ห้องเรียนผู้วิเศษและพรหนึ่งประการ

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 : ชีวิตที่แสนมีความสุข? ของผู้ใช้พลังจิต

วันพุธในประเทศไทย โรงเรียนไทย-ญี่ปุ่นศักดิ์ดาวิทยาคม ชั้นมัธยมปลายที่ 4 ห้อง 2 นาย 'อนัยศันท์ บริกร' หรืออีกชื่อ 'เอ็ม' เบื้องหน้าเป็นนักเรียนดีเด่นด้าน 'คณิตศาสตร์' มีเพื่อนมากมาย ได้รับทุนจนจบมัธยมปลายถ้าได้เกรดไม่ต่ำกว่า 3.00…………….แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าชายคนนี้จะมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา….

ตั้งแต่เด็กๆ เอ็มพอตั้งสมาธิกับอะไรก็จะไม่กระแสไฟฟ้าเกิดขึ้นบริเวณหัว---ตอนเด็กๆ ยังพอควบคุมได้ แต่พอโตขึ้นมันเริ่มรุนแรง เอ็มมักจะโดนกีดกันและต้องย้ายโรงเรียนบ่อย และสุดท้ายขึ้นม.3 เขาได้ย้ายมาที่โรงเรียนแห่งนี้และเจอกับชายสวนหน้ากากแปลกๆ เขาได้แนะนำตัวเองว่า 'ครูวิซ'---

ไม่น่าเชื่อ เอ็มได้เจอและเรียนรู้เรื่องราวต่างๆ ที่เหลือเชื่อแล้วได้รู้ว่าพลังของตัวเองนั้นเป็น…… 'พลังจิต' ชนิดหนึ่ง

พลังจิต เบื้องต้นที่หลักสูตรบอกมา พลังจิตเป็นพลังรูปแบบใหม่ที่พึ่งค้นพบ ไม่รู้แหล่งที่มาที่แท้จริง แต่มี 2 ทฎษดีหลัก 1:ไวรัสชนิดใหม่ที่จะเกิดกับบางคนเท่านั้น 2:การวิวัฒนาการครั้งใหม่ของมนุษยชาติ ซึ่งก็แล้วแต่จะเชื่อ พลังจิตจะทำการจากการคำนวณของสมอง เมื่อสมองเริ่มทำงานอย่างเต็มที่ พลังจิตจะเริ่มทำงาน ซึ่งพลังจิตจะทำงานโดยหลักการ

สมองทำงานอย่างเต็มที่ + พลังจิตถูกปลุกออกมา(รู้ถึงความสามารถของตัวเอง) + เตรียมรับผลตอบรับของพลังจิตนั้นๆ = การใช้พลังจิตอย่างมีสิทธิภาพ

ครูวิซมีหน้าที่ค้นหา,สอนการใช้,บอกวิธีรับผลและทดสอบ เป็นอันจบภารกิจครูของการสอนผู้ใช้พลังจิต---

…..

….

…

..

.

.

ภายใต้ความร้อนจากแดดของประเทศไทย เอ็มหลังจากเลิกกิจกรรมหน้าเสาธงก็เดินไปร้านเจ๊จิบเพื่อหาอะไรกิน ซึ่ง……..จองคิวไม่ทัน

"อะไรมันจะซวยอย่างงี้วะ"

เอ็มบ่นเสร็จ ก็มีคนๆ นึงเดินมา---

"อ่าว! เอ็มจะแดรกข้าวเหรอ"

"เออสิ แต่จองคิวไม่ทัน"

ชายตรงหน้าเป็นเพื่อนของเอ็มคนนึง 

เอ็มเป็นคนทีเฟรนลี่แล้วก็มีเพื่อนเยอะ จึงทำให้มีแต่คนทัก

"เอ่อๆ ตอนเที่ยงตูต้องไปซ้อมบอลไม่มีเวลามาแดรกข้าวหรอก...เอ็งเอาไปเถอะ"

ชายตรงหน้ายืนบัตรคิวมาให้

เอ็มไม่อยากให้เสียน้ำใจจึงรับมาแล้วกล่าวขอบคุณ

เมื่อได้บัตรมาเอ็มก็ตรงไปหาเจ๊จิบแล้วสั่งข้าวทันที เมื่อหาที่นั่ง ซึ่งเต็มอยู่ดี………..

