คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ผู้ช่วยชีวิต
ผู้ช่วยชีวิต
“พี่คะ เราจะไปที่ไหนคะ” มีคนถามขึ้นมาหลังจากเดินมาได้สัก 1 ชั่วโมง
“เดินไปเถอะน้องอีก 2 กิโลฯเอง”คราวนี้มีเสียงบ่นของทุกคนรวมถึงฉันด้วย
“นี่จะเดินไม่ไหวแล้วนะ”ฉันบ่นไปเรื่อยๆจน...
“นี่อย่าบ่น”พี่พิชญะสั่ง
แต่ฉันก็ยังคงบ่นไปเรื่อยๆ จนเขาหันกลับมา ฉันนึกว่าจะโดนดุแต่ผิดคาดเขากลับให้ฉันขี่หลังเขาไป
“หนักจังเลย”
“อย่าบ่นน่า”
แล้วเราก็ถึงจุดหมายที่พี่เขาก็กำหนดให้ ที่นี่สวยมากเป็นน้ำตกธารน้ำใสน่าลงเล่นที่สุด
“พี่ให้น้องๆพักกันอิสระ 30 นาทีนะคะ”
“พลอย”เสียงใบเตยเรียกฉัน
“ว่าไงที่รัก”ฉันหันไปทัก แล้วฉันก็หันไปขอบคุณพี่พิชญะ แล้วเขาก็เดินไปฉันนึกว่าจะหาเพื่อนๆเขาจึงไม่ได้สนใจจน 30 นาทีผ่านไปพี่จึงประกาศอีกที
“น้องๆจับคู่ได้แล้วค่ะ”
“ไปนะพลอย”ใบเตยกล่าวลาพร้อมเดินไปหาพี่นิชชา ฉันจึงเดินไป
ตามหาพี่พิชญะที่กลุ่มเพื่อนเขา
“พี่คะพี่พิชญะล่ะคะ”
“อ้าว พี่นึกว่ามันอยู่กับน้องเสียอีก”
“เปล่านี่”
“อ้าวเหรอ พี่ไม่เคยเห็นมันสนใจใครเท่าน้องเลย น้องเป็นคนเเรกที่ได้ขี่หลังมันด้วยนะ”
ฉันได้แต่อึ้งกับคำตอบนี้ แล้วหมอนั่นไปอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย ไม่ได้การฉันต้องออกตามหา
“นี่นายพิชญะ นายอยู่หนาย...ออกมาเถอะ”นี่ฉันตะโกนจนคอจะแตกแล้วนะ อยากแกล้งฉันรึไง นายขี้เก็ก
“ออกมาเถอะฉันเป็นห่วงนะ”สักพักฉันจึงเห็นเขานั่งอยู่ริมลำธาร
“โธ่ อยู่นี่เองไปเร็วเดี๋ยวจะมืด”
“ไม่”
“ทำไมอีกล่ะ เรื่องมากจริง”ฉันชักเริ่มโมโหแล้วนะ แล้วเขาก็ดึงตัวฉันไปกอดฉันได้แต่ตกใจจึงทำอะไรไม่ถูก
“ปล่อยนะ”
“เดี๋ยวพลอย...ทำไมเธอต้องทำอย่างนั้นกับใบเตยด้วยล่ะ”
“ก็...เดี๋ยวนายยุ่งอะไรด้วยล่ะ หรือว่านายหึงฉัน นายหึงฉันหรอ”ฉันยังงงกับความคิดนี้อยู่เลยว่าคิดได้ยังไง แต่ทำไมในใจลึกบอกว่าให้เขาตอบว่าใช่นะ
“เอ่อ...”เขาไม่ตอบแต่ปล่อยฉันแทน ทำไมรู้สึกผิดหวังล่ะยัยพลอย
“เขาให้มาตามไม่ใช่หรอ ไปเถอะ”
คราวนี้กลับเป็นฉันที่เป็นฝ่ายงอน ทำไมต้องงอนด้วยนะ T^T
“ระวัง!”
