รักของฉัน กะ ฝันของเธอ

ลำดับตอนที่ #5 : เบื้องหลัง

 Chapter 5: เบื้องหลัง

และแล้วการซ้อมก็เริ่มขึ้น  /+*--+/*+/-*+

                เบื้องหลังอันอลังการสุดฤทธิ์ ภายใต้กระท่อมหลังหนึ่งของสาวชาวบ้านนามว่า "เอนาลิส"ที่เปี่ยมไปด้วยความสุข "เริ่มซ้อมได้…." สิ้นเสียงอาจารย์สุดโหดทำให้ทุกคนเริ่มเข้าที่ที่เตรียมไว้ "ไม่ต้องกังวนนะเธอทำได้อยู่แล้ว"   เสียงรินพูดปลอบเฟย์ที่กังวลอยู่ "ไปได้แล้วน่ะ" รินไล่ให้เฟย์ไปซ้อม   

   *-*-*-*-+*-+/*-+*-

                +-*-+การซ้อมอย่างอลังการฉากแรกเริ่มขึ้น  การรวมกันของชาวบ้านเพื่อเลี้ยงรื่นเร่งฉลองการ ประสูติขององค์หญิง "เอนาลิส" ผู้เรื่อโฉม นางได้รับความรักอย่างมากล้นจนกระทั่ง เธออายุ 18 ปี +-*-+

การ ซ้อมเป็นไปอย่าง่ายดายและทุกคนในฉากนี้ก็จำคิวได้ครบทั้งหมดแล้ว   

ต่อฉากสอง

*-*-*-*-+-*+/*-+*-

                +-*-+ฉากนี้เป็นฉากที่เจ้าหญิงต้องเลือกคู่ แต่เธอไม่เคยมีใจรักใครสักคนเพราะเธอคิดว่าเธอต้องได้แต่งงานกับเจ้าชายที่รวยมหาศาล เท่านั้น มีเจ้าชายและผู้คนมากมายมาเข้าแถวให้เธอเลือก แต่เธอไม่ชอบใครสักคน จนเธอได้พบกับ "เจ้าชายโรมิกซ์" แต่เขากลายเป็นอสูรทำให้ทุกคนต่างพากันกลัวว่าอสูรผู้นี้จะมาทำร้าย "อัปลักษณ์ น่าเกลียด เช่นท่านจะมาคู่ควรอะไรกับเราที่เป็นเจ้าหญิงผู้เรื่อโฉมอย่างเรา" ด้วยคำพูดของเจ้าหญิงนั้นเองทำให้เจ้าอสูรโกรธมาก (มากถึงมากที่สุด) "งั้นก็ได้เราจะสาบเจ้าให้เจ้าเป็นสาวชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง ส่วนคนอื่นๆจะกลายเป็นข้าวของใช้ที่ไม่มีชีวิตจนกว่า การคลายคำสาบของจะเสร็จสมบูรณ์ โดยที่เจ้าหญิงจะต้องทำความดี 99 ประการ คำสาบก็จะคลาย" +-*-+

ทุกคนยังคงต้องซ้อมฉากนี้อีกสองสามวันเพราะฉากมากซับซ้อนมาก  "วันนี้พอเท่านี้แหละ กลับบ้านได้" เสียงอาจารย์กล่าว      

                "เฟย์ต้องท่องบทเยอะๆนะครับ"   ชินพูดกับเฟย์ด้วยท่าทางเป็นห่วง "เราจะพยายามนะ เจ้าชายอสูร"   เฟย์พูดอย่างอายๆแล้วเดินกลับบ้าน

วันรุ่งขึ้น  _.+*+. _  

                "เราต้องซ้อมฉากเมื่อวานฉากที่สองก่อนนะ เพราะทุกคนยังไม่ค่อยคล่องกันนะ อย่าลืมล่ะนี่เป็นละครที่เป็นตัวตัดสินคะแนนของพวกคุณทุกคน" "ส่วนคุณ กณิกนันต์ มันจะเป็นคะแนนเสริมและมีใบประกาศนียบัตรให้คุณ"   อาจารย์กล่าวกับเฟย์   "ค่ะ อาจารย์"   ปอยตอบแบบเรียบๆ "เริ่มซ้อมกันได้แล้ว"   ไม้กระแอมกล่าว ทำให้ชินหมดโอกาสทำความรู้จักกับปอยต่อ

