ห้องเรียนผู้วิเศษและพรหนึ่งประการ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : โรงเรียนในยามวิกาล

---ยามวิกาลของโรงเรียนไทย-ญี่ปุ่นศักดิ์ดาวิทยาคม

สิทเดินทางมาถึงหน้าโรงเรียนที่มีรั้วขนาดใหญ่กั้นอยู่ 

เขาลังเลสักพักก่อนจะตัดสินใจเดินตรงไปทางประตูเล็กของรัว

เมื่อจับดูสิทก็รู้ว่า---

"ไม่ได้ล็อค?"

สิทเริ่มสงสัยก่อนจะเดินเข้าไป

ทำไมในเมื่อนัท---ผู้อำนวยการให้กุญแจรั้วมา ทำไมมันเปิดอยู่ล่ะ?

ยามกลางวันของโรงเรียนนี้คลึกครื้นมีแต่เสียงไปทั่ว แต่กลับกันยามกลางคืนกลับเงียบสงบ จนน่าขนลุก

สิทเปิดไฟฉายที่พกติดตัวมาก่อนจะหยุดเดินลง

"ไหนบอกว่ามาแล้วจะรู้ไงฟะ ไม่เห็นมีอะไรเลย"

ปัง! อยู่ๆ ก็มีถุงขยะ?ตกลงมาจากบนตึกจนมาอยู่หน้าสิท

"เxี้ย! ใครทิ้งมาวะ!"

ว่าไปสิทก็ส่องไฟขึ้นไปด้านบนของตึกม.4 แต่ก็ไม่มีอะไร

สิทเริ่มค่อยๆ ถอยอย่างช้าๆ

แต่ก็ถูกหยุดลงโดยสิทไปชนเข้าไปอะไรก็ไม่รู้

" สวัสดียามวิกาลครับ "

"เxี้ย!!!ผี!!"

เสียงที่ออกมาจากคนใส่หน้ากากประหลาดๆ ทำให้สิทตื่นตระหนก

เสียงนั้นออกมาจากเครื่องเปลี่ยนเสียงด้วย

"ไม่ใช่ผีครับ 'ครู' ต่างหาก"

ชายใส่หน้ากากพูดด้วยน้ำเสียงความร่าเริง เฉิงภูมิใจตัวเอง

ครูบ้าอะไรฟะใส่หน้ากากแปลกๆ ในตอนกลางคืนที่โรงเรียน"

"โฮะๆๆๆ นั่นสิครับ? เป็นเพราะ 'หลักสูตร' เขาออกแบบชุดมาให้น่ะครับ โฮะๆๆๆ"

เสียงหัวเราะชวนขนลุกและท่าทางที่ดูมีความสุขได้ออกมาจากชายสวมหน้ากากก่อนมันจะพูดต่อ

"เอาล่ะครับคุณมาที่นี่เพื่อะไร………….?"

' เรียน '

' ทดสอบ '

หรือ…………. ' ขอพร '

คำถามสั้นๆ นี้ได้ถามออกมาอย่างจริงจัง ไม่ใช่แค่เสียงแต่ท่าทางของอีกฝ่ายก็ดูจริงจังไปด้วย

"อะไรนะ?"

"โอ๊ะ! ผมลืมไปสนิท! 'ท่านผู้อำนวยการ' ไม่ได้บอกอะไรหน่อยเหรอครับ!?"

"เขาให้กุญแจแปลกๆ ผมมาแล้วบอกมาแล้วจะรู้เอง…แล้วที่ว่า 'ครู' เนี่ยหมายความว่าไงแล้ว 'หลักสูตร' อะไร?!"

