอหลบและกระแทกหน้าผากเข้าใส่ จนเอ็มเวียนหัวนิดหน่อย แม็กซ์อาศัยจังหวะที่ล้มลงเตะซ้ำเอ็มอีกที

"อ๊ากกกกกกกก---อั่ก!"

กรอก!...เอ็มกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บปวดเพื่อทนอาการและใช้เท้าเตะไปที่ขาของแม็กซ์จนล้ม

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!???"

"ทีนี่ตากูบ้าง!"

เอ็มลุกขึ้นมาและเตะไปที่ท้องแม็กซ์หลายต่อหลายครั้ง

"นี่เรื่องที่ชวนกูโดดเรียนคอมฯ! นี่เรื่องที่ไม่คืนเงินกู! นี่เรื่องที่ค้างลูกแก้วกู!"

เพราะคำพูดติดเล่นของเอ็มทำให้แม็กซ์ยิ้มออกมาหลายต่อหลายครั้ง 

แม็กซ์กำโคลนไว้ในมือและสาดใส่หน้าของเอ็มจนเข้าตา---

"ไอ้เxี้ยยยยยยยยยยยยย"

"ส่วนนี่ไม่ให้กูลอกการบ้าน!"

แม็กซ์ลุกขึ้นและซัดไปที่หน้าพร้อมคำพูดติดเล่นเช่นเดียวกับเอ็ม แต่เขากลับยิ้มออกมา…………

สิทที่มองทั้งสองก็ยิ้มเจื่อนๆ แล้วคิดว่าพวกมันเล่นบ้าอะไรเนี่ย?

"นั่นคงเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์น่ะครับ"

ครูวิซที่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงพร้อมถือร่มใบหนึ่งในมือ น้ำเสียงเขาดูดีใจขึ้นหลังจากเห็นภาพตรงหน้ามาสักพัก

"ยังไงเหรอครับ?"

"สมองของมนุษย์จะปรับความทรงจำเมื่อสภาพจิตใจในตอนนั้นแย่ในถึงขีดสุด ซึ่งน่าจะเวลานี้ อย่างเช่น 'การดึงความทรงจำดีๆ ให้กลับมาในเวลาที่เลวร้าย' น่ะครับ เวลานี้พวกเขาน่าจะกำลังย้อนความหลังของตัวเองอยู่ เป็นภาพที่หายากนะครับ สมควรค่าแก่การรับชมมากครับ"

สิทพยักหน้าแปลว่ารับรู้แล้วก่อนจะหันไปสนใจทั้งสองคนที่กำลังทะเลาะกันอย่างมีความสุขอีกครั้ง………..

…..

….

…

..

.

3 วันผ่านมาเอ็มเนื่องจากบาดเจ็บหนักจึงต้องพักตัว จริงๆ ต้องเป็นอาทิตย์หรือเดือน แต่เขาขอออกมาก่อน

เมื่อมาโรงเรียนเอ็มเองก็ตกใจมากที่เมื่อ 3 วันก่อนทั้งตึกพัง ทั้งไฟไหม้ และอื่นๆ แต่กลับไม่มีอะไรแปลกไป

ตึกกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่มีรอยไฟไหม้อะไรเลย ว่าแต่เมื่อคืนนั้นก็ดูเหมือนไม่มีคนสนใจหรือมีรถดับเพลิงมาเลยด้วย…..

เอ็มคิดไปคิดมาก็คิดได้อย่างเดียวเลย….

"โรงเรียนนี้แม่งปริศนาโคตรเยอะ"

เขายิ้มเจื่อนๆ และเกาหัวแกรกๆ เมื่อเดินเข้ามาในโรงเรียนคนส่วนมากก็ทักทายเขาประมาณว่า "หายไปไหนมา" "ผ้าพันแผลเต็มตัวเลยอ่ะ?" และ "เป็นห่วง" นั่นก็ทำให้เอ็มมีกำลังใจขึ้นเยอะที่มีคนห่วงตนเอง

พอเดินจะมาจอมคิวร้านเจ๊จิบก็มาเจอสิทเข้า...ในชุดลูกเสื้อ

ใช่สิทยังแค่ม.3 แล้ววันนี้ก็วันพุธจึงต้องใส่ไปตามระเบียบ

"ฮ่าๆๆๆๆ ชุดเอ็งแม่งโคตรเหมาะ"

เอ็มชูนิ้วโป้งไปให้พร้อมยิ้มออกมา

นั่นก็เหมือนการล้อเลียนทำให้สิทโกรธนิดๆ และตอบกลับมา

"ใครครับ?"