                ทุกคนเริ่มซ้อมกันต่อ

ต่อฉากสาม

+-*-+ เจ้าหญิงผู้เรื่อโฉมกลายเป็นสาวชาวบ้านที่มีแต่ข้าวของใช้เท่านั้นที่อยู่ข้างตัวเธอ "นี่มันอะไรกันนี่ฉันต้องมาเป็นคนธรรมดาเนี่ยนะ"   "คัดๆ" เสียงอาจารย์สั่งให้หยุดเพราะบทนี่ไม่เหมาะกับสาวชาวบ้าน ที่ต้องเรียบร้อยหลังจากที่โดนสาบ   "เอ้าๆเราจะเปลี่ยนบทสาวชาวบ้านนิดหน่อยนะ เพราะ อาจารย์คิดว่ามันไม่เหมาะกับบุคลิกของคุณ กณิกนันต์ สักเท่าไหร่ เอ้าอย่างนี้แล้วกันนะ  สาวชาวบ้านนั่งร้องไห้เสียใจกับทุกๆสิ่งที่เธอทำไป และเธอจะตั้งใจทำความดี เพื่อเป็นการแก้คำสาบ ก็แล้วกัน"  ชินกล่าว  (มีความคิดดีๆกะเค้าบ้างนะนายชิน...คนเขียน) (ผมก็คนนะคร้าบมีความคิดเหมือนกันครับคุณคนเขียน...ชิน) "อืม มันก็ดีเหมือนกัน ความคิดดีมากๆ"  อาจารย์กล่าว "งั้นเล่นตามบทที่เปลี่ยนนะ อ่ะทุกๆคนเริ่มซ้อมต่อ" ไม้กล่าว ขณะที่ตานั่งมองปอยที่เธอสามารถทำได้ขนาดนี้ และไม้ก็โดน ริน "นี่ นาย มองอะไร"  ปาบ เลียงฝ่ามือที่มีพลังอันมหาศาลของรินมาพร้อมกับคำถามที่เธอแปลกใจ  "โอ้ย มันเจ็บนะ เธอไปเอาเหลียวเอาแรงมาจากไหนเนี่ยมือหนักชะมัด" ไม้ร้องโอดโอยหลังจากที่โดนฝ่ามือพิฆาตไปเต็มๆ "อย่าลืมสิว่าฉันนะมือกลองนะย่ะจะให้แรงน้อยน่าปกป้องได้ไงล่ะ"  รินตอกกลับเป็นชุด "เออใช่ฉันลืมไปว่าเธอนะเป็นยัยมือหนัก"  "นายว่าใครฮะ" "เธอนะแหละยัยมือหนัก" "ว่าไงนะ"  "ยัยมือหนัก ยัยมือหนัก 555+ "  ไม้ลืมตัวตะโกนเสียงดังมากจนโดนอาจารย์และนักแสดงทุกคนจ้องมองกันด้วยสายตาที่ไม่พอใจ "ขอโทษครับ" ไม้พูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ   "555+ สมน้ำหน้าโดนซะบ้างก็ดี" รินหัวเราะที่ไม้โดนว่า "เธอ" ไม้ไม่รู้จะพูดอะไร  "เธออะไร" รินถามกวนๆ "เธอคอยดูน่ะ ฉันจะพิชิตเธอให้อยู่ใจฉันให้ได้คอยดูสิ" ไม้หลุดปากไป เพราะว่าไม้ชอบรินมานานแล้วแต่กลัวเสียฟอร์ม "อะไรของนายเนี่ยฉันไม่เข้าใจ" รินตะโกนถามอย่างหน้าแดงแล้ววิ่งหนีไป "เธอน่ารักจริงนะ ตั้งแต่วันแรกที่ฉันเห็นเธอแล้ว" ไม้พูดในใจ แล้วก็ถอนหายใจแล้วเดินกลับไปที่คณะ

