คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15 : การเตรียมใจ?
GYAAAAAAARRRRRRR…!!!
ปังงงงงงงงงงงงงง!!!
เสียงเสียงระเบิดครั้งใหญ่หลังจากที่นิว---สวนหมัดกลับไปใส่เงาดำจนกระเด็นไปยังอีกฝั่ง
ความเหนื่อยล้าได้คืบคลานเข้ามาหาตัวของเขา
นิวหอบหลายต่อหลายครั้งภายในหนึ่งวินาที
"ถ้าสู้ไปเรื่อยๆ ได้หมดแรงก่อนแน่…"
ต้องหลบและสวนกลับ การโจมตีของมันคาดเดาได้ง่ายมาก นั่นทำให้นิวได้เปรียบอย่างมาก…….
แต่การที่มันไม่มีทาทีเจ็บปวด... ถึงจะอัดจนกระแทก หรือจับล็อคตัวและปล่อยให้ทรมานสักเพียงใด…
'การอาการเจ็บปวดก็ไม่ออกมา…'
"แฮ่กๆ---ทำไม 'เจ้าที่' ถึงไม่ออกมากันนะ? แต่ก็ชั่งก่อนถ้าไม่หยุดมัน...ทุกคน...ยัยแว่นเป็นอันตรายแน่!"
นิวกำหมัดแน่น...แต่เมื่อรู้ตัวเลือดก็ไหลออกมาจากหมัดนั้นซะแล้ว เขาเบิกตากว้างทั้นทีก่อนจะสะบัดมือเพื่อให้เลือดออก---
"แม่งเอ้ย! ต่อให้ร่างนี้จะแตกสลาย...ก็ขอซัดแก...ขอปกป้องยัยแว่นให้สุดใจ!!!"
นิวยกหมัดที่ถูกกำจนแน่นหันไปทางเงาดำก่อนจะวิ่งเข้าไป---เงาดำได้คำรามอีกครั้งและพุ่งตัวเข้ามาหานิวเช่นกัน
ทว่า....ก่อนหน้านั้นสิท----ได้วิ่งนำตัวของนิวมาก่อนและเหวียงตัวแล้วเตะด้วยหลังเท้าของเงาดำเต็มๆ
ตู้ม------ตึก!
เงาดำได้กระเด็นไปที่เดิม นิวถึงกับตกใจที่สิททำอย่างนั้นได้ สิทกลับมายืนตามปกติและจ้องไปยังเงาดำและรอบๆ เพื่อวิเคราะห์สถานการณ์คร่าวๆ
ซัดกันมันส์เลยนะ?
สิทขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองทางนิว---
นิวเดินมาทางสิท เขาได้สงสัยว่าทำแบบเมื่อกี้ได้ไง? ความเร็วของตัวเขาเองก็ถือว่าเร็วมาก แม้ในระยะสั้นๆ แต่สิท 'ไม่มีทาง' วิ่งได้เร็วกว่าเขาเป็นแน่… ที่สำคัญ…
'ได้หมอนี่เตะเงาผีนั่นทีเดียวกระเด็นเลยเหรอ?'
ต้องมีพละกำลังมากขนาดไหนกันนะ...ไม่สิ 'พลัง' ของมันเป็นอะไรกันนะ?
นิวเก็บความสงสัยในใจทั้งหมดก่อนจะพูดถามไป
"เอ็งมานี่ทำไมวะ? น่าจะเรียนอยู่หนิ?"
"ตามมึงมาไง...อยู่ๆ ก็วิ่งออกจากห้อง ตูตามมึงมาตลอดแหละ แต่แค่มึงเร็วชิบหายเลยตามไม่ทัน"
"อะ---อ่า แล้วริวล่ะ?!"
"ปลอดภัยดี ตูพึ่งวิ่งสวนทางไปน่ะ...ว่าแต่ไอ้ผีนั่นเอ็งได้ข้อมูลอะไรจากมันบ้างมั้ย?"
