ห้องเรียนผู้วิเศษและพรหนึ่งประการ

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 : เปิดก่อนได้เปรียบ

สิทกลับมาบ้านก่อนเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักเรียน 

ดูเหมือนวันนี้พ่อของเขาไม่อยู่บ้าน จึงเป็นการโชคดีที่เขาไม่จำเป็นต้องกระโดดลงจากชั้นสองเพื่อออกจากบ้าน

จากเมื่อวานครูวิซได้บอกสิ่งที่ต้องเตรียมเบื้องต้นไป แต่หลักๆ เลยคือ 'ร่างกาย' จงเตรียมร่างกายให้พร้อมสำหรับการเรียน เมื่อทำธุระเสร็จก็เวลา 1 ทุ่มพอดิบพอดี

สิทจึงตรงไปยังโรงเรียนของตน---

…..

….

…

..

.

.

มาถึงโรงเรียนไทย-ญี่ปุ่นศักดิ์ดาวิทยาคม สิทได้มาทางหลังตึกม.4 ก่อนจะเอ่ยคีย์เวิร์ด

"เราคือเงาที่รับใช้แสงสว่าง"

เมื่อประตูที่ต่อต้านกฎฟิสิกส์เปิดออก สิทได้ลงไป---

เมื่อมาถึงเสียงเจี๊ยวจ๊าวได้ดังขึ้นเสมือนห้องเรียนปกติ ก่อนที่ทุกคนจะเงียบลง

สิทเดินไปนั่งที่ของตนซึ่งอยู่ล่างซ้ายสุดของห้อง ข้างหน้ายังไม่มีคนมา ข้างขวาเป็นผู้หญิงน่าจะรุ่นพี่ม.4 รู้สึกจะชื่อ สินนท์ หรืออะไรสักอย่างเนี่ยแหละ

"เอ่อ…"

"ไม่ต้องมาคุย…"

การทักทายครั้งแรกของทั้งคู่… ดูเหมือนเธอดูจะไม่ชอบขี้หน้าสิทตั้งแต่ต้นนะ

"จะคุย"

"เอ๊ะ!"

เธอดูมีน้ำโหก่อนจะควบคุมสติตัวเองได้ทัน แล้วกลับไปอ่านหนังสือของตนต่อ

"ชอบอ่านหนังสือเหรอครับ?"

"........."

ไร้เสียงโต้ตอบ...นั่นทำให้สิทมองไปยังปกหนังสือ---

[นางเงือกผมเงินกับพระจันทร์ทั้งเจ็ด]

เป็นหนังสือที่แปลกจริงๆ

แต่ความแปลกนั้นก็ทำอะไรสิทไม่ได้ เพราะการที่อยู่ๆ พี่ที่ตัวเองรู้จักเรียกมาโรงเรียนตอนกลางคืนแล้วมาเจอคนใส่หน้ากากแปลกๆ แล้วต้องมาหนีกระสือทั้งคืน สุดท้ายต้องมาจบที่ห้องพิเศษซึ่งอ้างว่า 'มีแต่ผู้เหนือธรรมชาติ' 

ความแปลกแค่นี้ทำอะไรหัวใจราชสิงห์ที่เจอแต่สิ่งแปลกๆ ดวงนี้ไม่ได้อีกแล้ว

"ชอบนางเงือก? มันก็เรื่องหลอกเด็กเนะ…"

อึก!? เธอดูมีท่าทางโต้ตอบก่อนจะตัดสินใจเมินสิทอีกครั้ง

"ว่าไปนางเงือกก็แค่ 'เรื่องเล่า' แหละ มันจะไปมีจริงได้ไง?"

สิททำเป็นไม่สนใจแล้วพูดเยาะเย้ย

ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างหยุดเงียบ---ทำให้สิทเริ่มสัมเกต

"นายว่าไงนะ!?"

"หา?"

รุ่นพี่ม.4 ที่ใส่แว่นท่าทางดูเรียบร้อยได้ลุกขึ้นแล้วดึงคอเสื้อของสิทเข้าหาตน---

"นางเงือกไม่มีจริง? ความคิดสมัยไหนแล้ววะ? ไม่ว่าประยุโรป,อังกฤษ,ญี่ปุ่น หรือไทย เองก็มีเรื่องราวเกี่ยวกับนางเงือกกันทั้งนั้น! แล้วนางเงือกน่ะไม่จำเป็นต้องเจาะจงแค่มีส่วนล่างเป็นปลาซะหน่อย!? ยังมีหลายตำนานที่ว่า 'นางเงือกจะมีส่วนล่างเป็นงู' แล้วคนในบางกลุ่มในประเทศจีนหรือเวียดนามจะเรียก 'มังกร' ว่า 'เงือก' ด้วยซ้ำ!? นายไม่รู้อะไรอย่ามาพูดล่ะ!!!"