"คนอะไรจะซวยแบบตูฟะ!?"

กลุ่มผู้หญิงที่อยู่ห้องเดียวกันเมื่อเห็นเอ็มถือจานข้าวแล้วหาที่นั่งไม่เจอ พวกเธอจึงทัก

"อ่าวเอ็มหนิ? ถ้าไม่มีที่นั่งมานั่งกับพวกเราก็ได้นะ"

"อื้อ ขอบคุณพวกเธอมาก"

เมื่อนั่งลง พวกผู้หญิงกลุ่มนั้นก็เป็นเพื่อนกับเอ็ม พวกเธอจึงไม่เกรงมาก

"ว่าแต่เอ็มได้รู้ข่าวยัง?"

"อะไรเหรอ?"

"ก็ไอ้ที่ว่า 'มียัยร่าคนนึงอ่อยผู้ชายไปทั่ว พอผู้ชายเปย์ให้มากๆ แล้วก็ทิ้ง' น่ะ"

ทันใดนั้น เอ็มได้เบิกตากับข่าวนั้นก่อนที่เธอจะพูดต่อ

"น่าจะคนที่ชื่อ 'นิรันท์' ม.4/5 มั้ง เห็นว่าเป็นเด็กเสียด้วย…"

เอ็มกินข้าวได้แค่คำสองคำเขาก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไป---

"เอ็มจะไปไหนน่ะ?"

เอ็มเดินออกมาด้วยท่าทางรุกรี้รุกรนก่อนจะมีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น---

[ขออภัยเวลาสอนค่ะ ขอเชิญนางสาว 'นิราวดีย์ นาราญฐิกูล' มาที่ห้องผู้อำนวยการด้วยค่ะ ย้ำอีกครั้งนะคะ….]

เสียงเดิมๆ ที่ประกาศออกไปทั่น นางสาว 'นิราวดีย์ นาราญฐิกูล' อีกชื่อนึงคือ 'นิรันท์' หรือคนที่มีข่าวลือแปลกๆ อยู่นั่นเอง

และการที่มีประกาศเช่นนี้ยิ่งทำให้เกิดเสียงนินทามากขึ้นไปอีก เอ็มเองก็เดินไปที่ตึกอำนวยการ

ซึ่งจังหวะนั้นเองนิรันท์ก็เดินผ่านหน้าเอ็มไป….สายตาของเธอต่างจากเมื่อก่อนมาก----

---- ตอนป.5 เอ็มเองก็ไม่มีเพื่อน กลับกันเขาโดนรังแกบ่อยๆ ด้วยซ้ำ...แต่ในขณะนั้นก็มีเด็กคนนึงขึ้นมาปกป้องเอ็ม…

"เป็นผู้ชายแน่เหรอที่รังแกคนที่อ่อนแอกว่าน่ะ?!"

แม้รู้ว่าตนเด็กแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เธอก็กางแขนเพื่อปกป้องเอ็ม---

"ยัยนิรันท์!?"

"ออกไปดิวะจะปกป้องมันทำไม?"

"ไอ้ลูกตุ๊ดเนี่ยนะ พวกกูจะเอาให้หนักๆ เลย"

สิ้นสุดนิรันท์หมดความอดทนและเข้าไปซัดกับกลุ่มชายพวกนั้น คนอื่นๆ ที่ได้เห็นก็ต่างเชียร์พวกผู้ชาย 

และแล้วครูก็เข้ามา เอ็มและนิรันท์ก็ได้เข้าห้องปกครอง โดยที่คนที่แกล้งไม่โดนอะไรเลยเพราะว่าคนกลุ่มนั้นมีคนหนึ่งเป็นลูกของผู้อำนวยการ

เวลาต่อมา เอ็มก็ได้ย้ายโรงเรียนอีกครั้ง…

แม้จะในชั้นเรียนจะไม่ได้คุยอะไรกันมานัก แต่การกระทำของเด็กผู้หญิงที่ชื่อ 'นิรันท์' ในครั้งนั้นได้ตราตรึงใจของเอ็นไปแล้ว---

และเมื่อเจอกันอีกครั้ง….สายตาและบรรยากาศของเธอในตอนนั้นมันช่างต่างกันเหลือเกิน

สายตาที่เหมาะกับคำว่า 'สายตาที่สิ้นหวัง' และ 'บรรยากาศอันหนักอึ้ง' ทำให้เอ็มไม่กล้าที่จะทักเธอในเมื่อกี้

"อะไรกัน……."