สิทเอียงคอทำเป็นไม่รู้จัก---

"เฮ้ยยยยยย อย่าลืมกันดิ?!!!"

"โอ๊ะ...เอ็มนี่หว่า อืมๆ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"

"ได้ข่าวแค่ 3 วันก่อนเองนะเฟ้ยยยยย"

เพี๊ยะะะะะะะ!! พัดทำเล่นจากฟิวเจอร์บอร์ดที่เอ็มทำเล่นๆ ตอนพักอยู่บ้านได้ตบไปยังหัวของสิทเป็นการตบมุข…

สิทเบิกตาขึ้นด้วยความตื่นใจ!??!!!!

"เย้!! ในที่สุดนิยายเราก็จะมีตัวตบมุขจริงๆ จังๆ แล้วสินะ!"

สิทกอดอกพยักหัวงิกๆ ด้วยควาทปลื้มปิติก่อนจะเช็ดน้ำตา(ปลอม)

"อย่าเล่นน้ำตาปลอมสิฟะะะะะ---ว่าแต่ใครเป็นตัวตบมุขฟะะะะะะะะะะ!!!"

หลังจากการเล่นตลกคาเฟ่? ของทั้งคู่จบลง สิทและเอ็มก็ได้ไปนั่งเล่น ตรงใต้ต้นไม้ข้างๆ ตึกม.4

"แล้วเป็นไงบ้าง…"

สิทกล่าวเปิดประเด็นก่อน

เอ็มทำสีหน้าเศร้าลง….

"หลังจากนั้นตูก็สลบลงตามที่เอ็งเห็น...หลังจากตูตื่นขึ้นทางโรงบาลก็แจ้งพ่อกับแม่ตู ไม่นานผอ.ก็เข้ามา…."

"พี่นัท---ผู้อำนวยการอ่ะนะ?"

"อ่า เขามาเล่าเรื่องทั้งหมดน่ะ ผู้มีพลังจิตจะมีสมองที่ผิดปกตินิดหน่อย แต่พอคนของทางการไปตรวจร่างกายมันก็ไม่พบความผิดปกติเหล่านั้น"

สิทได้ยินก็ขมวดคิ้วด้วยความสนใจก่อนที่เอ็มจะเล่าต่อ

"ผอ.ได้สันนิษฐานว่าเป็นฝีมือของ 'ครูที่อยู่ในโรงเรียนนี้' ยิ่งตอนที่มันเผลอพูดออกมาว่า 'พวกเรา' ที่ครูวิซได้ยินก็ยิ่งรู้ได้...ที่นี่..โรงเรียนแห่งนี้ 'ผู้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติ' ไม่ได้มีแค่เรา…"

สิทครุ่นคิดสักพักก่อนจะกล่าวตอบ

"อืม...ก็อาจจะใช่ พี่นัทเคยบ่นให้ฟังอยู่ว่า 'มีครูที่นี่ไม่ชอบขี้หน้าเขา' น่ะ"

"พี่นัท???"

"ไม่มีอะไร…."

"ต้องมีดิเฮ้ย! พี่นัทนั่นน่ะว่าบอกนะว่าเป็นผุ้อำน---"

เอ็มพูดไม่ทันจะจบ...สายลมที่พัดพายมา สายลมที่เย็นสบายและอบอุ่นได้เข้ามาปะทะ แต่ทั้งสองก็ต้องเอามือปิดบังไว้ ไม่เช่นนั้นได้มีฝุ่นเข้าไปในดวงตาเป็นแน่

เมื่อสายลมได้หายไป เอ็มเอามือมาออกพร้อมกับเห็น 'ทั้งสอง' ใช่---แม็กซ์และนิรันท์ ทั้งสองได้เดินผ่านเอ็มไป---

แม้ใจอยากจะเข้าไปหาใจจะขาด แต่ร่างกายได้หักห้ามไว้ มือที่ยืนออกไปถูกมืออีกข้างจับเอาไว้ 

สิทได้แต่เงียบแล้วมองดู....

