ห้องเรียนผู้วิเศษและพรหนึ่งประการ

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 : วันหยุดอันแสนรื่นรมย์

หลังจากกลับบ้าน นาย 'เอกสิทธิ์ ราชสิงห์ทองคำ' หรือ 'สิท' ก็โดนพระบิดาบ่นยกใหญ่เรื่องที่ไปไหนมาดึกๆ ดื่นๆ

รู้สึกแปลกๆ แฮะ...เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่โดนบ่นเรื่องนี้เนี่ย…

แต่พ่อของสิทก็เข้าใจและปล่อยให้ไปนอน---

…..

….

…

..

.

.

วันต่อมา สิทตื่นขึ้นเขารู้สึกแปลกๆ ทำไม...ทำไมถึงได้รู้สึกสบายสุดๆ อย่างนี้นะ?

แล้วพอมองนาฬิกาก็พบว่า 9 โมงเช้าเสียแล้ว

"ไอ้คุณพ่อที่เคารพรักครับ! ทำไมไม่ปลุกผมมมมมมม!!"

หลังจากนั่นพ่อเขาก็ขึ้นมาบนห้อง และการวัดมวย?ปากก็ดำเนินขึ้น

สรุปได้ว่า...พ่อของสิทเห็นว่าเขากลับมาก็หลับเลยแปลว่าเหนื่อยมาก แถมร่างกายก็มีบาดแผลเล็กๆ ตามร่างกายด้วย คงคิดว่าสิทไปทะเลาะกับใครมา... ก็นับว่าปกติ พ่อของเขาจึงตัดสินใจให้สิทหยุดวันนี้…

เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว พ่อของสิทก็ออกไปทำงาน

สิทขึ้นมาบนห้องและทิ้งตัวลงโดยที่ไม่มีอะไรทำ

ในห้องของสิทไม่มีอะไรมาก เขามีแค่เตียงนอนกับชั้นหนังสือและคอมตั้งโต๊ะแค่นั้น 

ด้วยความว่างจัดสิทมองไปยังท้องฟ้าจากทางหน้าต่าง

"กระสือมีจริง...งั้นพวกผีก็คงมีจริงๆ แหละ…"

การที่สิทผ่านช่วงเวลาเมื่อคืนมาได้หมายถึงเขาได้เปิดโลกใหม่เรียบร้อยแล้ว

ว่าไปสิทก็ลองตรวจเช็คร่างกายดู ก็รู้สึกร่างกายมันหนักขึ้น ไม่เหมือนตอนเมื่อคืนเลย

"ครูวิซบอกว่าเราเองก็ 'เหนือธรรมชาติ' แต่ดูยังไงๆ เราก็คนธรรมดาแหละ"

เมื่อหลับตาลง สมาร์ทโฟนของสิทก็ดังขึ้น---

สิทรับสาย

"ฮัลโล?"

[โฮะๆๆ สบายดีนะครับ!]

เสียงจากปลายสายที่มีความสนุกสนานได้เปร่งออกมา

"คนใส่หน้ากากแปลกๆ?"

[กรุณาเรียกว่า 'ครูวิซ' ด้วยครับ! ตอนนี้ผมเป็นอาจารย์คุณแล้วนะครับ!]

น้ำเสียงที่ขึ้นมานิดหน่อยทำให้สิทยิ้มเจือนๆ

"ครับ"

[ที่โทรมาก็จะถามอาการน่ะครับ! พอดีท่านผู้อำนวยการสั่งห้ามผมออกมาจากห้องเรียนในตอนกลางวันน่ะครับ]

"ขอบคุณครับ ผมสบายดี"

[งั้นก็ดีครับ คืนนี้ 2 ทุ่มอย่าลืมมาเรียนนะครับ มีเช็คชื่อด้วยยย]

"ครับ...เดี๋ยวจะพยายามแบบออกมา---"

สิ้นสุด สิทได้เปลี่ยนสีหน้าทันทีก่อนจะถามกลับไป

"---แล้ว...กระสือ---อลิสาเป็นยังไงบ้างครับ?"

