ห้องเรียนผู้วิเศษและพรหนึ่งประการ

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13 : ตัวแปร ' X '

เวลาได้ผ่านมาจนถึงตอนเย็น พระอาทิตย์ได้เริ่มตกลง นิวและสิทก็เข้ามาในห้องเรียนเหมือนทุกๆ วัน

แต่เมื่อเข้ามาหลายๆ คนก็เข้ามาถามเรื่องข่าวลือเมื่อตอนกลางวัน แน่นอนทั้งสองเองก็ยอมรับว่าเป็นตนที่ทำไป

"โฮะๆๆๆ ที่ทำไปแปลว่าต้องมีเหตุผลที่สมควรสินะครับ!?"

อยู่ๆ คนน่ากลัวๆ ที่มาพร้อมกับเสียงหัวเราะกวนประสาทก็แทรกขึ้นมากลางวงสนทนา

นิวพยักหน้าก่อนจะเล่าเรื่องไป

"อืมมมม… งั้นที่แปลว่าที่คุณริวไม่เข้าเรียนวันนี้ก็คง 'อาจจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้' นะครับ?"

"ทำไมครูวิซถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?"

"คงเพราะว่าเห็นว่าคุณเอ็มก็ไม่อยู่ มันบังเอิญสุดๆ เลย...ว่ามั้ยครับ?"

สิ้นเสียง นิวเขาได้วิ่งออกจากห้องทันที ถึงแม้จะมีคนจะเข้าไปตามแต่ก็โดนเขาขัดไว้

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับ มาเริ่มเรียนกัน วันนี้เป็น 'วิชาเอาตัวรอด(เฉพาะหน้า)' ครับมาเริ่มกันเลย"

ถึงจะบอกว่า 'เริ่มเรียน' แต่สายตาของครูวิซกลับจับจ้องไปยังโต๊ะของสิทที่ตัวเขาไม่อยู่

วันนี้มีคนขาดเยอะจังเลยนะครับเนี่ย…หวังว่าจะไม่บาดเจ็บมากนะครับ… 'เหล่าท็อปของห้อง' 

ในตอนนี้รอยยิ้มไม่ได้มีในใบ้หน้าจริงๆ ของเขาที่ต่างกับหน้าต่างก่อนจะเปลี่ยนความคิดชั่ววูบและเริ่มสอนต่อ---

…..

….

…

..

.

.

เอ็ม---ที่แอบตามศรมาตลอด ก็รู้ว่าหลังจากเลิกเรียนแล้ว คนอื่นๆ มักจะแยกย้ายกันกลับบ้านหรือออกเพื่อไปเที่ยวต่อ แต่ศรนั้นกลับนั่งอยู่ในห้องถึงเวลา 17:30 ด้วยซ้ำ

เมื่อเธอออกมาก็เดินไปยัง 'ตึกเรียนเก่า' ที่ถูกทิ้งไว้

เอ็มที่ได้เห็นก็ใจคอไม่ดีกับเรื่องสมัยก่อน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะแสดงความอ่อนแอออกมา เขาจึงแอบตามไป

เมื่อถึงหน้าทางเข้าศรเดินอ้อมไปด้านหลังโดยที่เอ็มยังแอบตามไปแบบติดๆ

"มาทำอะไรวะนั่น?"

เอ็มเริ่มสะกิตใจก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนออกมา ก่อนจะกดอัดวีดีโอ

"ไหนๆ ก็ขอเก็บหลักฐานไว้ก่อนล่ะ"

ทางศรเมื่อเธอมาถึง 'จุดนัดพบ' ที่อยู่หลังของตึกเรียนเก่า สิ่งแรกที่เธอเห็นคือ 'ชายผู้ใส่หน้ากากสีขาว'

[อยากได้อะไร ปัญญา,พลัง,พรหนึ่งประการ]

เสียงอันน่าชวนขนลุกถูกเปร่งออกมาจากเครื่องแปรเสียงจากชายตรงหน้า ศรเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันใด

"อยากได้อะไรล่ะ?! ไหนบอกว่า 'การบริการของพวกนายไม่ผิดพลาด' ไงล่ะ!"

ศรตะคอกใส่ชายตรงหน้าที่นั่งอยู่บนก้อนอิฐพังๆ ก่อนเขาจะลงมาและตรงมายังตรงหน้าของศร

[อันนั้น 'พรหนึ่งประการ' ของเธอจะสำเร็จได้มันก็ขึ้นอยู่กับ 'ความเหมาะสม' ของเธอเองแหละ]

เมื่อได้คำตอบเช่นนั้น ศรเองก็ไม่สบอารมณ์ขึ้นกว่าเดิน เธอกอดอกอย่างไม่สบอารมณ์พรางหันหน้าไปทางอื่น

"เฮอะ! แล้วไง? ฉันจ่ายไปเยอะมากสำหรับบริการแปลกๆ ของพวกนาย แต่ก็พลาดแปลว่าพวกนายฉันเป็นถึงรายใหญ่ของที่นี่เลยนะ จะเอาไงต่อล่ะ?"

