ห้องเรียนผู้วิเศษและพรหนึ่งประการ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 : บททดสอบที่น่าเหลือเชื่อ

เอกสิทธิ์ ราชสิงห์ทองคำ หรือ 'สิท' ได้กำลังยืนอยู่กลางสนามฟุตบอล ซึ่งอยู่ตรงกลางของโรงเรียนคนเดียว

เขานั้นสวมเฮดโฟนที่มีลาย 'ธงคู่' ของตน ซึ่งตอนนี้มันเชื่อมต่อกับสมาร์ทโฟนที่ติดต่อกับ 'ครูวิซ' ชายสวมหน้ากากแปลกๆ

'โฮะๆๆๆ ก่อนอื่นเมื่อมากลางสนามแล้วคุณจะเห็นซองจดหมายสีดำเชิญเก็บได้เลยครับ'

เสียงที่ผ่านมาทางเฮดโฟน สิททำตามโดยมองซ้ายขวาแป๊บเดียวก็เห็นซองจดหมายสีดำแล้ว 

สิทหยิบขึ้นก่อนจะแกะออก

_______________________________________

บททดสอบ : แสงสว่างยามมืดมิด

เงื่อนไข : จับตัว 'เป้าหมายที่กำหนด' (ในที่นี่ไม่สามารถทำอันตรายต่อเป้าหมายโดยตรงได้) มาที่ 'กล่อง' กลางสนามฟุตบอล

ระยะเวลาสอบ : พระอาทิตย์ขึ้น

ในนาม,ข้าพเจ้าจะทำการทดสอบอย่างเป็นธรรมและใสสะอาด

ลงนาม : The last wizard

ในนาม,ข้าพเจ้าจะรับการทดสอบอย่างยุติธรรมและใสสะอาด

ลงนาม : ____________

__________________________________

'เมื่อคุณเห็นว่าช่องว่างตรง 'ลงนาม' ไม่มีก็ลงซะนะครับ~'

เมื่อสิ้นเสียง สิทหยิบปากกาในกระเป๋าของตัวเองออกมาก่อนจะเซนต์ชื่อลงไป 

เซนต์จบ สิทได้กล่าวถามต่อ---

"แล้วจับ 'เป้าหมายที่กำหนด' นี่ เห็นว่าห้องเรียนเฉพาะคนแปลกๆ นี่คงไม่ใช่แค่หมาหรือแมวหรอกนะ"

'โฮะๆๆๆ ผมไม่ทำอะไรน่าเบื่อแบบนั้นหรอกครับ! เป้าหมายที่ผมกำหนดน่ะ มันอยู่ในข่าวลือของโรงเรียนแห่งนี้แหละ!---'

และแล้วสายก็ถูกตัดออกไป สิทได้ยินอยู่ท่ามกลางความมืดและเงียบ

"ว่าแต่ไอ้ถุงขยะนั่นคงไม่ได้มาจากพวกคนของพวกห้องพิเศษด้วยสิ…"

ว่าไปสิทก็เดินไปทางตึกของม.4 เมื่อมาถึงหน้าตึก ปกติจะรั้วกั้นอีกชั้นและถูกปิด…

ซึ่งมันก็ไม่ได้ล็อคอีกแล้ว---

เมื่อเข้ามาอีกฝั่งของรั้วของตึกม.4 สิทได้เห็นจดหมายสีดำอีกครั้ง

"อีกอัน?"

________________________________________

1

    วันนี้ฉันได้มาเจอปู่กับย่า ระหว่างที่เรากำลังเดินทางไปสุราษฎร์ธานี พวกเราได้แวะไปหาตาและย่าที่บ้านเก่าด้วยล่ะ! เย้!!!~~~~~~~~

________________________________________

"บันทึก? มีตัวเลข 1 ก็แปลว่าต้องมีอีก"

สิทเห็นเบาะแสว่ามีอีก ก็เริ่มวิ่งขึ้นชั้นบน

เมื่อมาชั้นสองก็ไม่เห็นอะไร สิทจึงเข้าไปดูในห้องของพวกรุ่นพี่ม.4

เมื่อมาถึงห้อง 4/3 ก็เห็นว่าเป็นห้องเดียวที่เก้าอีไม่ยกขึ้น กลับกันมันถูกโยนลง…

เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นจดหมายสีดำอีกอัน---

________________________________________

2

   พอมาถึงปู่กับย่าก็ต้นรับเราด้วยล่ะ! พาเราไปดูรอบๆ บ้านแล้วก็แนะนำเพื่อนๆ ข้างบ้านด้วย! แต่ทำไมไม่รู้อ่ะพวกเขาถึงตัวสั่นกันใหญ่เลย!!