สิทเหล่ตามองไปยังเงาดำที่นิ่งสนิทอยู่ นิวพยักหน้ารับก่อนจะอธิบายตอบ
"อ่า...น่าจะเป็น 'วิญญาณ' แต่ไม่ได้มาขอ 'ส่วนบุญ' แต่มาเข้าทำร้าย มันพูดไม่ได้และโจมตีแบบไม่เลือกหน้า มันไม่มีความเจ็บปวดแม้จะอัดสักแค่ไหน ในการต่อสู้ไม่มีกระบวนท่าอะไรที่เห็นในตอนนี้มีแต่ 'ความบ้าคลั่ง' ในตัวมันเท่านั้น...ส่วนสิ่งที่ต้องระวังน่าจะเป็น 'เล็บ' ของมันแหละตูยังไม่กล้าโดนเลย"
เมื่อสิทได้รู้ข้อมูลของมันคร่าวๆ ก็คิดขึ้นมา---
'วิญญาณ'...จากมนุษย์ที่เสียไป เมื่อไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับร่างกาย 'จิตใจ' จะเข้ากลายเป็น 'กายจิต' หรือก็คือ 'วิญญาณ' และหลังจากนั้นจะเข้าสู่กระบวนการ 'ชำระล้างวิญญาณ' ต่อไป…แต่ไอ้นี่…
เมื่อทั้งสองมองไปยังเงาดำที่กำลังลุกขึ้นมาอย่างโซเซ ก่อนจะคำรามขึ้นอีกครา...ทว่าครั้งนี้กลับหนักแน่นยิ่งขึ้นไปอีก
GAAAAAAAAARRRRRRRRRRRRRR……!!!
'แต่ไอ้นี่....'ไม่น่าใช่' วิญญาณมนุษย์….................'
บรรยากาศได้สั่นสะเทือน สายลมได้แปรปรวนพร้อมแรงกดดันที่ถูกปล่อยออกมา จนนิวและสิทต้องเอาแขนมาบังหน้า เสียงที่ดังลั่นแต่กลับไม่มีใครได้ยินทำให้สิทสงสัย---แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลานั้น
"เฮ้ย! ไหงมันเปิดเบอร์เซิ*โหมดได้วะ!?"
"มึงไปทำอะไรมันวะ...สิท!!"
"ไม่รู้ดิ...แต่จะสู้หรือจะหนีล่ะ?"
สิทเหลือบสายตาจนจับจ้องนิว ก่อนที่เจ้าตัวจะยิ้มออกมา----
"ต้องสู้ดิวะ!!"
สายตาของเงาดำที่แต่เดิมเป็นสีเทาได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด ก่อนจะทำอะไรต่อไปกลับถูกต่อยและเตะไปอีกครั้งโดยชายทั้งสองที่อยู่เบื้องหน้า---
"ร้องอะไรอยู่ได้วะ!? น่ารำคาญว่ะ!!"
"แม่ไม่ได้สอนไว้เหรอ? 'อย่าแหกปากตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น' น่ะ?"
GYYYYYYARRRRRRRRRRRRRRRR!!!
มันเริ่มเจ็บและโกรธขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
""พวกกูนี่ชอบหมาหมู่ใส่คนที่อ่อนกว่าสุดๆ เลย!!!""
…..
….
…
..
.
.
ชั้นล่างของตึกกีฬา----
"ทำไมทำไม...ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!?"
ศร...พูดขึ้นด้วยความตื่นตระหนก---ขณะที่กำลังแิบอยู่ในห้องเก็บของ เธอเริ่มสั่นกลัว
'ตุ๊กตาอสูรเงา' ต้องใช้เลือดของผู้ใช้แลกกับการใช้ 'อสูรเงาดำ' ทำอะไรก็ได้ โดยต้องจำกัดที่การ 'ทำร้าย' ผู้อื่นเท่านั้น เงาดำจะไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง เงาดำจะได้ความรู้สึกของผู้ใช้ผ่านเลือด ซึ่งเหตุผลที่เงาดำเข้าโจมตีนิวกับสิทก็เพราะเรื่องเมื่อตอนเช้า ที่ทั้งสองเข้าไปขัดขวางเธอ และทำให้เธอเองกลัว ความรู้สึก 'โกรธ' ได้ควบคุมจิตใจและถูกปล่อยมาทาง 'ตุ๊กตาอสูรเงา'
'แต่เธอไม่รู้เรื่องนี้นี่สิ….'