ศรพูดด้วยความมั่นใจ ชายตรงหน้าครุ่นคิดสักพัก

[...ก็จริงนะ ขาดเธอพวกเราจะอยู่อยากขึ้น]

เมื่อได้ยินคำตอบศรได้ยกยิ้มขึ้นมา ก่อนความรู้สึกเหมือนที่ตัวเองชนะจะหายไปชั่วพริบตา

[แต่...ก็ไม่ใช่ว่าจะอยู่ไม่ได้ พรที่เธอขอไปมัน 'ส่งผลกระทบต่อผู้อื่น' ก็ไม่แปลกที่มันจะไม่สำเร็จ...แต่…]

" 3 ครั้งเนี่ยนะ?"

[ใช่ เธอขอพรคล้ายๆ กัน 3 ครั้งใส่คนๆ เดิมติดๆ กันมันน่าแปลกที่คนที่โดนไม่เป็นอะไรเลย...ถ้าบอกว่า 'โชคช่วย' มันก็ไม่น่าใช่ อันนี้พวกเราก็จนปัญญาจริงๆ]

ใช่---ศรขอพรถึงสามครั้ง สองครั้งก่อนหน้าและอีกหนึ่งก่อนเข้าแถวตอนเช้า เธอขอให้ริว 'มีอันเป็นไป' ทุกครั้ง แต่ริวก็ไม่เป็นอะไร ไม่สิ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

ชายส่วมหน้ากากตรงหน้าถึงจะพูดได้ว่า 'ก็ใช่ว่าจะอยู่ไม่ได้' แต่ถ้าขาดศรไปรายได้หลักหายไปวูบวาบแน่ จึงเสนออีกฝ่ายอย่างใจเย็น

[งั้นลองเปลี่ยนดีมั้ยล่ะ?]

หา? ศรร้องเสียงหลงด้วยความสงสัยก่อนชายตรงหน้าจะหยิบ 'ตุ๊กตา' ที่ทำจากสิ่งๆ หนึ่งออกมา

[ในเมื่อทางเราทำสิ่งที่เธอหวังให้เป็นจริงไม่ได้ เธอก็ลงมือเองซะสิ ขอแนะนำ 'ตุ๊กตาอสูรเงา' ถือเป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ แน่นอนไม่ฟรีแต่ทางเราจะลดให้ 70% เลย]

"เฮอะ! ไม่ขอรับน้ำใจแล้วกัน ฉันมีเงิน ฉันจ่ายเต็มได้"

[โห้? เราคิดถูกจริงๆ ที่มีเธอเป็น 'ลูกค้า' พวกเรา 'แสงสว่างที่จะบดขยี้เงา' จะคอยรับใช้ผู้ที่สมควร เมื่ออยากได้บริการของทางเราให้คอยรอคำเชิญของผม…

...' X (ตัวแปรที่ไม่รู้) ' ]

เอ็มที่แอบอยู่นั้นเองรู้สึกได้ถึงความอันตรายจึงรีบออกมาอย่างทันใด---

…..

….

…

..

.

.

ริว---กลับมาโรงเรียนในยามวิกาลเมื่อวันนี้เธอรู้ตัวว่ามาสาย 

โรงเรียนที่เงียบไร้เสียงและแสงสว่างนั่นก็แอบทำให้เธอหวั่นนิดๆ เธอเปิดไฟฉายของตนเองและส่องไปตรงหน้า

"รู้สึกไปเองรึเปล่าว่ามันน่ากลัวหน่อยๆ"

การที่เธอมาตอนนี้หลายต่อหลายครั้งไม่ช่วยอะไรเมื่อปกติเธอมาพร้อมกับนิว แต่วันนี้ไม่ใช่ นั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเริ่มไหวหวั่น

เมื่อเดินไปจนถึงครึ่งทาง พุ่มไม้ข้างๆ ตัวเธอก็ขยับเสมือนมีอะไรผ่านไป

"อะไรน่ะ?!"

ริวส่องแสงไปยังพุ่มไม้ที่ขยับๆ ทางด้านซ้ายก่อนจะพบว่ามันไม่มีอะไร

"มะ---เมื่อกี้มันก็!??"

เมื่อสังเกตสิ่งผิดปกติได้ ริวเริ่มเดินถ่อยหลังที่ละก้าวสองก้าวก่อนจะตัดสินใจหันหลังแล้ววิ่งไป

เอ๊ะ! แต่ทันใดที่กำลังจะวิ่งเธอก็ชนกับอะไรบางอย่างจนล้มลง ไฟฉายที่หล่นมือได้ส่องไปยังเบื้องหน้า

GYaaaaaaaaaaa!!!

เงาของสิ่งๆ หนึ่งที่รูปร่างคล้ายผู้หญิงที่มีเล็บที่ยาวมาก กำลังร้องคำรามออกมา ถึงแม้จะใช้ไฟส่องแต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากเงาและดวงตาสีขาว

ริวรู้ได้ถึงอันตรายจึงวิ่งหนีโดยไม่สนเรื่องไฟฉายที่หล่นลง

แสงได้ส่องไปยังเบื้องหน้าของทางที่ริวกำลังจะวิ่งไปแต่เงานั้นเองก็เข้ามาขวางทาง

"อะ---อะไรน่ะ!? ผีเหรอ?!"

