คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทสรุปของเชอร์รี่
เหตุการณ์ความวุ่นวายไปทั่วทั้งโรงเรียนไม่ว่าทั้งการวางเพลิงเผาทั้งโรงเรียนและเรื่องของผู้ก่อการร้ายรวมถึงเรื่องตัวประกันที่ได้รับบาดเจ็บอีกทำให้โรงเรียนในตอนนี้ค่อนข้างจะวุ่นวายเป็นอย่างมาก
"แฮก แฮก แฮก" โรสที่กำลังหอบแหกๆเหมือนว่าอยู่ที่ไหนกันแน่นะ
"อยู่ที่ไหนกัน…" โรสวิ่งพลางกำลังตามหาอะไรบางอยู่อย่างร้อนลนเป็นอย่างมาก พอมาถึงห้องพยาบาลเธอก็เปิดประตูเข้าไปและพอเธอลองเดินเข้าไปดูในห้องก็พบกับเหล่านักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บหลายคนแต่เธอก็พยายามหาคนๆนึงอยู่…จนกระทั่งโรสได้เหลือบไปเห็นบนเตียง
"ห๊ะ…" เธอได้เห็นเธอก็ยิ้มพร้อมกับน้ำตาไหลออกมาบนใบหน้าของเธออีกด้วยความดีใจเป็นอย่างมาก "โล่งอกไปที ยังมีชีวิตอยู่ล่ะ ซิด คาเกโน่คุง"
ใช่แล้วโรสนั้นหมายถึงซิดที่เกือบตายจากการปกป้องเธอเอาไว้อีก แถมตัวของซิดก็อยู่ในสภาพผ้าพันแผลพันรอบตัวอีก
"หวัดดีครับ ประธานนักเรียนปาฏิหารย์ล่ะครับ.." สายตาของซิดได้เหลือบไปเห็นก็เห็นว่าโรสมาก็พูดทักทายออกไป "พอดีว่าหลบเลี่ยงจุดตายมาได้ แต่สลบไป" แถมยังแถอีกนิดหน่อยไม่ให้ความแตกซะก่อน
โรสรีบวิ่งเข้ามาซิดพร้อมกับกุมมือของซิดเอาไว้แน่น ความดีใจของเธอได้แผ่ออกมาทั่วทั้งจิตใจและความรู้สึกของโรส
"ดีจริงๆ…ดีจังเลย เป็นผลจากการฝึกฝนอยู่ทุกวี่วันสินะคะ"
"อืม จะว่างั้นก็ใช่แฮะ" ซิดก็ตอบไปส่งๆทั้งแบบนั้น
"ต้องเป็นงั้นแน่ๆ ความมุ่งมั่นอันร้อนแรงของนายนำมาสู่ปาฏิหารย์ในครั้งนี้" โรส "ไม่ต้องใช้คำพูดอะไรแล้ว ความรู้สึกนั้น…ส่งมาถึงฉันแล้วค่ะ"
"นั่นสิเนอะ" มุ่งมั่นร้อนแรง??….ก็คงจะหมายถึงที่ดิ้นรนมีชีวิตรอดมาได้สินะ
หลังจากนั้นซิดก็ได้ผลอยหลับไปต่อ เพราะตั้งแต่เหตุการณ์ตั้งแต่ช่วงนั้นมาตัวเขาก็แทบจะไม่ได้หลับอะไรเลยแถมยังใช้พลังต่อเนื่องกันหลายรอบอีกด้วยสิ
"เรื่องดับไฟก็เรียบร้อยดี ตอนนี้ปลอดภัยแล้วพักให้สบายเถอะ" พอโรสเห็นว่าซิดนั้นหลับไปแล้วเธอก็เอื้อมมือไปแตะที่หัวของซิดและหันไปมองหลังของซิดไปด้วย
ช่างเป็นแผ่นหลังที่ดูพึ่งพาได้ดีจริงๆ รู้สึกถึงใจรักอันเปี่ยมล้น
"ชีวิตที่นายช่วยไว้นี้ ฉันเองก็จะมอบหัวใจให้…." เธอก็ได้ปฏิญาณตนเองเอาไว้แล้วว่า ต่อจากนี้เธอจะรักและมอบทุกอย่างให้กับชายที่มีนามว่า ซิด คาเกโน่ ให้จงได้ต่อให้จะมีอุปสรรคอะไรก็ตามเธอก็จะฝ่าฝันไปพร้อมกับเขา….