ก่อนที่จะพูดไปมากกว่านี้ มีรุ่นพี่ม.4 อีกคนหนึ่งมารับตัวไป---

หลังจากเธอใจเย็นลง เพราะความช่วยเหลือของทุกๆ คนทำให้สิทต้องกล่าวขอโทษ ซึ่งเธอเองให้อภัยและได้แนะนำตัวเอง เธอมีชื่อว่า 'ริว' อยู่ห้อง 4/1 ซึ่งเธอเองเชื่อในเรื่องตำนานต่างๆมาก

นอกจากนั้น คนอื่นๆ ก็ถือโอกาสแนะนำตัวเองไปเลย

ซึ่งส่วนใหญ่ ไม่สิ ทั้งหมดแม่งก็ม.4 หมดเลย….

"โฮะๆๆๆ การกระทำที่แปลกใหม่จะทำไปสู่ผลลัพธ์ที่ดีสินะครับ!"

อยู่ๆ เสียงหัวเราะที่กวนประสาทเฉิงความน่ากลัวก็ได้ดังขึ้น

สิทมองไปยังครูวิซก่อนจะสังเกตคนอีกสองคนที่ละสายตาจากกัน

"วันนี้มีเหตุสุดวิสัยเกิดขึ้น เพราะงั้นวันนี้จะยังไม่สอนอะไรครับ ต้องขออภัยจริงๆ"

ครูวิซก้มหัวลง ถึงหลายๆ คนจะบอกให้เงยหน้าขึ้นแต่เขาก็ยังก้มหัว ในฐานะครูที่ขอโทษศิษย์จริงๆ

และสุดท้ายก็จบด้วยการที่ปล่อยให้กลับไปโดยที่ไม่ได้สอนอะไร ส่วนมาก็ดีใจนะ แต่สีหน้าของริวดูไม่ดีใจจนสิทสังเกตได้

สิทเองก็ยอมกลับแต่โดยดี 

เมื่อทั้งหมดกลับไป ในห้องมีแค่ 'เอ็ม' และ 'แม็กซ์' แล้วครูวิซได้นั่งโต๊ะของตนโดยให้อีกสองคนยืนตรงหน้า

"แล้ว….จะทำยังไม่ต่อล่ะครับ?"

"มันก็ต้องแจ้งตำรวจน่ะสิครับ!?"

ครูวิซเปิดคำถามกับทั้งคู่

เอ็มเสนอทางออกของตนเองกับเขา โดยที่แม็กซ์เองไม่สนใจเรื่องนั้น เขาสนเรื่อง 'การมีอยู่ของห้องนี้' มากกว่า

"เอ๋~ฉันไปจริงๆ ใครจะให้เงินค่าขนมนิรันท์ล่ะ? ว่าแต่คุณคือใคร? แล้วนี่มันห้องอะไรเนี่ย?~~~"

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเสมือนตัวเองเหนือกว่าทุกคนในนี้ ในขณะที่มองไปโดยรอบ

"ไอ้เลวเอ้ยยยย!!"

เอ็มยังคงโกรธแม็กซ์อยู่ และเข้าไปกระชากคอเสื้อเข้ามา

"เฮ้ยไอ้หน้ากาก? เห็นว่าเป็นครูไม่ได้สอนศิษย์เอ็งรึว่าอย่าหาเรื่องคนอื่นน่ะ?"

แม็กซ์หันไปขึ้นเสียงกับครูวิซ ส่วนตัวเขาเองก็ได้กุมขมับก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลงอีกครั้ง

"ครับ… ผมสอนเขาเองกับตัว และเขาจะไม่ทำอย่างนั้นกับใครแน่…"

คำพูดนั้นทำให้เอ็มต้องตกใจ แม็กซ์แสยะยิ้มออกมา

การที่ครูวิซพูดอย่างนั้นออกมาก็หมายความว่าเขาไม่ประสบความสำเร็จในการสอนเอ็มให้เป็นไปแบบที่ถูกต้อง

ทว่า….

"แต่ว่าการกระทำนั้นในทางกฎหมายผมยังรับไม่ได้ครับ!"