                          ระหว่างนั้นที่คณะก็มีการซ้อมกันอย่างต่อเนื่อง  ฉากนี่ ก้อเป็นฉาก คลายแมกซ์  ของเรื่องแล้ว เป็นฉากที่เจ้าหญิงทำความดีข้อสุดท้าย คือรักกับเจ้าชายอสูร และเจ้าชายอสูรได้กลายร่างกลับกลายเป็นเจ้าชายที่สง่างาม รักธรรมชาติมากขึ้น เจ้าชายได้เล่าความเป็นมาทั้งหมด เพราะช่วงนั้นที่เจ้าหญิงโดนสาบเจ้าชายยังรับไม่ได้กับสภาพตัวเอง แล้วเจ้าชายก็เริ่มรัก ห่วง คิดถึง เจ้าหญิงทุกวันจนรู้ใจตัวเองว่ารักเจ้าหญิงคนนี้เต็มเปา ซะแล้ว  "ช่างเหมาะสมกันจังเลยนะ คู่เนี่ยน่าจะเป็นแฟนกันจริงๆ" เสียงนักแสดงคนอื่นๆพูดกัน แต่ชินได้ยินทั้งหมดที่พวกนั้นพูดแล้วก็หน้าแดง (อายกะเค้าก็เป็นแฮะ...คนเขียน) (ผมก็อายเป็นนะคร้าบคุณคนเขียน...ชิน)    "เฟย์ร้องเพลงเก่งจัง" นักแสดงทุกคนในฉากชมเฟย์ ที่เธอร้องเพลงได้ไพเราะ  "ขอบคุณนะ แต่เราว่ายังร้องได้ไม่ค่อยได้เลยอ่ะ ช่วยแนะนำให้เราด้วยนะ" "เธอนิสัยดีจังต่างจากคนแถวนี้จัง" เสียงนักแสดงคนหนึ่งพูดขึ้นมา "นิเธอว่าใครอ่ะ" เจ้าของเสียงแหลมร้อยเมตรมาแล้ว ฟู่นั่นเอง  "ปล่าวนิฉันพูดลอยๆใครอยากรับก็รับไป" นักแสดงคนเดิมตอบ "นิ" ฟู่พูดไม่ออกเพราะยังไม่มีใครเอ่ย ชื่อเธอสักคน "นิ อะไรหรอเธอ ถ้าว่าพวกเรากลับไม่ได้ก็เชิญกลับไปที่เดิมเถอะนะ"  นักแสดงอีกคนพูดเสริม  ระหว่างนั้นฟู่ก็เดินสะบัดก้นกลับไป "มันไม่แรงไปหรอ" เฟย์ถามเพื่อนๆนักแสดงที่เป็นมิตรกับเธอ "ก็ยัยเนี่ยมันอยากเป็นนางเอกจะตาย มันอิจฉาเธอเพราะมันเป็นได้แค่ตัวประกอบน่ะ อย่างคิดมากเลยนะ" เพื่อนๆนักแสดงพูดกับเธอ "จ๊ะ เราจะไม่คิดมาก" เฟย์ตอบพลางเริ่มเก็บของเตรียมกลับบ้าน "เราไปแล้วนะ" เสียงทุกๆคนที่เริ่มทยอยกลับบ้าน "เฟย์กลับยังไงครับ ให้ชินไปส่งไหม" ชินถามอย่างเป็นห่วง "ก็ตอนแรกปอยจะกลับบ้านกันรินอ่ะ แต่รินไม่รู้ไปไหนแล้ว"  เฟย์ตอบชิน "รินเขากลับไปแล้วนิตั้งแต่กลางวันแล้ว เห็นไม้มันบอกอ่ะ"  "ให้เราไปส่งนะเฟย์"  ชินตอบพลางถามเฟย์ "อืมก็ได้แต่ว่าได้แค่หน้าคอนโดนะ" เฟย์เตือนและย้ำชิน "คร้าบ เจ้าหญิง" ชินตอบรับแบบเขินๆแล้วก็เดินไปกับเฟย์



...............................................................................................................................

...................................................................................

 To Be continuos
 



ps.ตอนนี้มันยาวหน่อยนะ เพราะว่าอารมณ์มันค้าง .... อิอิ  

...................................................................................

 To Be continuos
 



ps.ตอนนี้มันยาวหน่อยนะ เพราะว่าอารมณ์มันค้าง .... อิอิ