เป้าหมายของเธอที่จะจัดการคือริว เงาดำกลับไม่ทิ้งนิวและเข้าไปจัดการเจ้าตัว แต่กลับไปโจมตีนิวแทน ซึ่งอยู่เหนือความคาดหมาย
มนุษย์นั้นถึงแม้จะเตรียมใจมามากขนาดไหน...แต่ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดหมายการเตรียมใจนั้นมันก็ไร้สาระ
ศรได้เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาในใจ…
ทำไมถึงไม่ใช่ยัยนั่น?
ถ้า...หมอนั่นเจ็บล่ะ?
ถ้า---ถ้าหมอนั่นตายล่ะ?
ความกังวล ความกลัว ได้ครอบครองจิตใจของเธอไปแล้ว---------เธอมองมือของตัวเองที่กำลังจะเปื้อนเลือด
'เรากำลังจะ….'ฆ่าคน'…………………'
การฆ่าชีวิต กรรมที่หนักที่สุด และมีผลต่อสิ่งต่างๆ มากที่สุด และ 'บาป' มากที่สุด
จะว่าไป...ก่อนหน้าหมอนั่นจะมา...เราก็จะฆ่ายัยนั่นหนิ…
ถ้าหมอนั่นตาย?
ถ้ายัยนั่นตาย?
"ฮะๆ…………"
ศร...สติของเธอใกล้จะไปอย่างสมบูรณ์โดย 'ความกลัว' และสิ่งอื่นๆ จำนวนมากได้เข้ามาในจิตใจ…
เธอเริ่มหัวเราะพร้อมรอยยิ้มอย่างร่าเริง
"ฮะๆ………..ฮ่าๆ"-----
ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!
ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!
ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!
ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ!
ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ!
ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ!
ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย!
ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย!
ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย!
ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!
ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!
" 'ไปตาย' …….."
ศรหัวเราะดังลั่นในห้องเก็บของ สติ...การควบคุม การเตรียมใจของเธอหายไปในพริบตา
เธอนึกเรื่องที่นิวพยายามมาทำร้ายตนเมื่อเช้า
เธอนึกเรื่องที่สิทเข้ามาทำร้ายเพื่อนของตนเมื่อเช้า
เธอนึกเรื่องที่ริวไม่เคยสนใจเธอด้วยซ้ำ(?)
ความแค้นและความโกรธได้ปรากฎออกมา---พร้อมน้ำตาที่ไหลริน----
________________________________________
เปิดเทอมวันแรกของชั้นระดับมัธยมต้น---ชั้นปีที่ 1/4
ฉัน 'ศร' ตั้งแต่เด็กๆ เธอมีทุกอย่าง 'หน้าตา,ชื่อเสียง,เงินทอง' และ……… 'เพื่อนฝูง'
แต่แล้วจะทำไมล่ะ? ทุกอย่างล้วนมีการเปลี่ยนแปลง เมื่อขึ้นมาชั้นมัธยมต้นแล้วถึงแม้ 'เพื่อนฝูง' ที่เคยมี...เคยอยู่...เคยทุกข์และสุขด้วยกันจะต้องแยกจาก แต่ฉันเองก็ยังมีอีกสามอย่างอยู่ดังเดิม……..
'ไม่เห็นจะสนเลย….'