คำที่ขึ้นต้นขึ้นมาทำให้เอ็มดีใจขึ้น---

แม็กซ์ทุบโต๊ะอย่างโกรธเกรี้ยวก่อนจะพูด

"หา? ฉันไม่ได้ผิดอะไรซักหน่อย นิรันท์เองก็ยอมรับข้อตกลง มันก็ไม่ต่างอะไรกับขายตัว---"

"ถ้ายังไม่ถึงอายุสิบแปดปีบริบูรณ์จะถูกนับว่าพรากผู้เยาว์ แม้จะยอมรับโดยทั้งสองฝ่าย 'หาก ผู้ใดเพื่อสนองความใคร่ของผู้อื่น เป็นธุระจัดหา ล่อไป หรือพาไปเพื่อการอนาจารซึ่งชายหรือหญิง ต้องรับโทษจำคุกตั้งแต่หนึ่งปีถึงสิบปี และปรับตั้งแต่สองพันบาทถึงสองหมื่นบาท' ตามมาตรา 282 ประมาณกฎหมายอาญา"

กรอด…! แม็กซ์ยังกัดฟันแน่นพร้อมความคิดที่ว่าอาจจะแพ้ได้ แต่เขาก็คิดบางอย่างได้และหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"เรอะ? แล้วถ้าฉันโดนจริงเรื่องที่มี 'ตัวประหลาด' อย่างพวกเราอยู่จะได้แดงขึ้นมาเรอะ?"

" 'เราคือเงาที่รับใช้แสงสว่าง'...คิดว่าแสงสว่างจะไม่รู้เรื่องในเงาเหรอ?"

ครูวิซเอียงคอเฉิงถามกลับไป

ใช่---ถึงเรื่องที่ว่า 'มีห้องเรียนที่รวมสัตว์ประหลาดอยู่' ถูกเผ่ยแพร่ออกไป ยังไงทางรัฐบาลที่รู้เรื่องและเป็นคนที่ปิดให้เป็นความลับเองก็ต้องออกมาแก้ข่าวเองอยู่แล้ว 

เมื่อเห็นดังนั้นแม็กซ์ได้รับรู้ถึงความสิ้นหวังแล้ว...แต่เขากลับยิ้มออกมา

"เฮ้ๆ สำหรับเรื่องนั้นน่ะจะดีแล้วเหรอ? ถึงแสงจะรู้เรื่องของเงา แต่ประชาชนธรรมดาๆ ก็จะเริ่มเกิดความสงสัยในใจนะ แล้วยิ่งถ้ามีการปิดข่าวก็ยิ่งทำให้สงสัยขึ้นไปอีก คงอีกไม่กี่ปีต่อจากนั้นหรอกประเทศได้วุ่นวายแน่"

"......"

ครูวิซครุ่นคิดกับคำพูดนั้นสักพักก่อนแม็กซ์จะกล่าวต่อ

"งั้นมาหาทางครึ่งต่อครึ่งมั้ย?"

"มันคงเป็นทางเลือกเดียวแล้วล่ะครับ"

"หาอะไรซักอย่างทำโดยเสนอทางเลือก ถ้าไอ้กากนั่นแพ้แกต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ ไม่งั้น 'พวกเรา' ไม่อยู่เฉยแน่!"

"แล้วถ้าชนะล่ะ?"

"ฉันจะไม่ยุ่งกับนิรันท์อีกเลย"

ครูวิซสงสัยกับคำว่า 'พวกเรา' นิดหน่อยก่อนจะตอบตกลงไปแต่โดยดี 

เมื่อออกมาข้างนอก---ทางเดินระหว่างตึกม.4 กับม.5 

ระหว่างที่ออกมาเอ็มเองก็ดูท่าทางไม่ค่อยจะดี เพราะเป็นห่วงถ้าตัวเองพลาดจะเป็นยังไง นิรันท์จะเป็นยังไงต่อ?

________________________________________

"เรื่องเล่า...มันมีอยู่ว่า…."