เอ็มได้ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว…………

เมื่อเวลาผ่านไป...น่าจะเริ่มคาบแรกไปแล้วเอ็มยอมโดดเรียนเพื่อแอบรอนิรันท์

แต่เมื่อเธอออกมา เอ็มได้รวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อจะทักเธอ แต่ก็ไม่ได้ผล เขายังกลัวอยู่ดี

วินาทีนั้นเอ็มชักสีหน้าเศร้าลง………..

แต่พอเอ็มลองดูดีๆ แล้วนิรันท์ไม่ได้ตรงไปยังตึกม.4….?

"ทางนั้นมันตึกเรียนเก่าหนิ?"

เอ็มเอียงคออย่างฉงน 

ตึกเรียนเก่า สมัยก่อนมีการ 'ระเบิด' บางอย่างข้างๆ ตึกเรียนนั้น จึงได้ยกเลิกแล้วให้ตึกนั้นเป็นตึกเรียนเก่า เอ็มเองก็ไม่รู้รายละเอียดมาก 

ว่าไปเอ็มก็ตัดสินใจตามนิรันท์ไป……

เมื่อมาถึงหน้าตึกเรียนนิรันท์ได้ขึ้นไปข้างบนชั้น 3 ของตึกโดยที่เอ็มติดตามไปไม่ให้เธอรู้ตัว

แต่….เอ็มเองก็ไม่รู้ว่าการที่ตนตัดสินใจตามมาเนี่ยถูกหรือผิด...นิรันท์ สาวสวยที่เอ็ม 'แอบชอบ' ได้มาหาคนๆ นึง….

"ไง~นิรันท์คนสวย 'ของฉัน'~"

จำได้! เอ็มจำได้ดี มันไอ้คนที่แกล้งเขาตอนป.5 และเป็นตัวที่ทำให้เอ็มต้องย้ายโรงเรียน หัวหน้าแก๊งค์ที่เคยทะเลาะกับนิรันท์...ไอ้ 'แม็กซ์'

"ใครเป็นของนาย!"

แม้แม็กซ์จะโอบตัวนิรันท์เอาไว้ นิรันท์ยังคงผลักตัวแม็กซ์ออกอย่างดื้อดึง

แต่นั่นก็ยิ่งทำให้แม็กซ์นึกสนุกขึ้น

"อยากได้เงินใช่มั้ยล่ะ?----- 'ถอดเสื้อผ้า' ซะสิ~~~"

กรอด! เอ็มกัดฟันแน่น---

แม้สีหน้าจะเต็มไปด้วยความโกรธเคือง แต่เธอก็ยอมถอดตามที่มันบอก…

"ฮ่าๆๆๆ วันนี้ขอเหมือนเดิมนะ"

แม็กซ์พูดจบก็เริ่มถอดกางเกง และ……………………

เอ็มร้องไห้แบบเงียบๆ ออกมาหลังจากเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด...ใจของเขาได้สลายลง

ทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไม!!!

ในเวลา 30นาที 26วินาที เวลาแห่งความแค้นของเอ็มได้ตราตรึงไปในจิตใจ 

นิรันท์และแม็กซ์ที่กำลังใส่เสื้อก็ต่างคุยกันโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครแอบดูพวกเขาอยู่

"วันนี้นายทำสดดีนะที่เป็นวันปลอดภัย…"

"เอาน่าๆ วันก่อนใส่ถุงยางมันไม่มันส์เลยวันนี้ขอๆ หน่อยเถอะ"

แม็กซ์หัวเราะดังลั่นก่อนที่นิรันท์จะรับเงิน

แล้วก็แยกกัน……………

เอ็มมองไปยังนิรันท์ที่กำลังลงบันไดทั้งน้ำตา ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นแล้วหันไปทางแม็กซ์

"เออ...แล้วจะซ่อนไปถึงเมื่อไหร่?"