   หวังว่าคงไม่เกลียดเรานะ~~~~~~

________________________________________

"นี่มัน!"

สิทเบิกตากว้าง ก่อนจะวิ่งรอบๆ ไปหาจดหมายต่อไป

เมื่อรู้ว่าชั้นสองไม่มีก็ชั้นสาม!

เมื่อขึ้นมาสิทได้เห็นว่ามันต่างกับสิ่งที่เรียกว่า 'ตึกเรียน' โดยสิ้นเฉิง ฝุ่นที่จับไปทั่ว ใบไม้ที่ค่อยร่วงหล่นอย่างช้าๆ

มนุษย์ไม่สามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้แน่

"อย่างกับที่นี่เป็นตึกร้างแหละ!"

สิ้นเสียงก็วิ่งไปดูทุกๆ ห้อง สิทก็เห็นว่าโต๊ะและเก้าอี้ของทุกๆ ห้องได้กลายเป็นเหมือนของห้อง 4/3 แล้ว

"นี่มันอะไรกัน…"

เมื่อมาถึงห้อง 4/6 สิทก็เห็นสิ่งที่เขาต้องการ---

________________________________________

3

   พอเราจะไปดูไก่ที่ปู่เลี้ยงไว้ย่าก็ไม่ให้ไปดู ง่าาาาาาาา~~~

   เรากลับมาแล้ว! มีเรื่องจะมาบอกล่ะ! ไก่ที่ปู่เลี้ยงไว้ตายหมดเลย! พอเราไปบอกเรื่องนี้กับปู่เขาก็บอกว่า

"เดี๋ยวนี้สัตว์มันลงมาจากภูเขาเยอะ คงมีพวกหมาป่าลงมากินนั่นแหละ"

แต่ที่น่าสงสัยสุดๆ เลยก็คือย่าน่ะ เขาเป็นอะไรอ่ะเห็นมันไปทางซ้ายทีขวาที

________________________________________

และต่อไป-------

________________________________________

4

   อยู่ๆ พ่อกับแม่และฉันก็ปวดหัว ฉันก็ได้น้ำจากย่าช่วยไว้ ย่านี่ใจดีจริงๆ แหละ! เราไม่น่าไปสงสัยย่าเลยยย แต่อยู่ๆ ย่าก็ล้มลงและร้องด้วยควาทเจ็บปวด มันเป็นอะไรไปหมดเนี่ย!!

________________________________________

"ไม่ผิดแน่…."

ใช่แล้วสิ่งที่เขาเจออยู่ไม่ใช่อะไรที่ไหน ตำนานมีอยู่ทั่วไปตามบ้านเรือน เรื่องเล่าที่ส่งต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น….

จู่ๆ จดหมายสีดำได้ร่วงลงมาจากเพดาน สิทรับไว้ทันและเปิดมันอ่าน

________________________________________

   ทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไม

  พ่อแม่อยู่ๆ ก็หลับไปหลายวัน ย่าก็ไม่ตื่น ปู่ก็หายไปไหนไม่รู้ คนข้างบ้านก็หายไป ทำไมทำไมทำไมทำไม!!

 พอพระอาทิตย์ตกอยู่ๆ เราก็หลับลง ตื่นมาก็มีเลือดออกมาจากมุมปาก ทำไมเราไม่หิวล่ะ ทำไมทำไมทำไมทำไมทำไม

  เราเข้าไปอ่านหนังสือที่ห้องนอนของย่า เขาบอกว่าอาการแบบนี้เป็นอาการของ….

' ผีลากไส้ '

________________________________________

"อึก!?"

สิทขนลุกขึ้นมาทันใดและทิ้งกระดาษโทรมๆ ใบนั้นลง ก่อนกระดาษแผ่นนั้นจะค่อยๆ ถูกบางอย่างลากไป

และก็มีบางอย่างลอยขึ้นมา---

ผีลากไส้ อีกชื่อ ผีกระสือ ร่างกายมีแต่หัวและอวัยวะภายใน เห็นไส้และหัวใจชัดเจน กระสื่อมีนิสัยชอบกินของสดและของต่ำ ปกติแล้วกระสื่อจะไม่ทำร้ายคนแต่ถ้าทำให้มันแค้นหรือโกรธก็มีสิทธิ์ถึงตายได้เลย

"ทำไมมึงต้องยุ่งกับเรื่องของกู!"