"ที่โรงเรียนแห่งนี้ตอนกลางคืน"

"มักจะมีเสียงร้องโหยหวนในกระจกสักแห่ง…"

"ว่ากันว่าเคยมีนักเรียนทุนด้านคณิตศาสตร์รับภาระความเครียดไม่ไหวและฆ่าตัวตาย"

"แต่ก่อนตาย เธอได้ทิ้งจดหมายไว้ในด้าน 'โจทย์' ที่อยู่ในกระจก"

" จงหาคำตอบทั้งสามของเธอซะ "

________________________________________

เสียงที่ถูกปล่อยออกมาจากทั่วทุกทิศในยามวิกาลที่ดูน่ากลัว

แม็กซ์ปรบมือด้วยความประทับใจ

"โห้~เป็นการแสดงที่สุดยอดเลยนะ"

"อาจเป็นแค่การแสดงสำหรับคุณ แต่มันเป็นเรื่องราวสำหรับพวกเรา---ภารกิจของฝั่งเราคือการ 'หาคำตอบทั้งสามที่ถูกซ่อนในกระจก' โดยทีอีกฝ่ายจะต้องขัดขวางไม่ให้หาคำตอบเจอ เวลาสิ้นสุดคือ 5 ทุ่มเมื่อถึงเวลาแล้วฝ่ายที่หาคำตอบยังหาไม่หมดอีกฝ่ายจะชนะทันที"

เอ็มพยักหน้ารับ แต่แม็กซ์ครุ่นคิดก่อนจะเสนอออกมา

"มันก็ใช้ได้นะแต่ฉันขอเพิ่มกฎ 'ให้ใช้ได้ทุกวิธี' "

ครูวิซพยักหน้าตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดมาก ถ้าเป็นปกติเขาจะหัวเราะแปลกๆ ออกมาด้วย แปลว่าครั้งนี้เขาโกรธจริงๆ

เมื่อใกล้จะเริ่มภารกิจ---ก็ได้มีคนนึงเสริมขึ้นมา

"เดี๋ยวก่อน…ขอผมเล่นด้วยสิ"

สิทเดินออกมาภายใต้ความมืดในโรงเรียน---

เอ็มและครูวิซดูตกใจนิดหน่อย กับการปรากฎตัวของสิท

แม็กซ์หยักไหล่เบาๆ ด้วยความมั่นใจพร้อมกับคำว่า 

"ได้สิ ยังไงฉันก็ชนะอยู่แล้ว"

ก่อนเริ่ม แม็กซ์ได้แยกตัวออกไปพร้อมเหตุผลที่ว่าขอลอบโจมตีแล้วกัน ครูวิซเองก็ได้กลับไปยังห้องเรียนและปล่อยให้สิทและเอ็มยืนอยู่ด้วยกัน

"นายเด็กเมื่อวานสินะ...เมื่อวานฉันเองก็ดูการสอบของนาย ขอโทษแล้วกันที่เคยว่านาย ฉันเอ็มยินดีที่รู้จัก"

"ไม่เป็นไร ผมอยู่ม.3 ชื่อสิท ไม่มีธอธง-สระอิ-การันต์ที่อ่านว่า 'สิทธิ์' แต่เป็นสิท"

ทั้งสองได้จับมือและทำความรู้จักกัน

สิทเล่นติดตลกนิดหน่อยแล้วดูเหมือนเอ็มจะหัวเราะด้วย

"โอเคสิท เราอยู่ห้องเดียวกันไม่ต้องมีมารยาทก็ได้คิดซะว่าเป็นเพื่อนไม่ใช่รุ่นพี่แล้วกัน"

"อืม….แล้วเอ็มไปมีเรื่องกับไอ้น่าหมั่นไส้นั่นได้ไง?"

สิทเผลอถามสิ่งที่ไม่สมควร ก่อนภาพเมื่อตอนกลางวันจะเข้ามาในหัวเอ็ม เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว

แต่เขาก็เล่าไปแบบไม่บอกรายละเอียดมาก

สิทเองที่ฟังก็ตกใจมากกับสิ่งที่ได้ยิน…

สีหน้าของเอ็มเศร้าถึงขีดสุด และก่อนที่จะมากไปกว่านี้สิทเองเลยเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเลย

"แล้วนายเป็น 'พวกเหนือธรรมชาติ' จริงๆ สินะ?"

"อ่า แต่นายที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นแบบไหนคงไม่เชื่อมากหรอก...ฉันเป็น 'ผู้ใช้พลังจิต' สามารถสร้างกระแสไฟฟ้าระดับต่ำได้เมื่อสมองมีการคำนวณน่ะ"

ทันใดนั้นนัยน์ตาของสิทก็เป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

เอ็มเองก็เหงื่อตกแล้วลองปล่อยไฟฟ้าออกมาให้ดู

เปรี้ยะๆ! แม้จะเป็นแค่ไฟฟ้าเล็กๆ แต่ก็ทำให้สิทดูสนใจมาก

"เท่! สุดๆ!!!"