วันแรก...เป็นวันที่สำหรับหาเพื่อนฉัน ได้ย้ายโรงเรียนเข้ามาที่นี่เพราะพ่อแม่ เรื่องที่จะต้องแยกจากเพื่อนกลุ่มเดิม ความเศร้า...ฉันพยายามเก็บมันไว้ในใจ
ห้อง 1/4 ได้มีเสียงเจี๊ยวจ๊าว ดังเพราะวันแรก อาจมีเพื่อนที่ย้ายเข้ามาด้วยกัน บางคนก็พยายามผูกมิตรใหม่ๆ แต่ฉันกลับยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่ริมหน้าต่างในวันนั้น
'น่ารำคาญจริงๆ…'
แต่แล้ว...ก็มียัยคนนึงเข้ามานั่งที่ข้างๆ ฉัน โดยไม่บอกกล่าวอะไรกันเลย
"........."
"........"
ยัยแว่นนั่นอยู่ๆ ก็เข้ามานั่งข้างๆ ฉัน...เป็นอะไรน่ะ? ไม่ทักไม่ทายกันเลยเหรอ?
"เธอ…..ชื่ออะไรล่ะ?"
ฉันพยายามเปิดบทสนทนากับยัยแว่นข้างๆ แต่เธอยังคงอ่านหนังสืออะไรไม่รู้ ซึ่งไม่ตอบกลับมา
"........"
หยิ่งชะมัด….เกลียดที่สุดเลยคนแบบนี้เนี่ย
ใบหน้าของฉันเริ่มแสดงถึงการเกลียดยัยนี่ ก่อนจะต้องเก็บมันไว้เมื่อมีชายคนนึงมานั่งแถวหน้าฉัน----
"โย่วววววววววว สาวน้อยทั้งสอง!"
ไอ้บ้านี่ใครเนี่ย?
"อะ---อ่า"
ไอ้หมอนี่ดูจากท่าทางแล้วเป็นพวกไฮเปอร์สุดๆ
"พวกเธอชื่ออะไรล่ะ?"
"ก่อนถามชื่อคนอื่นก็ต้องบอกชื่อตัวเองก่อนสิ?"
ฉันพยายามตีตัวออกห่างชายตรงหน้า---ไม่อยากคุยด้วยเลยแฮะ
ชายตรงหน้าเมื่อได้ยินไป ถ้าคนปกติต้องเดินออกไปแล้วคิดว่าฉันแย่...ก่อนจะเอาไปบอกคนอื่นไม่ต้องมาคุยกับฉัน...แต่ไอ้หมอนี่….
"ฮะๆ เอ่อว่ะ! ฉันชื่อ 'นิว' เป็นชายผู้มีความฝันจะเป็นโฮคาเง*ที่ครอบครองสมบัติของราชาโจรสลั*และมีฮาเร็มเป็นของตัวเองไงล่ะ!"
"........."
"ห๊า?"
ยัยแว่นนั่นและฉันต่างเอียงคออย่างฉงน ก่อนที่ชายตรงหน้า...นิวจะหัวเราะอย่างมั่นใจพร้อมยืดอกออกมา---เดี๋ยว...ยัยแว่นฟังด้วยเรอะ!
"เอาล่ะต่อไปตาพวกเธอทั้งสอง!"
"เฮ้อ...ฉัน 'ศร' ยินดีที่รู้จักแล้วกัน"
"...........................................ริว"
หืม? ชื่อ 'ริว' เหรอ? ดูยังไงก็ชื่อผู้ชาย….
ว่าแต่นิว...หมอนั่นมีอะไรน่าสนใจกันนะ?----
……
…..
…
..
.
.
ผ่านมาหนึ่งปี---ตอนนี้พวกเราก็ได้ขึ้นม.2 แล้ว ก็เป็นวันแรกเหมือนปีที่แล้ว ฉันที่ได้รู้จักคนมากมายได้เปลี่ยนจากการนั่งริมห้องไปเป็นกลางห้อง มีเสียงคุยเชิงถามประมาณว่า 'ปิดเทอมเป็นไงมั่ง' อยู่มากมาย
ปีที่แล้วฉันถูกเลือกเป็นหนึ่งในสามคนที่สวยที่สุดในรุ่น ซึ่งก็มีเพื่อนมากมาย ฉันได้พบความทุกข์และสุขอีกครั้ง---
ซึ่งก่อนหน้าที่จะมีเพื่อนมากมายขนาดนี้...ฉันอยู่กับพวกเขา---
"ไงยัยแว่น"
"...ไง"
"อืม! แปลว่าสบายดีสินะ! แล้วมาๆ มาเล่าเลยตอนปิดเทอมไปทำอะไรมามั่งอ่ะ?"
