ห้องเรียนผู้วิเศษและพรหนึ่งประการ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : เรื่องราว

"นี่ๆ เธอเคยได้ยินไหม?"

"อะไรๆ"

"ไอ้ 'ที่เขาว่ากันว่า' ตอนกลางคืนของโรงเรียนนี้น่ะจะมีแสงแปลกๆ วูบวาบไปทั่วแล้วก็เรื่องที่พวกหมาแมวตายแบบเดียวกันด้วย"

"เห~ไงอ่ะ?"

"ทั้งตัวถูกชำแหละออกมาแล้วก็มีรอยกัดที่คอ---"

เสียงซุบซิบต่างๆ ได้วนเวียนอยู่ทั่วโรงเรียน…

โรงเรียนแห่งนี้ชื่อ 'โรงเรียนไทย-ญี่ปุ่นศักดิ์ดาวิทยาคม' เป็นโรงเรียนสุดแสนจะธรรมดา

แต่หมู่นี้มีแต่ข่าวลือแปลกๆ อย่าง..อยู่ๆ ก็มีแสงไฟประหลาดๆ บ้างล่ะ อยู่ๆ ก็มีเสียงร้องช่วยด้วยออกมาจากห้องน้ำบ้างล่ะ ได้ยินเสียงประหลาดๆ หลังโรงเรียนบ้างล่ะ---

---ม.3 ห้อง2

นาย เอกสิทธิ์ ราชสิงห์ทองคำ หรือ 'สิท' กำลังนอนโดยเอาหัวฟุบลงกระเป๋าและสวมเฮดโฟนที่มีลาย 'ธงคู่' อยู่

"วันแรก..น่าเบื่อสุดๆ เลย…"

สิทพึมพำเบาๆ ก่อนจะมีสัญญาณเรียกเข้าแถว

สิทเองก็ลุกขึ้นและไปเข้าแถวตอนเช้า

เมื่อผ่านกิจกรรมเข้าแถวตอนเข้าแล้ว ท่านผู้อำนวยการก็ออกมาพูดกับนักเรียน

"ยินดีต้อนรับเหล่านักเรียนเก่าและใหม่ทุกท่าน ผม 'อนันต์ ศรีสุข' ผู้อำนวยการของโรงเรียนนี้ พวกเรายินดีและพร้อมที่จะรับพวกคุณเข้ามาสู่สถาบันแห่งนี้ อย่างที่เคยว่าไปในวันปฐมนิเทศ 'การศึกษาจะนำไปสู่อนาคต' พวกคุณเข้ามาสถาบันแห่งนี้เพื่อ 'เรียน' เพราะอย่างนั้น 'จงตั้งใจ' กับสิ่งทีทำให้คุณเข้ามาและ 'จงมีความสุขกับการเรียนและการได้อยู่ในสถาบันแห่งนี้'---"

คำกล่าวสั้นๆ นั้นทำให้นักเรียนปรบมือด้วยความเป็นใจ

ก่อนที่ท่านผู้อำนวยการจะกล่าวต่อ

"แล้วอีกอย่างเรื่องที่พวกเธอว่ากันน่ะ มันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกเธอเอง จงเลือกว่าจะเชื่ออะไร"

กล่าวจบท่านผู้อำนวยการก็เดินออกไปแบบไม่กล่าวลา

บรรยากาศได้กลับมาอึมครึมทันใด

"เฮ้อ...พี่นัท...ทำงั้นจะไม่ให้เป็นห่วงได้ไง?"

สิทพูดอย่างเอือมระอา

เมื่อผ่านไปครูก็ได้ออกมาบอกให้แยกย้ายกลับเข้าห้อง 

และเริ่มเรียนในวันแรกของเทมอ…

…..

….

…

..

.

"หิววววววววว"

"แดรกสิ.."

"ไปกินข้าวร้านเจ๊จิบดีมะ?"