และเอ็มได้ตัดสินใจเดินออกไปอีกทางหนึ่งโดยที่ติดตามมาด้วย 

น้ำตาได้ร่วงหล่นลงมาในยามเข้า ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าแต่เป็น 'ความหวัง' 

สิทลังเลนิดหน่อยก่อนจะกล่าวออกมา------

"อ่า...ฉันเองได้ยินมาผ่านๆ น่ะ เมื่อ 2 วันก่อนแม็กซ์มันไปบอกชอบนิรันท์ตรงๆ ข้างกลางสนามโต่งๆ เลยล่ะ ตอนนั้นมีทั้งคนถ่ายคลิปไว้ แล้วเอามาเล่าสู่กันฟังสุดท้ายทั้งคู่ก็ตกลงเป็นแฟนกัน ที่แม็กซ์มันทำแบบนั้นคงเพราะอยากจะบอกกับเอ็งมั้งว่า…. 'จะขอดูแลเธอให้ถึงที่สุดเอง…' "

เอ็มที่ได้ยินก็หันหลังไปมองทั้งคู่

เขาเช็ดน้ำตาของตนเองก่อนจะเผยให้เห็นรอยยิ้มและพูดออกมา---

"ขอให้มีความสุขนะ"

และไม่หันหลังกลับไป----

นิรันท์---เธอได้หันหลังมาก็ไม่เจออะไรพิเศษ เธอเจอแค่แผ่นหลังของชายสองคน ซึ่งหนึ่งในนั้นกลับชวนให้เธอตื่นใจแปลกๆ และยิ้มออกมา

"มีอะไรเหรอนิรันท์"

"ไม่มีอะไรหรอก! แค่เห็นว่าเขาคนนั้นคล้ายกับคนๆ นึงที่เคยสนิทด้วยน่ะ"

"เห คิดจะนอกใจฉันเหรอ~~~"

"บ้าเหรอ! ตะ แต่เมื่อก่อนทำไว้เจ็บแสบมากนะ?! วันนี้เราขอเอาคืนเรื่องเมื่อตอนนั้นล่ะเตรียมใจไว้ด้วย!"

นิรันท์ยิ้มแบบน่ากลัวออกมา ทำเอาแม็กซ์ขนลุกเลย

หวังว่าเธอจะไม่รุนแรงกับเรานะ...แต่เราทำเธอก่อนหนิ สมแล้วล่ะกับคำว่า 'กรรมตามทัน' แต่ก็….

"หึหึ จะรอเลยล่ะ"

แม็กซ์เข้าหยิกแก้มนิรันท์จนเธอหยุดยิ้มไม่ได้ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปต่อ...ด้วยกัน

กลับมาทางสองชายหนุ่ม สิทได้คิดอะไรบางอย่างออกก่อนจะถามเอ็มไป---

"เอ่อเอ็ม?"

"อะไร?"

" 'คำตอบ' ลำดับที่สองนี่ได้ความหมายว่าอะไรล่ะ?"

"อ๋อ ได้คำว่า 'เฉพาะ' น่ะแล้วมันแปลว่าอะไรเนี่ย?"

ว่าไปสิทก็หยิบจดหมายสีดำออกมา

เอ็มรับจดหมายและเปิดมันออกก่อนจะแก้โจทย์---

"หืม?"

"อะไร?"

"มันได้คำว่า 'แสงสว่าง' "

ไม่ใช่แค่เอ็ม สิทเองก็ตกใจกับ 'คำตอบ' ลำดับที่สาม

" 'มอง' 'เฉพาะ' 'แสงสว่าง'...........? "

สิทไม่จำเป็นต้องคิดเขาวิ่งขึ้นไปบนตึกของม.4 จนไปถึงดาดฟ้าบริเวณ 'ห้ามขึ้น'

เอ็มที่ตามมาเขาหอบเล็กน้อยก่อนจะถามสิทกลับไป

"เอ็งมาทำอะไรที่ห้ามขึ้นเนี่ย? ถ้าครูมาเห็นเราตายแน่!?"

"เอ็ม...ดูที่นั่นสิ"

สิทชี้นิ้วไปยัง 'ตึกอำนวยการ' เขาชี้ไปยังสัญลักษณ์ของโรงเรียน 'ตะวันและจันทราที่ขึ้นสู่ฟ้า' อันเป็นแสงสว่างที่มอบให้ดวงดาว ทั้งสองยาม 'ยามกลางวัน' และ 'ยามกลางคืน'

เอ็มที่ได้เห็นสิ่งที่สิทกำลังจะสื่อก็ขมวดคิ้วขึ้น---

" 'มองเฉพาะแสงสว่าง' หมายถึงอย่างนี้เองสินะ"

" 'ตะวันแหละจันทราที่ขึ้นสู่ฟ้า?' ธิดา...รุ่นพี่จะสื่ออะไรกันนะ?

'อย่าเป็นเหมือนเธอ' เหรอ……………?"

--จบ--