ชายสวมหน้ากากกุมขมับอย่างหนัก

"งั้นขออธิบายตามลำดับแล้วกันครับ...ตามมา"

และแล้วชายสวมหน้ากากก็ได้ไปทางหลังตึกม.4 ก่อนจะเปิดประตูลับ? โดยการกล่าวคีย์เวิร์ดออกมา "เราคือเงาที่รับใช้แสงสว่าง" ก่อนประตูลับจะเปิดออก และแล้วชายสวมหน้ากากก็เเดินเข้าไปโดยมีสิทตาม

เมื่อเข้ามาก็เป็นทางบันไดวนที่ลงได้ประมาณ 2-3 เมตร

และลงมาจบอยู่ตรงหน้าห้อง?ที่ถูกประดับไปด้วยสีสันและดอกไม้ต่างๆ เสมือนหน้าห้องของเด็กอนุบาล 

[Emperor : 0/1]

"โรงเรียนมีห้องแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย"

"โฮะๆๆๆ~ก็มีทุกโรงเรียนแหละครับ…"

" Emperor? จักรพรรดิ…"

"สังเกตจริงนะครับ! 'จักรพรรดิที่เหนือกว่าราชา' ไงล่ะ"

สั้นเสียงประตูก็ได้ถูกเปิดออก และเหล่าคนที่ใส่ชุดของนักเรียนของโรงเรียนแห่งนี้ก็ได้มองมายังชายสวมหน้ากาก มองมายังสิท---

ชายสวมหน้ากากได้ไปยืนอยู่หลังโต๊ะตรงหน้าสุดของห้อง---

เสมือนห้องนี้เป็นห้องเรียน แล้วเขาเป็น 'ครู' พวกเราคือ 'นักเรียน'...

มือทั้งสองข้างของชายสวมหน้ากากได้จับไปที่ขอบโต๊ะและเอียงตัวลง

"ยินดีต้อนรับสู่ 'ห้องเรียนเฉพาะผู้อยู่เหนือธรรมชาติ' ครับ! คุณ 'เอกสิทธิ์ ราชสิงห์ทองคำ' !!"

คำต้อนรับสั้นๆ นี้จะนำพาให้สิทได้รู้อีกมุมนึงของโรงเรียน...ของสังคม

…..

….

…

..

.

.

"งั้นมาเริ่มกันอย่างแรกสุดก่อนเลยนะครับ 'ห้องเรียนเฉพาะผู้อยู่เหนือธรรมชาติ' ผมจะเรียกย่อๆ ว่า 'ห้องพิเศษ' นะครับ นี่คือห้องเรียนจริงๆ ผมเป็นครูประจำชั้นของห้องเรียนแห่งนี้ ห้องนี้จะเริ่มเรียนได้ยามวิการ เราจะสอนต่างๆ ให้พวกคุณ 'ตัวตนผู้อยู่เหนือธรรมชาติ' ให้แฝงตัวอยู่ในสังคม และพัฒนาสังคม 'ด้วยพลังของพวกคุณ' อย่างก้าวกระโดด"

"....ตัวตนผู้อยู่เหนือธรรมชาติ?"

"โฮะๆๆๆ ครับ! เอาง่ายๆ คุณเคยเจอ 'วิญญาณ' หรืออีกนาม 'ผี' มั้ยครับ?"

"ไม่"

"นั่นสิครับ เหล่าตัวตนที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้? ไม่ใช่เลยวิทยาศาสตร์มันไม่กระจอกแบบนั้น พวกเราเจอมันมาตั้งนานแล้วล่ะครับ! แค่พวกเรา 'ปกปิด' ไม่ให้ใครรู้เฉยๆ"

"หา?"

"โฮะๆๆๆๆ"

ไอ้นี่มันพูดอะไรของมัน…

สิทคิดอย่างนั้นพรางเหลือบสายตามองไปรอบๆ…

มีคนอยู่ในห้อง 10 คน...รวมเราเป็น 11 แถมคนพวกนั้นยังไม่ตกใจกับสิ่งที่ไอ้หน้ากากนี่พูดด้วย

สิทเงียบไปสักพักก่อนชายสวมหน้ากากจะถามมาอย่างจริงจัง

"แล้ว…….คุณเป็นพวกไหนครับ?"

"พวกไหน?"

"ใช่ครับ! ผี,ผู้ใช้พลังจิต,ผู้ใช้อาคมไสยศาสตร์ ผมสอนได้หมดครับ โฮะๆๆๆ"

"คนธรรมดา…"

เพียงคำตอบสั้นๆ กลับทำให้คนทั้งห้องหันมามองสิทด้วยความสงสัย---

"โฮะๆๆๆ คนธรรมดาสินะ! ท่านผู้อำนวยการนี่ชั่งเลือกคนได้เหมาะสมจริงๆ! เอาล่ะผมรับคุณเป็นศิษย์จากนี้ช่วยเรียกผมว่า 'ครูวิซ' ด้วยนะครับ!"