"ฮะๆๆๆ ไม่มากขนาดนั้นหรอก…"

เอ็มหัวเราะแห้งๆ และยิ้มเจื่อนๆ ให้กับสิทก่อนที่สมาร์ทโฟนของทั้งคู่จะมีสัญญาณดังขึ้น

ตึ้ง! [เริ่มภารกิจ:ปล่อยตัว 'ผู้ค้นหา' อีก 5 นาทีจะเริ่มปล่อย 'ผู้ทำลาย' ออกมา โปรดระวัง]

เมื่อเริ่มภารกิจสิทได้วิ่งไปทางตึกม.5 ก่อน จนเอ็มต้องตามมา---

"จะไปทางนั้นทำไมน่ะ?!"

"ทิ้งจดหมายไว้ใน 'กระจก' ตึกม.5 ด้านหลังเป็นชมรมการแสดงควรค่าแก่การไปนะ"

"จะ---จริงด้วย!"

เอ็มตกใจกับสิทที่เปลี่ยนจากท่าทางเล่นๆ เป็นจริงจังในพริบตา แล้วยังหาทางที่ไม่มีอยู่จากศูนย์ได้ในแป๊บเดียว ถึงแม้อาจจะเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ควรค่าแก่การไปดูให้เห็นกับตาจริงๆ

เมื่อมาถึงโรงของชมรมการแสดง พวกสิทได้ไปทางด้านหลังเวที ซึ่งนั่นเองก็มีกระจกสำหรับแต่งตัวอยู่

"แล้วจะเอายังไงต่อล่ะ?"

เอ็มถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ สิทคิดสักพักก่อนจะบอกให้เอากระจกออกแล้วดูหลังกระจกดู

และเมื่อทำพวกเขาก็เห็น 'จดหมายสีดำ' สิทเบิกตากว้างกับมันอีกครั้ง

"ฮะๆๆ คงจะไม่มีพวกผีออกมาอีกนะ…"

"ถ้ามีเดี๋ยวฉันจะช็อตมันเอง เปิดก่อนเถอะ"

เมื่อเปิดออก กระดาษเก่าๆ ที่ทั้งแผ่นมีแต่ตัวเลขก็ได้เผยออกมา

"อะไรเนี่ย? มีแต่ตัวเลขทั้งนั้นเลย"

สิทเกาหัวด้วยความงุนงง แต่เอ็มกลับจับจ้องไปที่ตัวเลขพวกนั้นไม่ขยับ

"ทำอะไรน่ะ?"

"ตัวเลขพวกนี้ทำไมมันถึงเต็มหน้ากระดาษ? เมื่อลองลดจำนวนดูแล้วจะได้ตัวเลขหลักสิบ สามตัวพอลองมาแปลดูแล้วจะได้เท่ากับ…………. 'มอง'?"

สุดยอด สิทพูดเบาๆ กับความสามารถของเอ็ม ก่อนจะมีสัญญาณแจ้งอีกครั้ง---

ตึ้ง! ตึ้ง! 

[ปล่อยตัว 'ผู้ทำลาย' 'ผู้ค้นหา' จงระวัง]

[ 'ผู้ค้นหา' ได้คำตอบลำดับที่หนึ่ง 'ผู้ทำลาย' จงเร่งรีบ ]

ทั้งสองได้ยิ้มขึ้น พวกเขาทำสำเร็จในหนึ่งส่วนสามแล้ว

นิรันท์จะได้ไม่ต้องทำแบบนั้นอีกแล้ว!!

ทว่า………………

ตู้ม!!!!!!!!!!!!

เกิดเสียงระเบิดที่ดังสนั่นขึ้นจากตึกวิทยาศาสตร์---

"ซวยแล้ว!"

"อะ---อะไรเหรอ?"

"ตึกวิทยาศาสตร์มีแก้วที่สะท้อนเหมือนกระจกอยู่แล้ว ยิ่งมีสารเคมีที่พวกรุ่นพี่ทำขึ้นมา...มันก็เลยคงคิดว่าทำลายที่นี่ไปซะก็จบเรื่อง!?"

[ 'ผู้ทำลาย' ได้คำตอบลำดับที่สามไปแล้ว 'ผู้ค้นหา' โปรดชิงกลับมาในเวลาที่กำหนด ]

--จบ--