[...............คุณเป็นคนชั่งสังเกตคงจะได้ยินที่ท่านผู้อำนวยการพูด เธอหายจากสิ่งที่เธอเป็นแล้วครับ ซึ่งมันแปลกมากๆ]

"ยังไงเหรอครับ?"

[มันอาจจะหยุดอาการได้ แต่จากการตรวจร่างกายของทางการพบว่า 'คำสาป' ได้ 'หายไป' เสมือนไม่เคยมีอยู่เลยครับ ซึ่งไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลยครับ]

สิทยิ้มออกมา นัยน์ตาได้สะท้อนก้อนเมฆจากท้องฟ้าที่จับจ้อง ก่อนที่สิทจะกล่าวออกมา---

"---ครูวิซอาจจะไม่รู้……….'สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้น ไม่ใช่จะไม่เกิดขึ้น...บนโลกที่มีแต่ความวุ่นวายไม่เว้นวันแบบนี้อะไรมันก็เกิดขึ้นได้' "

เพียงเท่านั้นอีกปลายของสายได้เงียบไปสักพักก่อนจะหัวเราะออกมา

[โฮะๆๆๆ จริงๆ ด้วย! ยังไงคุณก็คนพิเศษสุดๆ อย่างลูกศิษย์สอนครูเนี่ยก็หลักการเดียวกันใช่ไหมครับ?]

"เข้าใจก็ดีแล้วล่ะครับ"

…..

….

…

..

.

.

สิทหลงไปในห้วงนิทราในยามเช้าอีกครั้ง ก่อนจะตื่นอีกทีก็รู้ว่าตอนนี้บ่าย 2 แล้ว

สิทตัดสินใจอะไรบางอย่างก่อนจะลุกขึ้นไปแต่งตัว 

สิทใส่เสื้อยืดสีดำ และใส่กันหนาวสีขาวมีลายสีแดง กางเกงยีนส์ง่ายๆ และรองเท้า Adidos (เซนเซอร์แล้วนะ) ก่อนจะออกไปล็อคประตูบ้านพร้อมเอามอเตอร์ไซค์คู่ใจออกไป

และสถานที่ ที่เขาตรงไปคือ 'โรงพยาบาล' 

เมื่อมาถึงหน้าห้อง 409 สิทสูดอากาศเข้าไปและเปิดประตูเข้าไป---

"อ่าว! พี่ชายวันนี้มาเร็วจัง"

หญิงสาวผมยาวถึงกลางหลังใส่ชุดผู้ป่วยที่กำลังนอนอยู่บนเตียงได้กล่าว

หรือก็คือ นาง 'ราชฏิกูล ราชสิงห์ทองคำ' หรือ 'เฟียร์' น้องของสิท….

"พอดีพ่อบอกให้หยุดน่ะ"

"เอ๋~~~ทำไมล่ะคะ?"

นิสัยเธอดูไม่เหมือนคนป่วยติดเตียงแบบนี้---

สิทกำมือแน่นก่อนจะยิ้มออกมาแล้วเอานิ้วชี้ไปที่ปากและหลับตาข้างหนึ่ง---

"ความลับนะจ๊ะ~❤"

"....................ขนลุกค่ะ"

อ๊ากกกกกกกกกกกน่าอายสุดๆ เลยโว้ยยยยยยยยยยยย

สิทได้แต่คิดถึงความผิดของการที่ตัดสินใจพลาด กะจะให้กำลังใจน้องสาว โดยทำแบบที่ตัวพี่สาวทำในนิยายหรือมังงะ(เองจะทำ ทำแมวอะไรในเมื่อเองผู้ชาย) แต่เหมือนจะพลาดครั้งใหญ่เลย

สีหน้าที่ท่านน้องสาวแสดงออกมาไม่ใช่ความเคารพหรืออะไรมีแต่ความนิ่งสนิท แถมสายตาที่บอกว่า 'เล่นอะไรเนี่ย' สิทพึ่งโดนครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา

"พี่ค่ะถ้าไม่อยากให้น้องสาวที่เคารพท่านพี่อยู่ได้แปรเปลี่ยนไปเป็นน้องสาวสุดน่ากลัวในสายตาพี่ล่ะก็...กรุณาอย่าทำแบบนั้นอีกนะคะ"

"ครับ! กระผมนายเอกสิทธิ์จะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกแล้วครับ!"