"ก็มี…"
สองคนนั้น...ตอนต้นของปีที่แล้ว ก่อนหน้าที่ฉันจะมีเพื่อนมากมายขนาดนี้ พวกเขาเป็นคนที่อยู่กับฉัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับฉัน…แต่ฉันได้พัฒนาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่พวกเขากลับยังจมอยู่ที่เดิม ไม่ค่อยคุยกับใครมาก คบหากันเอง---ฉันที่เห็นได้อย่างนั้นก็….
"ไงริว...นิวด้วย"
"........."
"โอ๊ะ! ยัยศร? กินอะไรผิดสำแดงมาเนี่ยถึงอยู่ๆ มาคุยด้วยกัน"
"นายก็พูดเวอร์ไป ฉันยัง 'เป็นเพื่อน' กับพวกนายอยู่นะ!"
"........."
"ฮ่าๆๆๆ! ใช่ๆ ถึงเธอจะมีเพื่อนมากมายเพียงใดแต่ฉันและยัยแว่นจะรอ 'ต้อนรับ' เธออยู่ตรงนี้นะ! 'สัญญา' เลย!"
นิว---เอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันด้วยรอยยิ้ม...ที่ดูบ้าบอสิ้นดี ถ้าเป็นเมื่อปีที่แล้วฉันจะต้องตะคอกกลับไปแล้ว แต่ทำไมกัน...ทำไมกันนะ…..
ตึกตัก..ตึกตัก..ตึกตัก…
หัวใจฉันเริ่มเต้นรัว หน้าเริ่มแดงขึ้น เมื่อเขาเอาหน้ามาใกล้ฉันมันทำให้รู้สึก...แปลกๆ…
".........."
"อะ…..อะไรของนายน่ะ!?"
เพี๊ยะ!
"โอ้ย! ตบฉันทำไมเนี่ยยยยยยยย!!"
…..
….
…
..
.
.
ฉันใช้เวลาหลายเดือนในการมองตัวเอง...ฉันคงชอบนิวจริงๆ ซะแล้วล่ะ… ฉันตื่นเต้นทุกครั้งที่อยู่กับเขา ฉันหน้าแดงทุกครั้งที่เขายิ้ม ฉัน...คิดถึงเขาเมื่อไม่ได้เจอกัน…
เดือนนี้เป็นเดือนพฤจิกายน และเป็นวันที่อากาศหนาว วันนี้ฉันมาโรงเรียนในเวลาปกติ 06:10 แต่มันดูมืดจัง….
ฟู่ว~ฟู่ว~
ฉันลองเอามือทั้งสองแนบปากและลองเป่าดู...มันช่วยได้เยอะเลย อุ่นจังงงงงง~
เมื่อเดินไปจนถึงหน้าห้อง เอ๊ะ? มีคนอยู่ด้วยเหรอ?---
ฉันได้แอบอยู่นอกห้องพรางฟังสิ่งที่คนที่อยู่ข้างในคุยกัน
"ยัยแว่นเธอคิดไงกับศรเหรอ?"
"คนเก่ง….."
"เหรอๆ…."
นิวกับริวเหรอ? มาเช้ากันจัง….
แต่ทำไมกันนะ นิว...ก็แค่คุยกับเขาปกติ...หมอนั่นก็หัวเราะและยิ้มตลอดเวลา แต่ทำไมฉันถึง...เจ็บ………..
"สำหรับฉันนะ...ศรเป็นยัยบ้าที่ชอบทำอะไรเกินตัวน่ะ..."