"ชิบล่ะ!"

โค้มมม!! สิทพังประตูอีกฝั่งนึงที่เขาไม่ได้เข้ามาแล้ววิ่งหนีไป แต่กระสือตนนั้นก็ตามมาติดๆ

"บอกให้จับแต่เราจะโดนจับซะเองแล้ว!"

สิทตะโกนออกมาพรางหันไปมองข้างหลัง

"แกกกกกกก--กราซซซซซซซซซ"

"ไม่ต้องมาแยกเขี้ยวใส่เลย!"

มาถึงบนดาดฟ้า สิทหนีต่อไม่ได้แล้ว

สายลมจากข้างบนดูกระโชกมาสำหรับที่นี่

"มึงรู้เรื่องของกูมึงต้องตาย!"

"เฮ้ย มึงใช่คนเดียวกับคนที่เขียนแน่เหรอวะ!?"

"เอ่อสิ! นั่นกูเอง!"

สิทได้เจอเรื่องเหนือธรรมชาติจริงๆ จังๆ ก็ตอนนี้

ไม่น่าเชื่อว่าจะได้คุยกับผีแฮะ

แสงสีแดงได้ส่องวูบวาบและกำลังเข้าใกล้สิทเรื่อยๆ เขากุมมืออย่างแน่นและวิ่งเข้าไป

สิทกลิ้งตัวผ่านไปจากตัวกระสื่อ

"บังอาจ!!"

"อ๊ากกกก เจ็บ!"

สิทไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย เพราะงั้นการที่เขาเล่นกลิ้งตัวแบบผิดๆ ย่อมเจ็บตัวเป็นธรรมดา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ลดละและวิ่งตรงไป

"แกจะทำอะไรน่ะ!!?"

"สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น!!"

สิทกระโดดลงมาจากดาดฟ้า!? ถ้าเป็นคนปกติละก็ตายแน่

ไม่สิ คนทุกคนที่ 'เคย' กระโดดลงก็ตายกันทั้งนั้น

แต่ถึงอย่างนั้นสิทกลับ---

"แกบ้าไปรึเปล่าเนี่ย!"

"ฮ่าๆๆๆๆ ตูรอดเฟ้ยยยย"

สิทที่กำลังเกาะต้นหมาก(ต้นสูงๆที่คล้ายๆมะพร้าวอ่ะ)ก็รูดตัวลงไป---

"หน๋อย!!"

ความแค้นได้กลับมาอีกครั้ง กระสื่อได้ตามลงไป

แต่เมื่อลงมาก็ไม่ทันเสียแล้ว สิทได้หายไปแล้ว---

"แกน่ะออกมาเดี๋ยวนี้!!"

"ออกไปให้โง่สิอี*วาย!"

"อะ-ออกมาเถอะ...เราขอร้อง…"

"......"

จากสีหน้าที่มีแต่ความแค้นได้แปรเปลี่ยนเป็นความเศร้า

สิทตกใจอยู่พักหนึ่ง

"หลังจากนั้นก็มีหมอผีมาจับเรา...บังคับเรา...สั่งให้เราแต่บาป สุดท้ายเลยกลายมาเป็นแบบนี้ แล้วคำสาปที่มันได้ให้มาสุดท้ายคือ 'ถ้ามีคนรู้เรื่องของเราล่ะก็...เราจะร้อนทรมานเสมือนตกนรกทั้งเป็น' เพราะงั้นที่ทำนี่ก็เพื่อตัวเราเองนะ!"

"....."

สิทไม่ตอบอะไร แต่เขากลับเดินออกมาจากชั้น 2 มาถึงตรงระเบียง---

หึ! มันแสยะยิ้มออกมาเสมือนได้ชัยก่อนจะพุ่งไปหาสิท

"โง่จริงๆ!!! แค่ทำตัวน่าสงสารหน่อยก็ออกมาแล้ว ผู้ชายมันก็เหมือนๆ กันหมดแหละ!!"

หึ! สิทเองก็แสยะยิ้มขึ้นมาก่อนจะเตะบางอย่างลงไป

โค้ม! โต๊ะได้ร่วงลงมาหาตัวกระสือแต่มันก็หลบได้

สิทยืนเข้าขึ้นมาวางบนโต๊ะและเก้าอี้จำนวนมาก

"มาต่อกันยกสอง!"

…..

….

…

..

.

--จบ--