เอ็มตกใจเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป...เพราะอีกฝ่ายรู้ถึงตัวตนของเขาแล้วไม่จำเป็นต้องซ่อนต่อ

"อ๋อ~ไอ้เอ็มลูกตุ๊ดป.5?"

"เอ่อ...ไอ้เxี้ยแม็กซ์"

"อ่าว? ไม่ได้เจอหน้ากันทักทายแบบนี้รึ? ว่าแต่ที่มึงแอบมึงน่ะจิตว่ะ"

แม็กซ์เดินเข้ามาใกล้เอ็มเรื่อยๆ

จังหวะการหายใจของเอ็มเริ่มแปรปรวนขึ้นจน---

"มึงทำแบบนี้ทำไมวะ!?"

เอ็นทนไม่ไหวและเข้าไปสะบั้นหน้าแม็กซ์จนเลือดออกมุมปาก

แม็กซ์เช็ดมุมปากก่อนจะต่อยเอ็มกลับ---

"กูเห็นนิรันท์ไม่มีเงินตั้งแต่ประถมกูเลยเสนอทางออกให้เอง!"

"ตั้งแต่ประถม!? มึงทำแบบนั้นตั้งแต่ประถมเลยเหรอ!?"

เอ็มเข้าไปจับตัวแม็กซ์กดลงพื้นและล็อคไว้

"ใช่! กูข่มขื่นนิรันท์ตั้งแต่ประถมหลังจากมึงย้ายออก มาตลอด! กูชอบใบหน้าเมื่อตอนนั้นมาก!"

"ไอ้เxี้ยแม็กซ์!!!!! มึงไม่ได้ชอบนิรันท์มึงทำแบบนี้ทำไมวะ!"

"มึงสิ! กูชอบนิรันท์มาตั้งแต่ประถมแล้วเว้ย! กูตามจีบเธอมาตั้งนาน มึงเป็นใครอยู่ดีๆ มาแย่งนิรันท์ไปจากกู!"

"ไอ้สัสมึงก็ไม่ควรทำแบบนี้ป่าววะ!"

จังหวะนั้นกระแสไฟฟ้าได้ถูกปล่อยออกมา---

แต่แล้วก็ถูกขัดโดยไฟฟ้า 'สีดำ' ที่ถูกปล่อยออกมาจากแม็กซ์…..

"อะไรกัน!?"

"เฮอะ? คิดว่ากูจะไม่รู้เรอะว่ามึงเป็นตัวอะไร?"

ใช่---แม็กซ์เองก็ไม่ใช่คนธรรมดา 'ผู้ใช้พลังจิต' คือสิ่งที่เขาเป็นเช่นเดียวกับเอ็ม

แถมไฟฟ้าสีดำของแม็กซ์รุนแรงกว่าของเอ็มเสียอีก---

เอ็มพยายามถ่อยหลังเพื่อหนี แต่แม็กซ์ก็ขัดได้

"อย่าพึ่งหนีสิไอ้กาก!"

เปรี้ยงงงงง!! ไฟฟ้าสีดำได้กระจายไปทั่วตึก---

เอ็มโดนไปเต็มๆ คงไม่รอด...ถ้าโดนไปเต็มๆ อ่ะนะ

ดวงตาที่ถูกปิดโดยสัญชาตญาณถูกเปิดออกพร้อมแผ่นหลังของชายคนหนึ่ง----

"คะ---ครูวิซ!?"

"โฮะๆๆๆ ผู้ใช้พลังจิตที่พัฒนาด้วยตัวเองเหรอครับ? น่าสนใจดีแต่กรุณาอย่ามาทำร้ายศิษย์ผมด้วยครับ!---แล้วการที่คุณมาทำอนาจารในรั้วโรงเรียนแบบนี้ผมไม่ให้อภัยเด็ดขาด!!"

เสียงที่หนักแน่นครั้งแรก---ใช่ ครูวิซกำลังโกรธอย่างแท้จริง!?

--จบ--