โดยที่เจ้าตัวซิดนั้นไม่ได้รู้อะไรเลยเนี่ยสิ
เช้าในวันถัดมา
ณ บริษัทมิตสึโกชิ…
"ทำออกมาได้ดีเลยนี่ ชาโดว์ศัตรูคู่แค้นของอาณาจักร ฆ่าไม่เลือก กักขัง วางเพลิง ปล้น จะชั่วอะไรขนาดนี้เนี่ย…" อัลฟ่าเอลฟ์สาวผมสีทองยาวสลวยกำลังมองดูใบประกาศจับของชาโดว์และอ่านคำประกาศไปด้วย…แถมในภาพก็ยังเป็นชายในชุดคลุมสีดำไม่เห็นหน้าด้วย
แกรมม่าที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยท่าทีสงบ ส่วนผู้ที่อยู่นั่งโต๊ะตรงข้ามกับอัลฟ่านั้นก็มีไอริสที่นั่งอยู่ที่ได้ยินคำประกาศนั้นอยู่ซึ่งคนที่มอบใบประกาศนั้นมาให้อัลฟ่าและแกรมม่าดูก็คือไอริสเอง
"ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ทางฉันเองช่วยอะไรให้ไม่ได้เลย" ไอริสได้ก้มหัวขอโทษให้กับอัลฟ่า….
ทั้งที่คุณชาโดว์และชาโดว์การ์เดนของพวกเขาช่วยทุกคนในโรงเรียนเอาไว้แถมยังจัดการพวกลัทธิเดียโบรอสที่ก่อคดีไล่ฆ่าชาวเมืองและยังช่วยลูกน้องคนสนิททั้งสองเธอเอาไว้อีก…
แต่ทว่าความผิดที่พวกเขาไม่ได้ก่อขึ้นกลับถูกโยนมาให้พวกเขาเสียอย่างนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะแย้งพวกเขาแล้วก็ตามทีแต่ทว่าพวกเขาก็โต้มาว่าไม่ว่าใครก็ต่างเป็นศัตรูของอาณาจักรทั้งนั้น
มันทำให้ความเชื่อของไอริสที่มีต่อตัวของอาณาจักรมิดการ์แห่งนี้เริ่มเสื่อมถอยลงมากกว่าเดิมเสียอีก ไอริสคิดทั้งแบบนั้นพลางกุมมือของตัวเองเอาไว้แน่นอีก
แต่ทว่าก็มีคำพูดของอัลฟ่าได้พูดขึ้นมาว่า "ไม่จำเป็นต้องขอโทษเรื่องนั้นหรอก….ท่านไอริส"
ก่อนที่แกรมม่าจะพูดเสริมอัลฟ่าขึ้นต่อทันทีว่า "ใช่ค่ะ เพราะท่านชาโดว์ก็ได้บอกดิฉันเช่นนั้นเอาไว้แล้วว่าจะรับผิดชอบความผิดทั้งหมดบนโลกใบนี้ ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก"
"แต่ถึงอย่างนั้นเราจะทำสิ่งที่เราต้องทำให้สำเร็จ ช่างเป็นคำที่เพาะดีจริงๆ"
"ค่ะ"
"ท่านไอริส ฉันเองก็เคยเชื่อว่าเราอยู่ฝ่ายความถูกต้อง แต่เขาไม่ได้คิดแบบนั้น" เมื่ออัลฟ่าได้เอ่ยจบไปแล้วใบประกาศจับของชาโดว์ก็จะถูกพลังเวทย์ของอัลฟ่าเผาไปในที่สุด….
"เราต้องตอบรับความตั้งใจของเขาให้" อัลฟ่านั้นตั้งใจไม่ว่าจะเป็นหนทางหรือเส้นทางใดก็ตามเธอจะพร้อมจะเดินไปพร้อมกับเขาเช่นกัน
"ไปเรียกเจ็ดเงาที่ว่างอยู่มา พวกเราจะดำเนินแผนการต่อไปแล้ว…" อัลฟ่านั้นได้หันไปหาแกรมม่าพร้อมกับสั่งการให้เธอไปเรียกเจ็ดเงาที่ยังคงงว่างอยู่ให้มาที่นี่ซะ
ตัดมาที่ด้านของซิดหลังจากที่ตัวของเขาได้เดินออกมาจากห้องพยาบาลแล้วและกำลังเดินพลางมองดูตึกของโรงเรียนหลายตึกถูกเพลิงเผาไหม้จนเหลือเพียงแต่ซากหลงเหลือก็ยังมียกเว้นมีเพียงแค่ตึกหอประชุมใหญ่ที่ถูกไอซ์เอจของซิดแช่แข็งไปก่อนเพียงเท่านั้นเอง
หยุดเรียนยาวแล้วเข้าปิดเทอมหน้าร้อนเลยเหรอ….