“ว๊าย” ตรงนั้นมันเป็นหินที่ลื่นมากๆเลย ฉันลื่นแล้วก็พลัดตกน้ำ
“ช่วย...ช่วยด้วย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”ฉันตะโกน
ตอนนี้ฉันกำลังสำลักน้ำ เท่าที่ฉันสามารถจำได้คือมีคนมาช่วยฉัน แล้วฉันก็หมดสติไปเลยจนฉันสำลักน้ำออกมาอีกที
“แค่ก แค่ก”ฉันสำลักน้ำออกมา
“เกิดอะไรขึ้น”ฉันถามเพราะเห็นทุกคนมามุงดูฉัน
“พี่พิชญะบอกว่าเธอลื่นตกน้ำไป แล้วก็จมไปเลย”ใบเตยตอบพร้อมน้ำตาที่ไหลนองหน้า
“ฉันเห็นเธอหายไปจึงชวนพี่ๆเค้ามาตามหา พอมาถึงตรงนี้พอดีเห็นพี่เค้ากระโดดลงไปช่วยเธอขึ้นมาแล้ว...แล้วเขาก็ผายปอดให้เธอ พลอยฉันนึกว่าเธอจะไม่รอดแล้ว ฮือ ฮือ”ถึงตอนนี้ฉันเอามือขึ้นมาจับริมฝีปากตัวเอง
ยังอุ่นๆอยู่เลย >๐<
“เธอรอดเพราะพี่เขานะ”เมย์พูด
“แล้วหมอนั่นล่ะ”ฉันได้สติจึงรีบถามกลับไป
“เดินออกไปแล้ว เห็นว่าจะไปเปลี่ยนเสื้อ”อิงบอก
“พาน้องกลับไปที่พักก่อนดีกว่านะ”พี่คนหนึ่งบอกมา
หมอนั่นจะเป็นอะไรมั้ยนะ เป็นห่วงจังเลย
พอฉันกลับถึงที่พักก็เห็นพี่เขานั่งอยู่นอกเต็นท์ฉัน^๐^
“เอ่อ...”เราพูดออกมาพร้อมกัน^๐^
“ขอบคุณมากนะ...คะ”
“ฮะ เป็นไงบ้างล่ะ”
“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ”
“เอ่อ...”
“แล้วนายมาอยู่ที่เต็นท์ฉันได้ไงเนี่ย”
“เราไปรอบกองไฟกันดีกว่านะ”เขาชวน
“เฮ้ย”
แล้วเราก็เดินกันไปที่ที่เขาเล่นรอบกองไฟกัน อ้าวพอฉันมาทำไมทุกคนถึงต้องหยุดด้วยนะ -_-“
“เอ่อ...น้องๆมาสนุกต่อกันเร็ว ่อยากให้เธอเห็น แค่มองเห็น ว่ามีคนเล็กๆคนหนึ่ง... ่”
เพลงเรื่องเล็กของเธอ ของกอล์ฟ-ไมค์นี่ เพลงนี้เป็นเพลงโปรดของฉันเลย เพราะกอล์ฟ ฮิ ฮิ กอล์ฟหล่อมากค่ะผู้อ่าน >O< (นั่นส่วนตัวแล้วยัยจี)
“อยากให้เธอเห็น แค่มองเห็นว่ายังมีใครคนหนึ่งอยู่เสมอ ขอแค่เป็นเพียงเรื่องเล็กๆในใจเธอก็พอ”ฉันร่วมร้องเพลงไปกับพี่ๆเขาจนจบ เราก็มีการแสดงรอบกองไฟกันโดยชุดแรกเป็นของ 4/5 เป็นการเล่นMVเพลงหวั่นไหวของบอดี้แสลม (เก่าจัง) นางเอกน่ารักจังเลย!!!>๐<!!! (ย้ำแต่ก็น้อยกว่าฉัน)
แต่ไม่ฉันก็ไม่รู้เพราะความบังเอิญรึว่าอันที่จริงฉันนั้นจงใจ เวลาที่เธอมายืนใกล้ๆก็ยังเผลอไปสบตา...
ไม่รู้นึกยังไง ฉันหันไปมองหน้าหมอนั่น ว๊าย หมอนั่นก็มองหน้าฉันอยู่ พอสบตาเขาแล้วรู้สึกใจหวิวยังไงก็ไม่รู้ ไม่ได้นะเราต้องรอพี่วาริทคนเดียว>๐<
อดใจไม่ไหวเมื่อได้พบหน้า ยิ่งเธอส่งยิ้มคืนมายิ่งหวั่นไหว
พระเอกอายได้ใจมากๆเลย ทุกคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“นี่นาย”ฉันหันมาหมอนั่น
“ฮะ”
พี่พิชญะหันมาแล้วยิ้มให้ฉัน บ้ารู้สึกหวั่นไหวชอบกล ทำไมฉันต้องเขินด้วยนะ>O< (แกไปเป็นนางเอกแทนเค้าเลยไป ยัยพลอย-_-)
ความคิดเห็น