ไม่มีเวลาให้วิเคราะห์สิ่งที่อยู่ตรงหน้า ริววิ่งกลับไปด้านหลังทันที

GYaaaaaaaaaarrrrrrrrr!!!

ถึงแม้จะมีแต่ความมืดและความเงียบริวยังคงตรงไปยังตึก.4 ให้ได้

"ถะ---ถ้าไปถึงล่ะก็!?---"

ทุกคน...ครูวิซจะต้องมาช่วยได้แน่…!!

นั่นคือสิ่งที่เธอกำลังจะพูดต่อก่อนที่ภาพเบื้องหน้าจะเปลี่ยนไปในพริบตาพร้อมเงาที่พุ่งเข้ามาจากตรงหน้า---

จากภายนอกอาคารสู่ภายในตึกเรียน----ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของเธอยังขยับร่างกายไม่ได้ เสียงที่จะเปร่งออกมาก็แทบจะไม่มี

นะ---นี่มัน 'ผีอำ' …?! 

นั่นสิ่งที่ริวคิดได้อย่างเดียว แต่เดิมอาการ 'ผีอำ' ถูกอธิบายทางวิทยาศาสตร์เบื้องต้นว่า 'เป็นการอ่อนหมดแรงอย่างสมบูรณ์ ทำให้มีลักษณะเหมือนเป็นอัมพาตทั้งตัว ทำให้แขนขาขยับไม่ได้และจะให้มีความรู้สึกเสมือนตัวเองตื่นอยู่ และมักจะเห็นภาพหลอนหรือเสียงหลอนควบคู่ไปจนเกิดความกลัวในที่สุด' แต่ไม่นึกว่า 'ภาพหลอน' ที่เขาบอกกันมาครั้งนี้มันดันเป็น 'ความจริง' นี่สิ………..

ถึงจะขยับไม่ได้ แรงใจก็ช่วยให้เธอพอดิ้นอยู่ได้ แต่เมื่อมองไปยังเบื้องหน้าก็พบเงาตัวเดิมที่กำลังเข้ามา

GYaaaaaaa…

เสียงร้องที่แผ่วเบาลง การขยับนิ้วมือที่ทำให้เห็นถึงเล็บที่ยาวของตนเป็นสัญญาณว่า 'มันเอาจริง'

ริวได้แต่กลั้นความรู้สึกทั้งน้ำตา แม้แต่จะเปร่งเสียงร้องออกมาก็ไม่ได้ ตัวเธอนั้นช่างอ่อนแอเหลือเกิน---

เงาเข้ามาในระยะที่พอเหมาะก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาพร้อมเล็บที่แหลมคมพร้อมที่จะแทงทะลุเข้าไปในตัวของริว---

GYAAAAAAAARRRRRRRR…!!

"ฮึก...พ่อค่ะ แม่ค่ะ……………"

"ออกไปอีผี!!!!!!!!!!!!!!!"

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง…….!!!

อยู่ๆ ก็มีเสียงของคนๆ นึงตะโกนดังมาพร้อมร่างกายที่พุ่งเข้าปะทะเงาดำนั่น..?!

เพียงแค่หมัดเดียวที่เข้าปะทะหน้าของเงาดำทุกๆ อย่างในตึกได้พังทลายลงก่อนที่ริวจะตื่นขึ้นอีกครั้งใน 'ตึกกีฬา' ของโรงเรียน 

ภาพที่เธอเห็นอีกครั้งคือแผ่นหลังของคนที่คอยช่วยตัวเธอเองมาตลอด--- น้ำตาได้ไหลออกมาอีกครา แต่ไม่ใช่น้ำจากความกลัว แต่เป็น 'น้ำตาแห่งความหวัง' ริว...เธอเริ่มเปร่งเสียงออกมาจนดังก้อง…!?

"นิว…..!!!"

"อ่า...ยัยแว่นเธอออกไปซะ ที่นี่มันอันตรายแล้ว----"

นิวพูดด้วยความเป็นห่วงพร้อมมองเงาดำที่กำลังลุกขึ้นมา...เขาไม่ได้จะสื่อว่า 'เงาตัวนั้นอันตราย' แต่

'ตัวฉันเองแหละที่อันตราย...หนีออกไปซะ'

ริวพยักหน้าก่อนจะวิ่งออกไปทันใด

เมื่อนิวโล่งใจที่ผู้ที่คอยปกป้องมาตลอดกำลังออกจากเขตอันตรายก็หันไปดูเงาดำนั่นต่อ

GYAAAAAAAAAAAAAAAA!!!

"เอ่อสิ! มาอละวาดกัน!!!"

ถึงจะมีเสียงคำรามออกมาแต่นิวก็ยังไม่ได้มีอาการสะพรึงแต่อย่างใด กลับกันเขากลับยกยิ้มอย่างนึกสนุก 

ตึกกีฬา……………….จะเหลือซากไหมนะ?

--จบ--

(ครึ่งหลังน่าจะมาสัปดาห์หน้า/ไรท์)