"ง่วง…"

เมื่อถึงเวลาพักเทียงซึ่งแค่คาบเช้าก็เสมือนหนึ่งวันสำหรับนักเรียนส่วนมาก เพราะยังปรับตัวไม่ทัน

สิทเดินออกจากห้องโดยไม่ค่อยสนใจใคร เพราะเขา…

'ไม่มีเพื่อน'

"โต๊ะร้านเจ๊จิบเต็มว่ะ"

สิทบ่นกับตัวเองพรางเหลือบตามองไปยังร้านอาหารต่างๆ ในโรงเรียน…

แต่สุดท้ายเขาก็เข้าไปร้านขนมควักเงิน 40 บาท ซื้อแป๊บซีด(เซนเซอร์แล้วนะ) กับขนมปังก่อนเล็กๆ มา

สิทฉายตามองไปยังที่ต่างๆ จนไปหยุดอยู่ตรงใต้ต้นไม้ข้างๆ ตึกเรียนของพวกม.4 แต่...กลับไม่มีคนนั่งเลย

สิทตัดสินใจไปนั่งลงตรงนั้นและหยิบเฮดโฟนออกมาจากกระเป๋า(มันสะพายตลอด) และเชื่อมมันเข้ากับสมาร์ทโฟนก่อนจะเปิดเพลง

" ทูตสวรรค์ที่มาพร้อมลูกซอง~ หืม~~ "

สิทดูมีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบนี้มาก

จนกระทั่ง…

มีคนๆ นึงได้เข้ามาหาเขา

"นายน่ะ?"

"หืม?"

สิทเหลือบสายตาไปมองเชิงไม่สนใจ 

คนที่เข้ามาพูดด้วยเป็นเด็กผู้หญิง…?

"ใคร?"

"ฉันต่างหากที่ควรจะถาม!"

"ผม เอกสิทธิ์ ราชสิงห์ทองคำ หรือเรียกง่ายๆ 'สิท' ก็ได้แล้วก็สิทน่ะไม่มี ธอธง-สระอิ-การันต์นะ"

"ง่ายไป๊!"

………….

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักหญิงสาวตรงหน้าก็แนะนำตัว

"ฉัน 'วิน' อยู่ม.4 นายอยู่ม.อะไร?"

" 3 "

"อ่า...นั่นสินะ แล้วรู้ไหมนี่มันที่ของม.อะไร"

" 4 "

"แล้วทำไมมานั่งที่นี่ล่ะยะ!"

"โต๊ะร้านเจ๊จิบเต็ม…"

"ก็นายไม่จองคิวตอนเช้านิ!"

"....จองไรนะ…"

บนสนทนาที่ดูปัญญาอ่อนทำให้วินกุมขมับด้วยความเครียด

รุ่นน้องเรามีพวกปัญญาอ่อนปนอยู่ด้วยเหรอเนี่ย!

"สรุปเลยนี่คือที่ของม.4...ม.3 อย่างนายไม่มีสิทธิ์!"

"ผมสิทธิ์..."

"ไหนบอกไม่มี 'ธอธง-สระอิ-การันต์นะ' ไง!"

"ตอนนี้มีแล้ว!"

"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!"

หลังจากรุ่นพี่วินโดนสิทปั่นหัวอย่างหนัก(?) สิทก็หัวเราะนิดหน่อยก่อนจะลุกขึ้น

"งั้นครั้งหน้าผมจะไม่มาให้เจอหรอก…ยกเว้นจะเรียกชื่อผมนะ"

การกล่างครั้งสุดท้ายก่อนชายที่สวมเฮดโฟนลาย 'ธงคู่' จะเดินออกไป

เมื่อสิทเดินหายไปกับฝูงคน วินก็ได้แต่คิดว่ารุ่นน้องคนนั้นเป็นเด็กมีปัญหาชัดๆ จนมีครูคนนึงวิ่งเข้ามา

"วิน!"

"อ-อะไรคะครู 'เมฆ' "

ครูสาวอายุ 26 ได้วิ่งมาหาวินอย่างเร่งรีบ เสมือนมีเรื่องใหญ่ เธอบาดเหงื่อหนึ่งครั้งก่อนจะพูดกับวินต่อ

"มีเรื่องใหญ่แล้วล่ะ ท่านผู้อำนวยการบอกให้ 'สภานักเรียน' ตามหาคนน่ะ"

"มันก็ปกติหนิคะ...แล้วก็ถ้าจะหาคนก็ไปหาพวกที่มีหน้าที่ประกาศสิคะ! (สถานักเรียนยิ่งยุ่งๆ อยู่!)"