"เยี่ยมคะ~~~"

รอยยิ้มที่ออกมาจากเฟียร์ทำให้สิทดีใจขึ้น

สรุปใครพี่ใครน้องกันแน่ฟะ!

แต่ยังไงเฟียร์ก็น่ากลัวอยู่ดี….

"แล้วพี่มาทำไมเหรอคะ?"

"มาหาน้องไง"

"มะ-ไม่ต้องลำบากมาก็ได้คะ มาแค่เดือนละครั้งสองครั้งก็พอค่ะ"

"ไม่...ตั้งแต่ 'แม่' ไปร่างกายเธอก็ทรุดโทรมลง...ถ้าน้องไม่สนตัวเองอย่างน้อยให้พี่มาเพื่อเยียวยาจิตใจน้องด้วยเถอะ"

"เฮ้อ….เข้าเรื่องนี้อีกแล้วสิ"

ใช่---แม่ของสิทและเฟียร์ ได้หย่าร้างกับพ่อของพวกเขาและไปมีคนใหม่…...โดยตอนแรกแม่ของพวกเขาจะพาสิทและเฟียร์ไปด้วย แต่อยู่ๆ พ่อของพวกเขาก็คัดค้าน และพ่อก็ชนะในชั้นศาลในที่สุด แต่ร่างกายของเฟียร์ก็อ่อนแอลงหลังจากนั้น จนกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงในที่สุด

เมื่อมาเทียบกับ 'สิท' และ 'เฟียร์' ในตอนนั้นเฟียร์มีแต่ 'ความเศร้า' ที่จากแม่จากไป สิทกลับ 'โกรธแค้น' ในวันนั้น……………………….จนในที่สุดสิทก็ได้สร้างบาดแผลที่ไม่มีวันหายให้กับตนในที่สุดตัดสายสัมพันธ์แม่ลูก ไม่สน โกรธแค้น ไม่ติดต่อ กับแม่ของตนในที่สุด

เฟียร์อาจจะดูผู้ใหญ่กว่า ถึงแม้ร่างกายนั้นจะอ่อนแอ แต่จิตใจของเธอนั้นแข็งแกร่งกว่าอย่างเห็นได้ชัด เฟียร์ยอมรับเรื่องของแม่ตน และได้ติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอ และยังคงรักษาสายสัมพันธ์แม่ลูกกันอยู่

หลังจากถ่อนหายใจเฮือกใหญ่ เฟียร์ให้สิทเข้ามาใกล้ๆ และเฟียร์ได้จับหน้าของสิทมาเข้าใกล้ตนจนหน้าผากติดกัน

"พี่ฟังนะ หนูไม่คิดอะไรกับเรื่องของแม่แล้ว พี่แหละที่ต้องเยียวยาจิตใจ…………"

"นั่นสินะ……….."

สิทตั้งมั่น และได้นึกถึงเรื่อง 'พรหนึ่งประการ' ของครูวิซ...เขาตัดสินใจได้แล้ว

จะไม่ใช้สิ่งที่มีในการทำร้ายแต่จงนำมาใช้เพื่อประโยชน์ของตน---คำกล่าวของพ่อเขาที่สอนมาได้เข้ามาในหัวของสิท

หมัดซ้ายได้กำจนแน่นอีกครั้งก่อนจะพูดออกมา---

"รอหน่อยนะ...ไม่เกินปีนี้น้องต้องหายแน่!"