"เอ๊ะ?"
ยะ---ยัยบ้า!?
ฉันเกือบหลุดปากไป แต่ก็เอามือปิดไว้ทัน
นิวได้นั่งลงที่เก้าอี้ข้างหน้าของโต๊ะริว ก่อนตะหันตัวมาหาเธอ
"ตั้งแต่ที่เห็นเมื่อครั้งแรก...ยัยนั่นคงเป็นพวกลืมสิ่งเก่าๆ ไม่ลง...นั่นก็ทำให้เหมือนฉัน...ฉันคงเห็นบางอย่างในตัวยัยนั่นและทักไปตอนแรก โดยหวังว่า 'ถ้าเธอลืมเพื่อนฝูงไม่ได้ ฉันจะเป็นเพื่อนคนใหม่ให้เอง' ซึ่งตอนนั้นเธอก็อยู่ด้วย และแล้วพวกเราสามคนก็ไปด้วยกันได้---"
หมอนั่นคิดกับเราตอนแรกแบบนี้เหรอ---
ฉันกดมือลงยิ่งขึ้นไปอีกเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา
'นิว...ขอบคุณนะ ของคุณมากๆ...นิว…!'
"เมื่อเธอเริ่ม 'กล้าที่จะมีเพื่อนใหม่' หน้าที่ของฉันก็จบลง แล้วได้หน้าที่ใหม่ทันที…'คนที่จะรอให้เธอกลับมา' น่ะนะ...เธอเริ่มสร้างสังคมกลุ่มของตัวเองได้ เธอเริ่มมีความกล้า เมื่อถึงคราวที่ยัยนั่นจะกลับมาจริงๆ ฉันก็จะต้อนรับเธอ"
ฉันยิ้มออกมาอย่างมีความสุข...ในฐานะเพื่อน ในฐานะผู้หญิงคนนึง และ 'น้ำตาแห่งความสุข' ได้ไหลออกมา ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนจะเยือกเย็น---
ทว่า………..
"นิว….ความรู้สึกนั้นของนาย… 'ชอบที่สุด' "
จุ๊บ…
"เอะ?"
"หะ…."
ริว---อยู่ๆ เธอก็พูดขึ้นมาก่อนจะวางหนังสือและประกบริมฝีปากของเธอเข้ากับ...นิว เมื่อเธอออกมา ทั้งสองหน้าแดงขึ้นก่อนจะหลบหน้ากันและกัน---
ฉันวิ่งออกไปทันที พร้อมกลั่นน้ำตาเอาไว้…'น้ำตาแห่งความโศกเศร้า' ได้ไหลรินออกมาแม้จะกลั่นไว้---และวิ่งจนสิ้นสุดที่ 'บ่อน้ำใส' ของโรงเรียน
"ฉันรักนายนิว! ไอ้บ้าอย่างนาย ฉันชอบที่สุด! ทำไม! ฉันบอกช้าไปเหรอ! ทำไมต้องหน้าแดงใส่กันด้วยล่ะ!"
ฉันล้มลงและทุบริมบ่อน้ำใสของโรงเรียน น้ำตาได้หยดลงไปกระทบผิวน้ำ---เมื่อสงบลงกลับทำให้ฉันเห็นบางอย่าง
'เงา….ของฉัน……………………..'
มีแค่ฉันคนเดียวที่จัดการได้
มีแค่ฉันคนเดียวที่รักเขาได้
มีแค่ฉันคนเดียว…...
ฉันยิ้มออกมา ก่อนจะนึกบางอย่างออก---
'ถ้าชอบกันเองล่ะก็…'ทำให้ใครคนนึงหายไปก็ได้หนิ?' '
เงาของฉันได้ยิ้มออกมาเช่นกัน…………………….
วันต่อมาฉันได้เรียกยัยแว่นมาคนเดียวที่ห้องน้ำ---
"ศร...มีเรื่องอะไรเหรอ?"
"แก…"
"แก?"