"เฮ้ย เดี๋ย---"

"เดี๋ยวสิ!!"

สิทกำลังจะต่อแย้งแต่ก็ถูกคนนึงกว่าก่อน

"อนัยศันท์? ขอเหตุผลหน่อยครับ!"

อนัยศันท์ ชื่อจริงสินะ…

"พวกเราที่คนต่างก็ 'สอบเข้า' ที่จะได้เข้ามากันทุกคน ไม่ยอมให้คนธรรมดาแถมเป็นไอ้เด็กฝากนี่เข้ามาได้แน่!"

"หืม? คนธรรมดาสินะครับ…"

"ใช่ค่ะครูวิซ ตามกฎ 'คนธรรมดาห้ามรู้เรื่องเกี่ยวกับห้องเรียนแห่งนี้' "

เด็กผู้หญิงคนนึงกว่าเสริม

"งั้น…………………"

ชายสวมหน้ากาก---ครูวิซเว้นประโยคยาวพรางหันมามองทางสิท

"แล้วสินนท์รู้ได้ไงล่ะ...เอกสิทธิ์เป็นคนธรรมดา?"

"ก็เขาบอกเองนิคะ?"

"โฮะๆๆๆ มีหลายเคสนะครับ! ที่เจ้าตัวไม่รู้พลังของตัวเองแล้วตัดสินว่า 'เป็นคนธรรมดา' น่ะครับ โฮะๆๆๆ ไปศึกษามาใหม่นะ~~~"

ครูวิซทำท่าทางล้อศิษย์---สินนท์ จนเข้าตัวแอบโมโหในใจ

"แล้วต่อไป….."

ครูวิซหันมากล่าวกับอนัยศันท์ต่อ

"แน่นอนเขาเป็นเด็กฝากอย่างที่ว่า แต่ผมสามารถให้สอบได้ถ้าเจ้าตัวขอยกเลิกคำเชิญและขอสอบปกติ"

"สอบ?"

สิทเอียงคออย่างฉงน

"ครับ! คุณที่ท่านผู้อำนวยการฝากเข้ามาไม่จำเป็นต้องสอบ แต่ถ้าคุณยกเลิกสิทธิ์นั้นผมจะให้คุณสอบแบบปกติครับ!"

"แล้วถ้าเขามาผมจะได้อะไร?"

"ได้แน่นอนครับ! นอกจากความรู้และประสบการณ์ที่จะทำให้ 'ตัวตนที่เหนือธรรมชาติ' อย่างพวกคุณสามารถอยู่ในสังคมแบบคนปกติ และสามารถใช้พลังของตนเองทำให้ประเทศพัฒนาได้อย่างก้าวกระโดด ถ้าจบการศึกษาด้วยคะแนนที่มากกว่า 80% ทางเราจะให้คุณได้รับ 'พร' หนึ่งประการครับ โฮะๆๆๆๆ!!"

เมื่อได้ยินคำว่า 'พร' ทุกคนก็เปลี่ยนสายตาเป็นจริงจังทันใด

" พรหนึ่งประการ? "

" ครับ! พร ตอนไหว้พระหรือบนศาลและ 'ไหว้พระจันทร์' ก็มีหนิครับที่พวกผู้ให้บอก 'ให้ขอพรซะสิ!' น่ะครับ! ไม่ว่าพรจะเวอร์วังอลังการขนาดไหนเราก็สามารถทำให้เป็นจริงได้อย่างแน่นอนครับ!"

"ขอให้ได้ตัง 10 ล้าน"

"ได้ครับ!"

"ขอให้พรจาก 1 ข้อเป็น 1000 ข้อ…"

"ถึงจะดูเหมือนโดนหลอกแต่ก็ได้ครับ!"

"ขอให้ย้อนเวลากลับไปให้ ***** เป็นนา**"

"อย่ายุ่งกับเรื่องนั้นจะเป็นการดีแต่ก็ได้ครับ!"