"ไม่ใช่เลย...ท่านผู้อำนวยการบอกว่า 'งานนี้ให้ปิดเป็นความลับและอย่าให้ใครรู้ยกเว้นประธาน ส่วนคนในสภาก็แค่ทำตามที่สั่งไป' น่ะ"

เมื่อได้ยินคำว่า 'ความลับ' วินได้เปลี่ยนสีหน้าทันใด

ความลับอะไร?

"แล้วให้ตามหาใครคะ---"

ครูเมฆทำสีหน้าเคร้งเครียดถึงขั้นสุดก่อนจะพูดออกมา…

" เอกสิทธิ์ ราชสิงห์ทองคำ "

"......................"

เมื่อรู้ชื่อ วินได้สตั้นไปพักใหญ่ก่อนครูเมฆจะหันไปมองแล้วถาม

"รู้จักเหรอ….?"

"ค่ะ...เมื่อกี้พึ่งคุยกันอยู่เลย…"

"ไหนเขาไปไหนแล้ว!"

และแล้วทั้งสองก็วิ่งไปตามทางที่สิทเดินไป---

…..

....

…

..

.

"พึ่งรู้นะเนี่ยร้านเจ็จิบต้องจองคิวก่อนน่ะ…"

"ใช่สิ! ไม่งั้นของไม่พอหรือลูกค้ามั่วไปหมดแน่! ว่าแต่เอ็งอยู่มาจะสามปีแล้วพึ่งรู้เรอะ!?"

สิทเดินมาคุยกับเจ๊จิบ(สรุปใครวะ?) สักพักก็มีคนเดินเข้ามาแทรกการสนทนา---

"สิท!"

"อ่าวพี่นัท!"

ท่านผู้อำนวยการหรือนัท พี่ที่เคยเล่นกับสิทสมัยเด็ก? ได้เข้ามาหา

เจ๊จิบถึงกับงงใหญ่ก่อนที่นัทจะพาสิทไปคุยที่ห้องส่วนตัวของตัวเอง

"ว่าแต่พี่ไม่ได้เจอกันนานนะเนี่ย"

"ไม่ได้เจอกันนานx่าไรล่ะ มึงเจอตูมาตั้งแต่ปฐมนิเทศล่ะ แล้วทำไมไม่มาทักกันบ้างวะ!"

"ขี้เกียจ…"

"เฮ้ย! เอ็งน้องตูป่ะเนี่ย"

"ไม่"

"เฮ้ยยยยย"

"ว่าแต่พี่แหละบ้ารึเปล่า...ก็ไปปฐมนิเทศไม่ได้โดดพี่ก็ไม่เห็น"

"เอ่อ เอ็งก็หัดทำตัวเด่นๆ หน่อยสิวะ ชั่งมันเถอะ…"

การตัดบทสนทนาก่อนที่นัทจะทำหน้าตาเครียดขึ้น

สิทรู้ดี พี่นัทเป็นคนเฟรนลี่ ถ้าไม่เพราะหน้าที่ก็เป็นเรื่องที่จริงจัง จริงๆถึงเขาจะทำหน้าตาแบบนี้

สิทเองก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามของนัทและพอดเฮดโฟนออก

"นายได้ยินเรื่องข่างลืมไหม?"

"ไม่"

"งั้นเหรอ…"

ฟู่วววว~ นัทถ่อนหายใจใหญ่ออกมาก่อนจะพูดต่อ

"ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ไม่สนเรื่องรอบๆ ตัว...เอาแค่ตัวเองให้รอดน่ะ…"

"แน่นอนสันดารแบบนี้มันแก้ไม่ได้"

กล่าวจบนัทได้ส่งกุญแจบางอย่างไปให้---

"อะไร?"

สิทเอียงคอด้วยความฉงน

"กุญแจรัวโรงเรียน…"

"แล้ว?"

"ตอนกลางคืนให้เข้ามาในโรงเรียนแล้วจะรู้เอง…"

สิทรับกุญแจไปด้วยความสงสัย

จากนั้นเขาก็กล่าวลานัทในฐานะผู้อำนวยการและเดินออกจากห้องไป

นัทได้ครุ่นคิดสักพักก่อนจะเรียกให้คนข้างนอกได้รับรู้

"คุณประธานนักเรียนม.4 แอบฟังผู้ชายคุยกันมันไม่ดีนะ…"

วิน---ประธานนักเรียนได้เดินเข้ามาในห้อง----

"ทำไมถึงทำแบบนี้คะ?"

--จบ--