ในระหว่างที่ซิดได้เดินไปเรื่อยๆอยู่นั้นเองก่อนจะเห็นว่ามีคนได้เดินมาหาซิด "หือ" ก็ได้เห็นว่าเป็นเชอร์รี่จัง
ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกมาจากโรงเรียนและมาคุยกันสองคนที่ระเบียงของสะพานกัน "เอ่อ ขอขอบคุณสำหรับเมื่อวันก่อนด้วยนะคะ" เชอร์รี่ได้ขอบคุณซิดไป
"ผมไม่ได้ทำอะไรมากมายเลยนะ" ซิด
"ไม่หรอกค่ะ ถ้าไม่ได้ซิดคุงช่วยเอาไว้ ฉันก็คง…" เชอร์รี่
"ไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องคิดมากนะ" ซิด
"วันนี้ฉันมีเรื่องจะบอกค่ะ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปแลกเปลี่ยนที่ราวากัสค่ะ" เชอร์รี่
"เมืองวิชาการแนวหน้าเหรอ เก่งจังเลยนะ" ซิด
"ฉันเจอเรื่องที่ต้องทำแล้วน่ะค่ะ แต่แค่ความรู้ตอนนี้มันยังไม่พออีกอย่าง…" เชอร์รี่ "ฉันไม่มีเหตุผลให้อยู่ที่นี่แล้วด้วย"
"งั้นเหรอ สู้ๆนะ" ซิด
"ค่ะ" เชอร์รี่พูดจบแล้วรถม้าส่งขนก็ได้ขับมาถึงแล้วล่ะ
"ความจริงฉันอยากคุยกับซิดคุงให้มากกว่านี้นะคะ" เชอร์รี่ได้บอกกับซิดออกไปเพราะที่เธอมาหาเขานั้นเพราะเป็นคนๆเดียวที่เธออยากจะบอกลาก่อนที่เธอจะไปให้ได้ก่อน
"อืม ไว้เจอกันใหม่นะ" ซิด
"ค่ะ แล้วพบกันใหม่นะคะ" ในระหว่างที่เชอร์รี่เก็บสัมภาระและกำลังจากไปนั้น
"อ๊ะ จริงสิ" ซิดก็ได้พูดขึ้นมาก่อนซึ่งเชอร์รี่ก็ได้หันมาหาซิด "คะ"
"ขอถามได้ไหม ว่าเรื่องที่ต้องทำคืออะไรเหรอ" เมื่อคำถามนั้นได้ออกมาจากซิดแล้ว เชอร์รี่ได้เปลี่ยนสีหน้าของเธอเล็กน้อยจึงจะเพียงแค่เสี้ยววินาทีก็ปรากฎเป็นใบหน้าของเธอที่แสดงความข่มขื่นและเสียใจอยู่ภายใต้ใบหน้าที่ยังคงยิ้มเธออยู่
"ความลับค่ะ"
"งั้นเหรอ" ซิด
"ค่ะ" เชอร์รี่
"ถ้างั้นไว้พบกันใหม่นะคะ"
"อื้อ" ซิดได้โอบร่างของเชอร์รี่เอาไว้แต่ทว่าเชอร์รี่ก็กุมมือของซิดเอาไว้พร้อมกับแสดงใบหน้ายิ้มออกมา….ก่อนที่พวกเขาจะผละออกจากกันในระหว่างนั้นซิดก็ได้ยินคำพูดของเชอร์รี่ออกมา
"ฉันจะต้องทำให้ได้…." นั่นคือคำพูดทิ้งท้ายของเธอก่อนจะขึ้นรถม้าจากไปในที่สุด ซิดได้มองเชอร์รี่จากไปพลางมองไปบนท้องฟ้า
นี่เป็นคำตอบของเธออย่างนั้นสินะ…
ความคิดเห็น