"ทำตัวเงียบๆ ไปวันๆ แต่ก็ 'แอบแรด' นะเนี่ย? แอบไปจูบกับผู้ชายซะด้วย?~"
"ดะ---เดี๋ยวก่อนเธอกำลังเข้าใจผิ----"
"ฉันเห็นอยู่คาตา! หล่อนก็แค่ยัยร่านเท่านั้นแหละ!!"
ฉันเข้าไปจะตบยัยนั่นทันที---ยัยนั่นล้มลงไปจับแก้มข้างที่แดงขึ้นก่อนจะมองมาทางฉันด้วยสายตา...เวทนา---
"ทำไม...ทำไมถึงมองฉันแบบนั้น! คนอย่างแกมีดีอะไร!"
ฉันเข้าไปจับคอเสื้อมันขึ้นมา---มันทำเพียงแค่หลบหน้าฉันก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
"จะทำอะไรก็ทำเลย…."
"หะ?"
ก่อนจะถอดแว่นนั่นและใช้สายตาของเธอจ้องมาทางฉันตรงๆ---ดวงตาที่เป็นประกายซึ่งถูกเก็บไว้อย่างดีกำลังจับจ้องมาทางฉันด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
"จะทำอะไรก็ทำเลยไงล่ะ! แต่ฉันขอบอกไว้เลย 'ถ้าจะเอาชนะฉันด้วยวิธีแบบนี้' คิดเหรอว่านิวจะหันมามองเธอแบบนั้นน่ะ!"
ปะ---เป็นแค่ยัยแว่นแท้ๆ…!!
ฉันง้างมืออีกครั้งก่อนหวังจะตบเธออีกครั้ง---เธอก็ต้องถูกหยุดไว้
"ยัยศร!? เธอทำอะไรยัยแว่นน่ะ!"
"นะ---นิว"
"แค่กๆ---"
ฉันปล่อยยัยแว่นลงถึงมันจะลุกไม่ไหวฉันก็ไม่สน คนที่มาหยุดฉันคือนิว...สายตาที่ฉันรับรู้ได้จากเขาคือ… 'ความกลัว' เขามึงฉันก่อนจะฉายตาไปทางยัยแว่นนั่น
"ยัยแว่น...ศรทำไมถึงทำแบบนี้"
นิวเข้าไปใกล้ๆ ยัยนั่นเพื่อถามอาการก่อนจะมองมาทางฉันอีกครั้ง---อย่า...อย่า...ทั้งสองคนอย่ามองฉันแบบนั้นสิ…
'ชั่งมันเถอะ………………………….'
"เฮอะ...พวกแกนี่ทำตัวหน้าหมั่นไส้ชะมัด"
ฉันกลัว...นิว
"มะ---เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?"
ช่วยด้วย...
" เพื่อน? ฉันไม่เคยเห็นพวกแกเป็นเพื่อนสักนิด "
ฉันรักนาย……….
"อย่างนั้นเหรอ…….."
นิวหลับตาไปพักหนึ่ง...ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปและลืมตาออกมา...สายตาที่เขาจ้องกลับมาเป็นสายตาที่คมดังใบมีด เขาไม่พูดอะไรและพาตัวยัยแว่นออกไป---
ฉันได้แต่ร้องไห้ออกมาท่ามกลางความเงียบงัน…………………..
________________________________________
เมื่อนึกถึงเรื่องเก่าๆ มา...ศร เธอรู้สึกผิดขึ้นมา หลายครั้งที่กลั่นแกล้ง หลายครั้งที่ทำร้าย เจ็บ...เริ่มเจ็บขึ้นเรื่อยๆ
"ฮึก...ขอโทษ ขอโทษนะนิว ขอโทษริว---"
"ฉันไม่เคยโกธรเธอเลย…."
เอะ? ศรร้องออกมาในขณะที่มีแขนทั้งสองข้างของคนๆ นึงเข้ามาส่วมกอดเธอ---
ริว---ได้ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
--จบ--
ความคิดเห็น