การพูดเล่นของสองคนทำให้คนทั้งห้องถึงกับ...เอ๋อแดรก

ก่อนการพูดครั้งสุดท้าย---สิททำสีหน้าที่เครียดอย่างเห็นได้ชัด

"ขอให้……………………...แม่ผมตายได้ไหม……?"

!!!

"!!................ได้….ครับ"

ข้อสุดท้ายไม่ใช่แค่คนในห้องครูวิซเองก็ตกใจกับสิ่งสุดท้ายนี้

สีหน้าของสิทที่นิ่งมาตลอด เมื่อเขาทำหน้าจริงจังเสมือนคิดจะทำจริง 

ถ้ารับมาคงต้องปรับความคิดแบบนี้แล้วสิโฮะๆ…..

ครูวิซคิดในใจอย่างเป็นห่วง….

เมื่อรู้ข้อมูลแล้วสิทก็เริ่มครุ่นคิดและติดสินใจ…

อย่างง่ายๆ

"ไม่อ่ะผมไม่สนห้องเรียนนี้…"

สิทไม่คิดอะไรมาก...สิ่งที่ตัวเองอยากได้ก็ต้องทำเอง 

สิทจึงไม่สนของพวกพร…

เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้อง

แล้วในขณะที่กำลังแตะประตูนั้นเอง ครูวิซก็ได้พูดขึ้น---

"สัญลักษณ์ 'ธงคู่' มีความหมายคือ 'ช่วยเหลือ' แต่เมื่อแยกธงกันจะมีเพิ่มอีกสองความหมาย...ธงสีเขียวหมายถึง 'ความอ่อนโยน' สีแดงคือ 'แข็งแกร่ง' มาจาก 'อ่อนโยนแต่อย่าอ่อนแอ' แต่การที่ไม่ตอบรับ 'เรื่องสนุก' ที่ผมให้นี่ก็แปลว่าคุณ 'อ่อนแอ' นั่นเองครับ~~~โฮะๆๆๆๆ"

ครูวิซกล่าวเยาะเย้ยพรางดูเฮดโฟนลาย 'ธงคู่' ของสิทที่แอบขโมยมาจากกระเป๋า

"ครูวิซ..มักจะรับเด็กใหม่ด้วยวิธีในการล้ออีกฝ่ายแบบให้อายถึงขั้นสุด...แล้วก็หน้าด้านมาพูดว่า 'อยู่ห้องเดียวกันควรเปิดเผยกันนะครับ' …"

"เอาแล้วไง"

"ไอ้ครูนั่นทำอีกแล้วว่ะ

"เป็นใครก็โดนหนิ"

คำซุบซิบต่างๆ ค่อยออกมาจากปากของคนทั้ง 10 นั่นจึงทำให้ครูวิซยิ่งได้ชัยไปมากขึ้น

สิทเงียบสนิทสักพักก่อนจะกล่าวกับมา

"ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก…'เรื่องสนุก' น่ะมันของแน่อยู่แล้ว!"

"โฮะๆๆๆ ไม่เข้ามาเพราะ 'ความรู้สึกด้านลบ' ที่ผมสร้างขึ้นแต่กลับเข้ามาตรงๆ ด้วยคำว่า 'เรื่องสนุก' จริงๆ ด้วย โฮะๆๆๆ"

ครูวิซหัวเราะอย่างร่าเริงก่อนจะพูดต่อ

"เอาล่ะครับ เนื่องจากคุณเอกสิทธิ์สละสิทธิ์ใน 'ใช้' การเข้าเรียนแบบพิเศษ เพราะงั้นจะเริ่มการทดสอบเข้าว่าคุณพอมีความสามารถเบื้องต้นหรือไม่ โฮะๆๆ---

---เอาล่ะ! เลือกมาเลยครับ! จะเอาบททดสอบแบบไหน 'แก้ปริศนา' 'วัดปัญญา' 'สอบพลัง' โฮะๆๆ"

สิทไม่จำเป็นต้องคิดกับคำถามนี้ 

เขายกยิ้มขึ้น นัยน์ตาจ้องไปยังชายสวมหน้ากากไม่ไปไหน---

"ขออันที่คิดว่าแน่ที่สุด..!"

--จบ--