คำกล่าวที่เสมือนเรื่องล้อเล่นทำให้เฟียร์หัวเราะออกมา--- จะบ้ารึเปล่าพี่เนี่ย

ไม่ใช่ เราไม่ได้ให้กำลังใจ แต่จะช่วยจริงๆ! เตรียมตัวรอไว้ได้เลย!!

'พรหนึ่งประการ!'

…..

….

…

..

.

---โรงเรียนไทย-ญี่ปุ่นศักดิ์ดาวิทยาคม ห้องผู้อำนวยการ

นัท---ผู้อำนวยการ 'คนใหม่' ที่พึ่งเข้ามาแทนคนเก่าได้ 1 ปี ตั้งแต่เขาเข้ามาปัญหาต่างๆ เริ่มหายไป แต่ด้วยการปกครองแบบแปลกๆ ทำให้เหล่าอาจารย์และเด็กที่เป็นคนของสภานักเรียนไม่ค่อยชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่

"เป็นไงหลังจากตรวจน่ะ?"

"ขนลุกเป็นบ้า...อยู่ๆ เข้ามาแล้วถามว่ากระสือกินขี้จริงๆ มั้ย?"

"แล้วกินจริง?"

"ไม่เว้ย! ยังไงก็ไม่กินหรอก!"

"หมายถึงตอนถอดหัว?"

"......เอ่อ……."

นัทและอลิสา ยายแก่ในคราบเด็กน้อยที่อายุ 69 ที่นับว่าแก่สุดๆ กำลังต่อล้อต่อเถียงกันโดยนัทนั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้อำนวยการโดยที่อลิสานั่งอยู่บนโต๊ะ?ใกล้ๆ นัท

"เอาเถอะ...แล้วฉันหายจริงดิ?"

"ใช่ 'อาการทั้งหมด' หายไปเหมือนไม่เคยเกิดเลย พวกคนใหญ่คนโตต่างตกใจเพราะเป็นเคสแรก….มีพวกจะพาตัวเธอไปทดลองด้วย"

"จริงดิ?"

"อืม……."

ทันใดนั้นอลิสาก็ใช้ร่างกายของตนอ้อนนัทด้วยสายตาพิฆาตของเด็กน้อย

"ขอบอกเลยอยู่ฉันต้องสาวใหญ่! เท่านั้น! โลลิน้อยฉันไม่สนหรอก! ไปอัพไซส์ขนาดมาก่อนที่จะมาอ้อนฉันซะ!"

"ไม่รู้หรอกว่าพูดอะไรแต่น่าหมั่นใส้สุดๆ!"

"เอ่อๆ ฉันไม่ส่งเธอไปหรอก…. 'เหนือกว่าความก้าวหน้าของมนุษยชาติ ฉันสนเรื่องจิตใจของความเป็นมนุษย์มากกว่า' …"

สิ้นเสียงอลิสาทำหน้าตาอึ้งๆ กับสิ่งที่นัทพูด

นัทเองก็เอียงคอด้วยความฉงน แต่อลิสาก็ยิ้มออกมา…

"นายเป็นคนดีจริงๆ ด้วย…….สินะ"

ผ่านมา 60 ปี คนแรกที่เข้ามาหาเธอก็คือนัท คนที่ดูแลเธอก็คือนัท…...จนตอนนี้รักษาตัวเธอได้ตามคำพูดที่ให้ไว้----

อลิสาถือว่า 'มีบุญ' มากๆ ที่ได้เจอชายตรงหน้าในวันนั้น---

"แต่ว่าถ้ามีสาวเด็ดๆ มาแทนเธอล่ะก็ฉันก็ส่งตัวเธอไปแหละ!"

มันพูดด้วยความมั่นหน้า 

อลิสาโมโหเส้นเลือดปูดแล้วเข้าไปกัดที่หัวของนัท?

"ว่าไงน้าาาาาาาา!!"

"อ๊ากกกกกกกกก!! นี่เธอเป็นหมารึไงเนี่ยยยยยยย!!"

--จบ--